"ის­ლა­მუ­რი სა­ხელ­მწი­ფოს" სა­ხე­ლით 23 ნო­ემ­ბერს გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი ქარ­თუ­ლე­ნო­ვა­ნი ვი­დე­ო­მუ­ქა­რის შე­სა­ხებ სა­უ­ბა­რი არ წყდე­ბა. AMBEBI.GE და­უ­კავ­შირ­და ახალ­გაზ­რდებს, რომ­ლე­ბიც იმ სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში ცხოვ­რობ­დნენ, სა­დაც ამ ვი­დე­ოს ერთ-ერთი ავ­ტო­რი ხვი­ჩა გო­ბა­ძე არა­ბულს სწავ­ლობ­და და ეგ­ვიპ­ტე­ში წა­სას­ვლე­ლად ემ­ზა­დე­ბო­და. რომ არ მოხ­დეს წყა­რო­ე­ბის იდენ­ტი­ფი­კა­ცია, არ ვუ­თი­თებთ ინ­ფორ­მა­ცი­ას იმის შე­სა­ხებ, თუ რო­გორ მოხ­ვდა ერთი არას­რულ­წლო­ვა­ნი და ერთი სრულ­წლო­ვა­ნი ჯი­ჰა­დის­თვის მო­სამ­ზა­დე­ბელ სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში. გთა­ვა­ზობთ 21 წლის ზუ­რა­სა და 24 წლის და­ვი­თის მო­ნა­თხრობს (სა­ხე­ლე­ბი შეც­ვლი­ლია). (იხი­ლეთ ვი­დეო)

ზურა, 21 წლის:

"ხვი­ჩა გო­ბა­ძე ბა­თუმ­ში იმ თავ­შე­სა­ფარ­ში ცხოვ­რობ­და, სა­დაც მეც აღ­მოვ­ჩნდი. მშვი­დი ადა­მი­ა­ნი ჩან­და, ისე­თი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი გა­უ­კე­თე­ბია, რომ დამ­მახ­სოვ­რე­ბო­და. არა­ბულ­ში მე­ცა­დი­ნე­ობ­და და ლო­ცუ­ლობ­და. გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ ის პან­კის­ში წა­ვი­და, შემ­დეგ ისევ ბა­თუმ­ში დაბ­რუნ­და და ყუ­რა­ნის ძირ-ფეს­ვი­ა­ნად შე­სას­წავ­ლად არა­ბეთ­ში გა­სამ­გზავ­რებ­ლად შე­უდ­გა სამ­ზა­დისს. ხვი­ჩა ეგ­ვიპ­ტე­ში წა­ვი­და, ჩვე­ნი მწვრთნე­ლი თე­მურ ბა­ხუნ­ტა­რა­ძე ხში­რად ამ­ბობ­და, რომ ხვი­ჩა კარ­გად ით­ვი­სებ­და არა­ბულს და მალე გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი დაბ­რუნ­დე­ბო­და. მათ­თან ერ­თად გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვცხოვ­რობ­დი. შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ რა­საც ისი­ნი აკე­თებ­დნენ, ჩემი საქ­მე არ იყო და დავ­ტო­ვე სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი. 2012 წლის სექ­ტემ­ბერ­ში ბა­ხუნ­ტა­რა­ძის და­კა­ვე­ბის შე­სა­ხებ ტე­ლე­ვი­ზი­ით გა­ვი­გე. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, როცა ხვი­ჩას ვი­დეო მი­მარ­თვა გავ­რცელ­და, მივ­ხვდი რა შარ­შიც შე­იძ­ლე­ბო­და გავ­ხვე­უ­ლი­ყა­ვი. რო­გორც ხვი­ჩას გა­და­უტ­რი­ა­ლეს გო­ნე­ბა, ალ­ბათ მეც იგი­ვე მე­ლო­და...

