როგორ წვრთნიდნენ ჯიჰადისტებს ბათუმში: წვრთნებში მონაწილე ახალგაზრდების ექსკლუზიური მონათხრობი

"ისლამური სახელმწიფოს" სახელით 23 ნოემბერს გამოქვეყნებული ქართულენოვანი ვიდეომუქარის შესახებ საუბარი არ წყდება. AMBEBI.GE დაუკავშირდა ახალგაზრდებს, რომლებიც იმ საცხოვრებელში ცხოვრობდნენ, სადაც ამ ვიდეოს ერთ-ერთი ავტორი ხვიჩა გობაძე არაბულს სწავლობდა და ეგვიპტეში წასასვლელად ემზადებოდა. რომ არ მოხდეს წყაროების იდენტიფიკაცია, არ ვუთითებთ ინფორმაციას იმის შესახებ, თუ როგორ მოხვდა ერთი არასრულწლოვანი და ერთი სრულწლოვანი ჯიჰადისთვის მოსამზადებელ საცხოვრებელში. გთავაზობთ 21 წლის ზურასა და 24 წლის დავითის მონათხრობს (სახელები შეცვლილია). (იხილეთ ვიდეო)

ზურა, 21 წლის:

"ხვიჩა გობაძე ბათუმში იმ თავშესაფარში ცხოვრობდა, სადაც მეც აღმოვჩნდი. მშვიდი ადამიანი ჩანდა, ისეთი განსაკუთრებული არაფერი გაუკეთებია, რომ დამმახსოვრებოდა. არაბულში მეცადინეობდა და ლოცულობდა. გარკვეული პერიოდის შემდეგ ის პანკისში წავიდა, შემდეგ ისევ ბათუმში დაბრუნდა და ყურანის ძირ-ფესვიანად შესასწავლად არაბეთში გასამგზავრებლად შეუდგა სამზადისს. ხვიჩა ეგვიპტეში წავიდა, ჩვენი მწვრთნელი თემურ ბახუნტარაძე ხშირად ამბობდა, რომ ხვიჩა კარგად ითვისებდა არაბულს და მალე განათლებული დაბრუნდებოდა. მათთან ერთად გარკვეული პერიოდის განმავლობაში ვცხოვრობდი. შემდეგ მივხვდი, რომ რასაც ისინი აკეთებდნენ, ჩემი საქმე არ იყო და დავტოვე საცხოვრებელი. 2012 წლის სექტემბერში ბახუნტარაძის დაკავების შესახებ ტელევიზიით გავიგე. რამდენიმე დღის წინ, როცა ხვიჩას ვიდეო მიმართვა გავრცელდა, მივხვდი რა შარშიც შეიძლებოდა გავხვეულიყავი. როგორც ხვიჩას გადაუტრიალეს გონება, ალბათ მეც იგივე მელოდა...

ბათუმში, პუშკინის ქუჩაზე და ძველი ბათუმის უბანში, ქუთაისის ქუჩაზე 10-15 ადამიანისთვის თავშესაფრები იყო გახსნილი. თავიდან არ მომეწონა სიტუაცია, ვამბობდი დღეს წავალ, ხვალ წავალ თქო, მაგრამ ამ ძახილში დროც გავიდა, ბინის დაქირავებაც ვერ შევძელი და სიტუაციასაც შევეგუე. რაღაცნაირი მიდგომა ჰქონდათ, მათ მიერ არჩეული გზის სისწორეში მარწმუნებდნენ და მიქმნიდნენ ისეთ გარემოს, როგორიც მჭირდებოდა. ამ ბინებში მცხოვრებლების უმეტესობა მოჭიდავე იყო. კომფორტში ვცხოვრობდით, გათბობით დაწყებული, ხორცითა და სხვა ჩვენთვის საჭირო საკვებით დამთავრებული, ყველაფერი უფასოდ გვქონდა. თავიდან რაც მევალებოდა, ეს იყო ნამაზი(ლოცვა) არ გამეცდინა, ალკოჰოლი არ მიმეღო და მევარჯიშა. სპორტსმენი ვიყავი და ალკოჰოლს ისედაც არ ვეკარებოდი, ვარჯიში ჩემი საქმე იყო, ძალიან მორწმუნე მუსლიმანი და მლოცავ-მკითხავი არ ვყოფილვარ, მაგრამ იმ პირობებიდან გამომდინარე, დღეში ხუთი ლოცვის შესრულება ჩემთვის პრობლემას არ წარმოადგენდა.

ლოცვა ბავშვობაში ბაბუაჩემმა მასწავლა, მაგრამ ლოცვები ამ საცხოვრებელში განსხვავდებოდა სუნიტი მუსლიმების ღვთისმსახურებისგან. ზოგიერთმა ეჭვი შეიტანა, ასე ვაჰაბიტები ლოცულობენ და ჩვენ რა შუაში ვართო. ფიზიკური მომზადების მწვრთნელმა თემურ ბახუნტარაძემ ნახევრად ხუმრობით აგვიხსნა - "ჩვენ რაის ვაჰაბიტები ვართ, ვაჰაბიტები არა ტრაქტორისტები, ფეიღამბერი (მუჰამედ შუამავალი) ასე ლოცულობდა და ჩვენც ასე უნდა ვილოცოთო". მეც ვიფიქრე, რომ მწვრთნელი თემურ ბახუნტარაძე და მირზა მიქატაძე, რომელიც ფსიქოლოგიურ გაკვეთილებს გვიტარებდა, უფრო განათლებულები იყვნენ, კარგად ესმოდათ ისლამი, ამიტომ, მათსავით დავიწყე ლოცვა. გვიან გავიგე, რომ მართლა ისე ვლოცულობდით, როგორც ვაჰაბიტები. ჩვენი საცხოვრებლის ერთი ოთახის კედელზე გაკრული იყო შავი დროშა არაბული წარწერებით. ასეთივე დროშებს აფრიალებდნენ იმ ვიდეობში, რომელსაც ჩვენ ინტერნეტით ვუყურებდით. ამ დროშას ახლა "ისლამური სახელმწიფოს" დროშას უწოდებენ, მაგრამ მაშინ არ ვიცოდი რას წარმოადგენდა "ისლამური სახელმწიფო" და არც ამ დროშით დავინტერესებულვარ.

საცხოვრებელში გვქონდა ინტერნეტში ჩართული კომპიუტერები. მისვლის დღესვე ვნახე, რომ ბიჭები დატყვევებული ადამიანებისთვის ყელის გამოჭრის ვიდეოებს უყურებდნენ. ყველა ჩაცუცქული იყო კომპიუტერთან, საიდანაც ხან სროლის ხმა გამოდიოდა, ხან ტირილის, ხან კივილის და ასე შემდეგ. ეს იყო ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც თავიდან არ მომეწონა იმ სახლში ცხოვრება. ვეკითხებოდი, რაში ჭირდებოდათ ასეთი ძალადობის ყურება. შემდეგ შევეჩვიე და მეც გავხდი ამ ვიდეოებზე "დამოკიდებული". როცა მწვრთნელი იტყოდა, ახალი ვიდეო გამოვიდა და თუ გაინტერესებთ, ნახეთო, რა საქმითაც არ უნდა ვყოფილიყავით დაკავებული, ვწყვეტდით და სწრაფად ვრთავდით კომპიუტერებს. საცხოვრებელში მისვლის შემდეგ ნელ-ნელა შევწყვიტე ჩემს პირველ მწვრთნელთან სპორტდარბაზში სიარული. აღარ მეცალა იქ წასასვლელად, ან ვიდეოებს ვუყურებდი, ან საჭმელს ვაკეთებდი, ან საცხოვრებელში ვვარჯიშობდი. თემურ ბახუნტარაძე 24 საათის განმავლობაში ჩვენთან ერთად იყო. მან მითხრა, არ გჭირდება სპორტდარბაზში სიარული, მე გავარჯიშებო. ღამღამობით მივყავდით დარბაზში და გვავარჯიშებდა. შემდეგ ხიჯამის მეთოდზე გადაგვიყვანა. ფეხზე აპარატი დაგვიმაგრა, რომელსაც, როგორც აგვიხსნა, "ბინძური" სისხლი გამოჰქონდა ორგანიზმიდან. ამბობდა, რომ ამ მეთოდით სახსრების შეფსკვნას ავიცილებდით თავიდან. ჩემს პირველ მწვრთნელს ხიჯამის მეთოდი არ მიაჩნდა სასიკეთოდ და მიკრძალავდა, რის გამოც მასთან აღარ დავდიოდი სავარჯიშოდ.

