სან­დრო კა­კუ­ლია ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი­დან" გა­იც­ნო, სა­დაც სან­დრექ­სას როლს ას­რუ­ლებს. თუმ­ცა, პრო­ფე­სი­ით იუ­რისტს სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო წრე­ებ­ში აქამ­დეც იც­ნობ­დნენ. 13 წლი­დან პი­ე­სებს წერს და მისი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი თე­ატ­რის სცე­ნებ­ზე ცო­ცხლდე­ბა. გა­ზა­ფხუ­ლის­თვის მო­თხრო­ბე­ბის კრე­ბუ­ლის გა­მო­სა­ცე­მად ემ­ზა­დე­ბა და ცდი­ლობს მეტი წე­როს, ეკ­რან­ზე კი ნაკ­ლე­ბად გა­მოჩ­ნდეს.

სან­დრო მე­უღ­ლე ნუცა აბა­ში­ძეს­თან და 4 წლის შვილ ელე­ნე კა­კუ­ლი­ას­თან ერ­თად ცხოვ­რობს. მას "ნი­კო­რას" სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში შევ­ხვდით, სა­დაც უკვე ტრა­დი­ცი­ად იქცა ცნო­ბა­დი სა­ხე­ე­ბის მოწ­ვე­ვა და მათ კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის გაც­ნო­ბა. სან­დრომ "სწრა­ფი პიცა ბა­გე­ტით" მო­ამ­ზა­და და ჩვენ­თან სა­უ­ბარ­ში აღ­ნიშ­ნა, რომ ნი­კო­რას შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას სი­ა­მოვ­ნე­ბით და­თან­ხმდა, რად­გან მათი პრო­დუქ­ცი­ის მომ­ხმა­რე­ბე­ლია და ფაქ­ტობ­რი­ვად, "ნი­კო­რას სუ­პერ­მარ­კე­ტებ­ში ცხოვ­რობს".

- სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ფუს­ფუ­სი დი­დად არ მიყ­ვარს. შე­იძ­ლე­ბა პა­ტა­რა, ოთხკუ­თხედ სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ყოფ­ნა არ მომ­წონს. დიდ, ღია სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში, ალ­ბათ სა­სი­ა­მოვ­ნოა. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჭამა და საჭ­მლის კე­თე­ბა. კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა ჩემს ორი­ვე ბე­ბი­ას უყ­ვარ­და. 12-13 წლის ასაკ­ში მივ­ხვდი, რომ გუ­ლით და სუ­ლით, ში­ნა­გა­ნად, ძა­ლი­ან მა­გა­რი მზა­რე­უ­ლი ვარ, ოღონდ ეს მზა­რე­უ­ლო­ბა გა­მო­გო­ნე­ბებ­ში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა. ვე­რას­დროს ვი­მახ­სოვ­რებ რე­ცეპტს, ყვე­ლა­ფე­რი ჩემს იმპრო­ვი­ზა­ცი­ა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. მაქვს ჩემი გა­მო­გო­ნე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბი, მაგ­რამ იმის გამო, რომ ვერ ვი­მახ­სოვ­რებ, მა­ვი­წყდე­ბა, პრაქ­ტი­კუ­ლად ჩემი კერ­ძე­ბი ერთჯე­რა­დია.

- მე­უღ­ლეს თუ ეხ­მა­რე­ბით სა­დი­ლე­ბის მომ­ზა­დე­ბა­ში?

