მას­წავ­ლებ­ლის პრო­ფე­სია რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში პრეს­ტი­ჟუ­ლი არ არის, უკვე ძვე­ლი და კარ­გად ნაც­ნო­ბი თე­მაა. სხვა­დას­ხვა ინ­სტი­ტუ­ტი, თუ არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია ინ­ტენ­სი­უ­რად მუ­შა­ობს, რომ რო­გორ­მე ეს მტკივ­ნე­უ­ლი პრობ­ლე­მა მო­იხ­სნას. უკვე შექ­მნი­ლია და არ­სე­ბობს კი­დეც პროგ­რა­მე­ბი, კონ­ცეფ­ცი­ე­ბი, რო­მე­ლე­ბიც პე­და­გო­გის საქ­მი­ა­ნო­ბის პრი­ო­რი­ტე­ტულ დარ­გად გა­დაქ­ცე­ვის­თვის არის გა­მიზ­ნუ­ლი. თუმ­ცა რე­ა­ლუ­რად ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ჯერ ცოტა რამ არის გა­კე­თე­ბუ­ლი.

ქვე­ყა­ნას 62.000 მას­წავ­ლებ­ლი­დან მხო­ლოდ 20.000 ჰყავს სერ­ტი­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი. და­ნარ­ჩე­ნი 42.000-ს კი გარ­კვე­უ­ლი დრო აქვს მი­ცე­მუ­ლი იმის­თვის, რომ ქვე­ყა­ნას სა­კუ­თა­რი კვა­ლი­ფი­კა­ცია და­უმ­ტკი­ცოს. წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, დრო­ის გას­ვლის შემ­დეგ, მას ნე­ბით თუ უნებ­ლი­ედ, სას­წავ­ლო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის და­ტო­ვე­ბა მო­უ­წევს, რად­გან თა­ნა­მედ­რო­ვე სკო­ლა კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბით უნდა და­კომ­პლექტდეს.

რო­გორ უნდა ამაღ­ლდეს მას­წავ­ლებ­ლის პრეს­ტი­ჟი, რო­გორ უნდა გახ­დეს ქვეყ­ნის­თვის პე­და­გო­გის საქ­მი­ა­ნო­ბა პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი და მა­ღა­ლა­ნა­ზღა­უ­რე­ბა­დი, ამ თე­მა­ზე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს (ია ან­თა­ძე, გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძე) ვე­სა­უბ­რეთ, რომ­ლე­ბიც ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით თა­ვა­დაც ბევ­რს მუ­შა­ო­ბენ და ფიქ­რო­ბენ.

ია ან­თა­ძე არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია, "სა­მო­ქა­ლა­ქო გან­ვი­თა­რე­ბის ინ­სტი­ტუტს" წარ­მო­ად­გენს, რო­მე­ლიც სას­კო­ლო გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მის მხარ­და­ჭე­რის მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც საქ­მი­ა­ნობს.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ია, რო­გორ უნდა გახ­დეს მას­წავ­ლებ­ლის პრო­ფე­სია პრეს­ტი­ჟუ­ლი?

- გია დვალ­მა და ავ­ტო­რე­ბის ჯგუფ­მა შექ­მნა სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სივ­რცის რე­ფორ­მი­რე­ბის კონ­ცეფ­ცია. ის რო­გორც სა­უ­ნი­ვერ­სი­ტე­ტო გა­ნათ­ლე­ბას, ასე­ვე სა­ინ­სტი­ტუ­ტო რე­ფორ­მას და სკო­ლა­ში მას­წავ­ლებ­ლის კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის ამაღ­ლე­ბის ხედ­ვას ეხე­ბა. აღ­ნიშ­ნუ­ლი კონ­ცეფ­ცია გუ­ლის­ხმობს რო­გორც სკო­ლის წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მას­წავ­ლებ­ლე­ბის, ასე­ვე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი პრო­ფე­სო­რე­ბი­სა და ლი­დე­რი მეც­ნი­ე­რე­ბის თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას. მარ­თა­ლია დღეს ამ კონ­ცეფ­ცი­ის და­ნერგვა გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო არ ხდე­ბა, მაგ­რამ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ აქამ­დე საქ­მე აუ­ცი­ლებ­ლად მივა.

- სა­უ­კე­თე­სო მას­წავ­ლებ­ლებ­მა, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რებ­მა და ლი­დერ­მა მეც­ნი­ე­რებ­მა რო­გორ უნდა შეძ­ლონ ერ­თმა­ნეთ­თან სა­კო­მუ­ნი­კა­ციო, ახა­ლი სივ­რცის შექ­მნა?

- ახა­ლი სა­აზ­როვ­ნო სივ­რცე უნდა შე­იქ­მნას, სა­დაც მას­წავ­ლებ­ლე­ბი იმ კვლე­ვებ­ში ჩა­ერ­თვე­ბი­ან, რო­მელ­საც მეც­ნი­ე­რე­ბი აწარ­მო­ე­ბენ. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რე­ბი მიბ­რძან­დე­ბი­ან სკო­ლებ­ში, ჩა­ა­ტა­რე­ბენ გაკ­ვე­თი­ლებს და სკო­ლის პე­და­გო­გე­ბი შე­იძ­ლე­ბა სტუ­დენ­ტებ­თან მი­ვიდ­ნენ. მათ­თან ერ­თად უნდა იმუ­შა­ონ ან სტუ­დენ­ტე­ბი მო­იწ­ვი­ონ სკო­ლებ­ში. ეს უნდა იყოს ერ­თი­ა­ნი სა­აზ­როვ­ნო სივ­რცე, სა­დაც თავს მო­იყ­რი­ან სა­უ­კე­თე­სო სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი.

- ეს აქ­ცევს მას­წავ­ლებ­ლის პრო­ფე­სი­ას პრეს­ტი­ჟუ­ლად?

- თუ მას­წავ­ლებ­ლე­ბის პრობ­ლე­მას სე­რი­ო­ზუ­ლად გან­ვი­ხი­ლავთ, მერე სკო­ლის კურსდამ­თავ­რე­ბულ­თა, სა­უ­კე­თე­სო ნა­წი­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტებ­ში წავ­ლენ იმის­თვის, რომ მას­წავ­ლებ­ლის პრო­ფე­სია შე­ის­წავ­ლონ. დღეს­დღე­ო­ბით ვი­ცით, რომ ვინც უმაღ­ლე­სებ­ში აბა­რე­ბენ და მას­წავ­ლებ­ლე­ბი ხდე­ბი­ან, სკო­ლებ­ში სწავ­ლი­სას არ აქვთ სა­უ­კე­თე­სო შე­დე­გე­ბი. სა­მა­გი­ე­როდ, ილი­ას უნი­ერ­სი­ტეტ­ში უკვე არ­სე­ბობს მა­გის­ტრა­ტუ­რის პროგ­რა­მა, სა­დაც გა­ნათ­ლე­ბის სფე­როს მე­ნე­ჯმენ­ტის სპე­ცი­ა­ლის­ტებს ამ­ზა­დე­ბენ. იქ გა­ცი­ლე­ბით დიდი კონ­კურ­სია. ამას­თან, არის კარ­გი პროგ­რა­მაც და ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ამ პროგ­რა­მას სა­უ­კე­თე­სო შე­დე­გე­ბი­თა და წარ­მა­ტე­ბით ამ­თავ­რე­ბენ, მერე ად­ვი­ლად საქმდე­ბი­ან, მათ აქვთ ღირ­სე­უ­ლი სამ­სა­ხუ­რე­ბი. ზო­გი­ერ­თი იქვე რჩე­ბა. იმი­სათ­ვის, რომ მას­წავ­ლებ­ლის პრო­ფე­სია გახ­დეს პრეს­ტი­ჟუ­ლი, რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი თან­ხე­ბი უნდა ჩა­ი­დოს ამ პროგ­რა­მე­ბის მო­სამ­ზა­დებ­ლად. ამას­თან, დღე­ის­თვის სკო­ლის კარი ფაქ­ტობ­რი­ვად, ჩა­კე­ტი­ლია და ის უნდა გა­იხ­სნას.

62.000 მას­წავ­ლებ­ლი­დან, ვინც ახლა სკო­ლა­ში გვყავს, მხო­ლოდ, 20.000-მა 4 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში შეძ­ლო, და­ე­დას­ტუ­რე­ბი­ნა თა­ვი­სი კვა­ლი­ფი­კა­ცია და მი­ე­ღო სერ­ტი­ფი­კა­ტი. და­ნარ­ჩე­ნი 42.000 რჩე­ბა სკო­ლა­ში. უახ­ლო­ე­სი სამი წლის გან­მავ­ლოვ­ბა­ში მათ არა­ვინ დის­კომ­ფორ­ტს არ შე­უქ­მნის, სა­მა­გი­ე­როდ, სკო­ლის გა­რეთ რჩე­ბი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც აი­ღეს სერ­ტი­ფი­კა­ტი, საგ­ნებ­ში ჩა­ა­ბა­რეს გა­მოც­და, ასე­ვე პრო­ფე­სი­ულ უნა­რებ­ში, მაგ­რამ მათ­თვის სკო­ლის კარი არის და­კე­ტი­ლი.

სა­ჭი­როა, სე­ტი­ფი­ცი­რე­ბულ მას­წავ­ლე­ბე­ლებს შე­ექ­მნათ გა­ცი­ლე­ბით უკე­თე­სი პი­რო­ბე­ბი, ხელ­ფა­სი­სა და სო­ცი­ა­ლუ­რი სტა­ტუ­სის მხრივ, ასე­ვე უნი­ვერ­სი­ტე­ტებ­თან, სა­მეც­ნი­ე­რო უნი­ვერ­სი­ტე­ტებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის მხრივ. მა­შინ რა თქმა უნდა, ბევ­რი ახალ­გაზ­რდა გა­და­წყვეტს, გახ­დეს მას­წავ­ლე­ბე­ლი. მოკ­ლედ, ეს არის კომ­პლექ­სუ­რი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის სის­ტე­მა, რო­მე­ლიც სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სის­ტე­მა­შია გა­სა­ტა­რე­ბე­ლი. თუ ისიც გახ­დე­ბა მო­მა­ვალ­ში ცნო­ბი­ლი, რამ­დე­ნი ექ­ნე­ბა სერ­ტი­ფი­ცი­რე­ბულ მას­წავ­ლე­ბელს ხელ­ფა­სი და იმ 20.000 მას­წავ­ლე­ბელს, რო­მე­ლიც სხვებ­თან შე­და­რე­ბით სკო­ლა­ში წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლია, სა­ხელ­მწი­ფო კარგ პი­რო­ბებს შეს­თა­ვა­ზებს, ეს იქ­ნე­ბა იმის გა­რან­ტი, რომ უახ­ლო­ეს პე­რი­ოდ­ში ახალ­გაზ­რდე­ბი და მეც­ნი­ე­რე­ბი სკო­ლა­ში სი­ა­რულს მო­ინ­დო­მე­ბენ და ისი­ნი სკო­ლას პრეს­ტი­ჟულს გახ­დი­ან.

- იმ 42.000 არა­სერ­ტი­ფი­ცი­რე­ბულ პე­და­გოგს რა ბედი ელის?

- მათ სა­ხელ­მწი­ფომ მის­ცა დრო (3 წელი), რომ კი­დევ ჰქონ­დეთ სა­შუ­ა­ლე­ბა, ქვე­ყა­ნას თა­ვი­ან­თი კვა­ლი­ფი­კა­ცია და­უ­დას­ტუ­რონ...

- თუ ეს ვერ შეძ­ლეს, სას­წავ­ლო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის და­ტო­ვე­ბა მო­უ­წევთ?

- ნამ­დვი­ლად მო­უ­წევთ სკო­ლის და­ტო­ვე­ბა, მაგ­რამ ეს იმ შემ­თხვე­ვა­ში მოხ­დე­ბა, თუ ისი­ნი თა­ვის სა­გან­ში ვერ ჩა­ა­ბა­რე­ბენ გა­მოც­დას და ვერ და­აგ­რო­ვე­ბენ ქუ­ლე­ბის მი­ნი­მა­ლურ რა­ო­დე­ნო­ბას.

არა­და, დღეს სკო­ლა­ში გვყავს ბევ­რი ბრწყინ­ვა­ლე მას­წავ­ლე­ბე­ლი, მონ­დო­მე­ბუ­ლე­ბი, მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლე­ბი, რომ­ლებ­საც ვიც­ნობ კი­დეც. გან­სა­კუთ­რე­ბით გა­ვი­ცა­ნით კი­დევ რე­გი­ო­ნებ­ში მომ­სა­ხუ­რე სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი, რომ­ლე­ბიც სხვა­დას­ხვა სა­განს ას­წავ­ლი­ან. ცდი­ლო­ბენ, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად თა­ნა­მედ­რო­ვე მიღ­წე­ვე­ბის დო­ნე­ზე იყ­ვნენ, შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ფლო­ბენ კომ­პი­უ­ტე­რულ ტექ­ნო­ლო­გი­ებს, რაც ძა­ლი­ან სა­ა­მა­ყო რამ არის. როცა ხე­დავ, რომ თბი­ლი­სი­დან მო­შო­რე­ბით არის ასე­თი მონ­დო­მე­ბუ­ლი მას­წავ­ლე­ბე­ლი, გიჩ­ნდე­ბა სურ­ვი­ლი, სა­ხელ­მწი­ფომ წა­ა­ხა­ლი­სოს და და­ა­ფა­სოს მისი მონ­დო­მე­ბა. ვნა­ხოთ, წლის ბო­ლოს ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ბევ­რი რამ გა­ირ­კვე­ვა...

გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძე, ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კის გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რი:

- ამ სა­კი­თხთან და­კავ­ში­რე­ბით მე ჩემს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, ბევ­რი მი­ფიქ­რია, თუ რა ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი უნდა გა­ტარ­დეს ამ პრობ­ლე­მის აღ­მო­სა­ფხვრე­ლად. პირ­ველ რიგ­ში, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ცხა­დია, სინ­ქრო­ნულ მუ­შა­ო­ბას გუ­ლის­ხმობს, - სა­ზო­გა­დო­ე­ბის, გა­ნათ­ლე­ბის სა­მი­ნის­ტრო­სა და მას­წავ­ლებ­ლე­ბის ჩარ­თუ­ლო­ბას.

მას­წავ­ლებ­ლის პრეს­ტი­ჟის ამაღ­ლე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში წე­სით და რი­გით რთუ­ლი არ უნდა იყოს, იმი­ტომ, რომ წარ­სულ­ში ეს პრო­ფე­სია ერთ-ერთ მნიშ­ვნე­ლო­ვან და საკ­რა­ლურ პრო­ფე­სი­ად მი­იჩ­ნე­ო­და. მას­წავ­ლე­ბე­ლი ამაღ­ლე­ბულ კვარ­ცხლბეკ­ზე იდგა. დღეს კი ჩა­მოქ­ვე­ი­თე­ბუ­ლია და აქვს და­ბა­ლი ანა­ზღა­უ­რე­ბა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი თან­და­თან მოხ­და და ეს გან­სა­კუთ­რე­ბით იმ 90-იანი წლე­ბის კრი­ზი­სის შე­დე­გია. დღე­ვან­დე­ლი რთუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია კი იმა­ზე მე­ტყვე­ლებს, რომ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით არ მო­დის ნი­ჭი­ე­რი ახა­ლი თა­ო­ბა, არ ირ­ჩე­ვენ ამ პრო­ფე­სი­ას, და სკო­ლა­ში და­საქ­მე­ბას არ ცდი­ლო­ბენ.

- მი­ზე­ზი მარ­ტი­ვია - რაც უკვე ვთქვით, და­ბა­ლი ხელ­ფა­სი...

- მე­ო­რე მხრივ, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ისიც, რომ მას­წავ­ლებ­ლებს გა­უჩ­ნდეთ გან­ცდა, რომ მათ ყო­ველ­დღი­უ­რად გან­ვი­თა­რე­ბა სჭირ­დე­ბათ და მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა აჰ­ყვნენ ახალ ტექ­ნო­ლო­გი­ებს, ახალ მო­ცე­მუ­ლო­ბებს და სა­კუ­თა­რი თავი თვი­თონ­ვე რა­ღაც თვალ­საზ­რი­სით, წარ­მო­ა­ჩი­ნონ ისე, რომ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­დეს, მათ სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბა და­უთ­მოს და კი­დევ უფრო მეტი იფიქ­რონ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით. რო­დე­საც კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რია კად­რი, ცდი­ლობს, მისი კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის შე­სა­ბა­მი­სი სამ­სა­ხუ­რი ჰქონ­დეს, შე­სა­ბა­მი­სი ანა­ზღა­უ­რე­ბით. ადა­მი­ა­ნებ­მა ასე­ვე უნდა გა­ი­თა­ვი­სონ ის, რომ მას­წავ­ლებ­ლო­ბა ცხა­დია, კრი­ტი­კას ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა და იმ მი­თის ნა­წი­ლი არ არის, რო­მე­ლიც იყო ხოლ­მე გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი: "მა­წავ­ლე­ბე­ლი სა­პირ­ფა­რე­შო­ში არ და­დის," რომ ის შეც­დო­მას არ უშ­ვებს. მაგ­რამ არც ისეა საქ­მე, რომ არ გვყავს კარ­გი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი. ბევ­რს შევ­ხვედ­რი­ვარ ახ­ლაც და მა­ში­ნაც, როცა სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მას­წავ­ლებ­ლო­ბა გახ­დე­ბა პრეს­ტი­ჟუ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა, ოღონდ, ეს დრო­შია გა­წე­ლი­ლი...

- რო­გორ ფიქ­რობ, რა აფერ­ხებს ამ პრო­ცესს?

- რთუ­ლია ასე ხე­ლა­ღე­ბით ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნის­თვის ხელ­ფა­სის მო­მა­ტე­ბა, მე­ო­რე მხრივ ასე­ვე ძნე­ლია, რომ შე­ამ­ცი­რო შტა­ტე­ბი და ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით რე­ფორ­მაც რთუ­ლი ხდე­ბა. ვფიქ­რობ, ეს არის მთა­ვა­რი ხე­ლის­შემ­შლე­ლი ფაქ­ტო­რი. არა­და, ყვე­ლას აქვს მზა­ო­ბა, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში და ქვე­ყა­ნა­ში იყ­ვნენ კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი, რო­მელ­თაც მა­ღა­ლი პრეს­ტი­ჟი ექ­ნე­ბათ. მა­გა­ლი­თად, უცხო­ეთ­ში მას­წავ­ლებ­ლის ხელ­ფა­სი არის ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი, ხელ­ფა­სებს შო­რის. ამას ემა­ტე­ბა თა­ვი­სი სო­ცი­ა­ლუ­რი შე­ღა­ვა­თე­ბი.

ცალ­სა­ხად ვარ მას­წავ­ლებ­ლის მხა­რეს, მაგ­რამ რაც უნდა მტკივ­ნე­უ­ლი იყოს, უნდა გა­და­ი­ხე­დოს ეს ყვე­ლა­ფე­რი სე­რი­ო­ზუ­ლად.

- პი­რა­დად შენს ყუ­რა­დღე­ბას რო­გო­რი მას­წავ­ლე­ბე­ლი იქ­ცევ­და?

- ყუ­რა­დღე­ბას ის მას­წავ­ლებ­ლე­ბი იქ­ცევ­დნენ, ვინც იმ ფარ­გლებს მიღ­მა გა­დი­ოდ­ნენ, მეტს ხე­დავ­დნენ ტექ­სტებ­ში, რომ­ლებ­საც ჰქონ­დათ კარ­გი გად­მო­ცე­მის უნა­რი. ასე­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ზო­მი­ე­რე­ბის ფარ­გლებ­ში ბავ­შვებ­თან მე­გობ­რო­ბის უნა­რი.

- სა­ბო­ლოო შე­დეგს რო­დის მი­ვაღ­წევთ?

- როცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით იქ­ნე­ბა მო­ნო­ლი­თუ­რი, რომ გა­ნათ­ლე­ბა ქვეყ­ნის მნიშ­ვე­ნე­ლო­ვა­ნი ნა­წი­ლია და შემ­დეგ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ნელ-ნელა და­ლაგ­დე­ბა.

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის