გა­სარ­თო­ბი შო­უ­ე­ბი­დან ერ­თა­დერ­თი გა­და­ცე­მა, რო­მე­ლიც ამ ცხელ ზა­ფხულ­ში ეთერ­შია, "სო­ცი­ა­ლუ­რი ცე­ლია". ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ზო­გა­დად, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი არას­დროს ის­ვე­ნებს, რად­გა­ნაც ეს შოუ ხომ ძი­რი­თა­დად ამ სამ­ყა­როს გა­მო­ძა­ხი­ლია?...

მოკ­ლედ, ამ გა­და­ცე­მის ერთ-ერთ წამ­ყვანს, ნიკა ქავ­თა­რა­ძეს ბლიც-სე­რი­ით - "მო­უ­ლოდ­ნე­ლი კი­თხვე­ბი" და­ვუ­კავ­შირ­დი. ის სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­შიც კო­ლე­გა წამ­ყვა­ნე­ბის­გან (ზაქ­რო ინწკირ­ვე­ლი, გოჩა თან­და­რაშ­ვი­ლი) გან­სხვა­ვე­ბით სა­ოც­რად აქ­ტი­უ­რია...

- სად ხარ?

- მე­გო­ბარ­თან, სახ­ლში.

- რო­გორც "ნა­კა­ზან­ტი­პა­რი," რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ხარ?

- სულ ორი დღით ვი­ყა­ვი. სა­ერ­თოდ, ცუდი ხა­სი­ა­თე­ბი არ ვიცი.

- ორი დღის წინ "ფე­ის­ბუქ­ზე" ასე­თი სტა­ტუ­სი და­წე­რე: "სა­ქარ­თვე­ლო, შენ ვინ მოგ­ცა ტვი­ნი და­სა­კარ­გა­ვი?!"

- აბა, ტვი­ნი გვაქვს, ჩვენ? ისე არ ვუდ­გე­ბით სა­კუ­თარ თა­ვებს, რო­გორც სა­ჭი­როა. აზ­როვ­ნე­ბა მე­სა­მე ხა­რისხში გვაქვს გა­და­ტა­ნი­ლი და ინ­სტინ­ქტე­ბით ვმოქ­მე­დებთ. ტვი­ნი რო­გორც კერ­ძი, ისე კი არ უნდა მო­ვიხ­მა­როთ, ის აზ­როვ­ნე­ბის ცენ­ტრი და წყა­როა! ამი­ტომ ვფიქ­რობ, ცოტა ინ­ტენ­სი­უ­რად უნდა ავა­მუ­შა­ვოთ...

- მოკ­ლედ, დი­დაქ­ტი­კის ხა­სი­ათ­ზე ხარ...

- რო­გორც ყო­ველ­თვის...

- გა­და­ცე­მას, რო­მელ­ზეც ახლა მუ­შა­ობ "სო­ცი­ა­ლუ­რი ცელი" ჰქვია. "ცე­ლის" ნაც­ვლად "ურო" რომ და­გერ­ქმი­ათ, არ ჯობ­და?

- ურო უფრო უხე­ში ია­რა­ღია. ცე­ლით მო­თიბ­ვა შე­გიძ­ლია, რა­ღა­ცე­ბის გა­მოხ­შირ­ვა. ისე, ნამ­გალს უფრო აქვს ეგ ფუნ­ქცია, მაგ­რამ ნამ­გა­ლი ნა­მე­ტა­ნი იქ­ნე­ბო­და და თან, "ქსელ­საც" რით­მუ­ლად არ ჰგავს...

- ცე­ლით თუ გი­მუ­შა­ვია?

- კი, დიდი სა­თი­ბი არ გვქონ­და, მაგ­რამ როცა იყო, ბა­ბუ­ას­თან ერ­თად, ვმუ­შა­ობ­დი. ისე, ეგ საქ­მე დი­დად არ გა­მომ­დი­ო­და, მაგ­რამ ბა­ბუა მას­წავ­ლი­და და ის ყვე­ლა­ფე­რი მსი­ა­მოვ­ნებ­და.

- მაგ საქ­მეს მარ­თლა ცოდ­ნა უნდა, შე­იძ­ლე­ბა ფე­ხებ­შიც მო­ირ­ტყა...

- კი და შე­იძ­ლე­ბა, სხვა და­ა­ზი­ა­ნო ან სა­ერ­თოდ ვერ მო­თი­ბო. თუ ცელი არ თი­ბავს, მა­შინ რა სა­ჭი­როა?! და სა­ერ­თოდ, რა სა­ჭი­როა ზო­გა­დად უფუნ­ქციო ნივ­თე­ბი?..

