ბიზ­ნეს­მე­ნი ლე­ვან ვა­სა­ძე 13 ივ­ნი­სის თბი­ლი­სის ტრა­გე­დი­ა­ზე სა­კუ­თარ თვალ­საზ­რისს სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის, "ფე­ის­ბუ­ქის" სა­შუ­ა­ლე­ბით აქ­ვეყ­ნებს. ვა­სა­ძის თვალ­საზ­რი­სი გა­ზეთ "24 სა­ათ­შიც" და­ი­ბეჭ­და. Ambebi.ge გთა­ვა­ზობთ ფრაგ­მენტს ვა­სა­ძის ჩა­ნა­წე­რი­დან:

"თვალ­საზ­რი­სი

ტრა­გე­დი­ის დღე­ებ­ში ისევ გა­მოჩ­ნდა ჩვე­ნი ხალ­ხის ძი­რძვე­ლი გუ­ლი­ა­ნო­ბა, თავ­გან­წირ­ვა და უან­გა­რო­ბა. ტრა­გე­დი­ის შემ­დგო­მი დღე­ე­ბის ყვე­ლა­ზე გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი ნი­შა­ნი კი არის ის რომ, რო­გორც ჩანს, ჩვე­ნი მე­დია და სა­ხელ­მწი­ფო, გან­ცხა­დე­ბე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, არ ჩქა­რო­ბენ იმ­სჯე­ლონ კა­ტას­ტრო­ფის გა­მომ­წვევ მი­ზე­ზებ­ზე, არც ტექ­ნი­კურ­ზე და, რა თქმა უნდა, არც მე­ტა­ფი­ზი­კურ­ზე.

ექ­სპერტთა აყალ­მა­ყალ­ში ვე­რა­ვინ ვერ აიღო თა­ვის თავ­ზე მე­წყე­რის აშ­კა­რა ტექ­ნი­კუ­რი მი­ზე­ზის და­სა­ხე­ლე­ბის გამ­ბე­და­ო­ბა. სტი­ქი­ის ზე­ბუ­ნებ­რივ მი­ზე­ზებ­ზე კი სა­ე­რო სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში სა­ერ­თოდ ყვე­ლა დუმს.

იმ სა­ში­ნელ ღა­მეს ათო­ბით ადა­მი­ა­ნი დაგ­ვე­ღუ­პა და ათა­სო­ბით გა­დაგ­ვირ­ჩა. გა­დაგ­ვირ­ჩა არა ჩვე­ნი წინ­და­ხე­დუ­ლო­ბით, არა­მედ ღვთის წყა­ლო­ბით.

კოლ­ხურ-იბე­რი­ულ მოდ­გმა­ში სი­ტყვა "წყა­ლო­ბა" წყალ­ზე არის და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი.

ეს იმი­ტო­მაც, რომ ნათ­ლო­ბი­სას ადა­მი­ა­ნი წყლით იძენს ღვთის უდი­დეს წყა­ლო­ბას, ქრის­ტი­ა­ნულ სულს. (გა­უ­გე­ბა­რია სა­ი­დან უნდა სცოდ­ნო­და ეს წი­ნას­წარ წარ­მართ, ანუ წარ­სულ­ში მარ­თალ, ქარ­თველ ერს.)

და ეს იმი­ტო­მაც, რომ წარ­მარ­თულ ხა­ნა­ში მომ­ხდა­რი მთა­ვა­რი ტრა­გე­დი­ის მერე, მო­წყა­ლე ღმერ­თმა ნოეს აღუთ­ქვა, აღა­რა­სო­დეს და­ე­ღუ­პა გახ­რწნი­ლე­ბი­სათ­ვის დას­ჯი­ლი მთე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბა წარ­ღვნით. ამი­ტომ ჰქვია ბიბ­ლი­ის ქრის­ტემ­დელ ნა­წილს ძვე­ლი აღ­თქმა, ანუ და­პი­რე­ბა. ამ აღ­თქმის ბეჭ­დად კი მან ნოეს ცაზე პირ­ვე­ლი ცი­სარ­ტყე­ლა მო­უვ­ლი­ნა. ამი­ტო­მაც არის, რომ ჭინ­კებს გარ­ყვნი­ლე­ბის დრო­შად სწო­რედ ცი­სარ­ტყე­ლა აურ­ჩე­ვი­ათ, მათი ჭინ­კუ­რი, უწე­სო ცხოვ­რე­ბით გა­მოწ­ვე­უ­ლი სა­სიკ­ვდი­ლო და­ა­ვა­დე­ბე­ბის სას­ჯე­ლი უგუ­ლე­ბელ­სუყ­ვი­ათ და ფუ­ლი­სა და დრო­ე­ბი­თი, წუ­თი­სოფ­ლუ­რი სი­ა­მე­ე­ბი­სათ­ვის თავი და­უბრმა­ვე­ბი­ათ.

ღმერ­თი აღ­თქმას კი იცავს, მთელ კა­ცობ­რი­ო­ბას წარ­ღვნით არ ღუ­პავს, მაგ­რამ ხან­და­ხან მისი რის­ხვა რა­ი­მე ად­გი­ლას ასე­თიც არის. მის­გან და­შო­რე­ბულ ადა­მი­ან­თა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ვინც ამა­ზე ბე­დავს სა­უ­ბარს, ის უმალ­ვე და­ცინ­ვი­სა და რე­ლი­გი­ურ ფა­ნა­ტიზ­მში ბრალ­დე­ბის ობი­ექ­ტი ხდე­ბა. ასე იქ­ნე­ბა სამ­წუ­ხა­როდ ამ წე­რი­ლის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბის შემ­დე­გაც. თა­ნა­მედ­რო­ვე ადა­მი­ა­ნე­ბის ნა­წილს სა­სა­ცი­ლოდ მი­აჩ­ნია კრი­ზის­სა და მის გა­მომ­წვევ სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ საქ­ცი­ელს შო­რის მი­ზეზ-შე­დე­გობ­რი­ვი კავ­ში­რის გა­აზ­რე­ბის მცდე­ლო­ბაც კი.

1929 წელს, რო­დე­საც უოლ-სტრიტ­მა ნგრე­ვა და­ი­წყო, რა­საც შემ­დგომ "დი­ა­დი დეპ­რე­სია" მოჰ­ყვა, ათონ­ზე წმინ­და ნი­კო­ლოზ სერ­ბე­ლი ბერ-მო­ნაზვნობ­და. რო­დე­საც მას ევ­რო­პი­დან ერთ-ერ­თმა სუ­ლი­ერ­მა შვილ­მა წე­რი­ლი მის­წე­რა თხოვ­ნით, აეხ­სნა, თუ რა არის კრი­ზი­სი, წმინ­დან­მა უპა­სუ­ხა, აბა რა ვიცი მე, უბ­რა­ლო ბერ­მა, პო­ლი­ტი­კი­სა და ეკო­ნო­მი­კის შე­სა­ხე­ბო. მაგ­რამ გე­ტყვი, რომ კრი­ზი­სი ბერ­ძნუ­ლი სი­ტყვაა, რო­მე­ლიც ღვთის სა­მარ­თალს ნიშ­ნავ­სო. და სა­ნამ ევ­რო­პე­ლე­ბი სინ­დის­თან ახ­ლოს იყ­ვნენ, ისი­ნი მოვ­ლე­ნებს თა­ვი­ანთ სა­ხელს უწო­დებ­დნენ თავ­თა­ვი­ანთ ენებ­ზეო. და აი, რო­დე­საც მათ მო­ინ­დო­მეს და­ე­მა­ლათ მოვ­ლე­ნა­თა ჭეშ­მა­რი­ტი არსი, მათი კავ­ში­რი გა­მომ­წვევ მი­ზე­ზებ­თან, მა­შინ მათ ბერ­ძნუ­ლი და ლა­თი­ნუ­რი ეუ­ფე­მიზ­მე­ბის შე­მო­ღე­ბა და­ი­წყე­სო. ასე რომ ეგ ღვთის სა­მარ­თა­ლი, კრი­ზი­სად თარ­გმნი­ლი, თით­ქოს იგი­ვეა, თუმ­ცა უკვე სულ სხვა, არა­ვი­სი ბრა­ლით გა­მოწ­ვე­უ­ლი სტი­ქი­ის აზ­რობ­რივ დატ­ვირ­თვას ატა­რებ­სო. აი ღვთის სა­მარ­თა­ლი კი რის­თვის გვეგ­ზავ­ნე­ბა, ეს ვი­ციო. იგი მო­დის ჩვენს თავს, რო­დე­საც ჩვენ ვი­ვი­წყებთ ერ­თმა­ნეთ­ზე ზრუნ­ვას, ვი­კე­ტე­ბით ჩვენს ეგო­იზ­მში და მო­წყა­ლე ღმერ­თი უშ­ვებს ჩვენ­ზე სას­ჯელს, რათა გა­მოგვზარ­დოს და სა­ბო­ლოო და­ღუპ­ვას გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნო­სო.

ბევ­რი ვი­ფიქ­რე, რა ენა­ზე და­მე­წე­რა ეს გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი­თა და ჩვენს მო­მა­ვალ­ზე მწუ­ხა­რე­ბით სავ­სე წე­რი­ლი, მშრალ-ფაქ­ტობ­რივ-ანა­ლი­ტი­კურ­ზე, თუ ემო­ცი­ურ-გო­ნივ­რულ­ზე. ვერ ავირ­ჩიე და შე­მინ­დეთ, რომ შე­უ­რევ­ნე­ლის შე­რე­ვას ვეც­დე­ბი აქ. მე­ო­რე დი­ლას თბი­ლის­ში ბევ­რგან გა­ი­გო­ნებ­დით: "ბეწ­ვზე გა­დავ­რჩი," "ორი წუ­თის წინ იქ გა­ვი­ა­რე" და ასე შემ­დეგ. მეც და ჩემი ოჯა­ხიც მა­სე­თე­ბის რი­ცხვში ვართ, რად­გან მომ­წყდარ გზა­ზე დღე­ში ორ-ორ­ჯერ მა­ინც დავ­დი­ო­დით ჩვე­ნი სკო­ლი­სა და სა­რაგ­ბო კლუ­ბის 500-ოდე ბავ­შვსა, მას­წავ­ლე­ბელ­სა და თა­ნამ­შრო­მელ­თან ერ­თად.

წყნე­თი-სა­მად­ლოს (ბე­თა­ნი­ას ტყუ­ი­ლად რომ ეძა­ხი­ან) სერ­პან­ტი­ნი და­ახ­ლო­ე­ბით 00:45 მო­წყდა, მო­წყვე­ტილ­მა სერ­პან­ტინ­მა თა­ვის მხრივ, გზის ზე­ვი­თაც და ქვე­ვი­თაც, მე­წყე­რი გა­მო­იწ­ვია, რო­მელ­მაც უმალ­ვე ვერე და­ა­გუ­ბა, შემ­დეგ ღვარ­ცო­ფის მი­ზე­ზი გახ­და, და­გუ­ბე­ბულ­მა ვე­რემ კი წარ­მოქ­მნი­ლი კაშ­ხა­ლი მა­ლე­ვე გა­არ­ღვია, ქა­ლა­ქი და­ან­გრია და ხალ­ხი და­ღუ­პა თბი­ლის­ში.

რის­თვის დავ­რჩი მე ცო­ცხა­ლი, რა­ტომ წა­იყ­ვა­ნა უფალ­მა ის სა­წყა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ახალ­გაზ­რდე­ბი, დე­დე­ბი, მა­მე­ბი, დები, ძმე­ბი, ვინ იცის, ღმერ­თო, შენი ნება. ანდა რამ­ხე­ლა უბე­დუ­რე­ბას გა­და­ვურ­ჩით, რომ ეს დღი­სით არ მოხ­და, რამ­დე­ნად დიდი იქ­ნე­ბო­და მსხვერ­პლი წყნე­თი-სა­მად­ლოს მო­ნაკ­ვეთ­ზეც, სა­დაც ყო­ველ­დღე დაგ­ვყავ­და ჩვე­ნი სკო­ლი­სა და რაგ­ბის კლუ­ბის ბავ­შვე­ბი და მას­წავ­ლებ­ლე­ბი, ღმერ­თო, ვე­რეს ხე­ო­ბა­შიც, "მზი­ურ­ში"გან­ლა­გე­ბულ სკო­ლა­შიც, იმ და­წყევ­ლილ ახალ გზა­ზეც, რო­მე­ლიც ოთარ ლი­თა­ნიშ­ვი­ლის დრო­ინ­დე­ლი საბ­ჭო­თა პრო­ექ­ტის მი­ხედ­ვით აჩ­ვე­ნეს უგუ­ლა­ვას მარ­ტო იმი­ტომ, რომ სხვა­ნა­ი­რად ვერ გა­და­ა­ფიქ­რე­ბი­ნებ­დნენ კი­დევ უფრო მა­რაზ­მა­ტი­კულ პრო­ექტს ჭავ­ჭა­ვა­ძის თავ­ზე რკი­ნა-ბე­ტო­ნის ეს­ტა­კა­დის მშე­ნებ­ლო­ბი­სა. გული მიკ­ვდე­ბა ჩვე­ნი ახალ­გაზ­რდა მთავ­რო­ბის მუხლჩა­უყ­რე­ლი, ალა­ლი შრო­მის შემ­ხედ­ვა­რე. თან მი­ხა­რია მათი სინ­დი­სი­ე­რი საქ­ცი­ე­ლის ცქე­რი­სას და თან სიმ­წრით ვარ სავ­სე მათ­ვე შე­უ­ვა­ლო­ბა­ზე და შე­უს­მენ­ლო­ბა­ზე.

არ დარ­ჩე­ნი­ლა არც ამ, არც წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის არც ერთი ხელ­მძღვა­ნე­ლი, ბოლო ათი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რომ­ლი­სათ­ვი­საც არ მე­თხო­ვა, წყნე­თი-კი­კე­თის გზა და­ა­გეთ მეთ­ქი. ვე­უბ­ნე­ბო­დი ამას პი­რად სა­უბ­რებ­ში, პრე­სის ფურ­ცლებ­ზე, ტე­ლე­ვი­ზი­ის ეკ­რა­ნე­ბი­დან. ჩემი სა­შუ­ა­ლე­ბით რაც შე­მეძ­ლო გა­ვა­კე­თე, გზა სკო­ლამ­დე, სკო­ლა, გაზი, ტრა­ბა­ხით არ ვამ­ბობ, ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს, მაგ­რამ მა­გას ვერ გავ­წვდე­ბო­დი ჩემი სახ­სრე­ბით. "ვნა­ხოთ, ლე­ვან!" "კი, აუ­ცი­ლებ­ლად!" "მგო­ნი შე­ტა­ნი­ლია ბი­უ­ჯეტ­ში," "მგო­ნი გზებს ვა­გებთ უკვე,", "ვიცი რომ რა­ღაც ფული გა­მო­ყო­ფი­ლია,""ვე­ტყვი," "და­ვა­ვა­ლებ," წელს ვერ მო­ეს­წრე­ბა," "წელს მო­ვახ­დენთ რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას." (ანუ ისევ "და­ლატკვას," რო­მე­ლიც ფუ­ლის ყრის მეტს არა­ფერს აძ­ლევს ქვე­ყა­ნას და რო­მე­ლიც კა­ნო­ნით უნდა აიკ­რძა­ლოს, რო­გორც სა­ხელ­მწი­ფოს რე­სურ­სე­ბის ფლან­გვის ერ­თერ­თი მე­ქა­ნიზ­მი.)

მე­რი­ა­ში, მო­ი­კი­თხოს ვინ­მემ კომ­პე­ტენ­ტურ­მა, ახ­ლაც დევს ჩვე­ნი სკო­ლი­სა და რაგ­ბის კლუ­ბის სა­ხე­ლით მი­წე­რი­ლი არა­ერ­თი წე­რი­ლი, თხოვ­ნი­თა და გაფრ­თხი­ლე­ბით: გზა ავა­რი­უ­ლია, ზედ ბავ­შვე­ბი დაგ­ვყავს, გა­ინ­ძე­რით სა­ნამ უბე­დუ­რე­ბა არ მომ­ხდა­რაო. ად­გი­ლობ­რივ მო­ხე­ლე­ებს რომ ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რა­ტომ არ ინ­ძრე­ვით მეთ­ქი, ჩვენ შენს იმედ­ზე ვართ, უფ­რო­სო­ბი­სად­მი თხოვ­ნა გვე­ში­ნი­აო. ახლა ელო­დონ ლენ­ჩე­ბი­ვით, სა­ნამ კო­ჯრის ჯო­ჯო­ხე­თურ გზა­ზეც რა­ი­მე მსგავსს არ მო­იმ­კი­ან.

