"როცა ხვდები, რომ ბავშვი არაა შენი შვილისნაირი, გაიხედე გვერდზე, ხომ შეიძლება, არა?" - ინტერვიუ დედასთან, რომლის შვილსაც აუტიზმი აქვს

ინკლუზიური განათლება ჩვენს ქვეყანაში სხვადასხვა სახის პრობლემასთანაა დაკაშირებული. განათლებაც რომ იქით იყოს, საზოგადოების მიდგომა "განსხვავებულ" ბავშვებთან ხშირ შემთხვევაში არაა ჯანსაღი. გთავაზობთ იმ დედის ინტერვიუს, რომლის შვილსაც აუტიზმი აქვს. როგორც ხათუნა ავსაჯანიშვილი ამბობს, ადვილი არაა გყავდეს განსხვავებული შვილი, როცა ქუჩაში ყველას ვერ აუხსნი შენი პრობლემის შესახებ. საზოგადოების დამოკიდებულება ხშირ შემთხვევაში არათუ არაჯანსაღი, გულის მომკვლელიცაა.

- მყავს ორი შვილი, აქედან ერთ-ერთს, ათი წლის ბიჭუნას აუტიზმის დიაგნოზი აქვს. სკოლამდე დავდიოდით საჯარო ბაღში, სადაც ჰყავდათ ფსიქოლოგი და ასევე გუგას დაჰყვებოდა თერაპევტი, რომელიც ეხმარებოდა საგაკვეთილო პროცესში ჩართვაში. თუმცა, მას არ სჭირდებოდა არანაირი მიხმარება, ჰქონდა ტუალეტის ჩვევები, არავის მიმართ არ იყო აგრესიული, მაგრამ ჩემი სურვილი გახლდათ, ბავშვებთან მეტად ეკონტაქტა და სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე, ჰყოლოდა სპეციალურად მიმაგრებული ფსიქოლოგ-თერაპევტი, რომელიც ამაში დაეხმარებოდა. ბაღის დირექციისგან არ ყოფილა წინააღმდეგობა, თუმცა ვიცი, რომ სხვა მშობლებს ჰქონდათ საწინააღმდეგო აზრი და პრობლემაც, მაგრამ ჩვენ ეს უშუალოდ არ შეგვხებია. ბაღის შემდეგ გადავინაცვლეთ სკოლაში, სადაც ნამდვილად შევხვდით წინააღმდეგობებს. სკოლის არც ერთი პედაგოგი არ იყო მზად, რომ მიეღო და გამკლავებოდა აუტიზმით დაავადებულ ბავშვს. სანამ სკოლას შევარჩევდი, ბევრი ვიფიქრე და ვიღელვე. ერთმნიშვნელოვნად გამოვრიცხე სპეციალური სკოლა, რადგან ჩავთვალე, რომ ჩემს შვილს არ ჰქონდა საჭიროება, ევლო სპეციალიზებულ სკოლაში. რატომ? იმიტომ რომ მას ჰქონდა უნარი დამჯდარიყო გაკვეთილზე, ჰქონდა მზაობა ციფრებთან, ასოებთან დაკავშირებით, სწორედ ამიტომ ვიფიქრე, რომ ჯანსაღი გარემოდან უფრო მეტის სწავლას შეძლებდა, ვიდრე სპეციალიზებული სკოლიდან. ზოგადად, ბავშვი ვითარდება ასე, დაინახავს და სწავლობს, შესაბამისად მინდოდა, ჩემს შვილსაც დანახვით ესწავლა. სიმართლე გითხრათ, სპეც. სკოლის არსებობა არ მომწონს, არ მომწონს აზრი, რომ უნდა არსებობდეს განყენებული "კუნძული", სადაც ასეთი დარღვევის ბავშვები უნდა დადიოდენენ. ვთვლი, რომ უნდა მოხდეს შეზღუდული შესაძლებლობების ბავშვების დაყოფა, თუკი მძიმე ფორმა აქვს, მაშინ ის უნდა იყოს ინტეგრირებულ კლასში, სწორედ იქ უნდა იყვნენ რთული ფორმის ბავშვები, რათა მათ ნელ-ნელა, რამდენადაც ბავშვი თავად მისცემს საშუალებას, შეაპარონ ჩვეულებრივი სასკოლო პროცესი.

მოკლედ, ჩემი შვილის შემთხვევაში, ჩავთვალე, რომ ის შეძლებდა გაკვეთილზე ჯდომას და არც შევმცდარვარ. პირველ კლასში 35 წუთიანი გაკვეთილები იყო, ამ დროის ერთ ადგილზე გატარება თავი

დან ყველა პირველკლასელს უჭირს, მაგრამ რამდენიმე კვირაში ჩემი შვილი, ისევე როგორც მისი დანარჩენი კლასელები, მიეჩვია ამ რეჟიმს.

გაგრძელება