- ჩემი და მე­უღ­ლის ერ­თად ყოფ­ნა სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თი მოვ­ლე­ნაა. ზოგ­ჯერ მე­უღ­ლე და­სახ­მა­რებ­ლად მე­ძა­ხის. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში შე­მიძ­ლია გვერ­დში და­ვუდ­გე. მე­უღ­ლე ში­ნა­გა­ნად მზა­რე­უ­ლი არ არის, ძა­ლი­ან არ უყ­ვარს კერ­ძე­ბის კე­თე­ბა. მაგ­რამ დრო გა­დის, ის მე მი­ყუ­რებს, ჩვენ ბევრ კუ­ლი­ნა­რი­ულ ფილ­მს ვუ­ყუ­რებთ და ნელ-ნელა ვა­ტყობ, რომ ისიც ძა­ლი­ან კარ­გი კუ­ლი­ნა­რი ხდე­ბა. იმე­დი მაქვს გავა დრო, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში ოჯახ­ში ჩვენ ორი­ვეს ძა­ლი­ან მა­გა­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო გვექ­ნე­ბა - დიდი დახ­ლი­თა და ლა­მა­ზი ოთა­ხით, სა­დაც ძა­ლი­ან გემ­რი­ელ კერ­ძებს გა­ვა­კე­თებთ.

- ოჯახ­ში ვინ არის მთა­ვა­რი მზა­რე­უ­ლი?

- ოჯახ­ში უფ­რო­სი მზა­რე­უ­ლი მე ვარ, მაგ­რამ ბავ­შვის კვე­ბა აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ჩემს ცოლ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ესეც კარ­გი გა­მოც­დი­ლე­ბაა, კი­დევ კარ­გი, რომ ჩვენს შვილს კარ­გი კვე­ბა ჭირ­დე­ბა, რად­გან ჩემი ცოლი ახლა ნელ-ნელა სწავ­ლობს იმ კერ­ძე­ბის გა­კე­თე­ბას, რა­საც არ ის­წავ­ლი­და არას­დროს, რომ არა ბავ­შვი. ყო­ველ დღე, ნე­ბის­მი­ერ დროს შე­მიძ­ლია ვჭა­მო მჭა­დი. ვყი­დუ­ლობ კონ­სერ­ვებს. მერე ერ­თმა­ნეთ­ში ვუ­რევ. ყო­ველ დღე შე­მიძ­ლია მი­ვირ­თვა ბრინ­ჯის და მო­ხა­ლუ­ლი ფქვი­ლის ფაფა. დი­ლით თაფ­ლით, ჯე­მით, კა­რა­ქი­ა­ნი პუ­რით, ხაჭო და არა­ჟა­ნით ვსა­უზ­მობთ. სა­დი­ლი ამო­ვარ­დნი­ლი გვაქვს. ბავ­შვი - ბაღ­ში, ჩვენ - გა­რეთ ვსა­დი­ლობთ.

- ეთან­ხმე­ბით თუ არა გა­მოთ­ქმას, რომ "მა­მა­კა­ცის გუ­ლის­კენ გზა კუ­ჭზე გა­დის"?

- ვე­თან­ხმე­ბი, რომ ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ე.წ.-მა სიყ­ვა­რუ­ლის გზამ შე­იძ­ლე­ბა კა­ცის კუ­ჭზე გა­ი­ა­როს. თან მე­რი­დე­ბა ამის თქმა, რად­გან ძა­ლი­ან ძველ ქარ­თულ კა­ცუ­რად გა­მომ­დის. რე­ა­ლუ­რად ასეა. ხანხდა­ხან არის, სამ­სა­ხუ­რი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულს ( როცა მთე­ლი დღე ზი­ხარ და სა­ში­ნელ ფას­ფუ­დის უბე­დუ­რე­ბებს ჭამ) გინ­და, სახ­ლში გემ­რი­ე­ლი, ტა­ფა­ზე ან ქვაბ­ში მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძი მი­ირ­თვა ან და­ი­ნა­ხო ცოლი, რო­მე­ლიც თბი­ლად გა­ნა­თე­ბულ სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში დგას და რა­ღა­ცას გი­კე­თებს. ეს არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა და არა კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა. ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში ასეა. შე­იძ­ლე­ბა იმ წუ­თას გა­მი­კე­თოს ერბო კვერ­ცხი და მა­ინც, სიყ­ვა­რუ­ლის გზა გა­ივ­ლის კუ­ჭზე და ერბო კვერ­ცხის ტა­ფა­ზე. ხან­და­ხან არის მო­მენ­ტე­ბი, რო­დე­საც კაცს ძა­ლი­ან ჭირ­დე­ბა კვე­ბა. მე­რი­დე­ბა ყვე­ლა ქა­ლის და ბო­დიშს ვუხ­დი, ალ­ბათ ისი­ნი იტყვი­ან, თუ სიყ­ვა­რუ­ლია, რა შუ­ა­შია კუჭი, მაგ­რამ ხომ ვი­ცით, რომ ეს რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში სხვა­ნა­ი­რად ხდე­ბა.

