ეს შემ­ზა­რა­ვი ტრა­გე­დია 24 წლის წი­ნათ დატ­რი­ალ­და. კი­ნო­სა და თე­ატ­რის ცნო­ბილ­მა მსა­ხი­ობ­მა, თბი­ლი­სის საყ­ვა­რელ­მა კო­ლო­რი­ტულ­მა პერ­სო­ნამ გია ფე­რა­ძემ თა­ვი­სი მშვე­ნი­ე­რი მე­უღ­ლე, სრუ­ლი­ად ახალ­გაზ­რდა, 26 წლის ირი­ნა მი­ქა­ტა­ძე მოკ­ლა. ამ ტრა­გე­დი­ამ და­ზაფ­რა და აა­ლა­პა­რა­კა თბი­ლი­სი.

ერთ-ერთი ვერ­სი­ით, ეს უბე­დუ­რი შემ­თხვე­ვა იყო - გია ფე­რა­ძეს შემ­თხვე­ვით გა­უ­ვარ­და მი­ნი­ა­ტუ­რუ­ლი, კალ­მის ფორ­მის ია­რა­ღი და ცოლი შე­მო­აკ­ვდა. სხვა ვერ­სი­ით კი, მან გან­ზრახ ეს­რო­ლა და მოკ­ლა…

შემ­ზა­რა­ვი იყო ამ შემ­ზა­რა­ვი ტრა­გე­დი­ის გაგ­რძე­ლე­ბაც - ირი­ნას მა­მამ, ცნო­ბილ­მა მო­ქან­და­კემ და სა­ხალ­ხო მხატ­ვარ­მა - ჯუნა მი­ქა­ტა­ძემ და­უნ­დობ­ლად იძია შური შვი­ლის მკვლელ სი­ძე­ზე - ამ და­ნა­შა­უ­ლის­თვის გან­კუთ­ვნი­ლი უმაღ­ლე­სი ზომა მი­ას­ჯე­ვი­ნა, ციმ­ბირ­ში, მკაც­რი რე­ჟი­მის კო­ლო­ნი­ა­ში გა­აგ­ზავ­ნი­ნა და მე­რეც მკაც­რად აკონ­ტრო­ლებ­და, რომ მის­თვის რე­ჟი­მი არ შე­ემ­სუ­ბუ­ქე­ბი­ნათ.

გია ფე­რა­ძემ ბო­ლომ­დე მო­ი­ხა­და სას­ჯე­ლი და ცი­ხი­დან გა­მოს­ვლი­დან ორი­ო­დე წელ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა.

თა­ვის დრო­ზე, როცა ეს შემ­ზა­რა­ვი ამ­ბა­ვი მე­ხი­ვით გა­ვარ­და თბი­ლის­ში, მეც, ბევრ სხვა­სა­ვით, აღ­მომ­ხდა: რა­ტომ? რო­გორ? მეც სხვე­ბი­ვით მიყ­ვარ­და ეს ლაღი, ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბი. მის გვერ­დით ვერ მო­ი­წყენ­დი, მისი ნათ­ქვა­მი თუ ნა­მოქ­მე­და­რი ანეკ­დო­ტე­ბად და­დი­ო­და ქა­ლაქ­ში... გია ფე­რა­ძემ დი­მიტ­რი ბა­თი­აშ­ვი­ლის ფილმში, "არა­სე­რი­ო­ზუ­ლი კაცი", მთა­ვა­რი გმი­რის, ნი­კოს როლი ითა­მა­შა. რო­გორ მი­ე­სა­და­გა ამ ალა­ლი, გზა­აბ­ნე­უ­ლი და მო­უს­ვე­ნა­რი კა­ცის ბედი მის ბედს...

