მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სია 19 იან­ვარს, ნათ­ლის­ღე­ბის დღე­სას­წა­ულს აღ­ნიშ­ნავს. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ტაძ­რებ­ში წირ­ვა-ლოც­ვა ჩა­ტარ­დე­ბა.

სა­ეკ­ლე­სიო სწავ­ლე­ბით, ნათ­ლის­ღე­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი თორ­მეტ სა­უფ­ლო დღე­სას­წა­ულს შო­რის ერთ-ერ­თია. სხვაგ­ვა­რად ამ დღეს ღვთის გა­მო­ცხა­დე­ბის დღე­სას­წა­ულს უწო­დე­ბენ, რად­გან ყოვ­ლად­წ­მინ­და სა­მე­ბა გა­ცხად­და. ასე­ვე ნათ­ლო­ბა და­წეს­და. ყო­ვე­ლი წლის ამ დღეს მდი­ნა­რე იორ­და­ნე აღმა იწყებს სვლას, რო­დე­საც იე­რუ­სა­ლი­მის პატ­რი­არ­ქი მდი­ნა­რე­ში სამ­ჯერ ჯვარს გა­და­აგ­დებს, რო­გორც ეს მოხ­და უფ­ლის მდი­ნა­რე­ში ჩას­ვლის დროს.

წმი­და სა­ხა­რე­ბის მი­ხედ­ვით, წმინ­და იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცემ­ლის მიერ იესო ქრის­ტეს ნათ­ლის­ღე­ბა მდი­ნა­რე იორ­და­ნე­ში მოხ­და. ამ დროს მას­ზე სუ­ლიწ­მინ­და მტრე­დის სა­ხით გად­მო­ვი­და და თავ­ზე და­ად­გა, ზე­ცი­დან კი ხმა გა­ის­მა: "ეს არის ძე ჩემი საყ­ვა­რე­ლი, რო­მე­ლიც მე სათ­ნო ვი­ყავ".

რე­ლი­გი­უ­რი სწავ­ლე­ბის თა­ნახ­მად, ნა­კურთხ წყალს უფ­ლის მიერ კურ­თხე­უ­ლი მდი­ნა­რე იორ­და­ნეს მად­ლი ენი­ჭე­ბა და უხრწნელ თვი­სე­ბებს იძენს. მორ­წმუ­ნე­ებს მისი მი­ღე­ბა უზ­მო­ზე შე­უძ­ლი­ათ, გან­სა­კუთ­რე­ბით - ავად­მყო­ფო­ბი­სა და გან­საც­დე­ლე­ბის დროს.

ასევე დაგაინტერესებთ

16:01 / 18-01-2017

სასწაული, რომელიც მდინარე იორდანეში ნათლისღების დღეს ხდება (+ვიდეო)

02:27 / 11-09-2015

დღეს იოანე ნათლისმცემლის თავისკვეთის დღეა - წმინდანის თავის ქალას უცნობი ისტორია, რომელიც მორწმუნეეებმა უნდა იცოდნენ

წმინ­და მა­მე­ბი ამ­ბო­ბენ, ღმერ­თი მა­მაა ჩვე­ნი, ხოლო ეკ­ლე­სია - დე­დაო. იმი­სათ­ვის, რომ დე­და­ეკ­ლე­სი­ის შვი­ლე­ბი გავ­ხდეთ, უნდა მი­ვი­ღოთ ბე­ჭე­დი სუ­ლიწ­მი­დი­სა, რო­მე­ლიც ნათ­ლო­ბის დროს მოგ­ვე­ნი­ჭე­ბა. ეს გა­დარ­ჩე­ნის ერ­თა­დერ­თი გზაა. ნათ­ლის­ღე­ბის სა­ი­დუმ­ლო წარ­ხო­ცავს პირ­ველ­ქმნილ და ყვე­ლა სხვა ცოდ­ვა­საც - "აღ­ვი­ა­რებ ერ­თსა ნათ­ლის­ღე­ბა­სა მო­სა­ტე­ვე­ბე­ლად ცოდ­ვა­თა" - ყო­ველ­დღი­უ­რად ვი­მე­ო­რებთ ქრის­ტი­ა­ნე­ბი. სა­ი­დუმ­ლო მარ­თლაც დი­დია და ხში­რად მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ებს - იქ­ნებ სწო­რედ მის­და­მი სე­რი­ო­ზუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის გამო - უამ­რა­ვი ყო­ფი­თი შე­კი­თხვა უჩ­ნდე­ბათ.