- ალ­კოჰოლ­თან რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გაქვთ?

- ალ­კოჰოლ­თან მაქვს მე­გობ­რუ­ლი და არა ძმა­კა­ცუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. არ მიყ­ვარს ალ­კოჰო­ლის დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით მი­ღე­ბა, რად­გან მერე აღარ მომ­წონს მდგო­მა­რე­ო­ბა, რო­მელ­შიც ვვარ­დე­ბი. ვცდი­ლობ ბევ­რი არ დავ­ლიო. იმის გამო, რომ ბევ­რის და­ლე­ვა არ მინ­და, ნაკ­ლე­ბად ვმე­გობ­რობ ღვი­ნოს­თან, გა­ჭყიპ­ვის პრო­ცე­სი მე­ზა­რე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა 100-200 გრა­მი კო­ნი­ა­კით, ვის­კით, ან კოქ­ტე­ილ­ში გა­ზა­ვე­ბუ­ლი არ­ყით გა­ვა­ტა­რო მთე­ლი სა­ღა­მო.

- ცნო­ბი­ლია, რომ ტკბი­ლე­უ­ლის მოყ­ვა­რუ­ლი ბრძან­დე­ბით. თა­ვად თუ გა­მო­გი­ცხვი­ათ რა­ი­მე?

- გა­მო­მი­ცხვია პური. სა­სუსნა­ვე­ბის მა­ნი­ა­კი ვარ. ღა­მის ოთხ სა­ათ­ზე მეღ­ვი­ძე­ბა და შაქ­რის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა მაქვს. სა­ში­ნე­ლე­ბაა, ვდგე­ბი, მა­ცი­ვარს ვა­ღებ, შე­დე­დე­ბუ­ლი რძის ქი­ლას და­ნას ჩა­ვარ­ჭობ და ვსვამ მთელ ქილა შე­დე­დე­ბულ რძეს. ვერ ვი­ძი­ნებ, თუ ღა­მით ფილ­მს არ ვუ­ყუ­რე. თან გვერ­დით შო­კო­ლა­დე­ბი მაქვს. ვწე­ვარ ლო­გინ­ში და ვჭამ. ჩემს ცოლს სძულს ეს პრო­ცე­სი. ის ცოტა ადრე იძი­ნებს და სულ პო­ლი­ე­თი­ლე­ნის პარ­კის შრი­ა­ლი ეს­მის. სა­ში­ნე­ლე­ბაა, როცა გვერდრით ადა­მი­ა­ნი გი­წევს და სულ რა­ღა­ცას ცუც­ნა­ობ.

- ბავ­შვო­ბი­დან წერთ პი­ე­სებ­სა და მო­თხრო­ბებს. დიდი ხა­ნია წიგ­ნის გა­მო­ცე­მის სურ­ვი­ლი გაქვთ. რო­დის გა­მო­ვა თქვე­ნი პირ­ვე­ლი კრე­ბუ­ლი?

