მე მას­თან და­კავ­ში­რე­ბა არ მიც­დია. თუმ­ცა მის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ვფლობ­დი. ის რე­დაქ­ცი­ა­ში თა­ვად მო­ვი­და. ამ­ბა­ვი, რო­მე­ლიც მის­გან მო­ვის­მი­ნე, შე­მაძ­რწუ­ნე­ბე­ლია. დიდ­ხანს ვფიქ­რობ­დი სა­აშ­კა­რა­ო­ზე გა­მო­მე­ტა­ნა თუ არა. ბო­ლოს რეს­პონ­დენ­ტის თხოვ­ნა გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე და ცრემ­ლით ნათ­ქვა­მი ფრა­ზე­ბის შერ­ბი­ლე­ბაც ვცა­დე.

მა­ცა­ცო კე­რე­სე­ლი­ძე:

- უბე­დუ­რე­ბა ჩემ­თვის მა­შინ და­ი­წყო, როცა დე­და­ჩემ­მა არ­ჩე­ვა­ნი გა­ა­კე­თა. მე და ჩემი ძმა მო­ხუც ბე­ბი­ას­თან დაგ­ვყა­რა და ყო­ფილ პა­ტი­მარ­ზე გა­თხოვ­და. ბე­ბი­ის წყევ­ლა ალ­ბათ, მას საფ­ლავ­შიც არ მო­ას­ვე­ნებს. მე მე­ცხრე კლას­ში ვი­ყა­ვი. ჩემი ძმა კი - მეშ­ვი­დე­ში, ორი­ვე­ნი ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დით. სა­წოლ­ში ერ­თმა­ნეთს ვე­ხუ­ტე­ბო­დით და დი­ლამ­დე ვტი­რო­დით. ამას თან ერ­თვო­და ისიც, რომ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად გვი­ჭირ­და. მე­ზობ­ლე­ბი ჩემს ძმას აჭ­მევ­დნენ. ისი­ნი რომ არა, ალი­კა ვერც გა­იზ­რდე­ბო­და, მე კი შიმ­ში­ლის­გან ზოგ­ჯერ ცუ­დად ვხდე­ბო­დი. მე­ზობ­ლე­ბის მრცხვე­ნო­და. მათ­თან არ ვსა­დი­ლობ­დი.

- დედა არ გეხ­მა­რე­ბო­დათ?

- წლე­ბის შემ­დეგ გა­ვი­გე, რომ მას ისე­თი სა­ში­ნე­ლი ქმა­რი ჰყო­ლია, ყო­ველ­დღე სცემ­და თურ­მე. დე­დას ბევ­რჯერ უფიქ­რია, შვი­ლებს და­ვუბ­რუნ­დე­ბიო, მაგ­რამ ის კაცი ემუქ­რე­ბო­და: ჩემ­გან წას­ვლას თუ გა­ბე­დავ, მოგ­კლა­ვო... არც ნა­თე­სა­ვე­ბი გვეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ. ერთ დღეს, ბე­ბია სა­წო­ლი­დან არ ადგა. ეს მის­გან უჩ­ვე­უ­ლო საქ­ცი­ე­ლი იყო. ვკი­თხე: რა­ტომ არ დგე­ბი-მეთ­ქი? მი­პა­სუ­ხა: გა­თე­ნე­ბას ვე­ლო­დე­ბიო. ერთი სი­ტყვით, ის დარბმავ­და. იმ­წუ­თას ბე­ბია კი არ მე­ცო­დე­ბო­და, იმა­ზე ვფიქ­რობ­დი, ჩვენ­თვის ლუკ­მა­პუ­რი ვის უნდა მო­ე­ტა­ნა. ის ვე­ღარ იმუ­შა­ვებ­და. სა­სო­წარ­კვე­თილ­მა დახ­მა­რე­ბა ვის აღარ ვთხო­ვე, მაგ­რამ მა­შინ ყვე­ლას უჭირ­და. თბი­ლის­ში ომი მძვინ­ვა­რებ­და. ხალ­ხს პუ­რის ფუ­ლიც კი არ ჰქონ­და. ასე ვე­ყა­რეთ ორი ბავ­შვი ბე­დის ანა­ბა­რა. ჩვენს მე­ზობ­ლად ერთი ქალი ცხოვ­რობ­და. მას­ზე ამ­ბობ­დნენ, საყ­ვარ­ლებს საც­ვლე­ბი­ვით იც­ვლი­სო. და­სახ­მა­რებ­ლად მას­თა­ნაც მი­ვე­დი. ვუ­თხა­რი, ხომ შე­იძ­ლე­ბა გა­მოჩ­ნდეს კაცი, ვისი საყ­ვა­რე­ლიც გავ­ხვდე­ბი, სა­მა­გი­ე­როდ, ის ჩემს ოჯახს მზრუნ­ვე­ლო­ბას არ მო­აკ­ლებს-მეთ­ქი. გა­ი­ცი­ნა და არა­ფე­რი მი­თხრა.