მირზა მიქატაძე პერიოდულად მოდიოდა ჩვენთან. ის "ბეითების" (რელიგიური სიმღერები) ავტორია. "ბეითებს" ჩვენც ხშირად ვუსმენდით და მოგვწონდა. მირზა მოგვიყვა, რომ ადრე ის იყო მართლმადიდებელი ქრისტიანი, დაავადდა კიბოთი, მაგრამ სიკვდილს იმით გადაურჩა, რომ მიიღო მუსლიმანების მიერ მიცემული უებარი წამალი, იწამა ალლაჰი და ღვთისმსახურებითა და რწმენით გაუმკლავდა დაავადებას. თუ არ ვცდები მირზა იმ წამალს "ტმინს" ეძახდა, საკმაოდ რთულად დასალევი ზეთივით სითხე იყო. ამბობდა, რომ თუ რაიმეს გაიჭრიდი, "ტმინს" წაისმევდი და მოგარჩენდა. "ტმინი" ჩვეულებრივ სითხის შესანახ ჭურჭელში ესხა. ხან გვთავაზობდნენ, ხან კი, როცა გვახსენდებოდა, ვსვავდით. ვფიქრობდით, რომ გაგვაძლიერებდა, მაგრამ დღემდე არ ვიცი რა ეფექტი ჰქონდა. მირზამ გვითხრა, რომ "ტმინი" მზადდებოდა ყვავილისგან, რომელიც მხოლოდ არაბეთში ხარობდა. "ბეითების" ავტორი გვიხსნიდა, რომ ალლაჰი ქადაგებდა სწორი გზით სიარულს და მორწმუნეებს ერთ გუნდად შეკვრისკენ მოგვიწოდებდა. მხოლოდ ერთის, ალლაჰის უნდა გეშინოდეთ, მოკვდავების მიმართ შიში არ უნდა გქონდეთო.

დაჩოქილი ადამიანების დახოცვის ვიდეოების ნახვას ისე შევეჩვიე, რომ ყელის გამოჭრის მომენტსა და სისხლების დანთხევაზე თვალს აღარ ვხუჭავდი. ჩვენს საცხოვრებელში სტუმარი მოვიდა. ეს კაცი სირიაში გადაღებულ იმ ვიდეოებზე ფიგურირებდა, რომელსაც ჩვენ გვაყურებინებდნენ. საბრძოლო ფორმაში ჩაცმული კაცი ვიდეოებზე სულ იარაღით ჩანდა და ისროდა. არ ვიცი კლავდა თუ არა ვინმეს. სირიაში წასვლა ყველას გვინდოდა, მაგრამ გვეუბნებოდნენ, რომ ჩვენს "დროს" უნდა დავლოდებოდით. გვჯეროდა, რომ სირიაში ჩვენს თანამოძმეებთან ერთად ბრძოლაში თუ დავიღუპებოდით, ჯენნეთში (სამოთხეში) მოვხვდებოდით, მაგრამ ჯერ სირიაში წასვლის "ღირსი" უნდა გავმხდარიყავით. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ კარგ ფიზიკურ მონაცემებთან ერთად, გამძლეობითა და ნებისყოფით გამორჩეულები უნდა ვყოფილიყავით. გვავარჯიშებდნენ ძალიან დატვირთულად, ეს ვარჯიშები აღარ უკავშირდებოდა ჭიდაობისთვის წვრთნას.

როცა ძალიან დავიღლებოდით, მერე რთავდნენ ფსიქოლოგიურ მომენტს და გვაქეზებდნენ, ჩვენ კი მაქსიმალურად ვცდილობდით, რომ უფრო მეტი გაგვეკეთებინა და ფიზიკური დატვირთვისთვის დიდხანს გაგვეძლო. მაგალითად მოყავდათ სირიიდან ჩამოსული კაცი, რომელმაც ძლიერი ფიზიკური მომზადებითა და ჭკუით შეძლო მისიის შესრულება, მტრის განადგურება და უკან დაბრუნება. იყო მომენტები, უკან დაბრუნების სურვილი არც გვქონდა - მისიის შესრულების დროს სიკვდილი და "ჯენნეთში წასვლა" გვინდოდა.

