ოთო 32 წლი­საა და დრო­ე­ბით იტა­ლი­ა­ში ცხოვ­რობს, თუმ­ცა "სა­მუ­შა­ოს სპე­ცი­ფი­კი­დან" გა­მომ­დი­ნა­რე ქვეყ­ნის შეც­ვლაც უწევს ხოლ­მე. იმე­დი აქვს, რომ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს გა­იც­ნობს ასე­ვე მშვე­ნი­ერ გო­გო­ნას და და­ქორ­წინ­დე­ბი­ან. ექ­ნე­ბათ პა­ტა­რა ლა­მა­ზი სახ­ლი და იცხოვ­რე­ბენ ბედ­ნი­ე­რად...

ჩემი რეს­პონ­დენ­ტის ინ­ტერ­ვი­უ­ზე და­ყო­ლი­ე­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა და სა­ბო­ლო­ოდ, მხო­ლოდ ანო­ნი­მუ­რო­ბის გა­რან­ტი­ით და­თან­ხმდა გულ­წრფელ სა­უ­ბარს. ოთოს (სა­ხე­ლი შეც­ვლი­ლია) ის­ტო­რია ევ­რო­პა­ში გად­მოხ­ვე­წი­ლი ბევ­რი ახალ­გაზ­რდა ქარ­თვე­ლის ის­ტო­რი­ას გავს. "ის, ცუდი ბი­ჭია, ცი­ხე­ში იჯდა" (მხ/ფ "უძი­ნარ­თა მზე"), იტა­ლი­ის ცი­ხე­ში და თა­ნაც რამ­დენ­ჯერ­მე.

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე სა­ქარ­თვე­ლოს და­ტო­ვე­ბა?

- არ მინ­დო­და სა­უ­ბა­რი წუ­წუ­ნით და­მე­წყო, მაგ­რამ ასე გა­მო­დის. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ მამა გარ­და­მეც­ვა­ლა მძი­მე სე­ნით. მა­ნამ­დე დიდ­ხანს ავად­მყო­ფობ­და და ოჯა­ხის მთე­ლი და­ნა­ზო­გი, მან­ქა­ნა, სახ­ლი მის მკურ­ნა­ლო­ბას მოხ­მარ­და. ავად­მყო­ფო­ბამ­დე მა­მას თა­ვი­სი ბიზ­ნე­სი ჰქონ­და და არა­სო­დეს გვი­ჭირ­და. მეც უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, ეკო­ნო­მი­კის ფა­კულ­ტე­ტი. მა­მას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­და. ჩემი პრო­ფე­სი­ით სამ­სა­ხუ­რი რა თქმა უნდა, ვერ ვი­შოვ­ნე. ყველ­გან გა­მოც­დი­ლე­ბას ითხოვ­დნენ. ფუ­ლის მა­თხოვ­რად ვი­ქე­ცი. თუკი ვინ­მეს ვიც­ნობ­დი, ბო­ლოს, ყვე­ლას ვალი მქონ­და. ბოლო პე­რი­ოდ­ში მან­ქა­ნის ნა­წი­ლებ­ზე და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა და პუ­რის ფულს ვშო­უ­ლობ­დი. მა­შინ გა­ვი­ცა­ნი ორი ტიპი, მან­ქა­ნე­ბი ჩა­მოჰ­ყავ­დათ გერ­მა­ნი­ი­დან. მოკ­ლედ, ნა­სეს­ხე­ბი ფული გა­და­ვუ­ხა­დე და გერ­მა­ნი­ამ­დე ჩაყ­ვა­ნა­ზე შევ­თან­ხმდით. იქ, ერთი-ორი ჩემი უბ­ნე­ლი მე­გუ­ლე­ბო­და. რომ მოვ­დი­ო­დი, გუ­ლის სიღ­რმე­ში მა­ინც ბავ­შვუ­რად მჯე­რო­და, რომ შევ­ძლებ­დი და სამ­სა­ხურს ვი­შოვ­ნი­დი, "მომ­პა­რა­ვო­ბა" ჩემი თვით­მი­ზა­ნი არ ყო­ფი­ლა.

