არ­სე­ბობს თუ არა სი­ცო­ცხლე სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ? - ეს კი­თხვა უკვე დიდი ხა­ნია, მოს­ვე­ნე­ბას არ აძ­ლევს კა­ცობ­რი­ო­ბას. მა­შინ, რო­დე­საც თე­ო­ლო­გია სუ­ლის მა­რა­დი­სო­ბას ქა­და­გებს, მეც­ნი­ე­რე­ბა ცდი­ლობს, დაგ­ვარ­წმუ­ნოს, რომ ჩვენ, მხო­ლოდ და მხო­ლოდ ბი­ო­ლო­გი­უ­რი ნა­წი­ლა­კე­ბი ვართ... მაგ­რამ არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვის მიერ გან­ცდი­ლიც ძა­ლი­ან ჰგავს სა­ი­ქი­ო­ში ხან­მოკ­ლე "მოგ­ზა­უ­რო­ბა­სა" და იქი­დან მობ­რუ­ნე­ბას - ისი­ნი, ვინც უკვე იხი­ლა სი­ნათ­ლე გვი­რა­ბის ბო­ლოს.

და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მიც­ვა­ლე­ბუ­ლის ხმა­მა­ღა­ლი მოთ­ქმით და­ტი­რე­ბის უძ­ვე­ლე­სი ტრა­დი­ცია არ­სე­ბობს. თურ­მე ამ ვაი-ვი­შით ჭი­რი­სუ­ფა­ლი ცდი­ლობს, მიც­ვა­ლე­ბუ­ლის "გა­ცო­ცხლე­ბას" და ამის რე­ა­ლუ­რი მა­გა­ლი­თე­ბი ნამ­დვი­ლად მო­ი­პო­ვე­ბა. რო­გორც ექი­მებ­მა ამიხ­სნეს, ადა­მი­ა­ნის ორ­გა­ნიზ­მში სულ ბო­ლოს, სმე­ნის ცენ­ტრი კვდე­ბა, ამი­ტომ სავ­სე­ბით შე­საძ­ლე­ბე­ლია, სმე­ნის ცენ­ტრის გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბით, ადა­მი­ა­ნის "რე­ა­ნი­მა­ცია" მო­ახ­დი­ნო. ასე რომ, მი­თე­ბი მიც­ვა­ლე­ბულ­თა გა­ცო­ცხლე­ბის შე­სა­ხებ, მთლად უსა­ფუძ­ვლო არ ყო­ფი­ლა... და მა­ინც, რა არის კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი? - ამ კი­თხვით მივ­მარ­თე, რო­გორც სა­სუ­ლი­ე­რო, ისე სა­მეც­ნი­ე­რო პირს. თუმ­ცა, უმ­ჯო­ბე­სია, ჯერ თა­ვად "ყო­ფი­ლი მიც­ვა­ლე­ბუ­ლე­ბის" მო­ნა­თხრო­ბი გად­მოგ­ცეთ.

ლია, 35 წლის:

- ამ ამ­ბის შემ­დეგ, უკვე რამ­დე­ნი­მე წელი გა­ვი­და. ფეხ­მძი­მედ ვი­ყა­ვი და თბი­ლი­სი­დან ზუგ­დი­დამ­დე მა­ტა­რებ­ლით ვიმ­გზავ­რე. ჩას­ვლის­თა­ნა­ვე ვიგ­რძე­ნი, რომ რა­ღაც ხდე­ბო­და ჩემს თავს. თით­ქოს მთე­ლი მუ­ცე­ლი სი­თხით მქონ­და სავ­სე. გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, ჩემს ახ­ლობ­ლებს უფ­ლე­ბა არ მი­ვე­ცი, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­ვეყ­ვა­ნე, ამი­ტომ იძუ­ლე­ბულ­ნი იყ­ვნენ, სახ­ლის პი­რო­ბებ­ში მო­ევ­ლოთ ჩემ­თვის. მუ­ცე­ლი მო­მე­შა­ლა, სის­ხლის­გან ვიც­ლე­ბო­დი... მო­მენ­ტა­ლუ­რად გა­ვი­თი­შე, მაგ­რამ ეს იმ­დე­ნად სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო, რომ შვე­ბა ვიგ­რძე­ნი. მახ­სოვს, რო­გორ აღ­მოვ­ჩნდი დიდ, გაშ­ლილ, ხას­ხა­სა მწვა­ნე მინ­დორ­ზე; მი­წა­ზე კი არა, ცოტა უფრო ზე­მოთ - ჰა­ერ­ში მი­ვა­ბი­ჯებ­დი. და­ვი­ნა­ხე, რო­გორ გა­იხ­სნა ცა და ორმა, შუ­ახ­ნის მა­მა­კაც­მა ხელი გა­მო­მი­წო­და. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად სა­ი­დან­ღაც პა­ტა­რა ბი­ჭუ­ნა გაჩ­ნდა, მა­მა­კა­ცებს წყრო­მით შე­ხე­და და ხელი და­მიქ­ნია - არ მოხ­ვი­დეო. რო­დე­საც გონს მო­ვე­დი, პირ­ვე­ლი, რაც თვალ­ში მომ­ხვდა, კე­დელ­ზე ჩა­მო­კი­დე­ბუ­ლი პა­ტა­რა გარ­დაც­ვლი­ლი ბი­ჭის სუ­რა­თი იყო - იმ ბავ­შვის, რო­მელ­მაც მე, სა­ი­ქი­ო­დან გა­მო­მაბ­რუ­ნა (იმ ოჯა­ხის შვი­ლი იყო, სა­დაც სტუმ­რად ვი­ყა­ვი ჩა­სუ­ლი)...

ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­ნუ­ლი, 70 წლის:

- რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, მე და ჩემი ოჯა­ხი ავ­ტო­კა­ტას­ტრო­ფა­ში მოვ­ყე­ვით. ფაქ­ტობ­რი­ვად, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მე კი არა, ჩემი გვა­მი მი­ი­ტა­ნეს, მაგ­რამ რო­გორც ხე­დავ, ცო­ცხა­ლი ვარ. რო­გორც ექი­მებ­მა მი­თხრეს, მე კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი მქო­ნია, იქ ნა­ნა­ხი ახ­ლაც ნათ­ლად მახ­სოვს. დიდი შავი ჭიშ­კა­რი შე­ვა­ღე და თვა­ლი თეთრმა ნა­თე­ბამ მომჭრა. არ მახ­სოვს, სახ­ლე­ბი ან რა­ი­მე შე­ნო­ბე­ბი მე­ნა­ხოს, მაგ­რამ მახ­სოვს, ოქ­როს მო­ა­ჯი­რე­ბი, დიდი ხე­ე­ბი, დიდი ფოთ­ლე­ბი­თა და სა­ო­ცა­რი ნა­ყო­ფით, რომ­ლის მო­წყვე­ტის უფ­ლე­ბა­საც არ მაძ­ლევ­დნენ. მინ­დორ­ში პა­წა­წი­ნა ღელე მო­ე­დი­ნე­ბო­და, ზედ პა­ტა­რა, კოხ­ტა ხიდი იყო გა­დე­ბუ­ლი. ღე­ლის გაღ­მა მხრი­დან უამ­რა­ვი ნაც­ნო­ბი სახე მიმ­ზერ­და, ყვე­ლა იქით მიხ­მობ­და, ფეხი გა­დავ­დგი ხი­დის­კენ, მაგ­რამ უცებ, ხიდი მო­წყდა და წყლის დი­ნე­ბამ წა­ი­ღო...