ერთი თურქი გვსტუმრობდა. არ ვიცი სახელი და გვარი, მაგრამ მგონია, რომ ის აფინანსებდა ჩვენს კომფორტს, რამე თუ გვჭირდებოდა, მოჰქონდა. ჩვენთან ხან პანკისიდან ჩამოდიოდნენ, ხან სირიიდან, ხან თურქეთიდან, რუსულად მოსაუბრეებიც მოდიოდნენ, მაგრამ არ ვიცი ისინი საიდან იყვნენ. ჯერ კიდევ შეჯიბრებებზე როცა დავდიოდით, თბილისში ისეთივე ბინაში მიგვიყვანეს, როგორიც ბათუმში გვქონდა. იქ დაგვხვდნენ სულ რუსულად მოსაუბრე, 30-40 წლამდე კაცები. ფიზიკურად ყველა კარგ ფორმაში იყო და გრძელი წვერი ჰქონდა. ზოგადად, წვერის ტარებას ჩვენც გვირჩევდნენ, მაგრამ ჩვენს ჯგუფში უმეტესად 14-დან 20 წლამდე ბიჭები ვიყავით და უმეტესობას წვერი ჯერ ამოსულიც არ ჰქონდა.

იმ სახლში ცხოვრების დროს დასჯის უცნაური მეთოდი გვქონდა. მაგალითად, ლოცვას თუ გააცდენდი, არ უნდა დაგემალა. "მოსამართლე" გვისჯიდა ნეკის თითის სიმსხვილე ჯოხით იმდენ დარტყმას, რამდენსაც საჭიროდ ჩათვლიდა. მხოლოდ ჩვენ კი არა, თვითონ უფროსებიც ისჯებოდნენ ამგვარად. დღემდე ვერ ამიხსნია ეს რა მეთოდი იყო.

ფანჯრიდან რომ გავიხედავდით ვხედავდით, რომ გვითვალთვალებდნენ. დაღამებისთანავე, ჩვენი სახლის წინ ჩერდებოდა ჩაბურულმინებიანი მანქანა. მთელი ღამე იქ იყვნენ. გათენდებოდა და მიდიოდნენ. ბახუნტარაძე ხუმრობდა, დაცვა გვყავს, ჩვენ ვინ რას დაგვიშავებსო", - ამბობს ზურა.

დავითი, 24 წლის:

"პირველად, როცა სპორტდარბაზში მოჭიდავეებმა ლოცვის გამო 20-წუთიანი შესვენება გამოაცხადეს, გამიკვირდა. გამოვკითხე, რატომ იყვნენ რელიგიით ასე დაინტერესებულები. მითხრეს, რომ ნამაზის(ლოცვის) გაცდენა ცოდვად ითვლებოდა და მუსლიმანი თუ ვიყავი მეც უნდა მელოცა. მუსლიმანი ვარ, მაგრამ ვარჯიშის დროს ლოცვის შესრულებაზე არასდროს მიფიქრია. შემომთავაზეს მათ საცხოვრებელში გადასვლა, სადაც კარგი პირობები, საკვები და "ისლამისთვის შესაბამისი" გარემო ჰქონდათ. არასდროს მაინტერესებდა რელიგია, წელიწადში ორჯერ ბაირამს ვლოცულობ, ხანდახან ახლობლის დაკრძალვის რიტუალში ვმონაწილეობ და ჯუმა ნამაზსაც (პარასკევის ლოცვა), თუ დრო მაქვს, ვასრულებ.

