სულ ცოტა ხნის წინ, ახალ­გაზ­რდა დე­პუ­ტა­ტის, მა­რი­ამ სა­ჯა­ი­ას მოგ­ზა­უ­რო­ბის შე­სა­ხებ დავ­წე­რეთ სტა­ტია, რო­მელ­შიც სა­უ­ბა­რი იყო, თუ რო­გორ აპი­რებს ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნა 150 ლა­რი­ა­ნი ბი­უ­ჯე­ტით სა­ქარ­თვე­ლოს შე­მოვ­ლას. მა­რი­ა­მის მოგ­ზა­უ­რო­ბამ საკ­მა­ოდ დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა ჰპო­ვა, რის გა­მოც, მის ახალ თავ­გა­და­სავ­ლებს გთა­ვა­ზობთ:

August 19 at 2:13pm •

წუ­ხელ კა­რა­ვი ზედ გო­დერ­ძის უღელ­ტე­ხი­ლის თავ­ზე გა­მიშ­ლია. სიბ­ნე­ლე­ში აბა რას გა­ვარ­ჩევ­დი, მხო­ლოდ დი­ლით რომ გა­მოვ­ყა­ვი თავი, მერე მივ­ხვდი - უმაგ­რე­სი ად­გი­ლი შე­მირ­ჩე­ვია.

თა­ვი­სი უარ­ყო­ფი­თი მხა­რეც ჰქონ­და - მთე­ლი ღამე ქარი მყი­ნავ­და... წინა დღეს დი­ლის 6-ზე გაღ­ვი­ძე­ბულს და მთე­ლი დღე ამ­დენ ნა­სი­ა­რუ­ლებს, მა­ინც რომ არ გა­ძი­ნებს ისე ცი­ო­და. თუმ­ცა ძი­ლის ძალა უფრო აღ­მა­ტე­ბუ­ლია, გო­ნე­ბა გა­ი­თი­შა, ფი­ზი­კუ­რი შეგ­რძნე­ბე­ბი და­ა­დუ­მა.

თვალს ვა­ხელ და თურ­მე გა­თენ­და. კა­რავ­ში თბი­ლა, მზე ანა­თებს. თუმ­ცა ძვლე­ბი გა­ყი­ნუ­ლი მაქვს, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი მტკი­ვა. ძვლებ­ში მამ­ტვრევს, ად­გო­მა მე­ზა­რე­ბა. მაგ­რამ... მაგ­რამ სხვა გზა არაა, უნდა ადგე, გზა გა­ნაგ­რძო. ძალა მო­იკ­რი­ბე! გა­ვა­ღე კარ­ვის კარი და

უა­ა­აჰ... აღ­მომ­ხდა.

დიდი და დი­ა­დი სივ­რცე წინ... მთის წვე­რე­ბი ჰა­ე­რის ლურჯ პერ­სპექ­ტი­ვა­ში ჩაფ­ლუ­ლი. და­მა­ვი­წყდა ყვე­ლა­ნა­ი­რი ტკი­ვი­ლი. გა­მოვ­ცო­ცხლდი, მოვ­ღო­ნი­ერ­დი. აბა კარ­ვი­დან გა­ვი­დე...

უი, ფეხ­საც­მე­ლი სა­დაა? ჰმმ, ალ­ბათ ძაღ­ლმა წა­ი­ღო. გად­მო­ვი­ღე სა­თა­და­რი­გო და გა­მო­ვე­დი. კარ­ვის თავ­ზე დამ­ხვდა შე­მო­წყო­ბი­ლი, მერე დი­ა­სახ­ლის­მა მი­თხრა, ძაღლს მარ­თლა წა­უ­ღია, თვი­თონ კი იზ­რუ­ნა და მო­მი­ტა­ნა

სა­უზ­მით და "მო­წეს­რი­გე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი­თაც" გა­მი­მას­პინ­ძლდნენ, სა­ნა­ხა­ო­ბე­ბიც მი­მას­წავ­ლეს. ვემ­შვი­დო­ბე­ბი მას­პინ­ძლებს, ერ­თერ­თი ვაშ­ლა­ტა­მებს მი­წყობს ჩან­თა­ში

მო­ვუყ­ვე­ბი გზას, ხან­ში­შე­სულ აჭარ­ლებს სა­ლა­მი შევ­ძა­ხე, კი­თხვაც მი­ვა­ყო­ლე ხომ სწორ გზას ვად­გა­ვარ. მარ­ტო რად და­დი­ხა­რო, კე­თი­ლი გზაო, სი­კე­თეო, ბედ­ნი­ე­რე­ბაო ☺

მშვი­დო­ბით ბე­შუ­მო, ჩვენ ისევ შევ­ხვდე­ბით

August 19 at 4:17pm •

ესეც ხუ­ლოს და თა­გოს სა­ბა­გი­როს ამ­ბე­ბი ☺

აქ გი­ორ­გი, თორ­ნი­კე, ჯეი და თა­მუ­ნას­თან ერ­თად ჩა­მო­ვე­დი, გო­დერძზე შემ­ხვდნენ. ბა­თუმ­ში მი­დი­ოდ­ნენ. გზად მა­თაც თა­გოს სა­ბა­გი­რო­ზე ას­ვლა უნ­დო­დათ და და­მიმ­გზავ­რეს. სა­ბა­გი­რო 2 სა­ათ­ში იქ­ნე­ბაო, გან­გვი­ცხა­დეს. მი­უ­ხე­და­ვად აჭა­რე­ლი ბა­ბუს გა­და­რეკ­ვა-გად­მო­რეკ­ვის მცდე­ლო­ბი­სა, მა­ინც 2 სა­ა­თიო... წა­ვე­დი მუ­ზე­უმ­ში. და­ნარ­ჩე­ნე­ბი - ბა­თუმ­ში.

