ადა­მი­ა­ნე­ბი მუდ­მი­ვად თავს იმის უფ­ლე­ბას აძ­ლე­ვენ, რომ თა­მა­მად და და­უ­ფა­რა­ვა­დაც გან­სა­ჯონ სხვა. თუმ­ცა სხვი­სი გან­კი­თხვა ფა­რუ­ლად თუ ღიად, სა­ში­ნე­ლი ცოდ­ვაა, რაც ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის ბოლო დრო­ის მძი­მე სე­ნად იქცა, რომ­ლის­გა­ნაც თა­ვის დაღ­წე­ვა ძალ­ზე ჭირს.

რო­გორც ჩანს, დღე­ვან­დე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდი ნა­წი­ლის­თვის ად­ვი­ლია სხვი­სი ცხოვ­რე­ბის გან­ხილ­ვა, "კბი­ლის გაკ­ვრა". რო­გორც იტყვი­ან, "სხვა სხვის ომში ბრძე­ნი­აო". თი­თო­ე­უ­ლი ისე­თი "სიბ­რძნი­თა" და "მონ­დო­მე­ბით" სა­კუ­თარ "ომში" რომ იბ­რძო­დეს, ამ­ქვეყ­ნად ალ­ბათ ამ­დე­ნი სატ­კი­ვა­რიც არ დაგ­როვ­დე­ბო­და და ცხოვ­რე­ბაც გა­ცი­ლე­ბით იოლი იქ­ნე­ბო­და.

ჩვე­ნი სა­უბ­რის თემა გან­კი­თხვა გახ­ლავთ, რო­მელ­საც სვე­ტი­ცხოვ­ლის სა­კა­თედ­რო ტაძ­რის დე­კა­ნოზ პეტ­რე კვა­რა­ცხე­ლი­ას­თან ერ­თად გან­ვი­ხი­ლავთ, ანუ რა არის გან­კი­თხვა და რა­ტომ უჩ­ნდე­ბა ადა­მი­ანს ამის სურ­ვი­ლი?!

- გან­სჯა - ღვთის საქ­მეა. "ნუ გა­ნი­კი­თხავთ", - გვე­უბ­ნე­ბა უფა­ლი, რათა არა გა­ნი­კი­თხნეთ. ვინც დაჰ­ფა­რავს მოყ­ვა­სის ცოდ­ვებს, არ გა­ნი­კი­თხავს მას, იმას ღმერ­თიც შე­ი­წყნა­რებს თა­ვის მარ­თალ სამ­სჯავ­რო­ზე, რო­გორც მისი წმი­და მცნე­ბის დამ­ცველს, რად­გან "ყოვ­ლად მარ­თა­ლი არ ივი­წყებს თა­ვის მცნე­ბებს". მა­მა­თა წიგნ­ში არის მო­თხრო­ბი­ლი: კვდე­ბო­და ერთი გან­დე­გი­ლი, რო­მე­ლიც სხვე­ბის აზ­რით, თა­ვის ცხო­ნე­ბა­ზე თავს არ იწუ­ხებ­და. მას გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­სას სა­ხე­ზე ღი­მი­ლი ადგა.

"რა­ტო­მა ხარ ასე­თი უდარ­დე­ლი ამ სა­ში­ნელ ჟამს?" - ჰკი­თხეს მას ძმებ­მა: "ჩვენ ვი­ცით შენი ცხოვ­რე­ბა და არ გვეს­მის, რა­ტო­მა ხარ ასე მშვი­დად; გა­მაგრდი, ჩვე­ნი უფ­ლის ქრის­ტეს ძა­ლით და გვი­თხა­რი, რათა ვა­დი­დებ­დეთ იმის მო­წყა­ლე­ბას". მა­შინ მო­მაკ­ვდავ­მა უთხრა მათ: "ასე, მა­მე­ბო და ძმე­ბო, მე ვცხოვ­რობ­დი და­უ­დევ­რად, და ეხლა ან­გე­ლოზ­მა ყვე­ლა ჩემი საქ­მე წა­ი­კი­თხა ღვთის სამ­სჯავ­რო­ზე, მე მდაბ­ლად ვცა­ნი დამ­ნა­შა­ვედ თავი და მო­ვე­ლო­დი ღვთი­სა­გან მკაცრ გა­ნა­ჩენს, მაგ­რამ უცებ ან­გე­ლო­ზებ­მა მი­თხრეს მე: ყო­ვე­ლი შენი და­უ­დევ­რო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, შენ უბო­რო­ტო იყა­ვი და არა­ვის არ გა­ნი­კი­თხავ­დი". ამ სი­ტყვებ­ზე მათ და­ხი­ეს ჩემი ცოდ­ვე­ბის ფურ­ცე­ლი; აი, რა­ტო­მა ვარ ასე გა­ხა­რე­ბუ­ლი," - თქვა ეს და მან მა­შინ­ვე მი­ა­ბა­რა უფალს თა­ვი­სი სული.

