კატო ჯავახიშვილი: ''მაქვს არეული ჩანთა და გაჩეჩილი თმა...''

''ოჰ, როგორ არ მიყვარს ეს მშრალი, ბიოგრაფიული ცნობები, თავის თავში ცხოვრებას რომ ვერაფრით იტევს... - ამ სიტყვებით იწყებს კატო ჯავახიშვილი ''მწერლის ანკეტის''შევსებას და იქვე აგრძელებს, - მაგრამ, ვცადოთ: კატო, ანუ ეკატერინე ჯავახიშვილი დაიბადა 1979 წლის 3 მაისს თბილისის ერთ-ერთ ცენტრალურ სამშობიაროში. პროფესიის მხრივ სრული აბსურდია, სამედიცინო ინსტიტუტის სტომატოლოგიური ფაკულტეტი; იურიდიული, ხელოვნებათმცოდნეობა და საზოგადოებრივი მართვა და მენეჯმენტი. აი, ასეთი სრულიად განსხვავებული და ფერადოვანი პალიტრა მაქვს, ვითომ შავ-თეთრს სჯობს? რას გაიგებ... დღემდე არ მაქვს ამაზე პასუხი.

სამი პროფესია...

ჩემი მრავალფეროვანი პალიტრის და მრავალგვერდიანი ცხოვრების არ იყოს, ამ მხრივაც ყველაფერი ჭრელია. მიმუშავია ექიმ-სტომატოლოგად, ბანკის თანამშრომლად, საზოგადოებასთან ურთიერთობის სამსახურის თანამშრომლად, რედაქტორად, ჟურნალისტად და ა.შ. მოკლედ, ნამდვილი აჯაფსანდალია და ეს ალბათ იმიტომ, რომ მუდმივად ვეძებ, ვეძებ სიახლეებს, ადამიანებს, საკუთარ თავსაც.

ოჯახი

დიდ ოჯახს თუ არ ჩავთვლით, ჩემი ოჯახი შედგება ჩემი 15 წლის შვილისგან, გიორგისგან, რომელთან ერთადაც ისე გავიზარდე, ზუსტად არ ვიცი, რომელმა - რომელი გავზარდეთ. არც ის ვიცი, ვინ უფროსია ჩვენ შორის. ესეც ხომ ისეთივე პირობითი რამაა, როგორიც "კეთილი" და "ბოროტი" ადამიანები სამყაროში, რომელშიც ყოველდღიურად ვტრანსფორმირდებით და ვიზრდებით. ასე დავრჩი "პატარა" დიდად და ეს ყველაფერი რაღაცნაირად მომწონს კიდეც.

წერა დავიწყე, როცა...

ვერაფრით დავარქმევ ლექსს იმას, რაც ხუთი წლის ასაკში მისალოც ბარათზე დავწერე და დედას მივუძღვენი. არც ის იყო ლექსი, დილის რედაქციაში რომ მივარბენინებდი და თვალებგაფართოებული, გულისფანცქალით ველოდებოდი ჟურნალის გამოსვლას, ვერც იმას, თავისუფალ თემაში რომ ჩავურთავდი ხოლმე და მერე ყველა მეკითხებოდა, ვისი ლექსიაო... წერა დავიწყე, როცა ცხოვრება ვისწავლე და თავად გავხდი საკუთარ თავში დაკარგული სიტყვა.

ჩემი პირველი ლექსი იყო სარვამარტო მისალოც ბარათზე დაწერილი "ლექსი-მცდელობა" დედაზე, რომელიც არ მახსოვს.

იხილეთ გაგრძელება