- ე.ი. გა­და­წყვი­ტე მე­ძა­ვი გამ­ხდა­რი­ყა­ვი?

- არ არ­სე­ბობ­და ისე­თი რამ, რა­საც არ გა­ვა­კე­თებ­დი, ოღონ­დაც შიმ­ში­ლით სიკ­ვდი­ლის­გან მეხ­სნა ჩემი ოჯა­ხი. მაგ­რამ სა­ნამ რამე სა­შუ­ა­ლე­ბა გა­მოვ­ნა­ხე, ჩემი საბ­რა­ლო ძმა და­ი­ჭი­რეს. მე­ზო­ბე­ლი სი­გა­რე­ტით ვაჭ­რობ­და. მას დახ­ვდა ქუ­ჩა­ში. თავ­ში ქვა ჩა­არ­ტყა და ფული მოჰ­პა­რა. ღამე იყო. ბნე­ლო­და, მაგ­რამ იმ ქალ­მა მა­ინც იცნო თავ­დამ­სხმე­ლი. რო­გორც კი გა­ვი­გე, ალი­კა უბ­ნის რწმუ­ნე­ბულ­მა სულ ცემა-ტყე­ბით წა­იყ­ვა­ნა სახ­ლი­და­ნო, დე­დას­თან გა­ვი­ქე­ცი. ვი­ცო­დი, სა­დაც ცხოვ­რობ­და. კარ­ზე რომ და­ვა­კა­კუ­ნე, გულ­მა ბა­გა­ბუ­გი და­მი­წყო. დედა რვა თვე არ მყავ­და ნა­ნა­ხი. კარი ვი­ღაც კაც­მა გა­ა­ღო. ვკი­თხე: დე­და­ჩე­მი სახ­ლშია-მეთ­ქი? მი­პა­სუ­ხა: დე­და­შე­ნი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წევ­სო... იქი­დან გულ­გაგ­ლე­ჯი­ლი წა­მო­ვე­დი. თურ­მე დედა ორ­სუ­ლად ყო­ფი­ლა. მას ვაჟი შე­ე­ძი­ნა. ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, შვილს თუ გა­ა­ჩენ­და. ორი წლის იყო მისი ვაჟი ლექ­სო, ერ­თმა­ნეთს შემ­თხვე­ვით რომ შევ­ხვდით. დე­დას ლექ­სო სა­ბავ­შვო ბა­ღი­დან მოჰ­ყავ­და. ჩემს და­ნახ­ვა­ზე გა­ფით­რდა. არ უტი­რია. ალ­ბათ, ჩემ­თვის ცრემ­ლიც არ ჰქონ­და, მაგ ლა­წი­რაკს რომ დაჰ­ფო­ფი­ნებ, განა, მე და ჩემი ძმა შენი შვი­ლე­ბი არა ვართ-მეთ­ქი?! - ვკი­თხე. გა­მი­გე, შვი­ლოო, - მი­თხრა. რა უნდა გა­მე­გო?! მის გამო ჩემი ძმა არას­რულ­წლო­ვან­თა კო­ლო­ნი­ა­ში სას­ჯელს იხ­დი­და. მე კი, ხუთი თვის ორ­სუ­ლი ვი­ყა­ვი და არ ვი­ცო­დი, ბავ­შვის მამა ვინ იყო, რად­გან ნე­ბის­მი­ერ­თან ვწვე­ბო­დი, ვინც და­მა­პუ­რებ­და და თუნ­დაც ერთ ლარს მომ­ცემ­და – მო­ხუ­ცი ბე­ბოს­თვის პური რომ მე­ყი­და... ზოგ­ჯერ ვნატ­რობ­დი, ბე­ბია მომ­კვდა­რი­ყო. ის ქვეშ ის­ვრი­და, აზრი აღარ ჰქონ­და, ვერც კი მცნობ­და. მისი მოვ­ლა ჩემ­თვის მძი­მე ტვირ­თად იქცა.

- რო­გორ და­ი­წყო შენი ინ­ტი­მუ­რი "კა­რი­ე­რა"?

- ერთ დღეს, ვი­ღაც კაც­მა პირ­და­პირ სახ­ლში მო­მა­კი­თხა. იკი­თხა: მა­ცა­ცო აქ ცხოვ­რობ­სო? ის ალ­ბათ, ჩემ­მა მე­ძავ­მა მე­ზო­ბელ­მა გა­მო­მიგ­ზავ­ნა. მე ვარ-მეთ­ქი, - ვუ­პა­სუ­ხე. კმა­ყო­ფილ­მა შე­მათ­ვა­ლი­ე­რა. სა­ჩუქ­რე­ბი მო­გი­ტა­ნეო, - მი­თხრა და რა­ღაც შე­ფუ­თუ­ლი მო­მა­წო­და. ძეხ­ვი, პური, ხილი და ნამ­ცხვა­რი მო­ი­ტა­ნა. მში­ე­რი ვი­ყა­ვი. მა­შინ­ვე სუფ­რა გა­ვა­წყვე. გა­ღი­მე­ბუ­ლი მი­ყუ­რებ­და, რომ ვჭამ­დი. მე­ო­რე დღე­საც მო­ვი­და. აღარ და­ვა­ყოვ­ნე და ვუ­თხა­რი: თუ მო­მივ­ლი, შენი ქალი გავ­ხდე­ბი-მეთ­ქი. ის კაცი ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდა. მში­ე­რი არას­დროს და­ვუ­ტო­ვე­ბი­ვართ არც მე და არც ბე­ბია. ცოტა ფულ­საც მაძ­ლევ­და და სა­ოც­რად ალერ­სი­ა­ნად მექ­ცე­ო­და კი­დეც. ჩემ­თან თო­თხმე­ტი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­დი­ო­და, მან მას­წავ­ლა იმა­ზე მეტი, რაც თო­თხმე­ტი წლის მან­ძილ­ზე ვის­წავ­ლე. მე­უბ­ნე­ბო­და: არას­დროს არ დაგ­კარ­გავ, თუ ასე კარ­გად მო­იქ­ცე­ვიო.

- კარ­გად მოქ­ცე­ვა­ში რას გუ­ლის­ხმობ­და?

- მე არ ვე­კი­თხე­ბო­დი: სად ცხოვ­რობ­და, ვინ იყ­ვნენ მისი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი. ვი­ცო­დი, რომ ცოლ-შვი­ლი ჰყავ­და. მეტი არა­ფე­რი. ერთი სი­ტყვით, მისი ბედ­ნი­ე­რი ოჯა­ხის­თვის საფრ­თხეს არ წარ­მო­ვად­გენ­დი. მაგ­რამ ერთ დღეს აღარ მო­ვი­და, სა­ღა­მომ­დე ვე­ლო­დი. ღა­მეც ვერ და­ვი­ძი­ნე, ერთი თვის მან­ძილ­ზე რომ აღარ მო­ვი­და, მივ­ხვდი, მი­მა­ტო­ვა. მი­ზე­ზი დღემ­დე უც­ნო­ბია. იქ­ნებ, გულ­მა და­არ­ტყა, იქ­ნებ, ავა­რი­ა­ში მოყ­ვა, იქ­ნებ, მოკ­ლეს კი­დეც... მას შემ­დეგ მის შე­სა­ხებ აღა­რა­ფე­რი გა­მი­გია. ცო­ცხა­ლი რომ იყოს, ერთხელ მა­ინც მნა­ხავ­და. ისე მივ­ლი­და, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, არ ვყვა­რე­ბო­დი.

- შენ თუ გიყ­ვარ­და?

- გა­ბო­რო­ტე­ბულ ადა­მი­ანს შეყ­ვა­რე­ბა არ შე­უძ­ლია. ჩავ­თვა­ლოთ, რომ იმ კაც­თან ვმუ­შა­ობ­დი. გა­სამ­რჯე­ლო­საც ვი­ღებ­დი. მეტი არა­ფე­რი. მისი გა­უ­ჩი­ნა­რე­ბის შემ­დეგ, კი­დევ უფრო სა­ში­ნელ დღე­ში ჩავ­ვარ­დი. უკვე ვი­ცო­დი, რა უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, თავი რომ გა­და­მერ­ჩი­ნა, მაგ­რამ კა­ცის შოვ­ნა ად­ვი­ლი არ იყო. ცირკთან დად­გო­მა არ მინ­დო­და. თა­ნაკ­ლა­სე­ლე­ბის მრცხვე­ნო­და. თა­ნაც სახ­ლი მქონ­და. შე­მეძ­ლო ნე­ბის­მი­ე­რი მსურ­ვე­ლი სა­კუ­თარ სახ­ლში მო­მეყ­ვა­ნა. გა­რეგ­ნუ­ლად მშვე­ნი­ერ გო­გოს, წე­სით, თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი უნდა გა­მომ­ჩე­ნო­და, მაგ­რამ ასე არ მოხ­და. უკა­ცოდ დავ­რჩი.

- ამი­ტომ და­დე­ქი ქუ­ჩა­ში კლი­ენ­ტე­ბის გა­მო­სა­ჭე­რად?