- პირ­ვე­ლად რის­თვის და­გი­ჭი­რეს?

- გერ­მა­ნი­ა­ში ხში­რი კონ­ტრო­ლის გამო დიდ­ხანს ვერ გავ­ჩერ­დი. საფ­რან­გეთ­ში გა­და­ვე­დი, მაგ­რამ ვერ მო­ვერ­გე სი­ტუ­ა­ცი­ას. ისე­თი ახ­ლო­ბე­ლიც არა­ვინ მყავ­და, რომ მო­ე­ხე­და, ეგ კი ევ­რო­პა­ში ახა­ლი ჩა­სუ­ლის­თვის ბევ­რს ნიშ­ნავს. საფ­რან­გე­თი­დან რომ­ში, ერთ ჩემს კლა­სელს და­ვუ­რე­კე. მი­თხრა, აქამ­დე ჩა­მო­დი და მერე ჩვენ ვი­ცი­თო და ბევ­რი აღარ მი­ფიქ­რია. ამ წან­წალ­ში თით­ქმის ოთხი თვე გა­ვი­და. რამ­დენ­ჯერ­მე სად­გურ­ში მე­ძი­ნა, ერთხელ - მან­ქა­ნე­ბის სად­გომ­ზეც. იტა­ლი­ა­ში ორი კვი­რის ჩა­მო­სუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ პუ­რის სა­ყი­დე­ლი ფუ­ლიც აღარ მქონ­და. უკვე მე­რი­დე­ბო­და იმ ბი­ჭე­ბის, ვინც დამ­ხვდნენ და მი­პატ­რო­ნეს, ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე პა­ტი­ვის­ცე­მა გა­და­მე­ხა­და. ერთ ტიპს სპე­ცი­ა­ლუ­რად გა­კე­თე­ბუ­ლი ჩან­თა ვე­თხო­ვე. შიგ­ნი­დან, სარ­ჩუ­ლის ნაც­ვლად, ალუ­მი­ნის ქა­ღალ­დი­ვით რა­ღაც ჰქონ­და გა­მო­კე­რე­ბუ­ლი, რომ მა­ღა­ზი­ი­დან გა­მოს­ვლის დროს სიგ­ნა­ლი­ზა­ცია არ ჩარ­თუ­ლი­ყო. ძვირ­ფა­სი სუ­ნა­მო­ე­ბის მა­ღა­ზი­ა­ში შე­ვე­დი. ოთხი სუ­ნა­მო ავი­ღე, მაგ­რამ აშ­კა­რა იყო ჩემი დი­ლე­ტან­ტო­ბა. კონ­სულ­ტან­ტმა გო­გომ და­მი­ნა­ხა და ეტყო­ბა დაც­ვას აც­ნო­ბა. მივ­ხვდი, რომ რა­ღაც ისე ვერ იყო და სუ­ნა­მო­ე­ბის უკან და­დე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე, მაგ­რამ დაც­ვის წევ­რი კა­რებ­ში იდგა და თვალს არ მა­ცი­ლებ­და. გა­მო­ვე­დი, გა­მა­ტა­რა და მა­ღა­ზი­ი­დან ათ მეტრში გა­მა­ჩე­რა. სუ­ნა­მო­ე­ბი ისევ ჩან­თა­ში მე­ლა­გა. ცოტა ხან­ში, პო­ლი­ცია მო­ვი­და და გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში წა­მიყ­ვა­ნეს. ის ღამე კო­მი­სა­რი­ატ­ში გა­ვა­ტა­რე.

არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა ის ორი პო­ლი­ცი­ე­ლი. არ ვიცი, რით და­ვიმ­სა­ხუ­რე მათი კე­თილ­გან­წყო­ბა. ერთს ინ­გლი­სუ­რად ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბო­დი ცო­ტას. ლა­მის ბო­დი­შებს მიხ­დი­და, რომ და­მი­ჭი­რა. არ ხარ შენ კრი­მი­ნა­ლი და თავს ნუ იფუ­ჭე­ბო - მი­თხრა. წა­ვი­და, ყავა მო­მი­ტა­ნა ავ­ტო­მა­ტი­დან და თა­ვი­სი სი­გა­რე­ტი მომ­ცა. რაც იქ ვი­ყა­ვი, ხელ­ბორ­კი­ლი არ და­უ­დი­ათ, არც სა­სა­მარ­თლო­ში გა­დაყ­ვა­ნის დროს. წვრილ­მან ქურ­დო­ბა­ზე სა­სა­მარ­თლო დაჩ­ქა­რე­ბუ­ლი წე­სით იმარ­თე­ბა, თურ­მე. მე­ო­რე დი­ლით გა­მა­სა­მარ­თლეს, ვე­რა­ფერს ვი­გებ­დი რას ამ­ბობ­დნენ. თარ­ჯი­მა­ნი თუ გინ­დაო, ინ­გლი­სუ­რად მი­თხრეს, მაგ­რამ შე­მე­შინ­და. ბულ­გა­რუ­ლი გა­კე­თე­ბუ­ლი სა­ბუ­თი მქონ­და, ქარ­თვე­ლი თარ­ჯი­მა­ნი რომ მო­მე­თხო­ვა, მიხ­ვდე­ბოდ­ნენ რომ ბულ­გა­რე­ლი არ ვი­ყა­ვი და ცალ­კე მა­გა­ზე შე­მექ­მნე­ბო­და პრობ­ლე­მა. სამი თვე მო­მი­სა­ჯეს. შიდა პა­ტიმ­რო­ბა­ში მიშ­ვებ­დნენ, მაგ­რამ რად­გან მუდ­მი­ვი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ად­გი­ლი არ მქონ­და, ცი­ხე­ში გა­მიშ­ვეს.

- გახ­სოვს პირ­ვე­ლი დღე ცი­ხე­ში?

- შე­იძ­ლე­ბა, კა­ცის­გან ძა­ლი­ან სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რად მო­გეჩ­ვე­ნოთ, მაგ­რამ პირ­ვე­ლად რომ გი­სო­სებს მიღ­მა აღ­მოვ­ჩნდი, მხო­ლოდ დე­და­ზე ვფიქ­რობ­დი. წარ­მო­მედ­გი­ნა, რა ძა­ლი­ან ცუ­დად გახ­დე­ბო­და, რო­დე­საც გა­ი­გებ­და, თუ რა დღე­ში ჩა­ვიგ­დე თავი.

პირ­ვე­ლი რამ­დე­ნი­მე დღე ნამ­დვი­ლი ჯო­ჯო­ხე­თი აღ­მოჩ­ნდა. სატ­რან­ზი­ტო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში ყვე­ლა ჯუ­რის პა­ტი­მარს ნა­ხავ­დით. უმე­ტე­სო­ბა მუ­სულ­მა­ნე­ბი იყ­ვნენ. რო­გორც კი ლოც­ვის დრო მო­უ­ვი­დო­დათ, და­ე­ცე­მოდ­ნენ მუხ­ლებ­ზე და ხმა­მაღ­ლა იწყებ­დნენ ლოც­ვას. ძა­ლი­ან აგ­რე­სი­უ­ლე­ბი იყ­ვნენ. ვცდი­ლობ­დი სიმ­შვი­დე შე­მე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა. რა­ღა­ცებს მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, მაგ­რამ ალ­ბათ უკე­თე­სი იყო რომ არ მეს­მო­და, თო­რემ პა­სუ­ხის გა­ცე­მა მო­მი­წევ­და.

- გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­დან ცოტა ხან­ში ისევ და­გი­ჭი­რეს. შე­გიძ­ლია აღ­წე­რო რა მდგო­მა­რე­ო­ბაა იტა­ლი­ის ცი­ხე­ებ­ში და რო­გორ ექ­ცე­ვი­ან პა­ტიმ­რებს?

- ბი­ნის ქურ­დო­ბა­ზე და­მი­ჭი­რეს. რად­გან მა­ნამ­დე ნა­სა­მარ­თლე­ვი ვი­ყა­ვი, წე­ლი­წა­დი და ორი თვე მო­მი­სა­ჯეს, მაგ­რამ ად­ვო­კა­ტი ავიყ­ვა­ნე და ექვს თვე­ში ელექტრო­ნუ­ლი სა­მა­ჯუ­რით გა­მო­მიშ­ვეს.

პი­რო­ბე­ბის რა გი­თხრათ, სას­ტუმ­რო არ არის, რაც არ უნდა იყოს, ციხე ცი­ხეა. ბად­რაგს ისე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს, რო­გორც შენ მი­დი­ხარ სამ­სა­ხურ­ში ყო­ველ დღე. იყ­ვნენ შე­და­რე­ბით ცი­ნი­კო­სი და აგ­რე­სი­უ­ლი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბიც, მაგ­რამ ღა­მის ორ სა­ათ­ზე საკ­ნი­დან არა­ვის გა­მო­ვუგ­დი­ვარ და დე­რე­ფან­ში შიშ­ვე­ლი არა­ვის და­ვუ­ყე­ნე­ბი­ვარ, რო­გორც ამას სა­ქარ­თვე­ლოს ცი­ხე­ებ­ზე ამ­ბო­ბენ. შე­იძ­ლე­ბა ხდე­ბა, მაგ­რამ მე რაც იქ ვი­ყა­ვი, ეგეთ შემ­თხვე­ვას ად­გი­ლი არ ჰქო­ნია. ხში­რად დავ­ყავ­დით სა­ვარ­ჯი­შოდ. იტა­ლი­უ­რი არ ვი­ცო­დი, თო­რემ სკო­ლაც იყო შიგ­ნით. ენის კურ­სე­ბიც ჰქონ­დათ, მინ­დო­და ენა მეს­წავ­ლა, მაგ­რამ მა­ლე­ვე გა­მო­ვე­დი. ჰყავთ პერ­სო­ნა­ლი, რო­მე­ლიც პა­ტიმ­რებ­ზე, მათ უფ­ლე­ბებ­ზე, გა­ნათ­ლე­ბა­სა და გა­რე­მოს­თან ადაპ­ტი­რე­ბა­ზე ზრუ­ნავს. რა­ღაც სო­ცი­ა­ლურ მუ­შაკ­სა და პე­და­გოგს შო­რი­საა, "ედუ­კა­ტო­რე­ბი" ჰქვი­ათ. პა­ტი­მარს ბევ­რი უფ­ლე­ბა აქვს ცი­ხე­ში, უბ­რა­ლოდ ჩვენ არ ვი­ცით ჩვე­ნი უფ­ლე­ბე­ბი. ეს ერ­თგვა­რად, ენის არ­ცოდ­ნის გა­მოც ხდე­ბა. თან ხომ იცით, ქარ­თვე­ლე­ბი რო­გო­რი ტი­პე­ბი ვართ, გვი­ტყდე­ბა სწავ­ლა და პო­ლი­ცი­ის­გან თუნ­დაც სარ­გებ­ლის მი­ღე­ბა. კი­დევ იმათ საჭ­მელ­თან გა­მი­ჭირ­და შე­გუ­ე­ბა, ყო­ველ დღე მა­კა­რო­ნი მოჰ­ქონ­დათ. კუჭი მტკი­ვა იმის მერე.

- მხო­ლოდ მა­კა­რონს გაჭ­მევ­დნენ?

- არა, სხვა საჭ­მე­ლიც მოჰ­ქონ­დათ, მაგ­რამ მა­კა­რო­ნი აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ატ­რი­ბუ­ტი იყო.

- სხვა ქარ­თვე­ლე­ბი თუ იხ­დიდ­ნენ სას­ჯელს შენ­თან ერ­თად?

