ზუსტად 60 წლის წინ, 1955 წლის ზაფხულში, თბილისში, ლადო ასათიანის, ყოფილი ენგელსის ქუჩის 6 ნომერში, სადაც რობერტ ბარძიმაშვილი ცხოვრობდა, რამდენიმე ყმაწვილი იმხანად მოდური ჯაზური კომპოზიციების შესწავლაში ატარებდა დღეებს. უცხოური მუსიკით გატაცების გამო რობერტს მასწავლებლები და დედა საყვედურობდნენ - სჯობს სერიოზულ საქმეს მოჰკიდო ხელი, მუსიკით ვერაფერს მიაღწევო...
უფროსების რჩევა ნაწილობრივ გაითვალისწინა. დედას შეჰპირდა, - უცხო ენათა ინსტიტუტში ჩავაბარებ, მაგრამ არც მუსიკას მივატოვებო. მართლაც, მეორე წელიწადს ფრანგული ენის ფაკულტეტზე ჩაირიცხა. გიტარას აღარავინ უკრძალავდა, ამ საქმეში უკვე პროფესიონალი მუსიკოსი და უფროსი მეგობარი ინოლა გურგულია ეხმარებოდა.
1958 წელს რეჟისორები - გენო წულაია და ნელი ნენოვა გაგრაში კინოკომედიას "წარსული ზაფხული"- იღებდნენ. მომღერალი ეპიზოდურ გადაღებებზე მიიწვიეს. სწორედ იქ შეხვდა ძველ მეგობარს, ზურაბ იაშვილს, გოგონებს გიტარაზე დაკვრით რომ ართობდა. სახელდახელო კონცერტი რომ დასრულდა, ზურაბთან მივიდა და ვოკალურ ჯგუფში გაერთიანება შესთავაზა. ახალი კვარტეტისთვის ბარძიმაშვილს კიდევ ორი კაცი სჭირდებოდა. რობერტმა არჩევანი თამაზ ფანჩვიძეზე შეაჩერა, მეოთხე წევრად კი მაშინ პერსპექტიული ფეხბურთელი თეიმურაზ დავითაია მიიწვია.
1958 წელს ასე დაიბადა "ორერა". რობერტს იდეა გაუჩნდა - ემღერათ და დაეკრათ კიდეც. ამასთან, თითოეული სიმღერა შოუს ნომერი უნდა ყოფილიყო. ეს მაშინ ნოვაცია გახლდათ. კვარტეტის შოუპროგრამები არა მხოლოდ მუსიკით, არამედ დახვეწილი, მოდური სტილით, უცხოენოვანი რეპერტუარით, სცენაზე ლაღი ქცევითა და იმპროვიზაციით იყო გამორჩეული.
1963 წლიდან ბარძიმაშვილმა ანსამბლის შემადგენლობის გაზრდა გადაწყვიტა და ბაქოდან ცნობილი პიანისტი ვაგიფ მუსტაფა-ზადე მიიწვია. აზერბაიჯანელი "ორერაში" თითქმის 2 წელი უკრავდა. შემდეგ ის ლენინგრადელმა ქართველმა - თეიმურაზ მეღვინეთუხუცეს-კუხოლევმა ჩაანაცვლა. "ორერას"”სხვა პროფესიონალებიც დაემატნენ: ნანი ბრეგვაძე და ვახტანგ კიკაბიძე. 1966 წელს ანსამბლი თამაზ ფანჩვიძემ დატოვა. რობერტმა მის ნაცვლად გამოცდილი მესაყვირე და კონტრაბასისტი გენო ნადირაშვილი მიიწვია და ჩამოყალიბდა 7-კაციანი ანსამბლი - "ოქროს გუნდი".
გაგრძელება