- გა­და­ცე­მა­ში შუ­ა­ში რა­ტომ ზი­ხარ?

- არ ვიცი, ასე გა­და­წყვი­ტეს რე­ჟი­სორ­მა და ოპე­რა­ტო­რებ­მა. ალ­ბათ წო­ნის და­ბა­ლან­სე­ბის­თვის...

- არა­და, იმათ (ზაქ­რო ინწკირ­ვე­ლი და გოჩა თან­და­რაშ­ვი­ლი) არ ეღირ­სათ წო­ნა­ში მო­მა­ტე­ბა, შენ კი­დევ დაკ­ლე­ბა... სი­ცხის­გან თავს რო­გორ იცავ?

- ვცდი­ლობ, მზე­ზე არ ვი­ა­რო. კონ­დი­ცი­ო­ნე­რი მშვე­ლის და ბევრ სი­თხეს ვი­ღებ. ამას­თან, ამ თე­მა­ზე ბევ­რს არ ვვიშ­ვი­შებ. უნდა მო­ეშ­ვა და გა­რე­მო ისე­თად მი­ი­ღო, რო­გო­რიც არის. როცა ბევ­რს შფო­თავ, მე­ტად გცხე­ლა. ამას­თან, როცა არის ხოლ­მე სად­მე სიგ­რი­ლე­ში წას­ვლის შან­სი, ხე­ლი­დან არ ვუშ­ვებ.

- ბუ­ნებ­რი­ვი პი­რო­ბე­ბი რო­გორც ჩანს, დი­დად არ გა­ღელ­ვებს...

- ბუ­ნებ­რივ პი­რო­ბებს (მზე, წვი­მა, თოვ­ლი, ყინ­ვა) ასე რომ გა­ნიც­დი­ან, მგო­ნია, რომ ეს რა­ღაც არ­ქა­უ­ლის გად­მო­ნაშ­თია. დღეს, რო­გორც მა­შინ, ადა­მი­ა­ნებს ასე არ უნდა აში­ნებ­დეთ მზე, თოვ­ლი, მზე და ყინ­ვა...

- ისე, წვი­მამ კი დაგ­ვი­ვი­წყა...

- არა უშავს, "ჩვენს ეზო­შიც" გაწ­ვიმ­დე­ბა.

- წყა­ლი გა­და­ცე­მა­ში რომ არ გა­და­გეს­ხა, სად მო­ა­წყობ­დი ამ აქ­ცი­ას?

- სად­მე მო­ვა­წყობ­დი, მაგ­რამ ჩვენ ასე და­ვუ­ჭი­რეთ მხა­რი ამ მნიშ­ვნე­ლო­ვან აქ­ცი­ას... მძი­მე ავად­მყო­ფე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად ფული გროვ­დე­ბა და ამას­თან, ადა­მი­ა­ნებს ვახ­სე­ნებთ, რომ არ­სე­ბობს პრობ­ლე­მე­ბი, რომ­ლებ­თან ბრძო­ლა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია... სო­ლი­და­რო­ბის ნე­ბის­მი­ე­რი გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნებს ჰუ­მა­ნუ­რე­ბად აქ­ცევს და ამ შანსს ხე­ლი­დან ვერ გა­ვუშ­ვებ­დი იმი­ტომ, რომ კაც­თმოყ­ვა­რე ვარ.

- ისე, ერთი შე­ხედ­ვით, ბოლო დროს მე­ტად ავ­ლენ ამ კაც­თმოყ­ვა­რე­ო­ბას...

- შე­იძ­ლე­ბა ასაკ­მა და გა­მოც­დი­ლე­ბამ ამ ეტა­პამ­დე მი­მიყ­ვა­ნა, რომ ადა­მი­ან­თან ლა­პა­რა­კი ჯო­ბია იმის თქმას, რომ ის არას­წო­რია. კაც­თმოყ­ვა­რე კი ყო­ველ­თვის ვი­ყა­ვი, ოღონდ, ცოტა ბას­რი...

- არ მი­თხრა, დავბლაგ­ვდიო...