- სა­დაც მე ვი­ყა­ვი, იმ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში ათამ­დე ქარ­თვე­ლი იყო. სხვა სარ­თულ­ზე ჰყავ­დათ მე­ტა­დო­ნის პროგ­რა­მა­ში მყო­ფი ქარ­თვე­ლი პა­ტიმ­რე­ბი. ცალ­კე "კუ­ტო­კი" ვი­ყა­ვით. თა­ვი­დან სხვა სა­კან­ში მოვ­ხვდი, სა­დაც ქარ­თვე­ლის ჭა­ჭა­ნე­ბა არ იყო. ლა­მის გავ­გიჟ­დი და ქარ­თვე­ლებ­თან გა­დაყ­ვა­ნა ვი­თხო­ვე. იმე­დი არ მქონ­და, მაგ­რამ და­აკ­მა­ყო­ფი­ლეს ჩემი მო­თხოვ­ნა. თუმ­ცა, ისევ ჩვენ თუ გა­ვა­ფუ­ჭებთ სი­ტუ­ა­ცი­ას. რო­გორც ვიცი, ბო­ლოს რამ­დე­ნი­მე ბიჭს უარი უთხრეს და­ნარ­ჩენ ქარ­თვე­ლებ­თან გა­დაყ­ვა­ნა­ზე, რამ­დე­ნი­მე ქარ­თვე­ლი ერ­თად შა­რი­აო, უპა­სუ­ხეს.

- მარ­თა­ლია, რომ ევ­რო­პა­ში ჩა­სუ­ლი ბი­ჭე­ბი, შე­და­რე­ბით ძველ ჩა­მო­სუ­ლებ­თან, სახ­ლე­ბის გა­ქურდვის ე.წ. "სპე­ცი­ა­ლურ კურსს" გა­დი­ან და ზოგ­ჯერ ამა­ში ფულ­საც იხ­დი­ან?

- ქურ­დად არ დავ­ბა­დე­ბულ­ვარ, ამი­ტომ მჭირ­დე­ბო­და რა­ღა­ცის სწავ­ლა, რომ არ ჩავ­ვარ­დნი­ლი­ყა­ვი და სხვე­ბის­თვის საფრ­თხის შექ­მნის გა­რე­შე მე­მოქ­მე­და. მო­მი­პა­რავს, მაგ­რამ მკვლე­ლი არ ვარ. ევ­რო­პა­ში მა­გით ვართ ცნო­ბი­ლე­ბი, რომ ადა­მი­ა­ნებს არ ვე­ხე­ბით. ძარ­ცვა და ყა­ჩა­ღო­ბა ჩვენ­თვის უცხოა. "ხე­ლო­ბის" შეს­წავ­ლა­ში ფული არ გა­და­მიხ­დია, იმ "სას­ტავ­ში" არ იყო "მო­სუ­ლი" ფუ­ლის აღე­ბა.

- იმ ხალ­ხთან შე­ხე­ბა ისევ გაქვს?

- და­იქ­საქ­სა ის ჯგუ­ფი. ზოგი და­ი­ჭი­რეს, ზოგი სხვა ქვე­ყა­ნა­ში გა­და­ვი­და, ერ­თიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუნ­და.

- რას ნა­ნობ?

- ბევრ რა­მეს ვნა­ნობ. თუმ­ცა, ბევ­რი რამ შექ­მნი­ლი გა­რე­მო­ე­ბე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე გა­ვა­კე­თე და არა იმი­ტომ, რომ მე ეს ასე მინ­დო­და. რა­საც ძა­ლი­ან ვნა­ნობ და რაც მარ­თლა ჩემ­ზე იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, არის ის, რომ ცი­ხე­ში, რო­დე­საც ჰე­პა­ტი­ტის ვაქ­ცი­ნის გა­კე­თე­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზეს, უარი ვთქვი. ვი­ფიქ­რე, რა ვიცი რას გა­მი­კე­თე­ბენ-მეთ­ქი. მოკ­ლედ, ჰე­პა­ტი­ტი "ავი­კი­დე".

- რას ურ­ჩევ­დი იმ ახალ­გაზ­რდებს, რომ­ლე­ბიც ევ­რო­პა­ში, იოლი ცხოვ­რე­ბის სა­ძი­ებ­ლად წა­მოს­ვლას გეგ­მა­ვენ?

- იმ­დე­ნი შეც­დო­მა მაქვს დაშ­ვე­ბუ­ლი, უფ­ლე­ბა არ მაქვს ვინ­მეს ჭკუა და­ვა­რი­გო. ყვე­ლას თა­ვი­სი გზა აქვს გა­სავ­ლე­ლი. ჩემი გა­მოც­დი­ლე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით იმას ვე­ტყო­დი, რომ იოლი აქ არა­ფე­რი არ არის. ადრე თუ გვი­ან და­გი­ჭე­რენ, გა­მარ­თლე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში მხო­ლოდ ქურ­დო­ბის­თვის, მაგ­რამ რო­დე­საც ბი­ნა­ში შე­დი­ხარ, არას­დროს გაქვს გა­რან­ტია, რომ იქ მარ­თლაც არა­ვინ არის, ან ბავ­შვს არ სძი­ნავს. ზე­მოთ ვთქვი, რომ ქარ­თვე­ლე­ბი ფი­ზი­კურ კონ­ტაქტს ერი­დე­ბი­ან, მაგ­რამ აფექ­ტი­სა და სტრე­სის პი­რო­ბებ­ში არა­ვინ იცის, ვის რო­გო­რი რე­აქ­ცია ექ­ნე­ბა.

- კონ­კრე­ტუ­ლი ფაქ­ტი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე სა­უბ­რობ?

- დიახ. ერთი ქარ­თვე­ლი სახ­ლის პატ­რონს გა­და­ა­წყდა. გა­მოქ­ცე­ვა უნ­დო­და, მაგ­რამ ის გა­მო­ე­კი­და. შე­მო­აკ­ვდა...

- რამ­დე­ნი წელი მი­უ­სა­ჯეს?

- ჯერ იტა­ლი­ა­ში იხ­დის სას­ჯელს სხვა და­ნა­შა­უ­ლის­თვის, კი­დევ რამ­დე­ნი­მე თვე დარ­ჩა. შემ­დეგ საფ­რან­გეთ­ში გა­და­იყ­ვა­ნენ ამ კონ­კრე­ტუ­ლი და­ნა­შა­უ­ლის­თვის სას­ჯე­ლის მო­სახ­დე­ლად.

- ამის შემ­დეგ რას აპი­რებ?

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვერ დავ­ბრუნ­დე­ბი და დე­და­ჩემს სი­გა­რე­ტის ფუ­ლის თხოვ­ნას ვერ და­ვუ­წყებ. პერ­სპექ­ტი­ვას ვერ ვხე­დავ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. რაც და­ვა­შა­ვე, იმის­თვის უკვე მო­ვი­ხა­დე სას­ჯე­ლი. შრო­მა არ მე­ზა­რე­ბა, სო­ფელ­შიც მი­მუ­შა­ვია ფი­ზი­კუ­რად, ახ­ლაც ზე­თის­ხი­ლის კრე­ფა­ზე ვმუ­შა­ობ, მაგ­რამ ცო­ტას იხ­დი­ან. გა­ვი­გე დის­კო­ტე­კებ­ზე დაც­ვა­ში აყავთ ბი­ჭე­ბი და არ არის ცუდი ანა­ზღა­უ­რე­ბა, მაგ­რამ არა­ლე­გა­ლე­ბის, მით უმე­ტეს კრი­მი­ნა­ლუ­რი წარ­სუ­ლის მქო­ნე­ე­ბის და­საქ­მე­ბას ერი­დე­ბი­ან. იცი? ძა­ლი­ან მინ­და ვთქვა, რომ აღა­რა­სო­დეს მო­ვი­პა­რავ...

ნინო მა­მუ­კა­ძე

სპე­ცი­ა­ლუ­რად იტა­ლი­ი­დან, AMBEBI.GE