სა­ინ­ტე­რე­სო კი არის მუ­ზე­უ­მი, მაგ­რამ დი­დად ინ­ფორ­მა­ცი­ას ვერ მი­ი­ღებ, ექ­სპო­ნა­ტებს არა­ფე­რი აწე­რია.

მო­ხუც ქალ­ბა­ტონს შა­ვებ­ში აშ­კა­რად არ მოვ­წონ­ვარ, ტე­ლე­ფო­ნის და­ტენ­ვა­ზე უარს მე­უბ­ნე­ბა.

სა­მა­გი­ე­როდ, იქვე არის ბუდ­რუ­გა­ნა კაფე-ბარი ანრი, ძა­ლი­ან გუ­ლი­ა­ნი და თბი­ლი მას­პინ­ძლე­ბით, ქა­ლი­ან-კა­ცი­ა­ნად. ვი­ლა­პა­რა­კეთ, გა­მომ­კი­თხეს მოგ­ზა­უ­რო­ბის ამ­ბე­ბი, აღ­ფრთო­ვან­დნენ, ტე­ლე­ფო­ნიც და­მი­ტე­ნეს, დარ­ჩე­ნა შე­მომ­თა­ვა­ზეს სახ­ლში, მა­ი­კო დატ­რი­ალ­დე­ბა და სუფ­რა­საც გაგ­ვიშ­ლი­სო, აქ ასე მარ­ტო - სა­ში­შია ახალ­გაზ­რდა გო­გოო... ზრუნ­ვა

მაგ­რამ მე ხომ ჩემს გზას მივ­ყვე­ბი ☺ სიყ­ვა­რუ­ლით და­ვემ­შვი­დო­ბე.

მე თა­გოს ნახ­ვა მინ­და, ძვე­ლისძვე­ლი სა­ბა­გი­როს გავ­ლით. ევ­რო­პა­ში რომ სი­დი­დით მე­ო­რეა უსაყ­რდე­ნო სა­ბა­გი­რო­ებ­ში.

აი, ჩა­ირ­თო კი­დეც, მო­ვი­და და ჩავ­სხე­დით.

იშ­ლე­ბა სი­ლა­მა­ზე. ერთი მთი­დან მე­ო­რე­ზე საყ­რდე­ბე­ნის გა­რე­შე გაბ­მუ­ლი სა­ბა­გი­რო ხე­ვის და მდი­ნა­რის თავ­ზე გა­და­დის. ერთი მთის უკან მე­ო­რე, კი­დევ მე­სა­მე და ასე ჩამ­წკრი­ვე­ბუ­ლი ყვე­ლა მხრივ. სა­ოც­რე­ბა!

გამ­ცი­ლე­ბე­ლი ბა­ტო­ნი ოთა­რი გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი უყუ­რებს ჩემს მო­წყო­ბი­ლო­ბას და მე­კი­თხე­ბა. რომ ვუხ­სნი რა არის gopro. კაი მერე ჩა­მო­მი­ტა­ნე მაი ფო­ტო­ე­ბიო, მერე გავ­თა­მამ­დი და კა­რის გა­ღე­ბაც ვთხო­ვე, გა­და­სულ­ზე კიდე რომ ვი­ღებ­დი ცო­ტაც და­მე­ლო­და და უკა­ნაც წა­მო­მიყ­ვა­ნა. ესეც მისი წილი სი­კე­თე ☺

გა­ვუდ­გე­ბი ახლა ისევ გზას

დრო­ე­ბით

August 19 at 11:01pm •

ამ­ბა­ვი ალი ბე­გი­სა

რომ და­ვი­ძა­რი სხალ­თის­კენ, კარ­გა ხნის შემ­დეგ მან­ქა­ნამ ჩა­მო­ი­ა­რა. მომ­ღი­მა­რი ქალი და კაცი (თუ უფრო ბაბუ) იყ­ვნენ. წამო ჯერ ერთ სო­ფელ­ში ავ­დი­ვარ­თო, ფე­თე­ლურ­ში. მაყ­ვა­ლა უნდა და­ე­ტო­ვე­ბი­ნათ იქ. ბაბუ არის თა­მა­ზი, იგი­ვე ალი ბეგი. ლა­მა­ზია ფე­თე­ლუ­რი, წამო, ნახე რა სას­წა­უ­ლე­ბი გა­ნა­ხოო. თან მე­კი­თხე­ბა, გა­თხო­ვი­ლი თუ ვარ. გა­შო­რე­ბუ­ლი ვარ-მეთ­ქი რომ ვუ­თხა­რი, მე­ხუმ­რე­ბა, მე მე­ცხრე ცოლი მყავს, ვერ და­მე­წე­ვიო

ფე­თე­ლურ­ში დავ­ტო­ვეთ მაყ­ვა­ლა სახ­ლში, შე­ვავ­სე მა­თა­რა წყა­როს წყლით და წა­მო­ვე­დით მე და ალი ბეგი.

თა­ვის სო­ფელ­ში ფურ­ტი­ო­ში შე­მა­ტა­რა. მისი სახ­ლი შორ­საა, გზის გას­წვრივ კი მე­ო­რე სახ­ლი აა­შე­ნა შვი­ლის­თვის. ყვე­ლა­ფე­რი მაქვს, გაჭ­მე­ვო. ეზო­შიც ყვე­ლა­ფე­რი­აო თუთა, თხი­ლი, ქლი­ა­ვი, ლეღ­ვი, ყუ­რძე­ნი. ქლი­ა­ვი და­ბერ­ტყა და შე­ვაგ­რო­ვეთ. აქ სულ მუს­ლი­მე­ბი ვარ­თო, თუ გინ­და ქარ­თუ­ლად ყუ­რანს გა­ჩუ­ქებ თუ მაქვს ამ სახ­ლშიო. ვთან­ხმდე­ბი, ცხა­დია. თუმ­ცა ამ სახ­ლში, ხოჯა შვი­ლის­თვის აშე­ნე­ბულ­ში, ქარ­თუ­ლად არ არის, არა­ბუ­ლა­დაა. ალა­ლი და არა­მი მა­ჩუ­ქა ქარ­თუ­ლად ☺

მე­ჩე­თი თუ არის სო­ფელ­ში-მეთ­ქი?წა­მო­დიო. თავ­სა­ფა­რი წა­ვი­კა­რი, შორ­ტებ­ზე ზედ პე­რან­გი მო­ვი­ხუ­რე კა­ბად. ფეხ­ზე სად გა­ვი­ხა­დო-მეთ­ქი, ვი­კი­თხე. რა ჭკვი­ა­ნი ქალი ხარ შენო, სა­სი­ა­მოვ­ნოდ გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი მე­უბ­ნე­ბა, მათ წე­სებს რომ პა­ტივს ვცემ

მხი­ა­რუ­ლი ვინ­მეა ალი ბეგი. გზად ყვე­ლას უსიგ­ნა­ლა, მი­ე­სალ­მა, ხა­ლი­სით მო­ი­კი­თხა, ბავ­შვებს მო­უ­ბო­დი­შა კან­ფე­ტე­ბი დღეს არ მაქ­ვსო.

თან ჭკვი­ა­ნია. ტო­ლე­რან­ტულ აზ­რებს გა­მოთ­ქვამს: ჩემ­მა ღმერ­თმა ადა­მი­ა­ნე­ბი შექ­მნა, რო­გორ არ უნდა გიყ­ვარ­დეს, რა ჯუ­რი­საც უნდა ის იყო­სო. ია­ღო­ვე­ლი გო­გო­ე­ბი წიგ­ნებს მაძ­ლევ­დნენ, ვუ­თხა­რი არ მინ­და, ისე მიყ­ვარ­ხარ­თო. ქრის­ტი­ა­ნო­ბა­საც გა­ვე­ცა­ნი, ბუ­დიზმსაც, იეჰო­ვა­საც. ჩემი ის­ლა­მი მირ­ჩევ­ნი­აო.

და ამ სა­უბ­რე­ბით დამ­ტო­ვა ბო­ლოს სხალ­თის მო­ნას­ტერ­თან. ბევ­რი ჩემი მად­ლო­ბის და ჩან­თის მო­კი­დე­ბის მერე მი­თხრა არ გა­თხოვ­დე, თა­ვი­სუფ­ლე­ბას არა­ფე­რი ჯო­ბი­აო. იმან რა­ღაც და­გი­შა­ლოს, რად გინ­დაო. კაცი თუ სა­ჭი­რო გახ­და, რა გა­მო­ლევს, არ გა­გი­ჭირ­დე­ბაო

ასე­თი ჭკვუ­ა­ნუ­რი ბო­ლოს ვინ რა მირ­ჩია, არც მახ­სოვს

ვბა­ნაკ­დე­ბი სხალ­თა­ში.

ჩემი მას­პინ­ძლის, ლა­მა­ზი გოგო ლა­ნას ამ­ბე­ბი უკვე ხვალ იყოს

August 20 •

არა­ფე­რი სჯობს იმ დი­ლას, კა­რავ­ში მზე რომ სით­ბო­თი გაღ­ვი­ძებს, ლა­მაზ გოგო ლა­ნას რომ ყავა და შო­კო­ლა­დე­ბი მო­აქვს, მერე მთის ცივ მდი­ნა­რრ­ში ბა­ნა­ობ და სრუ­ლად გაკ­რი­ა­ლე­ბუ­ლის შეგ­რძნე­ბა გაქვს

August 20 at 11:51am •

ჩემი მე­გო­ბა­რი ლანა

ლანა 17 წლი­საა. სხალ­თა­ში ცხოვ­რობს, სკო­ლის გვერ­დზე ჩა­მონ­გრე­ულ და სა­ნა­ხევ­როდ დან­გრე­ულ შე­ნო­ბა­ში.

რამ­დე­ნი­მე წლის წინ გად­მო­ვი­და მისი ოჯა­ხი აქ, როცა წყალ­დი­დო­ბამ მისი სახ­ლი გა­რე­სამ­ყა­როს მო­წყვი­ტა.

წუ­ხელ სხალ­თის მო­ნას­ტრი­დან სო­ფელ­ში რომ დავ­ბრუნ­დი, იქი­დან წა­მიყ­ვა­ნა თა­ვი­სი სახ­ლის ეზო­ში, ანუ სკო­ლის ეზო­ში. დავ­ბა­ნაკ­დი. მდი­ნა­რის პი­რას

კარ­ვის გაშ­ლის შემ­დეგ მდი­ნა­რეს­თან ჩა­მოვ­სხე­დით, ვარ­სკვლა­ვებს ვუ­ყუ­რებ­დით, შორს ელავ­და, ჩვენ ვსა­უბ­რობ­დით.

ბავ­შვებს დი­დად ვერ უგებს, ჭო­რიკ­ნე­ბი არი­ა­ნო. მე რა­საც მინ­და იმას რომ ვა­კე­თებ, ოდ­ნავ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად რომ მო­ვიქ­ცე­ვი, მა­შინ­ვე ზურგს უკან ლა­პა­რა­კი იწყე­ბაო. ძა­ლი­ან ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი და და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მსურ­ვე­ლი მეჩ­ვე­ნა.

წელს აბი­ტუ­რი­ენ­ტია. სკო­ლა­ში რამ­დე­ნი­მე საგ­ნის მას­წავ­ლე­ბე­ლი არ გვყავ­სო. ამი­ტომ ფიქ­რობს რაზე ჩა­ა­ბა­როს, რომ იმ საგ­ნე­ბის უცო­დინ­რო­ბამ ხელი არ შე­უ­შა­ლოს.

