ეს ერთ-ერთი ყველაზე ენით აუწერელი მომენტი იყო. ვცდილობ გავიფანტო და თითოეული უჯრედით ვიგრძნო ეს სასწაული. დილის ცვარი ბალახზე კრთის, მზის სხივებში გახვეული... განძრევისაც კი მეშინია, რომ საოცრება არ დავაფრთხო.
დედა უსასრულო სინაზითა და სიყვარულით არის სავსე. მამა იცინის და ვერ ჩერდება, რადგან სურს გზაზე გამვლელ ყველა მანქანას დაუყვიროს: "დაუჯერებელია! ჩემმა ცოლმა ეს-ესაა მანქანაში იმშობიარა!"
ეს მომენტი ისეთი ლამაზია, სული მეკვრის. რა სამწუხაროა, რომ ჩემს ფოტოკამერას ხმის ჩაწერა არ შეუძლია!
როგორ იყო ეს ყველაფერი სინამდვილეში? მე და კორინი, მის ქმართან ერთად, შევთანხმდით, რომ როგორც კი შეტევები დაეწყებოდა, მანქანით გავმგზავრებულიყავით სამშობიაროში. ძალიან სწრაფად ჩავიცვი და ნახევარ საათში დავეწიე გზაში. მოულოდნელად კორინის მანქანამ მკვეთრად გადაუხვია გზიდან და დაამუხრუჭა. მაშინვე მივხვდი, რომ რაღაც ხდებოდა, რაღაც დაუგეგმავი... ვეცი კამერას და მანქანიდან გადავხტი. მგონია, რომ მანამდეც კი დავიწყე გადაღება, სანამ ჩემს მეგობარსა და მის ქმარ-შვილთან მივიდოდი.
იხილეთ სრული ვერსია