გა­გიმ­ხელთ, ეს იმ იშ­ვი­ათ შემ­თხვე­ვა­თა­გა­ნია, როცა სტა­ტი­ის­თვის შე­სავ­ლის გა­კე­თე­ბა მი­ჭირს. რამ­დენ­ჯერ­მე დავ­წე­რე და წავ­შა­ლე... ჯერ მინ­დო­და, 40 წლის, ტრა­გი­კუ­ლად გარ­დაც­ვლი­ლი ქა­ლის უბე­დო­ბა იღ­ბლის­თვის გა­და­მებ­რა­ლე­ბი­ნა... შემ­დეგ გა­დავ­წყვი­ტე, მისი დე­დი­სა და შვი­ლე­ბის­თვის ნუ­გე­ში მეთ­ქვა... მე­სა­მე ვა­რი­ან­ტი - ავ­ღა­ნეთ­ში მისი გმი­რო­ბის ამ­ბა­ვი იყო და სწო­რედ ამით მინ­დო­და და­წყე­ბა... კი­დევ ერთი, ბოლო მცდე­ლო­ბა კი ის გახ­ლდათ, რომ მინ­დო­და, სტა­ტია მისი უიღ­ბლო სიყ­ვა­რუ­ლის მო­ყო­ლით და­მე­წყო... რო­გორ და­ი­წე­რა ჯვა­რი ბერ­ძენ­მა დი­მიტ­რიმ უგო­ნოდ მყოფ ჯუ­ლი­ე­ტა ბე­ნი­ძე­ზე, რო­მე­ლიც რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში, აპა­რატ­ზე შე­ერ­თე­ბუ­ლი, სიკ­ვდილს ებ­რძო­და... არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბა გა­მი­ჭირ­და, არც კი ვიცი, რა უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია... ალ­ბათ მა­ინც ის, რომ თაღ­ლი­თის მსხვერ­პლი ახალ­გაზ­რდა ქალი სხვი­სი ვა­ლე­ბის გა­და­სახ­დე­ლად ათენ­ში გა­ემ­გზავ­რა და იქ ტრა­გი­კუ­ლად და­ი­ღუ­პა - ფან­ჯრი­დან გად­მო­ვარ­და, ოჯახს კი იმის სა­შუ­ა­ლე­ბაც არ ჰქონ­და, შვი­ლი სახ­ლში და­ეს­ვე­ნე­ბი­ნა. ისი­ნი სამ­ძი­მარს ფაქ­ტობ­რი­ვად, კორ­პუ­სის ეზო­ში იღებ­დნენ და ჯუ­ლი­ე­ტაც იქი­დან გა­ას­ვე­ნეს. მისი შვი­ლი - გი­ორ­გი კი და­უ­ტი­რე­ბე­ლი დე­დის შე­სა­ხებ ბე­ბი­ის მო­ნა­თხრობს ცი­ხის კედ­ლებ­ში წა­ი­კი­თხავს.