ასე აღეს­რუ­ლა მას­ზე ქრის­ტეს სი­ტყვე­ბი: "ნუ გა­ნი­კი­თხავთ, რათა არ გა­ნი­კი­თხნეთ". რა­მე­თუ, რომ­ლი­თა გან­კი­თხვი­თა გა­ნი­კი­თხვი­დეთ, ასე­თი­ვე მსჯავ­რით გა­ნი­კი­თხნეთ - განგსჯის ღმერ­თი, არც ისე იშ­ვი­ა­თად, ადა­მი­ა­ნე­ბით; და რომ­ლი­თა სა­წყა­უ­ლი­თა მი­უ­წყოთ, ასე­თი­ვე სა­წყა­უ­ლით მო­გე­წყოთ თქუ­ენ. ნა­წი­ლობ­რივ მო­გე­ზღვე­ბა ამ­ქვეყ­ნი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში­ვე, სრუ­ლი­ად კი - მო­მა­ვალ­ში. მოყ­ვა­სის შე­წყა­ლე­ბი­სა და სიყ­ვა­რუ­ლი­სათ­ვის ღმერ­თი მოგ­ხე­დავს თა­ვი­სი მო­წყა­ლე­ბით; მოყ­ვა­სის მი­მართ შენი უსა­მარ­თლო­ბი­სათ­ვის, ღმერ­თიც მკაც­რად გან­სა­ზღვრავს შე­სა­ფე­რისს თა­ვი­სი მსჯავ­რით. "მოყ­ვა­სის გან­კი­თხვით, - ამ­ბობს წმ. ოქ­რო­პი­რი, შენ მას კი არ გა­ნი­კი­თხავ, არა­მედ შენს თავს, რო­მელ­საც გა­დას­ცემ სა­ში­ნელ სამ­სჯავ­რო­სა და მსჯავრს. რო­გორც თა­ვი­დან­ვე ჩვენ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ცოდ­ვე­ბის პა­ტი­ე­ბა, ასე­ვე ამ სამ­სჯავ­რო­ზეც: ჩვენ თვი­თონ ვად­გენთ სა­ზომს ჩვე­ნი გან­სჯი­სა...

- რა გა­მო­დის? არ უნდა და­ვა­და­ნა­შა­უ­ლოთ დამ­ნა­შა­ვე­ნი?

- დიახ, ასე უნდა მო­ვიქ­ცეთ. პავ­ლეც იმა­ვეს გვე­უბ­ნე­ბა, უფრო სწო­რედ, ქრის­ტე გვას­წავ­ლის პავ­ლეს პი­რით: "ხოლო შენ რასა გა­ნი­კი­თხავ ძმა­სა შენ­სა? შენ ვინ ხარ, რო­მე­ლი გა­ნი­კი­თხავ სხვი­სა მო­ნა­სა?" (რომ. 14,10,4). "ნუ წი­ნას­წარ ჟა­მი­სა რას გა­ნი­კი­თხავ, ვიდ­რემ­დის მო­ვი­დეს უფა­ლი" (1 კორ. 4,5).

- ზო­გა­დად ამ ცოდ­ვით ადა­მი­ა­ნი რას უმ­ზა­დებს სა­კუ­თარ თავს?

- მა­ცხო­ვა­რი ყვე­ლას გა­ნურ­ჩევ­ლად როდი უკ­რძა­ლავს ცოდ­ვე­ბის გან­სჯას, არა­მედ მხო­ლოდ მათ, ვინც თა­ვად ური­ცხვი ცოდ­ვე­ბით არი­ან და­ა­ვა­დე­ბულ­ნი და გა­ნი­კი­თხა­ვენ სხვებს უმ­ნიშ­ვნე­ლო საქ­მე­ე­ბის­თვის. ეს ჩანს მისი შემ­დე­გი სი­ტყვე­ბი­დან: "ანუ რასა ჰხე­დავ წუ­ელ­სა - რო­გორ ამ­ჩნევ სხვის მცი­რე­ო­დენ შეც­დო­მას თვალ­სა შინა - სინ­დის­ში ძმი­სა შე­ნი­სა­სა, და დვი­რე­სა, უმ­ძი­მეს ცოდ­ვას თუ­ალ­სა შინა შენ­სა, შენს სინ­დის­ში, არა გა­ნიც­დი - ვერ ამ­ჩნევ?" ნე­ბის­მი­ერს შე­უძ­ლია უკეთ და­ი­ნა­ხოს სა­კუ­თა­რი ცოდ­ვე­ბი, ვიდ­რე უცხო­სი, უფრო კარ­გად შე­ამ­ჩნი­ოს დიდი, ვიდ­რე ნაკ­ლე­ბი. "ანუ, ვი­თარ ჰრ­ქუა ძმა­სა შენ­სა: მა­ცა­დე, მო­მე­ცი სა­შუ­ა­ლე­ბა, და აღ­მო­გი­ღო წუ­ე­ლი თვა­ლი­სა­გან შე­ნი­სა; და აჰა, ეგე­რა დვი­რე თუ­ალ­სა შინა შენ­სა". რო­გორ ცდი­ლობ მის მკურ­ნა­ლო­ბას, როცა შენ იმა­ზე მეტი მკურ­ნა­ლო­ბა გჭირ­დე­ბა? მა­გა­ლი­თად: გან­რის­ხე­ბა არის წუ­ე­ლი ანუ ბეწ­ვის ოდე­ნა რა­ღაც, სი­ძულ­ვი­ლი კი დირე, მო­რის ოდე­ნა. ვინც კვე­ბავს თა­ვის ძმის მი­მართ მრის­ხა­ნე­ბას ბო­რო­ტი ეჭ­ვე­ბით, იგი წყალს უს­ხამს წუ­ელს, რო­მე­ლიც იზ­რდე­ბა და დიდ მო­რად იქ­ცე­ვა. მაშ ასე, თუ შენ გა­ნი­კი­თხავ მრის­ხა­ნე­ბა­ში მყოფს, ხოლო შენს გულ­ში ინა­ხავ სი­ძულ­ვილს, იცო­დე, რომ შენც გე­ხე­ბა ქრის­ტეს სი­ტყვე­ბი: "ანუ რასა ჰხე­დავ წუ­ელ­სა თუ­ალ­სა შინა ძმი­სა შე­ნი­სა­სა, და დვი­რე­სა თუ­ალ­სა შინა შენ­სა არა გა­ნიც­დი?" ასე გა­ნუ­რის­ხდა მეფე და­ვი­თი მარ­თალთ, რო­გორც მას მო­ეჩ­ვე­ნა, აღ­შფოთ­და ადა­მი­ა­ნის წი­ნა­აღ­მდეგ, რო­მელ­მაც სა­წყალ და ღა­ტაკ მე­ზო­ბელს ბატ­კა­ნი წა­არ­თვა, მაგ­რამ თვი­თონ ჯერ კი­დევ ვერ და­ი­ნა­ხა თა­ვი­სი მძი­მე და­ნა­შა­უ­ლი, როცა მან ური­ას ცოლი წა­არ­თვა და თა­ვად სი­ცო­ცხლე­საც კი გა­მო­ა­სალ­მა. სხვი­სი განმკი­თხვე­ლი, თუ მას ამის მო­რა­ლუ­რი უფ­ლე­ბა არ გა­აჩ­ნია, სა­კუ­თარ თავს მა­რა­დი­ულ სას­ჯელს უმ­ზა­დებს.

- ის, ვინც ერთხელ ამ ცოდ­ვას ინა­ნი­ებს, მე­ო­რედ რა­ტომ­ღა იდენს მას? ნუთუ მარ­თლა ძნე­ლია მის­გან თა­ვის დაღ­წე­ვა?

- ვინც თვი­თო­ნაა სხვა­დას­ხვა მან­კი­ე­რე­ბე­ბი­სად­მი მიდ­რე­კი­ლი, იგი ვერ იქ­ნე­ბა სხვა­თა შე­ცო­დე­ბე­ბის მკაც­რი მსა­ჯუ­ლი, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი მა­შინ, როცა ისი­ნი ნაკ­ლებ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია; ნუ გა­კი­ცხავ, აუგს ნუ იტყვი, არა­მედ შე­ა­გო­ნე; ნუ და­ა­და­ნა­შა­უ­ლებ, არა­მედ ურ­ჩიე; სი­ა­მა­ყით ნუ და­ა­ცხრე­ბი, არა­მედ სიყ­ვა­რუ­ლით გა­მო­ას­წო­რე; იმი­ტომ, რომ მოყ­ვასს კი არა, შენს თავს მის­ცემ უსა­შინ­ლეს სას­ჯელს, როცა მას არ შე­იბ­რა­ლებ, როცა გა­ნი­კი­თხავ მის შე­ცო­დე­ბებს, შენი თა­ვის­თვის გა­მო­ი­ტან გა­ნა­ჩენს.

სხვი­სი გან­სჯა ად­ვი­ლია, სა­კუ­თა­რი ცოდ­ვე­ბის მი­მართ უფრო შემ­წყნა­რებ­ლე­ბი ვართ. ვინც ამ მან­კი­ე­რე­ბას გუ­ლით არ ნა­ნობს, ვე­რას­დროს გა­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბა მის­გან. ხში­რად ფსევ­დო­ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლებს პრო­ფე­სი­ად აქვთ ქცე­უ­ლი სხვი­სი გა­ქი­ლი­კე­ბა, მაგ­რამ სხვა­ში იმას ხე­და­ვენ, რაც თა­ვად ზე­ჭარ­ბად გა­აჩ­ნი­ათ და სა­კუ­თა­რი სი­ბინ­ძუ­რის და­მალ­ვას სხვა­ზე გა­დაბ­რა­ლე­ბით ცდი­ლო­ბენ...

- პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი, სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რე­ბი და თვით სა­ქარ­თვე­ლოს პატ­რი­არ­ქიც კი, - გან­სჯის ობი­ექ­ტე­ბი ხდე­ბი­ან. არა­ვის ინ­დო­ბენ. რო­გორც ვიცი, სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რის გან­კი­თხვა, მით უფრო პატ­რი­არ­ქის, უმ­ძი­მე­სი და ძნე­ლად მი­სა­ტე­ვე­ბე­ლი ცოდ­ვა...

- ვი­საც გა­ნი­კი­თხა­ვენ, რაც უნდა სუ­ბი­ექ­ტუ­რი იყოს, რა­ღაც დო­ზით, სამ­კურ­ნა­ლოც კია... ადა­მი­ა­ნი თუ გო­ნი­ე­რია, და­ფიქ­რდე­ბა და ამ­დენ ქვის სრო­ლას სუ­ლი­ე­რი სა­ძირ­კვლის გა­სა­მაგ­რებ­ლად გა­მო­ი­ყე­ნებს, მაგ­რამ მუდ­მი­ვად ჩა­საფ­რე­ბუ­ლი თვა­ლი და მისი "გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი" უკურ­ნე­ბელ და­ა­ვა­დე­ბა­ში გა­და­დის და სიწ­მინ­დე­შიც კი მო­სა­წონს ვერ ხე­დავს. სა­ბო­ლო­ოდ, ფსი­ქი­კუ­რად რყე­ვას გა­ნიც­დის, არა­ა­დექ­ვა­ტუ­რი ხდე­ბა, სხვი­სი ამ­დე­ნი გან­სჯა აგ­რე­სი­ა­ში გა­დას­დის. ხიბ­ლის­გან კარ­გავს ადა­მი­ა­ნის სა­ხეს, რომ­ლის შემ­დეგ გამძვინ­ვა­რე­ბულ მხეცს ემ­სგავ­სე­ბა და მზად არის ყვე­ლა­ფე­რი დაგ­ლი­ჯოს.

მეტ-ნაკ­ლე­ბო­ბით ცოდ­ვის­კენ მიდ­რე­კი­ლე­ბა ყვე­ლა­შია. შე­იძ­ლე­ბა ქმე­დე­ბა­ში არ გა­დაგ­ვი­ვი­დეს, მაგ­რამ ში­ნა­გა­ნად უა­რეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყოთ, ვიდ­რე ის, ვინც ამას და­უ­ფა­რა­ვად აკე­თებს. გა­რეგ­ნუ­ლი სიწ­მინ­დე კი უფალს არ ესათ­ნო­ე­ბა, თუ ფიქ­რით და გო­ნე­ბით ყი­რა­ზე ვდგა­ვართ. ადა­მი­ა­ნი სა­ხეს ხე­დავს, უფა­ლი გულს. არა მხო­ლოდ სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რის, ზო­გა­დად ადა­მი­ა­ნის და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი გან­კი­თხვა და მისი მოს­მე­ნა მო­სა­ბეზ­რე­ბე­ლია.…

- დღეს მარ­თლაც, ადა­მი­ა­ნე­ბი ყვე­ლა­სა და ყვე­ლაფ­რის გან­სჯით არი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლე­ბი. რა­ტომ? ამას უსაქ­მუ­რო­ბა ხომ არ აკე­თე­ბი­ნეთ?

- ამ "პრო­ფე­სი­ით" ძი­რი­თა­დად უსაქ­მუ­რე­ბი კავ­დე­ბი­ან... ეს არის ერ­თა­დერ­თი "სამ­სა­ხუ­რი" გან­სა­კუთ­რე­ბით ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში, რო­მელ­საც უამ­რა­ვი ვა­კან­სია გა­აჩ­ნია. პი­რა­დი და სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა რომ ჰქონ­დეთ, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სხვი­სი "ყვი­თე­ლი" ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბით არას­დროს და­ინ­ტე­რეს­დე­ბოდ­ნენ. თუ ამ­დენს გა­ნი­კი­თხავ, იმას ნიშ­ნავს, რომ პა­ტი­ე­ბა არ შე­გიძ­ლია. თუ პა­ტი­ე­ბა არ შე­გიძ­ლია, მა­შინ რას ემ­სა­ხუ­რე­ბა ამ­დე­ნი "გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი?!" თუ ვინ­მეს ჰგო­ნია, სხვა­ზე უკე­თე­სია, იმ ფა­რი­სე­ველს ემ­სგავ­სე­ბა, მეზ­ვე­რეს­თან ერ­თად რომ ლო­ცუ­ლობ­და ტა­ძარ­ში, მაგ­რამ ღმერ­თმა მისი ლოც­ვა, არც სი­ტყვე­ბი არ შე­ის­მი­ნა. "მსა­ჯუ­ლი" დამ­ნა­შა­ვეს თუ იმით სჯობს, რომ მისი ში­ნა­გა­ნი ფო­რი­ა­ქი ჯერ არ გამ­ჟღავ­ნე­ბუ­ლა, ვე­რა­ფე­რი ნუ­გე­შია, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი ჯერ კი­დევ წი­ნაა. თუ ყვე­ლა ბრძო­ლა სის­რუ­ლე­ში არ მოჰ­ყავს, არა იმი­ტომ, რომ ღვთის შიში აქვს, არა­მედ ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა იჭერს. რო­გორც იტყვი­ან - ცოდ­ვა გამ­ხე­ლი­ლი სჯობს. ცოდ­ვის გარ­და, მუდ­მი­ვად სხვის ფან­ჯრებ­თან დგო­მა და ქურ­დუ­ლად თვალ­თვა­ლი პრო­ვინ­ცი­ა­ლიზ­მიც მგო­ნია. მო­ნა­ნუ­ლი ცოდ­ვი­ლის­გან მეტს ის­წავ­ლი, ამ­პარ­ტა­ვა­ნი "წმინ­და­ნის­გან" კი ...

ლალი ფა­ცია