- ცირკთან ად­გი­ლი არ იყო. ქა­ლებ­მა იქ არ გა­მა­ჩე­რეს. ამი­ტომ, დი­დუ­ბე­ში, გა­მო­ფე­ნის წინ დავ­დე­ქი. შვი­დი თვე ვი­მუ­შა­ვე. მერე, რო­გორც უკვე გი­თხა­რით, დავ­ფეხ­მძიმ­დი და იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, მუ­შა­ო­ბის­თვის თავი და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა. და­ნა­ზო­გი მქონ­და, შიმ­ში­ლით არ მოვ­კვდე­ბო­დი. მაგ­რამ სწო­რედ ამ დროს გარ­და­იც­ვა­ლა ბე­ბია. მთე­ლი ფული მის და­საკ­რძა­ლად დამ­ჭირ­და. ორ­სუ­ლო­ბის ბოლო პე­რი­ო­დი ისევ შიმ­შილ­ში გა­ვა­ტა­რე, მა­რამ მა­ინც ჯან­მრთე­ლი ბავ­შვი გა­ვა­ჩი­ნე, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ექიმ­მა ასე მი­თხრა. ვაჟი შე­მე­ძი­ნა. სამ­შო­ბი­ა­რო­ში­ვე ყვე­ლამ იცო­და, რომ მის გაზ­რდას ვერ შევ­ძლებ­დი. მშო­ბი­ა­რო­ბი­დან მე­სა­მე დღეს პა­ლა­ტა­ში ვი­ღაც ქალი შე­მო­ვი­და, სა­წოლ­ზე ჩა­მოჯ­და და ყო­ველ­გვა­რი მი­კიბვ-მო­კიბ­ვის გა­რე­შე მი­თხრა: ჩემს რძალს შვი­ლი და­ე­ღუ­პა, რომ გა­ი­გოს, ნამ­დვი­ლად გა­გიჟ­დე­ბა, რად­გან მე­ო­რე ბავ­შვის გა­ჩე­ნას ვე­ღარ შეძ­ლებს. მოგ­ვე­ცი შენი ბიჭი და რაც გინ­და, მთხო­ვეო. ის ქალი ალ­ბათ, ჩემს შვილს ღმერ­თმა გა­მო­უგ­ზავ­ნა. ალ­ბათ, უფალს არ ეწა­და ჩემი შვი­ლი შიმ­შილ­ში გაზ­რდი­ლი­ყო, უკი­დუ­რეს გა­ჭირ­ვე­ბა­ში ეცხოვ­რა და სა­კუ­თა­რი თავი შეს­ძუ­ლე­ბო­და ისე­ვე, რო­გორც ეს დე­და­მისს და­ე­მარ­თა. არა­ფე­რი არ მინ­და თქვენ­გან, ბავ­შვს უან­გა­როდ მოგ­ცემთ-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი იმ ქალს. გიჟი ვე­გო­ნე. არ მინ­დო­და, ასე ეფიქ­რა, ამი­ტო­მაც ავუხ­სე­ნი ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა. თუ ბავ­შვს შე­იყ­ვა­რებთ, აჭ­მევთ, აღ­ზრდით და გა­ა­ბედ­ნი­ე­რებთ, თა­ნახ­მა ვარ-მეთ­ქი... ერთი სი­ტყვით, ჩემი შვი­ლი იმ ხალ­ხს მი­ვე­ცი. უკა­ნას­კნე­ლად, გულ­ში რომ ჩა­ვი­კა­რი, ვუ­თხა­რი: ძა­ლი­ან რომ არ მიყ­ვარ­დე შენს გაშ­ვი­ლე­ბას ვერ შევ­ძლებ­დი-მეთ­ქი. მისი პა­ტა­რა თვა­ლე­ბი და­ვი­მახ­სოვ­რე, მა­ჯა­ზე გა­კე­თე­ბუ­ლი სა­მა­ჯუ­რი შე­ვა­წყვი­ტე და ექთანს ვთხო­ვე, არ წა­ერ­თმია. ის სა­მა­ჯუ­რი ჩემი ავ­გა­რო­ზია. პა­ტა­რა ტოპ­რაკ­ში ჩავ­დე და ყელ­ზე ჩა­მო­ვი­კი­დე. რო­გორ მინ­და, ჩემი შვი­ლი ბედ­ნი­ე­რი იყოს და ყვე­ლა­ფე­რი ჰქონ­დეს, რაც მე ცხოვ­რე­ბამ წა­მარ­თვა.

- სამ­შო­ბი­ა­რო­დან ვინ გა­მო­გიყ­ვა­ნა?

- ის ხალ­ხი მარ­თლა კარ­გი ხალ­ხი აღ­მოჩ­ნდა. მი­თხრეს: თურ­ქეთ­ში წა­გიყ­ვანთ სა­მუ­შა­ოდ, შიმ­შილს თავი რომ და­აღ­წი­ოო... სამ თვე­ში ყვე­ლა სა­ბუ­თი გა­მი­კე­თეს. იმ ქალ­მა, ჩემი შვი­ლის ბე­ბი­ამ, სარ­ფის სა­ბა­ჟომ­დე მი­მიყ­ვა­ნა. სტამ­ბოლ­ში ჩა­ვე­დი. იქ ქარ­თვე­ლი ქალი დამ­ხვდა და კა­ფე­ში მიმ­ტა­ნად და­მა­წყე­ბი­ნა მუ­შა­ო­ბა. უკვე რვა წე­ლია, რაც თურ­ქეთ­ში ვცხოვ­რობ. ორი თვეა, რაც თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დი. სა­ს­ექ­ტემ­ბროდ ისევ მივ­დი­ვარ. გა­ვი­გე, ჩემი ძმა ცი­ხი­დან გა­მო­სუ­ლა და მისი ნახ­ვა მინ­დო­და, მაგ­რამ...

- ალი­კა თერ­თმე­ტი წელი იჯდა ცი­ხე­ში?

- კო­ლო­ნი­ი­დან რომ გა­მო­ვი­და და გა­ი­გო დე­და­ჩემ­მა შვი­ლი რომ გა­ა­ჩი­ნა, გა­და­ი­რია, შინ მი­უ­ვარ­და და ჩხუ­ბი აუ­ტე­ხა. მა­მი­ნაც­ვა­ლი მთვრა­ლი ყო­ფი­ლა. ია­რა­ღი გა­მო­უ­ტა­ნია და ალი­კას მოკ­ვლა და­უ­პი­რე­ბია. დედა უკ­ნი­დან მიჰ­პარ­ვია თა­ვის ქმარს და სამ­ფე­ხა სკა­მი თავ­ში ჩა­ურ­ტყამს. მერე ალი­კას ის კაცი სულ ნა­კუ­წე­ბად უქ­ცე­ვია... დე­დაც და­ი­ჭი­რეს და ალი­კაც. დედა ცი­ხი­დან სამ წე­ლი­წად­ში გა­მო­ვი­და. ალი­კა თე­ბერ­ვალ­ში გა­თა­ვი­სუფ­ლდა. ჩა­მო­ვე­დი, მის­თვის ფული რომ ჩა­მო­მე­ტა­ნა, მაგ­რამ შინ არ შე­მიშ­ვა: მე­ძა­ვი ხარო. დე­დას­თან წა­ვე­დი. დედა-შვილ­მა მა­ინც გა­ვუ­გეთ ერ­თმა­ნეთს. შვი­ლე­ბი ყო­ველ­თვის ვპა­ტი­ობთ დე­დებს ყვე­ლა და­ნა­შა­ულს. დე­დის­გან ცე­მაც არ გვა­მახ­სოვ­რდე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დე­დამ ყვლა­ფე­რი წა­მარ­თვა, მა­ინც ვა­პა­ტიე. სკო­ლა­ში ყვე­ლა­ზე კარგ მოს­წავ­ლედ ვით­ვლე­ბო­დი. ექი­მო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. დღე და ღამე ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი, მაგ­რამ დე­დამ იმე­დე­ბი წა­მარ­თვა და ოც­ნე­ბე­ბი და­მიმ­სხვრია...

- მე ვიცი ალი­კას ამ­ბა­ვი. იქ­ნებ, შენ­გან მო­ვის­მი­ნო სი­მარ­თლე?

- ალი­კამ ათი წლის ბავ­შვი გა­ა­უ­პა­ტი­უ­რა... ათი წლის ბი­ჭთან ინ­ტი­მუ­რი კავ­ში­რი და­ამ­ყა­რა... ამის გამო ალი­კა სა­შინ­ლად აწა­მეს. გვა­მი რომ ვნა­ხე, არც მე­გო­ნა, ჩემი ძმის თუ იყო... ამა­ზე ლა­პა­რა­კი არ შე­მიძ­ლია...

- თბი­ლის­ში რას აკე­თებ? ზა­ფხულს აქ რა­ტომ ატა­რებ?