ბა­თუმ­ში, პუშ­კი­ნის ქუ­ჩა­ზე და ძვე­ლი ბა­თუ­მის უბან­ში, ქუ­თა­ი­სის ქუ­ჩა­ზე 10-15 ადა­მი­ა­ნის­თვის თავ­შე­საფ­რე­ბი იყო გახ­სნი­ლი. თა­ვი­დან არ მო­მე­წო­ნა სი­ტუ­ა­ცია, ვამ­ბობ­დი დღეს წა­ვალ, ხვალ წა­ვალ თქო, მაგ­რამ ამ ძა­ხილ­ში დროც გა­ვი­და, ბი­ნის და­ქი­რა­ვე­ბაც ვერ შევ­ძე­ლი და სი­ტუ­ა­ცი­ა­საც შე­ვე­გუე. რა­ღაც­ნა­ი­რი მიდ­გო­მა ჰქონ­დათ, მათ მიერ არ­ჩე­უ­ლი გზის სის­წო­რე­ში მარ­წმუ­ნებ­დნენ და მიქ­მნიდ­ნენ ისეთ გა­რე­მოს, რო­გო­რიც მჭირ­დე­ბო­და. ამ ბი­ნებ­ში მცხოვ­რებ­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბა მო­ჭი­და­ვე იყო. კომ­ფორ­ტში ვცხოვ­რობ­დით, გათ­ბო­ბით და­წყე­ბუ­ლი, ხორ­ცი­თა და სხვა ჩვენ­თვის სა­ჭი­რო საკ­ვე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ყვე­ლა­ფე­რი უფა­სოდ გვქონ­და. თა­ვი­დან რაც მე­ვა­ლე­ბო­და, ეს იყო ნა­მა­ზი(ლოც­ვა) არ გა­მეც­დი­ნა, ალ­კოჰო­ლი არ მი­მე­ღო და მე­ვარ­ჯი­შა. სპორ­ტსმე­ნი ვი­ყა­ვი და ალ­კოჰოლს ისე­დაც არ ვე­კა­რე­ბო­დი, ვარ­ჯი­ში ჩემი საქ­მე იყო, ძა­ლი­ან მორ­წმუ­ნე მუს­ლი­მა­ნი და მლო­ცავ-მკი­თხა­ვი არ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ იმ პი­რო­ბე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, დღე­ში ხუთი ლოც­ვის შეს­რუ­ლე­ბა ჩემ­თვის პრობ­ლე­მას არ წარ­მო­ად­გენ­და.