გიას უფ­რო­სი ძმა, ბა­ტო­ნი ილი­კო ფე­რა­ძე: გია უფრო ლაღი იყო, ვიდ­რე მისი გმი­რი ნიკო, მაგ­რამ იმ სა­ბე­დის­წე­რო დღის მერე მას­ზე უბე­დუ­რი არა­ვინ მე­გუ­ლე­ბო­და დე­და­მი­წის ზურ­გზე. 37 წელი ბედ­ნი­ე­რად გან­ვლო, ბოლო 7 წელი კი ჯო­ჯო­ხეთ­ში გა­ა­ტა­რა. ბევ­რმა არ იცის, რა ტრი­ა­ლებ­და მის სულ­ში, ამა­ზე მისი ლექ­სე­ბი მე­ტყვე­ლებს. 30-მდე სქელ­ტა­ნი­ა­ნი რვე­უ­ლი დაგ­როვ­და 7 წლის პა­ტიმ­რო­ბა­ში, რომ­ლე­ბიც ვლა­დი­მი­რის (მოს­კო­ვის ოლქი), შუ­შას (აზერ­ბა­ი­ჯა­ნი), ხო­ნის, რუს­თა­ვის და თბი­ლი­სის სა­პყრო­ბი­ლე­ებ­ში პა­ემ­ნე­ბი­დან ჩა­მომ­ქონ­და. გია ცი­ხი­დან გა­მოს­ვლის მერე ვერ მო­ე­რია თავს და 47 წლის ასაკ­ში წა­ვი­და. მე კი ლექ­სე­ბის ერთ-ერთი რვე­უ­ლის ყდა­ზე მი­მი­წე­რა ან­დერ­ძი­ვით:

"თუ ჩემ ცხოვ­რე­ბას წიგ­ნად აკინ­ძავ,

და­არ­ქვი იმას "სევ­დის კრე­ბუ­ლი".

ეს თხოვ­ნა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, მაგ­რამ პირ­ნათ­ლად შე­ვას­რუ­ლე.

ლექ­სებს ად­რეც წერ­და. სალ­ხი­ნო სუფ­რას­თან ხან ექ­სპრომ­ტად იტყო­და ხოლ­მე, ხან ქა­ღალ­დის ხელ­სა­ხოც­ზე და­წერ­და რა­მეს. ბევ­რმა არ იცის, რომ რუ­სუ­დან სე­ბის­კვე­რა­ძის მშვე­ნი­ე­რი სიმ­ღე­რის - "ვერა" ტექ­სტი გია ფე­რა­ძი­საა (მას ბრწყინ­ვა­ლედ მღე­რო­და გოგი დო­ლი­ძე). გია ვე­რა­ზე და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და და რა გა­საკ­ვი­რია, რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტად თბი­ლი­სის ეს უბა­ნი უყ­ვარ­და. "სევ­დის კრე­ბუ­ლის" გა­დაშ­ლი­სას შე­უძ­ლე­ბე­ლია სევ­და არ და­გე­უფ­ლოს.

