"ვცდი­ლობ, ვი­ცხოვ­რო ქრის­ტი­ა­ნუ­ლად. რა­ღა­ცე­ბი გა­მომ­დის, ბევ­რი რამ - არა. შუ­რი­ა­ნი არ ვარ. მი­ხა­რია, რო­დე­საც ადა­მი­ანს ვეხ­მა­რე­ბი და ეს გა­მომ­დის. მიყ­ვარს სი­ცო­ცხლე, იუ­მო­რი. არა­ნა­ი­რი სირ­თუ­ლის არ მე­ში­ნია, გარ­და ახ­ლობ­ლე­ბის ავად­მყო­ფო­ბი­სა. ხან­და­ხან, როცა რა­ღაც გა­მი­ფუ­ჭე­ბია (ხში­რად მე­მარ­თე­ბა) ან ვინ­მეს­თვის გული შემ­თხვე­ვით მიტ­კე­ნი­ნე­ბია, გან­ვიც­დი; სა­ში­ნე­ლი სი­ნა­ნუ­ლი ვიცი... მაგ­რამ თუ ადა­მი­ა­ნი იმ­სა­ხუ­რებს, ბო­ლომ­დე შე­მიძ­ლია მისი გა­მე­ტე­ბა", - ამ­ბობს მან­ჩო გი­ორ­გო­ბი­ა­ნი, რო­მელ­მაც ბოლო დროს ინ­ტერ­ნე­ტი, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სივ­რცე, პრე­სა და­ი­პყრო. მან­ჩო (მა­ნა­ნა) გი­ორ­გო­ბი­ა­ნის ხსე­ნე­ბა­ზე ყვე­ლას მისი ცნო­ბი­ლი სი­ტყვე­ბი თუ ფრა­ზე­ბი: "ვეს ტა­კოი იმ­პა­ზანტნი", "კა­ცა­აბ­რაზ­ნი" "ვ ში­კარ­ნომ პალ­ტო", "ბან­დერ­ლო­გე­ბი" და ა.შ. ახ­სენ­დე­ბა...

რო­დე­საც ინ­ტერ­ვი­უს­თვის შე­ვეხ­მი­ა­ნე, მი­თხრა, - ჩემი პერ­სო­ნით ძა­ლი­ან ხომ არ ვა­ბეზ­რებთ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას თავს? მე, რო­გორც მკი­თხველს, არ და­მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ვინ­მე მან­ჩო გი­ორ­გო­ბი­ა­ნის ინ­ტერ­ვიუ... ჩემ­ზე რა უნდა მო­გიყ­ვეთ, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მო­ქა­ლა­ქე ვარ, წი­ნაპ­რე­ბი კი მარ­თლა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მყავ­და, რი­თაც ძლი­ე­რი და ამა­ყი ვარო...

- გი­ორ­გო­ბი­ა­ნე­ბი ის­ტო­რი­უ­ლად, ფუს­ტე­ბი ყო­ფი­ლან, რაც სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქარ­თულ სა­ეკ­ლე­სიო-სამ­ხედ­რო ორ­დენს ნიშ­ნავ­და. ისი­ნი 1819-1820 წლე­ბის სა­ეკ­ლე­სიო აჯან­ყე­ბა­ში, რუ­სე­თის წი­ნა­აღ­მდეგ მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ. არ­სე­ბობს XV სა­უ­კუ­ნის გი­ორ­გო­ბი­ა­ნე­ბის ხატი, რო­მე­ლიც ექ­ვთი­მე თა­ყა­იშ­ვილ­მა გა­მო­იკ­ვლია. გვარ­ში ბევ­რი სა­სუ­ლი­ე­რო პირი გვყავ­და და ალ­ბათ ფა­თე­რა­კე­ბის­გან მათი მად­ლი მი­ცავს... ბარ­სა და ფუ­ტი­ეთ­ში ახ­ლაც ცხოვ­რო­ბენ გი­ორ­გო­ბი­ა­ნე­ბი, თუმ­ცა ჩემი წი­ნაპ­რე­ბი იქი­დან დიდი ხნის წინ წა­მო­ვიდ­ნენ და იქ მათი ნა­სახ­ლა­რიც არ გვაქვს. ახლა გვინ­და, სახ­ლი დავ­დგათ, მი­წას კი დაგვპირ­დნენ. ვინ­მე გი­ორ­გო­ბი­ანს რომ გა­ვიც­ნობ, ყვე­ლა ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლი მგო­ნია. რა ვქნა, ჩემი გვა­რის სა­ო­ცა­რი სიყ­ვა­რუ­ლი მაქვს...