ლოც­ვა ბავ­შვო­ბა­ში ბა­ბუ­ა­ჩემ­მა მას­წავ­ლა, მაგ­რამ ლოც­ვე­ბი ამ სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში გან­სხვავ­დე­ბო­და სუ­ნი­ტი მუს­ლი­მე­ბის ღვთის­მსა­ხუ­რე­ბის­გან. ზო­გი­ერ­თმა ეჭვი შე­ი­ტა­ნა, ასე ვა­ჰა­ბი­ტე­ბი ლო­ცუ­ლო­ბენ და ჩვენ რა შუ­ა­ში ვარ­თო. ფი­ზი­კუ­რი მომ­ზა­დე­ბის მწვრთნელ­მა თე­მურ ბა­ხუნ­ტა­რა­ძემ ნა­ხევ­რად ხუმ­რო­ბით აგ­ვიხ­სნა - "ჩვენ რაის ვა­ჰა­ბი­ტე­ბი ვართ, ვა­ჰა­ბი­ტე­ბი არა ტრაქ­ტო­რის­ტე­ბი, ფე­ი­ღამ­ბე­რი (მუ­ჰა­მედ შუ­ა­მა­ვა­ლი) ასე ლო­ცუ­ლობ­და და ჩვენც ასე უნდა ვი­ლო­ცო­თო". მეც ვი­ფიქ­რე, რომ მწვრთნე­ლი თე­მურ ბა­ხუნ­ტა­რა­ძე და მირ­ზა მი­ქა­ტა­ძე, რო­მე­ლიც ფსი­ქო­ლო­გი­ურ გაკ­ვე­თი­ლებს გვი­ტა­რებ­და, უფრო გა­ნათ­ლე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, კარ­გად ეს­მო­დათ ის­ლა­მი, ამი­ტომ, მათ­სა­ვით და­ვი­წყე ლოც­ვა. გვი­ან გა­ვი­გე, რომ მარ­თლა ისე ვლო­ცუ­ლობ­დით, რო­გორც ვა­ჰა­ბი­ტე­ბი. ჩვე­ნი სა­ცხოვ­რებ­ლის ერთი ოთა­ხის კე­დელ­ზე გაკ­რუ­ლი იყო შავი დრო­შა არა­ბუ­ლი წარ­წე­რე­ბით. ასე­თი­ვე დრო­შებს აფ­რი­ა­ლებ­დნენ იმ ვი­დე­ობ­ში, რო­მელ­საც ჩვენ ინ­ტერ­ნე­ტით ვუ­ყუ­რებ­დით. ამ დრო­შას ახლა "ის­ლა­მუ­რი სა­ხელ­მწი­ფოს" დრო­შას უწო­დე­ბენ, მაგ­რამ მა­შინ არ ვი­ცო­დი რას წარ­მო­ად­გენ­და "ის­ლა­მუ­რი სა­ხელ­მწი­ფო" და არც ამ დრო­შით და­ვინ­ტე­რე­სე­ბულ­ვარ.

სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში გვქონ­და ინ­ტერ­ნეტ­ში ჩარ­თუ­ლი კომ­პი­უ­ტე­რე­ბი. მის­ვლის დღეს­ვე ვნა­ხე, რომ ბი­ჭე­ბი და­ტყვე­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის ყე­ლის გა­მოჭ­რის ვი­დე­ო­ებს უყუ­რებ­დნენ. ყვე­ლა ჩა­ცუც­ქუ­ლი იყო კომ­პი­უ­ტერ­თან, სა­ი­და­ნაც ხან სრო­ლის ხმა გა­მო­დი­ო­და, ხან ტი­რი­ლის, ხან კი­ვი­ლის და ასე შემ­დეგ. ეს იყო ერთ-ერთი მი­ზე­ზი, რის გა­მოც თა­ვი­დან არ მო­მე­წო­ნა იმ სახ­ლში ცხოვ­რე­ბა. ვე­კი­თხე­ბო­დი, რაში ჭირ­დე­ბო­დათ ასე­თი ძა­ლა­დო­ბის ყუ­რე­ბა. შემ­დეგ შე­ვეჩ­ვიე და მეც გავ­ხდი ამ ვი­დე­ო­ებ­ზე "და­მო­კი­დე­ბუ­ლი". როცა მწვრთნე­ლი იტყო­და, ახა­ლი ვი­დეო გა­მო­ვი­და და თუ გა­ინ­ტე­რე­სებთ, ნა­ხე­თო, რა საქ­მი­თაც არ უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით და­კა­ვე­ბუ­ლი, ვწყვეტ­დით და სწრა­ფად ვრთავ­დით კომ­პი­უ­ტე­რებს. სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში მის­ვლის შემ­დეგ ნელ-ნელა შევ­წყვი­ტე ჩემს პირ­ველ მწვრთნელ­თან სპორტდარ­ბაზ­ში სი­ა­რუ­ლი. აღარ მე­ცა­ლა იქ წა­სას­ვლე­ლად, ან ვი­დე­ო­ებს ვუ­ყუ­რებ­დი, ან საჭ­მელს ვა­კე­თებ­დი, ან სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში ვვარ­ჯი­შობ­დი. თე­მურ ბა­ხუნ­ტა­რა­ძე 24 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩვენ­თან ერ­თად იყო. მან მი­თხრა, არ გჭირ­დე­ბა სპორტდარ­ბაზ­ში სი­ა­რუ­ლი, მე გა­ვარ­ჯი­შე­ბო. ღამ­ღა­მო­ბით მივ­ყავ­დით დარ­ბაზ­ში და გვა­ვარ­ჯი­შებ­და. შემ­დეგ ხი­ჯა­მის მე­თოდ­ზე გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნა. ფეხ­ზე აპა­რა­ტი დაგ­ვი­მაგ­რა, რო­მელ­საც, რო­გორც აგ­ვიხ­სნა, "ბინ­ძუ­რი" სის­ხლი გა­მოჰ­ქონ­და ორ­გა­ნიზ­მი­დან. ამ­ბობ­და, რომ ამ მე­თო­დით სახ­სრე­ბის შეფსკვნას ავი­ცი­ლებ­დით თა­ვი­დან. ჩემს პირ­ველ მწვრთნელს ხი­ჯა­მის მე­თო­დი არ მი­აჩ­ნდა სა­სი­კე­თოდ და მიკ­რძა­ლავ­და, რის გა­მოც მას­თან აღარ დავ­დი­ო­დი სა­ვარ­ჯი­შოდ.

მირ­ზა მი­ქა­ტა­ძე პე­რი­ო­დუ­ლად მო­დი­ო­და ჩვენ­თან. ის "ბე­ი­თე­ბის" (რე­ლი­გი­უ­რი სიმ­ღე­რე­ბი) ავ­ტო­რია. "ბე­ი­თებს" ჩვენც ხში­რად ვუს­მენ­დით და მოგ­ვწონ­და. მირ­ზა მოგ­ვიყ­ვა, რომ ადრე ის იყო მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ქრის­ტი­ა­ნი, და­ა­ვად­და კი­ბო­თი, მაგ­რამ სიკ­ვდილს იმით გა­და­ურ­ჩა, რომ მი­ი­ღო მუს­ლი­მა­ნე­ბის მიერ მი­ცე­მუ­ლი უე­ბა­რი წა­მა­ლი, იწა­მა ალ­ლა­ჰი და ღვთის­მსა­ხუ­რე­ბი­თა და რწმე­ნით გა­უმკლავ­და და­ა­ვა­დე­ბას. თუ არ ვცდე­ბი მირ­ზა იმ წა­მალს "ტმინს" ეძახ­და, საკ­მა­ოდ რთუ­ლად და­სა­ლე­ვი ზე­თი­ვით სი­თხე იყო. ამ­ბობ­და, რომ თუ რა­ი­მეს გა­იჭ­რი­დი, "ტმინს" წა­ის­მევ­დი და მო­გარ­ჩენ­და. "ტმი­ნი" ჩვე­უ­ლებ­რივ სი­თხის შე­სა­ნახ ჭურ­ჭელ­ში ესხა. ხან გვთა­ვა­ზობ­დნენ, ხან კი, როცა გვახ­სენ­დე­ბო­და, ვსვავ­დით. ვფიქ­რობ­დით, რომ გაგ­ვაძ­ლი­ე­რებ­და, მაგ­რამ დღემ­დე არ ვიცი რა ეფექ­ტი ჰქონ­და. მირ­ზამ გვი­თხრა, რომ "ტმი­ნი" მზად­დე­ბო­და ყვა­ვი­ლის­გან, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ არა­ბეთ­ში ხა­რობ­და. "ბე­ი­თე­ბის" ავ­ტო­რი გვიხ­სნი­და, რომ ალ­ლა­ჰი ქა­და­გებ­და სწო­რი გზით სი­ა­რულს და მორ­წმუ­ნე­ებს ერთ გუნ­დად შეკ­ვრის­კენ მოგ­ვი­წო­დებ­და. მხო­ლოდ ერ­თის, ალ­ლა­ჰის უნდა გე­ში­ნო­დეთ, მოკ­ვდა­ვე­ბის მი­მართ შიში არ უნდა გქონ­დე­თო.