ბა­გებ­ში, ყო­ფილ სტუდ­ქა­ლაქ­ში ფაქ­ტობ­რი­ვად, ბრმად მი­ვე­დი, რად­გან მხო­ლოდ ის ვი­ცო­დი, რომ ჯუ­ლი­ე­ტა ბე­ნი­ძე იქ რო­მე­ლი­ღაც კორ­პუს­ში ცხოვ­რობ­და. პირ­ვე­ლი­ვე კორ­პუს­თან გავ­ჩერ­დი და მა­ღა­ზი­ა­ში შე­ვე­დი. გამ­ყიდ­ველ ქალ­ბა­ტონს ვთხო­ვე, დამ­ხმა­რე­ბო­და ბე­ნი­ძე­ე­ბის ოჯა­ხის მო­ძებ­ნა­ში. ტე­ლე­ფო­ნით ქალ­ბა­ტონ რუ­სუ­დანს და­უ­კავ­შირ­და და ჩემ­და გა­სა­ოც­რად, ზუს­ტად ერთ წუთ­ში ასა­კო­ვა­ნი, შა­ვებ­ში ჩაც­მუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნიც გა­მოჩ­ნდა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ მას­პინ­ძე­ლი მა­ღა­ზი­ის გვერ­დით, ნულ სარ­თულ­ზე, თა­ვის­სა­ვე აშე­ნე­ბულ მო­ცუცქნულ ოთახ­ში ცხოვ­რობს. კორ­პუ­სი მა­ღალ ბო­ძებ­ზე დგას და სწო­რედ ამ ბო­ძე­ბის ქვეშ აქვს ამო­შე­ნე­ბუ­ლი 8 კვად­რა­ტუ­ლი მეტ­რი ფარ­თო­ბი, რო­მელ­საც წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა არ­თმევ­და. ოთა­ხის შე­სას­ვლე­ლი კი იმ­დე­ნად ვიწ­როა, რომ კუბო არ შე­ე­ტია. ჭი­რი­სუ­ფალ­მა იქვე, შე­სას­ვლელ­თან სა­ხელ­და­ხე­ლოდ გა­ჭი­მა თო­კე­ბი და ლურ­ჯი ფე­რის "ბრე­ზენ­ტით" შე­მო­ღო­ბა, სა­დაც მიც­ვა­ლე­ბუ­ლი და­ას­ვე­ნეს.

რუ­სუ­დან ბე­ნი­ძე:

- ჯული წა­ლენ­ჯი­ხა­ში ცხოვ­რობ­და, ქმარ-შვილ­თან ერ­თად. ორი შვი­ლი ჰყავ­დათ, როცა მისი ქმა­რი უკ­რა­ი­ნა­ში წა­ვი­და და მას მერე თვა­ლით არ გვი­ნა­ხავს. მის გა­სამ­გზავ­რებ­ლად ფული ჯუ­ლიმ ისეს­ხა იმ ქა­ლის­გან, ვინც თხილს იბა­რებს ანუ 400 კილო თხი­ლის ფული წი­ნას­წარ მის­ცა. იმ წელს თხი­ლის მო­სა­ვა­ლი არ მო­ვი­და და მხო­ლოდ 150 კილო ჩა­ა­ბა­რა. შემ­დეგ წელს, დარ­ჩე­ნი­ლი 250 კილო გა­ა­ორ­მა­გა და 500 კილო უნდა ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა ანუ მე­ვა­ლემ ყო­ველ­თვი­უ­რი პრო­ცენ­ტი და­ა­კის­რა, რაც მძი­მე ტვირ­თად და­აწ­ვა ზურ­გზე მარ­ტო­ხე­ლა ქალს და გა­და­წყვი­ტა, ბავ­შვე­ბი ჩემ­თვის მო­ე­ბა­რე­ბი­ნა, თვი­თონ კი ჯარ­ში, კონ­ტრაქ­ტო­რად წა­სუ­ლი­ყო. გო­რი­სა და ვა­ზი­ა­ნის ბა­ზა­ზე მსა­ხუ­რობ­და, შემ­დეგ ერაყ­შიც წა­ვი­და. 6 თვის მერე ერა­ყი­დან თვითმფრი­ნა­ვით ჩა­მო­ვიდ­ნენ და ტა­ნი­სა­მო­სის გა­მოც­ვლის სა­შუ­ა­ლე­ბაც არ მის­ცეს, პირ­და­პირ ომში წა­იყ­ვა­ნეს.

- 2008 წლის ომს გუ­ლის­ხმობთ?