ასე­ვე ფიქ­რობს სად ჩა­ა­ბა­როს. მშობ­ლე­ბი ბა­თუმს ურ­ჩე­ვენ, ახ­ლოს უნ­დათ ჰყავ­დეთ. თვი­თონ თბი­ლი­სი ურ­ჩევ­ნია, აქ სწავ­ლა არ არის, მე სწავ­ლა მინ­დაო.

სწავ­ლა რომ უნდა, ინ­გლი­სურ­ზეც ეტყო­ბა. მშვე­ნივ­რად სა­უბ­რობს. TLG პროგ­რა­მით ამე­რი­კე­ლი დე­ნი­ე­ლი იყო ერთი წლით ჩა­მო­სუ­ლი და მერე აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ რამ­დე­ნი რამე გვცოდ­ნია არას­წო­რა­დო, შეგ­ვის­წო­რაო, გვა­მე­ცა­დი­ნაო.

ჭკვი­ა­ნი გო­გოა. მუ­შა­ო­ბას აპი­რებს, და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა უნდა. არ უნდა ისე­თი ქალი იყოს, მთა­ვარ ამო­ცა­ნად გა­თხო­ვე­ბამ­დე "მიღ­წე­ვა" რომ აქვთ

29-ში და­ბა­დე­ბის დღე აქვს. ბა­თუმ­ში იხ­დის. უნდა რომ დავ­რჩე, მაგ­რამ ალ­ბათ ვერ მო­ვა­ხერ­ხებ.

მო­მა­ვალ წელს ბა­თუმ­ში რომ ჩა­მოხ­ვალ, ჩემს ბი­ნა­ში დაგ­ტო­ვე­ბო. მის­მა მშობ­ლებ­მა შე­ი­ტა­ნეს მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე, მას შემ­დეგ რაც ახალ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ უარი უთხრა წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მიერ შე­პი­რე­ბუ­ლი კომ­პენ­სა­ცი­ის - სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ფარ­თის გა­და­ცე­მა­ზე.

დიდი მო­ლო­დი­ნი­თაა რო­დის გა­და­ვა. მშე­ნებ­ლო­ბის სრუ­ლად დამ­თავ­რე­ბამ­დე მო­ვა­წყობ­თო, ჩვენს ზე­მოთ სარ­თულს რომ გა­ა­კე­თე­ბე­ნო. არ უნდა შე­მო­ხიზ­ნუ­ლად ცხოვ­რე­ბა, თა­ვი­სი სა­კუ­თა­რი და მშვი­დი, მყუდ­რო უნდა. შევ­პირ­დი, ახა­ლი სახ­ლის­თვის რა­ღა­ცებს გა­მო­გიგ­ზავ­ნი მეთ­ქი. მა­ნამ­დე თან რაც მო­მე­პო­ვე­ბო­და სახ­სოვ­რად და­ვუ­ტო­ვე. თვი­თონ ჯვა­რი მა­ჩუ­ქა. მუს­ლი­მია, უნდა რომ მო­ი­ნათ­ლოს.

დი­ლით იზ­რუ­ნა, ყავა, ტკკბი­ლე­უ­ლი

ახლა წყლის წის­ქვილ­თან გა­და­ვეხ­ვი­ეთ და და­ვემ­შვი­დო­ბეთ ერ­თმა­ნეთს.

მე სავ­სე და აღ­სავ­სე ვარ... რო­გორ მი­ხა­რია ასე­თი კე­თი­ლი და თან სუ­ლით, გუ­ლით ნა­თე­ლი, გო­ნე­ბით მო­მა­ვა­ლი ხალ­ხი

August 20 at 1:42pm •

რო­გორ შე­უძ­ლი­ათ დაგ­ძა­ბონ ან და­ი­ძა­ბო მარ­ტი­ვად:

აჭა­რის კენ­წე­რო­ში რომ კა­ხელ დის­ტრი­ბუ­ტორს იპო­ვი, დიდი მო­ხერ­ხე­ბაა. მაგ­რამ უფრო სას­წა­უ­ლია მძი­მე კა­ხე­ლი რომ აღ­მოჩ­ნდე­ბა.

ასეა ჩემი საქ­მე. საჭ­მე­ლად გა­ჩერ­და, ორი კა­თხა ლუდი და­ლია და მერე ლა­მის ორ ბორ­ბალ­ზე ატა­რა ამ ვიწ­რო გზებ­ზე. ერთცელ ლა­მის თხრილ­ში ბერ­ტყა. ორმო გა­და­უვ­ლე­ლი არ და­უ­ტო­ვე­ბია.

აქ მუ­შა­ობს და აქა­უ­რებ­ზე იმ­დე­ნი აუგი იძა­ხა, შავი ღრუ­ბე­ლი და­მად­გა თავ­ზე... სა­სა­დი­ლო­ში ვი­ღაც აქა­ურს აუ­ხირ­და უაზ­როდ.

ერ­თგან, ამ ად­გი­ლას არ იჭერ­სო და გა­ა­ჩე­რა მან­ქა­ნა. რატო გა­ჩერ­დი მეთ­ქი. მა­ინ­ტე­რე­სებს იქ­ნებ გა­გე­თი­შო­სო

მა­ნამ­დე ვუ­თხა­რი აქა და აქ მივ­დი­ვარ მეთ­ქი. შე­მიჩ­ნდა, წა­ვი­დეთ ერ­თა­დო. ამა­ღამ სას­ტუმ­როს ნო­მერს აგი­ღე­ბო.

ხო დე­ტა­ლე­ბი ქმნის წარ­მოდ­გე­ნას, მერე კი წარ­მოდ­გე­ნა გან­სა­ზღვრავს შენს ქცე­ვას. ჰოდა ამ (და სხვა) დე­ტა­ლებ­მა ისე­თი წარ­მოდ­გე­ნა შე­მიქ­მნა ამ კაც­ზე, ჩა­ვი­კე­ტე, ხმას არ ვი­ღებ­დი, კი­თხვებ­ზე მოკ­ლედ ვპა­სუ­ხობ­დი... ზუს­ტად იმის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო გავ­ხდი, რაც ამ დღე­ებ­ში ვარ - ლაღი, კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი, მხი­ა­რუ­ლი, ენა­წყლი­ა­ნი.

რო­გორც იქნა ჩა­მო­ვაღ­წიე შუ­ა­ხევს, ძლივ­ძლივ და­ვი­თან­ხმე გა­ე­ჩე­რე­ბი­ნა.

ახლა ვიკ­რებ ისევ იმ ძა­ლას, რაც გა­მა­ცა­ლეს...

დღეს დი­ა­დი გეგ­მე­ბი მაქვს

August 20 at 4:48pm •

მო­ვაღ­წიე დან­და­ლოს ხიდს. გახ­ვით­ქულ­მა. თა­კა­რა შუ­ა­დღის მზე­ში რომ მო­წან­წა­ლებ. პატ­რუ­ლი­ან, მო­სახ­ლე­ო­ბი­ა­ნად ყვე­ლა რომ გე­უბ­ნე­ბა ვინ­მეს გა­გა­ყო­ლებ­თო და მად­ლი­ერ ღი­მი­ლი­ან უარ­ზე რომ ხარ.

ეს IX-X სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის თა­ღო­ვა­ნი ხი­დია. მა­ლის სიგ­რძე 20 მეტ­რია, სი­გა­ნე - 3, წყლი­დან ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი წერ­ტი­ლი - 14 მეტ­რი. მშვე­ნი­ე­რია!

დრო რომ მქონ­დეს აქვე ჩავ­ხტე­ბო­დი, თუმ­ცა მე ხომ დი­ა­დი გეგ­მე­ბი მაქვს დღეს ^^

გზას ვაგ­რძე­ლებ. ისევ ცხე­ლა. ისევ აჭერს.

არ და­ა­ყოვ­ნა და მალე გამ­ვლელ­მა მან­ქა­ნა­მაც ჩა­მო­ი­ა­რა. ცივი წყა­ლიც­და­მა­ლე­ვი­ნეს, სი­მინ­დიც მა­ჭა­მეს, შე­ი­ცხა­დეს ასე მარ­ტოო, მერე მიც­ნეს და ამ­გვა­რად გაგ­რძელ­და ცნო­ბის შე­სა­ბა­მი­სი სა­უ­ბა­რი, გო­დერძზე მშე­ნებ­ლო­ბას ეხე­ბო­და. ამა­ზე მერე

ქე­დას ჩა­ვუ­ა­რე. შემ­დე­გი ჩარ­თვა მა­ხუნ­ცე­თი­დან

August 20 at 6:23pm •

პირ­ვე­ლი გრძნო­ბა, ემო­ცია, შეგ­რძნე­ბა, იმე­დი, მის­წრა­ფე­ბა თუ რაც გინ­დათ, როცა მა­ხუნ­ცეთ­ზე მო­ვე­დი:

გავგრილ­დი!!! უუუ იე­ე­ეჰჰჰ!!!

მცნო­ბელ­მა ხალ­ხმა ჩანჩქე­რის­კენ გა­და­სახ­ვევ­თან დამ­ტო­ვა. და­სი­ცხუ­ლი ვფიქ­რობ, ამა­ღამ აქ ხომ არ გავ­შა­ლო სად­მე კა­რა­ვი, და­ვის­ვე­ნო... იქვე ვი­კი­თხე, რამ­დე­ნად უსაფრ­თხოა. არ გინ­დაო, სა­ო­ჯა­ხო სას­ტუმ­რო გვაქ­ვსო. ოღონდ ეგ მი­პა­ტი­ჟე­ბა კი არ იყო, უნდა გა­და­მე­ხა­და. ბი­უ­ჯეტ­ზე კი მო­გახ­სე­ნეთ მოგ­ზა­უ­რო­ბის და­სა­წყის­ში. ამ ეტაპ­ზე კი სულ 19 ლარი, 20 თეთ­რი დავ­ხარ­ჯე (5 რა­ბა­თის ბი­ლე­თი, 10 გო­დერძზე სა­უზ­მე, 4 ხუ­ლო­ში წვე­ნი, 20 თეთ­რი ხულო-თა­გოს სა­ბა­გი­რო).

ჰო, სა­ო­ჯა­ხო სას­ტუმ­რო­ზევ­ყვე­ბო­დი - გა­მე­ცი­ნა და გა­ვაგ­რძე­ლე გზა...

თით­ქმის ავე­დი ჩანჩქერ­ზე და აჩე­რებს მან­ქა­ნა. ხომ არ წა­გიყ­ვა­ნო­თო ნათ­ქვა­მი არ ჰქონ­და ბო­ლომ­დე, ვა­ა­ა­აჰჰჰ მა­რი­ამ??? ნაც­ნო­ბი

მე­ზა­რე­ბა დაჯ­დო­მა მან­ქა­ნა­ში-მეთ­ქი, ჩან­თის მოხ­სნა ამ­ბა­ვი, ფე­ხით ავუ­ყე­ვი.

ჩანჩქე­რი კია მა­ღა­ლი და მაგ­რამ მე უფრო ვარ­დნილს ვე­ლო­დი... ეს სულ კლდეს ჩა­მოყ­ვე­ბა. გაგ­რი­ლე­ბა! რაც მთა­ვა­რია! ამის­თვის იდე­ა­ლუ­რია

ჰოდა მომ­ცა ძალი, ღონე, ნირი და ნი­ა­თი... ასე იცის ბუ­ნე­ბის ძა­ლამ ზე­გარ­და­მოს­ვლა

აქე­და­ნაც წა­ვე­დი მალე შე­გეხ­მი­ა­ნე­ბით

p.s. ფო­ტო­ზე არ და­ი­წყოთ ახლა ვა­ი­მე, ნა­ხევ­რად შიშ­ვე­ლი, სა­ცუ­რაო კოს­ტუ­მი, ვაი ვუი... არა­ბი­ჭო ჩო­ხით ჩა­ვი­დო­დი

August 20 at 8:52pm •

გი­ნა­ხავთ ბა­თუ­მის თე­ატ­რში ასე­თი პერ­ფორ­მან­სი? ასე­თი აჩან­ჩხლუ­ლი გოგო იქ?

ხო, კი ვარ უგუ­ლო და უე­მო­ციო. ამ­დენ მიწ­ვე­ვას ბა­თუმ­ში ასე რომ ზურ­გი ვაქ­ციე და ჩა­ვუ­ა­რე.

მაგ­რამ...

უცებ რუზ­რუზ­ში, მან­ქა­ნე­ბის გრი­ალ­ში, მო­ცი­ვი­ლი­ზა­ციო ელე­მენ­ტში რომ აღ­მოვ­ჩნდი, ვერ ვიგ­რძე­ნი თავი კარ­გად... რამ­დე­ნი­მე მან­ქა­ნამ არ გა­მი­ჩე­რა. თვა­ლე­ბი კი რჩე­ბო­დათ გა­ფარ­თო­ე­ბუ­ლი. იყო შე­ნე­ლე­ბე­ბი და თვა­ლის ჩაკ­ვრე­ბი. არც ამი­წე­ვია ამ­გვა­რე­ბის­თვის... ცოტა იმედ­გაც­რუ­ე­ბის წამი იყო. ვი­ნატ­რე ისევ მთა­ში, კარგ ხალ­ხში.

ბო­ლოს კე­თილ­მა ქუ­თა­ი­სელ­მა ტაქ­სის­ტმა გა­ა­ჩე­რა, ოღონდ თა­ვი­სით. გამ­ცდა, გა­ა­ჩე­რა, მე არ და­მი­ნა­ხავს, მე­ლო­დე­ბო­და და და­მი­ძა­ხა წა­მოო. ჩაქვში მი­დი­ო­და, ზა­ფხულ­ში აქ ვმუ­შა­ობ, თან ვის­ვე­ნე­ბო. ჩემი ძმა­კა­ცე­ბიც აქ არი­ან, წამო მო­სა­წე­ვი გვაქ­ვსო

ვი­უ­ა­რე, და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის პუნ­ქტი ვუ­თხა­რი. ჩაქვს იქი­თაა. დამ­ტო­ვე ჩაქვში, სხვას გავ­ყვე­ბი მეთ­ქი. არა მო­ი­ცა, სად ჩა­მო­გაგ­დოო. ცივი ყავა მი­ყი­და და ად­გილ­ზეც მო­მიყ­ვა­ნა. ნო­მე­რი ჩა­მა­წე­რი­ნა, გა­მა­გე­ბი­ნე თუ გა­გი­ჭირ­დე­სო. ჯი­გარ-მეთ­ქი და და­ვემ­შვი­დო­ბე...

ახლა ბედ­ნი­ე­რე­ბის წამი ახ­ლოვ­დე­ბა

გე­ტყვით ცოტა ხან­ში რა ხდე­ბა

August 20 at 9:56pm •

ესეც ჩემი სან­სე­ტი

ნა­ნატ­რი სახ­ლი მაქვს ზღვის პი­რას და ვარ ბედ­ნი­ე­რი... ემო­ცი­უ­რად დატ­ვირ­თუ­ლი, ცუ­დის­გან დაც­ლი­ლი, ზღვის ენერ­გი­ით სავ­სე, უკან მთით ზურგგა­მაგ­რე­ბუ­ლი. ეს ცი­ხის­ძირ­შია. ზე­მო­დან ჩემი საყ­ვა­რე­ლი პეტ­რას ძვე­ლი ციხე. ჩუმი, მდუ­მა­რე, ბევ­რის მნახ­ვე­ლი. ბა­თუ­მის­კენ გზად არ ჩა­ვივ­ლი, რამე რომ არ ვუ­თხრა.

მე­გო­ნა აქ მარ­ტო ვიქ­ნე­ბო­დი, მი­ხა­რო­და სი­ჩუ­მე და მხო­ლოდ ზღვის ხმა. გვერ­დზე კარ­ვე­ბით მე­ზობ­ლე­ბი მყავს. გი­ტა­რით. კო­ცო­ნის და­სან­თე­ბად რომ ემ­ზა­დე­ბი­ან. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­მი­ხარ­და ხალ­ხიც. იმი­ტომ, რომ სცოდ­ნი­ათ რას ნიშ­ნავს აქ კარ­ვით მოს­ვლა.

ჩა­ვი­და მზეც. დაბ­ნელ­და. მთვა­რეა. ვარ­სკვლა­ვე­ბი. ზღვი­დან ამო­ვე­დი. ზღვის ნა­პირ­ზე დავ­დი­ვარ. კარ­გი ხმა ტალ­ღე­ბი­საა, იმა­თი, ფე­ხებ­ზე რომ მიდ­გა­ფუ­ნე­ბენ. ნა­პირ­ზე კარ­ვე­ბია გა­ნა­თე­ბუ­ლი, ფე­რად წერ­ტი­ლე­ბად ჩანს. კო­ცონ­თან გი­ტა­რის ხმაც ის­მის, მაგ­რამ ზღვას­თან სი­ახ­ლო­ვე ახ­შობს.

წინ უსა­ზღვრო სივ­რცეა. ზღვას და ცას რომ აერ­თი­ა­ნებს. უკან - დიდი სიმწვა­ნე, უამ­რა­ვი ხე. ყვე­ლა­ფერს სურო აქვს მო­დე­ბუ­ლი, დიდ ერთ სივ­რცედ რომ კრავს ყვე­ლა­ფერს.

ეს წა­მია ბედ­ნი­ე­რე­ბა და ამ წამ­შია ბედ­ნი­ე­რე­ბა.

წამს და­ჭე­რა უნდა, შეგ­რძნო­ბა და და­ფა­სე­ბა. მერე წავა ეს წა­მიც და დარ­ჩე­ბა ამ წა­მის სით­ბო. ყო­ველ გახ­სე­ნე­ბა­ზე რომ ჩა­გეღვრე­ბა გულ­ში.

ეს არის სიყ­ვა­რუ­ლი ჩემ­თვის. წარ­მა­ვა­ლი, მაგ­რამ მუ­დამ ჩემ­ში მყო­ფი.

ანუ მე ახლა მიყ­ვარს. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მიყ­ვარს...

August 21 at 12:23pm •

დღე მშვე­ნი­ე­რი!

მგო­ნი მალე და­ვას­რუ­ლებ თხრო­ბას.

ცოტა მრცხვე­ნი­ა­სა­ვით. თით­ქოს მკი­თხვე­ლი გა­მიჩ­ნდა, ინ­ტე­რე­სი გაჩ­ნდა და ახლა ვტო­ვებ. იმას ჰგავს, როკს­ტა­რე­ბი ყვე­ლა­ზე აღ­მა­ტე­ბულ დროს რომ ტო­ვე­ბენ კა­რი­ე­რას და მსმე­ნე­ლი გაბ­რა­ზე­ბულ-იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი რომ რჩე­ბა, ჩემი ნა­წე­რე­ბი იმას­თან აბა რა მო­სა­ტა­ნია, მაგ­რამ გან­ვი­თა­რე­ბის ხა­ზით სი­ტუ­ა­ცი­ას ჰგავს. მე თით­ქოს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ვიგ­რძე­ნი იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ ვინც აქ­ტი­უ­რად კი­თხუ­ლობ­და ჩემი მოგ­ზა­უ­რო­ბის დღი­უ­რებს... "ვე­ლო­დე­ბი შემ­დეგ პოსტს"; "ვმოგ­ზა­უ­რობ შენ­თან ერ­თად"; "სე­რი­ა­ლი­ვით ჩა­ვუ­ჯე­ქი".

მად­ლო­ბა თქვენ ყვე­ლას უსა­ზღვრო, თქვე­ნით მარ­ტო არას­დროს არ ვი­ყა­ვი. თქვენ გა­მამ­ხნე­ვეთ, გა­მა­ყო­ჩა­ღეთ

მაგ­რამ ასეა საქ­მე.

გა­ურ­კვევ­ლად (თუ გარ­კვე­უ­ლად) რა­ღაც ფიქ­რე­ბი გაჩ­ნდა. ისე­თი, რომ ვერ გად­მოს­ცემ და თუ ეც­დე­ბი, ვერ გა­გი­გე­ბენ, უმე­ტე­სო­ბას აბდა-უბდა ეგო­ნე­ბა.

თან ჯერ ვერ გა­დავ­წყვი­ტე საით წა­ვი­დე...

სა­დაც ვარ - ძა­ლი­ან კარ­გად ვარ... ზღვა ყვე­ლა­ფე­რია ჩემ­თვის. არის მე. თუმ­ცა ერთ ად­გი­ლას დიდ­ხანს გა­ჩე­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია.

მთა­ში თით­ქოს მი­მი­წევს გული. იქ თავ­გა­და­სა­ვა­ლია, ჩემი ბუ­ნებ­რი­ვი ნარ­კო­ტი­კი, რო­მელ­ზეც და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ვარ და ურომ­ლი­სო­დაც ცხოვ­რე­ბა ხავ­სი­ა­ნი ჭა­ო­ბია ჩემ­თვის. ვა­პი­რებ­დი ას­ვლას. რა­ღაც მოხ­და ზღვას­თან სი­ახ­ლო­ვი­სას...

ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ის­კენ მიხ­მო­ბენ. ბევ­რი თბი­ლი გული მე­ლო­დე­ბა. ესეც მი­ზი­დავს - იქ მშვი­დად ვარ. მარ­ტო უცხო მხა­რე­ში გა­ფა­ცი­ცე­ბუ­ლი უნდა იყო, ყვე­ლა დე­ტალს ყუ­რა­დღე­ბა მი­აქ­ციო. ცოტა ხნით ესეც კარ­გი იქ­ნე­ბა.

არ ვიცი, არ ვიცი...

მე ჩემ­თვის ვა­კე­თებ­დი ამ ჩა­ნა­წე­რებს, შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი რომ შე­მომ­რჩე­ნო­და დე­ტა­ლე­ბი­ა­ნად. ახლა კი თით­ქოს ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა და­მე­კის­რა აქ აქ­ტი­ვო­ბით. ასე ვერ... გა­ვურ­ბი­ვარ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის და­კის­რე­ბას იმ სა­კი­თხში, სა­დაც ჩემი პი­რა­დი სურ­ვი­ლის და ნე­ბის სივ­რცეა.

თუ რამე სა­ინ­ტე­რე­სო, გა­გი­ზი­ა­რებთ

ცი­ხის­ძირ­ში მალე ჩანჩქერ­თან უნდა გა­დავ­ცუ­რო. ვნა­ხოთ რო­გო­რი იქ­ნე­ბა

August 21 at 6:04pm •

თქვენ­თვის არა­ვის უთ­ქვამს რომ გაჭ­რი­ლი ვაშ­ლი­ვით გავ­ხართ მა­რი­ამ სა­ჯა­ი­ას? მე­კი­თხე­ბა სა­ნა­ტო­რი­უმ­ში სა­შუ­ა­ლო­ზე მეტი ასა­კის მა­მა­კა­ცი. ტე­ლე­ფო­ნის და­სა­ტე­ნად ამო­ვე­დი დი­ლის­კენ. ვე­რან­და­ზე ვდგა­ვარ, ვწერ და სწო­რედ ამ დროს მო­დის.

ბი­ჭოო, ეს რა რო­მან­ტი­კუ­ლი სუ­ლის პატ­რო­ნი ყო­ფი­ლა; თან მარ­ტო, ა? აგ­რძე­ლებს გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი, როცა ვუ­თხა­რი რომ მე ვარ ის, ვი­საც ვგა­ვარ

ამის შემ­დეგ იყო შუ­ა­დღე, მწვე­ლი მზე, ზღვა ზღვა, ზღვის მო­ნა­ბე­რი, ზღვა­ზე ლივ­ლი­ვი, ზღვა­ში ყუ­რე­ბი და იქ გა­გო­ნი­ლი ტალ­ღე­ბის დგა­ფუ­ნი, ქვე­ბის ჩხრი­ა­ლი, მერე წინ და უკან სი­ა­რუ­ლი ტალ­ღე­ბის გას­წვრივ. ანუ დიდი არა­ფე­რი... მაგ­რამ ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი. იმუხ­ტე­ბი უბ­რა­ლოდ ნა­ტუ­რა­ლუ­რი ენერ­გი­ით: მზის და ზღვის. მერე ყუ­რებს ტალ­ღე­ბის მუ­სი­კის და აი­პო­დის გა­მოჟ­ღე­რე­ბუ­ლი ხმა ავ­სებს.

ბი­ჭებ­მა მე­ზო­ბე­ლი კარ­ვი­დან ცივი ყა­ვაც და­მა­ლე­ვი­ნეს, მოგ­ზა­უ­რო­ბის ამ­ბე­ბი გა­მომ­კი­თხეს. სა­დი­ლი მალე იქ­ნე­ბა, დაგ­ვეწ­ვი­ეო.

მზე გა­და­ვი­და. მე უკვე ვე­ღარ ვის­ვე­ნებ. წას­ვლა მინ­და. სა­დი­ლამ­დე ვერ ვით­მენ და კარ­ვის აშ­ლას ვი­წყებ. დავ­შა­ლე, დავ­კე­ცე, შევ­კა­რი, ავი­ბარ­გე და ავი­ხორხლე. მო­ვი­კი­დე ჩემი ბუ­კას წო­ნის ზურგჩან­თა და ჰეჰ! უნდა ავუყ­ვე ახლა უსას­რუ­ლო კი­ბეს ისევ სა­ნა­ტო­რი­უ­მის­კენ. ტე­ლე­ფო­ნი ჯდე­ბა და პირ­ვე­ლი გა­ჩე­რე­ბა ეს უნდა იყოს. მა­ტა­რე­ბელ­მა ზედ ცხვირ­წინ ჩა­მიქ­რო­ლა. გა­და­ვი­ა­რე ლი­ან­და­გე­ბი.

1,2,3,...10,...100,...200,...500... არ ვიცი რამ­დე­ნი სა­ფე­ხუ­რი. ცხე­ლა. დამ­ძიმ­და. უფრო ამ­ძი­მებს ჩამ­სე­ირ­ნე­ბელ­თა რე­აქ­ცი­ე­ბი. ახალ­გაზ­რდა ბი­ჭე­ბი თით­ქოს ქედ­მაღ­ლუ­რი ჩა­ცი­ნე­ბით. შუ­ახ­ნის ქა­ლებს უცხო­ე­ლი ტუ­რის­ტი ვგო­ნი­ვართ და შლი­ან ჭო­რა­ო­ბის ფრთებს. რას და­ათ­რევს ნე­ტავ... თუ მა­გის­თვი­საა ჩა­მო­სუ­ლი, კი­ბე­ებ­ზე რას და­დის...

ეჰჰჰ, ქალ­ბა­ტო­ნე­ბო... მე თქვენს და­სა­ნა­ხად და თა­ვის მო­სა­წო­ნებ­ლად რომ ვა­კე­თებ­დე რა­ღა­ცებს, აქ არ ვიქ­ნე­ბო­დი

ახლა ისევ გა­ვე­დი ავ­ტოს­ტოპ­ზე. ჯერ მივ­სე­ირ­ნობ და მი­სახ­ვევ-მო­სახ­ვე­ვე­ბი­დან გა­მოჭყე­ტილ ზღვას ვუ­ყუ­რებ, იქამ­დე რომ უხვი, ტრო­პი­კუ­ლად ხში­რი სიმწვა­ნეა.

ავ­წევ მალე

წა­ვე­დი ბა­თუმ­ში...

მორ­ჩა კინო

August 22 at 1:20am •

დავ­დი­ვარ ბა­თუ­მის ქუ­ჩებ­ში. აღარ ვიცი ჩემს თავ­ზე ვი­ცი­ნო თუ გამო-გა­დაპ­რან­ჭუ­ლებ­ზე. მა­გის ფიქ­რის დრო არაა. გაწ­ვიმ­და. გამჭვირ­ვა­ლე ქოლ­გე­ბით მე­დე­ას ძეგლის ქვეშ ვსხედ­ვართ და... უჰ შუქი ჩაქ­რა. გა­იტ­რუ­ნა ბა­თუ­მი

უელ­ქამ თუ სი­ვი­ლა­ი­ზე­ი­შენ

მა­რი­ამ სა­ჯა­ია მარ­ტო, "ვე­ლურ პი­რო­ბებ­ში": დე­პუ­ტა­ტის მიერ ფე­ხი­თა და 150 ლა­რი­ა­ნი ბი­უ­ჯე­ტით შე­მოვ­ლი­ლი სა­ქარ­თვე­ლო