ექი­მი-რე­ა­ნი­მა­ტო­ლო­გი კახა კა­კუ­ლია:

- კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი, ეს არის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ბი­ო­ლო­გი­უ­რი სიკ­ვდი­ლი, რო­მე­ლიც ცოტა ხანს გრძელ­დე­ბა; სი­ტყვა "კლი­ნი­კუ­რი" მას უკვე "პოსტ ფაქ­ტუმ" ემა­ტე­ბა - ანუ მა­შინ, რო­დე­საც პა­ცი­ენ­ტი ამ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მო­დის. ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყოფ ადა­მი­ანს ახა­სი­ა­თებს სიკ­ვდი­ლის ყვე­ლა ად­რე­უ­ლი ნი­შა­ნი, ის არ სუნ­თქავს, არ ესინ­ჯე­ბა პულ­სი, არ მოქ­მე­დებს რეფ­ლექ­სე­ბი და აღე­ნიშ­ნე­ბა ასის­ტო­ლია (გუ­ლის გა­ჩე­რე­ბა). სა­წყის ეტაპ­ზე კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი არაფ­რით გან­სხვავ­დე­ბა ბი­ო­ლო­გი­უ­რი სიკ­ვდი­ლის­გან. აქვე და­ვა­ზუს­ტებ, რომ კომა, შოკი და აგო­ნია არ არის კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი - მათ შე­იძ­ლე­ბა, კლი­ნი­კურ სიკ­ვდილ­თან მო­სა­ზღვრე მდგო­მა­რე­ო­ბა ვუ­წო­დოთ.

- გულ­მა რამ­დე­ნი ხანი შე­იძ­ლე­ბა გაძ­ლოს გა­ჩე­რე­ბულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში?

- ჯან­მრთე­ლი, "და­კონ­სერ­ვე­ბუ­ლი" გული წლე­ბის მან­ძილ­ზე ინა­ხე­ბა, მაგ­რამ თქვენ ალ­ბათ გა­ინ­ტე­რე­სებთ, თუ რამ­დენ ხანს ძლებს თა­ვის ტვი­ნი ჰი­პოქ­სი­ა­ში (ჟანგბა­დის ნაკ­ლე­ბო­ბის დროს). ნორ­მა­ლურ გა­რე­მო პი­რო­ბებ­ში, ნორ­მა­ლურ ტემ­პე­რა­ტუ­რა­ზე და ა.შ., გა­ჩე­რე­ბულ­მა გულ­მა, და­უხ­მა­რებ­ლად შე­იძ­ლე­ბა გაძ­ლოს 6-7 წუთი; აქ­ტი­უ­რი რე­ა­ნი­მა­ცი­ის პი­რო­ბებ­ში კი, - 30 წუ­თის მან­ძილ­ზე შე­იძ­ლე­ბა იმ­ყო­ფე­ბო­დეს, მაგ­რამ მხო­ლოდ რე­ა­ნი­მა­ცი­ის პი­რო­ბებ­ში - რო­დე­საც გუ­ლის, რო­გორც ტუმ­ბოს მუ­შა­ო­ბა, მე­ქა­ნი­კუ­რი ზე­წო­ლის შე­დე­გად გრძელ­დე­ბა. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით მინ­და, ერთი შემ­თხვე­ვა გა­ვიხ­სე­ნო, რო­დე­საც პა­ცი­ენტს მწვა­ვე ინ­ფარ­ქტის შე­დე­გად გა­უ­ჩერ­და გული. "სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის" ექი­მებ­მა დრო­უ­ლად აღ­მო­უ­ჩი­ნეს დახ­მა­რე­ბა - გულ-ფილ­ტვის მა­საჟს უკე­თებ­დნენ. ავად­მყო­ფი კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში 35 წუთი იმ­ყო­ფე­ბო­და, არ აღე­ნიშ­ნე­ბო­და გუ­ლის ტო­ნე­ბის მუ­შა­ო­ბა, სუნ­თქვა, არ რე­ა­გი­რებ­და არა­ნა­ირ გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბელ­ზე. მდგო­მა­რე­ო­ბა უი­მე­დოდ ჩათ­ვა­ლეს და ვი­ნა­ი­დან 35 წუ­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვერ მო­ხერ­ხდა გუ­ლის ამუ­შა­ვე­ბა, სუნ­თქვი­სა და რეფ­ლექ­სე­ბის აღ­დგე­ნა, რე­ა­ნი­მა­ცი­ულ ღო­ნის­ძი­ე­ბებს თავი და­ვა­ნე­ბეთ. ჩვენ­და გა­სა­ოც­რად, მოხ­და სას­წა­უ­ლი: გა­ჩე­რე­ბუ­ლი გუ­ლის მი­უ­ხე­და­ვად, ავად­მყოფ­მა და­ი­წყო სუნ­თქვა და ახა­ლი რე­ა­ნი­მა­ცი­ის შე­დე­გად, აღ­დგა ჰე­მო­დი­ნა­მი­კა, წნე­ვა, პულ­სი. იმა­ვე სა­ღა­მოს, პა­ცი­ენ­ტმა უკვე მე­უღ­ლე იცნო. ეს იყო ნამ­დვი­ლი სა­ოც­რე­ბა, რომ­ლის ახ­სნა ახ­ლაც ძა­ლი­ან მი­ჭირს.

- ამ­ბო­ბენ, რომ ექი­მე­ბი, ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის მიერ ნა­ნახს, ჰა­ლუ­ცი­ნა­ცი­ებს უწო­დებთ.

- კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლის დროს გან­ცდი­ლი ძა­ლი­ან ჰგავს ნარ­კო­ზის ქვეშ მყო­ფი ადა­მი­ა­ნის გან­ცდებს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის მიერ ნა­ნა­ხი ძა­ლი­ან ჰგავს სა­ი­ქი­ო­დან დაბ­რუ­ნე­ბას, და­ნამ­დვი­ლე­ბით მა­ინც არაფ­რის თქმა არ შე­იძ­ლე­ბა. კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლის დროს, თა­ვის ტვინ­ში სის­ხლის მი­წო­დე­ბა მკვეთ­რად მცირ­დე­ბა, ეს კი, თა­ვის ტვი­ნის ჰი­პოქ­სი­ას იწ­ვევს და ავად­მყო­ფე­ბი რა­ღაც სუ­რა­თებს ხე­და­ვენ. არა მგო­ნია, რომ ეს იმას ნიშ­ნავ­დეს, თით­ქოს ისი­ნი სხვა სამ­ყა­რო­ში იმ­ყო­ფე­ბოდ­ნენ. შე­საძ­ლოა, რომ ეს ცუდი ზო­გა­დი მდგო­მა­რე­ო­ბის ფონ­ზე, თა­ვის ქერ­ქში წარ­მოქ­მნი­ლი ასო­ცი­ა­ცი­უ­რი იმ­პულ­სე­ბია. თუმ­ცა, მეც­ნი­ე­რე­ბა პა­ტივს სცემს იმ მის­ტი­კურ შე­ხე­დუ­ლე­ბებს, რო­მე­ლიც სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ სი­ცო­ცხლეს გუ­ლის­ხმობს.

- თუ არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი, რომ ადა­მი­ანს მრა­ვალ­ჯერ და­ე­მარ­თოს კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი?

- წლე­ბის წინ გვქონ­და შემ­თხვე­ვა, რო­დე­საც მწვა­ვე ინ­ფარ­ქტის ფონ­ზე ქალ­ბა­ტონს 200-ჯერ გა­ნუ­ვი­თარ­და კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი. ასე­ვე გვქონ­და შემ­თხვე­ვა, რო­დე­საც პა­ცი­ენ­ტი 150-ჯერ იმ­ყო­ფე­ბო­და ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, მძი­მე ტრავ­მის ფონ­ზე. უნდა ით­ქვას, რომ კლი­ნი­კურ სიკ­ვდილს ყო­ველ­თვის როდი ახ­ლავს ხილ­ვე­ბი.

- ერთ დროს, თბი­ლის­ში ლე­გენ­დად და­დი­ო­და ამ­ბა­ვი, რო­დე­საც მორ­გში გვა­მი "გა­ცო­ცხლდა"...

- ეს ამ­ბა­ვი წლე­ბის წინ, ქა­ლა­ქის კლი­ნი­კურ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ექიმ პარ­მენ კა­ხი­ძეს შე­ემ­თხვა. ბა­ტო­ნი პარ­მე­ნი სა­ა­ვად­მყო­ფოს პრო­ზექ­ტუ­რა­ში ჩა­სუ­ლა და შემ­თხვე­ვით შე­უ­ნიშ­ნავს, თუ რო­გორ ირ­ხე­ო­და გვამ­ზე გა­და­ფა­რე­ბუ­ლი ზე­წა­რი. ბა­ტონ­მა პარ­მენ­მა ეს ადა­მი­ა­ნი ამო­იყ­ვა­ნა, გა­უ­კე­თა ოპე­რა­ცია და რო­გორც ვიცი, მის მიერ გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნის ოჯა­ხი დღემ­დე მე­გობ­რობს ექი­მის ოჯახ­თან... მარ­თა­ლია, ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი თბი­ლის­ში აღარ გვქო­ნია, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლის მა­გა­ლითს კი­დევ გი­ამ­ბობთ. არა­ე­ფექ­ტუ­რი ჰე­მო­დი­ნა­მი­კის ფონ­ზე (რო­დე­საც წნე­ვის მაჩ­ვე­ნებ­ლე­ბი მკვეთ­რად ეცე­მა), გან­ვი­თარ­და კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი. პა­ცი­ენტს მხო­ლოდ მეშ­ვი­დე დე­ფიბ­რი­ლა­ცი­ის შე­დე­გად აუ­მუ­შავ­და გული. მე­ო­რე დღეს, გონს მო­ვი­და და იხ­სე­ნებ­და, თუ რო­გორ ნახა გარ­დაც­ვლი­ლი მამა, რო­მელ­მაც "სა­ი­ქი­ო­დან გა­მო­აგ­დო"...

ქალ­ბა­ტონს ას­თმის ფონ­ზე და­ე­მარ­თა კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი და მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მო­სუ­ლი იხ­სე­ნებ­და, რომ მწვა­ნე ხას­ხა­სა მინ­დორ­ზე, გან­ცხა­დე­ბით ხელ­ში რა­ღაც რიგ­ში იდგა. ქალ­ბა­ტო­ნი ვერ იხ­სე­ნებ­და იმ ადა­მი­ა­ნის ვი­ნა­ო­ბას, ვის­თვი­საც უნდა წა­რედ­გი­ნა გან­ცხა­დე­ბა, მაგ­რამ იცო­და, რომ მას უდი­დეს პა­ტივს სცემ­და. რო­დე­საც რიგ­მა მო­უ­წია, სი­ა­ში მისი სა­ხე­ლი არ აღ­მოჩ­ნდა და გულ­და­წყვე­ტი­ლი გა­მო­უშ­ვეს უკან... გვყავ­და აგ­რეთ­ვე მო­ტო­ციკ­ლის­ტი, რო­მე­ლიც ხი­დი­დან იყო გა­და­ვარ­დნი­ლი და კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი გა­და­ი­ტა­ნა. მისი ხილ­ვე­ბი კლა­სი­კურ ვა­რი­ანტს მი­ე­კუთ­ვნე­ბო­და: მან ნახა, რომ მიქ­რო­და გვი­რაბ­ში, რომ­ლის ბო­ლოს, სი­ნათ­ლე მო­ჩან­და. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ნათ­და და დაფ­და­ფე­ბის ხმა­ურ­მა გა­აყ­რუა არე­მა­რე... მა­ტე­რი­ა­ლის­ტე­ბი ამას სა­კუ­თარ ახ­სნას აძ­ლე­ვენ: ისი­ნი ამ­ბო­ბენ, რომ ყვე­ლა­ზე მდგრა­დი, თა­ვის ტვინ­ში, მხედ­ვე­ლო­ბის ცენ­ტრი და შედმგომ, სმე­ნის ცენ­ტრია; ქერ­ქი შიმ­ში­ლის ფონ­ზე გა­ნიც­დის კვდო­მას და ამ დროს ყა­ლიბ­დე­ბა ე.წ. მი­ლი­სე­ბუ­რი მხედ­ვე­ლო­ბა; მხედ­ვე­ლო­ბის პე­რი­ფე­რი­უ­ლი ველი ქრე­ბა და ეს თვა­ლის არე­ში კი არა, არა­მედ მხედ­ვე­ლო­ბის ცენ­ტრში ხდე­ბა. სწო­რედ ამით ხსნი­ან მა­ტე­რი­ა­ლის­ტე­ბი ნა­ნახ ბნელ გვი­რაბს და სი­ნათ­ლეს გვი­რა­ბის ბო­ლოს.

მამა გე­ლა­სი, წმინ­და ნი­ნო­სა და წმინ­დან­თა - მი­რი­ა­ნი­სა და ნა­ნას ეკ­ლე­სი­ის მღვდე­ლი:

- კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლის დროს ნა­ნა­ხი, უნდა მი­ვიჩ­ნი­ოთ კი­დევ ერთ და­მა­დას­ტუ­რე­ბელ სა­ბუ­თად იმი­სა, რომ არ­სე­ბობს სული. სულ­ზე ზრუნ­ვას, მის ცხო­ნე­ბა­სა და გა­დარ­ჩე­ნას ემ­სა­ხუ­რე­ბა ეკ­ლე­სია. ეკ­ლე­სი­ას და მორ­წმუ­ნე, რე­ლი­გი­ურ ადა­მი­ანს, კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლის მა­გა­ლი­თე­ბი რწმე­ნის გა­საღ­რმა­ვებ­ლად არ სჭირ­დე­ბა - ე.ი. სას­წა­უ­ლი ხდე­ბა ურ­წმუ­ნო­თათ­ვის. არ­სე­ბობს მა­გა­ლი­თე­ბი იმი­სა, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა, რომ­ლებ­მაც გა­და­ი­ტა­ნეს კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი და გა­მო­ჯან­მრთელ­დნენ, ღმერ­თი იწა­მეს და ეკ­ლე­სი­ურ­ნი გახ­დნენ.

- რამ­დე­ნად გა­მარ­თლე­ბუ­ლად მი­აჩ­ნია ეკ­ლე­სი­ას, კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლის დროს ნა­ნა­ხი ხილ­ვე­ბის შე­სა­ხებ თხრო­ბა?

- თუ ეს ნა­ამ­ბო­ბი სხვა ადა­მი­ანს და­ეხ­მა­რე­ბა იმა­ში, რომ იწა­მოს ღმერ­თი, ეს გა­მარ­თლე­ბუ­ლია. მაგ­რამ ამის თხრო­ბა არ უნდა ხდე­ბო­დეს სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის აფი­ში­რე­ბი­სა და რეკ­ლა­მი­რე­ბის­თვის. შენი მო­ნა­თხრო­ბით ადა­მი­ანს უნდა და­ა­ნახ­ვო, რომ სა­ჭი­როა აი­ხე­დოს ზე­ცა­ში... ყო­ველ­მა მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ან­მა იცის, რომ ხორ­ცი არის წარ­მა­ვა­ლი, ხოლო სული - უკ­ვდა­ვი, მაგ­რამ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბით, წარ­მა­ვალ ხორცს ვემ­სა­ხუ­რე­ბით და უკ­ვდავ სულს ვაკ­ნი­ნებთ. თუ ამ­გვა­რი ამ­ბის თხრო­ბით, ერთი ადა­მი­ა­ნი მა­ინც მიხ­ვდე­ბა, რომ თა­ვი­სი სული უნდა ზე­ა­ა­მაღ­ლოს და ზე­ცა­ში აი­ხე­დავს, მა­შინ ეს და­საშ­ვე­ბად მიგ­ვაჩ­ნია.

ემა გე­ლო­ვა­ნი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#28 10.07.2003