"პუ­ტი­ნიზ­მი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძლი­ე­რია, ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი და პო­პუ­ლა­რუ­ლი. სა­ქარ­თვე­ლოს ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­დე­ბა იყოს ნამ­დვი­ლად თა­ვი­სუ­ფა­ლი და გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მა­ნამ, სა­ნამ პუ­ტი­ნის იდე­ე­ბით მო­სა­უბ­რე­ე­ბი მა­სი­ურ აღ­ტა­ცე­ბა­სა და პა­ტი­ვის­ცე­მას და­იმ­სა­ხუ­რე­ბენ, მათი აზ­რე­ბი კი ერის წინსვლი­სა და გა­დარ­ჩე­ნის გზად გა­მოჩ­ნდე­ბა", - ასე იწყებს პოსტს პო­ლი­ტო­ლო­გი ლე­ვან ცუც­ქი­რი­ძე, რო­მე­ლიც ვრცელ ანა­ლიზს სა­კუ­თარ ბლოგ­ზე [levantsutskiridze.com] აქ­ვე­ნებს.

"ალ­ბათ მარ­თე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა პუ­ტი­ნიზ­მის გან­მარ­ტე­ბა იმით და­ვი­წყოთ, რა არ არის იგი. პუ­ტი­ნიზ­მი არ არის მხო­ლოდ სა­გა­რეო ომე­ბი იმი­ტომ, რომ ომებს ყვე­ლა სა­ხელ­მწი­ფო ეწე­ვა, როცა მათ ეს სჭირ­დე­ბათ, როცა შე­უძ­ლი­ათ ან უბ­რა­ლოდ, როცა სხვა გა­მო­სა­ვა­ლი არ აქვთ. პუ­ტი­ნიზ­მი, ასე­ვე, არ არის მხო­ლოდ კო­რუფ­ცია, ნა­ცი­ო­ნა­ლიზ­მი ან ავ­ტოკ­რა­ტია, რად­გან ეს სა­მიც ასე­ვე ხში­რად გვხვდე­ბა სხვა ქვეყ­ნებ­ში. ომე­ბი, ნა­ცი­ო­ნა­ლიზ­მი, კო­რუფ­ცია და ავ­ტოკ­რა­ტია – მხო­ლოდ იმ უნი­კა­ლუ­რი, სპე­ცი­ფი­კუ­რი და იდე­ო­ლო­გი­უ­რი სა­ფუძ­ვლის და­ნა­მა­ტია, რა­საც დღეს პუ­ტი­ნიზმს უწო­დე­ბენ და რაც ანტი-თა­ვი­სუფ­ლე­ბის თა­ნა­მედ­რო­ვე იდე­ო­ლო­გი­ას წარ­მო­ად­გენს. თა­ვი­სუფ­ლე­ბის სი­ძულ­ვი­ლი და მის წი­ნა­აღ­მდეგ იდე­უ­რი და ფი­ზი­კუ­რი მტრო­ბა არის პუ­ტი­ნის იდე­ო­ლო­გი­ი­სა და მას-მარ­კე­ტინ­გის ნა­ზა­ვი, რო­მე­ლიც დღე­ვან­დელ რუ­სეთ­ში გა­უ­ნათ­ლებ­ლო­ბით, კრი­ტი­კუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბის დათ­რგუნ­ვით, პრო­პა­გან­დი­თა და ში­შით იკ­ვე­ბე­ბა. პუ­ტი­ნიზ­მი რა­დი­კა­ლუ­რი, ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი პატ­რი­ო­ტიზ­მის მო­ტი­ვე­ბით მოქ­მე­დებს და იმ იდე­ას ეყ­რდნო­ბა, რომ გარ­შე­მო ყვე­ლა რუ­სე­თის მტე­რია (გან­სა­კუთ­რე­ბით და­სავ­ლე­თი); რომ მსოფ­ლიო ქა­ოს­შია და რომ ერ­თა­დერ­თი გა­მო­სა­ვა­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი თუ მო­რა­ლუ­რი კონ­ტრო­ლი და წეს­რი­გია.

პუ­ტი­ნის თა­ნა­მედ­რო­ვე იდე­ო­ლო­გი­ის თა­ნახ­მად, რუ­სეთს ყვე­ლა მხრი­დან და ყვე­ლა დო­ნე­ზე მტრე­ბი შე­მორ­ტყმი­ან, რომ­ლე­ბიც მისი ძლი­ე­რე­ბის დამ­ხო­ბა­სა და მის გა­დაგ­ვა­რე­ბას ისა­ხა­ვენ მიზ­ნად. რუ­სე­თის მტე­რია ის­ლა­მი, და­სავ­ლე­თი, ამე­რი­კა, ნატო, სა­ქარ­თვე­ლო, უკ­რა­ი­ნა, ბალ­ტი­ის­პი­რე­თის ქვეყ­ნე­ბი. ქვეყ­ნის შიგ­ნით რუ­სე­თის მტრე­ბია უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბი, არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი, ის­ლა­მი და ლი­ბე­რა­ლუ­რი-დე­მოკ­რა­ტია. რას აკე­თე­ბენ ეს ჯგუ­ფე­ბი და ეს სა­ხელ­მწი­ფო­ე­ბი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი პრო­პა­გან­დის მი­ხედ­ვით? ისი­ნი თა­ვი­სუ­ფალ სი­ტყვა­სა და ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის იდე­ებს ამო­ფა­რე­ბულ­ნი, ხელს უწყო­ბენ რუ­სუ­ლი სუ­ლის გარ­ყვნას, ეხ­მა­რე­ბი­ან სა­ხი­ფა­თო პო­ლი­ტი­კურ და არა­სამ­თავ­რო­ბო დაჯ­გუ­ფე­ბებს და ამით მოქ­მე­დე­ბენ რუ­სუ­ლი ძლი­ე­რე­ბის და­სამ­ხო­ბად. ამი­ტო­მაც, პუ­ტი­ნის იდე­ო­ლო­გი­ის მი­ხედ­ვით, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის დო­ზი­რე­ბა და კონ­ტრო­ლი აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა და მან, ვი­საც ებო­ძა უნა­რი ხე­დავ­დეს მწვერ­ვა­ლი­დან, უკეთ იცის, რა დო­ზის თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა კარ­გი და სა­ჭი­რო ერი­სათ­ვის.

სწო­რედ ამი­ტომ, იმ კე­თილ­შო­ბილ­მა და ყოვ­ლის­მცოდ­ნე მმარ­თვე­ლებ­მა და ერის შვი­ლებ­მა, იმ ნამ­დვილ­მა რუს­მა პატ­რი­ო­ტებ­მა (aka ყო­ფილ­მა კა­გე­ბეშ­ნი­კებ­მა), რომ­ლე­ბიც კარ­გად ჭვრე­ტენ და­სავ­ლუ­რი იმ­პე­რი­ა­ლიზ­მის ვე­რა­გი იდე­ო­ლო­გი­უ­რი სა­ფა­რის მიღ­მა რე­ა­ლო­ბას, უნდა გა­დად­გან გა­დამ­წყვე­ტი ნა­ბი­ჯე­ბი: და­ხო­ცონ ჩეჩ­ნე­ბი, და­ი­პყრონ სა­ქარ­თვე­ლო, და­იც­ვან თავი უკ­რა­ი­ნე­ლი ფა­შის­ტე­ბის­გან, "და­იბ­რუ­ნონ" ყი­რი­მი, გა­ყა­რონ სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი, გა­ა­კონ­ტრო­ლონ არა­სამ­თავ­რო­ბო­ე­ბი, და­ი­ჭი­რონ და სცე­მონ ჰო­მო­სექ­სუ­ა­ლებს, და­ა­პა­ტიმ­რონ ოპო­ზი­ცი­ის აქ­ტი­ვის­ტე­ბი, და­ხუ­რონ მავ­ნებ­ლუ­რი ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბი და და­უშ­ვან მხო­ლოდ ის მარ­თა­ლი სი­ტყვა, რო­მე­ლიც რუს ხალ­ხს გა­და­არ­ჩენს. განა ვინ­მეს სი­ა­მოვ­ნებს ამის კე­თე­ბა? არა, მაგ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბულ დროს, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ზო­მე­ბია სა­ჭი­რო.

პუ­ტი­ნიზ­მის იდე­ის სა­ფუძ­ვე­ლი, მისი არ­სე­ბო­ბის გა­რან­ტი კი ისაა, რომ ამ­გვა­რი "გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი დრო" არა­სო­დეს მთავ­რდე­ბა, გან­საც­დე­ლის შეგ­რძნე­ბა დრო­სა და სივ­რცე­შია გა­ყი­ნუ­ლი რუ­სე­თის თავ­ზე. პუ­ტი­ნის რუ­სე­თი და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი სას­პენ­სია, მუ­დამ საფრ­თხი­სა და მო­რი­გი იმ­პე­რი­ა­ლის­ტუ­რი შე­მო­ტე­ვის მო­ლო­დინ­ში გა­რინ­დუ­ლი. ის სულ უფსკრუ­ლის პი­რას კი­დია და გა­და­ჩეხ­ვის­გან მხო­ლოდ პუ­ტი­ნის ძლი­ერ და მტკი­ცე ხელს შე­უ­ჩე­რე­ბია… ასე რომ სა­ნამ არის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი დრო­ე­ბა, მა­ნამ არის პუ­ტი­ნი. ამო­ცა­ნა ისაა, რო­გორ გა­ხან­გრძლივ­დეს ეს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი დრო.

ამი­სათ­ვის სა­ჭი­როა რამ­დე­ნი­მე პი­რო­ბა, რო­მე­ლიც უნდა არ­სე­ბობ­დეს ან თუ არ არ­სე­ბობს უნდა შე­იქ­მნას. პირ­ვე­ლი – ეს არის სი­ღა­რი­ბე, მე­ო­რე გა­უ­ნათ­ლებ­ლო­ბა, ხოლო მე­სა­მე – დაბ­ნე­უ­ლო­ბა. არც პირ­ვე­ლი და არც მე­ო­რე რუ­სეთს არ აკ­ლია, ხოლო მე­სა­მე ად­ვილ­დე­ბა თუკი მე­დია შენს ხელ­შია. რო­გორ მუ­შა­ობს დღე­ვან­დე­ლი რუ­სუ­ლი მე­დია? იგი სამ პრინ­ციპს ეყ­რდნო­ბა: პირ­ვე­ლი ეს არის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ალო­გი­კუ­რი, სი­უ­რრე­ა­ლის­ტუ­რი, შეთ­ქმუ­ლე­ბის თე­ო­რი­ე­ბით გა­ჯე­რე­ბუ­ლი რე­ა­ლო­ბის შექ­მნა, რომ­ლის შე­დე­გა­დაც მა­ყუ­რე­ბე­ლი სა­ერ­თოდ უძ­ლუ­რია გა­არ­კვი­ოს, რა არის მარ­თა­ლი და რა სიც­რუე, მას შე­იძ­ლე­ბა დი­დად არ სჯე­რა ახა­ლი ამ­ბე­ბის გა­მოშ­ვე­ბე­ბის, მაგ­რამ აპა­თი­ა­ში მყოფს, სა­ერ­თოდ არც აღა­რაფ­რის სჯე­რა. აპა­თია კი დიდ­წი­ლად ანე­იტ­რა­ლებს ინ­ტერ­ნე­ტი­სა და ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბის ეფექტს.

მე­ო­რე გარ­თო­ბაა – პო­ლი­ტი­კუ­რი ქა­ო­სი­თა და უტო­პი­ურ-პო­ლი­ტი­კურ სცე­ნა­რებ­ზე გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი მსჯე­ლო­ბით დაღ­ლი­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი რუ­სუ­ლი ჭრე­ლი გა­სარ­თო­ბი გა­და­ცე­მე­ბით, ჯერ კი­დევ საბ­ჭო­თა ესტრა­დის ვარ­სკვლა­ვე­ბი­თა და შიშ­ვე­ლი ქა­ლე­ბით, ეშ­ვე­ბა და ის­ვე­ნებს. და აი, აქ შე­მო­დის მე­სა­მე და ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ, უფრო სწო­რად ვინ­მე: თა­ვად ვლა­დი­მერ პუ­ტი­ნი. პუ­ტი­ნი არის წეს­რი­გის ერ­თა­დერ­თი წყა­რო, პატ­რი­ო­ტი, ამ მსოფ­ლიო არე­უ­ლო­ბა­სა და ქა­ოს­ში მოქ­მე­დი თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი და მკაც­რი ხელი. კაცი ("მუჟ რო­სიი"), რო­მელ­მაც იცის გზა. მაგ­რამ იგი, ასე­ვე, არის შოუც და გარ­თო­ბაც, იგი წელ­ზე­ვით შიშ­ვე­ლი ვე­ფხვებ­ზე მო­ნა­დი­რეა, მი­ზან­ში ზუს­ტად მსრო­ლე­ლი ლი­დე­რი და ყო­ფი­ლი სა­ი­დუმ­ლო აგენ­ტი, რო­მელ­მაც იცის და­სავ­ლე­თის ვე­რა­გუ­ლი მოქ­მე­დე­ბის დახ­ლარ­თუ­ლი გზე­ბი; ის არის ძი­უ­დოს ჩემ­პი­ო­ნი, რო­მე­ლიც აღ­მო­სავ­ლუ­რი ორ­თაბ­რძო­ლის გო­ნე­ბა­მახ­ვი­ლურ ილე­თებს პო­ლი­ტი­კურ ტაქ­ტი­კად თარ­გმნის და ყო­ველ ორ­თაბ­რძო­ლას იპო­ნით უგებს ვე­რაგ იმ­პე­რი­ა­ლის­ტებს.

მაშ ასე, სა­ხე­ზე გვაქვს ცბი­ე­რი და­სავ­ლე­თი, რო­მე­ლიც სა­უბ­რობს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­სა და ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბებ­ზე და ან­გრევს რუ­სე­თის ძლი­ე­რე­ბას, რად­გან აა­ვა­დებს დიდ რუს ხალ­ხს დე­მოკ­რა­ტი­ის, ლი­ბე­რა­ლიზ­მის, უმ­ცი­რე­სო­ბა­თა უფ­ლე­ბე­ბის, კა­ნო­ნის უზე­ნა­ე­სო­ბის პრინ­ცი­პე­ბით, თავს ულა­ყებს მას ათას­გვა­რი პო­ლი­ტი­კუ­რი შეთ­ქმუ­ლე­ბი­თა და მა­სო­ნუ­რი მა­ქი­ნა­ცი­ე­ბით. და ვის მეშ­ვე­ო­ბით აკე­თებს ამას და­სავ­ლე­თი? არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბის, სა­ერ­თა­შო­რი­სო დო­ნო­რე­ბის, თა­ვი­სუ­ფა­ლი მე­დი­ის მეშ­ვე­ო­ბით. და რა სა­ჭი­როა ყო­ვე­ლი­ვე, თუკი ეს ჩვენს და­სას­რულს ნიშ­ნავს? სუ­ლაც არაა სა­ჭი­რო! ჩვენ უნდა შევ­ქმნათ ჩვე­ნი, ეროვ­ნუ­ლი ახა­ლი იდეა, არა და­სავ­ლუ­რი, არა აღ­მო­სავ­ლუ­რი, არა­მედ რა­ღაც სხვა. და ეს სხვა იდეა ჩვენს წი­ნა­შეა, ცო­ცხა­ლია და ძლი­ე­რი – ეს იდეა არის თვი­თონ ვლა­დი­მერ პუ­ტი­ნი, რო­მე­ლიც არის ძა­ლაც, გარ­თო­ბაც, იმე­დიც და ფუ­ლის წყა­როც. მის გა­რე­შე უფსკრუ­ლის პი­რას მი­სულ რუ­სებს ვე­რა­ვინ და­ი­ჭერს, ხოლო თუკი იგი წა­ბორ­ძიკ­და, მას ქარ­თვე­ლე­ბი, სომ­ხე­ბი, აზერ­ბა­ი­ჯან­ლე­ბი, მუს­ლი­მე­ბი, უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი, ჰო­მო­სექ­სუ­ა­ლე­ბი, ეს­ტო­ნე­ლე­ბი, ლიტ­ვე­ლე­ბი, ლატ­ვი­ე­ლე­ბი, ებ­რა­ე­ლე­ბი, მა­სო­ნე­ბი და ვინ მოთ­ვლის კი­დევ ვინ, ნა­ტო­სა და ამე­რი­კის ფა­რუ­ლი წა­ქე­ზე­ბით უკან მი­ე­პა­რე­ბი­ან, ხელს ჰკრა­ვენ და სა­მუ­და­მოდ გა­და­ჩე­ხენ უფსკრულ­ში.

ამი­ტო­მაც ასე­თი საფრ­თხე­ე­ბი, დღეს­ვე და სა­ბო­ლო­ოდ უნდა ამო­ი­ძირ­კვოს: და­სავ­ლე­თის აგენ­ტე­ბი (ასე უწო­დებს კა­ნო­ნი დღე­ვან­დელ რუ­სეთ­ში უცხო­უ­რი და­ფი­ნან­სე­ბით მოქ­მედ არა­სამ­თავ­რო­ბო­ებს) უნდა გა­კონ­ტროლ­დნენ; ოპო­ზი­ცია უნდა დად­გეს "პატ­რი­ო­ტულ" რელ­სებ­ზე ან იყოს ცი­ხე­ში; ჰო­მო­სექ­სუ­ა­ლე­ბი უნდა ის­ხდნენ სახ­ლში ან ასე­ვე ცი­ხე­ში, რათა არ და­ა­ა­ვა­დონ ტრა­დი­ცი­უ­ლი რუ­სუ­ლი ოჯა­ხე­ბი და ახალ­გაზ­რდო­ბა (ახ­ლა­ხან სექ­სუ­ა­ლურ უმ­ცი­რე­სო­ბებს მან­ქა­ნის მარ­თვის უფ­ლე­ბაც ჩა­მო­ერ­თვათ); ხალ­ხმა უნდა უყუ­როს სწორ ამ­ბებს და შე­სა­ბა­მი­სად და­სავ­ლე­თის ნა­ყი­დი და უნი­ჭო ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი არ გვჭირ­დე­ბა (ანა პო­ლიტ­კოვ­სკა­ია მახ­სენ­დე­ბა), პარ­ლა­მენ­ტში ზედ­მე­ტი დის­კუ­სი­ე­ბი დრო­ის და ფუ­ლის წყალ­ში ყრაა; ელ­ჩე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩვე­ნი წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი არი­ან უნდა გა­ი­კი­ცხონ და თუ სა­ჭი­როა და­ი­სა­ჯონ კი­დეც (მახ­სენ­დე­ბა, რო­გორ სცე­მეს ჰო­ლან­დი­ელ დიპ­ლო­მატს მოს­კოვ­ში ცოტა ხნის წინ); სა­ქარ­თვე­ლოს ამ­ბი­ცი­ე­ბი უნდა მო­ი­თო­კოს (2008); სომ­ხეთ­ში ჩვენს სამ­ხედ­რო­ებს ისიც კი უნდა შე­ეძ­ლოთ, რომ სახ­ლებ­შიც კი შე­უ­სე­ირ­ნონ იქ მცხოვ­რებ­ლებს არ­ყის და­სა­ლე­ვად (მკვლე­ლო­ბა გი­უმ­რი­ში, 2015); უკ­რა­ი­ნის გა­რე­შე და­სავ­ლე­თი სა­ბო­ლო­ოდ გაგ­ვა­ნად­გუ­რებს და ასე შემ­დეგ, და­უს­რუ­ლებ­ლად… რუსი ხალ­ხი ხომ ყვე­ლა­ფერს აი­ტანს!

ამ ულტრა-ნა­ცი­ო­ნა­ლის­ტურ, ექ­სტრე­მის­ტულ იდე­ებ­ზე დგას თა­ნა­მედ­რო­ვე რუ­სე­თი დღეს. მაგ­რამ მე რა­ტომ ვწერ ამა­ზე ახლა? იმი­ტომ, რომ თუკი მო­ა­ცი­ლებთ ჩემს ზე­მოთ აღ­წე­რილ იდე­ებ­სა და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბებს მხო­ლოდ ორ სი­ტყვას "რუ­სე­თი" და "პუ­ტი­ნი," მი­ი­ღებთ ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რულ იდე­ებს დღე­ვან­დელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ერის სიყ­ვა­რუ­ლი­სა და მის გა­დარ­ჩე­ნის ბა­ი­რა­ღით მო­სა­უბ­რე ხალ­ხი, ვინც ქა­და­გებს არა­სამ­თავ­რო­ბო­ე­ბის შე­ზღუდ­ვა­ზე, უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ, და­სავ­ლე­თის მავ­ნებ­ლო­ბა­ზე, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის მო­ტა­ნილ ზი­ან­ზე, "კონ­ტრო­ლის" აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა­ზე, ერის გა­დაგ­ვა­რე­ბის გა­უ­გო­ნარ საფრ­თხე­ებ­ზე, ძა­ლა­უფ­ლე­ბის შტო­ე­ბის (ანუ დე­მოკ­რა­ტი­ის) უსარ­გებ­ლო­ბა­ზე და რომ­ლე­ბიც ამ ყვე­ლაფ­რით ნი­ჰი­ლიზმს, შიშს, უი­მე­დო­ბას, აპა­თი­ას და ზი­ზღს თე­სა­ვენ, არაფ­რით გან­სხვავ­დე­ბი­ან პუ­ტი­ნიზ­მის იდე­ო­ლო­გე­ბის­გან. ისი­ნი ამ­ზა­დე­ბენ და მო­უთ­მენ­ლად ელი­ან მო­მენტს, რო­დე­საც ჩვენ ბო­ლომ­დე შეგ­ვე­შინ­დე­ბა, რო­დე­საც ბო­ლომ­დე და­ვიღ­ლე­ბით, რო­დე­საც ყვე­ლა­ფე­რი მოგ­ვბეზ­რდე­ბა, რო­დე­საც სა­ბო­ლო­ოდ ჩა­მო­ვუშ­ვებთ ხე­ლებს, რათა მერე მო­ვიდ­ნენ, რო­გორც ნამ­დვი­ლი ერის შვი­ლე­ბი, და გვიჩ­ვე­ნონ გა­დარ­ჩე­ნის "ერ­თა­დერ­თი" და "უკა­ნას­კნე­ლი" გზა. ეს ხალ­ხი რუს სპინ დოქ­ტო­რებ­ზე უა­რე­სია, რად­გა­ნაც კი­დევ ერთი ქვე­ყა­ნა, კი­დევ ერთი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა უნ­დათ და­ა­ყე­ნონ ნამ­დვი­ლი დაკ­ნი­ნე­ბის გზა­ზე – კი­დევ ერთხელ. სა­ქარ­თვე­ლოც, ისე­ვე რო­გორც დიდი რუ­სე­თი, ხომ ყვე­ლა­ფერს აი­ტანს.

და სა­ნამ ჩვენ ასე­თი აზ­რებს ვის­მენთ და ვკი­თხუ­ლობთ, მსოფ­ლი­ოს უკე­თე­სი ნა­წი­ლი ის­ტო­რი­უ­ლი სელ­მა-მონტგო­მე­რის მარ­შის 50-ე წლის­თავს აღ­ნიშ­ნავს. ამ დღეს ამე­რი­კის მო­სახ­ლე­ო­ბამ მარ­ტინ ლუ­თერ კინ­გის ლი­დე­რო­ბით ის­ტო­რი­უ­ლი მარ­ში გა­ი­ა­რა, რათა შავ­კა­ნი­ა­ნე­ბის­თვის სა­არ­ჩევ­ნო ხმა მო­ე­თხო­ვა და ხმა­მაღ­ლა ეთ­ქვა, რომ გან­სხვა­ვე­ბე­ბი ამე­რი­კის ხი­ფა­თი კი არა, მშვი­დო­ბი­სა და ძლი­ე­რე­ბის სა­ფუძ­ვე­ლია. ეს იყო 50 წლის წინ ამე­რი­კა­ში, ჩვენ­გან ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან შორს", - წერს პო­ლი­ტო­ლო­გი ლე­ვან ცუც­ქი­რი­ძე სა­კუ­თარ ბლოგ­ზე.