ნათ­ლის­ღე­ბის სა­ი­დუმ­ლოს ას­პექ­ტებ­ზე გვე­სა­უბ­რე­ბა ნა­რი­ყა­ლის წმინ­და ნი­კო­ლო­ზის ტაძ­რის მღვდელმსა­ხუ­რი ზა­ქა­რია მარ­გა­ლი­ტა­ძე.

- მა­მაო, რო­გო­რია ნათ­ლის­ღე­ბის სა­ი­დუმ­ლოს მნიშ­ვნე­ლო­ბა?

- ნათ­ლის­ღე­ბა ახა­ლი შო­ბაა. იგი ადა­მი­ან­თა ცხო­ნე­ბის­თვის სრულ­დე­ბა. ნა­თელ­ღე­ბუ­ლი ძვე­ლი ცხოვ­რე­ბის სა­ნაც­ვლოდ ახალ ცხოვ­რე­ბას იწყებს, ხდე­ბა ღვთის შვი­ლი, ქრის­ტეს ეკ­ლე­სი­ის ნა­წი­ლი და მა­რა­დი­უ­ლი ცხოვ­რე­ბის მემ­კვიდ­რე.

ეკ­ლე­სი­ის სა­ი­დუმ­ლო­თა ჩა­მო­ნათ­ვალ­ში ნათ­ლის­ღე­ბის სა­ი­დუმ­ლო პირ­ველ ად­გილ­ზე დგას. იგია შე­სას­ვლე­ლი კარი მად­ლმო­სილ სა­მე­ფო­ში - ქრის­ტეს ეკ­ლე­სი­ა­ში. ნათ­ლო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით გან­ვიწ­მინ­დე­ბით, განვნათლდე­ბით, წარ­გვე­ხო­ცე­ბა ცოდ­ვე­ბი, ვე­ზი­ა­რე­ბით მა­რა­დი­ულ ცხოვ­რე­ბას.

"ამინ, ამინ, გე­ტყვით თქუ­ენ, უკე­თუ ვინ­მე არა იშ­ვას წყლი­სა­გან და სუ­ლი­სა, ვერ ხე­ლე­წი­ფე­ბის შეს­ვლად სა­სუ­ფე­ველ­სა ღმრთი­სა­სა", - ამ­ბობს უფა­ლი ჩვე­ნი იესო ქრის­ტე. მა­ცხოვ­რის სი­ტყვებ­ში ჩანს ნათ­ლის­ღე­ბის უპირ­ვე­ლე­სი მნიშ­ვნე­ლო­ბა - მხო­ლოდ ის იძ­ლე­ვა სა­შუ­ა­ლე­ბას სხვა სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბი­სა. ასე ეს­მო­და ეკ­ლე­სი­ას მუ­დამ და ასეა ახ­ლაც. ქრის­ტი­ა­ნად გახ­დო­მა შე­საძ­ლე­ბე­ლია ოდენ ნათ­ლის­ღე­ბის წყლებ­ში გან­ბა­ნით. სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბა აღეს­რუ­ლე­ბა მხო­ლოდ ქრის­ტეს ეკ­ლე­სი­ა­ში, იგია მად­ლმო­სი­ლი სა­ცა­ვი და კა­ნო­ნი­ე­რი მემ­კვიდ­რე სა­მო­ცი­ქუ­ლო ხელ­დას­ხმი­სა. მად­ლის გა­რე­შე წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია ღმერ­თში ცხოვ­რე­ბა. რა შე­უძ­ლია კაცს ღვთის გა­რე­შე?!

