რე­ჟი­სო­რი ლე­ვან წუ­ლა­ძე და მი­სი მსა­ხი­ო­ბი მე­უღ­ლე - მა­ნა­ნა კო­ზა­კო­ვა კარ­გი კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი მო­ნა­ცე­მე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ან, გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა მა­თი ჰო­ბია და ორი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ხე­ლო­ვა­ნი, ფან­ტა­ზი­ას არც სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში უჩი­ვის. ცო­ტა ხნის წინ, ქალ­ბა­ტონ­მა მა­ნა­ნამ "ნი­კო­რას" ექ­ს­პე­რი­მენ­ტ­შიც მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, სა­დაც ამ ფირ­მის გემ­რი­ე­ლი პრო­დუქ­ტე­ბის გა­მო­ყე­ნე­ბით, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი სა­ლა­თი სწრა­ფად და იო­ლად მო­ამ­ზა­და. ცოლ-ქმა­რი ოჯა­ხურ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე გვე­სა­უბ­რე­ბა და თა­ვი­ანთ რე­ცეპ­ტებ­საც გვთა­ვა­ზობს.

ლე­ვა­ნი:

- პირ­ვე­ლი მცდე­ლო­ბა, რა­ი­მე მო­მემ­ზა­დე­ბი­ნა, საკ­მა­ოდ ად­რე­ულ ასაკ­ში მქონ­და. დე­და­ჩე­მი მუ­შა­ობ­და, მო­წა­ფე­ე­ბი ჰყავ­და და უდ­რო­ო­ბის გა­მო, საჭ­მე­ლი ხში­რად ეწ­ვე­ბო­და, ნახ­შირ­დე­ბო­და. ახ­ლა რომ გა­ი­გებს, ამას ვამ­ბობ, გა­გიჟ­დე­ბა, მაგ­რამ ასე იყო, "ნახ­შირ­ზე" ვარ გაზ­რ­დი­ლი (ი­ცი­ნის). ერ­თხელ, ტე­ლე­ვი­ზი­ით დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი ვნა­ხე, თუ რო­გორ აკე­თებ­დ­ნენ ხინ­კალს. გა­დავ­წყ­ვი­ტე, გა­მე­კე­თე­ბი­ნა და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, გა­მო­მი­ვი­და კი­დეც! მა­შინ 10-11 წლის ვი­ყა­ვი. ამის შემ­დეგ, დი­დი კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი მო­ნა­ცე­მე­ბი არ გა­მო­მიმ­ჟ­ღავ­ნე­ბია, მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბამ მას­წავ­ლა. სა­ერ­თოდ, ჩე­მი აზ­რით, ეს ყვე­ლა მა­მა­კაც­შია. რო­გორც ყვე­ლა ქარ­თ­ველს სჩვე­ვია, მე­გობ­რებ­მა ჯერ მწვა­დი შევ­წ­ვით, მე­რე "ოს­ტ­რი" გა­ვა­კე­თეთ, მე­რე "ჩა­ქა­ფუ­ლი" და ასე ვის­წავ­ლე. ყო­ველ­დღი­უ­რი სა­დი­ლე­ბის კე­თე­ბა არ ვი­ცი, მაგ­რამ ხორ­ცე­უ­ლის­გან გემ­რი­ე­ლი საჭ­მე­ლე­ბი გა­მომ­დის.

