თავზარდამცემი ჩანაწერები - რას იხსენებს ბებიაქალი ოსვენციმის საკონცენტრაციო ბანაკიდან

სტანისლავა ლეშჩინსკას, პოლონელი ბებიაქალის სულისშემძვრელი ჩანაწერები ოსვენციმის ბანაკიდან:

"ჩემი 35-წლიანი ბებიაქალობის განმავლობაში, მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში ორი წელი ოსვენციმის ქალთა საკონცენტრაციო ბანაკში გავატარე. მეც რიგითი ტუსაღი ვიყავი, პარალელურად კი პროფესიულ მოვალეობას ვასრულებდი. იმ ურიცხვი ქალიდან, რომლებიც მოჰყავდათ და მოჰყავდათ ოსვენციმში, ბევრი ფეხმძიმედ იყო. ბებიაქალის ფუნქციას 3 ბარაკში ვასრულებდი. ბარაკები ფიცრისა იყო, ფართე ღრიჭოებიანი და ვირთხებისგან გამოხრული ხვრელებით. შიგნით ორ მხარეს სამსართულიანი საწოლები იყო გამართული. თითოზე 3-4 ქალი უნდა განთავსებულიყო. ქვეშ ბინძური თივის ლეიბები ეგოთ, უფრო სწორად, ერთ დროს თივის. მათი შიგთავსი უკვე დიდი ხანია გალეული იყო და ქალები პრაქტიკულად ხის ფიცრებზე იწვნენ.

ბარაკის ბოლოში აგურის ღუმელი გვედგა. ეს იყო მშობიარობის მიღების ერთადერთი ადგილი და ერთადერთი ატრიბუტი. სხვა ხელსაწყო ამ სამედიცინო პროცესისთვის არ არსებობდა. ამ ღუმელის გათბობას წელიწადში რამდენჯერმე თუ ვახერხებდით. ძირითადად სიცივესა ჭუჭყში მიწევდა მშობიარობის მიღება. ამ პროცესისთვის აუცილებელ პირობაზე, წყალზე, თავად უნდა მეზრუნა. მის მოსატანად სულ მცირე, 20 წუთი იყო საჭირო. ასე რომ მშობიარეების ბედი სანახევროდ ღმერთზე იყო მინდობილი, მეც ძალიან მძიმე დღე მადგა. გართულების შემთხვევაში თავად უნდა მემოქმედა - ბანაკის გერმანელი ექიმები სამედიცინო რეპუტაციას სხვა ეროვნების პაციენტების მომსახურებით არ გაიფუჭებდნენ. შესაბამისად, მათი გამოძახების უფლება არ მქონდა.

ერთადერთი ექიმი, ვინც მეხმარებოდა, პოლონელი ირენ კონეჩნოი იყო. სხვათა შორის, მას ვუმადლი ჩემს გადარჩენას, როცა ტიფით გავხდი ავად. ტუსაღ ექიმებს აღარც სახელი, არც ფული და აღარც პროფესიული ამბიცია აღარ გააჩნდათ. ისინი თავდადებით მუშაობდნენ უმთავრესი მისიისთვის - გადაერჩინათ ადამიანის სიცოცხლე ყველა ვითარებაში.ტყვეთა საკონცენტრაციო ბანაკში 2-წლიანი პრაქტიკისას 3000-ზე მეტი მშობიარობა მივიღე. ენით აუწერელი სიბინძურის, უწყლობის და სიცივის მიუხედავად, არც ერთი ბავშვი და არც ერთი მშობიარე არ დამღუპვია. როცა ბანაკის ესესელმა ექიმმა ანგარიშის მომზადება მიბრძანა, სადაც მშობიარეთა გართულებები და სიკვდილის შემთხვევები უნდა დამეფიქსირებინა, ვუპასუხე, რომ არც ერთი შემთხვევა სიკვდილით არ დასრულებულა. ექიმმა შემომხედა და მითხრა, რომ ასეთი შედეგი გერმანიის ყველაზე წარმატებული და სრულყოფილი კლინიკების სამეანო განყოფილებებსაც არ ჰქონდათ.

შედეგი მართლაც პარადოქსული იყო. ჩემი ვარაუდით, გამოფიტული და ღონემიხდილი სხეულები ბაქტერიებისთვის ყოვლად უსარგებლო საკვები იყო. ამიტომაც მშობიარეებს ინფექციები არ ემართებოდათ. მშობიარე პრაქტიკულად რამდენიმე დღის მშიერი იყო. ქალი მშობიარობამდე რამდენიმე დღით ადრე პურის დღიურ ნორმაზე უარს ამბობდა. ერთი დღის პური ერთი ზეწარი იყო, რომელსაც დახევდა და სახვევებად გამოიყენებდა.

სახვევების რეცხვა დიდ სირთულეს წარმოადგენდა. ქალებს ბარაკის დატოვების უფლებას არ აძლევდნენ, შიგნითაც ბევრი აკრძალვა მოქმედებდა. მელოგინეებს დარეცხილი საფენების გაშრობა საკუთარი სხეულით უხდებოდათ. თუმცა ეს ყველაფერი მაინც არაფერი იყო იმასთან შედარებით, რაც მანამდე ხდებოდა.

...1943 წლის მაისამდე ოსვენციმში დაბადებული ყველა ახალშობილს მხეცურად კლავდნენ - კასრში ახრჩობდნენ. ამ მოვალეობას ორი მედდა - კლარა და ფანი ასრულებდნენ.

გაგრძელება