მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი სამ­ყა­რო 28 აგ­ვის­ტოს ღვთის­მშობ­ლის მი­ძი­ნე­ბის დღე­სას­წა­ულს აღ­ნიშ­ნავს. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ტაძ­რებ­ში სა­დღე­სას­წა­უ­ლო წირ­ვა-ლოც­ვა შეს­რულ­დე­ბა.

...ყოვ­ლად­წ­მინ­და მა­რი­ა­მი სი­ო­ნის მთა­ზე, იო­ა­ნე ღვთის­მე­ტყვე­ლის სახ­ლში ცხოვ­რობ­და და ხში­რად და­დი­ო­და იმ ად­გი­ლებ­ში, რო­მე­ლიც ქვეყ­ნი­ე­რე­ბის მხსნე­ლის ნა­ტერ­ფა­ლე­ბით იყო სა­კურ­თხი. მაგ­რამ სა­ლო­ცა­ვად ყვე­ლა­ზე ხში­რად ირ­ჩევ­და გოლ­გო­თა­სა და ზე­თის­ხი­ლის მთას, რომ­ლის ძირ­ში გა­შე­ნე­ბუ­ლი ბაღი იო­ა­ნე ღვთის­მე­ტყველს მა­მა­მი­სის - ზე­ბე­დეს­გან მემ­კვიდ­რე­ო­ბით ერგო. ერთხელ ზე­თის­ხი­ლის მთა­ზე ლოც­ვი­სას მას მთა­ვა­რან­გე­ლო­სი გაბ­რი­ე­ლი გა­მო­ე­ცხა­და და ახა­რა, რომ მისი ზე­ცა­ში აღსვლის დრო ახ­ლოვ­დე­ბო­და და რომ ეს მოვ­ლე­ნა სამი დღის შემ­დეგ აღ­სრულ­დე­ბო­და. ამ ხა­რე­ბის და­სა­მოწ­მებ­ლად მან სა­მო­თხე­ში და­ნერ­გი­ლი ფი­ნი­კის ხის ტოტი გა­დას­ცა და უთხრა, რომ ეს რტო, რო­მე­ლიც ღვთა­ებ­რი­ვი მად­ლით ბრწყი­ნავ­და, მის საფ­ლავ­თან უნდა მი­ე­ტა­ნათ.

ღვთის­მო­სა­უ­რი სი­ხა­რუ­ლით მი­ი­ღო ღვთის­მშო­ბელ­მა სა­მო­თხის რტო. შე­უვრდა უფალს, მად­ლობ­და და ევედ­რე­ბო­და, რომ სხე­უ­ლი­დან გან­სვლის ჟამს მის თვა­ლებს წყვდი­ა­დის მთა­ვა­რი და ჯო­ჯო­ხე­თის სა­ში­ნე­ლე­ბა­ნი არ ეხი­ლა, რომ მისი სული ღვთა­ებ­რი­ვი ხე­ლით თვით უფალს მი­ე­ღო. ასე­ვე, ითხოვ­და, რომ აღ­სრუ­ლე­ბამ­დე მის­ცე­მო­და შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, ენა­ხა წმინ­და მო­ცი­ქუ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც სა­ქა­და­გებ­ლად ქვეყ­ნი­ე­რე­ბა­ზე იყ­ვნენ განბ­ნე­ულ­ნი...

ყოვ­ლად­წ­მინ­და მა­რი­ა­მი მი­ძი­ნე­ბის­თვის ემ­ზა­დე­ბო­და და ამის შე­სა­ხებ უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა იო­ა­ნე ღვთის­მე­ტყველს ამ­ცნო. უბ­რძა­ნა, რომ სა­მო­თხის რტო მის საფ­ლავ­თან მი­ე­ტა­ნათ. ის მშვი­დად იძ­ლე­ო­და გან­კარ­გუ­ლე­ბებს. ბრძა­ნა, მო­ემ­ზა­დე­ბი­ნათ სან­თლე­ბი, საკ­მე­ვე­ლი და ყო­ვე­ლი­ვე ის, რაც დაკ­რძალ­ვი­სათ­ვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო. იო­ა­ნემ ყვე­ლა­ფე­რი და­უ­ყოვ­ნებ­ლივ აც­ნო­ბა ია­კობ მო­ცი­ქულს - იო­სებ დამ­წინ­დვე­ლის ძეს, იე­რუ­სა­ლი­მის პირ­ველ ეპის­კო­პოსს, რო­მელ­მაც ეს ამ­ბა­ვი არა მარ­ტო იე­რუ­სა­ლიმ­ში, არა­მედ მთელ მის შე­მო­გა­რენ­ში - ოთხი­ვე მხა­რეს გა­ავ­რცე­ლა.

ხალ­ხი ყო­ვე­ლი მხრი­დან მო­დი­ო­და იო­ა­ნე ღვთის­მე­ტყვე­ლის სახ­ლის­კენ. რო­დე­საც თვით ღვთის­მშობ­ლი­სა­გან შე­ი­ტყობ­დნენ, რომ იგი ზე­ცა­ში უნდა გა­და­სახ­ლე­ბუ­ლი­ყო, მწა­რედ ტი­როდ­ნენ და სახ­ლს ხმა­მა­ღა­ლი მოთ­ქმით ავ­სებ­დნენ, ევედ­რე­ბოდ­ნენ ყო­ველ­თა ნუ­გე­ში­ნის­მცე­მელს, რომ ობ­ლად და უპატ­რო­ნოდ არ და­ე­ყა­რა ისი­ნი. ღვთის­მშო­ბე­ლი აი­მე­დებ­და და ჰპირ­დე­ბო­და, რომ არ მი­ა­ტო­ვებ­და და ვინც მწუ­ხა­რე­ბი­სა და უი­მე­დო­ბი­სას მი­მარ­თავ­და, ყვე­ლას­თვის მსწრაფლშემ­წე და შუ­ამ­დგო­მე­ლი იქ­ნე­ბო­და. მის ამ და­პი­რე­ბა­ში მთე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბის ნუ­გე­შია და­მარ­ხუ­ლი.

ყვე­ლა ღვთის­მო­სა­ო­ბით უმ­ზერ­და მის სა­ხეს და ის­მენ­და სი­ტყვებს, ამას­თან, ღვთის­მშო­ბელს არ და­ვი­წყე­ბია თა­ვი­სი მწი­რი ქო­ნე­ბის და დაკ­რძალ­ვის შე­სა­ხებ ან­დერ­ძი და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა. მისი ორი შე­სა­მო­სე­ლი რჩე­ბო­და ორ ღა­რიბ ქვრივს, რომ­ლე­ბიც საზ­რდოს მის­გან იღებ­დნენ და მხურ­ვა­ლე სიყ­ვა­რუ­ლით ემ­სა­ხუ­რე­ბოდ­ნენ. მას ყვე­ლა უყ­ვარ­და, გან­სა­კუ­თე­ბით კი ისი­ნი, ვინც მის დახ­მა­რე­ბას სა­ჭი­რო­ებ­და. თა­ვი­სი სხე­უ­ლის დაკ­რძალ­ვა მან გეთ­სი­მა­ნი­ის ქვა­ბულ­ში ისურ­ვა, იო­სა­ფა­ტის ველ­თან, ზე­თის­ხი­ლის მთა­სა და იე­რუ­სა­ლიმს შო­რის, სა­დაც მისი მარ­თა­ლი მშობ­ლე­ბი და იო­სებ დამ­წინ­დვე­ლი გა­ნის­ვე­ნებ­დნენ.

რო­დე­საც იგი თა­ვის სურ­ვი­ლებს იო­ა­ნე­სა დ ია­კობს გა­დას­ცემ­და, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ქა­რიშ­ხლის მო­მას­წა­ვე­ბე­ლი ძლი­ე­რი ხმა­უ­რი გა­ის­მა და ყვე­ლამ სახლზედ შე­მორ­ტყმუ­ლი ნა­თე­ლი ღრუ­ბე­ლი და­ი­ნა­ხა. უფალ­მა ყოვ­ლად­წ­მინ­და დე­დის სურ­ვი­ლი აღას­რუ­ლა: ღვთი­უ­რი ძა­ლის მიერ ზე­ა­ღ­ტა­ცე­ბულ­მა წმინ­და მო­ცი­ქუ­ლებ­მა ქვეყ­ნი­ე­რე­ბის სხვადსხვა მხა­რე­ე­ბი­დან ამ ღრუბ­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით მი­აღ­წი­ეს სახ­ლთან, სა­დაც იგი იმ­ყო­ფე­ბო­და. უფ­ლის მხილ­ვე­ლებ­სა და მო­წა­ფე­ებს ებო­ძათ მად­ლი, რომ ღვთის­მშობ­ლის მი­ძი­ნე­ბა­სა და დაკ­რძალ­ვას დას­წრე­ბოდ­ნენ. სახ­ლის კარ­თან შეკ­რე­ბი­ლი მო­ცი­ქუ­ლე­ბი ხა­რობ­დნენ და ვე­რაფ­რით გა­ე­გოთ, რა­ტომ მოხ­და ეს სას­წა­უ­ლი. იო­ა­ნე ღვთის­მე­ტყვე­ლი მათ მი­ე­გე­ბა და აუ­წყა, რომ დად­გა ღვთის­მშობ­ლის უფალ­თან წას­ვლის დღე.

ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშობ­ლის ხილ­ვი­სას, რო­მე­ლიც ნა­თე­ლი მხი­ა­რუ­ლე­ბით იყო სავ­სე, მათ ცრემ­ლე­ბის და­მალ­ვა ვე­ღარ შეს­ძლეს, სა­ში­ნე­ლი და სა­წყე­ნი იყო გა­მო­თხო­ვე­ბა დე­დას­თან, რო­მე­ლიც გან­სწავ­ლი­და და ანუ­გე­შებ­და, რო­მელ­მაც მათი მე­უ­ფე და მას­წავ­ლე­ბე­ლი შეც­ვა­ლა. რო­გორც გა­ეძ­ლოთ ასე­თი მარ­ტო­ო­ბი­სა და ობ­ლო­ბი­სათ­ვის, ამ­ქვეყ­ნად რო­გორ­ღა დარ­ჩე­ნი­ლიყ­ვნენ დე­დი­სა და წი­ნამ­ძღო­ლის გა­რე­შე?! მი­მად­ლე­ბულ­მა მა­რი­ამ­მა სთხო­ვა, რომ სი­ხა­რუ­ლი ცრემ­ლით არ და­ემ­ძი­მე­ბი­ნათ, არა­მედ მას­თან ერ­თად გა­ე­ხა­რათ:

"მივ­დი­ვარ ჩემს ძეს­თან და უფალ­თან, ჩემს სხე­ულს გეთ­სი­მა­ნი­ა­ში გა­და­ი­ტანთ, იქ დაკ­რძა­ლავთ და თქვენ­ზედ და­კის­რე­ბულ ქა­და­გე­ბას გა­ნაგ­რძობთ, ხოლო, თუკი უფა­ლი ინე­ბებს, მი­ძი­ნე­ბის შემ­დეგ ისევ მი­ხი­ლავთ". ამ დროს აქ იყ­ვნენ პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლი და მისი მო­წა­ფე­ე­ბი: დი­ო­ნი­სე არე­ო­პა­გე­ლი, იე­რო­თე­ო­სი, ტი­მო­თე და სხვა­ნი - სა­მოც­და­ათ­თა­გა­ნი. უფალ­მა შეკ­რი­ბა ისი­ნი და აღირ­სა ენა­ხათ ღვთის­მშო­ბე­ლი, მის­გან კურ­თხე­ვა მი­ე­ღოთ და დაკ­რძალ­ვას დას­წრე­ბოდ­ნენ.

ან­გე­ლო­სის გა­მო­ცხა­დე­ბი­დან მე­სა­მე დღე დად­გა. ახ­ლოვ­დე­ბო­და დღის სამი სა­ა­თი, დრო, რო­დე­საც მი­ძი­ნე­ბა იყო ნა­წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბი. სახ­ლში სან­თლე­ბი ენთო, ღვთის­მშობ­ლის სა­რე­ცელს გარ­შე­მორ­ტყმუ­ლი მო­ცი­ქუ­ლე­ბი უფალს ადი­დებ­დნენ, იგი მხურ­ვა­ლედ ლო­ცუ­ლობ­და. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად სახ­ლის ჭერი გა­ნი­ღო, ღვთაბ­რი­ვი დი­დე­ბის ნა­თელ­მა იქ მყოფ­ნი გა­ნა­ბწრყი­ნა, ყვე­ლა შეძრწუნ­და, ზე­ცი­უ­რი ნათ­ლის სხი­ვებ­და ყო­ვე­ლი მი­წი­ე­რი და­აბ­ნე­ლა. ციურ ძალ­თა და­სე­ბით გარ­შე­მორ­ტყმუ­ლი მე­უ­ფე დი­დე­ბი­სა - თვით ქრის­ტე მო­ევ­ლი­ნა ყოვ­ლად­წ­მინ­და დე­დას. თა­ვი­სი ძისა და ღმერ­თის სხივ­ცის­კროვ­ნე­ბით გა­ხა­რე­ბულ­მა მან წარ­მოს­თქვა სი­ტყვე­ბი ღვთივ­სუ­ლი­ე­რი სა­გა­ლო­ბე­ლი­სა:

"ადი­დებს სული ჩემი უფალ­სა და გა­ნი­ხა­რა სულ­მან ჩემ­მან ღვთი­სა მი­მართ მა­ცხოვ­რი­სა ჩე­მი­სა". - სა­რე­ცე­ლი­დან წა­მო­ი­წია, თაყ­ვა­ნი სცა უფალს და ესმა ღვთა­ებ­რი­ვი მო­წო­დე­ბა: "მო­ვედ, მო­კე­თეო ჩემო, მო­ვედ ჩემ­გან შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო და და­იმ­კვიდ­რე სა­ვა­ნე მა­რა­დი­უ­ლი ცხოვ­რე­ბი­სა".

ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთიმ­შო­ბელ­მა გა­ი­მე­ო­რა თა­ვი­სი ლოც­ვა: "მი­ი­ღე სული ჩემი მშვი­დო­ბით და მი­ვევ მე არე­სა­გან ბნე­ლი­სა". უფალ­მა და­ამ­შვი­და იგი: ბნე­ლი ძალა გვე­ლი­სა დათ­რგუ­ნუ­ლია და თვით მო­უ­წო­დებს მას, რათა მი­წი­ე­რი­დან ზე­ცი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში თა­მა­მად გა­და­ვი­დეს. მა­რა­დის ქალ­წულ­მა სი­ხა­რუ­ლით შეს­ძა­ხა: "მზა არს გული ჩემი, ღმერ­თო, მე­ყავნ მე სი­ტყვი­სა­ებრ შე­ნი­სა". ის კვლავ სა­რე­ცელ­ზე მიწ­ვა და სული თვი­სი ძის ხელს გა­დას­ცა. ტკი­ვი­ლე­ბის გა­რე­შე შვა იგი და მა­ნაც სხე­უ­ლი­დან მისი სული ყო­ველ­გვა­რი ტკი­ვი­ლის გა­რე­შე გა­ნუ­ტე­ვა - წმინ­და სხე­უ­ლი გან­ხრწნი­სა­გან და­იც­ვა. მა­შინ გა­ის­მა ან­გე­ლოს­თა გა­ლო­ბა: "გი­ხა­რო­დენ, მი­მად­ლე­ბუ­ლო, უფა­ლი შენ­თა­ნა, კურ­თხე­ულ ხარ შენ დე­და­თა შო­რის!" და ღვთის­მშობ­ლის სული უფ­ლის ხე­ლით, ზე­ი­მი­თა და ზე­ცი­უ­რი ძა­ლე­ბის თან­ხლე­ბით ავი­და ცათა სა­სუ­ფე­ველ­ში.

მო­ცი­ქუ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ღირს იქ­მნენ ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშობ­ლის ზე­ცად აღსვლა ეხი­ლათ, თრთოლ­ვით იდ­გნენ და ცას შეს­ცქე­როდ­ნენ, რო­გორც ოდეს­ღაც უმ­ზერ­დნენ ამაღ­ლე­ბულ უფალს. ყო­ვე­ლი­ვე მი­წი­ე­რი და­ვი­წყე­ბო­დათ - სა­კუ­თა­რი თა­ვიც კი. რო­დე­საც გონს მო­ეგ­ნენ, შე­ხე­დეს ყოვ­ლად­წ­მინ­და სხე­ულს და და­ი­ნა­ხეს, რომ მისი სახე ზე­ცი­უ­რი ნათ­ლით ბრწყი­ნავ­და, მის­გან სა­ო­ცა­რი კე­თილ­სურ­ნე­ლე­ბა გა­მო­დი­ო­და.

მო­ცი­ქულ­თა დას­მა სიყ­ვა­რუ­ლით უგა­ლო­ბა მას: "ზე­ცი­ურ­სა სა­ვა­ნე­სა შინა ძისა შე­ნი­სა­სა შე­წყნა­რე­ბუ­ლი ყო­ველ ჟამ ხარ ღვთის­მშო­ბე­ლო, შე­წევ­ნად ერი­სა შე­ნი­სა".

და ცის სი­მაღ­ლი­დან მო­ის­მა ღვთის­მშობ­ლის ხმა, რო­მე­ლიც კად­ნი­ე­რად მი­მარ­თავ­და თა­ვის ძესა და უფალს: "შენ­ნი ჩემ­და მო­ცე­მულ­ნი სა­უ­კუ­ნოდ და­ი­ცევ".

ყვე­ლა იქ მყო­ფი ძრწო­ლი­თა და ღვთის­მო­ში­შე­ბით თაყ­ვანს სცემ­და ყოვ­ლად­წ­მინ­და სხე­ულს. მის სა­რე­ცელ­ზე შე­ხე­ბით ყვე­ლა ჭირ­ვე­უ­ლი კურ­ნე­ბას იღებ­და და მთა­ვა­რან­გე­ლო­სის გა­ლო­ბით გა­ნა­დი­დებ­დნენ მას: "გი­ხა­რო­დენ, მი­მად­ლე­ბუ­ლო, უფა­ლი შენ­თა­ნა". წმინ­და მო­ცი­ქუ­ლე­ბი მისი დაკ­რძალ­ვის­თვის ემ­ზა­დე­ბოდ­ნენ, თუმ­ცა ამ­ქვეყ­ნი­ურ გან­შო­რე­ბას გლო­ვობ­დნენ, მაგ­რამ ნუ­გეშს სცემ­დათ ის აზრი, რომ ზე­ცა­ში ღვთის წი­ნა­შე მე­ო­ხი და მლოც­ვე­ლი მო­ი­პო­ვეს. პეტ­რეს, პავ­ლეს, ია­კობ­სა და სხვა მო­ცი­ქუ­ლებს სა­კუ­თა­რი მხრე­ბით მიჰ­ქონ­დათ მისი სხე­უ­ლი. იო­ა­ნე ღვთის­მე­ტყვე­ლი სა­მო­თხის სხივმფე­ნი რტო­თი - წინ უძღო­და მათ. და­ნარ­ჩე­ნი მორ­წმუ­ნე­ნი და ხალ­ხის სიმ­რავ­ლე მის სა­რე­ცელს სა­ცე­ცხლუ­რე­ბით და ან­თე­ბუ­ლი სან­თლე­ბით მი­ა­ცი­ლებ­დნენ - სი­ო­ნი­დან გეთ­სი­მა­ნი­ამ­დე გა­ლო­ბით მი­დი­ოდ­ნენ; მსვლე­ლო­ბის პრო­ცეს­ში - თვით დაკ­რძალ­ვამ­დე სხივ­ცის­კრო­ვა­ნი გვირ­გვი­ნის მსგავ­სი ღრუ­ბე­ლი ზე­მო­დან დას­ცქე­რო­და ღვთის­მშობ­ლის სხე­ულს და პრო­ცე­სი­ის მო­ნა­წი­ლე­ებს. ცი­დან ან­გე­ლოს­თა გა­ლო­ბა ის­მო­და.

ბევ­რმა ურ­წმუ­ნო იუ­დე­ველ­მა მო­ის­მი­ნა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხმე­ბი, ნახა სა­ზე­ი­მო მსვლე­ლო­ბა და ეს ამ­ბა­ვი მღვდელმთავ­რებ­სა და მო­ხუ­ცე­ბუ­ლებს აც­ნო­ბა. ისი­ნი ბრა­ზი­თა და შუ­რით აღივ­სნენ, რო­დე­საც ნა­ხეს, რო­გო­რი პა­ტი­ვით მი­ა­ცი­ლებ­დნენ მათ მიერ ჯვარ­ცმუ­ლი იე­სოს დე­დას. იუ­დე­ველ­თა წი­ნამ­ძღო­ლებ­მა ხალ­ხის გა­სა­ფან­ტად მე­ო­მარ­თა რაზ­მი გაგ­ზავ­ნეს. უბ­რძა­ნეს, მო­ცი­ქუ­ლე­ბი და­ე­ხო­ცათ, ღვთის­მშობ­ლის სხე­უ­ლი კი და­ეწ­ვათ. მაგ­რამ ღვთა­ებ­რივ­მა ძა­ლამ არ და­უშ­ვა ეს ბო­როტ­მოქ­მე­დე­ბა. სხივ­ცის­კრო­ვა­ნი ღრუბ­ლის გვირ­გვი­ნი ძირს და­ეშ­ვა და პრო­ცე­სი­ას გა­ლა­ვა­ნი­ვით გარს შე­მო­ერ­ტყა.

მდე­ვარს გა­ლო­ბი­სა და ნა­ბი­ჯის ხმა ეს­მო­და, მაგ­რამ სიბრმა­ვით მო­ცუ­ლი ვე­რა­ფერს ხე­დავ­და. სიმ­ჭიდ­რო­ვი­სა­გან ბევ­რმა მათ­გან­მა ქა­ლა­ქის გა­ლა­ვან­თან თავი გა­ი­ტე­ხა, სხვებ­მა გზა და­კარ­გეს და გამ­ყო­ლებს ეძებ­დნენ. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი კად­ნი­ე­რე­ბით ერთი იუ­დე­ვე­ლი მღვდე­ლი, ათო­ნია იქ­ცე­ო­და. მან სა­ში­ნე­ლი ღვთის­მგმო­ბი სი­ტყვე­ბი იკად­რა ღვთის­მშობ­ლის სა­რე­ცელ­თან და მისი ძე, უფა­ლი იესო ქრის­ტე აუ­გად მო­იხ­სე­ნია. ძვე­ლი შუ­რი­თა და მტრო­ბით გუ­ლა­დუ­ღე­ბუ­ლი სა­რე­ცელს მი­ვარ­და, რათა ყოვ­ლად­წ­მინ­და ცხე­და­რი ძირს გად­მო­ეგ­დო, მაგ­რამ რო­გორც კი ოდ­ნავ შე­ე­ხო, ღვთის რის­ხვის მახ­ვი­ლით უფ­ლის ან­გე­ლოს­მა ორი­ვე ხელი წარ­ჰკვე­თა. მოკ­ვე­თი­ლი ხე­ლე­ბი სა­რე­ცელ­ზე დაც­ვივ­და, თვი­თონ კი სა­ში­ნე­ლი გო­დე­ბით ძირს და­ვარ­და. სა­ზა­რელ­მა სას­ჯელ­მა გონს მო­იყ­ვა­ნა იგი. და­ნა­შა­უ­ლი იგ­რძნო და მო­ცი­ქუ­ლებს მი­მარ­თა: "შე­მი­წყა­ლეთ მე, მო­ნა­ნო ქრის­ტეს­ნო!" პეტ­რე მო­ცი­ქულ­მა მსვლე­ლო­ბა შე­ა­ჩე­რა და ათო­ნი­ას უთხრა:

"შენი გან­კურ­ნე­ბა ჩვენ არ ძალ­გვიძს, ყვე­ლა­ფე­რი მხო­ლოდ იმას შე­უძ­ლია, ვინც თქვენ ჯვარს აც­ვით: უფა­ლი ჩვე­ნი იესო ქრის­ტე, მაგ­რამ არც ის განგკურ­ნავს, სა­ნამ მთე­ლი გუ­ლით არ ირ­წმუ­ნებ და ბა­გი­თაც არ აღი­ა­რებ, რომ იესო ჭეშ­მა­რი­ტი მე­სია და ძე ღვთი­საა". მა­შინ ათო­ნი­ამ ხმა­მაღ­ლა წა­მოს­თქვა: "მრწამს, რომ ქრის­ტეა აღ­თქმუ­ლი მე­სია და ქვეყ­ნი­ე­რე­ბის მხსნე­ლი". მო­ცი­ქუ­ლე­ბი და მორ­წმუ­ნე­ე­ბი და­ღუ­პუ­ლი სუ­ლის ხსნამ მე­ტად გა­ა­ხა­რა, ხოლო პეტ­რე მო­ცი­ქულ­მა ათო­ნი­ას უბ­რძა­ნა, რწმე­ნით მი­ე­მარ­თა ღვთის­მშობ­ლი­სათ­ვის და მკლა­ვე­ბი სა­რე­ცელ­ზე დაყ­რი­ლი მოჭ­რი­ლი ხე­ლე­ბის­თვის მი­ე­დო. ხე­ლე­ბი მა­შინ­ვე გამ­თელ­და და ათო­ნია გა­მო­ჯან­საღ­და. იდაყ­ვე­ბის გას­წვრივ მხო­ლოდ ძა­ფი­ვით წვრი­ლი წი­თე­ლი ზო­ლე­ბი შერ­ჩა. ათო­ნია სა­რე­ცე­ლის წი­ნა­შე და­ემ­ხო და თაყ­ვა­ნი სცა უფალ იე­სოს და მის ყოვ­ლად­წ­მინ­და დე­დას, აქო და ადი­და იგი და მო­ცი­ქუ­ლებს თან გაჰ­ყვა.

ბევ­რმა იუ­დე­ველ­მა, რო­დე­საც ამ სას­წა­უ­ლის შე­სა­ხებ შე­ი­ტყო, შე­ი­ნა­ნა და ღვთის­მშობ­ლის სა­რე­ცელს მი­ემ­თხვია, ისი­ნი გა­ნი­კურ­ნენ და მხედ­ვე­ლო­ბაც და­უბ­რუნ­დათ. ადა­მი­ან­თა მოდ­გმის გულ­მო­წყა­ლე დე­დამ, რო­გორც შო­ბით მი­ა­ნი­ჭა სი­ხა­რუ­ლი მთელ ქვე­ყა­ნას, არ ისურ­ვა, რომ თა­ვი­სი მი­ძი­ნე­ბით ვინ­მე და­ემ­წუხ­რე­ბი­ნა, იგი ყვე­ლას შე­წყნა­რებ­და და მტერ­საც კი სა­სო­ე­ბას აძ­ლევ­და.