- არა, რას ამ­ბობ, ახლა ცელი მაქვს…(სი­ცი­ლით ამ­ბობს). ბოლო დროს, რაც გარე სამ­ყა­რო­ში მა­ღი­ზი­ა­ნებს, ადა­მი­ა­ნე­ბის არა­ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლო­ბა. რაც უფრო კარგ ფორ­მას ვი­პო­ვით, რომ მათ გო­ნე­ბამ­დე მი­ვი­დეთ, მეტ-ნაკ­ლე­ბად სწო­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბა შე­ექ­მნე­ბათ სა­კი­თხებ­ზე, ვიდ­რე ვუ­თხრათ, რომ - თქვენ დე­გე­ნე­რა­ტე­ბი ხართ!

- რა არის სკან­და­ლი?

- ალ­ბათ ის, რაც და­ფა­რუ­ლია და შემ­დეგ მას რა­ღაც მას­შტა­ბი ეძ­ლე­ვა. ამას­თან, სკან­და­ლი გარ­კვე­ულ­წი­ლად, სტე­რე­ო­ტი­პე­ბის მსხვე­რე­ვა. მთა­ვა­რია, რომ მას სა­ფუძ­ვე­ლი ჰქონ­დეს. უცხო­ეთ­ში სკან­და­ლი რომ ხდე­ბა, ტი­პის იმი­ჯი იმ­სხვე­რე­ვა, ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ ადა­მი­ა­ნი თურ­მე სხვა ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რობ­და და ეს აშ­კა­რავ­დე­ბა, მა­გა­ლი­თად, პრე­ზი­დენტს საყ­ვა­რე­ლი ჰყავს, ან რო­მე­ლი­მე მუ­სი­კო­სი ვთქვათ, პე­დო­ფი­ლია... ჩვენ­თან სკან­და­ლის თა­მა­სამ და­ი­წია.

- ცხოვ­რე­ბა­ში ვინ გიშ­ლის ხელს?

- ეს ერთი კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნი არ არის... მა­გა­ლი­თად, ცხოვ­რე­ბა­ში შე­იძ­ლე­ბა კარ­გი ან ცუდი რა­ღა­ცე­ბი გქონ­დეს გა­კე­თე­ბუ­ლი და ისი­ნი გიშ­ლი­დეს ხელს. სხვა­დას­ხვა რა­მე­ში სხვა­დას­ხვა რა­ღაც მიშ­ლის ხოლ­მე ხელს. თუ ცხოვ­რე­ბა­ში შენ მიერ და­სა­ხე­ლე­ბუ­ლი მეტი ხე­ლის­შემ­შლე­ლი ფაქ­ტო­რია, ვიდ­რე გზე­ბი, მა­შინ მა­ტყუ­ა­რა, წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი და ზარ­მა­ცი ხარ...

- იქ­ნებ გაგ­ვიმ­ხი­ლო "ქა­ლის და­კერ­ვის" შე­ნე­უ­ლი მე­თო­დი...

- ზო­გა­დად ადა­მი­ანს უნდა გა­უჩ­ნდეს შენ მი­მართ სიმ­პა­თია, ანუ სიმ­პა­თი­ის მო­პო­ვე­ბა უნდა შე­გეძ­ლოს. ქალს შენ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სურ­ვი­ლი უნდა ჰქონ­დეს... უნდა შეძ­ლო სა­კუ­თა­რი თა­ვის პრე­ზენ­ტა­ცია ისე, რომ შე­ნით და­ა­ინ­ტე­რე­სო... ჩემი ნამ­დვი­ლი სა­ხეა, როცა ვარ მხი­ა­რუ­ლი, სა­ინ­ტე­რე­სო მო­სა­უბ­რე. ამის გა­რე­შე "და­კერ­ვას" აზრი არ აქვს. ეს ხომ ცხო­ვე­ლუ­რი აქტი არ არის? ვი­ღა­ცებს ჰგო­ნი­ათ, რომ ფლირ­ტის ეტა­პი არ უნდა არ­სე­ბობ­დეს და პირ­და­პირ უნდა გა­დახ­ვი­დე შემ­დეგ ეტაპ­ზე. ასე არ ხდე­ბა... თუ ეს ერთჯე­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბაა, შე­იძ­ლე­ბა არ ღირ­დეს ღრმა ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი დის­კუ­სი­ე­ბი, მაგ­რამ ყვე­ლა ვა­რი­ან­ტში სა­ინ­ტე­რე­სო უნდა იყო.

- დღეს "ქარ­თვე­ლი ვაჟ­კა­ცის" თემა აქ­ტუ­ა­ლუ­რია. შენ ხარ "ქარ­თვე­ლი ვაჟ­კა­ცი"?