ალექ­სან­დრე ყაზ­ბე­გის ნა­თელ-მი­რო­ნი

- მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ დე­და­ჩე­მის ბა­ბუა - ალექ­სან­დრე კვა­ჭა­ძე და­რი­ა­ლის ხე­ო­ბა­ში მივ­ლი­ნე­ბუ­ლი ხე­ვის პირ­ვე­ლი მას­წავ­ლე­ბე­ლი იყო. 1888 წელს, რუ­სე­თის იმ­პე­რა­ტო­რის ვი­ზი­ტი­სას, ჩემი დიდი ბა­ბუა თარ­ჯი­მა­ნი გახ­ლდათ. ჩემი დიდი ბე­ბია - ანა მა­ლა­ნია ალექ­სან­დრე ყაზ­ბე­გის ოჯახ­ში იზ­რდე­ბო­და. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­ნათ­ლე­ბა მი­ი­ღო, ევ­რო­პულ ცეკ­ვებ­საც ას­წავ­ლიდ­ნენ თურ­მე... მამა მღვდე­ლი ჰყავ­და და ყაზ­ბე­გის ნა­თელ-მი­რო­ნი იყო...

ბა­ბუ­ა­ჩე­მი - და­თი­კო გი­ორ­გო­ბი­ა­ნი ცნო­ბი­ლი ქა­ლა­ქე­ლი კაცი გახ­ლდათ, პრო­ფე­სი­ით ტექ­ნო­ლო­გი, ბე­ბია - მარ­გო ლან­ჩა­ვა კი რკი­ნიგ­ზის პირ­ვე­ლი სა­ა­ვად­მყო­ფოს ექი­მი-რენტგე­ნო­ლო­გი. რო­გორც მა­მა­ჩე­მი ამ­ბობ­და, მათ სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე სახ­ლში, მთაწ­მინ­და­ზე, მთე­ლი თბი­ლი­სის ახალ­გაზ­რდე­ბი იზ­რდე­ბოდ­ნენ... მე­ო­რე ბა­ბუა - მი­ხე­ილ კვა­ჭა­ძე დუ­შე­თის რა­ი­კო­მის მდი­ვა­ნი იყო, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომში მი­ღე­ბუ­ლი ჭრი­ლო­ბით ახალ­გაზ­რდა გარ­და­იც­ვა­ლა. ბე­ბია - გაფო გორ­დუ­ლა­ძე 55-ე სკო­ლის პე­და­გო­გი გახ­ლდათ. თა­ო­ბე­ბი გა­ზარ­და... ჯერ არ შემ­ხვედ­რია მისი მოს­წავ­ლე, რო­მელ­საც არ უყ­ვარ­და ან აღარ ახ­სოვს გაფო მას­წავ­ლე­ბე­ლი. თვი­თო­ნაც უყ­ვარ­და მოს­წავ­ლე­ე­ბი, ყვე­ლა­ზე ცნო­ბილ ხუ­ლიგ­ნებ­ზეც კი გიჟ­დე­ბო­და, სულ ეფე­რე­ბო­და. ამ­ბობ­და, - რა მოხ­და მერე, ბავ­შვია, გა­იზ­რდე­ბა და კაცი დად­გე­ბაო...

მა­მის გავ­ლე­ნა

- მამა - ნო­დარ გი­ორ­გო­ბი­ა­ნი, მეტ­სა­ხე­ლად აშ­ხე­ნა ქა­ლა­ქის აღი­ა­რე­ბუ­ლი კო­ლო­რი­ტი გახ­ლდათ. 20 წლი­სას თით­ქმის მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო იც­ნობ­და, რად­გა­ნაც 1948 წელს საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ჩემ­პი­ო­ნე­ბი გახ­დნენ კა­ლათ­ბურთში: მა­მა­ჩე­მი, ვახ­ტანგ ანა­ნი­აშ­ვი­ლი (ნინო ანა­ნი­აშ­ვი­ლის მამა), დათო გო­ძი­აშ­ვი­ლი (სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი­სა და ვასო გო­ძი­აშ­ვი­ლის შვი­ლი), ჰეტო აფა­ქი­ძე, გივი რუ­ხა­ძე, თენ­გიზ მეძ­მა­რი­აშ­ვი­ლი, ვას­კი­ლა აზა­უ­რაშ­ვი­ლი, მათი მწვრთნე­ლი კი ალე­კო მეს­ხი გახ­ლდათ. სპორ­ტსმენ სტუ­დენ­ტებს უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სორ-მას­წავ­ლებ­ლე­ბი და რექ­ტო­რიც - ნიკო კე­ცხო­ვე­ლი თავს ევ­ლე­ბოდ­ნენ. ბა­ტონ ნი­კოს მამა გან­სა­კუთ­რე­ბით უყ­ვარ­და, ყვე­ლა­ნა­ი­რად უწყობ­და ხელს. ჰოდა, მა­მამ პირ­ველ შვილს, ჩემს დას ბა­ტო­ნი ნი­კოს ქა­ლიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლი - ნანა და­არ­ქვა... ის­ტო­რი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი კი და­ამ­თავ­რა, მაგ­რამ რად­გან სპორ­ტსმე­ნი იყო, რა­დი­ო­ში, სპორ­ტულ ჟურ­ნა­ლის­ტად და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა და ცნო­ბი­ლი სპორ­ტუ­ლი კო­მენ­ტა­ტო­რი გახ­და.

1958 წელს სპარ­ტა­კი­ა­და­ზე, კა­ლათ­ბურ­თის ფი­ნა­ლურ მატჩზე, რამ­დე­ნი­მე ქარ­თვე­ლი და­ა­ჯა­რი­მეს და მო­ე­დან­ზე ას­პა­რე­ზო­ბას სამი სპორ­ტსმე­ნი გა­ნაგ­რძობ­და. იმ ლე­გენ­და­რულ მატჩს მამა სხვა ქა­ლა­ქი­დან უძღვე­ბო­და... მთელ რუს­თა­ველ­ზე დი­ნა­მი­კე­ბი იყო გა­მო­ტა­ნი­ლი, ხალ­ხი ქუ­ჩა­ში უს­მენ­და. სწო­რედ მა­შინ, მისი ემო­ცი­უ­რი შე­ძა­ხი­ლე­ბი და ფრა­ზა: "სამ­ნი დავ­რჩით, ქარ­თვე­ლე­ბო!.." - ისე­თი­ვე ცნო­ბი­ლი გახ­და, რო­გორც მერე კოტე მა­ხა­რა­ძის - "ლი­კუ­ეტ სტა­ლი­ცა გრუ­ზიი", რო­მე­ლიც 1981 წელს, თბი­ლი­სის "დი­ნა­მოს" გა­მარ­ჯვე­ბის ტრანსლა­ცი­ი­სას თქვა. მოკ­ლედ, ის მატ­ჩი სა­ქარ­თვე­ლომ მო­ი­გო...

