Faceამბები
სამართალი
პოლიტიკა

25

მაისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

კვირა, მთვარის ოცდამერვე დღე დაიწყება 03:43-ზე, მთვარე კუროშია – დღეს დაწყებული საქმეები წარმატებულად სრულდება. კარგი დღეა ფინანსური საკითხის მოსაგვარებლად; საყიდლებისთვის. შემოქმედებითი საქმიანობა წარმატებას მოგიტანთ. მოერიდეთ ურთიერთობის გარჩევას გარშემო მყოფებთან. კარგი დღეა სამსახურის, საქმიანობის შესაცვლელად. სასიამოვნო ემოციებს შეგძენთ ხანმოკლე მგზავრობა, ხანგრძლივი მოგზაურობა სხვა დღისთვის გადადეთ. კარგი დღეა ფიზიკური ვარჯიშებისთვის, საოჯახო საქმეების შესასრულებლად. მოერიდეთ ჭარბი საკვების მიღებას. აგრეთვე, არასასურველია სმა და მოწევა. მოერიდეთ ხის მოჭრას, ყვავილების მოწყვეტას. ყურადღება მიაქციეთ არტერიულ წნევას. გაუფრთხილდით თავს, არ გადაღალოთ ტვინი. კარგი დღეა ბუნებაში სასეირნოდ, მიწაზე სამუშაოდ. რაციონიდან გამორიცხეთ პროდუქტები, რომლებიც სახამებელსა და ნახშირწყლებს შეიცავს.
მსოფლიო
სამხედრო
სპორტი
საზოგადოება
კულტურა/შოუბიზნესი
მოზაიკა
მეცნიერება
წიგნები
კონფლიქტები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
კარგად დააკვირდით, სინათლე, რომელიც თქვენშია, სიბნელე ხომ არ არის
კარგად დააკვირდით, სინათლე, რომელიც თქვენშია, სიბნელე ხომ არ არის

ან­და­ზა გვას­წავ­ლის: "ეჭვი უკუ­ნი ღა­მე­აო". იგუ­ლის­ხმე­ბა ცუდი ეჭვი, შე­უ­რი­გე­ბე­ლი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნის სულ­ში წარ­მო­ი­შო­ბა. მას მოჰ­ყვე­ბა აბ­სურ­დიზ­მი, ნი­ჰი­ლიზ­მი, რომ­ლის არ­სიც ნიც­შემ ასე გად­მოს­ცა: "რას ნიშ­ნავს ნი­ჰი­ლიზ­მი? - იმას, რომ უმაღ­ლე­სი ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი კარ­გა­ვენ თა­ვი­ანთ ღრე­ბუ­ლე­ბას. მი­ზა­ნი არ არ­სე­ბობს, არ არ­სე­ბობს პა­სუ­ხი კი­თხვა­ზე: "რა­ტომ?" ყვე­ლა­ფე­რი სა­ეჭ­ვო და უაზ­რო ხდე­ბა: აზ­რი­ცა და ცხოვ­რე­ბაც. ადა­მი­ა­ნი ღმერ­თის­გან აღარ ღე­ბუ­ლობს პა­სუხს, ამი­ტომ ბევ­რი კი­თხვა უპა­სუ­ხოდ რჩე­ბა. იგი იმედ­წარ­თმე­უ­ლი და გზა­აბ­ნე­უ­ლია. არ იცის: სად არის, ვინ არის, რა ეძე­ბოს, სად ეძე­ბოს... აბ­სურ­დულ სამ­ყა­რო­ში კი არც სი­მარ­თლე არ­სე­ბობს და არც ტყუ­ი­ლი, არც უდა­ნა­შა­უ­ლო და არც დამ­ნა­შა­ვე, რად­გა­ნაც სა­ზო­გა­დოდ აღი­ა­რე­ბუ­ლი ორი­ენ­ტი­რე­ბი და­კარ­გუ­ლია. სე­რა­ფიმ რო­უ­ზი წერს: "აბ­სურ­დიზ­მი თა­ვი­სი არ­სით ჩვენს სუ­ლებ­ში ჯო­ჯო­ხე­თის შე­მოჭ­რას ნიშ­ნავს".

ეჭ­ვის და­დე­ბით და უარ­ყო­ფით მხა­რე­ებ­სა და მის გა­მოვ­ლი­ნე­ბებ­ზე ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში გვე­სა­უბ­რე­ბა ამე­რი­კუ­ლი აკა­დე­მი­ის ქარ­თუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის პე­და­გო­გი, მე­დი­ა­ვე­ლის­ტი­კის დოქ­ტო­რი ლე­ვან გი­გი­ნე­იშ­ვი­ლი.

- ში­ნა­გან ძი­ე­ბას, ეჭვს ადა­მი­ა­ნი ზოგ­ჯერ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბამ­დე მიჰ­ყავს...

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ისე­თი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბიც არ­სე­ბობს, რომ­ლე­ბიც თრგუ­ნავს პი­როვ­ნე­ბას, ბო­რო­ტე­ბის­კენ უბიძ­გებს მას.

არ­ტურ კესტლე­რის ნა­წარ­მო­ებ­ში "წყვდი­ა­დი შუ­ა­დღი­სას" ასე­თი ამ­ბა­ვია მო­თხრო­ბი­ლი: ერთ-ერთი პერ­სო­ნა­ჟი მარ­ქსის­ტულ-რე­ვო­ლუ­ცი­ურ წრე­ში მოხ­ვდე­ბა. აქ ყვე­ლა მოვ­ლე­ნას შე­სა­ბა­მი­სი იდე­ო­ლო­გი­უ­რი თვალ­თა­ხედ­ვით აღიქ­ვა­მენ. ეს ადა­მი­ა­ნი ეჭვს შე­ი­ტანს ამ იდე­ო­ლო­გი­ის სის­წო­რე­ში და სა­ბო­ლო­ოდ გან­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბა კი­დეც მისი მარ­წუ­ხე­ბი­სა­გან. მას ჭეშ­მა­რი­ტე­ბით აღ­ძრუ­ლი ეჭვი შე­ი­პყრობს და უკვე აღარ აკ­მა­ყო­ფი­ლებს თავ­სმოხ­ვე­უ­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი, პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბა უჩ­ნდე­ბა და ამ გრძნო­ბას გა­სა­ქანს აძ­ლევს.

ჯორჯ ორუ­ე­ლის რო­მან­ში "1984" სი­უ­ჟე­ტი ასე ვი­თარ­დე­ბა: ტო­ტა­ლი­ტა­რუ­ლი რე­ჟი­მია. ყვე­ლა­ფერს მმარ­თვე­ლი პარ­ტია გან­სა­ზღვრავს. ყველ­გან ვი­დე­ო­კა­მე­რაა და­ყე­ნე­ბუ­ლი და თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის მოქ­მე­დე­ბას აკონ­ტრო­ლე­ბენ. ემო­ცი­ე­ბი და მი­მი­კე­ბიც კი ამ კა­მე­რას უნდა მი­უ­სა­და­გონ. საგ­ნებ­სა და მოვ­ლე­ნებს მცდა­რი, სა­პი­რის­პი­რო სა­ხე­ლე­ბი ჰქვია: ომს მშვი­დო­ბას ეძა­ხი­ან, სიყ­ვა­რულს - სი­ძულ­ვილს... ცნე­ბი­თი აღ­რე­ვა ხდე­ბა. ერთ-ერთ გმირს ეჭვი უჩ­ნდე­ბა. იგი ობი­ექ­ტურ სი­მარ­თლეს ეძებს. ეს სა­ხი­ფა­თო სი­მარ­თლეა. ძა­ლა­უფ­ლე­ბის სტრუქ­ტუ­რე­ბი თრგუ­ნა­ვენ ეჭვს, რო­მელ­მაც შე­საძ­ლოა მათ იდე­ო­ლო­გი­ას საყ­რდე­ნი გა­მო­ა­ცა­ლოს. ორუ­ე­ლის მო­თხრო­ბა­ში ამ სის­ტე­მის მო­წი­ნა­აღ­მდე­გეს წიხ­ლა­ვენ. ტან­ჯვის ისეთ სა­ში­ნელ ფორ­მას მო­ი­გო­ნე­ბენ, რომ ამ ადა­მი­ანს სუ­ლი­ე­რად გა­ტე­ხენ და და­ი­მორ­ჩი­ლე­ბენ. ფაქ­ტობ­რი­ვად, კლა­ვენ - ოღონდ ფი­ზი­კუ­რად კი არა, სუ­ლი­ე­რად. მას პერ­სპექ­ტი­ვას უკ­ლა­ვენ და ისიც თა­ვი­სი მრწამ­სის შე­სა­ბა­მი­სად ვე­ღარ ცხოვ­რობს...

ტო­ტა­ლი­ტა­რულ რე­ჟი­მებს და ამ რე­ჟი­მის გამ­ტა­რე­ბელ ადა­მი­ა­ნებს ეჭ­ვის ეში­ნი­ათ. არ­ქი­ფო სე­თუ­რი ("დათა თუ­თაშ­ხია") თა­ვი­სუ­ფალ აზრს ებ­რძვის, გუ­ლუბ­რყვი­ლო ბავ­შვე­ბი­ვით მარ­თავს ადა­მი­ა­ნებს. მაგ­რამ გუ­ლუბ­რყვი­ლო­ბა ხომ იმას სუ­ლაც არ ნიშ­ნავს, უმე­ცა­რი იყო, არ გან­სა­ჯო და არ გა­მო­ი­ძიო, რა არის ჭეშ­მა­რი­ტი სი­კე­თე და რა - ბო­რო­ტე­ბა. ეს არ არის ქრის­ტი­ა­ნო­ბა. მა­ცხო­ვა­რი ამ­ბობს: "იყა­ვით უმან­კო­ნი, ვი­თარ­ცა მტრედ­ნი და გო­ნი­ერ­ნი, ვი­თარ­ცა გველ­ნი". თვით სა­ხა­რე­ბა მოგ­ვი­წო­დებს, გვქონ­დეს ჭეშ­მა­რი­ტე­ბით აღ­ძრუ­ლი ეჭვი. მა­ცხო­ვა­რი მო­წა­ფე­ებს აფრ­თხი­ლებს: კარ­გად და­აკ­ვირ­დით, სი­ნათ­ლე, რო­მე­ლიც თქვენ­შია, სიბ­ნე­ლე ხომ არ არი­სო - ის შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც ნა­თე­ლი გგო­ნი­ათ, შე­საძ­ლოა, ბნე­ლი აღ­მოჩ­ნდე­სო. ერთი ფი­ლო­სო­ფო­სი ამ­ბობს: დაბ­ნე­ლე­ბულ გო­ნე­ბა­ზე უფრო დიდი ბო­რო­ტე­ბა ცრუ სი­მარ­თლით დაბრმა­ვე­ბუ­ლი გო­ნე­ბა­აო. წმინ­და წე­რი­ლიც ხომ გვას­წავ­ლის: "გზა­ნი უგუ­ნურ­თა­ნი მარ­თლი­ად ჩა­ნედ წი­ნა­შე მათ­სა" (იგა­ვი 12,15). ბიბ­ლია მოგ­ვი­წო­დებს, ღრმად ჩა­ვი­ხე­დოთ სა­კუ­თარ სულ­ში და გა­მო­ვი­ძი­ოთ: რისა გვწამს, რო­გორ გვწამს, რა აზ­რე­ბი გვა­მოძ­რა­ვებს, რამ­დე­ნად გულ­წრფე­ლია ჩვე­ნი რწმე­ნა ან ხომ არ ვა­წე­ბებთ სარ­წმუ­ნო­ე­ბას მისი ბუ­ნე­ბის­თვის უცხო ელე­მენ­ტებს, რა­საც მცდა­რი გზით მივ­ყა­ვართ...

აკა­კი წერს: "უმეც­რე­ბის­თვის ამა­ოდ-მორ­წმუ­ნე­ო­ბა სარ­წმუ­ნო­ე­ბი­სა და სჯუ­ლის ცა­ლია, მაგ­რამ უფრო სა­ხელ­და­ხე­ლო და ამი­ტო­მაც აღმსა­რე­ბე­ლიც მეტი ჰყავ­სო" ("ბოდ­ვა").

- ჭეშ­მა­რი­ტე­ბით აღ­ძრუ­ლი ეჭვი ცრუ შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის­გან გან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ში ეხ­მა­რე­ბა ადა­მი­ანს. ზოგ­ჯერ ეს დიდ მსხვერ­პლს მო­ი­თხოვს...

- ვაჟა-ფშა­ვე­ლას პო­ე­მე­ბი სულ ამა­ზეა აგე­ბუ­ლი. "ალუ­და ქე­თე­ლა­ურ­ში" რე­ლი­გი­ურ გან­წყო­ბი­ლე­ბას ეწე­ბე­ბა ის, რაც სუ­ლაც არ არის რე­ლი­გი­უ­რი. რა კავ­ში­რი აქვს ხე­ლის მოჭ­რას სარ­წმუ­ნო­ე­ბას­თან? მაგ­რამ ეს მენ­ტა­ლი­ტე­ტი ამ ხალ­ხში ისეა გამ­ჯდა­რი, მტერს მარ­ჯვე­ნას თუ არ მოს­ჭრი, ღვთი­უ­რი კა­ნო­ნის დამ­რღვე­ვად შეგ­რა­ცხა­ვენ. ალუ­და ამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წევ­რია, მაგ­რამ მას თან­და­თან უჩ­ნდე­ბა და უღ­ვივ­დე­ბა ეჭვი და ამ ეჭვს სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ტრა­გი­კულ და­პი­რის­პი­რე­ბამ­დე მიჰ­ყავს. "სტუ­მარ-მას­პინ­ძელ­ში" აღა­ზა ხევ­სურს და­ი­ტი­რებს. გა­მუდ­მე­ბით აწა­მებს ეჭვი - იქ­ნებ არას­წო­რად ვიქ­ცე­ვიო? იგი თე­მის შე­ხე­დუ­ლე­ბებს უპი­რის­პირ­დე­ბა. თით­ქოს ბუ­ნე­ბაც კი უჯანყდე­ბა. მაგ­რამ მა­ინც მიჰ­ყვე­ბა თა­ვის ეჭვს, გუ­ლის­თქმას და სრუ­ლი­ად ახალ სამ­ყა­როს, ახალ რე­ა­ლო­ბას ბა­დებს. ეს ეჭვი სწო­რედ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბით აღ­ძრუ­ლი ეჭ­ვია. ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა მე­ტად სუ­ბი­ექ­ტუ­რია იმ გა­გე­ბით, რომ ადა­მი­ან­მა თვი­თონ­ვე უნდა აღ­მო­ა­ჩი­ნოს პი­რა­დი ძი­ე­ბით, და­ფიქ­რე­ბით, ში­ნა­გა­ნი მუ­შა­ო­ბით. სწო­რედ ამ შემ­თხვე­ვა­ში გახ­დე­ბა ის პი­რა­დად მისი და არა გა­რე­დან თავ­სმოხ­ვე­უ­ლი. ილი­ას სი­ტყვე­ბით, მარ­თა­ლი ის კი არ არის, ვინც სი­მარ­თლეს ამ­ბობს, არა­მედ ის, ვინც იმას ამ­ბობს, რაც სწამს, რომ სი­მარ­თლე­აო. ცხა­დია, ეს იმას არ გუ­ლის­ხმობს, რომ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა ფარ­დო­ბი­თია, არა­მედ იმას, რომ აბ­სო­ლუ­ტიც, ობი­ექ­ტუ­რიც პი­როვ­ნე­ბამ თვი­თონ უნდა აღ­მო­ა­ჩი­ნოს. ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ში­ნა­გა­ნად სწვდე­ბი­ან ისეთ რა­მეს, რაც ობი­ექ­ტუ­რია და რაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ჯერ არ შე­უც­ნია.

გაგ­რძე­ლე­ბა

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
ჩრდილოეთ კორეის ახალმა სამხედრო ხომალდმა კატასტროფა განიცადა

კარგად დააკვირდით, სინათლე, რომელიც თქვენშია, სიბნელე ხომ არ არის

კარგად დააკვირდით, სინათლე, რომელიც თქვენშია, სიბნელე ხომ არ არის

ანდაზა გვასწავლის: "ეჭვი უკუნი ღამეაო". იგულისხმება ცუდი ეჭვი, შეურიგებელი წინააღმდეგობა, რომელიც ადამიანის სულში წარმოიშობა. მას მოჰყვება აბსურდიზმი, ნიჰილიზმი, რომლის არსიც ნიცშემ ასე გადმოსცა: "რას ნიშნავს ნიჰილიზმი? - იმას, რომ უმაღლესი ფასეულობები კარგავენ თავიანთ ღრებულებას. მიზანი არ არსებობს, არ არსებობს პასუხი კითხვაზე: "რატომ?" ყველაფერი საეჭვო და უაზრო ხდება: აზრიცა და ცხოვრებაც. ადამიანი ღმერთისგან აღარ ღებულობს პასუხს, ამიტომ ბევრი კითხვა უპასუხოდ რჩება. იგი იმედწართმეული და გზააბნეულია. არ იცის: სად არის, ვინ არის, რა ეძებოს, სად ეძებოს... აბსურდულ სამყაროში კი არც სიმართლე არსებობს და არც ტყუილი, არც უდანაშაულო და არც დამნაშავე, რადგანაც საზოგადოდ აღიარებული ორიენტირები დაკარგულია. სერაფიმ როუზი წერს: "აბსურდიზმი თავისი არსით ჩვენს სულებში ჯოჯოხეთის შემოჭრას ნიშნავს".

ეჭვის დადებით და უარყოფით მხარეებსა და მის გამოვლინებებზე ლიტერატურაში გვესაუბრება ამერიკული აკადემიის ქართული ენისა და ლიტერატურის პედაგოგი, მედიაველისტიკის დოქტორი ლევან გიგინეიშვილი.

- შინაგან ძიებას, ეჭვს ადამიანი ზოგჯერ ჭეშმარიტებამდე მიჰყავს...

- საზოგადოებაში ისეთი შეხედულებებიც არსებობს, რომლებიც თრგუნავს პიროვნებას, ბოროტებისკენ უბიძგებს მას.

არტურ კესტლერის ნაწარმოებში "წყვდიადი შუადღისას" ასეთი ამბავია მოთხრობილი: ერთ-ერთი პერსონაჟი მარქსისტულ-რევოლუციურ წრეში მოხვდება. აქ ყველა მოვლენას შესაბამისი იდეოლოგიური თვალთახედვით აღიქვამენ. ეს ადამიანი ეჭვს შეიტანს ამ იდეოლოგიის სისწორეში და საბოლოოდ განთავისუფლდება კიდეც მისი მარწუხებისაგან. მას ჭეშმარიტებით აღძრული ეჭვი შეიპყრობს და უკვე აღარ აკმაყოფილებს თავსმოხვეული შეხედულებები, პროტესტის გრძნობა უჩნდება და ამ გრძნობას გასაქანს აძლევს.

ჯორჯ ორუელის რომანში "1984" სიუჟეტი ასე ვითარდება: ტოტალიტარული რეჟიმია. ყველაფერს მმართველი პარტია განსაზღვრავს. ყველგან ვიდეოკამერაა დაყენებული და თითოეული ადამიანის მოქმედებას აკონტროლებენ. ემოციები და მიმიკებიც კი ამ კამერას უნდა მიუსადაგონ. საგნებსა და მოვლენებს მცდარი, საპირისპირო სახელები ჰქვია: ომს მშვიდობას ეძახიან, სიყვარულს - სიძულვილს... ცნებითი აღრევა ხდება. ერთ-ერთ გმირს ეჭვი უჩნდება. იგი ობიექტურ სიმართლეს ეძებს. ეს სახიფათო სიმართლეა. ძალაუფლების სტრუქტურები თრგუნავენ ეჭვს, რომელმაც შესაძლოა მათ იდეოლოგიას საყრდენი გამოაცალოს. ორუელის მოთხრობაში ამ სისტემის მოწინააღმდეგეს წიხლავენ. ტანჯვის ისეთ საშინელ ფორმას მოიგონებენ, რომ ამ ადამიანს სულიერად გატეხენ და დაიმორჩილებენ. ფაქტობრივად, კლავენ - ოღონდ ფიზიკურად კი არა, სულიერად. მას პერსპექტივას უკლავენ და ისიც თავისი მრწამსის შესაბამისად ვეღარ ცხოვრობს...

ტოტალიტარულ რეჟიმებს და ამ რეჟიმის გამტარებელ ადამიანებს ეჭვის ეშინიათ. არქიფო სეთური ("დათა თუთაშხია") თავისუფალ აზრს ებრძვის, გულუბრყვილო ბავშვებივით მართავს ადამიანებს. მაგრამ გულუბრყვილობა ხომ იმას სულაც არ ნიშნავს, უმეცარი იყო, არ განსაჯო და არ გამოიძიო, რა არის ჭეშმარიტი სიკეთე და რა - ბოროტება. ეს არ არის ქრისტიანობა. მაცხოვარი ამბობს: "იყავით უმანკონი, ვითარცა მტრედნი და გონიერნი, ვითარცა გველნი". თვით სახარება მოგვიწოდებს, გვქონდეს ჭეშმარიტებით აღძრული ეჭვი. მაცხოვარი მოწაფეებს აფრთხილებს: კარგად დააკვირდით, სინათლე, რომელიც თქვენშია, სიბნელე ხომ არ არისო - ის შეხედულებები, რომლებიც ნათელი გგონიათ, შესაძლოა, ბნელი აღმოჩნდესო. ერთი ფილოსოფოსი ამბობს: დაბნელებულ გონებაზე უფრო დიდი ბოროტება ცრუ სიმართლით დაბრმავებული გონებააო. წმინდა წერილიც ხომ გვასწავლის: "გზანი უგუნურთანი მართლიად ჩანედ წინაშე მათსა" (იგავი 12,15). ბიბლია მოგვიწოდებს, ღრმად ჩავიხედოთ საკუთარ სულში და გამოვიძიოთ: რისა გვწამს, როგორ გვწამს, რა აზრები გვამოძრავებს, რამდენად გულწრფელია ჩვენი რწმენა ან ხომ არ ვაწებებთ სარწმუნოებას მისი ბუნებისთვის უცხო ელემენტებს, რასაც მცდარი გზით მივყავართ...

აკაკი წერს: "უმეცრებისთვის ამაოდ-მორწმუნეობა სარწმუნოებისა და სჯულის ცალია, მაგრამ უფრო სახელდახელო და ამიტომაც აღმსარებელიც მეტი ჰყავსო" ("ბოდვა").

- ჭეშმარიტებით აღძრული ეჭვი ცრუ შეხედულებებისგან განთავისუფლებაში ეხმარება ადამიანს. ზოგჯერ ეს დიდ მსხვერპლს მოითხოვს...

- ვაჟა-ფშაველას პოემები სულ ამაზეა აგებული. "ალუდა ქეთელაურში" რელიგიურ განწყობილებას ეწებება ის, რაც სულაც არ არის რელიგიური. რა კავშირი აქვს ხელის მოჭრას სარწმუნოებასთან? მაგრამ ეს მენტალიტეტი ამ ხალხში ისეა გამჯდარი, მტერს მარჯვენას თუ არ მოსჭრი, ღვთიური კანონის დამრღვევად შეგრაცხავენ. ალუდა ამ საზოგადოების წევრია, მაგრამ მას თანდათან უჩნდება და უღვივდება ეჭვი და ამ ეჭვს საზოგადოებასთან ტრაგიკულ დაპირისპირებამდე მიჰყავს. "სტუმარ-მასპინძელში" აღაზა ხევსურს დაიტირებს. გამუდმებით აწამებს ეჭვი - იქნებ არასწორად ვიქცევიო? იგი თემის შეხედულებებს უპირისპირდება. თითქოს ბუნებაც კი უჯანყდება. მაგრამ მაინც მიჰყვება თავის ეჭვს, გულისთქმას და სრულიად ახალ სამყაროს, ახალ რეალობას ბადებს. ეს ეჭვი სწორედ ჭეშმარიტებით აღძრული ეჭვია. ჭეშმარიტება მეტად სუბიექტურია იმ გაგებით, რომ ადამიანმა თვითონვე უნდა აღმოაჩინოს პირადი ძიებით, დაფიქრებით, შინაგანი მუშაობით. სწორედ ამ შემთხვევაში გახდება ის პირადად მისი და არა გარედან თავსმოხვეული. ილიას სიტყვებით, მართალი ის კი არ არის, ვინც სიმართლეს ამბობს, არამედ ის, ვინც იმას ამბობს, რაც სწამს, რომ სიმართლეაო. ცხადია, ეს იმას არ გულისხმობს, რომ ჭეშმარიტება ფარდობითია, არამედ იმას, რომ აბსოლუტიც, ობიექტურიც პიროვნებამ თვითონ უნდა აღმოაჩინოს. ეს ადამიანები შინაგანად სწვდებიან ისეთ რამეს, რაც ობიექტურია და რაც საზოგადოებას ჯერ არ შეუცნია.

გაგრძელება

ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"

უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"

ვინ არის შორენა ბეგაშვილის ყოფილი ქმრის მეუღლე, რომელიც უკრაინაში ცნობილი დიზაინერია