- დიახ. ერა­ყი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი ბარ­გი გორ­ში, ერთ ოთახ­ში შე­აყ­რე­ვი­ნეს და კარი ჩა­კე­ტეს. 3 დღე იბ­რძო­და ჯული. რო­დე­საც ქარ­თულ­მა ჯარ­მა გა­მოს­ვლა და­ი­წყო, 8 ბომბმ­ტყორ­ცნი ზურ­გზე აი­კი­და, რომ მტრის­თვის არ და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა და მცხე­თამ­დე ფე­ხით იარა. ისე გა­მორ­ბოდ­ნენ მებ­რძო­ლე­ბი, თურ­მე გზა­შიც არ უჩე­რებ­დნენ მან­ქა­ნას. ია­რა­ღი მა­ინც წა­ი­ღე­თო, - სთხოვ­და თურ­მე მძღო­ლებს, მაგ­რამ მის­თვის არა­ვის ეცა­ლა. ერა­ყი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი ნივ­თე­ბიც არ დახ­ვდა ად­გილ­ზე, ვი­ღა­ცას გა­უ­ძარ­ცვავს ჯა­რის­კა­ცე­ბი და ის ოთა­ხი ცა­რი­ე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ჯუ­ლის შვილს - გი­ორ­გის თა­მა­ში­სას თვა­ლი და­უ­ზი­ან­და და რამ­დე­ნი­მე ოპე­რა­ცი­ის გა­კე­თე­ბა დას­ჭირ­და. ბოლო ოპე­რა­ცი­ის­თვის თურ­ქეთ­ში წას­ვლა იყო სა­ჭი­რო, რომ სი­ლი­კო­ნის თვა­ლი ჩა­ეს­ვათ. ამას დიდი დრო სჭირ­დე­ბო­და, ჯუ­ლის კი ამ­დე­ნი ხნით არა­ვინ გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლებ­და სამ­სა­ხუ­რი­დან. ამი­ტომ სა­ერ­თოდ წა­მო­ვი­და იქი­დან, რომ შვი­ლის­თვის მი­ე­ხე­და. 1.000 დო­ლა­რი ბან­კი­და­ნაც ისეს­ხა და შვილს უპატ­რო­ნა. რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დეგ ჯული ახ­ლობ­ლის სახ­ლში შემ­თხვე­ვით გა­და­ე­ყა­რა ვინ­მე მაკა ხუ­ბუ­ას, რო­მელ­მაც შე­ი­ტყო, რომ უმუ­შე­ვა­რი ჯული ბან­კის ვალს ვერ იხ­დი­და და შეს­თა­ვა­ზა, - შენი ბინა (რო­მე­ლიც სულ 2 კვი­რის გა­ფორ­მე­ბუ­ლი ჰქონ­და) ჩავ­დოთ ბან­კში, იპო­თე­კით დავ­ტვირ­თოთ, შენ 1.000 დო­ლარს მოგ­ცემ და ამ ფულს საქ­მე­ში ჩავ­დებ, 3 თვე­ში ბი­ნა­საც და­გიბ­რუ­ნე­ბო. გაბ­რიყ­ვდა ჩემი შვი­ლი და და­თან­ხმდა. ის 1.000 დო­ლა­რი მარ­თლაც მის­ცა, მაგ­რამ იმა­ვე სა­ღა­მოს და­ად­გა თავ­ზე, - სას­წრა­ფოდ მჭირ­დე­ბა, 3 დღით მა­სეს­ხე ფული და და­გიბ­რუ­ნე­ბო. ისევ უკან წა­ი­ღო. გა­დი­ო­და დრო და მა­კას­თან ვე­რა­ფერს გახ­და. ჩხუ­ბი­სა და აყალ­მა­ყა­ლის შემ­დეგ, იმ თაღ­ლით­მა შეს­თა­ვა­ზა - სა­ბერ­ძნეთ­ში არა­ლე­გა­ლუ­რად გა­და­გიყ­ვან, რაც 5 ათა­სი ევრო ჯდე­ბა, იქ რომ ჩახ­ვალ, მაგ ფულს დე­და­ჩე­მი გა­და­იხ­დი­სო. სხვა გზა მა­ინც არ იყო და ჯული და­თან­ხმდა. მა­კამ გა­აფრ­თხი­ლა, გზის ფული გამ­ზა­დე­ბუ­ლი გქონ­დეს, შე­საძ­ლოა, უეც­რად მო­გიხ­დეს წას­ვლაო. სა­წყალ გო­გოს 200 ევრო ჰქონ­და გა­და­ნა­ხუ­ლი. ერთ სა­ღა­მოს მაკა ვი­ღაც მა­მა­კაც­თან ერ­თად მო­ვი­და და უთხრა, ეს შენი გამ­ცი­ლე­ბე­ლია, ხვალ მი­დი­ხარ და ფული მი­ე­ციო. ის 200 ევ­როც ჩა­ი­ჯი­ბა და მე­ო­რე დღეს კი არა, თვე-ნა­ხევ­რის შემ­დეგ ძლივს გა­უშ­ვა, ისიც დიდი ჩხუ­ბის მერე. ჩა­ვიდ­ნენ სა­ბერ­ძნეთ­ში, პირ­ველ­სა­ვე ქა­ლაქ­ში მა­კას დედა უნდა დახ­ვედ­რო­და და ამ კა­ცის­თვის ფული გა­და­ე­ხა­და. არ დახ­ვდა. ჯუ­ლიმ რომ და­უ­რე­კა, უთხრა, - ფული არ მაქვს, ათე­ნამ­დე ჩა­მო­დით და აქ რა­მეს მო­ვა­ხერ­ხე­ბო. გამ­ყოლ­მა უარი თქვა ათენ­ში ჩას­ვლა­ზე და ჯუ­ლიც არ გა­უშ­ვა, და­პა­ტიმ­რე­ბუ­ლი ჰყავ­და იქ. ჩავ­რიე სა­ბერ­ძნეთ­ში მცხოვ­რე­ბი ნაც­ნო­ბი ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი, იმათ ჩა­ა­კი­თხეს და ჯული იმ პი­რო­ბით წა­მო­იყ­ვა­ნეს, რომ თა­ვად გა­და­უხ­დი­და ნა­წილ-ნა­წილ ამ 5 ათას ევ­როს. მოკ­ლედ, ის ბი­ნაც დავ­კარ­გეთ, გზის ფუ­ლიც ჯუ­ლის გა­და­სახ­დე­ლი შე­იქ­ნა.

