ათი მცნე­ბი­დან ერთ-ერთი მცნე­ბაა: არა იმ­რუ­შო. მრუ­შო­ბა მო­მაკ­ვდი­ნე­ბე­ლი ცოდ­ვაა და ბუ­ნებ­რი­ვია, მის მი­მართ ეკ­ლე­სი­ას უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს. პროს­ტი­ტუ­ცი­ი­სად­მი არც ერში მცხოვ­რებ ადა­მი­ან­თა უმ­რავ­ლე­სო­ბაა კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი, თუმ­ცა ფაქ­ტი ერ­თია - მრუ­შო­ბის ცოდ­ვით, ჩვენ ირ­გვლივ მა­ინც უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი სცო­დავს... მრუ­შო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით გვე­სა­უბ­რე­ბა დე­კა­ნო­ზი გი­ორ­გი სხირტლა­ძე.

- მრუ­შო­ბა, რომ უმ­ძი­მე­სი ცოდ­ვაა, ამის ახ­სნას დღეს არც ერთი ადა­მი­ა­ნი არ სა­ჭი­რო­ებს. პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლი ამ­ბობს: "ყო­ვე­ლი ცოდ­ვა, რო­მელ­საც ადა­მი­ა­ნი სჩა­დის, სხე­უ­ლის გა­რე­შეა, ხოლო მე­ძა­ვი სა­კუ­თა­რი სხე­უ­ლის წი­ნა­აღ­მდეგ სცო­დავს"(I კორ.6,18). ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი თალ­საზ­რი­სით, ადა­მი­ა­ნის სხე­უ­ლი არის ტა­ძა­რი სუ­ლიწ­მი­დი­სა, მრუ­შო­ბის შემ­თხვე­ვა­ში კი, ადა­მი­ა­ნი ამ ტა­ძარს რყვნის. თუ კვლავ პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლის გან­მარ­ტე­ბას გა­მო­ვი­ყე­ნებთ - ამ ვნე­ბის სა­ძაგ­ლო­ბა­ზე და უარ­ყო­ფით გავ­ლე­ნა­ზე ლა­პა­რა­კიც კი ზედ­მე­ტია. მემ­რუ­შე ადა­მი­ა­ნი შიშ­ვლდე­ბა არა მხო­ლოდ ფი­ზი­კუ­რად, არა­მედ შიშ­ვლდე­ბა ყო­ვე­ლი­ვე მად­ლის­გან, ე.ი.მრუ­შო­ბის ცოდ­ვის ჩამ­დე­ნი, ან­გე­ლო­ზებ­რი­ვი ანუ ღვთა­ებ­რი­ვი მად­ლის­გა­ნაც გა­ნი­ძარ­ცვე­ბა.

- რო­გორც ეპის­კო­პო­სი ეგ­ნა­ტე ბრი­ან­ჩა­ნი­ნო­ვი გან­მარ­ტავს - სიძ­ვის ცოდ­ვის ბუ­ნებ­რი­ვი ფორ­მე­ბია სიძ­ვა და მრუ­შო­ბა. რა გან­სხვა­ვე­ბაა სიძ­ვა­სა და მრუ­შო­ბას შო­რის და კი­დევ - რა ეთ­ვლე­ბა ადა­მი­ანს მრუ­შო­ბის ცოდ­ვად?

- სიძ­ვა არის გა­უ­თხო­ვა­რი ქა­ლის და უცო­ლო მა­მა­კა­ცის ხორ­ცი­ე­ლი კავ­ში­რი, ხოლო ოჯა­ხის სიწ­მინ­დის ღა­ლატს, ე.ი. ცო­ლი­ა­ნი მა­მა­კა­ცი­სა და ქმრი­ა­ნი ქა­ლის ხორ­ცი­ელ კავ­შირს მრუ­შო­ბა ჰქვია. მრუ­შო­ბა, რო­გორც ხორ­ცი­ე­ლი ვნე­ბა, ადა­მი­ან­ში მრა­ვალ­გვა­რი არა­ბუ­ნებ­რი­ვი სქე­სობ­რი­ვი კავ­ში­რის სა­ხი­თაც ვლინ­დე­ბა, მათ შო­რი­საა: მა­მათ­მავ­ლო­ბა; ლეს­ბო­სე­ლო­ბა; ჩუ­კე­ნო­ბა (სა­კუ­თარ თავ­თან მრუ­შო­ბა); სის­ხლის აღ­რე­ვა (ნა­თე­სა­ვებს შო­რის ხორ­ცი­ე­ლი კავ­ში­რი), რა­საც სო­დო­მურ ცოდ­ვა­საც უწო­დე­ბენ და სხვა.

- მათე მა­ხა­რებ­ლის "სა­ხა­რე­ბა­ში"წე­რია: "ვინც ქალს გუ­ლის­თქმით უყუ­რებს, მან უკვე იმ­რუ­შა თა­ვის გული"(მათე 5,28). რამ­დე­ნად თა­ნა­ბარ­ფარ­დო­ბი­თია ზრახ­ვა და ქმე­დე­ბა?

- ბუ­ნებ­რი­ვია, გულ­ში მრუ­შო­ბა, ფი­ზი­კუ­რად გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბულ­თან ვერ მივა, მაგ­რამ მა­ცხო­ვარს იმ­დე­ნად დიდ სიწ­მინ­დემ­დე ავ­ყა­ვართ, რომ გუ­ლის­მი­ე­რი ვნე­ბაც კი ცოდ­ვად გვეთ­ვლე­ბა. გარ­და ამი­სა, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი გო­ნე­ბით მრუ­შობს, უზ­ნეო ფილ­მე­ბის ცქე­რი­თა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის კი­თხვით ირ­თობს თავს, რე­ა­ლურ სა­ფუ­ძელს იქ­მნის იმი­სათ­ვის, რომ იმ­რუ­შოს ანუ თავს ავ­ხორ­ცო­ბის­თვის ამ­ზა­დებს. სწო­რედ ამი­ტომ გვიკ­რძა­ლავს უფა­ლი არაწ­მინ­და სურ­ვი­ლებს. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ეკ­ლე­სია ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბას, სიძ­ვი­სე­ულ გუ­ლის­თქმებს, სიძ­ვის ოც­ნე­ბებს, ერო­ტი­კუ­ლი ფილ­მე­ბის ცქე­რას და ლი­ტე­რა­ტუ­რის კი­თხვა­საც ცოდ­ვად გა­ნი­ხი­ლავს.

- მემ­რუ­შე ადა­მი­ან­თა უმ­რავ­ლე­სო­ბა მრუ­შო­ბის მი­ზე­ზად, მა­ტე­რი­ა­ლურ გა­ჭირ­ვე­ბას ასა­ხე­ლებს. ამ­ცი­რებს თუ არა ეს მი­ზე­ზი მრუ­შო­ბის ცოდ­ვის სიმ­ძი­მეს - ე.ი. უტოლ­დე­ბა თუ არა მათ მიერ ჩა­დე­ნი­ლი ცოდ­ვა, იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ცოდ­ვას, ვინც მრუ­შო­ბით მხო­ლოდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღებს?

- რო­დე­საც საქ­მე მრუ­შო­ბის ცოდ­ვას­თან გვაქვს, არც ერთი ეკ­ლე­სი­ის მსა­ხუ­რი არ იტყვის - გა­აჩ­ნია, რა შემ­თხვე­ვა­ში მრუ­შობს ადა­მი­ა­ნიო. ასე­თი მძი­მე ცოდ­ვის გა­მარ­თლე­ბა არა­ნა­ი­რი მი­ზე­ზით არ შე­იძ­ლე­ბა, შე­სა­ბა­მი­სად ცოდ­ვის სიმ­ძი­მეც არ მცირ­დე­ბა.

- მრუ­შო­ბის ცოდ­ვას ერში, მა­მა­კა­ცებს უფრო მი­უ­ტე­ვე­ბენ, ვიდ­რე ქა­ლებს. რა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს ამ მხრივ ეკ­ლე­სი­ას?

- აზი­უ­რი ცნო­ბი­ე­რე­ბით, რა­ტომ­ღაც მა­მა­კაცს უფრო ეპა­ტი­ე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, ვიდ­რე ქალს. მაგ­რამ ქრის­ტეს მცნე­ბებ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში სქესს, ამ შემ­თხვე­ვა­ში არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს. ე.ი. მრუ­შო­ბა უმ­ძი­მე­სი ცოდ­ვაა, რო­გორც ქა­ლის­თვის ასე­ვე მა­მა­კა­ცის­თვის. თუმ­ცა, "უნდა ით­ქვას, რომ ქა­ლის და­ცე­მა უფრო დი­დია", ფი­ზი­ო­ლო­გი­უ­რი თვალ­საზ­რი­სით, ქა­ლის მრუ­შო­ბას უფრო მძი­მე შე­დე­გე­ბამ­დე მივ­ყა­ვართ - ავი­ღოთ თუნ­დაც ორ­სუ­ლო­ბა, რა­საც ხში­რად, კი­დევ ერთი ცოდ­ვა - აბორ­ტი მოჰ­ყვე­ბა. ამას­თა­ნა­ვე, ქა­ლის მრუ­შო­ბა უფრო ხში­რად ხდე­ბა ოჯა­ხის დან­გრე­ვის მი­ზე­ზი. სწო­რედ აქე­დან მო­დის ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა - რომ მრუ­შო­ბა ქა­ლის­თვის უფრო ძნე­ლად სა­პა­ტი­ე­ბე­ლია, თუმ­ცა, ისევ ვი­მე­ო­რებ: ღვთის წი­ნა­შე ერ­თნა­ი­რად სცო­დავს მემ­რუ­შე ქა­ლიც და მა­მა­კა­ციც.

- მრუ­შო­ბა ადა­მი­ა­ნის სულ­ზე უფრო მე­ტად ახ­დენს გავ­ლე­ნას თუ ხორ­ცზე?

- ამ­ქვეყ­ნი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში ადა­მი­ა­ნი არ არის მხო­ლოდ ხორ­ცი­ე­ლი არ­სე­ბა, არა­მედ ადა­მი­ა­ნი არის შერ­წყმა ხი­ლუ­ლი­სა და უხი­ლა­ვის, ე.ი. ადა­მი­ა­ნი არის ხი­ლუ­ლი ხორ­ციც და უხი­ლა­ვი სხე­უ­ლიც. ზი­ა­რე­ბა­სა თუ სხვა სიწ­მინ­დე­ებს ადა­მი­ა­ნი სხე­უ­ლით იღებს და სხე­უ­ლი­დან შე­ეთ­ვი­სე­ბა შემ­დეგ სულს. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სხე­ულ­სა და სულს შო­რის მჭიდ­რო კავ­ში­რია, ამი­ტომ თუ ირ­ყვნე­ბა სხე­უ­ლი, ირ­ყვნე­ბა სუ­ლიც და თუ ირ­ყვნე­ბა სული, ირ­ყვნე­ბა სხე­უ­ლიც. არა მარ­ტო მრუ­შო­ბის ცოდ­ვა, ნე­ბის­მი­ე­რი ცოდ­ვა ერ­თდრო­უ­ლად მოქ­მე­დებს სულ­ზეც და სხე­ულ­ზეც, რად­გან ცოდ­ვა ჯერ სუ­ლი­დან მო­დის და მერე სხე­ულ­ზეც ვლინ­დე­ბა, რაც ხში­რად ფი­ზი­კურ თუ სუ­ლი­ერ და­ა­ვა­დე­ბებ­საც იწ­ვევს.

- მი­უ­ხე­და­ვად მრუ­შო­ბის ცოდ­ვის სიმ­ძი­მი­სა, ფაქ­ტია, რომ მრუ­შო­ბის ცოდ­ვა დღეს, უამ­რავ ადა­მი­ანს აწევს. სად უნდა მოვ­ძებ­ნოთ გა­მო­სა­ვა­ლი, ანუ რო­გორ უნდა დაძ­ლი­ოს ადა­მი­ან­მა სა­კუ­თარ თავ­ში ავ­ხორ­ცო­ბის ვნე­ბა?

- ადა­მი­ან­მა უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნოს, რომ ქრის­ტი­ა­ნო­ბა არ არის მხო­ლოდ კრძალ­ვი­თი რე­ცეპ­ტე­ბის კრე­ბუ­ლი. რო­დე­საც რა­ღა­ცას ვკრძა­ლავთ, სა­ნაც­ვლოდ ადა­მი­ანს მრა­ვალ სი­კე­თეს ვთა­ვა­ზობთ. ნე­ბის­მი­ე­რი ცოდ­ვის­გან გა­მო­სა­ვა­ლი, ქრის­ტი­ა­ნულ გზა­ში ანუ ეკ­ლე­სი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში უნდა ვე­ძე­ბოთ, სა­დაც მო­ნა­ნი­ე­ბი­სა და გან­წმენ­დის უამ­რა­ვი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ­სე­ბობს. რაც შე­ე­ხე­ბა მრუ­შო­ბის ცოდ­ვას, მას სა­პი­რის­პი­რო ნე­ტა­რე­ბით - უბი­წო­ე­ბით უნდა ვებ­რძო­ლოთ, რაც გუ­ლის­ხმობს, რომ გან­ვე­რი­დოთ გულ­ში არაწ­მინ­და სურ­ვი­ლე­ბის აღ­ძვრას, თავი შე­ვი­კა­ვოთ უხამ­სი ფილ­მე­ბი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის კი­თხვის­გან, რათა არ გავ­ხდეთ თა­ნა­განმცდელ­ნი მრუ­შო­ბი­სა. ე.ი. და­ვიც­ვათ მხედ­ვე­ლო­ბა და სმე­ნა ყო­ვე­ლი­ვე იმის­გან, რაც ავ­ხორც ზრახ­ვებს აღგ­ვიგზნებს. ამას­თა­ნა­ვე მრუ­შო­ბის ცოდ­ვას აღ­ძრავს ნაყ­რო­ვა­ნე­ბა, გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი გარ­თო­ბა-მხი­ა­რუ­ლე­ბა, უხამ­სი სი­ტყვე­ბი და სხვა. ადა­მი­ანს, რო­მელ­საც მრუ­შო­ბის ცოდ­ვის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის სურ­ვი­ლი აქვს, ამ ცოდ­ვებ­საც უნდა გა­ნე­რი­დოს. რაც მთა­ვა­რია, უნდა ვი­ფიქ­როთ იმ სა­ში­ნელ სას­ჯელ­ზე, რო­მე­ლიც ცოდ­ვი­ლი ადა­მი­ა­ნის, მათ შო­რის მემ­რუ­შე ადა­მი­ა­ნის სულს ელო­დე­ბა მო­უ­ნა­ნი­ებ­ლო­ბის შემ­თხვე­ვა­ში ამა­სოფ­ლი­დან გას­ვლის შემ­დგომ: "ნუ შეც­დე­ბით: ვერც მე­ძა­ვი, ვერც კერ­პთმსა­ხურ­ნი, ვერც მემ­რუ­შე­ნი, ვერც ჩუ­კენ­ნი, ვერც მა­მათ­მა­ვალ­ნი, ვერც მპა­რავ­ნი, ვერც ან­გარ­ნი, ვერც მემ­თვრა­ლე­ნი, ვერც მა­გი­ნე­ბელ­ნი, ვერც მტა­ცე­ბელ­ნი ვერ და­იმ­კვიდ­რე­ბენ ღმერ­თის სა­სუ­ფე­ველს"(I კორ. 6,9-10). პირ­ველ რიგ­ში კი, სა­ჭი­როა რწმე­ნა­ში გან­მტკი­ცე­ბა. ამას­თა­ნა­ვე შე­წევ­ნის­თვის ხში­რად მივ­მარ­თოთ ღმერ­თს, რათა ავ­ხორ­ცი ზრახ­ვე­ბის­გან დაგ­ვი­ფა­როს.

- ედე­ბა თუ არა ეპი­ტი­მია (სა­ეკ­ლე­სიო სას­ჯე­ლი) ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც ამ ცოდ­ვის მო­ნა­ნი­ე­ბას გა­და­წყვეტს?

- ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი სი­ნა­ნუ­ლის შემ­თხვე­ვა­ში, ადა­მი­ანს ნე­ბის­მი­ე­რი ცოდ­ვა მი­ე­ტე­ვე­ბა, მაგ­რამ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია გულ­წრფე­ლი სი­ნა­ნუ­ლი და არა ისე­თი, რომ მი­ვი­დეთ მო­ძღვარ­თან, აღ­სა­რე­ბა ვთქვათ და შემ­დეგ, იგი­ვე ცოდ­ვა ჩა­ვი­დი­ნოთ. თუ მო­ი­ნა­ნიე, სი­ნა­ნუ­ლის ნა­ყო­ფიც უნდა აჩ­ვე­ნო. თუ დარ­გე ხე კე­თი­ლი­სა, მის­გან ნა­ყო­ფიც უნდა მი­ი­ღო. უნა­ყო­ფო ხე კი, უნდა მო­იჭ­რას... რო­დე­საც ქრის­ტეს­თვის რა­ღა­ცას უარ­ვყოფთ, მის­გან ორ­მა­გი სი­კე­თე მოგ­ვე­ცე­მა. ამის არა­ერ­თი მა­გა­ლი­თის მოყ­ვა­ნა შე­იძ­ლე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ეკ­ლე­სიო სას­ჯელს - ადრე მემ­რუ­შე ადა­მი­ა­ნი ოცი წლის უზი­ა­რებ­ლო­ბით ის­ჯე­ბო­და. ბუ­ნებ­რი­ვია, ცოდ­ვის სიმ­ძი­მე დღე­საც იგი­ვე რჩე­ბა მაგ­რამ რად­გან ადა­მი­ან­თა უმ­რავ­ლე­სო­ბა დღეს რწმე­ნა­ში გან­მტკი­ცე­ბუ­ლი არ არის, მო­ძღვარ­მა შე­იძ­ლე­ბა, სა­ეკ­ლე­სიო სას­ჯე­ლი შე­უმ­სუ­ბუ­ქოს ადა­მი­ანს - და­უ­ნიშ­ნოს ლოც­ვი­თი კა­ნო­ნი, მე­ტა­ნი­ე­ბი, გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დით და­უ­წე­სოს უზი­ა­რებ­ლო­ბა და სხვა.

- ხში­რად, ადა­მი­ანს მო­ძღვრის წი­ნა­შე ეუ­ხერ­ხუ­ლე­ბა ამ ცოდ­ვის აღი­ა­რე­ბა, გან­სა­კუთ­რე­ბით როცა საქ­მე ეხე­ბა მრუ­შო­ბის გა­უ­კუღ­მარ­თე­ბულ ფორ­მას - ჩუ­კე­ნო­ბას, ლეს­ბო­სე­ლო­ბას, მა­მათ­მავ­ლო­ბას და სხვა. რა უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ ასეთ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა?

- ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში, ადა­მი­ა­ნებ­მა აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა სძლი­ონ უხერ­ხუ­ლო­ბას და ეს ცოდ­ვა მო­ი­ნა­ნი­ონ, რათა არ და­კარ­გონ ცათა სა­სუ­ფე­ვე­ლი. თუ ადა­მი­ანს მო­ძღვარ­თან პი­რის­პირ ამის თქმა ეუ­ხერ­ხუ­ლე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა, აღ­სა­რე­ბა და­წე­როს და ისე მი­ა­წო­დოს...

შო­რე­ნა მერ­კვი­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"