- მაგ კონ­ტექ­სტში არა, თუმ­ცა "ქარ­თულ ვაჟ­კა­ცუ­რი" ალ­ბათ ჩემ­ში მა­ინც არის. იმი­ტომ, რომ ყვე­ლა­ნი ერთ გა­რე­მო­ში ვიზ­რდე­ბო­დით. იმ ყვე­ლა­ფერ­მა ჩვენს სტე­რე­ო­ტი­პებს დაღი და­ას­ვა. ჩვე­ნი წი­ნაპ­რე­ბი ამ ყვე­ლაფ­რის­გან თა­ვი­სუფ­ლე­ბი იყ­ვნენ და მა­შინ არა­ნა­ირ ირო­ნი­ულ პა­საჟს არ ნიშ­ნავ­და ქარ­თვე­ლი ვაჟ­კა­ცი. ახლა ყვე­ლა­ნი მეტ-ნაკ­ლე­ბად "ქარ­თვე­ლი ვაჟ­კა­ცე­ბი" ვართ! მთა­ვა­რია მივ­ხვდეთ, რამ­დე­ნად გვიშ­ლის ხელს ასე­თი სტე­რე­ო­ტი­პუ­ლი იარ­ლი­ყი. მგო­ნია, ვინც "ქარ­თვე­ლი ვაჟ­კა­ცია," დღე მათი პროგ­რე­სი­რე­ბის დი­ნა­მი­კა არის და­ბა­ლი, ამი­ტომ ისი­ნი მო­მავ­ლის ტი­პე­ბი ვერ არი­ან. თუ ცო­ცხლობ, მო­მავ­ლი­კენ პროგ­რე­სი­რე­ბა­დი უნდა იყო. სხვა­ნა­ი­რად, რა აზრი აქვს ცხოვ­რე­ბას?

- უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში კოს­მოს­ში გაფ­რე­ნა რომ შე­მოგ­თა­ვა­ზონ?

- უიმე, ძა­ლი­ან მინ­და. ამ პლა­ნე­ტა­ზე მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზე ვგიჟ­დე­ბი და იმის შან­სი რომ იყოს, სხვა­გან წა­ვი­დე? აუ­ცი­ლებ­ლად წა­ვალ და ალ­ბათ და­ნარ­ჩენ სხვა ოც­ნე­ბებ­ზეც უარს ვი­ტყო­დი...

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ყვე­ლა­ზე დიდ უც­ნა­უ­რო­ბად შენ­გან რას მი­ი­ღე­ბენ?

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ჩემ­გან ყვე­ლა­ფერს უც­ნა­უ­რად იღებს. რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი თა­ვის აზრს აფიქ­სი­რებს, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ამას უც­ნა­უ­რო­ბად მი­იჩ­ნე­ვენ. მა­ინ­ცდა­მა­ინც დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ქვე­ყა­ნა არ ვართ, ადა­მი­ნის უფ­ლე­ბე­ბი და მისი აზ­რის თა­ვი­სე­ბუ­რე­ბა სა­ზოგ­დო­ე­ბის ნა­წი­ლის­თვის არ არის ღი­რე­ბუ­ლი, ამი­ტომ ყვე­ლა­ფე­რი უკ­ვირთ. ამი­ტომ აღარ ვიცი, რა ვქნა. თავი და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი მაქვს ისე­თად, რო­გო­რიც ვარ და ტყუ­ილს ხომ ვერ მო­ვი­გო­ნებ?

- ცოტა ხნის წინ ქუ­თა­ის­ში და­გი­ჭი­რეს. რა­ტომ?

- წარ­მოდ­გე­ნა არ მაქვს... დღემ­დე შოკ­ში ვარ. იმ პო­ლი­ცი­ელს პი­რა­დი სიბ­რა­ზე ამოძ­რა­ვებ­და თუ რა­ღაც სტა­ტუ­სის აწე­ვა უნ­დო­და, ვერც კი ვხვდე­ბი. დღი­სით, მზი­სით მო­ვიდ­ნენ, სა­ბუ­თე­ბი ჩა­მოგ­ვარ­თვეს, ბორ­კი­ლე­ბი დაგ­ვა­დეს და დაგ­ვი­ჭი­რეს...

- რას გიგ­რძნობს გული?

- ჩემ­ში დიდი ნა­ზა­ვია პრაგ­მა­ტუ­ლი­სა და რო­მან­ტი­კუ­ლი ტი­პის და ყო­ველ­თვის გული არ არის სა­ზო­მი. გული ხან­და­ხან ისე უაზ­როდ აძ­გერ­დე­ბა, რომ ვფიქ­რობ მა­ინ­ცდ­მა­ინც გუ­ლის­ხმას არ უნდა მიჰ­ყვე. სჯო­ბია ტვინს მი­ვა­ნი­ჭოთ უპი­რა­ტე­სო­ბა. თუ გული და ტვი­ნი ერ­თდრო­უ­ლად ფიქ­რო­ბენ, ეს რა თქმა უნდა, სა­უ­კე­თე­სო რამ არის...

