7
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
უკვე დიდი ხანია პირადი ექიმი მარი მალაზონია ყოველ სამუშაო დღეს ინფორმაციას გვაწვდის ამა თუ იმ სამედიცინო პრობლემის შესახებ. ქალბატონი მარი დამსახურებულად უყვარს ტელემაყურებელს, მის მიმართ ძალიან დიდი ნდობა და პატივისცემა არსებობს, ამიტომაც გადავწყვიტეთ უფრო ახლო გაგვეცნო ის საზოგადოებისთვის.
- "მარი მალაზონია – პირადი ექიმი" არ არის ჩემი პირველი სატელევიზიო პროექტი. ძალიან პატარა, სტუდენტი ვიყავი, როცა ამ ტელევიზიაში სამედიცინო გადაცემა მიმყავდა. ამის შემდეგ შემომთავაზეს სამედიცინო გადაცემის წაყვანა. ჯერ იყო გადაცემა "ჯანმრთელობა", შემდეგ - "ოჯახის ექიმი", ეს იყო პირველი გადაცემა, რომელიც პირდაპირ ეთერში მაყურებლის კითხვებს პასუხობდა. ამას გარკვეული პაუზა მოჰყვა, 2009 წლიდან კი ისევ ამ ტიპის პროექტით დავბრუნდი ეთერში, იყო "დილის რეცეპტი", "პირადი ექიმი", კვებასთან დაკავშირებული სამედიცინო რეკომენდაციები გადაცემა "დღის მასშტაბში".
რაც შეეხება უშუალოდ ჩემს პროფესიას, დავამთავრე თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტის სამკურნალო ფაკულტეტი, პოსტდიპლომური განათლება მიღებული მაქვს ენდოკრინოლოგიაში, ჰემატოლოგიაში, დეიტოლოგიასა და ნუტრიციოლოგიაში. ასევე დამთავრებული მაქვს დოქტურანტურა, დავით ტვილდიანის სახელობის უმაღლესი სამდიცინო სკოლა "აიეტი", ვარ პროფესორი, კვების ეროვნული ცენტრის ხელმძღვანელი, ექიმთა საერთაშორისო ასოციაცია 930-ის პრეზიდენტი. წლების მანძლზე ვიყავი სამედიცინო ენციკლოპედიის სარედაქციო ჯგუფის წევრი, პირველი სამედიცინო ჟურნალ "ჯანმრთელობის" მთვარი რედაქტორი და ერთ-ერთი დამაარსებელი.
- საკმაოდ დახუნძლული კარიერული ცხოვრება გაქვთ. რაც შეეხება პირადს, უფრო ზუსტად კი დედობას, გვითხარით, რა ასაკში გახდით დედა? როგორი იყო თქვენეული მიდგომები შვილებთან მიმართებაში?
- 27 წლის ასაკში გავხდი დედა. მე მყავს ერთ წელიწადში დაბადებული, არატყუპი ორი შვილი - წლის დასაწყისში შემეძინა ვაჟი და წლის ბოლოს, საახალწლოდ დაიბადა გოგონა. შვილების მიმართ ჩემი დამოკიდებულება ასეთია: ვთვლი, რომ შვილი არაა ჩვენი ბიოლოგიური პროდუქტი, შვილი არ არის ჩვენი განუხორციელებელი ოცნებების რეალიზაციის ინსტრუმენტი, შვილი და ზოგადად ბავშვი არ არის ზრდასრული ადამიანი მინიატურაში, ნებისმიერი ბავშვი არის განაკუთრებული მოვლენა და მას ასეთივე მიდგომა სჭირდება. არაა საჭირო ენის მოჩლექვით საუბარი, თუმცა არც დასჯის განსაკუთრებული მეთოდის შემუშავებაა აუცილებელი. მუდმივად უნდა ვიყოთ შვილთან კონტაქტში, მათთან ურთიერთობა, საუბარი სიცოცხლის პირველივე დღეებიდან მუცლადყოფნის პერიოდშივე უნდა დავიწყოთ. რასაკვირველია, ჩემი მოსაზრებები არაა სტანდარტი, მაგრამ ჩემი დამოკიდებულბაა ასეთია: თუ ჩვენ შვილების მოსმენა ვისწავლეთ მუცლადყოფნის პერიოდში და ამ ჩვევას არ ვღალატობთ მათთან ურთიერთობის არცერთ ეტაპზე, მაშინ აღმოვაჩინეთ, რომ მაშინაც კი, როცა შვილები არ ლაპარაკობენ, აუცილებლად გვიამბობენ საკუთარ ისტორიას. მაშინ კი, როცა ლაპარაკს იწყებენ, ჩვენ ვხდებით მათთვის საუკეთესო და საიმედო მსმენელები, რომელსაც საჭიროების შემთხვევაში დახმარების გაწევაც შეუძლიათ. ასეთი ურთიერთობის შემთხვევაში ყველა კრიტიკული ასაკი ადვილად გასავლელია, ზოგჯერ შეუმჩნეველიც კი.
გაგრძელება