- რო­მელ წელს მოხ­და ეგ ამ­ბა­ვი?

- 2010-ში. კარ­გა ხანი მო­ან­დო­მა ვა­ლის და­ფარ­ვას, ჩვენ თით­ქმის ვერ გვეხ­მა­რე­ბო­და. რამ­დენ­ჯერ­მე გა­მოგ­ვიგ­ზავ­ნა ფული და რო­გორც კი ეს ჩემს ან­გა­რიშ­ზე აი­სა­ხა, სო­ცი­ა­ლუ­რი დახ­მა­რე­ბა მა­შინ­ვე მოგ­ვიხ­სნეს. აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლე­ბი ვართ, მეც ვიბ­რძო­დი, ჩემი შვი­ლიც - ჯუ­ლის ტყუ­პის­ცა­ლი ძმა, მაგ­რამ ეს არა­ფერს ნიშ­ნავს. სი­ღა­რი­ბის ზღვარს ქვე­მოთ ვართ, მაგ­რამ რად­გან სა­ბერ­ძნე­თი­დან ცოტა ფული გა­მო­მიგ­ზავ­ნეს, დახ­მა­რე­ბა მა­შინ­ვე მო­მიხ­სნეს.

- მა­კას რა ბედი ეწია?

- და­ი­ჭი­რეს, გა­ა­სა­მარ­თლეს და 16 წელი მი­უ­სა­ჯეს, მაგ­რამ ახლა უკვე გა­რე­თაა. 34 ოჯა­ხი ჰყო­ლია ჩვენ­სა­ვით გამ­წა­რე­ბუ­ლი. ბინა იპო­თე­კარ­მა წაგ­ვარ­თვა და ღია ცის ქვეშ დავ­რჩით. სწო­რედ ამის შემ­დეგ ამო­ვა­შე­ნე ეს სა­ნაგ­ვედ ქცე­უ­ლი ად­გი­ლი, გა­მო­ვა­სუფ­თა­ვე და ამა­საც მარ­თმევ­და წინა მთავ­რო­ბა. თა­ვი­დან ბლო­კით ამო­ვა­შე­ნე, მაგ­რამ მო­ვიდ­ნენ და მი­თხრეს, - 2 დღეს გაძ­ლევთ, ან გა­ი­ფორ­მე ეს ად­გი­ლი, ან და­ან­გრიე, თო­რემ 10 ათას­ლა­რი­ან ჯა­რი­მას და­გი­წერ­თო. ავ­დე­ქი და და­ვან­გრიე. იდ­გნენ და მი­ყუ­რებ­დნენ, ტი­რილ-ტი­რი­ლით რო­გორ ვან­გრევ­დი ძლივს აშე­ნე­ბულ კე­დელს. ახლა ფა­ნე­რე­ბით ავ­ჭე­დე, ზამ­თარ­ში სა­შინ­ლად ცივა აქ, მაგ­რამ არც არა­ვინ მო­დის წა­სარ­თმე­ვად.

- ტრა­გე­დია რო­დის დატ­რი­ალ­და?

- 17 მა­ისს. ჯერ ორ­მო­ციც არ გვაქვს გა­დახ­დი­ლი. 28 მა­ისს ჯული ჩა­მოს­ვლას აპი­რებ­და, 4 წე­ლია, აქ არ ყო­ფი­ლა და გა­ხა­რე­ბუ­ლი იყო, ერთი სული ჰქონ­და, რო­დის ჩა­მო­ვი­დო­და. ზუს­ტად 28-ში ჩა­მო­ვას­ვე­ნეთ. 2 წლის წინ ჯუ­ლიმ ბერ­ძე­ნი მა­მა­კა­ცი გა­იც­ნო. ერ­თმა­ნე­თი შე­უყ­ვარ­დათ და ერ­თად ცხოვ­რობ­დნენ კი­დეც. და­ნიშ­ნუ­ლე­ბიც იყ­ვნენ. სა­ქარ­თვე­ლო­დან რომ დაბ­რუნ­დე­ბო­და, ჯვა­რიც უნდა და­ე­წე­რათ. დი­მიტ­რი უშ­ლი­და, - ნუ მუ­შა­ო­ბო, მაგ­რამ ჯუ­ლის ერი­დე­ბო­და მის კმა­ყო­ფა­ზე ყოფ­ნა, თან ფულს ჩვენც ხომ გვიგ­ზავ­ნი­და და შა­ბათ-კვი­რას ერთი მო­სა­მარ­თლის ოჯახ­ში მა­ინც მი­დი­ო­და ხოლ­მე. იმ დღე­საც მი­სუ­ლა, ფან­ჯრის გაწ­მენ­და მო­უნ­დო­მე­ბია. ფან­ჯა­რა ლიფ­ტის კა­რი­ვით იღე­ბო­და. გა­უ­ღია და არ და­უ­ფიქ­სი­რე­ბია. ჰოდა, ას­ვლი­სას ფან­ჯა­რა გა­მო­წე­უ­ლა, წო­ნას­წო­რო­ბა ვერ და­უ­ცავს და 15 მეტ­რი სი­მაღ­ლი­დან გად­მო­ვარ­დნი­ლა. მა­შინ­ვე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წა­უყ­ვა­ნი­ათ და აპა­რატ­ზე შე­უ­ერ­თე­ბი­ათ. 3 დღის შემ­დეგ, გონ­ზე მო­უს­ვლე­ლად და­ლია სული. მა­ნამ­დე კი დი­მიტ­რის მას­ზე ჯვა­რი და­უ­წე­რია. ფაქ­ტობ­რი­ვად, მიც­ვა­ლე­ბულ­ზე იქორ­წი­ნა და შემ­დეგ ჯვრის­წე­რის ბე­ჭე­დი ჩვენ გა­მოგ­ვიგ­ზავ­ნა, - ჯუ­ლის იმ ქვეყ­ნად გა­ა­ტა­ნე­თო. აი, ნა­ხეთ, შიგ­ნი­დან ბე­ჭედს ჯუ­ლი­ე­ტა აწე­რია. ჯუ­ლი­ე­ტას ბე­ჭედს კი დი­მიტ­რი ეწე­რა. თა­ვი­სი ბე­ჭე­დი თან წა­ი­ღო, ცო­ცხა­ლი კა­ცის ნივ­თის გა­ტა­ნე­ბა კი თურ­მე არ შე­იძ­ლე­ბა და ამი­ტომ და­ვი­ტო­ვეთ.