ცივ კედ­ლებ­ში გა­მომ­წყვდე­უ­ლი კა­ცი­სათ­ვის ენით უთ­ქმე­ლია ის ურვა, რა­საც იგი გა­ნიც­დის. მის "ჩვე­ნე­ბებ­ში" ხში­რად ჩნდე­ბა ახალ­გაზ­რდა ქა­ლის ცის­ფე­რი ლან­დი, შო­რი­დან "მო­სუ­ლი" ხმა ქვი­თი­ნით გვი­ამ­ბობს გი­ა­სა და ირი­ნას უიღ­ბლო სიყ­ვა­რულ­ზე. მარ­ტო­სულ გიას უსა­ზღვროდ ენატ­რე­ბა მო­ლო­დი­ნად ქცე­უ­ლი დედა, შვი­ლე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი ობ­ლად დარ­ჩე­ნი­ლი პა­ტა­რა მა­რი­კა, ძმა, ახ­ლობ­ლე­ბი, თბი­ლი­სი და თა­ვი­სი ვერა. ყო­ვე­ლი ლექ­სი ბო­ლოვ­დე­ბა ნა­ხა­ტით, რო­მე­ლიც ავ­ტო­რის იმ წუ­თე­ბის გან­წყო­ბას გად­მოგ­ვცემს: მა­რი­კა, ყვა­ვი­ლე­ბი, სა­ჰა­ე­რო ბუშ­ტე­ბი, ეკ­ლე­სია, მა­ცხო­ვა­რი, ღვთის­მშო­ბე­ლი, ვი­საც სულ ევედ­რე­ბა და შვე­ლას სთხოვს. უფრო მე­ტია კოშ­მა­რუ­ლი ჩვე­ნე­ბე­ბი, დე­მო­ნუ­რი სა­ხე­ე­ბი, წვა­ლე­ბა და ტან­ჯვა, საფ­ლა­ვი, რო­მე­ლიც იმ კოშ­მა­რე­ბის ფონ­ზე რა­ღაც­ნა­ი­რად მიმ­ზიდ­ვე­ლა­დაც კი მო­ჩანს... რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის ყვე­ლა მსა­ხი­ობს (და არა მარ­ტო მათ) უზო­მოდ დას­წყვი­ტა გული ჯერ იმ ტრა­გი­კულ­მა ამ­ბავ­მა, მერე კი გიას უდ­როო სიკ­ვდილ­მა.

ნა­ნუ­ლი სა­რა­ჯიშ­ვი­ლი: მე და გია ოჯა­ხე­ბით ვი­ყა­ვით ახ­ლოს. ჩვე­ნი მე­გობ­რო­ბა ბე­ბია-ბა­ბუ­ე­ბი­დან მო­დი­ო­და. თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ერთ ჯგუფ­ში ვსწავ­ლობ­დით. სა­ოც­რად ნი­ჭი­ე­რი და პლას­ტი­კუ­რი იყო. გა­მორ­ჩე­უ­ლად თა­მა­შობ­და ფეხ­ბურთს, ხა­ტავ­და, ცეკ­ვავ­და. ერთხელ, ბულ­გა­რეთ­ში ყოფ­ნი­სას, მას­პინ­ძლებ­მა კონ­ცერ­ტი გაგ­ვი­მარ­თეს, მერე კი ჩვენც გვთხო­ვეს სა­ღა­მოს გა­მარ­თვა. სპექ­ტაკ­ლი გვქონ­და ჩა­ტა­ნი­ლი და კონ­ცერ­ტზე არც გვი­ფიქ­რია. რო­ბი­კო სტუ­რუ­ამ გვი­თხრა: მსა­ხი­ო­ბე­ბი არა ხართ, სას­წრა­ფოდ მო­ი­ფიქ­რეთ რამე, რომ უხერ­ხუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მო­ვი­დე­თო... და უცებ გიამ ბულ­გა­რუ­ლი­დან ნა­სეს­ხე­ბი ილე­თე­ბით იმის­თა­ნა ახ­ლე­ბუ­რი ცეკ­ვა გა­ა­ჩა­ღა, მეც ამა­ცეკ­ვა და სხვე­ბიც. დიდ­ხანს გაგ­რძელ­და მას­პინ­ძელ­თა ტაში და მხი­ა­რუ­ლე­ბა.