მა­ნა­ნა:

- გურ­მა­ნი რომ ვარ, მე­ტყო­ბა კი­დეც. კუ­ლი­ნა­რია ჩვე­ნი ოჯა­ხუ­რი ცხოვ­რე­ბის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი ნა­წი­ლია და მეც ბავ­შ­ვო­ბი­დან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. დე­და­ჩე­მი ძა­ლი­ან გემ­რი­ელ სა­დი­ლებს აკე­თებ­და, მაგ­რამ ნამ­ცხ­ვ­რებს, ტორ­ტებს ვერ აცხობ­და, ამი­ტომ მე ეს სფე­რო უფ­რო მი­ზი­დავ­და და კარ­გა­დაც გა­მომ­დი­ო­და. მე­რე უკ­ვე, რო­ცა გავ­თხოვ­დი, გა­მომ­დი­ნა­რე იქი­დან, რომ ტკბი­ლე­უ­ლი არც ლე­ვანს უყ­ვარს და არც ჩვენს ქა­ლიშ­ვილს, შე­ვეშ­ვი და სა­დი­ლებ­ზე "დავ­ხე­ლოვ­ნ­დი". ექ­ს­პე­რი­მენ­ტებ­საც არ ვე­რი­დე­ბით ხოლ­მე და რა­ღა­ცებს ვი­გო­ნებთ. პრო­ცე­სი უფ­რო მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია, ვიდ­რე შე­დე­გი. ერ­თობ­ლი­ვად იშ­ვი­ა­თად ვამ­ზა­დებთ. რო­ცა ლე­ვა­ნი მზა­რე­უ­ლობს, შე­იძ­ლე­ბა ზოგ­ჯერ დამ­ხ­მა­რის ფუნ­ქ­ცია უფ­რო შე­ვას­რუ­ლო. ბე­თა­ნი­ა­ში აგა­რა­კი გვაქვს და ლე­ვანს იქ უფ­რო უყ­ვარს რა­ღა­ცე­ბის კე­თე­ბა, ახალ-ახალ რა­მე­ებს იგო­ნებს, წა­ლამ­ზე ფოლ­გა­ში გემ­რი­ელ რა­ღა­ცებს აკე­თებს, ხორცს მა­რა­ო­სა­ვით აას­ხამს ხოლ­მე შამ­ფუ­რებ­ზე და გემ­რი­ე­ლი გა­მოს­დის.

ძვე­ლე­ბუ­რი სუფ­რის ტრა­დი­ცი­ე­ბი და ლე­გენ­და­რუ­ლი თა­მა­დე­ბი

ლე­ვა­ნი:

- ჩე­მი მშობ­ლე­ბის დრო­ინ­დე­ლი ქე­ი­ფე­ბი ცალ­კე ამ­ბა­ვი იყო. მახ­სოვს, ჩვენს სახ­ლ­ში შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ხალ­ხი იკ­რი­ბე­ბო­და. მათ შო­რის, ბი­ძა­ჩე­მი - რე­ზო დვა­ლიშ­ვი­ლი, ერთ-ერ­თი სა­უ­კე­თე­სო თა­მა­და იყო, ვინც კი გა­მი­გია. ასე­ვე, კა­კო დვა­ლიშ­ვი­ლი - ბა­ი­კოს მა­მა და მა­თი მე­გობ­რე­ბი. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ოთარ მამ­ფო­რია მახ­სენ­დე­ბა, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პო­ე­ტი. იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ, სა­უბ­რობ­დ­ნენ, დროს ატა­რებ­დ­ნენ. პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და ამ ყვე­ლა­ფერს ვი­მახ­სოვ­რებ­დი. ერ­თხელ, ჩა­ვი­წე­რე კი­დეც, მა­შინ ჩამ­წე­რი­ა­ნი მაგ­ნი­ტო­ფო­ნი ახა­ლი ხი­ლი იყო, მე­რე ამ ჩა­ნა­წერს ჩემს მე­გობ­რებს ვას­მე­ნი­ნებ­დი, იმ სა­დღეგ­რ­ძე­ლო­ებს "ვი­პა­რავ­დით" ხოლ­მე და ჩვე­ნე­უ­ლად ვა­სა­ღებ­დით. ბედ­ნი­ე­რი დრო იყო. სუფ­რა, ძი­რი­თა­დად, თე­ატ­რა­ლურ სა­ნა­ხა­ო­ბას წარ­მო­ად­გენ­და, არა მარ­ტო თბი­ლის­ში, რე­გი­ო­ნებ­შიც. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი თა­მა­დე­ბი არ­სე­ბობ­დ­ნენ, გუ­რი­ა­ში ბი­ძა მყავ­და - თა­მაზ წუ­ლა­ძე, ერთ-ერ­თი ლე­გენ­და­რუ­ლი თა­მა­და, არა მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ბევ­რს სვამ­და და იტან­და კი­დეც, არა­მედ იმი­ტომ, რომ სა­ოც­რად ენა­მოს­წ­რე­ბუ­ლი კა­ცი იყო. რომ და­ვი­ნა­ხავ­დი, სა­ნამ ხმას ამო­ი­ღებ­და, უკ­ვე მე­ცი­ნე­ბო­და, რად­გან ვი­ცო­დი, რა­ი­მე ენაკ­ვი­მატს იტყო­და.

გუ­რუ­ლი ბავ­შ­ვის ფიქ­რე­ბი...

- ბავ­შ­ვო­ბი­სას, მწყინ­და ხოლ­მე, ხა­ჭა­პურს იმე­რუ­ლი ხა­ჭა­პუ­რი რომ ერ­ქ­ვა, გოჭს - მეგ­რუ­ლი გო­ჭი, კუ­პა­ტიც მა­თი იყო და ვამ­ბობ­დი, ჩვენ რა­ღა დაგ­ვ­რ­ჩა მუ­გუ­ზა­ლის გარ­და-მეთ­ქი? (ი­ცი­ნის). მე­რე, რო­ცა "ას­პა­რეზ­ზე" გუ­რუ­ლი ღვე­ზე­ლი გა­მოჩ­ნ­და, ჩე­მი ამ­ბი­ცი­ე­ბიც დაკ­მა­ყო­ფილ­და. ვთვლი, რომ და­სავ­ლუ­რი სუფ­რა შე­სა­ნიშ­ნა­ვია, მა­გა­ლი­თად, თხი­ლით გა­კე­თე­ბუ­ლი ბა­ჟე, რო­გორ მიყ­ვარს! მახ­სოვს, იქ რომ ჩავ­დი­ო­დი, მა­მი­და­ჩე­მი უგემ­რი­ე­ლეს ხა­ჭა­პურს მი­ცხობ­და ჩვი­ლი ყვე­ლით. ჩემ­თ­ვის გუ­რია ბავ­შ­ვო­ბის და­უ­ვი­წყა­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბია. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სა­ცი­ვი და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, რომ სა­ცი­ვი­დან სა­ცი­ვამ­დე ვცხოვ­რობ და მი­ხა­რია, რო­ცა ახალ წელს ოჯახ­ში სა­მი­ვე ერ­თად ვართ. ბე­ბი­ა­ჩე­მი უგემ­რი­ე­ლეს სა­ცივს აკე­თებ­და, დე­და­ჩე­მიც მი­სი რე­ცეპ­ტით ამ­ზა­დებ­და და ძა­ლი­ან კარ­გი გა­მოს­დი­ო­და, ეს სა­ა­მა­ყო მო­მენ­ტი იყო ჩვენს ოჯახ­ში და მე­რე უკ­ვე, რო­დე­საც მა­ნა­ნამ სა­ცი­ვი პირ­ვე­ლად გა­ა­კე­თა და­მო­უ­კი­დებ­ლად, მივ­ხ­ვ­დი, რომ ცო­ლის არ­ჩე­ვა­ში არ შევ­მ­ც­დარ­ვარ და ჩე­მი ოჯა­ხი შედ­გა!

მა­ნა­ნა:

- ორი ინ­და­უ­რის სა­ცივს მა­კე­თე­ბი­ნებს ხოლ­მე, რომ მას ბევ­რი შეხ­ვ­დეს (ი­ცი­ნის).