- თურ­ქეთ­ში გავ­თხოვ­დი. ჩემი ქმა­რი ზა­ფხუ­ლო­ბით ან­ტა­ლი­ა­ში მუ­შა­ობს. წელს უჩე­მოდ წა­ვი­და. მის მრა­ვალ­რი­ცხო­ვან ოჯახ­ში დარ­ჩე­ნა არ მო­ვინ­დო­მე. მირ­ჩევ­ნია, აქ ვიყო. აქა­ურ კა­ცებს მო­ვემ­სა­ხუ­რო. ფული არ მჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ გარ­თო­ბის მიზ­ნით, ზოგ­ჯერ გა­მო­ფე­ნის წინ ვდგე­ბი. ჩემი ქმა­რი 56 წლის არის. ბე­ბერ კაც­თან სექ­სი აუ­ტა­ნე­ლია. ახალ­გაზ­რდა ბი­ჭე­ბი მომ­წონს. აგ­ვის­ტოს ბო­ლოს აქე­დან წა­ვალ და ჩემი ძა­მი­კოს სუ­რათს წა­ვი­ღებ. გან­გე­ბამ ისე ინ­დო­მა, რომ მისი და­ტი­რე­ბაც კი მრცხვე­ნო­და. თურ­ქეთ­ში რომ ჩა­ვალ, ამ ინ­ტერ­ვი­უს იმ­დენ­ჯერ წა­ვი­კი­თხავ, რამ­დენ­ჯე­რაც ჩემი ბე­ბე­რი ქმრის­გან გაქ­ცე­ვას და­ვა­პი­რებ. ახლა ყვე­ლა­ფე­რი მაქვს. მინ­და, სულ მახ­სოვ­დეს ის, რა­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვტო­ვებ. ესაა შიმ­ში­ლი, სი­ცი­ვე, სი­ბინ­ძუ­რე და სა­ში­ნე­ლი სა­სო­წარ­კვე­თი­ლე­ბა... ორო­თა­ხი­ან ბი­ნა­ში ვირ­თხა­სა­ვით რომ დავ­ძვრე­ბო­დი, პუ­რის ნამ­ცე­ცებს ვე­ძებ­დი და შიმ­ში­ლის­გან სა­სო­მიხ­დი­ლი ვნატ­რობ­დი, იქ­ნებ, რო­მე­ლი­მე კაცს ჩემი გა­ჟიმ­ვა მონ­დო­მე­ბო­და... მერე, ორ­სულს გული მე­რე­ო­და, ვი­გუ­დე­ბო­დი, მაგ­რამ მი­ნეტს მა­ინც ვა­კე­თებ­დი, თან ღმერ­თს ვე­ვედ­რე­ბო­დი, ღე­ბი­ნე­ბა არ დამ­წყე­ბო­და, რომ კლი­ენტს ცე­მით არ მო­ვე­კა­ლი. აი, ამას ვტო­ვებ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. რა­ტომ მე­უბ­ნე­ბი, რომ ამ ფრა­ზებს ვერ და­წერ? ეს ხომ სი­მარ­თლეა, ეს ხომ ის მწა­რე გზაა, რო­მელ­საც არა­ერ­თი ქალი გა­დის... სა­ხე­ლი და გვა­რი არ შე­მიც­ვა­ლოთ. მინ­და, ჩემ­მა ნა­თე­სა­ვებ­მა გა­ი­გონ, რო­გორ გა­მი­მე­ტეს. დე­და­ჩე­მი რომ გა­თხოვ­და, ჩათ­ვა­ლეს: ეგეც დე­და­მი­სის­ნა­ი­რი გა­იზ­რდე­ბაო და ის ორ­მოც­და­ა­თი თეთ­რიც არ გა­ი­მე­ტეს ჩემ­თვის, რო­მე­ლიც ახლა იმის­თვის უნდა გა­და­ი­ხა­დონ, რომ ეს სა­ში­ნე­ლი ამ­ბა­ვი, ჟურ­ნა­ლის ფურ­ცლებ­ზე და­ბეჭ­დი­ლი წა­ი­კი­თხონ...

ლელა ჭან­კო­ტა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#28 10.07.2003