და­ჩო­ქი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის და­ხოც­ვის ვი­დე­ო­ე­ბის ნახ­ვას ისე შე­ვეჩ­ვიე, რომ ყე­ლის გა­მოჭ­რის მო­მენ­ტსა და სის­ხლე­ბის დან­თხე­ვა­ზე თვალს აღარ ვხუ­ჭავ­დი. ჩვენს სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში სტუ­მა­რი მო­ვი­და. ეს კაცი სი­რი­ა­ში გა­და­ღე­ბულ იმ ვი­დე­ო­ებ­ზე ფი­გუ­რი­რებ­და, რო­მელ­საც ჩვენ გვა­ყუ­რე­ბი­ნებ­დნენ. საბ­რძო­ლო ფორ­მა­ში ჩაც­მუ­ლი კაცი ვი­დე­ო­ებ­ზე სულ ია­რა­ღით ჩან­და და ის­რო­და. არ ვიცი კლავ­და თუ არა ვინ­მეს. სი­რი­ა­ში წას­ვლა ყვე­ლას გვინ­დო­და, მაგ­რამ გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ ჩვენს "დროს" უნდა დავ­ლო­დე­ბო­დით. გვჯე­რო­და, რომ სი­რი­ა­ში ჩვენს თა­ნა­მოძ­მე­ებ­თან ერ­თად ბრძო­ლა­ში თუ და­ვი­ღუ­პე­ბო­დით, ჯენ­ნეთ­ში (სა­მო­თხე­ში) მოვ­ხვდე­ბო­დით, მაგ­რამ ჯერ სი­რი­ა­ში წას­ვლის "ღირ­სი" უნდა გავმხდა­რი­ყა­ვით. ეს კი იმას ნიშ­ნავ­და, რომ კარგ ფი­ზი­კურ მო­ნა­ცე­მებ­თან ერ­თად, გამ­ძლე­ო­ბი­თა და ნე­ბის­ყო­ფით გა­მორ­ჩე­უ­ლე­ბი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით. გვა­ვარ­ჯი­შებ­დნენ ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლად, ეს ვარ­ჯი­შე­ბი აღარ უკავ­შირ­დე­ბო­და ჭი­და­ო­ბის­თვის წვრთნას.

როცა ძა­ლი­ან და­ვიღ­ლე­ბო­დით, მერე რთავ­დნენ ფსი­ქო­ლო­გი­ურ მო­მენტს და გვა­ქე­ზებ­დნენ, ჩვენ კი მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ­დით, რომ უფრო მეტი გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა და ფი­ზი­კუ­რი დატ­ვირ­თვის­თვის დიდ­ხანს გაგ­ვეძ­ლო. მა­გა­ლი­თად მო­ყავ­დათ სი­რი­ი­დან ჩა­მო­სუ­ლი კაცი, რო­მელ­მაც ძლი­ე­რი ფი­ზი­კუ­რი მომ­ზა­დე­ბი­თა და ჭკუ­ით შეძ­ლო მი­სი­ის შეს­რუ­ლე­ბა, მტრის გა­ნად­გუ­რე­ბა და უკან დაბ­რუ­ნე­ბა. იყო მო­მენ­ტე­ბი, უკან დაბ­რუ­ნე­ბის სურ­ვი­ლი არც გვქონ­და - მი­სი­ის შეს­რუ­ლე­ბის დროს სიკ­ვდი­ლი და "ჯენ­ნეთ­ში წას­ვლა" გვინ­დო­და.

ერთი თურ­ქი გვსტუმ­რობ­და. არ ვიცი სა­ხე­ლი და გვა­რი, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ ის აფი­ნან­სებ­და ჩვენს კომ­ფორ­ტს, რამე თუ გვჭირ­დე­ბო­და, მოჰ­ქონ­და. ჩვენ­თან ხან პან­კი­სი­დან ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ, ხან სი­რი­ი­დან, ხან თურ­ქე­თი­დან, რუ­სუ­ლად მო­სა­უბ­რე­ე­ბიც მო­დი­ოდ­ნენ, მაგ­რამ არ ვიცი ისი­ნი სა­ი­დან იყ­ვნენ. ჯერ კი­დევ შე­ჯიბ­რე­ბებ­ზე როცა დავ­დი­ო­დით, თბი­ლის­ში ისე­თი­ვე ბი­ნა­ში მიგ­ვიყ­ვა­ნეს, რო­გო­რიც ბა­თუმ­ში გვქონ­და. იქ დაგ­ვხვდნენ სულ რუ­სუ­ლად მო­სა­უბ­რე, 30-40 წლამ­დე კა­ცე­ბი. ფი­ზი­კუ­რად ყვე­ლა კარგ ფორ­მა­ში იყო და გრძე­ლი წვე­რი ჰქონ­და. ზო­გა­დად, წვე­რის ტა­რე­ბას ჩვენც გვირ­ჩევ­დნენ, მაგ­რამ ჩვენს ჯგუფ­ში უმე­ტე­სად 14-დან 20 წლამ­დე ბი­ჭე­ბი ვი­ყა­ვით და უმე­ტე­სო­ბას წვე­რი ჯერ ამო­სუ­ლიც არ ჰქონ­და.

იმ სახ­ლში ცხოვ­რე­ბის დროს დას­ჯის უც­ნა­უ­რი მე­თო­დი გვქონ­და. მა­გა­ლი­თად, ლოც­ვას თუ გა­აც­დენ­დი, არ უნდა და­გე­მა­ლა. "მო­სა­მარ­თლე" გვის­ჯი­და ნე­კის თი­თის სიმ­სხვი­ლე ჯო­ხით იმ­დენ დარ­ტყმას, რამ­დენ­საც სა­ჭი­როდ ჩათ­ვლი­და. მხო­ლოდ ჩვენ კი არა, თვი­თონ უფ­რო­სე­ბიც ის­ჯე­ბოდ­ნენ ამ­გვა­რად. დღემ­დე ვერ ამიხ­სნია ეს რა მე­თო­დი იყო.

ფან­ჯრი­დან რომ გა­ვი­ხე­დავ­დით ვხე­დავ­დით, რომ გვით­ვალ­თვა­ლებ­დნენ. და­ღა­მე­ბის­თა­ნა­ვე, ჩვე­ნი სახ­ლის წინ ჩერ­დე­ბო­და ჩა­ბუ­რულ­მი­ნე­ბი­ა­ნი მან­ქა­ნა. მთე­ლი ღამე იქ იყ­ვნენ. გა­თენ­დე­ბო­და და მი­დი­ოდ­ნენ. ბა­ხუნ­ტა­რა­ძე ხუმ­რობ­და, დაც­ვა გვყავს, ჩვენ ვინ რას დაგ­ვი­შა­ვებ­სო", - ამ­ბობს ზურა.

და­ვი­თი, 24 წლის:

"პირ­ვე­ლად, როცა სპორტდარ­ბაზ­ში მო­ჭი­და­ვე­ებ­მა ლოც­ვის გამო 20-წუ­თი­ა­ნი შეს­ვე­ნე­ბა გა­მო­ა­ცხა­დეს, გა­მიკ­ვირ­და. გა­მოვ­კი­თხე, რა­ტომ იყ­ვნენ რე­ლი­გი­ით ასე და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლე­ბი. მი­თხრეს, რომ ნა­მა­ზის(ლოც­ვის) გაც­დე­ნა ცოდ­ვად ით­ვლე­ბო­და და მუს­ლი­მა­ნი თუ ვი­ყა­ვი მეც უნდა მე­ლო­ცა. მუს­ლი­მა­ნი ვარ, მაგ­რამ ვარ­ჯი­შის დროს ლოც­ვის შეს­რუ­ლე­ბა­ზე არას­დროს მი­ფიქ­რია. შე­მომ­თა­ვა­ზეს მათ სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში გა­დას­ვლა, სა­დაც კარ­გი პი­რო­ბე­ბი, საკ­ვე­ბი და "ის­ლა­მის­თვის შე­სა­ბა­მი­სი" გა­რე­მო ჰქონ­დათ. არას­დროს მა­ინ­ტე­რე­სებ­და რე­ლი­გია, წე­ლი­წად­ში ორ­ჯერ ბა­ი­რამს ვლო­ცუ­ლობ, ხან­და­ხან ახ­ლობ­ლის დაკ­რძალ­ვის რი­ტუ­ალ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ და ჯუმა ნა­მაზ­საც (პა­რას­კე­ვის ლოც­ვა), თუ დრო მაქვს, ვას­რუ­ლებ.

რამ­დენ­ჯერ­მე გავ­ყე­ვი ბა­თუმ­ში, პუშ­კი­ნის ქუ­ჩა­ზე არ­სე­ბულ ბი­ნა­ში და უფ­როსს თე­მურ ბა­ხუნ­ტა­რა­ძე­საც ვე­სა­უბ­რე. იქ ცხოვ­რე­ბის პი­რო­ბე­ბის მი­ხედ­ვით დღე­ში ხუთ­ჯერ ლოც­ვა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო. სურ­ვი­ლის შემ­თხვე­ვა­ში არა­ბულ­საც მას­წავ­ლიდ­ნენ. არ მო­მე­წო­ნა, რომ ეს კაცი სულ მტრებ­ზე და ომებ­ზე სა­უბ­რობ­და. ყვე­ლა­ზე დიდი მტე­რი რუ­სე­თი­აო, რომ თქვა ვი­ფიქ­რე, 2008 წლის ომის გამო იყო გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი, მაგ­რამ სულ სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით წა­ვი­და სა­უ­ბა­რი. თქვა, რომ რუ­სე­ბი ჩვენს თა­ნა­მოძ­მე­ებს არა­ბე­თის ქვეყ­ნებ­ში აწა­მებ­დნენ და ტა­ფა­ზე წვავ­დნენ. სა­დე­მონ­სტრა­ცი­ოდ, კომ­პი­უ­ტერ­ში ვი­დეო ჩარ­თო, რომ­ლის ნახ­ვა­საც დღემ­დე ვნა­ნობ. ხე­ლებ­შეკ­რუ­ლი კაცი ბოძ­ზე მი­ა­ბეს, ჯაჭ­ვის ერთი ბოლო ყელ­ზე შე­ა­ბეს, მე­ო­რე კი იქვე მდგარ ტანკს გა­მო­ა­ბეს. რუ­სუ­ლად შე­ძა­ხი­ლი გა­ის­მა, ტან­კი და­იძ­რა და კაცს თავი მო­აგ­ლი­ჯა. სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო, თუმ­ცა ბი­ჭებ­მა მი­თხრეს, თით­ქმის ყვე­ლა სტუ­მარს პირ­ვე­ლი­ვე მის­ვლა­ზე ასეთ ვი­დე­ო­ებს აყუ­რე­ბი­ნებ­დნენ. მას მერე იქ აღარ ვყო­ფილ­ვარ. მა­ნამ­დე ვახ­შამ­ზე დამ­პა­ტი­ჟეს. ჭა­მის პრო­ცე­სიც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ჰქონ­დათ, და­ბა­ლი მრგვა­ლი მა­გი­დის გარ­შე­მო ია­ტაკ­ზე და­გე­ბულ ნოხზე დავ­სხე­დით და საკ­მა­ოდ გემ­რი­ე­ლი ხორ­ცე­უ­ლი მი­ვირ­თვით. იმ ვახ­შამ­ზე თქვეს, რომ რუ­სე­თის გარ­და მათი მტრე­ბი მუფ­თე­ბი იყ­ვნენ. ჩემ­თვის უინ­ტე­რე­სო იყო რე­ლი­გი­ა­ზე სა­უბ­რე­ბი და მათ­თან მის­ვლის სურ­ვი­ლიც აღარ გამ­ჩე­ნია. იმ სა­უბ­რე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად და­მა­მახ­სოვ­რდა ის, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში 2 000-ზე მეტი ვა­ჰა­ბი­ტი ცხოვ­რობ­და და აქე­დან ერთ ადა­მი­ან­საც რომ გას­ჭირ­ვე­ბო­და, ორი­ა­თა­სი­ვე კაცი მის გვერ­დით დად­გე­ბო­და ", - აცხა­დებს და­ვი­თი.

AMBEBI.GE-ს წყა­რო­ე­ბის მიერ მწვრთნე­ლად მოხ­სე­ნი­ე­ბუ­ლი თე­მურ ბა­ხუნ­ტა­რა­ძე 2012 წლის 13 სექ­ტემ­ბერს ბა­თუმ­ში კონ­ტრტე­რო­რის­ტუ­ლი ცენ­ტრის მიერ ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი სპე­ცო­პე­რა­ცი­ის დროს და­ა­კა­ვეს. ბა­ხუნ­ტა­რა­ძეს ბრა­ლად ედე­ბო­და სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლე­ბის მი­მართ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის გა­წე­ვა. მას­თან ერ­თად და­ა­კა­ვეს მო­ჭი­და­ვე ფი­რუზ წუ­ლუ­კი­ძე და ეთ­ნი­უ­კუ­რად ჩე­ჩე­ნი რუ­სე­თის მო­ქა­ლა­ქე იუ­სუფ ლა­კა­ე­ვი, რო­მელ­მაც სპე­ცო­პე­რა­ცი­ის დროს ერთი პო­ლი­ცი­ე­ლი დაჭ­რა. ჩხრე­კის დროს სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლებ­მა ბა­ხუნ­ტა­რა­ძის სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ბი­ნი­დან ხელ­ყუმ­ბა­რა ამო­ი­ღეს. ქუ­თა­ი­სის სა­ა­პე­ლა­ციო სა­სა­მარ­თლოს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით, ბა­ხუნ­ტა­რა­ძეს და წუ­ლუ­კი­ძეს 4 წლით თა­ვი­სუფ­ლე­ბის აღ­კვე­თა მი­ე­სა­ჯა, ხოლო ლა­კა­ევს 16 წლით.

AMBEBI.GE-ს წყა­როს მიერ ფსი­ქო­ლო­გად და­სა­ხე­ლე­ბუ­ლი მირ­ზა მი­ქა­ტა­ძე ჩვე­ნი ინ­ფორ­მა­ცი­ით, თურ­ქეთ­ში იმ­ყო­ფე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა ხვი­ჩა გო­ბა­ძეს, მან 23 ნო­ემ­ბერს მუ­ქა­რის შემ­ცვე­ლი ვი­დეო გა­ავ­რცე­ლა, სა­დაც ის მუს­ლი­მე­ბის ქარ­თველ წი­ნამ­ძღვრებს თა­ვე­ბის მოჭ­რით ემუქ­რე­ბა.

AMBEBI.GE

ექ­სკლუ­ზი­ვი

გა­მოგ­ვყე­ვით, თუ და­ინ­ტრე­სე­ბუ­ლი ხართ მხო­ლოდ სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი თე­მე­ბით და არ გსურთ, მი­ი­ღოთ სხვა, თქვენ­თვის უინ­ტე­რე­სო ინ­ფორ­მა­ცია.

გა­მო­ი­წე­რეთ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის სი­ახ­ლე­ე­ბი და იხი­ლეთ ის თქვენს Newsfeed-ში!

AMBEBI.GE/სა­ზო­გა­დო­ე­ბა