მა­მაც და დე­დაც - დელა კვა­ჭა­ძე საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ჟურ­ნა­ლის­ტთა ფე­დე­რა­ცი­ის წევ­რე­ბი იყ­ვნენ და ხში­რად და­დი­ოდ­ნენ სა­ზღვარ­გა­რეთ, მივ­ლი­ნე­ბა­ში. სპარ­ტა­კი­ა­და­ზე, ნორ­ვე­გი­ა­ში, მეფე ულაფ V-ემ მა­მა­ზე თქვა, - "ყვე­ლა­ზე სიმ­პა­თი­უ­რი მა­მა­კა­ცი სტა­ლი­ნის სამ­შობ­ლო­დან". მისი ეს სი­ტყვე­ბი ნორ­ვე­გი­ულ გა­ზეთ­ში, მე­ფეს­თან გა­და­ღე­ბულ ფო­ტოს­თან ერ­თად და­ი­ბეჭ­და... ბევრ ცნო­ბილ ადა­მი­ან­თან მე­გობ­რობ­და სა­ქარ­თვე­ლო­შიც, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის მას­შტა­ბი­თაც და სა­ზღვარ­გა­რე­თაც. სხვა­თა შო­რის, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის იმა­ში, რომ მისი ახლო მე­გო­ბა­რი, კოტე მა­ხა­რა­ძე კო­მენ­ტა­ტო­რი გახ­და. რო­დე­საც ეს სა­კი­თხი გა­ნი­ხი­ლე­ბო­და, მა­მას სი­ტყვა, რო­გორც სპორ­ტის კუ­რა­ტო­რის, გა­დამ­წყვე­ტი აღ­მოჩ­ნდა და ეს კოტე მა­ხა­რა­ძე­მაც აღ­ნიშ­ნა სა­კუ­თარ უკა­ნას­კნელ ინ­ტერ­ვი­უ­ში. ასე­ვე, წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ნინო ანა­ნი­აშ­ვი­ლის მოს­კოვ­ში სას­წავ­ლებ­ლად გაშ­ვე­ბა­შიც... მერე ისე მოხ­და, რომ მა­მას კა­რი­ე­რა ნა­ად­რე­ვად და­ამ­თავ­რე­ბი­ნეს.

- რა­ტომ?

- მან პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად, პო­ლო­ნეთ­ში საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დრო­შა და­ხია. ამის გამო თბი­ლის­ში ეტა­პით ჩა­მო­იყ­ვა­ნეს და ცე­კას ჩა­ა­ბა­რეს. მოკ­ლედ, მე­გობ­რე­ბი, ტე­ლე­ვი­ზია, რა­დიო და­ეხ­მა­რა იმა­ში, რომ არ და­ა­პა­ტიმ­რეს, მაგ­რამ სამ­სა­ხუ­რის და­ტო­ვე­ბა კი მო­უხ­და.

- მეტ­სა­ხე­ლად აშ­ხე­ნას რა­ტომ ეძახ­დნენ?

- ერთხე­ლაც, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, სპორ­ტულ შეკ­რე­ბა­ზე მი­დი­ო­და და სად­გურ­ში სო­მე­ხი ქა­ლის - აშ­ხე­ნას პას­პორ­ტი უპო­ვია. ვერ ას­წრებ­და მი­ლი­ცი­ა­ში მის ჩა­ბა­რე­ბას და იფიქ­რა, შემ­დეგ სად­გურ­ში ჩა­ვა­ბა­რე­ბო. ბი­ჭებ­მა ჯი­ბე­ში პას­პორ­ტი უპო­ვეს და მეტი რა უნ­დო­დათ? გა­შა­ყი­რე­ბა და­უ­წყეს და მეტ­სა­ხე­ლიც ასე შე­ერ­ქვა. სხვა­თა შო­რის, ეს სა­ხე­ლი ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და...

- მა­მა­ზე დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით გვიყ­ვე­ბით. რო­გორც ჩანს, მან დიდი როლი ითა­მა­შა თქვენს ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში...

- კი, მისი გაზ­რდი­ლი ვარ... დედა ამ­ბობ­და: თუ ვინ­მე მომ­კლავს, ეს გოგო იქ­ნე­ბა. აუ­ღე­ბე­ლი ცი­ხე­სი­მაგ­რე ხარო... არა­და, ჩემი და რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი, დარ­ბა­ი­სე­ლი, მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი, მო­წო­დე­ბით პე­და­გო­გი იყო. სამ­წუ­ხა­როდ, იმ ქვეყ­ნად ნა­ად­რე­ვად წა­ვი­და... რად­გან ბავ­შვო­ბი­დან­ვე ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი და მო­უს­ვე­ნა­რი ვი­ყა­ვი, "მა­უ­გლის", "ბან­დი­უ­გას," "ბან­დიტ­კას" მე­ძახ­დნენ. სულ მა­მას­თან ერ­თად დავ­დი­ო­დი, მის მე­გობ­რებ­ში მი­ღე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი; და­სას­ვე­ნებ­ლად რომ მი­დი­ოდ­ნენ, მეც თან მივ­ყავ­დი. 16 წლამ­დე ფეხ­ბურთს ვთა­მა­შობ­დი, ვე­ლო­სი­პე­დით დავ­დი­ო­დი...

სა­მე­ზობ­ლო და სა­ნატ­რე­ლი თბი­ლი­სი

- ბავ­შვო­ბა ხი­ლი­ან­ზე გა­ვა­ტა­რე. ჩვე­ნი მე­ზობ­ლე­ბი იყ­ვნენ: რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე, სიკო და ქეთი დო­ლი­ძე­ე­ბი, სუ­ლი­კო ჟღენ­ტი, ოთარ და თა­მაზ ჭი­ლა­ძე­ე­ბი, რეზო ჭე­იშ­ვი­ლი, ბუბა კი­კა­ბი­ძე, ზურა ყიფ­ში­ძე და ბევ­რი სხვა ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი... დიდი შეკ­რე­ბე­ბი იმარ­თე­ბო­და. ჩვენს სახ­ლში მე­ზობ­ლე­ბის არა­ერ­თი სუფ­რა გაშ­ლი­ლა, დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი სპორ­ტსმე­ნე­ბის გა­მარ­ჯვე­ბე­ბის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად, რად­გა­ნაც საკ­მა­ოდ დიდი ფარ­თო­ბი გვქონ­და. ასე­ვე, იმარ­თე­ბო­და და­ბა­დე­ბის დღე­ე­ბი, 120-კა­ცი­ა­ნი ბან­კე­ტე­ბი... მომ­წონ­და ლა­მა­ზი, კე­თი­ლი, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე თბი­ლი­სე­ლე­ბი და დე­და­ქა­ლაქ­ში არ­სე­ბუ­ლი თბი­ლი გა­რე­მო. ის დრო ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა.

ბუნ­ტის­თა­ვი მა­ნა­ნა

- არც ერთ "შა­ტა­ლოს" არ დავკლე­ბი­ვარ. კლა­სი­და­ნაც რამ­დენ­ჯერ­მე გა­მაგ­დეს: ხმა­უ­რის­თვის, კარ­ნა­ხის­თვის. ჩვე­ნი "ბან­და" გვქონ­და... ხში­რად გავ­ყავ­დით პედ­საბ­ჭო­ზე, მაგ­რამ მას­წავ­ლებ­ლებს მა­ინც ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დით, რად­გან კარ­გად ვსწავ­ლობ­დით და უზ­რდე­ლე­ბიც არ ვი­ყა­ვით...

"დე­დას სა­ერ­თოდ არ ვგა­ვარ"

- დედა - დელა კვა­ჭა­ძე წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი სტუ­დენ­ტი იყო. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში სა­მუ­შა­ოდ იმი­ტომ აიყ­ვა­ნეს, რომ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სა­დიპ­ლო­მო ნაშ­რო­მი ჰქონ­და. ის ხალ­ხუ­რი შე­მოქ­მე­დე­ბის მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი იყო... ერთი პე­რი­ო­დი პროფ­კავ­ში­რე­ბის თავ­მჯდო­მა­რეც გახ­ლდათ და აირ­ჩი­ეს რო­გორც, "ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ყვე­ლა უყ­ვარს და ყვე­ლას უყ­ვარს". სა­ოც­რად მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი, აკა­დე­მი­უ­რი ქალ­ბა­ტო­ნია. დე­დას სა­ერ­თოდ არ ვგა­ვარ...

ქარ­თუ­ლი და რუ­სუ­ლი ენე­ბის ხიბ­ლი

- სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში რუ­სუ­ლი ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, ოღონდ - სა­ღა­მოს გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე ვსწავ­ლობ­დი, დღე კი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი. მიყ­ვარს რუ­სუ­ლი, რად­გა­ნაც მდი­და­რი და ულა­მა­ზე­სი ენაა, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მა­ნამ­დე ქარ­თუ­ლი ენა და ლი­ტე­რა­ტუ­რა მა­ნა­ნა გი­გი­ნე­იშ­ვილ­მა მას­წავ­ლა, სა­ო­ცა­რი კუ­თხი­დან და­მა­ნახ­ვა. თუმ­ცა, ის პირ­ველ რიგ­ში, თა­ვი­სუფ­ლე­ბას გვას­წავ­ლი­და, იმ დროს კი ეს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი რამ იყო.

მან­ჩოს კა­რი­ე­რა

- 14 წლი­დან რა­დი­ოს სა­ბავ­შვო რე­დაქ­ცი­ის უშ­ტა­ტო კო­რეს­პონ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, ბავ­შვო­ბა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მქონ­და გა­ტა­რე­ბუ­ლი; მა­ნამ­დე პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლის "პი­ო­ნერ­ფილმში" გრი­გოლ ჩი­გო­გი­ძეს­თან ვიზ­რდე­ბო­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში სამ ფილმში გა­და­მი­ღეს. კა­მე­რა ხელ­ში ბავ­შვო­ბი­დან მე­ჭი­რა და მონ­ტა­ჟი, მულ­ტფილ­მის დამ­ზა­დე­ბა, კი­ნოს გა­და­ღე­ბა ვი­ცო­დი. ამი­ტო­მაც, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში საქ­მი­ა­ნო­ბა გა­მი­მარ­ტივ­და. ისე კი, თა­ვი­დან რა­დი­ოს ხმის ოპე­რა­ტო­რი ვი­ყა­ვი; საკ­მა­ოდ მძი­მე სა­მუ­შაო იყო. მერე ვი­დე­ო­მე­მონ­ტა­ჟე გახ­ლდით და მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­ა­გენ­ტო "კონ­ტაქ­ტში" ჯერ მთარ­გმნე­ლად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, მერე - რე­დაქ­ტო­რად. ტე­ლე­ვი­ზი­ის პირ­ვე­ლი სა­ი­ტი მე "გა­ვა­კე­თე" და ბო­ლოს, ზაზა შენ­გე­ლი­ას თა­ნა­შემ­წე ვი­ყა­ვი (2002 წლამ­დე). 2006-2007 წლებ­ში ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იმე­დის" კო­მერ­ცი­უ­ლი სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სო­ბაც მო­მიხ­და.

დღე­ვან­დე­ლი დღე და 2003 წელს გა­კე­თე­ბუ­ლი პროგ­ნო­ზი

- ახლა ბიზ­ნე­სით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. ამ ეტაპ­ზე ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა მომ­წონს. მაქვს სა­ინ­ტე­რე­სო შეხ­ვედ­რე­ბი, პრო­ექ­ტე­ბი...

- ბოლო დროს პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დით. რო­გორ ფიქ­რობთ, ეს რამ გა­ნა­პი­რო­ბა?

- ის, რაც გარ­შე­მო ხდე­ბა, ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია. მე არც პო­ლი­ტი­კო­სი ვარ, არც თა­ნამ­დე­ბო­ბის პირი, რომ ასე­თი ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ვიყო... რაც ნამ­დვი­ლად ვიცი, ის არის, რომ "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბას­თან" "ფრონ­ტი" მაქვს და ეს ამ­ბა­ვი შარ­შან "ლა ტრო­ფე­ში" მომ­ხდა­რი ინ­ცი­დენ­ტით და­ი­წყო... თუმ­ცა, მათი მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე 2003 წლი­დან ვი­ყა­ვი, რად­გა­ნაც "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" წევ­რებს ვიც­ნობ­დი და ვი­ცო­დი, რომ ეს "კა­ცის­მაგ­ვა­რე­ბი" საქ­მეს ვერ გა­ა­კე­თებ­დნენ. დიახ, "კა­ცის­მაგ­ვა­რი" კარ­გი და ძლი­ე­რი ხე­ლი­სუ­ფა­ლი ვე­რა­სო­დეს გახ­დე­ბა, რად­გა­ნაც კომ­პლექ­სე­ბი აწუ­ხებს; რო­გორც კი ძა­ლა­უფ­ლე­ბას და ფულს ხელ­ში ჩა­იგ­დებს, სა­ში­ნე­ლე­ბებს ჩა­ი­დენს. 2003 წელს ვთქვი, - ესე­ნი ჩა­უდ­გე­ბი­ან ქვე­ყა­ნას სა­თა­ვე­ში და ფა­შის­ტე­ბი იქ­ნე­ბი­ან-მეთ­ქი. აჰა, ისე აგიხ­დეთ ყვე­ლა­ფე­რი...

მერე მქონ­და სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის აღ­დგე­ნის იმე­დი და ამი­ტო­მაც ვარ ახლა აღ­შფო­თე­ბუ­ლი... ისე, ამას აღ­შფო­თე­ბა აღარ ჰქვია, ვარ "ვულ­კა­ნი" და ვაფ­რქვევ ლა­ვას! ნუთუ, თავი იმის­თვის გა­დავ­დე, რომ დღეს "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი" ჩვენ­ზე, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ზე უფრო მე­ტად და­ცუ­ლე­ბი იყ­ვნენ? ვიდ­რე სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა არ აღ­დგე­ბა, არ გავ­ჩერ­დე­ბი.

მან­ჩო - ვა­ჟე­ბის დედა

- რო­გო­რი დედა ხართ?

- ეს ბავ­შვე­ბის­თვის რომ გე­კი­თხათ, ჯობ­და. მათ­თვის ავ­ტო­რი­ტე­ტი რომ ვარ, ვიცი... ბი­ჭებ­თან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. მეც ასე ვი­ყა­ვი მა­მას­თან. სულ მე­უბ­ნე­ბო­და, შენი სი­მარ­თლე ყველ­გან უნდა გა­ი­ტა­ნოო. "იყავ თა­მა­მი, ნუ იქ­ნე­ბი თავ­ხე­დი!" - ხში­რად მი­მე­ო­რებ­და ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის ამ სი­ტყვებს. მეც ასე ვა­თა­მა­მებ ჩე­მებს... სან­დრო, რო­მე­ლიც ახლა ამე­რი­კა­ში სწავ­ლობს, არა­ფერს მი­მა­ლავს ისე­ვე, რო­გორც მე არ ვუ­მა­ლავ­დი მა­მას არა­ფერს. არც მიკა და რე­ზი­კო მი­მა­ლა­ვენ რა­ი­მეს. მათ არას­დროს ვა­ტყუ­ებ. ბავ­შვებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას ენას არას­დროს ვიჩლექ­დი. მათ­თვის არას­დროს არა­ფე­რი და­მი­ძა­ლე­ბია. შვი­ლე­ბის აზრს პა­ტივს ვცემ და ვით­ვა­ლის­წი­ნებ. ჯერ არ მა­ნერ­ვი­უ­ლე­ბენ, მერე ვნა­ხოთ...

მე კი მშობ­ლე­ბი ბევ­რჯერ მი­ნერ­ვი­უ­ლე­ბია, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ ხი­ფა­თი­ა­ნი ვარ. დავ­დი­ო­დი ლაშ­ქრო­ბებ­ში - ფე­ხი­თაც, ცხე­ნი­თაც; მიყ­ვარს ცურ­ვა. მან­ქა­ნას 15 წლი­დან ვმარ­თავ და წყლის თხი­ლა­მურ­ზე და ჩვე­უ­ლებ­რივ თხი­ლა­მურ­ზეც ვდგა­ვარ. ჩემი შვი­ლე­ბიც სპორ­ტუ­ლე­ბი არი­ან... არა­ნა­ი­რი გარ­თო­ბა არ და­მიკ­ლია, მაგ­რამ უმ­ძი­მე­სი 90-ია­ნე­ბიც გა­მო­ვი­ა­რე, რო­მელ­საც ჩემი უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი შე­ე­წი­რა. ნამ­დვი­ლად არ მინ­და, ჩვენ­მა შვი­ლებ­მა იგი­ვე გა­და­ი­ტა­ნონ, რაც ჩვენ გა­მო­ვი­ა­რეთ.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)