იმ მომ­წყდარ სერ­პან­ტინს საბ­ჭო­თა დრო­ი­დან სა­ნი­აღ­ვრე არა­ვინ გა­უ­რე­მონ­ტა, სა­ში­ნელ, ავა­რი­ულ სა­ფარ­ზე რომ არა­ფე­რი ვთქვა, რომ­ლი­სათ­ვი­საც ნე­ბის­მი­ერ ნორ­მა­ლურ ქვე­ყა­ნა­ში იმ ქა­ლა­ქის მერ­სა და საგ­ზა­ოს უფ­როსს, რო­გორც მი­ნი­მუმ სამ­სა­ხუ­რი­დან და­ი­თხოვ­დნენ იმ დღეს­ვე. იმ მომ­წყდარ მო­ნაკ­ვეთ­ზე სა­ნი­აღ­ვრე რომ ყო­ფი­ლი­ყო, გზის სა­ფა­რი ხე­ვის­კენ მა­ინც რომ ყო­ფი­ლი­ყო და­ქა­ნე­ბუ­ლი და არა პი­რი­ქით, სერ­პან­ტი­ნი წყლით სავ­სე თა­როდ არ გა­და­იქ­ცე­ო­და, წყა­ლი სერ­პან­ტინს არ მო­წყვეტ­და, გზის ზე­მოთ-ქვე­მოთ მე­წყერს არ გა­მო­იწ­ვევ­და, ვერე არ და­გუბ­დე­ბო­და, ღვარ­ცო­ფად არ გა­და­იქ­ცე­ო­და, თბი­ლისს არ მი­ან­გრევ­და, ამ­დე­ნი ხალ­ხი ცო­ცხა­ლი იქ­ნე­ბო­და.

ამ­დე­ნი წლის მან­ძილ­ზე ჩვე­ნი მე­რი­ი­სა, საგ­ზაო დე­პარ­ტა­მენ­ტი­სა და ინფრას­ტრუქ­ტუ­რის სამ­სა­ხუ­რებს, რომ თა­ვი­ან­თი მო­ვა­ლე­ო­ბა შე­ეს­რუ­ლე­ბი­ნათ, რო­მელ­შიც მათ ხელ­ფასს ვუხ­დით, და­ე­ხარ­ჯათ ამ მო­ნაკ­ვე­თი­სა­თის სა­ჭი­რო შვი­დი­ო­დე მი­ლი­ო­ნი ლარი, რო­მელ­საც ქვე­ყა­ნა ვერც კი შე­ამ­ჩნევ­და, ეს ყვე­ლა­ფე­რი არ მოხ­დე­ბო­და.

ახლა ჩა­მონ­გრე­უ­ლი სერ­პან­ტი­ნის აღ­დგე­ნა და­უჯ­დე­ბათ და­ახ­ლო­ე­ბით 30 მი­ლი­ო­ნი ლარი, მერე ის შვი­დი­ო­დე მი­ლი­ო­ნი ზედ მა­ინც უნდა და­ა­ხარ­ჯონ ას­ფალ­ტი­სა და სა­ნი­აღ­ვრე­ე­ბი­სათ­ვის. თბი­ლი­სის ზა­რა­ლი, ხა­დუ­რის თქმით 40 მი­ლი­ო­ნი ლა­რია, ვში­შობ რომ ეს ძა­ლი­ან ზე­და­პი­რუ­ლი, სამ­ჯერ შემ­ცი­რე­ბუ­ლი ციფ­რია. ამ­რი­გად ის რაც 7 მი­ლი­ო­ნად უმ­სხვერ­პლოდ გა­კეთ­დე­ბო­და, ასე 200 მი­ლი­ო­ნი ლა­რად და უდი­დეს მსხვერ­პლად და­უჯ­დე­ბა ამ ჩვენს ღა­ტაკ ქვე­ყა­ნას. და რაც მთა­ვა­რია იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­ცო­ცხლეს, იმ ოჯა­ხე­ბის უბე­დუ­რე­ბას რაღა ეშ­ვე­ლე­ბა?

ვინ არის დამ­ნა­შა­ვე? რა თქმა უნდა, არა­ვინ! ცხრა წელი ნა­ცე­ბი­სა და სამი წელი ქო­ცე­ბის ხელ­ში ამი­სათ­ვის ქვე­ყა­ნას არ ეცა­ლა. და საქ­მე იქ­ნებ არც იმა­შია, რომ ამ ჩვე­ნი ღა­რი­ბი, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფოს ბი­უ­ჯეტ­სა და აზ­როვ­ნე­ბა­ში მხო­ლოდ კრი­ზი­სებ­ზე რე­აქ­ცი­ის რე­სურ­სე­ბი თუ მო­ი­ნა­ხე­ბა ასე თუ ისე. ვის სცა­ლია, ბა­ტო­ნო, პრო­აქ­ტი­უ­ლი და პრო­ფი­ლაქ­ტი­კუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბი­სა და მოქ­მე­დე­ბი­სათ­ვის, ჩვენ ხომ მხო­ლოდ "და­ლატკვა" და მკვდრე­ბის და­ტი­რე­ბა შეგ­ვიძ­ლია, სა­ნამ უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვან სა­კი­თხებ­ზე ვი­ხარ­ჯე­ბით.

და მე ნამ­დვი­ლად ვერ და­ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ ჩვენს ახალ­გაზ­რდა, მონ­დო­მე­ბულ პრე­მი­ერ­სა და მის გუნდს ქვე­ყა­ნა­ზე არ ზრუნ­ვა­ში, ზე­მოთთ­ქმუ­ლის მი­უ­ხე­და­ვად. ისი­ნი, უფრო სწო­რად მათი დიდი ნა­წი­ლი, ერ­თა­დერ­თი სა­ხე­ლი­სუფ­ლე­ბო შტო არი­ან, რომ­ლე­ბიც ალა­ლად ცდი­ლო­ბენ მა­ინც ქვე­ყა­ნა­ზე იზ­რუ­ნონ. აი და­ნარ­ჩე­ნი სა­ხე­ლი­სუფ­ლე­ბო 5-ვე შტო კი (ორი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი - სა­სა­მარ­თლო და პარ­ლა­მენ­ტი და სამი არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რი - ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბი, არა­სამ­თავ­რო­ბო­ე­ბი და ზო­გი­ერ­თი უცხო­უ­რი სა­ელ­ჩო) მხო­ლოდ ხელს უშ­ლი­ან ჩვენს მთავ­რო­ბას ქვეყ­ნის ნამ­დვი­ლი პრობ­ლე­მე­ბის გა­და­წყვე­ტა­ში.

შე­ა­და­რეთ რამ­დე­ნი ფული, დრო და ყუ­რა­დღე­ბა იხარ­ჯე­ბა მათი მხრი­დან ქვეყ­ნი­სათ­ვის ძირ­გა­მომ­თხრელ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე და მიხ­ვდე­ბით, რა­ტომ ვამ­ბობ და­უ­ღა­ლა­ვად, რომ მათ საქ­მი­ა­ნო­ბას ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხრი­დან მათ­რა­ხი და მკაც­რი კონ­ტრო­ლი სჭირ­დე­ბა.

მაგ­რამ რა ქნას ამ ჩვენ­მა ვი­თომ და­მო­უ­კი­დე­ბელ­მა ქვე­ყა­ნამ, გა­ჩხე­რილ­მა ორი ერ­თმა­ნეთ­ზე და­ჯა­ხე­ბუ­ლი იმ­პე­რი­ის კბი­ლებ­ში, რო­გორ გა­მო­ნა­ხოს საკ­მა­რი­სი სიბ­რძნე და სი­ყო­ჩა­ღე, რომ ამ ჯო­ჯო­ხე­თი­დან გა­მოძ­ვრეს და ცოტა მა­ინც აი­მაღ­ლოს ნამ­დვი­ლი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის ხა­რის­ხი?!

...დავ­დი­ვარ ახლა კი­კეთ­ში კო­ჯრის მხრი­დან, იმ ღა­მეს სას­წა­უ­ლად არ შემ­დგა­რი ჩემი და­ღუპ­ვის ად­გილ­თან და ირო­ნი­უ­ლი და ტრა­გი­კუ­ლი ის არის, რომ ეს გზა წარ­ღვნამ­დეც ისე­თი­ვე იყო და ახ­ლაც ისე­თი­ვე არის, რო­გორც ჩა­მონ­გრე­უ­ლი სერ­პან­ტი­ნი და მინ­გრე­უ­ლი ვე­რეს ხე­ო­ბა..."

იხი­ლეთ გაგ­რძე­ლე­ბა| ვა­სა­ძე: "ვუცქერ­დი ამაზ­რზენ "იმედ­ზე" რე­პორ­ტი­ორს, რო­მე­ლიც არც კაცს გავ­და და არც ქალს და სტუ­დი­ა­ში ტლი­კი­ნით სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი მსუ­ბუ­ქი აზ­როვ­ნე­ბის მძი­მე ქა­ლე­ბი წუხ­დნენ"