მუ­სი­კოს­მა მაია დარსმე­ლი­ძემ ცოტა ხნის წინ სა­ინ­ტე­რე­სო ექ­სპე­რი­მენ­ტი ჩა­ა­ტა­რა - სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბი რე­ჟი­სო­რის როლ­ში მო­სინ­ჯა. თა­ვად ამ­ბობს, რომ გა­ერ­თო, თუმ­ცა მის­მა შექ­მნილ­მა პრო­დუქ­ცი­ამ გა­ა­მარ­თლა და კლი­პი ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში მო­წო­ნე­ბას იმ­სა­ხუ­რებს.

მუ­სი­კოს­თან ამ თე­მა­ზე სა­უბ­რის გარ­და, კი­დევ ბევრ სა­კითხს შე­ვე­ხეთ. მან ჩვენს კი­თხვებს მის­თვის ჩვე­უ­ლი გულ­წრფე­ლო­ბით უპა­სუ­ხა... დი­ა­ლო­გი კი ზო­გა­დად, მუ­სი­კა­ზე სა­უბ­რით და­ვი­წყეთ...

- რა არის შენ­თვის მუ­სი­კა?

- ჯიმი ჰენ­დრიქ­სის სი­ტყვე­ბით ვი­ტყვი, რად­გან უკე­თე­სი ფორ­მუ­ლი­რე­ბა არც ვიცი - "მუ­სი­კა ჩემი რე­ლი­გი­აა"... ეს სი­ტყვე­ბი ყვე­ლა­ფერს მო­ი­ცავს. მას რომ არ ეთ­ქვა, ალ­ბათ ცხოვ­რე­ბის რო­მე­ლი­მე ეტაპ­ზე მი­ვაგ­ნებ­დი, გა­ვათ­ვით­ცნო­ბი­ე­რებ­დი ამ სი­ტყვე­ბის ყოვ­ლის­მომ­ცველ სიღ­რმეს და მე ვი­ტყო­დი!

- რო­დის მიხ­ვდი, რომ ეს ის სამ­ყა­რო იყო, რო­მელ­შიც ყოფ­ნა გსი­ა­მოვ­ნებ­და?

- რო­გორც მუ­სი­კოს­მა ან მომ­ღე­რალ­მა რომ გი­პა­სუ­ხოთ ამ შე­კი­თხვა­ზე, ძა­ლი­ან ხმა­მა­ღა­ლი გა­მო­ვა, ამი­ტომ გი­პა­სუ­ხებთ, რო­გორც მუ­სი­კის თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი: ეს სი­ა­მოვ­ნე­ბა­ზე ბევ­რად მე­ტია. მე მუ­სი­კით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი - მუ­სი­კა­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ და ამას ყო­ველ წამს, ყო­ფით ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში ყურ­ში "შე­ხორ­ცე­ბუ­ლი" ყურ­სას­მე­ნე­ბით ვათ­ვით­ცნო­ბი­ე­რებ.

- რა არის შენ­თვის როკი, ანუ ჟან­რი, რო­მე­ლიც აირ­ჩიე? თვით­გა­მო­ხატ­ვის ფორ­მა და სა­შუ­ა­ლე­ბა?

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში რა­ტომ­ღაც ყვე­ლა­ფერს, რაც პო­პის­გან და ჯა­ზის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად ჟღერს, როკს ეძა­ხი­ან. მე არ ამირ­ჩე­ვია კონ­კრე­ტუ­ლად როკი. მუ­სი­კა გან­წყო­ბი­დან და ემო­ცი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე იქ­მნე­ბა. ის, რაც მე ყო­ველ­თვის მი­ზი­დავ­და, არის დრა­ი­ვი და ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბი. ძა­ლი­ან მი­ზი­დავს ელექტრო­ნუ­ლი მუ­სი­კაც, ჯა­ზიც, რე­პიც. არა­სო­დეს "ვმოძ­რა­ობ" ერთი მი­მარ­თუ­ლე­ბით და ვფიქ­რობ, რომ ერთ კონ­კრე­ტულ მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბა­ში შე­ზღუდ­ვა საკ­მა­რი­სი არ არის, მით უმე­ტეს დღეს, რო­დე­საც სულ სხვა ჟღე­რა­დო­ბა და სტრუქ­ტუ­რაა.

- ამა­ზე ად­რეც გვი­სა­უბ­რია და მა­ინც, რა­ტომ ჰყავს როკს ცოტა მსმე­ნე­ლი და ამა­ზე გული არ გწყდე­ბა?

- როკს ჰყავს იმ­დე­ნი მსმე­ნე­ლი, რამ­დე­ნიც სა­ჭი­როა (იღი­მე­ბა). ჩემი აზ­რით, მუ­სი­კო­სის­თვის, სუფ­თა შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სით, მსმე­ნე­ლის რა­ო­დე­ნო­ბა კი არა, ხა­რის­ხია მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. მგო­ნი, არა­ვის სჭირ­დე­ბა მსმე­ნე­ლი, რო­მე­ლიც ვერ ხვდე­ბა, რას ამ­ბობს მუ­სი­კო­სი. შე­იძ­ლე­ბა ძა­ლი­ან კა­ტე­გო­რი­უ­ლია ჩემი მიდ­გო­მა, მაგ­რამ პი­რა­დად მე, მირ­ჩევ­ნია, 500 კა­ცის­თვის და­ვუკ­რა, ვიმ­ღე­რო და ზუს­ტად ვი­ცო­დე, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ზუს­ტად ისე იქ­ნე­ბა აღ­ქმუ­ლი, რო­გორც "ვამ­ბობ".

კო­მერ­ცი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია მრა­ვალ­რი­ცხო­ვა­ნი აუ­დი­ტო­რია - მუ­სი­კოსს მეტი შე­მო­სა­ვა­ლი აქვს ფარ­თო­მას­შტა­ბი­ა­ნი კონ­ცერ­ტი­დან, მაგ­რამ მა­შინ ან მა­სას, მსმე­ნელს უნდა გა­ვუ­უმ­ჯო­ბე­სოთ გე­მოვ­ნე­ბა ან არ­ტისტს მო­უ­წევს მა­სას­თან კომ­პრო­მის­ზე წას­ვლა. სხვი­სი არ ვიცი, მაგ­რამ მუ­სი­კა ერ­თა­დერ­თი სფე­როა, სა­დაც პრინ­ცი­პუ­ლად არ წა­ვალ არა­ნა­ირ კომ­პრო­მის­ზე. წლე­ბის წინ მქონ­და ერთი-ორი ასე­თი კომ­პრო­მი­სი და ეს დღემ­დე ვერ მო­მი­ნე­ლე­ბია (იღი­მის). დღეს ვა­კე­თებ იმას, რაც მომ­წონს და "მომ­ყვე­ბა" ის, ვინც ემ­თხვე­ვა ჩემს მუ­სი­კა­ლურ გე­მოვ­ნე­ბას. თუკი მუ­სი­კით ვერ "შე­მო­ვი­ტა­ნე" და მშია, მირ­ჩევ­ნია მიმ­ტა­ნად ვი­მუ­შა­ვო, მაგ­რამ ჩემს მუ­სი­კა­ლურ პრინ­ცი­პებს ვერ ვუ­ღა­ლა­ტებ (მიმ­ტა­ნის პრო­ფე­სი­ას შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლად არ ვახ­სე­ნებ - მუ­სი­კო­სის­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი პრო­ფე­სი­ის მა­გა­ლი­თად მომ­ყავს).

- ამ კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად რას საქ­მი­ა­ნობ?

- სა­ნამ მე­სა­მე პრო­ექ­ტზე, რო­მე­ლიც უკვე დავ­გეგ­მე მოვ­ყვე­ბი, მინ­და, ორი­ო­დე სი­ტყვით მო­გიყ­ვეთ ჩემს ორ წინა პრო­ექ­ტზე: პირ­ვე­ლი პრო­ექ­ტი (MaoBand & Georgia State Philharmonic - "Find Me, Here I am") იყო აკა­დე­მი­უ­რი, მე და ნი­კო­ლოზ რაჭ­ველ­მა გა­ვა­ერ­თი­ა­ნეთ სიმ­ფო­ნი­უ­რი და ელექტრო­ნუ­ლი მუ­სი­კა. ეს იყო პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა, რო­დე­საც ლა­ივ­ში და­ი­მიქ­სა ორ­კესტრი და პრო­ცე­სო­რე­ბი. სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ კონ­ცერ­ტის­თვის ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ ინ­გლი­სე­ლი ხმის რე­ჟი­სო­რი - ჟერ­არ ალბო, რო­მე­ლიც ახ­მო­ვა­ნებ­და ემი უა­ი­ნ­ჰა­უ­სის, რო­ი­შინ მერ­ფის ლა­ი­ვებს. ჟერ­ა­რის დამ­სა­ხუ­რე­ბით პირ­ვე­ლად სა­ქარ­თვე­ლო­ში მსმე­ნელ­მა მო­ის­მი­ნა მსოფ­ლიო სტან­დარ­ტე­ბის მი­ხედ­ვით, უნაკ­ლოდ გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლი კონ­ცერ­ტი. დარ­ბაზ­ში სას­წა­უ­ლი სა­უნ­დი იდგა; მე­ო­რე პრო­ექ­ტში (Replace - Mao & The Mins Project) გა­და­ვი­ხა­რე თრიპ-ჰო­პის და დაბ­სტე­პის­კენ. გა­და­ვეკ­ვე­თე ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო მუ­სი­კო­სებს, ჯგუფს "The Mins"-ს და, აქ უკვე, პირ­ვე­ლი პრო­ექ­ტის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, მძი­მე ელექტრო­ნუ­ლი ჟღე­რა­დო­ბა მი­ვი­ღეთ. პრო­ექ­ტი იმ­დე­ნად კარ­გი გა­მო­ვი­და, რომ გა­დავ­წყვი­ტეთ, ერთი ტრე­კის ჩა­წე­რა. მი­ვე­დით "მინ­სე­ბის" სა­რე­პე­ტი­ცი­ო­ში და ლა­ი­ვი ჩავ­წე­რეთ. ცოტა ხან­ში გა­ვემ­გზავ­რე ამ­სტერ­დამ­ში, სა­დაც "თავ­ში და­მარ­ტყა" ვი­დე­ოს შექ­მნის იდე­ამ. მოკ­ლედ, თბი­ლის­ში ჩა­მოს­ვლის­თა­ნა­ვე ჩემს ოთახ­ში ჩა­ვი­კე­ტე, ერ­თმა­ნეთს 30 უძი­ლო სა­ა­თი გა­და­ვა­ბი და და­ვა­მონ­ტა­ჟე. არ ვარ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი რე­ჟი­სო­რი და უბ­რა­ლოდ გა­ვერ­თე. მერე ხალ­ხის აზ­რმა და­მა­ინ­ტე­რე­სა და "იუ­თუბ­ზე" ავ­ტვირ­თე (იღი­მის). მსმე­ნელს ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა. ვი­დეო ექ­სპე­რი­მენ­ტმა, რო­გორც ჩანს, გა­ა­მარ­თლა; რაც შე­ე­ხე­ბა მე­სა­მე პრო­ექტს, რო­მელ­საც ვამ­ზა­დებ, ჩა­ნა­ფიქ­რს წი­ნას­წარ არ მოვ­ყვე­ბი, მაგ­რამ ერთს ვი­ტყვი - ისევ რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა. მე­სა­მე პრო­ექტსაც აუ­ცი­ლებ­ლად გა­და­ვი­ღებ. ვინც კონ­ცერ­ტზე ვერ მოხ­ვდე­ბა, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით სა­შუ­ა­ლე­ბა ექ­ნე­ბა, იხი­ლოს ჩემს ’’იუ­თუ­ბის’’ არხზე.

- რო­გორ ფიქ­რობ, ბევ­რი ფანი გყავს?

- სი­ტყვა ფანი (თან, ჩვენს ბედკ­რულ ქვე­ყა­ნა­ში) არ მიყ­ვარს და რო­დე­საც მე­უბ­ნე­ბი­ან: "შენი ფანი ვარ," ვუს­წო­რებ: - "ფანი არა, მსმე­ნე­ლი, გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი-მეთ­ქი". რაც შე­ე­ხე­ბა რა­ო­დე­ნო­ბას - ცოტა ნამ­დვი­ლად არ არის, მე კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, რად­გან მა­სის გუ­ლის მო­გე­ბას, დღე­ვან­დელ ვი­თა­რე­ბა­ში არ ვცდი­ლობ (უკვე რიგი აღ­ნიშ­ნუ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო).

- ზო­გი­ერ­თი შენ­ზე ამ­ბობს, რომ ხის­ტი ხარ. რა­ტომ?

- ხის­ტი არა - პირ­და­პი­რი ვარ. სხვა­ნა­ი­რად არ გა­მომ­დის და რა­საც ვფიქ­რობ, ყო­ველ­თვის იმას ვამ­ბობ. კომ­პლი­მენ­ტებს მიჩ­ვე­უ­ლი ქარ­თუ­ლი მენ­ტა­ლუ­რი რე­ა­ლო­ბა რთუ­ლად იღებს "შენი ჭი­რი­მე," "შენ გე­ნაც­ვა­ლეს" გა­რე­შე პირ­და­პირ ნათ­ქვამ სი­მარ­თლეს.

- ხში­რად გაქვს ხოლ­მე ემო­ცი­უ­რი პოს­ტე­ბი, - რა იწ­ვევს ამას? ბევ­რი მტე­რი გყავს?

- ბევ­რი არა, მაგ­რამ რო­გორც ყვე­ლას, ვინც "რა­მეს აკე­თებს," მყავს "კე­თი­ლის­მსურ­ვე­ლე­ბი"... არი­ან არაფ­რის მაქ­ნი­სი "კონ­კუ­რენ­ტე­ბიც," რომ­ლე­ბიც თავს ჩემი "უნი­ჭო­ბით" და გა­მამ­ხნე­ვე­ბე­ლი ზღაპ­რე­ბით იმ­შვი­დე­ბენ. მე ყვე­ლას წარ­მა­ტე­ბა მი­ხა­რია და არა­ვის ვე­ჯიბ­რე­ბი. ვე­ჯიბ­რე­ბი მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავს. მა­ინ­ტე­რე­სებს კონ­კრე­ტუ­ლად ჩემი, რო­გორც მუ­სი­კო­სის პროგ­რე­სი და არა ვინ­მეს­თან შე­და­რე­ბით უკე­თე­სო­ბა. ვინ­მე თუ მე­ჯიბ­რე­ბა, ეს მათი პრობ­ლე­მაა: ჩემ­ნა­ირ ლა­ი­ვებს თუ და­დებს - შე­მე­ჯიბ­როს (იღი­მის). "დაგ­რუ­ზულ" "კონ­კუ­რე­ნებს" კი მთე­ლი გუ­ლით ვუ­სურ­ვებ წარ­მა­ტე­ბას, ნამ­დვილ წარ­მა­ტე­ბას...

- გული ყვე­ლა­ზე მე­ტად რაზე გტკი­ვა?

- არა­ფერს ახალს არ ვი­ტყვი და ძა­ლი­ან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, სტან­დარ­ტუ­ლი პა­სუ­ხი მაქვს: უსა­მარ­თლო­ბა­ზე! ეს სი­ტყვა კი უამ­რავ კომ­პო­ნენტს შე­ი­ცავს.

- რო­გორ ზრდი შენს გო­გო­ნას? მკაც­რი დედა ხარ?

- ჩემი შვი­ლი არის ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი. ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ვა­კე­თებ არის მი­მარ­თუ­ლი მის­კენ. მინ­და, ვიყო ჩემი შვი­ლის­თვის სა­მა­გა­ლი­თო ადა­მი­ა­ნი, რად­გან პირ­ველ რიგ­ში, სწო­რედ ადა­მი­ა­ნო­ბაა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. რო­დე­საც პი­როვ­ნე­ბა ყა­ლიბ­დე­ბა და შენ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი მისი მომ­დევ­ნო ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი და აზ­როვ­ნე­ბა, სიმ­კაც­რეც და სიყ­ვა­რუ­ლიც სწო­რად უნდა იყოს დო­ზი­რე­ბუ­ლი, რად­გან შენ ხარ პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი შენი შვი­ლის ადა­მი­ა­ნად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში. მთა­ვა­რია, სწორ გზა­ზე თა­ვი­დან და­ა­ყე­ნო, რომ მერე, რო­დე­საც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი გახ­დე­ბა, სწო­რად იმ სწო­რი ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ჩა­მო­ყა­ლიბ­დეს ცხოვ­რე­ბა­ში წარ­მა­ტე­ბულ ადა­მი­ა­ნად.

- მუ­სი­კა რომ აირ­ჩი­ოს და მერე კონ­კრე­ტუ­ლად, როკი. რა რჩე­ვას მის­ცემ­დი?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით ბევ­რი რამ იზი­დავს. არა­ფერ­ში არ ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი და ბო­ლომ­დე მივ­ყვე­ბი მის ამ­ჟა­მინ­დელ ინ­ტე­რე­სებს. რამე თუ არ გა­მოს­დის (6 წლი­საა), არ ვა­კომ­პლექ­სებ, პი­რი­ქით, მისი თა­ნა­მო­აზ­რე ვხდე­ბი და ერ­თად ვა­ა­ნა­ლი­ზებთ "პრობ­ლე­მას". თვი­თონ ძა­ლი­ან მონ­დო­მე­ბუ­ლი ბავ­შვია - 4 წლი­დან იცის წერა-კი­თხვა. მუ­სი­კა რომ აირ­ჩი­ოს, ძა­ლი­ან მკაც­რი ვიქ­ნე­ბი, რად­გან დე­დე­ბის და ბე­ბი­ე­ბის გუ­ლის გა­სა­ხა­რებ­ლად გა­ვარ­სკვლა­ვე­ბუ­ლი ბავ­შვე­ბი, ან სა­შუ­ა­ლო მო­ნა­ცე­მე­ბის მქო­ნე მომ­ღერ­ლე­ბი ჩემ­თვის კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მი­უ­ღე­ბე­ლია. არ შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლა მღე­რო­დეს. ხმის და სმე­ნის არ­სე­ბო­ბა და მხო­ლოდ "სწო­რად" სიმ­ღე­რა არ არის საკ­მა­რი­სი, სა­ჭი­როა მუ­სი­კის სწო­რი აღ­ქმა. ძი­ე­ბა­ში და­ვეხ­მა­რე­ბი და ჯერ მაჩ­ვე­ნოს, რომ აქვს ის მო­ნა­ცე­მი, რო­მელ­საც მი­ვი­ღებ (ძა­ლი­ან რთუ­ლად მომ­წონს რა­ღა­ცე­ე­ბი და რო­დე­საც მე ან ჩე­მი­ანს ეხე­ბა - ათას­მა­გად კრი­ტი­კუ­ლი ვარ). ამ ყვე­ლაფ­რის მერე ძა­ლი­ან გა­ვურ­თუ­ლებ საქ­მეს. თუკი, მო­ე­რე­ვა და "ჩა­ა­ბა­რებს ამ გა­მოც­დას," მა­შინ ბო­ლომ­დე შე­ვუ­წყობ ხელს, სხვა შემ­თხვე­ვა­ში - არა.

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის

იხი­ლეთ ვი­დეო