რამდენჯერმე გავყევი ბათუმში, პუშკინის ქუჩაზე არსებულ ბინაში და უფროსს თემურ ბახუნტარაძესაც ვესაუბრე. იქ ცხოვრების პირობების მიხედვით დღეში ხუთჯერ ლოცვა აუცილებელი იყო. სურვილის შემთხვევაში არაბულსაც მასწავლიდნენ. არ მომეწონა, რომ ეს კაცი სულ მტრებზე და ომებზე საუბრობდა. ყველაზე დიდი მტერი რუსეთიაო, რომ თქვა ვიფიქრე, 2008 წლის ომის გამო იყო გაღიზიანებული, მაგრამ სულ სხვა მიმართულებით წავიდა საუბარი. თქვა, რომ რუსები ჩვენს თანამოძმეებს არაბეთის ქვეყნებში აწამებდნენ და ტაფაზე წვავდნენ. სადემონსტრაციოდ, კომპიუტერში ვიდეო ჩართო, რომლის ნახვასაც დღემდე ვნანობ. ხელებშეკრული კაცი ბოძზე მიაბეს, ჯაჭვის ერთი ბოლო ყელზე შეაბეს, მეორე კი იქვე მდგარ ტანკს გამოაბეს. რუსულად შეძახილი გაისმა, ტანკი დაიძრა და კაცს თავი მოაგლიჯა. საშინელება იყო, თუმცა ბიჭებმა მითხრეს, თითქმის ყველა სტუმარს პირველივე მისვლაზე ასეთ ვიდეოებს აყურებინებდნენ. მას მერე იქ აღარ ვყოფილვარ. მანამდე ვახშამზე დამპატიჟეს. ჭამის პროცესიც განსხვავებული ჰქონდათ, დაბალი მრგვალი მაგიდის გარშემო იატაკზე დაგებულ ნოხზე დავსხედით და საკმაოდ გემრიელი ხორცეული მივირთვით. იმ ვახშამზე თქვეს, რომ რუსეთის გარდა მათი მტრები მუფთები იყვნენ. ჩემთვის უინტერესო იყო რელიგიაზე საუბრები და მათთან მისვლის სურვილიც აღარ გამჩენია. იმ საუბრებიდან ყველაზე მეტად დამამახსოვრდა ის, რომ საქართველოში 2 000-ზე მეტი ვაჰაბიტი ცხოვრობდა და აქედან ერთ ადამიანსაც რომ გასჭირვებოდა, ორიათასივე კაცი მის გვერდით დადგებოდა ", - აცხადებს დავითი.

AMBEBI.GE-ს წყაროების მიერ მწვრთნელად მოხსენიებული თემურ ბახუნტარაძე 2012 წლის 13 სექტემბერს ბათუმში კონტრტერორისტული ცენტრის მიერ ჩატარებული სპეცოპერაციის დროს დააკავეს. ბახუნტარაძეს ბრალად ედებოდა სამართალდამცველების მიმართ წინააღმდეგობის გაწევა. მასთან ერთად დააკავეს მოჭიდავე ფირუზ წულუკიძე და ეთნიუკურად ჩეჩენი რუსეთის მოქალაქე იუსუფ ლაკაევი, რომელმაც სპეცოპერაციის დროს ერთი პოლიციელი დაჭრა. ჩხრეკის დროს სამართალდამცველებმა ბახუნტარაძის საცხოვრებელი ბინიდან ხელყუმბარა ამოიღეს. ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილებით, ბახუნტარაძეს და წულუკიძეს 4 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიესაჯა, ხოლო ლაკაევს 16 წლით.

AMBEBI.GE-ს წყაროს მიერ ფსიქოლოგად დასახელებული მირზა მიქატაძე ჩვენი ინფორმაციით, თურქეთში იმყოფება. რაც შეეხება ხვიჩა გობაძეს, მან 23 ნოემბერს მუქარის შემცველი ვიდეო გაავრცელა, სადაც ის მუსლიმების ქართველ წინამძღვრებს თავების მოჭრით ემუქრება.

AMBEBI.GE

ექსკლუზივი

გამოგვყევით, თუ დაინტრესებული ხართ მხოლოდ საზოგადოებრივი თემებით და არ გსურთ, მიიღოთ სხვა, თქვენთვის უინტერესო ინფორმაცია.

გამოიწერეთ საზოგადოების სიახლეები და იხილეთ ის თქვენს Newsfeed-ში!

AMBEBI.GE/საზოგადოება