- გას­ვე­ნე­ბა­ში დი­მიტ­რი ვერ ჩა­მო­ვი­და?

- რო­გორც კი შეგ­ვა­ტყო­ბი­ნეს, რომ ჯული სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში იყო, მისი ტყუ­პის­ცა­ლი ძმა მა­შინ­ვე გა­ემ­გზავ­რა სა­ბერ­ძნეთ­ში. მან გად­მო­ას­ვე­ნა, თუმ­ცა, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად დი­მიტ­რი ამოგ­ვიდ­გა მხარ­ში. ის რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, რა გვეშ­ვე­ლე­ბო­და, არ ვიცი. სა­ელ­ჩომ დახ­მა­რე­ბა­ზე უარი გვი­თხრა, რად­გან მხო­ლოდ სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლებს ვეხ­მა­რე­ბით, კა­ნონ­ში ასე წე­რი­აო. ის კი არა, აე­რო­პორ­ტი­დან სახ­ლამ­დე რომ მოგ­ვეს­ვე­ნე­ბი­ნა, კა­ტა­ფალ­კის ფული ვთხო­ვეთ გამ­გე­ო­ბას და უკვე რამ­დე­ნი­მე დღის გას­ვე­ნე­ბუ­ლი იყო ჯული, უარი რომ მოგ­ვი­ვი­და. გამ­გე­ო­ბის თა­ნამ­შრო­მელ­მა, მაკა გო­დერ­ძიშ­ვილ­მა შე­მომ­თა­ვა­ზა, - 120 ლარს თუ გა­და­იხ­დით, კა­ტა­ფალ­კას და­ვუ­რე­კავ და მო­გემ­სა­ხუ­რე­ბა­თო. თით­ქოს ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერს ვერ გა­ვი­გებ­დი. სი­ნამ­დვი­ლე­ში 50 ლარი დაჯ­და. დი­მიტ­რიმ მი­თხრა, - სა­საფ­ლაო გა­ა­კე­თეთ და ორ­მო­ცის­თვის ჩა­მო­ვა­ლო. ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის ამ ამ­ბავს.

- დი­მიტ­რის შე­სა­ხებ კი­დევ რა იცით?

- ვიცი, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტია და მგო­ნი პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი გახ­ლავთ. მეტი არა­ფე­რი.

- ჯუ­ლის შვი­ლებ­ზე გვი­თხა­რით რამე...

- სა­ლო­მე 18 წლი­საა, დე­და­მის­მა 9 თვის წინ წა­იყ­ვა­ნა სა­ბერ­ძნეთ­ში და იქ სწავ­ლობს. ახლა უპატ­რო­ნოდ დარ­ჩა, იქა­უ­რი ქარ­თვე­ლე­ბის იმედ­ზე. ბიჭი სას­ჯელს იხ­დის, 2 წე­ლია, ცი­ხე­შია.

- დე­დის გას­ვე­ნე­ბას ვერ დაეს­წრო? რო­გორც ვიცი, ბად­რაგს მოჰ­ყავს ხოლ­მე, ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში...

