''ნანუკას შოუმ'' სეზონი ქველმოქმედებით გახსნა. მომღერალი სალომე ტეტიაშვილი, ერთ-ერთი ბანკის დახმარებით, ბინით დაასაჩუქრა. მაყურებელმა სალომესა და მისი დედის, ქალბატონი თამარის გაოგნებული და გახარებული სახეები ჯერ კიდევ გადაცემის რეკლამის საშუალებით ნახა. ეჭვი ჩვენც გაგვიჩნდა, რომ სალომეს ბინა გადასცეს, მაგრამ მომღერალმა გადაცემის ეთერში გასვლამდე არაფერი თქვა. სამაგიეროდ, დაგვპირდა, რომ პირველ ემოციებს ჩვენს ჟურნალს გაუზიარებდა და პირობა შეასრულა.
მომღერალს ახალ სახლში ვესტუმრეთ.
- სალომე, ჩვენ გვქონდა ინფორმაცია, რომ ნანუკა სიურპრიზს გიმზადებდა...…
- საიდან გქონდათ ეს ინფორმაცია?
- ჩვენც გვყავს ჩვენი ჩიტები ''რუსთავი 2''-ში.
- პირველი გადაცემის შემდეგ ნანუკამ დამირეკა და მითხრა, რომ კიდევ ერთ გადაცემაში მიმიწვევდა, რადგან ჩემთვის პატარა სიურპრიზი ჰქონდა. ამხელა მასშტაბების სიურპრიზს ნამდვილად არ ველოდი. თან ეს ზარი თებერვალში იყო, მას მერე იმდენი დრო გავიდა, აღარც ველოდებოდი არაფერს.
- როდის ჩაიწერა გადაცემა და თუ გითხრეს წინასწარ?
- გადაცემა 31 ივლისს ჩაიწერა. რა თქმა უნდა, წინასწარ არაფერი ვიცოდი. მითხრეს ის, რომ ნანუკა იწყებდა ახალ რეალურ შოუს, სადაც მონაწილე უნდა ყოფილიყო დედაჩემი და მე უნდა მემღერა შოუს პირველ გადაღებაზე. როცა ამ სახლში ამოვედი, პირველი კითხვა, რაც გამიჩნდა, იყო შემდეგი: აქ სად უნდა ვიმღერო-მეთქი. ქვევით სადარბაზოსთან რომ ვიდექი, ვიღაცებმა მაცივარი, ტელევიზორი მოიტანეს და მაშინაც ვერ მივხვდი ვერაფერს. ხომ ვიცოდი, რომ რეალური შოუ იწყებოდა, ვიფიქრე, მონაწილეებს სახლს უწყობენ-მეთქი. რაც პრინციპში ასეც იყო, ოღონდ ჩვენ გვიწყობდნენ სახლს. ვანო ჯავახიშვილმა, ირინა ონაშვილმა და სტეფანე მღებრიშვილმაც არაფერი იცოდნენ. მხოლოდ ნანუკამ და ბანკის წარმომადგენელმა იცოდნენ სიმართლე.
- როდის მიხვდი, რომ ეს სახლი შენი იყო?
- ბოლომდე ვერ მივხვდი, მეტსაც გეტყვით, ნანუკამ რომ თქვა, ახლა ჩვენ თამარსა და სალომეს სახლი დავულაგეთო, მაშინაც ვერ მივხვდი. წინადადება ვერ გავშიფრე უცებ. ყველამ ერთმანეთს გადავხედეთ, დანარჩენებიც შოკში იყვნენ.
- როგორ მოახერხე, რომ თვე-ნახევრის განმავლობაში ამ სიხარულს მალავდი, შენმა უახლოესმა მეგობრებმაც კი არაფერი იცოდნენ ამ ამბის შესახებ?
- აი, ეგ მართლა არ ვიცი. მთხოვეს, სანამ გადაცემა ეთერში გავიდოდა, ეს ინფორმაცია არ უნდა გამჟღავნებულიყო, იგივე სთხოვეს იმ გადაღებაზე მყოფ ყველა ადამიანს. მართლა არ ვიცი, როგორ მოვახერხე, ენას კბილს ძლივს ვაჭერდი, ვფიქრობდი, ეს როგორ არ უნდა ვთქვა-მეთქი... მთელი ცხოვრების ოცნება აგვიხდა. არ ვიცი, რამდენი წელი უნდა გვემუშავა მეც და დედასაც, ასეთი ბინა ან საერთოდ, ბინა რომ გვეყიდა.
- თან, საბურთალოზე ხარ, დედაც ახლოს არის სამსახურთან.
- არასდროს მქონია პრეტენზია იმაზე, რომ ვაკეში, საბურთალოზე ან ვერაზე უნდა მეცხოვრა. როცა სახლი არ გაქვს, მაშინ უბნებს კი არა, საკუთარ ჭერს ეძებ, მაგრამ ახლა ძალიან მიხარია ის, რომ საბურთალოზე გავიზარდე და ისევ ამ უბანში მიწევს ცხოვრება… მოკლედ, ვერ აგიხსნით, რა ძალა დამჭირდა იმისთვის, რომ ეს საიდუმლო ამდენი ხნით შემენახა. დედაც მალავდა. ტელევიზიაშიც კი არავინ იცოდა. გუშინ გვირეკავდა ყველა, გვილოცავდნენ და თან გვეკითხებოდნენ, ეს როგორ დამალეთო.
- დედას რეაქციებზეც მიამბე ცოტა…...
- დედაჩემი დღემდე ვერ გამოდის მდგომარეობიდან. ახლაც რომ მოდის ამ სახლში, კედლებს ხელით ეხება და უცნაურ კითხვებს სვამს: ეს მართლა ჩვენია, სახლში წყალი მართლა აღარ ჩამოგვივა, აბაზანა და საპირფარეშო შინ გვექნება, ზამთარში ეზოში სარეცხის რეცხვა აღარ მოგვიწევს, ჭურჭელსაც ცხელ წყალში დავრეცხავ? ასეთ კითხვებს რომ სვამს, მეცოდება, თვალზე ცრემლი მადგება ხოლმე.
- წყალი მართლა ჩამოგდიოდათ სახლში?
- წყალიც ჩამოგვდიოდა, თოვლიც და მიწაც. იმას, სადაც ჩვენ ვცხოვრობდით და ცოტა ხანს კიდევ მოგვიწევს ცხოვრება, ჭერი არ ერქვა.