წმინდა სამსჭვალი, ეკლის გვირგვინი, ტურინის სუდარა, ვერონიკას მანდილი... - ქრისტესთან ასოცირებული 10 სადავო რელიკვია

მორწმუნეები საუკუნეების განმავლობაში ეთაყვანებოდნენ იესო ქრისტესთან დაკავშირებულ სხვადასხვა საგანს. მათი ავთენტურობა არ დადასტურებულა, თუმცა მიუხედავად იმისა, მორწმუნე ხართ თუ არა, თითოეული რელიგიური რელიკვიის ისტორია მაინც განგაცვიფრებთ.

10. წმინდა ლურსმნები / The Holy Nails

დავა იმის შესახებ, თუ რამდენი ლურსმანი იქნა გამოყენებული ქრისტეს ჯვარცმისას, თითქმის, ჯვარცმის დროიდან მოყოლებული მიმდინარეობს. ზოგიერთი ირწმუნება, რომ სამი ლურსმანი გამოიყენეს, სხვები თვლიან, რომ – ოთხი. არავინ იცის, სინამდვილეში რამდენი ლურსმანი გამოიყენეს, თუმცა, მთელს მსოფლიოში უამრავი ე.წ. "წმინდა ლურსმანი" არსებობს, რომლებსაც მორწმუნეები ეთაყვანებიან. ლეგენდის თანახმად, კონსტანტინე დიდმა სთხოვა დედამისს, ელენეს, იერუსალიმში წასულიყო და ქრისტეს ჯვარი ეპოვნა. ელენემ ქრისტეს ჯვრის ნაწილები ჩამოიტანა წმინდა ლურსმნებთან ერთად. კონსტანტინოპოლში დაბრუნების შემდეგ, ელენემ გადაწყვიტა, ერთ-ერთი ლურსმანი მეფის მუზარადში მოეთავსებინა, ეს მის ვაჟს მტრებისგან დაიცავდა. მეორე ლურსმანი ცხენის აღკაზმულობაში გამოიყენეს, მესამეთი კი ლომბარდიის რკინის გვირგვინი გამოჭედეს. გარდა ამ სამი რელიკვიისა, ევროპაში მიმოფანტულია კიდევ დაახლოებით ოცდაათი "წმინდა ლურსმანი", რაც, თავისთავად ნიშნავს, რომ ზოგიერთი მათგანი ყალბია.

9. ეკლის გვირგვინი / The Crown of Thorns

მიუხედავად ურიცხვი კვლევისა, ჯერ კიდევ არ არის დამტკიცებული ეკლის გვირგვინის არსებობა, რომელიც, გადმოცემის თანახმად, იესოს ეკეთა ჯვარცმისას. თუმცა, ეს არ უშლის ხელს მილიონობით ქრისტიანს მის თაყვანისცემაში. გვირგვინმა გრძელი და წინააღმდეგობებით სავსე გზა გაიარა, ვიდრე, საბოლოოდ, პარიზში დააბინავებდნენ, სადაც დღემდე ინახება. 1238 წელს, კონსტანტინოპოლის იმპერატორმა ბოლდუინმა, ფინანსური პრობლემების გამო, გვირგვინი ვენეციის ბანკში დააგირავა, თუმცა, საფრანგეთის მეფის, ლუი IX–ის წყალობით, 1239 წელს, გვირგვინი გამოისყიდეს და პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარში დააბრძანეს. გვირგვინს 70 ეკალი აქვს, თუმცა, საუკუნეების განმავლობაში, ამ ეკლებს ფრანგი მეფეები და ბიზანტიელი იმპერატორები იყოფდნენ.

8. ტურინის კვართი / The Shroud of Turin

ტურინის კვართი, ალბათ, ყველაზე მეტად შესწავლილი, პოპულარული და ამასთანავე, წინააღმდეგობრივი რელიკვიაა ქრისტიანობის ისტორიაში. კათოლიკურ ეკლესიას არ დაუფიქსირებია ოფიციალური აზრი მისი ავთენტურობის შესახებ, თუმცა, აღიარებს მის მნიშვნელობას კათოლიკური სამყაროსთვის. ფაქტია, რომ ვატიკანმა მიიღო ზომები, რათა, საზოგადოებას შეძლებოდა რელიკვიის ხილვა. პირველი დოკუმენტები, რომლებშიც კვართია ნახსენები, მე-14 საუკუნეში გამოჩნდა. ისტორიული წყაროების თანახმად, კვართი ერთი პიროვნებიდან მეორეს გადაეცემოდა, სანამ, საბოლოოდ, 1578 წელს, ტურინის იოანე ნათლისმცემლის საკათედრო ტაძარში არ დაიდო ბინა. 1988 წელს, კვართს ჩაუტარდა რადიონახშირბადული ანალიზი მისი წარმოშობის თარიღის დასადგენად. მორწმუნეთა სამწუხაროდ, შედეგებმა აჩვენა, რომ კვართი 1260-1390 წლების პერიოდს განეკუთვნება. რადიონახშირბადული ანალიზი სამმა სხვადასხვა ლაბორატორიამ ჩაატარა და სამივე ერთ დასკვნამდე მივიდა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ კვართი ყალბი იყო (მიუხედავად იმისა, რომ ზოგიერთი ექსპერტი ამტკიცება, რომ მათი დასკვნები არ იყო ზუსტი). მიუხედავად ამისა, მორწმუნეები მაინც ეთაყვანებიან ამ რელიკვიას.