და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი თა­მა­დე­ბი და ჭი­ქას­თან და­ბა­დე­ბუ­ლი სა­დღეგ­რ­ძე­ლოს კულ­ტუ­რა

- მახ­სოვს, ხში­რად ვამ­ბობ­დით ამ სა­დღეგ­რ­ძე­ლოს - კაცს რომ კა­ცი მო­ე­ნატ­რე­ბა, აი, იმას გა­უ­მარ­ჯო­სო, მაგ­რამ ეს ახ­ლა რომ ვთქვათ, შე­იძ­ლე­ბა არას­წო­რად გაგ­ვი­გონ. ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა. მე და ჩე­მი მე­გობ­რე­ბი ყო­ველ­თ­ვის ამ თე­ო­რი­ის მომ­ხ­რე­ე­ბი ვი­ყა­ვით - სა­დღეგ­რ­ძე­ლო ჭი­ქის პირ­თან მი­ტა­ნამ­დე უნ­და და­ი­ბა­დოს, ამა­შია მთე­ლი ეშ­ხი. მომ­ზა­დე­ბუ­ლი და გა­ზე­პი­რე­ბუ­ლი სა­დღეგ­რ­ძე­ლო "მკვდა­რი­ა". არ მიყ­ვარს, რო­ცა თა­მა­დე­ბი წი­ნას­წარ და­გეგ­მი­ლი და მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ლექ­სე­ბით იწო­ნე­ბენ თავს. თურ­მე მოწ­ვე­უ­ლი თა­მა­დე­ბი არ­სე­ბო­ბენ, რომ­ლე­ბიც ამა­ში ფულს იღე­ბენ. ვთვლი, რომ აქ იწყე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­ლოს და­ღუპ­ვა. ოჯახს ისე რო­გორ უნ­და გა­უ­ჭირ­დეს, რომ საგ­ვა­რე­უ­ლო­ში ერ­თი უხე­ი­რო თა­მა­და მა­ინც არ ჰყავ­დეს?! ვიდ­რე მოწ­ვე­უ­ლი, რო­მე­ლიც სუფ­რას ქა­ღალ­დ­ზე და­წე­რი­ლი სა­ხე­ლე­ბით გა­უძღ­ვე­ბა. ეს ოჯა­ხის სირ­ცხ­ვი­ლია, თო­რემ იმ თა­მა­დე­ბის­თ­ვის - პი­რი­ქით, კარ­გია, ფულს შო­უ­ლო­ბენ და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პრო­ფე­სია აქვთ - თა­მა­და.

- თქვენ რო­გო­რი თა­მა­და ხართ?

- არ მიყ­ვარს თა­მა­დო­ბა. ჯერ ერ­თი, დავ­ბერ­დი და მირ­ჩევ­ნია, გვერ­დი­დან ვუ­ყუ­რო, ად­რე ამას არა­ფორ­მა­ლურ ლი­დერს ეძახ­დ­ნენ - "ნე ფარ­მა­ლი" ვარ, გვერ­დი­დან ვხმა­უ­რობ ხოლ­მე.

- ბევ­რის და­ლე­ვა შე­გიძ­ლი­ათ?

- ახალ­გაზ­რ­დო­ბი­სას შე­მეძ­ლო, ახ­ლა, აბა სა­და?! ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად, რო­გორც ყვე­ლას. გუ­რუ­ლი რომ ვარ, ფი­ცხი ვი­ყა­ვი და იმა­ზე ორ­ჯერ მეტს ვი­ტე­ნი­დი, ვიდ­რე შე­მეძ­ლო, რომ სხვებს არ ჩა­მოვ­რ­ჩე­ნო­დი. ეს ბავ­შ­ვუ­რი შე­ჯიბ­რე­ბის, აზარ­ტის მო­მენ­ტი იყო.