ხში­რად იცო­და სი­ურპრი­ზე­ბის მო­წყო­ბა... იტა­ლი­ა­ში ვი­ყა­ვით გას­ტრო­ლებ­ზე. სას­ტუმ­რო­ში, ოთახ­ში შე­სულ­მა, რა­ტომ­ღაც რა­დიო ჩავ­რთე. იმე­დი მქონ­და, იტა­ლი­უ­რი სიმ­ღე­რე­ბით დავ­ტკბე­ბო­დი. ჩვე­ნე­ბუ­რი "სუ­ლი­კო", "წინ­წყა­რო", "ჩაკ­რუ­ლო" რომ ერ­თმა­ნეთს მიჰ­ყვა, სას­წრა­ფოდ შე­ვეხ­მი­ა­ნე სხვა მსა­ხი­ო­ბებს. ისი­ნიც გა­ო­ცე­ბულ­ნი იყ­ვნენ. მერე ერ­თხმად და­ვას­კვე­ნით, რომ მას­პინ­ძლებ­მა ჩვენს პა­ტივ­სა­ცე­მად იშო­ვეს ქარ­თუ­ლი კა­სე­ტა... რა ვი­ცო­დით, რომ ვცდე­ბო­დით. სა­ღა­მოს, ვახ­შმო­ბის წინ, ის-ის იყო, სას­ტუმ­როს ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ი­სათ­ვის უნდა გვე­კი­თხა იტა­ლი­უ­რი რა­დი­ოს "გა­ქარ­თუ­ლე­ბის" ამ­ბა­ვი, რომ გია ახარ­ხარ­და. თურ­მე მას თბი­ლი­სი­დან წა­მო­ე­ღო რამ­დე­ნი­მე ქარ­თუ­ლი კა­სე­ტა, ად­გი­ლობ­რივ რა­დი­ოქ­სელ­ში მი­სუ­ლა და უთხო­ვია ჩვე­ნე­ბუ­რი სიმ­ღე­რე­ბის გაშ­ვე­ბა.

იმ­დე­ნად არა­ორ­დი­ნა­რუ­ლი იყო, რომ მას ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი სიკ­ვდი­ლი არ ეწე­რა...

იზა გი­გოშ­ვი­ლი: ექ­ვსი თვე ვმუ­შა­ობ­დით "კავ­კა­სი­ურ ცარ­ცის წრე­ზე". გია თა­მა­შობ­და ჩემი მე­უღ­ლის როლს, რო­მე­ლიც წყლი­ან კას­რში იჯდა. მე, რო­გორც მონა-მორ­ჩილ ცოლს, მისი სურ­ვი­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა მე­ვა­ლე­ბო­და. სა­ო­ცა­რი პარტნი­ო­რი იყო. მან აი­ტა­ცა ეს როლი. გვი­ან, როცა გია სხვებ­მა შეც­ვა­ლეს, აღი­ა­რეს, - ჩვენ გიას ვთა­მა­შობ­დი­თო. გი­ას­ნა­ი­რი მსა­ხი­ო­ბი ძნე­ლად თუ მო­ი­ძებ­ნე­ბა. ის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი კონ­ტაქ­ტი, რო­მე­ლიც მსა­ხი­ობ­სა და მა­ყუ­რე­ბელს შო­რის უნდა არ­სე­ბობ­დეს, მას თით­ქოს და­ბა­დე­ბი­დან დაჰ­ყვა. ყო­ველ­თვის მი­ჭირ­და პარტნი­ო­რის შეც­ვლა და როცა გიამ ბულ­გა­რეთ­ში გას­ტრო­ლებ­ზე და­იგ­ვი­ა­ნა, სა­შინ­ლად გავ­ბრაზ­დი. იმ ხა­ნებ­ში მას გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ია იღებ­და ფილმში "ახალ­გაზ­რდა კომ­პო­ზი­ტო­რის მოგ­ზა­უ­რო­ბა". გა­ნერ­ვი­უ­ლე­ბუ­ლი ბოლ­თას ვცემ სას­ტუმ­როს დე­რე­ფან­ში და... უცებ გიას ხმა მეს­მის. გა­ვი­ფიქ­რე, იმ­დე­ნად მინ­და ფე­რა­ძის აქ ყოფ­ნა, რომ უკვე მოჩ­ვე­ნე­ბე­ბი და­მე­წყო-მეთ­ქი. მა­ინც ვერ მო­ვით­მი­ნე და ცალი თვა­ლი შე­მო­სას­ვლე­ლის­კენ გა­ვა­პა­რე. ნამ­დვი­ლად გია იდგა ორი დიდი ჩან­თით ხელ­ში. ეტყო­ბა, მა­ნაც იგ­რძნო ზე­მო­დან "მზი­რა­ლი თვა­ლი", ინ­სტინ­ქტუ­რად ამო­ი­ხე­და. და­მი­ნა­ხა თუ არა, გუ­ლი­ა­ნად გა­მი­ღი­მა და და­მი­ძა­ხა: "შალ­ვოვ­ნა (ასე მე­ძახ­და!), ჩა­მო­ვე­დი!" უსა­ზღვროდ გა­მი­ხარ­და, მაგ­რამ ესღა ვუ­თხა­რი, კარ­გი გიქ­ნია-მეთ­ქი და ჩემი ოთა­ხი­სა­კენ გა­ვე­მარ­თე. არ გა­სუ­ლა ერთი სა­ა­თი, რომ დარ­ცხვე­ნი­ლი გია შე­მო­ვი­და კო­ნი­ა­კის ბოთ­ლი­თა და თა­ი­გუ­ლით. "რა ვქნა, შალ­ვოვ­ნა, გა­და­ღე­ბა იყო... როცა მივ­ხვდი, რომ კი­დევ დიდ­ხანს უნდა გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო, დავ­კა­რი ფეხი და თავ­ქუდ­მოგ­ლე­ჯი­ლი გა­მო­ვი­ქე­ცი. ხომ ვიცი, პარტნი­ო­რის შეც­ვლას ვერ ეგუ­ე­ბი". შე­მომ­თა­ვა­ზა, ჩვე­ნი შე­რი­გე­ბი­სა დავ­ლი­ო­თო. ვი­უ­ა­რე, ხომ არ გა­გიჟ­დი, სა­ღა­მოს სპექ­ტაკ­ლია, თა­ნაც, რო­დის იყო, ვსვამ­დი-მეთ­ქი. გა­და­მე­კი­და: მე ჭი­ქით დავ­ლევ, შენ კი სიმ­ბო­ლუ­რად კო­ნი­ა­კის ხუ­ფით მოს­ვიო. სხვა გზა არ იყო, დავ­ყა­ბულ­დი... მას არა­ფე­რი ეტყო­ბო­და, მე კი 5-6 ხუ­ფის შემ­დეგ საკ­მა­ოდ შეჟუ­ჟუ­ნე­ბუ­ლი გახ­ლდით. სპექ­ტაკ­ლი სრუ­ლი ანშლა­გით მი­დი­ო­და. იმ ად­გი­ლას რომ მი­ვე­დით, როცა რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე-აზ­და­კი გრუ­შე ვაჩ­ნა­ძის საქ­მეს იხი­ლავს, აშ­კა­რად "იხ­რე­ბა" ჩემს მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­თა მხა­რეს და მე, რო­გორც მა­ტყუ­ა­რას, ხელს მკრავს. იმ წუთ­ში ჩემი მო­ნო­ლო­გიც და­ი­წყო და რომ ჩა­ვამ­თავ­რე, აქ­ვი­თი­ნე­ბუ­ლი და­ვე­ცი... უნე­ბუ­რად თვა­ლი გა­ვა­პა­რე სცე­ნის იქი­თა მხა­რეს მდგა­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბი­სა­კენ. გია ტი­რო­და. კი­ნა­ღამ გული გა­მი­ჩერ­და. გიას გავ­ძა­ხე, რა მოხ­და-მეთ­ქი. ხმა­მაღ­ლა და­მი­ძა­ხა: კარ­გი ხარო! ...მა­ყუ­რე­ბე­ლი სცე­ნი­დან არ გვიშ­ვებ­და. გიამ ხელი მომ­კი­და და ჩამ­ჩურ­ჩუ­ლა: რა კარ­გი ვქე­ნით, შალ­ვოვ­ნა, რომ დავ­ლი­ეთ. ჩემი რა გი­თხრა და შენ კი ასე ჯერ არ გი­თა­მა­ში­აო.

ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლე გახ­ლდათ. ჩემს ნი­კას­თან თა­მა­ში უყ­ვარ­და. ერთხელ, ბა­თუმ­ში, 7 წლის ნიკა ჩა­ვა­ბა­რე ცოტა ხნით. თურ­მე ნი­კას ვერ მო­უთ­მე­ნია, ზღვა­ში შე­სუ­ლა და კი­ნა­ღამ ტალ­ღებს შე­უთ­რე­ვია. გა­გი­ჟე­ბუ­ლა გია, თვი­თო­ნაც გა­დამხტა­რა, მაგ­რამ ნი­კამ ცურ­ვა იცო­და და მშვი­დო­ბი­ა­ნად გა­მო­ვი­და ნა­პირ­ზე. მის­გან კა­ცის მოკ­ვლა სა­ერ­თოდ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო, მით უფრო უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნის...

პა­ტიმ­რო­ბი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულს დაქ­ცე­უ­ლი თბი­ლი­სი დახ­ვდა. ვთხო­ვე, ჩემ­თან და მე­რაბ­თან ერ­თად წა­მო­სუ­ლი­ყო გერ­მა­ნი­ა­ში (გერ­მა­ნე­ლებ­მა რამ­დე­ნი­მე თვით სპექ­ტაკლ "ოი­დი­პო­სით" მიგ­ვიწ­ვი­ეს. მა­შინ ჩვენ უკვე გვქონ­და "სა­მე­ფო უბ­ნის" თე­ატ­რი). გიას ცრემ­ლე­ბი გად­მოს­ცვივ­და: შენ კი­დევ გინ­და ჩემ გვერ­დით სცე­ნა­ზე დად­გეო? არ სჯე­რო­და, რომ კი­დევ უყ­ვარ­დათ. წა­მოს­ვლა ვერ შეძ­ლო, პას­პორ­ტი არ ჰქონ­და ("მი­მაგ­რე­ბა­ში" იყო, ანუ ნა­ხევ­რად გან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი), თა­ნაც ძა­ლი­ან მო­ტე­ხი­ლი იყო. გიას სუ­რა­თი ჩვე­ნი თე­ატ­რის შე­მო­სას­ვლელ­ში გვი­კი­დია... ყვე­ლას რომ მიგ­ვე­ხე­და, დღეს ცო­ცხა­ლი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ჩვენ ხომ მოვ­ლა არ ვი­ცით, გას­ვე­ნე­ბა და დაკ­რძალ­ვა გვე­ხერ­ხე­ბა კარ­გად.

ილი­კო ფე­რა­ძე: მამა დინ­ჯი, მკაც­რი კაცი იყო. მისი შედ­გე­ნი­ლი ინ­გლი­სუ­რი ენის სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლო დღემ­დე ერთ-ერთ სა­უ­კე­თე­სოდ ით­ვლე­ბა. ბუ­ზის გაფ­რე­ნის ხმას გა­ი­გო­ნებ­დით მის გაკ­ვე­თილ­ზე. თუკი მოს­წავ­ლე გა­აბ­რა­ზებ­და, ისე­თი წკი­პურ­ტი იცო­და, თვა­ლე­ბი­დან ნა­პერ­წკლებს გად­მო­აყ­რე­ვი­ნებ­და. შემ­დგომ­ში ბევ­რი მისი ნა­მო­წა­ფა­რი და გა­მო­ჩე­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნი იხ­სე­ნებ­და, - ბი­ძი­ნა ფე­რა­ძის წკი­პურტმა კა­ცად მაქ­ცი­აო. მი­უ­ხე­და­ვად სიმ­კაც­რი­სა, არ­ტის­ტუ­ლიც გახ­ლდათ. ბევ­რმა არც იცის, რომ ცნო­ბი­ლი სიმ­ღე­რის, "ყვა­ვი­ლე­ბის ქვე­ყა­ნა", ტექ­სტი მა­მა­ჩე­მის და­წე­რი­ლია. მამა 1965 წლის 20 დე­კემ­ბერს გარ­და­იც­ვა­ლა და მე, რო­გორც უფ­როს­მა ძმამ (9 წლით ვი­ყა­ვი უფ­რო­სი) გიას "მე­ურ­ვე­ო­ბა" ვი­კის­რე. ხან მი­ჯე­რებ­და, ხან-არა, მაგ­რამ ვგრძნობ­დი, რომ ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი და ჩემი რი­დიც ჰქონ­და. იმ­დე­ნად მო­უს­ვე­ნა­რი იყო, ათას­ნა­ირ ხრიკს იგო­ნებ­და თა­ნა­ტო­ლე­ბის გა­სარ­თო­ბად, სა­მა­გი­ე­როდ, პე­და­გო­გე­ბი ჰყავ­და გამ­წა­რე­ბუ­ლი. სკო­ლა რომ და­ამ­თავ­რა, მას­წავ­ლებ­ლებ­მა მა­ღა­რი­ჩიც კი გა­და­ი­ხა­დეს. ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი იყო, მაგ­რამ იმ­პულ­სუ­რი. სა­თა­ნა­დოდ არ აფა­სებ­და თა­ვის შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს... დათო ყი­ფი­ანს მის­თვის უთ­ქვამს - შენ რომ ფეხ­ბურთს გაჰ­ყო­ლო­დი, მე უკან ჩა­მო­მი­ტო­ვებ­დიო. დე­დაჩ­ვე­ნი, თი­ნა­თინ ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი, ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბის, სან­დრო ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნის ძმის­შვი­ლი გახ­ლდათ. დე­და­საც და გი­ა­საც იუ­მო­რის გრძნო­ბა უხ­ვად ჰქონ­დათ მო­მად­ლე­ბუ­ლი. სამ­ხი­ა­რუ­ლო სუფ­რა ისე არ გა­იშ­ლე­ბო­და, დე­და­ჩე­მი რომ არ და­ე­პა­ტი­ჟნათ. მას ანეკ­დო­ტე­ბის რვე­უ­ლი (სხარ­ტუ­ლა) ჰქონ­და შედ­გე­ნი­ლი და ისეთ ამ­ბებს ჰყვე­ბო­და ხოლ­მე, რომ ხალ­ხს სი­ცი­ლით ხო­ცავ­და. ასე იყო გიაც. სხვა­თა შო­რის, გი­ას­თან ერ­თად დე­და­ჩემ­მაც ითა­მა­შა ეპი­ზო­დუ­რი როლი ფილმში "არა­სე­რი­ო­ზუ­ლი კაცი". თუ გახ­სოვთ, ქუ­ჩა­ში ნა­პოვნ კა­ტას რომ მიჰ­ყი­დის ერთ ქალს. აი, ის ქალი დე­და­ჩე­მია. გიას ამ­ბავ­მა სა­წყალ დე­დას ბოლო მო­უ­ღო. გიას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­და და წლის­თავ­ზე გა­მოგ­ვე­ცა­ლა ხე­ლი­დან.

დედა და გია ძა­ლი­ან უგებ­დნენ ერ­თმა­ნეთს, ერთხელ გიას ბოტ­კი­ნი შეხ­ვდა და ინ­ფექ­ცი­ურ­ში და­ვაწ­ვი­ნეთ. ბევ­რმა მის­მა მე­გო­ბარ­მა რა არ მო­ი­მი­ზე­ზა, რომ მას­თან ერ­თად იმ პე­რი­ოდ­ში სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და­წო­ლი­ლი­ყო. გიამ იმ­ხა­ნად იუ­მო­რის­ტუ­ლი გა­ზე­თიც კი გა­მო­უშ­ვა (კედ­ლის, რა თქმა უნდა), რო­მელ­საც "საბ­ჭო­თა ბოტ­კი­ნე­ლი" და­არ­ქვა. ვინ არ მო­დი­ო­და ამ გა­ზე­თის წა­სა­კი­თხად.

გიას უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი ჰყავ­და. ყვე­ლას უყ­ვარ­და იგი და უხა­რო­და მას­თან ყოფ­ნა. ვლა­დი­მირ­ში ტუ­ბერ­კუ­ლო­ზი შეხ­ვდა და ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში იწვა. წარ­მო­უდ­გენ­ლად ძნე­ლი იყო მისი მო­ნა­ხუ­ლე­ბა. ან­დრეი მი­რო­ნოვს ვთხო­ვე, რომ დამ­ხმა­რე­ბო­და. არ დამ­ზარ­და (გა­ა­ნათ­ლოს მისი სული უფალ­მა) და გამ­ყვა. მერე კი მა­ხა­ჩყა­ლა­ში გად­მოყ­ვა­ნა­შიც დაგ­ვეხ­მა­რა. სა­ში­ნე­ლი წლე­ბი გა­ი­ა­რა ჩემ­მა ძმამ. მან ხომ უპირ­ვე­ლე­სად თა­ვის თავს გა­მო­უ­ტა­ნა გა­ნა­ჩე­ნი. ამ­ბობ­და კი­დეც: რად მინ­და სა­სა­მარ­თლო, მე ხომ უკვე ცო­ცხა­ლი აღარ ვარო. გიას ირი­ნა­სა­გან ჰყავს უმ­შვე­ნი­ე­რე­სი გო­გო­ნა მა­რი­კა, სა­ოც­რად თბი­ლი და კე­თი­ლი. მას მა­მის ახ­ლობ­ლე­ბი, თა­ვი­სი და-ძმა ძა­ლი­ან უყ­ვარს და ყვე­ლას­თან მე­გობ­რობს.

მი­უ­ხე­და­ვად გიას ცხოვ­რე­ბის ტრა­გი­კუ­ლი და­სას­რუ­ლი­სა, არ მინ­და მას­ზე მო­გო­ნე­ბე­ბი ცრემ­ლით დას­რულ­დეს, ამი­ტომ ერთ ეპი­ზოდსაც გი­ამ­ბობთ: ერთხელ "კავ­კა­სი­უ­რი ცარ­ცის წრის" სპექ­ტაკლზე ნას­ვა­მი მი­სუ­ლა. რო­ბი­კო გაბ­რა­ზე­ბუ­ლა და მკაც­რად უთ­ქვამს, აქ აღარ და­გი­ნა­ხოო. გია ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და ამ ამ­ბავს. ორი კვი­რა რომ გა­ვი­და, ისევ დე­დამ და მის­მა იუ­მორ­მა იხ­სნა გია. და­უ­რე­კა სტუ­რუ­ას და სთხო­ვა: შვი­ლო, რო­ბი­კო, ისევ და­უშ­ვი სპექ­ტაკლზე, თო­რემ ჩემი შეჩ­ვე­ნე­ბუ­ლი შვი­ლი აღარ ბა­ნა­ობს და მანდ კას­რში მა­ინც ჩაჯ­დეს წყალ­შიო. რო­ბი­კოს გას­ცი­ნე­ბია და სცე­ნა­ზე გას­ვლის ნება და­ურ­თავს.

"კვი­რის პა­ლიტ­რა", 29 დე­კემ­ბე­რი, 2002 წელი

იხი­ლეთ ასე­ვე: სევ­და­ნა­რევ­ღი­მი­ლი­ა­ნი "არა­სე­რი­ო­ზუ­ლი კაცი" - ინ­ტერ­ვიუ მსა­ხი­ო­ბის ძმას­თან