როცა პრო­ცე­სი­ამ გეთ­სი­მა­ნი­ას მი­აღ­წია, ცრემ­ლი­თა და მოთ­ქმით ყვე­ლა უკა­ნას­კნე­ლად მი­ემ­თხვია ყოვ­ლად­წ­მინ­და ცხე­დარს და მხო­ლოდ სა­ღა­მოს შეძ­ლეს წმინ­და მო­ცი­ქუ­ლებ­მა მისი საფ­ლავ­ში და­დე­ბა. გა­მოქ­ვა­ბუ­ლის შე­სას­ვლე­ლი ქვით და­ფა­რეს. დაკ­რძალ­ვის შემ­დეგ ამ ად­გილს კარ­გა ხანს არ გან­შო­რე­ბი­ან. სამი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში აქ ლოც­ვა­სა და სა­გა­ლო­ბელს აღუვ­ლენ­დნენ ღვთის­მშო­ბელს. ამ დროს ან­გე­ლო­სე­ბი ზე­ცი­უ­რი გა­ლო­ბით გა­ნა­დი­დებ­დნენ უფალს და ყოვ­ლად­წ­მინ­და ქალ­წულს...

მო­ცი­ქულ თო­მას წი­ლად ხვდა, რომ ღვთის­მშობ­ლის აღ­დგო­მის გა­ცხა­დე­ბის მო­ნა­წი­ლე ყო­ფი­ლი­ყო. ისე­ვე, რო­გორც ოდეს­ღაც თა­ვი­სი ეჭ­ვით ქრის­ტეს აღ­დგო­მის ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა და­ა­მოწ­მა. ღვთის ნე­ბით, იგი ღვთის­მშობ­ლის დაკ­რძალ­ვი­დან მე­სა­მე დღეს მო­ვი­და გეთ­სი­მა­ნი­ა­ში. ღრმა მწუ­ხა­რე­ბით აღვსი­ლი გო­დე­ბით მი­ე­ახ­ლა აკ­ლდა­მას და მოთ­ქმით გა­მო­ხა­ტა გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი, რომ ღირ­სი არ გახ­და, უკა­ნას­კნე­ლად ეხი­ლა დედა ღვთი­სა და მის­გან კურ­თხე­ვა მი­ე­ღო. ვერც ის სას­წა­უ­ლე­ბი ნახა, მისი მი­ძი­ნე­ბი­სა და დაკ­რძალ­ვის ჟამს რომ აღ­სრულ­და. წმინ­და მო­ცი­ქუ­ლებ­მა, გულ­წრფე­ლი სიბ­რა­ლუ­ლის გამო, გა­და­წყვი­ტეს საფ­ლა­ვის ქვა გა­და­ე­გო­რე­ბი­ნათ და თო­მას­თვის სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცათ, ეხი­ლა ღვთის­მშობ­ლის წმინ­და გვა­მი და თაყ­ვა­ნი ეცა მის­თვის. მაგ­რამ ქვის გა­და­გო­რე­ბის­თა­ნა­ვე ნა­ხეს, რომ აკ­ლდა­მა­ში მხო­ლოდ სუ­და­რე­ბი დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო და მათ­გან გა­მო­უთ­ქმე­ლი სურ­ნე­ლე­ბა გა­მო­დი­ო­და. პა­ტი­ო­სა­ნი გვა­მი მისი აღარ­სად იყო. ისი­ნი გან­ცვიფ­რდნენ და გა­ოგნ­დნენ. ღვთის­მო­სა­ო­ბით ეამ­ბო­რე­ბოდ­ნენ საფ­ლავ­ში დარ­ჩე­ნილ მან­ტი­ას და ევედ­რე­ბოდ­ნენ უფალს ამ დი­დე­ბუ­ლი სას­წა­უ­ლის სა­ი­დუმ­ლო გა­მო­ე­ცხა­დე­ბი­ნა მათ­თვის. იმა­ვე სა­ღა­მოს თვით ზე­ცი­ურ­მა დე­დო­ფალ­მა და­ამ­შვი­და ისი­ნი....

