"თუ მომკლავ, ეკლესია წმინდანად შემრაცხავს..." - რას მოგვითხრობენ "დედამიწის ანგელოზები"
"მონაზონი" ბერძნული წარმოშობის სიტყვაა და მარტო მყოფს ნიშნავს. "გნებავს განშორება სოფლისგან, პატიოსანო მამაო" - ამ სიტყვების წარმოთქმისა და სამი აღთქმის (მორჩილება, ქალწულობა, უპოვრობა) დადების შემდეგ, მონაზვნური ცხოვრება იწყება.
რატომ უჩნდებათ ადამიანებს "სოფლისგან განშორების" სურვილი? რა ხდება ამ დროს მათ სულში? ივიწყებენ წარსულს, იცვლიან სახელს და ხელახლა, შავი სამოსით იბადებიან... გახდე ღირსი ამ პატივისა - ეს მხოლოდ რჩეულთა ხვედრია.
"დედამიწის ანგელოზებთან" შესახვედრად, ფერისცვალების დედათა მონასტერს ვესტუმრე, იღუმენია მარიამს კრძალვით მივეახლე და ჩემი სურვილი გავუმხილე. დამლოცა, კურთხევას გაძლევო, - მითხრა ღიმილით და დედა პარასკევასთან გამგზავნა.
დედა პარასკევა (გოცირიძე):
- უკვე 8 წელია, რაც მონასტერში ვცხოვრობ. ჩემი სამონაზვნედ კურთხევა 3 წლის წინ მოხდა, მანამდე, მორჩილი ვიყავი. როგორ მივიღე გადაწყვეტილება, რომ მონაზონი გავმხდარიყავი, ამის ახსნა ძნელია. როცა ეკლესიის წიაღში უფალს უახლოვდები, შემდეგ მისი მსახურების სურვილიც გიჩნდება. ბევრი რამ ერთი ხელის მოსმით არ ხდება, ყველაფერი მკაცრად არის განსაზღვრული და წინაპართაგან მოდის. უკვალოდ არაფერი იკარგება. ჩემი დიდი ბებიაც (მამის ბებია) მონაზონი იყო. იგი მეუღლის გარდაცვალების შემდეგ, 86 წლის ასაკში, ბოდბის დედათა მონასტერში წავიდა და მონაზვნად აღიკვეცა. მაშინ ეს ოჯახისთვის სასიამოვნო ფაქტი ნამდვილად არ იყო. მამა გამუდმებით იმაზე ფიქრობდა, ეს გადაწყვეტილება რატომ მიიღო, ხომ არაფერი ვაწყენინე ან დავაკელიო? ეს იმ წლებში მოხდა, როცა ღმერთის რწმენა იკრძალებოდა, ხრუშჩოვი ტელევიზიით გამოდიოდა და საზოგადოებას ჰპირდებოდა, ბოლო ბერსა და მონაზონს ეკრანზე გიჩვენებთო(!)... მე დღესაც ვინახავ ბებიის 35-40 წლის ასაკში მოძღვრის სახელზე დაწერილ წერილს, სადაც ნათქვამია, თუ როგორ ოცნებობდა ბავშვობიდანვე მონაზვნობაზე, მონასტრულ ცხოვრებაზე.
- ბებიათქვენს, თქვენ გარდა, სხვა შვილიშვილებიც ეყოლებოდა. რატომ მოხდა ისე, რომ მის ეკლესიურ გზას სხვები არ გაჰყვნენ და ასეთი არჩევანი მხოლოდ თქვენ გააკეთეთ?
- მე და ჩემი მამიდაშვილი 11 წლის ასაკიდან ეკლესიაში ერთად დავდიოდით. მშობლებს ბოდბის წმინდა ნინოს სახელობის მონასტერში დავყავდით. მაშინ წმინდა ნინოს სასწაულმოქმედი წყაროს შესახებ, სოფელში მცხოვრები 2-3 ხანდაზმულის გარდა, არავინ იცოდა. მონასტრიდან წყაროზე ჩამავალი გზა ტყით იყო დაფარული, სასწაულმოქმედი წყალი კი ლითონის პატარა ღარზე მოწანწკარებდა. ბოდბის დედათა მონასტერში სიარულით, იქ მცხოვრები დედების შემწეობით, მორჩილი გავხდი. სწორი არჩევანი გავაკეთე. პროფესიით ექიმი ვარ, მონასტერში ჩემი, როგორც ექიმის რეალიზებაც მოხდა.
- როგორი იყო ოჯახის წევრების, ახლობლების რეაქცია, როცა თქვენი გადაწყვეტილების შესახებ შეიტყვეს?
- მარტივად რომ ვთქვა, რთული იყო. ამ აზრთან შეგუება განსაკუთრებით, ოჯახის წევრებს გაუჭირდათ. ხშირია მშობლების მხრიდან შვილების "დასაკუთრების" მცდელობა. მათ ავიწყდებათ, რომ პიროვნება გადაწყვეტილებას თავად იღებს. ჩემი მშობლების წინააღმდეგობა იმდენად დიდი იყო, საქმე უწმინდესამდე მივიდა: კათოლიკოს-პატრიარქს ეახლნენ და სთხოვეს, რომ სახლში დავებრუნებინე.
- რას განიცდიდით ამ დროს? მათი წინააღმდეგობა თქვენზე როგორ მოქმედებდა?
- მათთვის ეს ალბათ გამოცდა იყო. მშობლების მესმოდა. მსგავსი რამ მონასტერში წამომსვლელ სხვა ადამიანებსაც შემთხვევია. მაგრამ იმის გამო, რომ პატრიარქთან მივიდნენ და შეაწუხეს, ძალიან შემრცხვა.
- ეს თქვენგან დამოუკიდებლად, დამალულად მოხდა?
- დიახ, მაშინ ახალი "ფეხადგმული" ვიყავი - 3 თუ 4 თვე მქონდა მონასტერში გატარებული.
- პატრიარქი როგორ მოიქცა?
-დამიბარა და მითხრა, - შენი მშობლები ამბობენ, რომ უნდა დაბრუნდე, უმაღლესი არა აქვს ჯერ დამთავრებულიო. არადა, უკვე დიპლომი და ლიცენზიაც კი აღებული მქონდა. ჩემ მიმართ მამის დამოკიდებულება ვიცოდი. მას უნდოდა, რომ სწავლა ასპირანტურაში გამეგრძელებინა, საკანდიდატო, სადოქტორო დისერტაციები დამეცვა, კარიერა შემექმნა. უწმინდესს ამის შესახებ ვუამბე. თან ჩემი სურვილიც გავუმხილე, - მონასტერში დარჩენა მინდა-მეთქი. გამამხნევა - არა უშავს, დისერტაციას მონასტერშიც დაწერო...
- როგორც ვიცი, დასნეულებულ მონაზვნებს მკურნალობთ.
- დიახ, ამჟამად მონასტერში პატარა "სასნეულო სახლი" გვაქვს გახსნილი, სულ 4 საწოლია. პაციენტები ძირითადად, მონაზვნები არიან, ჩვენთან სხვა დედათა მონასტრებიდანაც მოდიან. აქ, სულიერი სიმტკიცის ფონზე, ხორციელი ტკივილების დაყუჩება ხდება. ჩვენ ურთიერთობა გვაქვს ონკოლოგიის ეროვნულ ცენტრთან. მის თანამშრომლებთან კონსულტაციებს გავდივართ. მედიკამენტებით "ავერსი" გვამარაგებს. მონასტერთან არსებობს მოწყალების დების სასწავლებელი, სადაც ახალგაზრდებს, სრულიად უსასყიდლოდ ვასწავლით, თეორიულ კურსთან ერთად, პრაქტიკას "სასნეულო სახლში" გადიან.
- როგორია გარედან წარმოდგენილი მონასტრული ცხოვრება და ის, რომელსაც მისდევ, როცა მასში თავად ებმები?
ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"
უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"