- რას ამ­ბობთ, ცი­ხე­ში ნაჯ­დო­მი ბავ­შვი მო­ვი­დო­და და დე­დის ცხე­დარ­თან დად­გე­ბო­და? ამას რო­გორ აკად­რებ­და დე­დას, ამ­ხე­ლა შე­უ­რა­ცხყო­ფას რო­გორ მი­ა­ყე­ნებ­და?! დარ­ჩა დედა და­უ­ტი­რე­ბე­ლი... სა­ტან­ჯვე­ლად და­ი­ბა­და ჩემი შვი­ლი, ქმარ­მა არ გა­უ­მარ­თლა, ჯარი, ერა­ყი, 2008 წლის ომი გა­მო­ი­ა­რა, თაღ­ლი­თის მსხვერ­პლი გახ­და და იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, გა­დახ­ვე­წი­ლი­ყო, იქაც სხვის მო­სამ­სა­ხუ­რედ მუ­შა­ობ­და. ბოლო 2 წელი, რაც დი­მიტ­რის შეხ­ვდა, ცოტა გა­ხა­ლის­და, თავი ქა­ლად იგ­რძნო, ბედ­ნი­ე­რი იყო და რომ თქვა, ახლა ცო­ტას ამო­ვი­სუნ­თქავ­თო, სწო­რედ მა­შინ უმუხ­თ­ლა ბედ­მა. ომებს გა­უძ­ლო და ფან­ჯრი­დან გად­მო­ვარ­დნამ იმ­სხვერ­პლა. სამ­ძი­მარ­ზე ახალ­გაზ­რდა მა­მა­კა­ცი მო­ვი­და - თე­მურ ქი­რია. უზარ­მა­ზა­რი თა­ი­გუ­ლი ეჭი­რა ხელ­ში და ტი­რო­და. თა­ვი­დან ვერ ვი­ცა­ნით. ჯუ­ლის თა­ნა­მებ­რძო­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ერაყ­ში ერ­თად ყო­ფი­ლან. რო­გორც თა­ვად მოჰ­ყვა, "ჰა­მე­რით" გა­და­ად­გილ­დე­ბოდ­ნენ თურ­მე და ნაღ­მზე აფეთ­ქე­ბუ­ლან. მან­ქა­ნას ცე­ცხლი ეკი­და, თე­მუ­რი ქვეშ ყო­ფი­ლა მო­ყო­ლი­ლი. ჯუ­ლის­თვის უთხო­ვია, ტყვია და­მა­ხა­ლე, წა­მე­ბით სიკ­ვდი­ლი არ მინ­დაო. ჯუ­ლის ჯერ ავ­ტო­მა­ტი მი­უბ­ჯე­ნია სა­ფეთ­ქელ­თან, მერე ია­რა­ღი მო­უს­რო­ლია, ძალა მო­უკ­რე­ბია და მან­ქა­ნა ამო­უტ­რი­ა­ლე­ბია. თე­მუ­რი გა­მო­უყ­ვა­ნია და გა­და­ურ­ჩე­ნია.

- მო­სა­მარ­თლეს, რომ­ლის ოჯახ­შიც ჯუ­ლის ტრა­გე­დია მოხ­და, სამ­ძი­მა­რი არ გა­მო­უთ­ქვამს?

- არა, არ შეგ­ვხმი­ა­ნე­ბია. დი­მიტ­რი ძა­ლი­ან გაბ­რა­ზე­ბუ­ლია მათ­ზე. ის კი არა, ჯუ­ლის შვილს ვუ­თხა­რი, - სა­დაც დე­დამ სული და­ლია, იქ სან­თლე­ბი და­ან­თე-მეთ­ქი. მე­გო­ბარ გო­გო­ნებ­თან ერ­თად მი­სუ­ლა. იმ მო­სა­მარ­თლის მო­ახ­ლე გა­მო­სუ­ლა და ან­თე­ბუ­ლი სან­თლე­ბი ნა­გავ­ში ჩა­უყ­რია, გო­გო­ნე­ბი კი გა­მო­უყ­რია. აი, ასე დას­რულ­და ჩემი ლა­მა­ზი ჯუ­ლის 40 წელი.

მარი ჯა­ფა­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)