6
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ეს ამბავი იმდენად სევდიანი, რომ დიდხანს არ დაგავიწყდებათ... ყველაფერი ხელაშვილების ორსულიან ოჯახს უკავშირდება...
რამდენიმე დღის წინ სამსახურში მისულს, დერეფანში ასაკოვანი მამაკაცი გამეცნო: - "ლაგოდეხის რაიონის სოფელ შრომაში დაბადებულ-გაზრდილი 78 წლის თენგიზ ხელაშვილი გახლავართ. როგორც კაცი კაცს, ისე მინდა დაგელაპარაკოო".
ბევრი დრო არ ჰქონდა, შინ იმავე დღეს უნდა დაბრუნებულიყო და თავის გასაჭირზე უცებ მომიყვა. მისი ნაამბობი იმდენად დაუჯერებლად მომეჩვენა, რომ მეორე დღესვე სოფელში ჩავაკითხე... იქ კი უარესი მდგომარეობა დამხვდა...
"დედაც მე ვარ, მამაც და ყველაფერი..."
8 ოქტომბერი, სოფელი შრომა. ხეხილით სავსე ეზოში მოფუსფუსე მოხუცი სახლში გვეპატიჟება და... აქ ბაბუა-შვილიშვილის სევდიანი ამბავიც იწყება.
გზის პირას მდებარე სახლი, ოთხი დიდი ოთახი, მდიდარი ბიბლიოთეკა და საძინებელ ოთახში გაბნეული სათამაშოები... პატარა გოგონა თოჯინებით თამაშობს.
უკვე წლებია, 78 წლის თენგიზ პაპა, მცირეწლოვან შვილიშვილს მარტოდმარტო ზრდის. თამუნა ახლა 5 წლის არის. დიდი სახლის ყველაზე პატარა დიასახლისმა კარგად იცის, რომ თანატოლებისგან განსხვავებით, მასზე დედიკოს ნაცვლად, პაპა ზრუნავს. ბატონი თენგიზი საუბარს წარსულის გახსენებით იწყებს:
- პროფესიით ფიზიკოსი ვარ. გეოფიზიკის ინსტიტუტში ვმუშაობდი. მერე პენსიაში გავედი. პირველი ქორწინებიდან ორი შვილი მყავს. 1982 წელს მეორედ დავქორწინდი. მე და ბაბილინას შვილი არ გაგვიჩნდა და 1985 წელს გოგონა ვიშვილეთ, ლიკა დავარქვით. ძალიან კარგი და მოსიყვარულე ბავშვი იყო... სკოლის დამთავრების შემდეგ პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში ჩააბარა და თბილისში ნათესავ გოგონასთან ცხოვრობდა... შევცდი, მეუღლე, რომ არ გავაყოლე. როცა სოფელში ჩამოდიოდა, შინ გვიან შემოდიოდა. მეუღლეს რომ ვეკითხებოდი, სად არის-მეთქი, მეუბნებოდა, ნათესავებთანო. რაღაცას ვეჭვობდი, მაგრამ არ მინდოდა ცუდზე მეფიქრა.
2006 წლის იმ ტრაგიკულ დღემდე ყველაფერი თითქოს კარგად იყო... ეზოში ვფუსფუსებდი, როდესაც ავტომობილის შეჯახების ხმა გავიგონე. გარეთ გავვარდი... მანქანები ერთმანეთში იყო აზელილი. ჩემი მეუღლე იმ ადგილას მდგარა, სადაც ავარია მოხდა... სასწრაფოდ საავადმყოფოში გადავიყვანეთ. შუაღამისას ლიკა გამომეცხადა, გაბრუებული რაღაცას ბუტბუტებდა. არ ვიცი, ნარკოტიკი ჰქონდა მიღებული, თუ რა. მივხდი, რომ გზას იყო აცდენილი...
მეუღლე რომ დავკრძალე, ვუთხარი, წესიერად მოიქეცი, თორემ აღარ გაგიშვებ თბილისში-მეთქი. რამდენიმე თვეში ნათესავებისგან ჩემი სახელით ვალები აუღია. თურმე მეოთხე კურსზე აღარც სასწავლებელში დადიოდა... ჩამოვიყვანე სოფელში. დაახლოებით ერთი წელი საეჭვოს ვერაფერს ვამჩნევდი.
აქვე, ჩვენი მეზობლის ბიჭმა ცოლი მოიყვანა. მათ ოჯახში ხშირად დადიოდა პატარძლის ძმა. ძალიან მალე ჩემი გოგო იმ ბიჭს ცოლად გაჰყვა. იმ ოჯახს ძალიან უჭირდა... ბავშვი რომ შეეძინათ, ცოტა ხანში ჩვენთან გადმოვიდნენ საცხოვრებლად. ჩემს სიძეს სულ სასმლის ბოთლი ეჭირა ხელში. ძალიან რომ შევწუხდი, ორივეს ვუთხარი, - წადით და სხვაგან იცხოვრეთ-მეთქი. ნორმალურად რომ მოქცეულიყვნენ, სად გავუშვებდი?! ქირით ხან სად ცხოვრობდნენ და ხან - სად. მერე იმ ბიჭმა მიატოვა ცოლ-შვილი და ლიკაც შინ დაბრუნდა... ერთ დღეს მითხრა, თელავში გავივლი კურსებს, იქნებ ბანკში დავიწყო მუშაობაო. არ დამიშლია.