ღვთიმ­შობ­ლის აღ­სას­რულს ეკ­ლე­სია მი­ძი­ნე­ბას უწო­დებს, რად­გან მას სულ ცოტა ხნით მი­ი­ძი­ნა და რო­გორც ძი­ლი­სა­გან - აღ­სდგა. ღვთის­მშო­ბელ­მა ბუ­ნე­ბის კა­ნო­ნებს სძლია. მი­წი­სა­გან შექ­მნი­ლი სხე­უ­ლის კვლავ მი­წად მიქ­ცე­ვა - ამ­გვა­რი სიკ­ვდი­ლი მის გვამს არ შე­ხე­ბია. შო­ბი­სას მან ქალ­წუ­ლე­ბა და­ი­მარ­ხა, აღ­სას­რულ­თან სი­ცო­ცხლე შე­ა­ერ­თა; შო­ბის შემ­დეგ უხრწნე­ლი დარ­ჩა და სიკ­ვდილ­ში სი­ცო­ცხლე ში­ნარ­ჩუ­ნა. მან მი­ი­ძი­ნა, რათა ნე­ტა­რი მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლი­სათ­ვის გა­მო­ეღ­ვი­ძა. ის წარ­დგო­მი­ლია ცხო­ველ­მყო­ფე­ლი წყა­როს წი­ნა­შე, რათა ჩვე­ნი სუ­ლე­ბი ლოც­ვით იხ­ნას მა­რა­დი­უ­ლი სიკ­ვდი­ლი­სა­გან. და­უ­ძი­ნებ­ლად მლოც­ვე­ლი ღვთის­მშო­ბე­ლი გვშუ­ამ­დგომ­ლობს და მწუ­ხა­რე­ბი­სას რწმე­ნა გვაძ­ლევს ნუ­გე­შად.

ღვთის­მშობ­ლის ქვა­ში გა­მოკ­ვე­თი­ლი საფ­ლა­ვი, ისე­ვე რო­გორც საფ­ლა­ვი მისი ძისა, ყვე­ლა მორ­წმუ­ნი­სათ­ვის თაყ­ვა­ნის­ცე­მის საგ­ნად დარ­ჩა. უძ­ვე­ლე­სი დრო­ი­დან ეკ­ლე­სი­ის მიერ ღვთის­მშობ­ლის მი­ძი­ნე­ბის მო­სახ­სე­ნებ­ლად 15(28) აგ­ვის­ტოა დად­გე­ნი­ლი. ის ათორ­მეტ სა­უფ­ლო დღე­სას­წა­ულ­თა შო­რი­საა, რად­გან ამ დღეს მა­ცხო­ვა­რი ყო­ველ­თა მი­ე­გე­ბა დე­დას თვი­სას და თა­ვის სა­ვა­ნე­ში და­ა­სახ­ლა იგი.

ყო­ვე­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშო­ბელს არც მი­ძი­ნე­ბის შემ­დეგ მი­უ­ტო­ვე­ბია ქვეყ­ნი­ე­რე­ბა და და­პი­რე­ბი­სა­მებრ მე­ო­ხია ყვე­ლა­სი, ვინც მას მი­მარ­თავს, ბევრ მწუ­ხა­რე­სა და ჭირ­ვე­ულს მან გულ­მო­წყა­ლე­ბის მრა­ვა­ლი სას­წა­უ­ლი უჩ­ვე­ნა. რო­მე­ლი ჩვენ­გა­ნი, ვინც ცხოვ­რე­ბის აღ­ძრულ ზღვა­ში ვი­ტან­ჯე­ბით, არ ვგრძნობთ, რომ ღვთის­მშო­ბელს ეს­მის ჩვე­ნი გო­დე­ბა, რა ჩქა­რა ის­მენს იგი ჩვენ­სას, რა სწრა­ფად შეგ­ვე­წე­ვა და გვა­ნუ­გე­შებს! ღვთიმ­შობ­ლის შუ­ამ­დგო­მე­ლად მოხმო­ბა ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ღვთის­მსა­ხუ­რე­ბის ნა­წი­ლად იქცა. პირ­ვე­ლი სა­უ­კუ­ნი­დან­ვე ეკ­ლე­სია შე­წევ­ნას სთხოვს და ადი­დებს მას, სა­ღა­მოს მსა­ხუ­რე­ბა ყო­ველ­დღი­უ­რად მის­და­მი ლოც­ვის თავ­დე­ბა: "უფ­რო­სად დი­დე­ბუ­ლო კურ­თხე­უ­ლო ღვთის­მშო­ბე­ლო, მა­რა­დის ქალ­წუ­ლო, შეს­წი­რე ლოც­ვაჲ ჩვე­ნი ძესა შენ­სა და ღმერ­თსა ჩვენ­სა, რათა შენ მიერ შე­ი­წყალ­ნეს სულ­ნი ჩვენ­ნი".

დედა ღვთი­სა ანუ­გე­შებს ყვე­ლას, ვინც მას მი­მარ­თავს: "ჰოი, ყოვ­ლად­წ­მინ­დაო ღვთის­მშო­ბე­ლო, შეგ­ვე­წიე და გვიხ­სენ ჩვენ - მმო­სავ­ნი შენ­ნი; დე­დო­ფა­ლო, გვა­ცხოვ­ნენ ჩვენ".

წყა­რო: orthodoxy.ge