7. ოვიედოს სუდარა / The Sudarium of Oviedo

ოვიედოს სუდარა ტურინის კვართს წააგავს. ორივე მათგანი გამოყენებულ იქნა ქრისტეს ჯვარცმის შემდეგ. კვართით ქრისტეს სხეული დაფარეს, სუდარით კი სახე გაუწმინდეს და დაუფარეს. ამ რელიკვიას არავითარი გამოსახულება არ აქვს, თუმცა, მასზე შერჩენილია სისხლის წვეთები. იოანეს

სახარებაში ნახსენებია ქსოვილის ნაჭერი, რომლითაც ქრისტეს სახე მოსწმინდეს და დაუფარეს. სუდარაზე ინფორმაციის დიდი ნაწილი ოვიედოელ მღვედლს, პელაგიუსს ეკუთვნის, რომელიც მე-12 საუკუნეში ცხოვრობდა. 1075 წელს, სკივრი, რომელშიც სუდარა იდო, როდრიგო დიას დე ვივარმა გახსნა, რომელიც თანამედროვე სამყაროში ელ სიდის სახელით არის ცნობილი. ეს რელიკვია ამჟამად ესპანეთში, ქალაქ ოვიედოს საკათედრო ტაძარშია მოთავსებული, სადაც, მისი ხილვა საზოგადოებისთვის სკივრის გახსნიდან 3 წლის შემდეგ გახდა შესაძლებელი. რადიონახშირბადული ანალიზის მიხედვით, სუდარა ჩვენი წელთაღრიცხვით 700 წელს განეკუთვნება, რაც, იმაზე მეტყველებს, რომ ის კვართზე ძველია, თუმცა, ბადებს კითხვებს მის ავთენტურობასთან დაკავშირებით.

6. ვერონიკას მანდილი / The Veil of Veronica

გადმოცემის თანახმად, ვერონიკას მანდილით გოლგოთის გზაზე მიმავალ ქრისტეს სახე მოსწმინდეს, რის შემდეგაც, ქსოვილზე მისი სახის გამოსახულება აღიბეჭდა. ბიბლიაში არაფერია ნათქვამი ამ შემთხვევაზე, ასე რომ, მანდილის ისტორია მთლიანად ლეგენდას ეფუძნება. იმავე გადმოცემის თანახმად, მანდილი მე-17 საუკუნეში ვატიკანიდან მოიპარეს. ახლახანს, გერმანელმა იეზუიტმა, მამა ჰაინრიხ პფაიფერმა განაცხადა, რომ იპოვნა დიდი ხნის წინათ დაკარგული რელიგიური რელიკვია. პფაიფერი, რომელიც პაპის გრიგორიანულ უნივერსიტეტში ქრისტიანული ხელოვნების ისტორიას ასწავლის, ამტკიცებს, რომ ვერონიკას მანდილი აღმოაჩინა იტალიაში მდებარე პატარა სოფელ მონოპელოში. გარდა მანდილის საეჭვო ისტორიისა, პფაიფერის განცხადების გადამოწმებას ისიც ართულებს, რომ მანდილი ძალიან ნაზია და, შეიძლება, ადვილად დაზიანდეს. მოუხედავად იმისა, რომ მადილს არაავთენტურად მიიჩნევენ, ის მაინც გავლენიან და ისტორიულად სასარგებლო რელიკვიად ითვლება, რომლის საშუალებითაც, ქრისტეს ხატება ვრცელდება მორწმუნეებს შორის.

5. ქრისტეს სისხლი / The Blood of Christ

ლეგენდა მოგვითხრობს, რომ ქრისტეს ჯვარცმის შემდეგ მისმა, მოწაფემ, იოსებ არიმათიელმა იესოს სახიდან ქსოვილის ნაჭრით მოსწმინდა სისხლი. გადმოცემის თანახმად, ეს ქსოვილი იერუსალიმში ინახებოდა მეორე ჯვაროსნულ ლაშქრობამდე, რომლის დროსაც იერუსალიმის მეფემ, ბოლდუინ III-მ რელიკვია თავის სიძეს, ფლანდრიის გრაფ დიედრიკ ვან დე ელზასს გადასცა. გრაფმა ბელგიაში, მშობლიურ ქალაქ ბრიუგეში დაბრუნების შემდეგ განკარგულება გასცა, ქსოვილი წმინდა სისხლის ბაზილიკის (Bასილიეკ ვან ჰეტ Hეილიგ Bლოედ) ზედა სამლოცველოში მოეთავსებინათ. რელიკვია ინახება მინის ულამაზეს ჭურჭელში, რომელსაც ანგელოზების გამოსახულება ამშვენებს და ოქროთია მოვარაყებული. საოცარია, რომ ის დღემდე არ გაუხსნიათ, მიუხედავად იმისა, რომ უკანასკნელ ხანებში ჩატარებული შემსწავლელი სამუშაოების საფუძველზე ვარაუდობენ, რომ ჭურჭელი მთის ბროლისგანაა დამზადებული ნელსაცხებლის შესანახად. ყოველწლიურად, ამაღლების დღესასწაულზე, ბრიუგეში ქრისტეს სისხლისადმი მიძღვნილი ფესტივალი იმართება. ტურისტები აწყდებიან ქალაქს, რათა თვალი შეავლონ პროცესიას - ბრიუგეს ეპისკოპოსი დაატარებს რელიკვიას ქალაქის ქუჩებში, მას უკან მიჰყვება ადგილობრივი მოსახლეობა, რომლებიც გაითამაშებენ ქსოვილის ჩამოტანისა და სხვადასხვა ბიბლიურ სცენებს.

გაგრძელება