ყოფილი პოლიტპატიმარი ცოტნე გამსახურდია საქართველოში არსებული საზოგადოების ლიბერალური და კონსერვატორული ფრთების ძირითად ნიშან-თვისებებზე წერს:
"ამ ეგრეთწოდებულ ქვეყანაში:
ე.წ. ლიბერალები - ელაპარაკებიან ხალხს მისთვის გაუგებარ, დასავლეთში გავლილი ხანმოკლეკურსების ენაზე. ენაზე, რომელიც ცდილობს გადაფაროს აზრებისა და მიზნების სიტყვით მკაფიოდ გამოხატვის უუნარობა.
(იხ. ჯორჯ ორუელის - Politics and the english language)
რა ქნან, ამ ბნელ ხალხს მათი არ ესმის, და მის დონეზე ხომ არ დაეშვებიან... მაგრამ მაინც ყველა გამოკითხვებში ლიდერობენ! ნაციონალების ტკბილი რემინისცენციაა - არა ადვილად დასათმობი
პერიოდულად მიშაზეც ამაიკვნესებენ ხოლმე: ეს უკვე პრაქტიკულად დოგმატიკად ექცათ. არა, მაშინ მიშისტები არ ყოფილან, მერე გახდნენ, რეტროსპექტიულად
აუდიტორიასთან ურთიერთობის კომუნიკაციური შედეგი/მიზანი - ნული.
ე.წ. კონსერვატორები, უფრო სწორედ "პროქართველი ტრადიციონალისტები" - მიმართავენ ადამიანებს მათთვის გასაგებ ენაზე და ოდნავაც არ ცდილობენ მასობრივი ცნობიერების გაუმჯობესებას თუ ამაღლებას. პირიქით, მუდამ ცდილობენ გააღვივონ აგრესია, ნეგატიური ემოციები დაგამოთავისუფლებული ენერგია სასურველი კუთხით წარმართონ. აქ დოგმატური რიტორიკაა "სამართლიანობის აღდგენა" და "მართლმადიდებელ მეზობელთან ურთიერთობის დალაგება". სამართლიანობის აღდგენაში, რა თქმა უნდა, შევარდნაძისა და კომუნისტური ნომენკლატურის ფესვების რენესანსი იგულისხმება. მართლმადიდებელ მეზობელთან ურთიერთობის დალაგების შესაძლებლობაზე ლაპარაკი ჩემს ძალებს აღემატება
კომუნიკაციური შედეგი - პირველ ჯგუფზე ბევრად სერიოზული. (ოღონდ პროდასავლელებს არ უთხრათ. მაინც არ დაგიჯერებენ )" - წერს გამსახურდია.