სპა­გე­ტის მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი მან­ქა­ნა

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს იტა­ლი­უ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო - პი­ცე­ბი და პას­ტე­ბი. სხვა­თა შო­რის, გრძე­ლი სპა­გე­ტე­ბის და­სამ­ზა­დე­ბე­ლი მან­ქა­ნა მაქვს და მა­კა­რო­ნი მე თვი­თო­ნაც გა­მი­კე­თე­ბია. კლა­სი­კუ­რი სპა­გე­ტის მოყ­ვა­რუ­ლი ვარ. მა­კა­რო­ნის მო­ხარ­შ­ვი­სას მთა­ვა­რი გახ­ლავთ დრო - არც გა­და­ხარ­შუ­ლი უნ­და იყოს და არც მთლად უმი, ყვე­ლა მა­კა­რონს მო­ხარ­შ­ვის თა­ვი­სი წე­სი აქვს. ერთ-ერ­თი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი კი, რა თქმა უნ­და, სო­უ­სია, რო­მელ­საც სხვა­დას­ხ­ვა არო­მა­ტის­კენ მიჰ­ყავს.

მა­ნა­ნა:

- გას­ტ­როლ­ზე უამ­რავ ქვე­ყა­ნა­ში ვართ ნამ­ყო­ფი და ბევ­რი ქვეყ­ნის სამ­ზა­რე­უ­ლო გაგ­ვი­სინ­ჯავს. სა­ერ­თოდ, რო­ცა სად­მე მივ­დი­ვართ, ვცდი­ლობ, იქა­უ­რი, ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი კერ­ძი გავ­სინ­ჯო. სხვა­თა შო­რის, ლე­ვან­მა კო­რე­ა­ში რვა­ფე­ხა შე­ჭა­მა...

პირ­ში მოკ­ლუ­ლი კო­რე­უ­ლი რვა­ფე­ხა

ლე­ვა­ნი:

- ქუ­ჩა­ში ამ­ზა­დებ­დ­ნენ და საკ­მა­ოდ ძვი­რიც ღირ­და, მაგ­რამ ვი­ფიქ­რე, გავ­სინ­ჯავ-მეთ­ქი. არ ვი­ცო­დი, თუ ცო­ცხა­ლი რვა­ფე­ხა უნ­და მე­ჭა­მა. კო­რე­ელ­მა ქალ­მა ჩვენ თვალ­წინ ამო­იყ­ვა­ნა აკ­ვა­რი­უ­მი­დან და დაჭ­რა და­იწყო. ვერც ტა­ფა და­ვი­ნა­ხე, ვერც ქვა­ბი, არც ორ­თ­ქ­ლი ამო­დი­ო­და სა­ი­დან­მე და ცო­ტა კი და­ვეჭ­ვ­დი, ცუ­დად მე­ნიშ­ნა, მაგ­რამ... მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რვა­ფე­ხას ცენ­ტ­რა­ლუ­რი ნერ­ვუ­ლი სის­ტე­მა არა აქვს, ამი­ტომ ყვე­ლა ნა­ჭე­რი ცალ-ცალ­კე ცოცხ­ლობს და თა­ვი­სით მოძ­რა­ობს. ეს მოძ­რა­ვი ნა­ჭე­რი რომ მომ­ცა, მო­მეჩ­ვე­ნა, რომ ამ კო­რე­ელ­მა ქალ­მა დამ­ცი­ნა­ვად, ორაზ­როვ­ნად გა­მი­ღი­მა და ეს გა­მოწ­ვე­ვად მი­ვი­ღე - თეთ­რ­კა­ნი­ა­ნო, შენ ამას ვერ შე­ჭა­მო და გა­ვი­ფიქ­რე, რომ ამ "ო­ხერ" კო­რე­ელ­თან თა­ვი არ უნ­და შე­ვირ­ცხ­ვი­ნო და ჩე­მი სამ­შობ­ლო ვა­სა­ხე­ლო, თა­ვი არ მო­მეჭ­რას-მეთ­ქი! მოვ­კი­დე ხე­ლი ამ რვა­ფე­ხას და პირ­ში გა­ვი­ქა­ნე! ღე­ჭავ, ღე­ჭავ და კბი­ლე­ბით კლავ! რამ­დე­ნი­მე ნა­ჭე­რი ენის ქვეშ შე­მი­ცოც­და და მოკ­ლედ, დი­დი წა­მე­ბით, მაგ­რამ რო­გორც იქ­ნა, შევ­ჭა­მე! ზუ­რაბ გაგ­ლოშ­ვი­ლიც და­მეხ­მა­რა, 1-2 ნა­ჭე­რი მა­ნაც შე­ჭა­მა, მიხ­ვ­და, რომ აქ სა­ქარ­თ­ვე­ლოს პრეს­ტი­ჟის საქ­მე წყდე­ბო­და და ასე გმი­რუ­ლად გა­და­ვი­ტა­ნეთ ეს ამ­ბა­ვი.

- რა­ი­მე სო­უ­სი მა­ინც არ მოჰ­ყ­ვა?

- არა­ფე­რი! ზუს­ტად მა­გას ვამ­ბობ­დი, მა­რი­ლი მა­ინც მა­მაყ­რე­ვი­ნეთ-მეთ­ქი! რა­ღაც სი­მინ­დის ნა­ხარ­ში­ვით წყა­ლი მო­მა­წო­დეს მი­სა­ყო­ლებ­ლად, ისი­ნი ჩა­ის ეძა­ხი­ან.

- ბა­ტო­ნო ლე­ვან, რა­ი­მე კერ­ძის თქვე­ნე­ულ რე­ცეპტს ხომ არ შე­მოგ­ვ­თა­ვა­ზებთ?

- გეტყ­ვით. ავი­ღოთ ღო­რის ხორ­ცი და მოგ­რ­ძო ფე­ნე­ბად დავ­ჭ­რათ, რომ­ლე­ბიც თან­და­თა­ნო­ბით ისე უნ­და იკ­ლებ­დეს სიგ­რ­ძე­ში, რომ კო­ნუ­სის ფორ­მა მივ­ცეთ. მა­გა­ლი­თად, პირ­ვე­ლი ნა­ჭე­რი 20 სმ სიგ­რ­ძის რომ იყოს, მომ­დევ­ნო - 18, 16 და ა.შ. შემ­დეგ, ყვე­ლა ნა­ჭერს შამ­ფუ­რი გა­ვუ­ყა­როთ, მა­რა­ო­სა­ვით იქ­ნე­ბა და ფე­ნებს შო­რის ჩავ­დოთ ნი­ო­რი, წი­წა­კა, პო­მი­დო­რი, ყვე­ლის ნაჭ­რე­ბი, მა­გა­ლი­თად, პარ­მე­ჯა­ნო და რო­ცა მა­ყალ­ზე დნე­ბა, ეს ყვე­ლი ხორ­ცის ნაჭ­რებს ერ­თ­მა­ნეთ­თან აწე­ბებს და ამაგ­რებს. ამ კო­ნუსს რომ შეწ­ვავთ, შე­გიძ­ლი­ათ და­უფ­ქ­ვა­ვი წი­წა­კის მარ­ც­ვ­ლე­ბიც მო­ა­ყა­როთ, კარგ არო­მატს აძ­ლევს. მა­ყალ­ზე გა­და­ატ­რი­ალ-გად­მო­ატ­რი­ა­ლეთ და უგემ­რი­ე­ლე­სია. შამ­ფუ­რებ­ზე აც­მა მთე­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლია, რთუ­ლია, მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შაოა.

- ქალ­ბა­ტო­ნო მა­ნა­ნა, თქვენ რო­მე­ლი კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბას გვას­წავ­ლით? ახ­ლა­ხან, "ნი­კო­რას" ექ­ს­პე­რი­მენ­ტ­ში გი­ხი­ლეთ, სა­დაც მა­თი პრო­დუქ­ცი­ის გა­მო­ყე­ნე­ბით, მა­კა­რო­ნის ცი­ვი სა­ლა­თი გა­ა­კე­თეთ, რო­მე­ლიც საკ­მა­ოდ იოლი მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი ჩან­და, მი­სი რე­ცეპ­ტი გვი­თხა­რით და სა­ერ­თოდ, რა­ტომ გა­დაწყ­ვი­ტეთ, ამ ექ­ს­პე­რი­მენ­ტ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა?

- იმი­ტომ გა­დავ­წყ­ვი­ტე, რომ "ნი­კო­რას" და­არ­სე­ბის დღი­დან აქ­ტი­უ­რი მომ­ხ­მა­რე­ბე­ლი ვარ და მი­სი პრო­დუქ­ცია ოჯახ­ში ძა­ლი­ან მოგ­ვ­წონს, ჯერ ერ­თი იმი­ტომ, რომ ქარ­თუ­ლია, მე­ო­რეც, ვთვლი, რომ ხა­რის­ხი­ა­ნია და ჩვენ­თ­ვის ფა­სი­თაც მი­სა­ღე­ბია. ახალ-ახალ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას ყო­ველ­თ­ვის თვალ­ყურს ვა­დევ­ნებთ და ვა­გე­მოვ­ნებთ ხოლ­მე. მა­კა­რო­ნი ცივ სა­ლათ­ში, რო­მე­ლიც იქ გა­ვა­კე­თე და რო­მე­ლიც ლე­ვანს ძა­ლი­ან უყ­ვარს, სხვა­თა შო­რის, სულ "ნი­კო­რას" ინ­გ­რე­დი­ენ­ტე­ბი გა­მო­ვი­ყე­ნე - მოვ­ხარ­შეთ პა­ტა­რა, მრგვა­ლი მა­კა­რო­ნე­ბი და მწყრის კვერ­ცხე­ბი, რო­მელ­საც ქო­ლეს­ტე­რი­ნის შემ­ც­ვე­ლო­ბა და­ბა­ლი აქვს და მავ­ნე­ბე­ლი არ არის, ჩა­ვა­ჭე­რი კიტ­რის მა­რი­ნა­დი, უმი კიტ­რიც შე­გიძ­ლი­ათ გა­მო­ი­ყე­ნოთ, ჰო­ლან­დი­უ­რი (ან ნე­ბის­მი­ე­რი სხვა სა­ხის) ყვე­ლი, "მო­ხარ­შუ­ლი ძეხ­ვის "შაშ­ხის", რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლია, სი­მინ­დის მარ­ც­ვ­ლე­ბი, მა­ი­ო­ნე­ზი, პო­მი­დო­რი, ბულ­გა­რუ­ლი წი­წა­კა, მწვა­ნე ხახ­ვი, 1-2 კბი­ლი ნი­ო­რიც ჩა­ვაჭყ­ლი­ტე, შა­ვი პილ­პი­ლი, მა­რი­ლი გე­მოვ­ნე­ბით, ბევ­რი არ უნ­და და მშვე­ნი­ე­რი გა­მო­ვი­და. ამ სა­ლა­თის გა­კე­თე­ბის იდეა სი­ონ­ში რომ ვი­ყა­ვით და­სას­ვე­ნებ­ლად, მა­შინ გა­მიჩ­ნ­და, "ნი­კო­რას" პრო­დუქ­ცია შე­ვი­ძი­ნე, და­ნარ­ჩე­ნი, რაც სახ­ლ­ში მქონ­და, ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­ვა­ყა­რე და ჩე­მებს ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნათ. სა­ერ­თოდ, სა­დი­ლის კე­თე­ბას მე შე­მოქ­მე­დე­ბით ჭრილ­ში აღ­ვიქ­ვამ, რო­ლი­ვი­თაა, იცით, ხან გა­მო­დის, ხან - არა. მეს­მის, რომ ჩვენს ქალ­ბა­ტო­ნებს ჰბეზ­რ­დე­ბათ მუდ­მი­ვად სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ფუს­ფუ­სი, მაგ­რამ მა­ინც უწევთ და ჯო­ბია, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად იყ­ვ­ნენ გან­წყო­ბილ­ნი.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)