ნათ­ლის­ღე­ბის სა­ი­დუმ­ლოს არსი კი შემ­დეგ­ში მდგო­მა­რე­ობს: რწმე­ნის­კენ მოქ­ცე­უ­ლი ცოდ­ვი­ლი სამ­ჯერ შთა­იფ­ლე­ბა წყალ­ში წმინ­და სა­მე­ბის სა­ხე­ლით და უფალ იესო ქრის­ტეს სიკ­ვდი­ლი­სა და აღ­დგო­მის მო­სა­გო­ნებ­ლად. საღვთო მად­ლით გა­ნიწ­მინ­დე­ბა ყო­ველ­გვა­რი ცოდ­ვი­სა და ადა­მის­მი­ე­რი პირ­ველ­ქმნი­ლი ბი­წის­გან, შე­იქ­მნე­ბა ახალ ადა­მი­ა­ნად, ქრის­ტეს მად­ლმო­სი­ლი სა­მე­ფოს - მისი წმინ­და ეკ­ლე­სი­ის წევ­რად, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლად და გან­წმენ­დი­ლად.

თუკი ნათ­ლო­ბამ­დე სუ­ლიწ­მინ­დის მად­ლი მხო­ლოდ მო­უ­წო­დებ­და ცოდ­ვილს ქრის­ტეს რწმე­ნის­კენ და უფ­ლის სიყ­ვა­რულს უღ­ვი­ვებ­და, ნათ­ლის­ღე­ბი­სას პირ­ვე­ლად სა­ი­დუმ­ლოდ შთა­იღ­ვრე­ბა იგი ადა­მი­ა­ნის არ­სე­ბა­ში და სრუ­ლე­ბით გან­წმენ­დს მას.

ისი­ნი, ვინც გულ­დას­მით მო­ემ­ზა­და ნათ­ლო­ბის­თვის, გა­ი­ა­რა კა­თაკ­მე­ველ­თა სკო­ლა და მთე­ლი გუ­ლით მი­ი­ღო რწმე­ნის სა­ფუძ­ვლე­ბი, უდი­დეს ცვლი­ლე­ბა­სა და სი­ხა­რულს გა­ნიც­დი­ან ნათ­ლის­ღე­ბი­სას. ამის ბევ­რი მა­გა­ლი­თია ეკ­ლე­სი­ის ის­ტო­რი­ა­ში და გვხვდე­ბა დღე­საც, თუმ­ცა­ღა სულ უფრო და უფრო იშ­ვი­ა­თად...

- ნათ­ლის­ღე­ბის სა­ი­დუმ­ლოს ხი­ლუ­ლი მხა­რეც აქვს...

- მო­სა­ნათ­ლად გამ­ზა­დე­ბუ­ლი ყოვ­ლად­წ­მინ­და სა­მე­ბის სა­ხე­ლით სამ­ჯერ შთა­იყ­ვა­ნე­ბა სუფ­თა წყალ­ში. ნათ­ლო­ბის აღ­სრუ­ლე­ბი­სას ყო­ველ­თვის გა­მო­ი­ყე­ნე­ბო­და სუფ­თა წყა­ლი, გარ­და გა­მო­ნაკ­ლი­სი შემ­თხვე­ვე­ბი­სა (ცნო­ბი­ლია, მა­გა­ლი­თად, მო­წა­მის სის­ხლით ნათ­ლო­ბა). წყალ­ზე, რო­გორც ნათ­ლო­ბის მა­სა­ლა­ზე, თვით მა­ცხო­ვარ­მა მი­უ­თი­თა თა­ვი­სი სწავ­ლე­ბი­თაც და საქ­მი­თაც. წყალ­ში აღას­რუ­ლებ­დნენ ნათ­ლო­ბას მო­ცი­ქუ­ლე­ბიც და წმინ­და ეკ­ლე­სი­აც ყველ­გან და ყო­ველ­თვის წყალ­ში ნათ­ლავ­და.

- რა­ტომ აქვს წყალს არ­სე­ბი­თი მნიშ­ვნე­ლო­ბა ნათ­ლო­ბის სა­ი­დუმ­ლოს შეს­რუ­ლე­ბის დროს?

- რად­გან ადა­მი­ა­ნი შედ­გე­ბა ორი ნა­წი­ლის­გან - სუ­ლი­სა და ხორ­ცის­გან, ამი­ტომ გან­წმენ­დაც ორგვა­რია: სხე­ულს წმენ­დს წყა­ლი, ხოლო სულს - ღვთა­ებ­რი­ვი სული.

წყალ­ში შთაფვ­ლას რამ­დე­ნი­მე სიმ­ბო­ლუ­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს: პირ­ვე­ლი - იგი წარ­მო­ად­გენს მსოფ­ლიო წარ­ღვნის სა­ხეს (1 პეტრ. 1,14-21); და მე­ო­რე, ყვე­ლა­ზე გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი სიმ­ბო­ლო - იგია საფ­ლა­ვი მა­ცხოვ­რი­სა, სა­დაც თა­ნა­და­ვიფ­ლე­ბით ქრის­ტეს­თან და შემ­დეგ მას­თან ერ­თად აღვდგე­ბით. ჩვენც, მა­ცხოვ­რის მსგავ­სად, ვკვდე­ბით ცოდ­ვის­მი­ე­რი ცხოვ­რე­ბის­თვის და, რო­გორ ის აღ­დგა მკვდრე­თით, ასე­ვე ვცო­ცხლდე­ბით მარ­თა­ლი ცხოვ­რე­ბის­თვის.

ნათ­ლის­ღე­ბის ჟამს სრულ­დე­ბა ზო­გი­ერ­თი წესი, რო­მელ­თაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. ერთ-ერ­თია შე­ფუ­ცე­ბა. ნათ­ლო­ბის და­წყე­ბამ­დე იკურ­თხე­ბა წყა­ლი და ღვთის მად­ლით მი­ე­ნი­ჭე­ბა განმწმენ­დე­ლი ძალა, რის შემ­დე­გაც იკი­თხე­ბა შე­ფუც­ვის ლოც­ვე­ბი. შე­ფუ­ცე­ბა უფ­ლის - იესო ქრის­ტეს სა­ხე­ლით ხდე­ბა. ამ დროს ადა­მი­ა­ნის­გან გა­ნი­დევ­ნე­ბა დე­მო­ნუ­რი სული - ამ უკა­ნას­კნელს მას­ზე ადა­მის ცოდ­ვით და­ცე­მის გამო ჰქონ­და ხელ­მწი­ფე­ბა, უფ­ლის მიერ ჯვარ­ზე დაღ­ვრილ­მა სის­ხლმა ამ გავ­ლე­ნის­გან გაგ­ვა­თა­ვი­სუფ­ლა.

შე­ფუც­ვის შემ­დეგ მო­სა­ნათ­ლად გამ­ზა­დე­ბუ­ლი ან მისი ნათ­ლია (თუკი მო­სა­ნათ­ლი ყრმაა) კი­თხუ­ლობს მრწამსს - სარ­წმუ­ნო­ე­ბის სიმ­ბო­ლოს, რო­მე­ლიც სარ­წმუ­ნო­ე­ბის მოკ­ლე, მაგ­რამ ზუსტ გად­მო­ცე­მას წარ­მო­ად­გენს. ამით მო­სა­ნათ­ლად გამ­ზა­დე­ბუ­ლი ადას­ტუ­რებს თა­ვი­სი რწმე­ნის იდენ­ტო­ბას სა­მო­ცი­ქუ­ლო რწმე­ნას­თან, რაც ნათ­ლო­ბის მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბი­სას მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მო­მენ­ტია. ნათ­ლო­ბის სა­ი­დუმ­ლო მე­ქა­ნი­კუ­რად არ აღეს­რუ­ლე­ბა, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია გა­აზ­რე­ბუ­ლი გუ­ლი­თა­დი რწმე­ნა. მხო­ლოდ მას შემ­დეგ, რაც ეკ­ლე­სია დარ­წმუნ­დე­ბა მო­სა­ნათ­ლად გან­მზა­დე­ბუ­ლის ჭეშ­მა­რიტ აღმსა­რებ­ლო­ბა­ში, და­ი­წყე­ბა ცენ­ტრა­ლუ­რი მო­მენ­ტი - გან­ბა­ნის წყლებ­ში შთაყ­ვა­ნე­ბა.

სა­ნამ წყალ­ში შთა­იყ­ვა­ნე­ბა, მო­სა­ნათლს ზეთს სცხე­ბენ. ამ დროს ღვთის­მსა­ხუ­რი ამ­ბობს: "იცხებს ზეთ­სა სი­ხა­რუ­ლი­სა­სა". სი­ხა­რუ­ლი სუ­ლიწ­მინ­დის­მი­ე­რი ერთ-ერთი ნი­ჭია, ამი­ტომ სუ­ლი­ე­რი ღვაწ­ლის აღ­სას­რუ­ლებ­ლად ზე­თის ცხე­ბით სუ­ლი­ე­რი სი­ხა­რუ­ლი მი­ე­ნი­ჭე­ბა.

"შთა­იც­ვამს სა­მო­სელ­სა სი­ხა­რუ­ლი­სა­სა" - ნა­თელ­ღე­ბუ­ლი იმო­სე­ბა თეთრ სა­მოს­ში ნიშ­ნად იმი­სა, რომ გა­ნი­ძარ­ცვა ცოდ­ვის სა­მო­სი, მის წილ შე­ი­მო­სა სა­მო­სი ნათ­ლი­სა და მოგ­ვევ­ლი­ნე­ბა "ძედ ნათ­ლი­სა". ეს სა­მო­სი ქრის­ტი­ა­ნის სუ­ლის სის­პე­ტა­კის მი­მა­ნიშ­ნე­ბე­ლი­ცაა.

"მო­იკ­ვეცს თმა­სა" - თმის მოკ­ვე­ცა ქრის­ტი­ა­ნის ღვთი­სად­მი მა­რა­დი­უ­ლი ერ­თგუ­ლე­ბის ნი­შა­ნია. ძვე­ლად ის სა­მარ­ცხვი­ნო მო­ნო­ბის დაღი იყო, ადა­მი­ა­ნის გა­მოხ­სნის შემ­დეგ კი გახ­და ნი­შა­ნი უფ­ლის ერ­თგუ­ლე­ბი­სა და ჭეშ­მა­რი­ტი თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­სა.

- რა­ტომ მოგ­ვე­ტე­ვე­ბა ნათ­ლის­ღე­ბის შემ­დეგ რო­გორც პირ­ველ­ქმნი­ლი, ისე მა­ნამ­დე ჩა­დე­ნი­ლი პი­რა­დი ცოდ­ვე­ბი?

- ადა­მის და­ცე­მას მთე­ლი მისი მოდ­გმის ცოდ­ვით დას­ნე­უ­ლე­ბა მოჰ­ყვა. ადა­მი­ა­ნი შო­ბით­გან და­ექ­ვემ­დე­ბა­რა ხრწნი­ლე­ბა­სა და სიკ­ვდილს და სა­ჭი­რო იყო უდი­დე­სი ღვთა­ებ­რი­ვი ძალა ნე­ტარ და მა­რა­დი­ულ ცხოვ­რე­ბა­ში მის აღ­სად­გე­ნად. მხო­ლოდ ღვთა­ებ­რი­ვი აღმშე­ნებ­ლო­ბით გახ­და შე­საძ­ლე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნის გა­მოხ­სნა. სცო­და პირ­ველ­მა ადამ­მა, მისი ცოდ­ვა კი ყვე­ლა­ზე გავ­რცელ­და. სა­ჭი­რო იყო მე­ო­რე ადა­მი - უპი­რა­ტე­სი პირ­ვე­ლი­სა, სა­ჭი­რო იყო შობა, ჯვარ­ცმა, სიკ­ვდი­ლი, აღ­დგო­მა და წმინ­და სა­ი­დუმ­ლო­თა და­არ­სე­ბა, რათა შე­მოქ­მედს ადა­მი­ა­ნი ღვთა­ებ­რივ გზა­ზე და­ებ­რუ­ნე­ბი­ნა. მოკ­ლედ ამ კი­თხვას შე­იძ­ლე­ბა ასე ვუ­პა­სუ­ხოთ: ცოდ­ვე­ბი ნათ­ლო­ბი­სას მოგ­ვე­ტე­ვე­ბა, ერთი მხრივ, ჯვარ­ცმუ­ლი მა­ცხოვ­რის მა­ცხოვ­ნე­ბე­ლი რწმე­ნის გამო, ხოლო უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი, რაღა თქმა უნდა, მად­ლია უფ­ლი­სა ჩვე­ნი­სა იესო ქრის­ტე­სი, რო­მე­ლიც მისი თავ­გან­წირ­ვი­სა და წმინ­და სა­მე­ბის ბრძნუ­ლი აღმშე­ნებ­ლო­ბის გამო მოქ­მე­დებს ნათ­ლო­ბის წყლებ­ში.