- მეშ­ვი­დე კლას­ში ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც პირ­ვე­ლი პი­ე­სა დავ­წე­რე. მთე­ლი ცალ­ხა­ზი­ა­ნი რვე­უ­ლი გა­ვავ­სე და დავ­წე­რე "ვე­ფხის­ტა­ყა­ოს­ნი­სა" და "ტრის­ტა­ნი და იზოლ­დას" გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი, გა­თა­ნა­მედ­რო­ვე­ბუ­ლი ვა­რი­ან­ტი. გა­მო­ვი­და რა­ღაც ორ მოქ­მე­დე­ბი­ა­ნი სი­გი­ჟე. სკო­ლის შემ­დეგ და­ვამ­თავ­რე იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი. სტუ­დენ­ტო­ბის დროს რა თქმა უნდა ვწერ­დი. 16 წლის ასაკ­ში პირ­ვე­ლად და­იდ­გა ჩემი პი­ე­სა. მას მერე სულ ვწერ. მერე, სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი ცხოვ­რე­ბა და­ვი­წყე. ვთან­ხმდე­ბო­დი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა ახალ გა­მოწ­ვე­ვას და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას. ისე მოხ­და, რომ წინა პლა­ზე სულ ვჩან­დი ახა­ლი პო­ზი­ცი­ე­ბი­თა და სამ­სა­ხუ­რე­ბით. ახლა პირ­ვე­ლად, 30 წლის ასაკ­ში, რო­გორც იქნა დავ­დე­ქი იმ რელ­სებ­ზე, რო­მე­ლიც სი­ნამ­დვი­ლე­ში ძა­ლი­ან ჩე­მია. ბევ­რი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაა და ეს სამ­სა­ხუ­რე­ბი რა­ღაც წი­ლად და­უ­კავ­შირ­და წე­რას. ნელ-ნელა და­ვუბ­რუნ­დი იმ ყო­ფას, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლია - ტექ­სტთან მუ­შა­ო­ბას. ახლა მე ვარ ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი, რად­გან ვწერ ბევრ პი­ე­სას. ძა­ლი­ან დიდი იმე­დი მაქვს, რომ გა­ზა­ფხულ­ზე გა­მო­ვა ჩემი მო­თხრო­ბე­ბის კრე­ბუ­ლი, მა­ნამ­დე კი ალ­ბათ იხი­ლავთ ჩემს პი­ე­სას, რო­მე­ლიც გა­ცო­ცხლდე­ბა თბი­ლი­სის ერთ-ერთი თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე.

- ლე­გენ­და­რულ მსა­ხი­ობ დოდო აბა­ში­ძის ოჯა­ხის სიძე ხართ. სა­გუ­ლის­ხმოა, რომ მათ ოჯახ­ში მსა­ხი­ო­ბე­ბი არ არი­ან, თქვენ კი პრო­ფე­სი­ით იუ­რის­ტი ახლა უკვე ამ სფე­რო­ში მოღ­ვა­წე­ობთ.

- დოდო ჩემ­თვის იყო შო­რე­უ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი, ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ დოდო ყო­ფი­ლა სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი. მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ის­ტო­რი­ის მოს­მე­ნა აღ­მოჩ­ნდა საკ­მა­რი­სი მივ­ხვდა­რი­ყა­ვი, რის გამო ეძახ­დნენ ამ კაცს გე­ნი­ოსს. სრუ­ლე­ბით არ ეძახ­დნენ მხო­ლოდ მსა­ხი­ო­ბო­ბის გამო. ის გე­ნი­ო­სი იყო ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში. დო­დოს ძა­ლი­ან გავს ჩემი სი­მამ­რი ზაზა და ასე­ვე ამ­სგავ­სე­ბენ ჩემი ცო­ლის პა­ტა­რა ძმას. პა­ტა­რა სან­დროს იმე­დი გავ­ქვს, შე­იძ­ლე­ბა მსა­ხი­ო­ბი გახ­დეს. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს მსა­ხი­ო­ბო­ბას, მე მგო­ნია, რომ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ბოლო პრო­ექ­ტია ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. ძა­ლი­ან შრო­მა­ტე­ვა­დი საქ­მეა და ახლა მივ­ხვდი, რამ­დე­ნად ძლი­ე­რე­ბი და ენერ­გი­ით სავ­სე­ე­ბი არი­ან არ­ტის­ტე­ბი, რად­გან ამ­დე­ნი ხანი როლ­ში ყოფ­ნა უწევთ. ეს არის ურ­თუ­ლე­სი, მე (რო­მელ­მაც ეს არ ვი­ცო­დი) ძა­ლი­ან ვიღ­ლე­ბი, თუმ­ცა იმ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სოა, ცოტა ადრე სხვა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა რომ მი­მე­ღო, შე­იძ­ლე­ბა კი­დევ ბევრ სხვა პრო­ექ­ტში გე­ნა­ხეთ, მაგ­რამ ახლა იმ ეტაპ­ზე ვარ, ვცდი­ლობ უფრო მეტი ვწე­რო, ვიდ­რე ეკ­რან­ზე ვჩან­დე.

