ბედის ირონია ქართულად - ''ახალი წლის ღამეს ბედი საკუთარი ფეხით მომადგა კარზე''...

ამ ქალბატონის ისტორია ''ბედის ირონიის'' სიუჟეტს მოგაგონებთ. ალბათ ბევრი მას ამ კინოფილმთან გააიგივებს, თუმცა ამ შემთხვევაში არც კამერა იყო სადმე და არც რეჟისორის ხმა ისმოდა. ეს ყველაფერი რეალურ ცხოვრებაში, რამდენიმე წლის წინ, ახალი წლის ღამეს მოხდა....

- მოგეხსენებათ, ჩვენს ქვეყანაში როგორაა, როგორც კი 20 წელს გადაცილდები, ნათესავ-მეგობრები, მეზობლები ერთსა და იმავე კითხვას გისვამენ: ''არ თხოვდები?!'' გაღიზიანება და ნერვების მოშლა თავისთავად, მაგრამ მგონი, ამაზე უტაქტო შეკითხვა საერთოდ არ არსებობს!.. გამონაკლისი არც მე ვყოფილვარ. როგორც კი უნივერსიტეტი დავამთავრე და მუშაობა დავიწყე, ყველამ გადაწყვიტა, რომ ჩემი გათხოვების დრო დადგა. სიმართლე გითხრათ, ყოველთვის მყავდა თაყვანისმცემლები, მაგრამ მათ შორის ისეთი არავინ ყოფილა, რომ მასზე გათხოვება გადამეწყვიტა.

- თქვენს რჩეულს რა კრიტერიუმები უნდა დაეკმაყოფილებინა?

- არ იფიქროთ, რომ ფულსა და სიმდიდრეზე ვიყავი დაგეშილი და ამის მიხედვით ვირჩევდი ვინმეს, ან ციდან მოწყვეტილ ვარსკვლავს ვეძებდი, უბრალოდ, არც ერთი მათგანი არ მომწონდა ისე, რომ ჩემი ქმარი გამხდარიყო. 3 წლით უფროსი და მყავს, რომელმაც ოჯახი 21 წლის ასაკში შექმნა და ქმართან გადავიდა საცხოვრებლად. ჩემი გათხოვების საკითხით ყველაზე ნაკლებად ჩემი მშობლები იყვნენ დაინტერესებულები, რადგან არ უნდოდათ მარტო დარჩენილიყვნენ, მაგრამ ერთხელაც ახალ წელს მამამ ასეთი სადღეგრძელო დალია: ''იმედი მაქვს, წელს ჩვენი უმცროსი ქალიშვილიც თავის რჩეულს იპოვის და გაბედნიერდებაო''. შეიძლება ამ სიტყვებში ცუდი არაფერია, მაგრამ გულზე ისე მომხვდა, საახალწლო სუფრაზე ლამის ცრემლები გადმოვყარე. მერე მამაჩემს ჩემმა სიძემ აუბა მხარი, მერე ბიძაჩემმა, მისმა მეგობარებმა და ასე საერთო იერიში მოიტანეს ჩემზე.

- დარწმუნებული ვარ, რომლიმე მათგანი ქორწილში თამადის ადგილსაც ''დაჯავშნიდა''...

- მართლაც ასე იყო. მამაჩემის ერთი ძმაკაცი ამბობდა, შენი დის ქორწილში მე ვითამადე და სანამ სმა ჯერ კიდევ შემიძლია, დროზე გათხოვდი, რომ შენს ქორწილშიც თამადა მე ვიყოო... მოკლედ, შემაღონეს (იცინის)! ამის შემდეგ, ახალი ტაქტიკა შევიმუშავე, ყველას ვინც მხვდებოდა და გამარჯობის მაგივრად მეკითხებოდა: ''ხომ არ თხოვდები?'' კი, მალე-მეთქი ვპასუხობდი. ერთხელაც ასე ერთ ჩემს მეზობელს ვუპასუხე, ის კი მამაჩემთან მისულა და მიულოცავს, შენმა ქალიშვილმა მითხრა, ვთხოვდები და გილოცავო! იმავე საღამოს მამაჩემი წყენით მითხრა, არ გცხვენია, თუ გათხოვებას აპირებ, ამას მეზობლებისგან უნდა ვიგებდეო?! მერე ჩამეძია, შენი რჩეული გაგვაცანი - სახლში მოიყვანეო. მაშინვე დავეთანხმე, კარგი, ახლა მივლინებაშია, რომ ჩამოვა, დაველაპარაკები და მოვიყვან-მეთქი. ერთხელაც მამამ მითხრა, რაღაც ძალიან გაუგრძელდა შენს ბიჭს მივლინება, აღარ უნდა გაგვაცნოო?!

ახალი წელი ახლოვდებოდა და მეც მორიგი ტყუილი დავაბრეხვე, კი, ამ დღეებში ჩამოვა და სახლში მოვიყვან-მეთქი... მოკლედ, იმ ახალ წელს მეგობრებთან ერთად რესტორანში უნდა წავსულიყავი, მაგრამ ყველაფერი ბოლო წუთებში შეიცვალა. ჩვენს ერთ-ერთ მეგობარს მამა დაეღუპა, საზეიმო განწყობა არც ერთს არ გვქონდა და გადავწყვიტეთ, ყველანი სახლში შევხვედროდით ამ დღესასწაულს. იმ წელსაც ჩემს ოჯახში ტრადიციულად 12 საათის მერე სტუმრები მოვიდნენ. მიყვნენ-მოყვნენ და ისევ ჩემს გათხოვება-არგათხოვებაზე ჩამოვარდა ლაპარაკი. მამა მომიბრუნდა, ბოლოს და ბოლოს, როდის უნდა გაგვაცნო შენი შეყვარებულიო? ძალიან მალე-მეთქი, ვთქვი და სამზარეულოში გავედი. სწორედ ამ დროს კარზე ზარი გაისმა, გავაღე და იქ უზარმაზარი თაიგულითა და 2 შამპანურის ბოთლით ხელში უცხო მამაკაცი დამხვდა. სახეზე დაბნეულობა ეტყობოდა, უკაცრავად, სადარბაზო შემეშალაო მითხრა და მიბრუნდა. მერე შემოტრიალდა, გამიცინა, მომიბოდიშა და ახალი წელი მომილოცა. მეც მივულოცე და გავიღიმე. უცბად ერთი შამპანურის ბოთლი ხელიდან გაუვარდა და გატყდა.

იხილეთ გაგრძელება