- სა­ქარ­თვე­ლო გაბრ­წყინ­დე­ბა?

- ქარ­თვე­ლე­ბი თუ გავ­ბრწყინ­დე­ბით, სა­ქარ­თვე­ლო ავ­ტო­მა­ტუ­რად გაბრ­წყინ­დე­ბა.

- ასე­თი ან­და­ზა არ­სე­ბობს: "არ­მინ­დამ 9 ხინ­კა­ლი შე­ჭა­მაო". სულ ვფიქ­რობ, რა­ტომ 9? იქ­ნებ შენ მა­ინც მი­თხრა?

- არც 10-ია და არც ნაკ­ლე­ბი, არა? არ არის გა­მო­რი­ცხუ­ლი, ეს ან­და­ზა პირ­ვე­ლი ვერ­სია არც იყოს და თა­ვი­დან უფრო ნაკ­ლე­ბი, ან მეტი რი­ცხვი ყო­ფი­ლი­ყო. მაგ­რამ "არ­მინ­დამ" რომ 9 შე­ჭა­მა, უკვე კარ­გი აზ­რია. მიყ­ვარს ეს ან­და­ზა. ჩვენ­თან ასეა, რა­ღა­ცა­ზე უარს ვამ­ბობთ და მერე ვა­კე­თებთ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად. ეს ფრა­ზა უპ­რინ­ცი­პო ადა­მი­ა­ნებ­ზეა. ჩვე­ნი წი­ნაპ­რე­ბი ხვდე­ბოდ­ნენ, რა იყო სწო­რი და პი­რი­ქით.

- აი, კი­დევ ერთი ან­და­ზა: "ენას ძვა­ლი არ აქვს და სი­ტყვას ბაჟი არა აქ­ვსო"...

- ესეც მომ­წონს. როცა რა­ღა­ცას ვამ­ბობ, სა­ნამ აზრს გა­ი­გე­ბენ, რა ვთქვი, შე­იძ­ლე­ბა ის აზრი მა­თაც მოს­წონ­დეთ, მა­ნამ­დე ამ­ბო­ბენ, წი­ნას­წა­რი გან­წყო­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე, რომ არ ვარ­გა. სწო­რედ ეს არის უძ­ვლო ენის ამ­ბა­ვი... ნე­ბის­მი­ე­რი სათ­ქმე­ლი ანა­ლიზს უნდა ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბო­დეს, რად­გან პი­რი­დან გა­მო­სულ სი­ტყვას უკან ვე­ღარ და­აბ­რუ­ნებ. ენაც და სი­ტყვაც ისე უნდა ვიხ­მა­როთ, ბო­დი­შის მოხ­და ან იხ­ტი­ბა­რის არ გა­ტე­ხის გამო, იმა­ვე აზ­რზე დარ­ჩე­ნა არ მოგ­ვი­წი­ოს. ჯერ გა­ვი­აზ­როთ და მერე ვთქვათ!

- სა­კუ­თარ თავს ნაკ­ლად რას უთ­ვლი?

- ხა­სი­ა­თის ნა­წილ­ში ალ­ბათ, სი­ფი­ცხეს. მე­ო­რე, რო­მე­ლიც მთლად ჩემ­ზე არ იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი და ეს არას­რულ­ყო­ფი­ლი გა­ნათ­ლე­ბაა. გა­ნათ­ლე­ბა ყო­ველ­თვის შე­იძ­ლე­ბა შე­ი­ძი­ნო, მაგ­რამ ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში ვცხოვ­რობ­დი, როცა არ­ჩე­ვა­ნი გა­ვა­კე­თე, მა­შინ ეს არ ის­წავ­ლე­ბო­და. ახლა მხო­ლოდ იმა­ზე ვარ ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, რომ რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი ინ­ფორ­მა­ცია მი­ვი­ღო, რომ ჩემი მიზ­ნე­ბი რო­გორ­მე რიტ­მში ჩავ­სვა. რომ მე­ცხოვ­რა კარგ ქვე­ყა­ნა­ში, გა­ცი­ლე­ბით მეტი მე­ცო­დი­ნე­ბო­და.

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის