გასული საუკუნის 20-იან წლებიდან შემდგომ წლებში შექმნილი ქართული ფილმების უმრავლესობას დღეს უკვე ბევრი უწუნებს მხატვრულ დონეს, შინაარსს, ხარისხს, მსახიობს ზედმეტ ხელოვნურობაში სდებენ ბრალს, მაგრამ ალბათ, ისიც არ უნდა დაგვავიწყდეს, თუ რა პირობებში იღებდნენ ფილმებს. როგორც დღეს, მაშინაც ჩიოდნენ: "ყველაფერი ნაცნობობით ხდება"; "ჩაწყობილი ამბავია"; "ყველა საქმეში უპირატესობას ნაცნობ-მეგობრებს ანიჭებენ"; სწორედ ეს ბრალდებები გაისმა მიხეილ ჭიაურელის მისამართითაც, როცა მან თავის ერთ-ერთ ბოლო ფილმში ოჯახის სამი წევრი დააკავა...
დღეს, ალბათ, არაერთი ირონიანარევი ღიმილით ადევნებს თვალს ხელოსანი ბიჭის ამბავს, რომელსაც მაწვნის გასაყიდად სოფლიდან ქალაქში ჩამოსული გოგონა მოეწონება და მაშინვე მის ცოლად მოყვანას გადაწყვეტს. ყოველგვარი შეხვედრების, წინასიტყვაობის, გრძნობის გამხელისა და სამომავლო გეგმებზე საუბრის გარეშე, გოგია იმავე საღამოს მიდის გოგონასთან და "ნიშანს" აუტანს.
დამთავრდა, ქალი მისია, ამ დღეებში ქალაქიდან ამოვა და თავისთან წაიყვანს. ტასია არ არის უარზე, პირიქით, თანახმაა, მაგრამ ეს "ბანალური იდილია" მაშინ დგება საფრთხის ქვეშ, როცა გოგონა ბატონის სახლში მოსამსახურედ მიჰყავთ და სულ მალე მასპინძელი ახალგაზრდა ასულზე დაქორწინებას გადაწყვეტს.