- ახლა სან­დრექ­სა­ზე ვი­სა­უბ­როთ. არის თუ არა მსგავ­სე­ბა თქვენ­სა და ამ პერ­სო­ნაჟს შო­რის?

- უკვე რა­ღაც ნი­შა­ნი იყო, და­უ­გეგ­მა­ვად აღ­მოჩ­ნდა, რომ პერ­სო­ნაჟს სან­დრექ­სა ერ­ქვა და მეც სან­დრო მქვია. სან­დრექ­სას ტი­პა­ჟი პრაქ­ტი­კუ­ლად ასე­თი იყო, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ რა­ღა­ცე­ე­ბი მეც შევ­ძი­ნე. "ბა­ბუ­ლი­კე­ბის კა­მან­და­ში" ყოფ­ნამ ჩემს მა­ნევ­რებ­ზე და ვერ­ბა­ლი­ზა­ცი­ა­ზე დიდი გავ­ლე­ნა მა­ინც ვერ მო­ახ­დი­ნა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჯგუფ­ში ყვე­ლა­ზე ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, ძა­ლი­ან არ "გავ­ბა­ბუ­ლიკ­დი". იმის გამო, რომ მსა­ხი­ო­ბი არ ვარ და მი­ზან­სცე­ნე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა არ ვიცი, რა­ღა­ცე­ებს ვერ ვას­რუ­ლებ­დი. ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა ჯგუ­ფი. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, ტექ­სტებს და ცხოვ­რე­ბას რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, დიდი სხვა­ო­ბა არ არის, რად­გან მე მა­სე­თი ვარ. მე არ ვი­ცო­დი მსა­ხი­ო­ბო­ბა, ვი­თა­მა­შე ის, რაც ვი­ყა­ვი. რაც შე­ე­ხე­ბა ის­ტო­რი­ებს, რის გა­მოც სან­დრექ­სას ბევ­რი აკ­რი­ტი­კებს. ზოგი სა­ერ­თოდ ვერ აღიქ­ვამს სხვა­ო­ბას სან­დრექ­სა­სა და ნამ­დვილ ჩემს ტიპს შო­რის, პირ­და­პირ მე­ჩხუ­ბე­ბა იმ გო­გოს­თან შენ ... ქმა­რი ცი­ხე­ში... შე­მოთ­ვლე­ბი, რომ პა­ტიმ­რის ცოლს თავი და­ა­ნე­ბე და რა­ღაც სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბი, ამ ყვე­ლა­ფერს რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, მე და სან­დრექ­სა რა­ღა­ცე­ე­ბით ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს.

- ჩვე­ნი რუბ­რი­კის ბო­ლოს, რეს­პო­დენ­ტე­ბი მკი­თხვე­ლებს რჩე­ვას აძ­ლე­ვენ. თქვენ რას ურ­ჩევ­დით მათ?

- მინ­და გან­სა­კუთ­რე­ბით მა­მა­კა­ცებს და ჩემი ასა­კის ბი­ჭებს ვთხო­ვო, რო­დე­საც თქვენს გვერ­დით საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნია - ცოლი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, ვე­ცა­დოთ, რომ ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის გზამ მხო­ლოდ იმ ერთ სიყ­ვა­რუ­ლის გზა­ზე გა­ი­ა­როს და არ გა­და­უხ­ვი­ოს კუ­ჭის­კენ ან სხვა გზე­ბის­კენ, რად­გან სიყ­ვა­რუ­ლი იმ­სა­ხუ­რებს, რომ ია­როს მხო­ლოდ სიყ­ვა­რუ­ლის გზა­ზე.