საკ­მა­რი­სია, ამა თუ იმ სა­იტ­ზე, ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებ­ზე მომ­ზა­დე­ბუ­ლი სტა­ტია თუ ინ­ტერ­ვიუ გან­თავ­სდეს (მე­ტად­რე, "ამ­ბე­ბი.გე"-ზე), მკი­თხვე­ლი კო­მენ­ტა­რე­ბის ნა­წილ­ში მა­შინ­ვე სა­კუ­თარ მო­საზ­რე­ბას აფიქ­სი­რებს. უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში, ეს კო­მენ­ტა­რე­ბი ნე­გა­ტი­უ­რია, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ პი­როვ­ნე­ბა ლან­ძღვა-გი­ნე­ბი­სა და დის­კრე­დი­ტა­ცი­ის ობი­ექ­ტი ხდე­ბა...

აი, თვალ­სა­ჩი­ნო­ე­ბის­თვის რამ­დე­ნი­მე მათ­გა­ნი:

ნიკა ქავ­თა­რა­ძის ინ­ტერ­ვი­უს ქვეშ მი­წე­რი­ლი კო­მენ­ტა­რი:

"შენ რომ ცო­ტა­თი აზ­როვ­ნებ­დე, მიხ­ვდე­ბო­დი, რო­გორ ზი­ზღს იწ­ვევ უმე­ტეს ადა­მი­ა­ნებ­ში. ცოტა ხანს მო­ე­ფა­რე თვალს გირ­ჩევ

ეთო"

***

"ნე­ტავ იმას, ვინც შენ გის­მენს და რა­მედ მი­აჩ­ნი­ხარ, შენ ნა­ცარ­ჩა­მო­უ­ბერ­ტყა­ვო, ნე­ტავ, ვინ გგო­ნია შენი თავი?

ნატა"

ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლის ინ­ტერ­ვი­უს ქვეშ და­ტო­ვე­ბუ­ლი კო­მენ­ტა­რე­ბი:

"ნუთუ ვინ­მეს აინ­ტე­რე­სებს წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლის აზ­რე­ბი?

გია"

***

"ეეეე, წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლო! შენ ცოტა ხომ არ გაჟ­რი­ა­ლებს???????

თე­მუ­რი"

***

"ამათ მეტი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი არ არ­სე­ბო­ბენ? და­ე­ტი­ონ სახ­ლში, ნორ­მა­ლურ ქალ­ბა­ტო­ნებ­ზე გა­ა­მახ­ვი­ლეთ ყუ­რა­დღე­ბა!"

***

"წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლი და ჯაზი? ღმერ­თო შენ გვიშ­ვე­ლე! რო­დემ­დე­ე­ე­ე­ე­ე­ე­ე­ეე?

შო­რე­ნა"

კო­მენ­ტა­რე­ბი თა­მუ­ნა მუ­სე­რი­ძის ინ­ტერ­ვი­უს შემ­დეგ:

"ან ერთხელ რა გა­სა­თხო­ვა­რი იყო?

მე­სა­მედ ხომ სა­ერ­თოდ!

ქიუ"

***

"მარ­თლა ბნე­ლო, ვერ გა­გირ­კვე­ვია, "კა­ზან­ტი­პი" რომ სიბ­ნე­ლე და გარ­ყვნი­ლე­ბაა, იქ გუ­ლა­ო­ბენ, ნარ­კო­ტი­კე­ბი და მო­გუ­ლა­ვე ქა­ლე­ბი. უკ­რა­ი­ნა­ში დიდი ნე­გა­ტი­ვია ამ ყვე­ლაფ­რის მი­მართ. შე ბნე­ლო, რას იჩე­მებ, რომ გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ხარ...

ნატო"

***

"ჩვენ რა და­ნა­შა­უ­ლი გვაქვს, ამა­თი სი­ფა­თე­ბის ყუ­რე­ბა გვი­წევს და­უს­რუ­ლებ­ლად????

აფე­რუმს!!!"

ამის შემ­დეგ და­ვუ­კავ­შირ­დით თა­ვად იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვი­საც სა­იტ­ზე კო­მენ­ტა­რე­ბის გრა­ფა­ში ასე ამ­კო­ბენ. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რას ფიქ­რო­ბენ და გა­ნიც­დი­ან, რო­დე­საც სა­კუ­თარ თავ­ზე ინ­კოგ­ნი­ტო ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან ასეთ ფრა­ზებს კი­თხუ­ლო­ბენ.

ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლი:

- კი­დევ მლან­ძღა­ვენ? სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მა­სა­ლის ქვე­მოთ მი­წე­რილ კო­მენ­ტა­რებს არც კი ვკი­თხუ­ლობ, იმ­დე­ნად არ მა­ინ­ტე­რე­სებს. რა­ღა­ცებს ხან­და­ხან სხვე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან ხოლ­მე და არც ეგ მა­ინ­ტე­რე­სებს...

მაგ­რად "გა­მი­ტყდე­ბა" მაგ კა­ტე­გო­რი­ას რომ მო­ვე­წო­ნო, რომ­ლე­ბიც ყვე­ლას ლან­ძღავს პრო­ფე­სი­ის, სქე­სი­სა და წარ­მო­მავ­ლო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად...

გულ­წრფე­ლად ვამ­ბობ, არ მა­ინ­ტე­რე­სებს და თან, მაგ­რად მე­ცო­დე­ბი­ან მხო­ლოდ და მხო­ლოდ კომ­პი­უ­ტე­რის ეკ­რა­ნის მიღ­მა რომ აქვთ სუბ­ლი­მა­ცი­ის შან­სი... დიახ, ეს მათი მხრი­დან არის სუბ­ლი­მა­ცია და თუ ამით იც­ლე­ბი­ან, დაე, და­ი­ცა­ლონ ჩემ­ზე უარ­ყო­ფი­თი კო­მენ­ტა­რე­ბის წე­რით. წარ­მა­ტე­ბას ვუ­სურ­ვებ ყვე­ლას და ისეთ სა­ინ­ტე­რე­სო და დატ­ვირ­თულ ცხოვ­რე­ბას, რო­გო­რიც მე მაქვს... მეტი საქ­მე არ მაქვს, ნერ­ვე­ბი მა­გა­ზე მო­ვი­შა­ლო.

ნიკა ქავ­თა­რა­ძე:

- რას ვფიქ­რობ, რას გან­ვიც­დი? ვფიქ­რობ იმა­ზე, სა­ი­დან ადა­მი­ა­ნებს ამ­დე­ნი ჩემ­თვის უცხო ემო­ცია. თუმ­ცა შე­იძ­ლე­ბა მეც ვარ "ბრა­ზი­ა­ნი," მაგ­რამ ამის გა­მო­ხატ­ვას ვე­რი­დე­ბი - სხვებს დის­კომ­ფორ­ტი რომ არ შე­ვუქ­მნა.

ძი­რი­თა­დად, ის კო­მენ­ტა­რე­ბი ინ­ტერ­ვი­უს არა­ნა­ი­რად არ უკავ­შირ­დე­ბა ხოლ­მე. უბ­რა­ლოდ ილან­ძღე­ბი­ან.

ჩემ­ში რა აღი­ზი­ა­ნებთ? არ ვიცი, უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი მყავს - სხვა­დას­ხვა ასა­კის, ეროვ­ნე­ბის, სქე­სის - ყო­ველ მათ­განს მოს­წონს ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, სა­უ­ბა­რი, გარ­თო­ბა. მე­ეჭ­ვე­ბა ისი­ნი ასე მწა­რედ ცდე­ბოდ­ნენ (მე­გობ­რებს ვგუ­ლის­ხმობ). ალ­ბათ ჩემი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ხა­რის­ხია ის, რის გა­მოც ერთ ნა­წილს ვუყ­ვარ­ვარ და მე­ო­რეს ვა­ღი­ზი­ა­ნებ.

- ის მე­ო­რე ნა­წი­ლი რა კა­ტე­გო­რი­აა?

- დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ის ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მცი­რე ნა­წი­ლია, თუმ­ცა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო თა­ვი­ან­თი სამ­ყა­რო­სად­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით. ალ­ბათ, რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში უფრო ლა­ღე­ბი არი­ან.

- თა­ვად ხომ არ გა­გი­კე­თე­ბია ოდეს­მე მსგავ­სი რამ?

- არა, მე არ ვმა­ლავ ვი­ნა­ო­ბას. მეტ­საც გე­ტყვით, რა­ზეც აზ­რის გა­მო­ხატ­ვა მინ­და, სა­კუ­თარ მო­საზ­რე­ბას - ჩემს "ფე­ის­ბუ­ქის" გვერ­დზე ვწერ.

- რა გა­ნა­პი­რო­ბებს შენ მი­მართ ინ­ტერ­ნეტსა­ზო­გა­დო­ე­ბის აგ­რე­სი­ა­სა და გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბას?

თა­მუ­ნა მუ­სე­რი­ძე:

- ის, რომ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩვენ­ზე ჭო­რა­ო­ბენ, თა­ვის­თა­ვად ჩვე­ნი ბრა­ლია. თუ ადა­მი­ანს მი­ზეზს არ მის­ცემ, შენ­ზე არ ილა­პა­რა­კებს... რა­ტომ არ ლა­პა­რა­კო­ბენ ექი­მებ­ზე, მას­წავ­ლებ­ლებ­ზე, დამ­ლა­გებ­ლებ­ზე? იმი­ტომ, რომ ისი­ნი ისე­თი დო­ზით არ ჩა­ნან ეკ­რან­ზე და მა­სობ­რი­ვად ადა­მი­ა­ნებს არ აღი­ზი­ა­ნე­ბენ.

ერთი მხრივ, თვი­თონ ვახ­დენთ პრო­ვო­ცი­რე­ბას. თუ გა­მო­ჩე­ნა არ გვინ­და და შემ­დგომ ჩვე­ნი პი­როვ­ნე­ბე­ბის გან­ხილ­ვა, ნუ გა­მოვ­ჩნდე­ბით. ვინ გვე­ქა­ჩე­ბა?!

- ისე მე­ლა­პა­რა­კე­ბი, თით­ქოს აღ­სა­რე­ბას მა­ბა­რებ­დე...

- შე­იძ­ლე­ბა ასეც იყოს, მაგ­რამ მე­ო­რე მო­მენ­ტიც არის. იმ კო­მენ­ტა­რებს ბევ­რი ისე­თი ადა­მი­ა­ნი წერს, რო­მე­ლიც ას­ჯერ იმა­ზე უა­რესს სჩა­დის, ვიდ­რე ჩვენ ყვე­ლა ერ­თად აღე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ამას იმი­ტომ აკე­თებს, რომ თვი­თონ კარ­გად გა­მოჩ­ნდეს და ვი­თომ შენს უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებ­ზე ამახ­ვი­ლებს ყუ­რა­დღე­ბას. არა­და, ვერც ერთი მათ­გა­ნი ვერ წერს თა­ვის ნამ­დვილ სა­ხელს და გვარს იმი­ტომ, რომ შენ­თან და­პი­რის­პი­რე­ბის ეში­ნია. თან იცის, რომ მარ­თა­ლი არ არის.

მა­რი­ნა კა­ჭა­რა­ვა, ფი­ქო­ლოგ-ფი­ზი­ო­ლო­გი:

- ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში, ბოლო წლე­ბია, პო­ლი­ტი­კუ­რად რთუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­აა (ომე­ბი, გა­დატ­რი­ა­ლე­ბე­ბი, გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი მი­ტინ­გე­ბი, სო­ცი­ა­ლუ­რი სი­დუ­ხ­ჭი­რე, უთა­ნას­წო­რო­ბა, უსა­მარ­თლო­ბის გან­ცდა). რა გა­საკ­ვი­რია, რომ ამ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე, ადა­მი­ა­ნებს დაგ­რო­ვე­ბუ­ლი ჰქონ­დეთ დიდი აგ­რე­სია. ამას­თან, მათ ამ აგ­რე­სი­ის გა­მო­ხატ­ვი­სა და გან­მუხ­ტვის არა­ნა­ი­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ გა­აჩ­ნი­ათ. სა­უ­ბე­დუ­როდ, არც ბრა­ზის, აგ­რე­სი­ის, ემო­ცი­ის მარ­თვა. ამი­ტო­მაც არის, რომ ამ­დენ­მა დაგ­რო­ვე­ბულ­მა უარ­ყო­ფით­მა მუხტმა გა­მო­სა­ვა­ლი ერ­თმა­ნე­თის მი­უ­ღებ­ლო­ბა­ში ჰპო­ვა. არ შეგ­ვიძ­ლია მი­ვი­ღოთ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად ფიქ­რობს. არა­თუ მი­ვი­ღოთ, მისი გა­და­კე­თე­ბა გვსურს, არა­თუ გა­და­კე­თე­ბა, მას­ზე ძა­ლა­დო­ბა გვინ­და, მისი ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა, შე­უ­რა­ცხყო­ფა. ამას­თან, ის­ტო­რი­უ­ლად სა­ოც­რად კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი და სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე ხალ­ხი ვართ...

კო­მუ­ნი­კა­ცია არ არის მხო­ლოდ გა­მარ­ჯო­ბის თქმა, ან მო­კი­თხვა: - რო­გორ ხარ? კო­მუ­ნი­კა­ცი­აა უპირ­ვე­ლე­სად, ადა­მი­ა­ნის მი­ღე­ბა ისე­თად, რო­გო­რიც არის. ადა­მი­ა­ნი ისე უნდა მი­ი­ღო, პი­რო­ბა არ წა­უ­ყე­ნო. ეს ეხე­ბა მშობ­ლებ­სა და შვი­ლებს, და-ძმას, მე­ზობ­ლებს, მე­გობ­რებს, ნა­თე­სა­ვებს, თა­ნამ­შრომ­ლებს. მი­ღე­ბა კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის ერთ-ერთი "ოქ­როს წე­სია". ასე­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ემ­პა­თი­ის უნა­რი, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნებ­ში ასე­ვე ნა­წი­ლობ­რივ და­კარ­გუ­ლია.

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- ემ­პა­თია თა­ვის სხვის ად­გი­ლას და­ყე­ნე­ბაა, და­ი­ნა­ხო მისი გა­ჭირ­ვე­ბა, იგ­რძნო მისი მდგო­მა­რე­ო­ბა. შე­ე­ცა­დო, მისი თვა­ლით შე­ხე­დო სამ­ყა­როს. პი­როვ­ნე­ბა თუ ასე მო­იქ­ცე­ვა, აგ­რე­სი­უ­ლი სხვა ადა­მი­ა­ნის მი­მართ ვე­ღარ იქ­ნე­ბა. მას მეტი ტო­ლე­რან­ტო­ბი­სა და შემ­წყნა­რებ­ლო­ბის უნა­რი ექ­ნე­ბა.

- რო­გორც ჩანს, ადა­მი­ანს ადა­მი­ა­ნის შე­წყნა­რე­ბა ყვე­ლა­ზე მე­ტად უჭირს?

- დიახ და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ამა თუ იმ პი­როვ­ნე­ბის უპი­რო­ბო მი­ღე­ბა. დიახ, გვი­ჭირს ემ­პა­თია, რად­გა­ნაც გვაქვს ან სიმ­პა­თია, ან ან­ტი­პა­თია. ემ­პა­თია კი სხვა რამ გახ­ლავთ. ეს არ ნიშ­ნავს იმას, რომ მომ­წონ­ხართ, ან არ მომ­წონ­ხართ, რაც მა­ინც შე­ფა­სე­ბი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაა. ემ­პა­თია ნიშ­ნავს იმას, რომ მე მეს­მის თქვე­ნი!

- ალ­ბათ, შე­ფა­სე­ბი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ზო­გა­დად ადა­მი­ა­ნებს შო­რის ურ­თი­ერ­თო­ბას აფუ­ჭებს.

- დიახ, მარ­თა­ლი ბრძან­დე­ბით. თა­ნა­გან­ცდა ზო­გა­დად ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში აუ­ცი­ლე­ბე­ლია... სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი იმის სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა, რომ და­ვი­ნა­ხოთ, თუ რო­გორ გა­მო­ხა­ტა­ვენ ადა­მი­ა­ნე­ბი ლან­ძღვი­თა და უშ­ვე­რი სი­ტყვე­ბით აგ­რე­სი­ას, რი­თაც ასე ვთქვათ, გულს იფხა­ნენ... იმას, რა­საც ვერ ახერ­ხე­ბენ ცხოვ­რე­ბა­ში, შე­უძ­ლი­ათ, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით მო­ა­ხერ­ხონ. ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი სამ­ყა­რო ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა, - ადა­მი­ანს ნიღ­ბავს და ოც­ნე­ბის ას­რუ­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა­საც აძ­ლევს. ჰოდა, ის იქ არის სა­ოც­რად აგ­რე­სი­უ­ლი, გულ­წრფე­ლიც და მთე­ლი მისი უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით შე­უძ­ლია, ადა­მი­ა­ნი ტა­ლახ­ში ამოს­ვა­როს...

ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ცდი­ლო­ბენ, ფსევ­დო­ნი­მით წარ­დგნენ, ან შეც­ვლი­ლი სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით იმის გამო, რომ შემ­დგომ არ მო­ე­კი­თხოთ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ასე­თი აღ­ვი­რახ­სნი­ლი აგ­რე­სია არ შე­იძ­ლე­ბა, უპა­სუ­ხოდ დარ­ჩეს და რო­გორც წესი, აგ­რე­სია აგ­რე­სი­ას იწ­ვევს. მაგ­რამ ამ უკუ­კავ­ში­რის არ არ­სე­ბო­ბის გამო ისი­ნი ცალ­მხრი­ვად ეწე­ვი­ან ამ ლან­ძღვა-გი­ნე­ბას, დის­კრე­დი­ტა­ცი­ას. ასე რომ, ბევ­რი კარ­გი და სა­მა­გა­ლი­თო ადა­მი­ა­ნი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ისე­თი გა­ლან­ძღუ­ლი, შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლი "ეპი­თე­ტე­ბით" შემ­კუ­ლია, რომ გა­ვო­ცე­ბულ­ვარ...

ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი ხდე­ბა იმი­ტომ, რომ ესა თუ ის ადა­მი­ა­ნი ვი­ღა­ცის ჩარ­ჩო­სა და ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა სის­ტე­მა­ში არ ჯდე­ბა, ამი­ტომ შე­უძ­ლია, შე­უ­რა­ცხყო­ფა მი­ა­ყე­ნოს... ბევ­რი რამ არ მომ­წონს და ბევ­რის ქცე­ვა არ მსი­ა­მოვ­ნებს, მაგ­რამ არ მაქვს უფ­ლე­ბა, ადა­მი­ანს რა­მე­ზე მი­ვუ­თი­თო. პე­და­გო­გის რან­გშიც კი ძა­ლი­ან ფრთხი­ლი უნდა იყოს ადა­მი­ა­ნი, ანუ უნდა იცო­დეს, რო­გორ ას­წავ­ლოს. სწავ­ლე­ბა კი ხდე­ბა არა დი­რექ­ტი­ვე­ბით, მენ­ტო­რუ­ლი ტო­ნით, ლან­ძღვა-გი­ნე­ბი­თა და მუშ­ტი-კრი­ვით, არა­მედ ჩემი მე­ო­რე პი­როვ­ნე­ბი­სად­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით.

სამ­წუ­ხა­როდ, სხვებს ვაკ­რი­ტი­კებთ მთე­ლი გუ­ლი­თა და დიდი ძა­ლის­ხმე­ვით და ჩვენ მი­მართ მო­მარ­თუ­ლი კრი­ტი­კა არ მოგ­ვწონს. იმი­ტომ, რომ კრი­ტი­კა თა­ვის თავ­ში შე­ი­ცავს გან­კი­თხვას. ჩვენ ვაძ­ლევთ თავს უფ­ლე­ბას, ვლან­ძღოთ, ვაკ­რი­ტი­კოთ, ვა­გი­ნოთ სხვა, რაც არ არის ქცე­ვის, ან მოვ­ლე­ნის ანა­ლი­ზი, რაც მი­სა­ღე­ბია, მაგ­რამ აქ ლა­პა­რა­კია უპი­რო­ბო ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა­ზე, თავსლა­ფი­სა და ერ­თმა­ნე­თის­თვის ტა­ლა­ხის შეს­ხმა­ზე... ამ მოვ­ლე­ნა­ზე სა­უ­ბა­რი ნამ­დვი­ლად სა­ჭი­როა და არ მი­მაჩ­ნია, რომ მას­ზე მხო­ლოდ სპე­ცი­ა­ლის­ტებ­მა უნდა ილა­პა­რა­კონ, ამ სა­კი­თხზე ლა­პა­რა­კის უფ­ლე­ბა ყვე­ლას აქვს. აზ­რის შე­ფუთ­ვას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. სხვა­თა შო­რის, ამ პო­ზი­ცი­ას, ფსი­ქო­ლო­გი­ა­ში "სენდვიჩს" უწო­დე­ბენ: "პლუ­სი, მი­ნუ­სი, პლუ­სი".

- ეს რას ნიშ­ნავს?

- ვთქვათ, მე მაქვს რა­ი­მე უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა თქვე­ნი ქცე­ვი­სად­მი, თქვე­ნი პი­როვ­ნე­ბი­სად­მი, შე­ფა­სე­ბი­სას ჯერ ის პო­ზი­ტი­უ­რი უნდა აღ­ვნიშ­ნო და მერე ვთქვა ნე­გა­ტი­ვი და სა­უ­ბა­რი ისევ პო­ზი­ტი­ვით და­ვას­რუ­ლო... 

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად AMBEBI.GE-სთვის