- მა­მაო, რამ­დე­ნად აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ახალ­მო­ნათ­ლუ­ლის ზი­ა­რე­ბა?

- წე­სით, ახალ­მო­ნათ­ლულს არა­ფე­რი აბ­რკო­ლებს უფ­ლის სის­ხლსა და ხორცთან ზი­ა­რე­ბის­თვის. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ევ­ქა­რის­ტია სუ­ლი­ე­რი ცხოვ­რე­ბის ცენ­ტრა­ლუ­რი მო­მენ­ტია. ნათ­ლო­ბით ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ცხოვ­რე­ბა მხო­ლოდ იწყე­ბა და ის აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გაგ­რძელ­დეს. დიდი შეც­დო­მაა, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი ამით ამ­თავ­რე­ბენ თა­ვი­ანთ რე­ლი­გი­ურ მის­წრა­ფე­ბებს. მე­ტად სა­ჭი­როა, გა­ვაგ­რძე­ლოთ სწრაფ­ვა უფ­ლის­კენ, და­ვეს­წროთ ღვთის­მსა­ხუ­რე­ბას, ვი­ლო­ცოთ, ვი­მარ­ხუ­ლოთ, გა­ვა­კე­თოთ სი­კე­თე... ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი კი წმინ­და ზი­ა­რე­ბის მი­ღე­ბაა, რომ­ლის გა­რე­შეც შე­უძ­ლე­ბე­ლია უმ­თავ­რე­სი მიზ­ნის - ღმერ­თთან სი­ახ­ლო­ვის მიღ­წე­ვა.

- შე­უძ­ლია თუ არა მო­უ­ნათ­ლავ ადა­მი­ანს ღვთის სა­სუ­ფე­ველ­ში შეს­ვლა?

- ამ შე­კი­თხვას მა­ცხო­ვა­რი პირ­და­პირ პა­სუ­ხობს: "უკე­თუ ვინ­მე არა იშუ­ას წყლი­სა­გან და სუ­ლი­სა, ვერ ხე­ლე­წი­ფე­ბის შეს­ვლად სა­სუ­ფე­ველ­სა ღმრთი­სა­სა". იგი­ვე აზრი სა­ხა­რე­ბა­ში რამ­დენ­ჯერ­მე მე­ორ­დე­ბა. არ გვაქვს უფ­ლე­ბა, სხვაგ­ვა­რად გა­ვი­გოთ მა­ცხოვ­რის სი­ტყვე­ბი. მისი თქმით, ნათ­ლო­ბის წყალ­ში გან­ბა­ნის გა­რე­შე ცათა სა­სუ­ფე­ველ­ში შეს­ვლა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ასე ეს­მო­და ეს სი­ტყვე­ბი წმინ­და ეკ­ლე­სი­ას ყო­ველ­თვის, ასე ეს­მო­დათ წმინ­და მა­მებ­საც - სა­ეკ­ლე­სიო სწავ­ლე­ბის სა­უ­კე­თე­სო განმმარ­ტებ­ლებს.

- ნათ­ლის­ღე­ბის შეს­რუ­ლე­ბის უფ­ლე­ბა მხო­ლოდ მღვდელმთავ­რებ­სა და მღვდლებს აქვთ?

- სა­ი­დუმ­ლო­თა აღ­სრუ­ლე­ბა მღვდელმთა­ვარ­თა და სამ­ღვდე­ლო­თა პრე­რო­გა­ტი­ვაა. ეს უფ­ლე­ბა მათ ქე­რო­ტო­ნი­ით (ხელ­დას­ხმით) გა­და­ე­ცათ ეკ­ლე­სი­ის­გან. თუმ­ცა არ­სე­ბობს გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბიც. ექ­სტრე­მა­ლურ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში, როცა ადა­მი­ანს სიკ­ვდი­ლის საფრ­თხე ემუქ­რე­ბა, ხოლო მო­ძღვრის მიყ­ვა­ნა ნათ­ლო­ბის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მო­ნათ­ვლის უფ­ლე­ბა ერის­კაც­საც ეძ­ლე­ვა. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში მო­სა­ნათლს სამ­ჯერ და­ეს­ხმე­ბა წყა­ლი და წარ­მო­ით­ქმის სი­ტყვე­ბი: "ინათ­ლე­ბა მონა ღვთი­სა (სა­ხე­ლი) სა­ხე­ლი­თა მა­მი­სა­თა (წყლის დას­ხმა) და ძი­სა­თა (წყლის დას­ხმა) და სუ­ლი­სა წმი­დი­სა­თა (წყლის დას­ხმა). ამინ!" თუ ადა­მი­ა­ნი გა­დარ­ჩე­ბა, მას­ზე ნათ­ლო­ბის წესი სრუ­ლად უნდა შეს­რულ­დეს, გარ­და წყლის დას­ხმი­სა.

- ზოგი თვლის, რომ ადა­მი­ა­ნი ზრდას­რუ­ლი უნდა მო­ი­ნათ­ლოს - თვი­თონ უნდა აირ­ჩი­ოს აღმსა­რებ­ლო­ბა, რად­გან მი­აჩ­ნია, რომ ჩვი­ლი, თუნ­დაც მცი­რე­წლო­ვა­ნი, მისი ნება-სურ­ვი­ლის გა­უთ­ვა­ლის­წი­ნებ­ლად ინათ­ლე­ბა...

- ეკ­ლე­სი­ა­ში ეს მო­საზ­რე­ბა ძვე­ლა­დაც არ­სე­ბობ­და და მას ზო­გი­ერ­თი ავ­ტო­რი­ტე­ტუ­ლი ეკ­ლე­სი­ის მას­წავ­ლე­ბე­ლიც იზი­ა­რებ­და. სა­ბო­ლო­ოდ, ასე­თი შე­ხე­დუ­ლე­ბა სა­ეკ­ლე­სიო კრე­ბამ უარ­ყო, რო­გორც ყრმა­თათ­ვის მავ­ნე ქმე­დე­ბა. ეკ­ლე­სი­ამ ჩათ­ვა­ლა, რომ ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქი­კის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბა ენი­ჭე­ბა საღ­მრთო მადლს, რო­მე­ლიც წმინ­და სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბით მოქ­მე­დებს და მის­გან ყრმის გან­ყე­ნე­ბა არა­გო­ნივ­რუ­ლი საქ­მეა. მით უმე­ტეს, როცა ბო­რო­ტე­ბა კო­ლო­სა­ლუ­რი ძა­ლე­ბით მოქ­მე­დებს. მო­სა­ნათ­ლის გა­აზ­რე­ბუ­ლი რწმე­ნის არ­ქო­ნას მიმრქმელ­თა და მშო­ბელ­თა რწმე­ნა შე­ავ­სებს.

- რა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ეკის­რე­ბა მიმრქმელს (ნათ­ლი­ას)?

- ნათ­ლია მშობ­ლებ­თან და მო­ძღვარ­თან ერ­თად იზი­ა­რებს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ნათ­ლუ­ლის სუ­ლი­ერ აღ­ზრდა­ზე. ის უნდა და­ეხ­მა­როს მას ეკ­ლე­სი­ას­თან და­ახ­ლო­ე­ბა­ში. გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა