Ambebi.ge წარ­მო­გიდ­გენთ ინ­ტერ­ვი­უს ჟურ­ნალ "გზის" არ­ქი­ვი­დან. სტა­ტია 2003 წელს გა­მოქ­ვეყ­ნდა და ის სა­ქარ­თვე­ლო­ში უკა­ნას­კენ­ლი ჯა­ლა­თის შე­სა­ხებ მოგ­ვი­თხრობს.

***

პრო­ფე­სია – ჯა­ლა­თი, წარ­მო­მავ­ლო­ბა – გა­ურ­კვე­ვე­ლი, ასა­კი - 83 წელი, ოჯა­ხუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა – ქვრი­ვი, ჰობი - ოთა­ხის ყვა­ვი­ლე­ბის მო­შე­ნე­ბა... რო­დე­საც მას­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე მივ­დი­ო­დი, მე­გო­ნა, რომ ბნელ, უფან­ჯრო, აბ­ლა­ბუ­დე­ბით სავ­სე და სი­გა­რე­ტის კვამ­ლით გაჟ­ღენ­თილ ბი­ნა­ში მოვ­ხვდე­ბო­დი. ქა­ლა­ქის გა­ნა­პი­რას, ერ­თმა­ნე­თის მი­ყო­ლე­ბით "მიდ­გმულ" პა­ტა­რა სახ­ლებს შო­რის ძლივს მი­ვა­გე­ნი ერ­თსარ­თუ­ლი­ან, კოხ­ტა სახ­ლს. ეზო კარ­გა­დაა მოვ­ლი­ლი, მო­კირ­წყლუ­ლია და უამ­რა­ვი ყვა­ვი­ლი­თაა სავ­სე. სახ­ლი გა­რე­დან მთლი­ა­ნად სუ­რო­თია და­ფა­რუ­ლი, შიგ­ნით კი, იდე­ა­ლუ­რი სი­სუფ­თა­ვე და სა­ო­ცა­რი სიმ­ყუდ­რო­ვე სუ­ფევს და კი­დევ – უამ­რა­ვი, ოთა­ხის ყვა­ვი­ლია, რომ­ლის მაგ­ვა­რი იშ­ვი­ა­თად მი­ნა­ხავს. ასეთ გა­რე­მო­ში მოხ­ვედ­რილ ადა­მი­ანს რო­მან­ტი­კულ თე­მებ­ზე სა­უბ­რის სურ­ვი­ლი უფრო გა­გიჩ­ნდე­ბა, ვიდ­რე იმ სა­ში­ნე­ლი ამ­ბე­ბის მოს­მე­ნი­სა, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სი­ო­ნალ­მა ჯა­ლათ­მა – ბა­ტონ­მა სან­დრომ მო­მიყ­ვა.

- თქვენ ნამ­დვი­ლად სან­დრო გქვი­ათ?

- დიახ, ასე მქვია. თქვენც ნუ შეც­ვლით სა­ხელს, ასე­ვე და­ტო­ვეთ; რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რას და­მარ­ქმევთ?

- კარ­გით, მო­დით, შო­რი­დან და­ვი­წყოთ და თქვე­ნი შეგ­ნე­ბუ­ლი ასა­კი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, დღემ­დე რო­გორ მოხ­ვე­დით, იმის შე­სა­ხებ მო­მი­ყე­ვით.

- ჩემს ბავ­შვო­ბას რომ ვიხ­სე­ნებ, პირ­ვე­ლი, რაც თვალ­წინ წარ­მო­მიდ­გე­ბა, ჩემი გა­და­ხოტ­რი­ლი და მუ­წუ­კე­ბით და­ფა­რუ­ლი თა­ვია, რომ­ლის ანა­რეკლს ფან­ჯრის მი­ნა­ში თუ ვხე­დავ­დი ხოლ­მე. 1920 წელს და­ვი­ბა­დე, არ მახ­სოვს – სად და ვის ოჯახ­ში. ვიზ­რდე­ბო­დი უპატ­რო­ნო ბავ­შვთა სახ­ლში. ვფიქ­რობ, რომ ქარ­თვე­ლი არ ვარ, თუმ­ცა ქარ­თუ­ლის გარ­და, არც ერთი ენა არ ვიცი. მახ­სოვს ისიც, რომ არას­დროს მყოფ­ნი­და საჭ­მე­ლი, ყო­ველ­თვის მში­ო­და, მე­ო­რე ულუ­ფას კი, არ მაძ­ლევ­დნენ. ძა­ლი­ან მკაც­რად მექ­ცე­ოდ­ნენ აღ­მზრდე­ლე­ბი. პა­ტა­რა და­ნა­შა­უ­ლის­თვი­საც კი სას­ტი­კად მსჯიდ­ნენ. სულ მო­ბუ­ზუ­ლი დავ­დი­ო­დი და დღე­მუ­დამ იმა­ზე ვფიქ­რობ­დი, თუ რა გა­მე­ფუ­ჭე­ბი­ნა. თით­ქოს ვცდი­ლობ­დი, აღ­მზრდელ­თა მრის­ხა­ნე­ბა და სას­ჯე­ლი და­მემ­სა­ხუ­რე­ბი­ნა, შემ­დეგ კი, თავი ეუ­ლად და უბე­დუ­რად მეგ­რძნო... ცა­მე­ტი წლის რომ გავ­ხდი, იქვე, ჩვენ გვერ­დით, კერ­ძო ეზო­ში მკვა­ხე ალუ­ჩა მო­ვი­პა­რე. ორი დღით, სარ­დაფ­ში და­მამ­წყვდი­ეს. გა­მო­მიშ­ვეს თუ არა, ერთ სა­ათ­ში, იქი­დან გა­მო­ვი­პა­რე და იმის შემ­დეგ, მარ­ტო ვცხოვ­რობ­დი, მა­წან­წა­ლო­ბით ვირ­ჩენ­დი თავს. კო­მუ­ნის­ტუ­რი იდე­ო­ლო­გი­ით, არ შე­იძ­ლე­ბო­და, ბავ­შვს ქუჩა-ქუჩა ევლო და მო­წყა­ლე­ბა ეთხო­ვა, ამი­ტომ ცდი­ლობ­დნენ, და­ვე­ჭი­რე და უკან და­ვებ­რუ­ნე­ბი­ნე, მაგ­რამ მათ ხე­ლი­დან გას­ხლტო­მას ყო­ველ­თვის ვა­ხერ­ხებ­დი.

- ალ­ბათ არც ქურ­დო­ბა­ზე ამ­ბობ­დით უარს...

- კი, მო­მი­პა­რავს კი­დეც. მახ­სოვს, მთე­ლი დღის უჭ­მე­ლი ვი­ყა­ვი, პუ­რის სა­ცხობ­თან გა­ვი­ა­რე და სუნ­მა კი­ნა­ღამ წა­მაქ­ცია. ხა­ბაზს ვთხო­ვე, სულ ცოტა პური მო­მი­ტე­ხე-მეთ­ქი. ცო­ცხს წა­მო­ავ­ლო ხელი და - აბა, მო­უს­ვი აქე­და­ნო! – მი­თხრა. იქვე, კუ­თხე­ში მივ­ჯე­ქი და ნერ­წყვს ვყლა­პავ­დი, როცა ახალ­გაზ­რდა ქალ­მა გვერ­დით ჩა­მი­ა­რა სა­ნო­ვა­გით დატ­ვირ­თუ­ლი ჩან­თით. ჩან­თა ჩემ­თან ახ­ლოს დად­გა, თვი­თონ კი პურს ყი­დუ­ლობ­და. ჩუ­მად ჩა­ვი­ხე­დე ჩან­თა­ში და უზარ­მა­ზა­რი პო­მიდვ­რე­ბი და­ვი­ნა­ხე. ვტა­ცე ორ ცალს ხელი და თავ­ქუდ­მოგ­ლე­ჯი­ლი გა­ვი­ქე­ცი. ბევ­რი ვირ­ბი­ნე. თავი სამ­შვი­დო­ბოს რომ და­ვი­გუ­ლე, ორი­ვე პო­მი­დო­რი თვა­ლის და­ხამ­ხა­მე­ბა­ში გა­დავ­სანსლე და სული მო­ვით­ქვი...

- რო­გორ გახ­დით ჯა­ლა­თი?

- რო­დე­საც დიდი სა­მა­მუ­ლო ომი და­ი­წყო, ოცი წლის ვი­ყა­ვი. გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ომ­რად წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. წა­ვე­დი კიეც. მე­და­ლიც მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი - "За отвагу" ომი რომ დამ­თავ­რდა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დი და ერთ-ერთ ქარ­ხა­ნა­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. თა­ვის შე­ნახ­ვა გა­მი­ჭირ­და, ხელ­ფა­სი არ მყოფ­ნი­და, მაგ­რამ რას ვი­ზამ­დი? სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ბინა სა­ხელ­მწი­ფომ მომ­ცა. ერთ დღეს, სამ­სა­ხუ­რი­დან შინ მი­მა­ვალ­მა, გა­დავ­წყვი­ტე, ძვე­ლი ფრონ­ტე­ლი მე­გო­ბა­რი მო­მე­ნა­ხუ­ლე­ბი­ნა (6 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი მსმე­ნო­და). მი­ვე­დი. თით­ქოს არ გა­უ­ხარ­და ჩემი და­ნახ­ვა, მაგ­რამ შინ შე­მი­პა­ტი­ჟა, საჭ­მე-სასმლი­თაც გა­მი­მას­პინ­ძლდა. მა­შინ გა­ვი­გე, რომ ცი­ხე­ში მუ­შა­ობ­და მა­ღალ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე. ვთხო­ვე: იქ­ნებ, მაღ­ლა­ხელ­ფა­სი­ა­ნი სამ­სა­ხუ­რი მი­შო­ვო-მეთ­ქი. არც "ჰო" მი­თხრა, არც - "არა". წა­მო­ვე­დი მის­გან და კარ­გა ხანს, სურ­ვი­ლიც არ გამ­ჩე­ნია მისი ნახ­ვი­სა. 2 წლის შემ­დეგ, 1959 წლის სექ­ტემ­ბერ­ში და­მი­კავ­შირ­და და მი­თხრა: სამ­სა­ხუ­რი გი­შო­ვეო. მი­ვა­კი­თხე. ცი­ხის სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში მზა­რე­უ­ლის თა­ნა­შემ­წედ გა­მამ­წე­სა, ორი კვი­რის შემ­დეგ კი - ბად­რა­გად გა­და­მიყ­ვა­ნა. კი­დევ ორი კვი­რის შემ­დეგ, და­მი­ბა­რა და დიდი "რეჩი" წა­მი­კი­თხა იმის შე­სა­ხებ, რომ სამ­შობ­ლოს მო­ღა­ლა­ტე­თა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ხორ­ცმეტ­თა მო­შო­რე­ბა, სას­ჯე­ლის აღ­სრუ­ლე­ბა და სიკ­ვდი­ლით დას­ჯა ჩვე­ნი უშუ­ა­ლო მო­ვა­ლე­ო­ბაა და რა ვიცი, ათა­სი ლა­მაზ-ლა­მა­ზი, მა­ღალ­ფარ­დო­ვა­ნი სი­ტყვა წარ­მოთ­ქვა და ბო­ლოს მკი­თხა: რას იზამ, - შეძ­ლებ, რომ სა­სიკ­ვდი­ლო გა­ნა­ჩე­ნი სის­რუ­ლე­ში მო­იყ­ვა­ნოო? - ე.ი. ხალ­ხი უნდა დავ­ხვრი­ტო-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. თავი და­მიქ­ნია... სამი დღე ვი­ფიქ­რე, შემ­დეგ დავ­თან­ხმდი, ოღონდ იმ პი­რო­ბით, რომ ამის შე­სა­ხებ ვერც ჩემი ოჯა­ხი და ვერც სხვა, ვე­რა­ფერს გა­ი­გებ­და.

- ცოლი გყავ­დათ?

- დიახ, რუსი გო­გო­ნა შე­მიყ­ვარ­და, ჩემ­თან ერ­თად მუ­შა­ობ­და იმ ქარ­ხა­ნა­ში, სა­დაც ომის შემ­დგომ ვმსა­ხუ­რობ­დი. ერთი შვი­ლიც შეგ­ვე­ძი­ნა, ვაჟი...

- თუ გახ­სოვთ პირ­ვე­ლი მსჯავ­რდე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც დახ­ვრი­ტეთ?

- მახ­სოვს, გუ­შინ­დე­ლი დღე­სა­ვით მახ­სოვს... ახალ­გაზ­რდა ბიჭი იყო, თით­ქმის უწ­ვე­რულ­ვა­შო. პა­ტიმ­რებს ნომ­რე­ბით ვი­ძა­ხებ­დით, მათ გვა­რებს არ ვკი­თხუ­ლობ­დი, არც ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბო­დი, თუმ­ცა, ჩემ­თან ერ­თად კი­დევ ორი ჯა­ლა­თი მუ­შა­ობ­და და ისი­ნი მათი ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი წვრილ­მა­ნე­ბი­თაც კი ინ­ტე­რეს­დე­ბოდ­ნენ. მე რომ რო­მე­ლი­მე პა­ტი­მა­რი გა­მეც­ნო, შემ­დეგ ვე­ღარ შე­ვას­რუ­ლებ­დი ჩემს მო­ვა­ლე­ო­ბას...

- თქვენს პირ­ველ მსხვერ­პლზე ვსა­უბ­რობ­დით...

- ჰო, იმას გე­უბ­ნე­ბო­დით - ნო­მე­რი მი­თხრეს პა­ტიმ­რის და ინ­სტრუქ­ტა­ჟიც ჩა­მი­ტა­რეს. მა­ნამ­დე კი, პრაქ­ტი­კა სხვე­ბის დახ­ვრე­ტის დროს გა­ვი­ა­რე. ეს პა­ტი­მა­რი უკვე და­მო­უ­კი­დებ­ლად უნდა გა­მო­მე­სალ­მე­ბი­ნა სი­ცო­ცხლი­სათ­ვის. კა­მე­რი­დან გა­მოყ­ვა­ნი­სას არა­სო­დეს ვე­უბ­ნე­ბო­დით, რომ და­სახ­ვრე­ტად მიგ­ვყავ­და – ან ნა­თე­სავ­თან პა­ე­მა­ნი იყო მი­ზე­ზი, ან უფ­რო­სის გა­მო­ძა­ხე­ბა... სიკ­ვდილ­მის­ჯილ­თა საკ­ნე­ბი მი­წის ქვეშ მდე­ბა­რე­ობ­და. გრძელ, ბნელ დე­რეფ­ნის აქეთ-იქით გან­ლა­გე­ბულ ოთა­ხებ­ში უმე­ტე­სად, სი­წყნა­რე სუ­ფევ­და. გა­მო­ვიყ­ვა­ნე ეს პა­ტი­მა­რი, გა­ვიგ­დე წინ, ვუ­ყუ­რებ მის კე­ფა­ზე იმ ად­გილს, სა­დაც ია­რა­ღი უნდა მი­ვაბ­ჯი­ნო და ვფიქ­რობ: არ უნდა შე­მე­ცო­დოს! – თან, გო­ნე­ბა­ში წარ­მო­ვიდ­გი­ნე თით­ქოს­და მის მიერ ჩა­დე­ნი­ლი სა­ში­ნე­ლი და­ნა­შა­უ­ლი, რო­მე­ლიც სი­ნამ­დვი­ლე­ში, მხო­ლოდ ჩემი ფან­ტა­ზი­ის ნა­ყო­ფი იყო...

- მა­ინც, რა წარ­მო­იდ­გი­ნეთ?

- წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, რო­გორ კლავ­და ჩემს შვილს და მის სის­ხლს სვამ­და, წარ­მო­ვიდ­გი­ნე მისი მო­თხუპ­ნი­ლი, გა­სის­ხლი­ა­ნე­ბუ­ლი პირი და ხე­ლე­ბი და მი­ვა­დე­ქით კი­დეც ამ ოთა­ხის კარს, სა­დაც გა­ნა­ჩე­ნი უნდა აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლი­ყო. ამ ოთახს ია­ტა­კი არ ჰქონ­და, მის მა­გივ­რო­ბას ქვი­შით სავ­სე აუზი სწევ­და. გა­ვა­ღე კარი, შე­ვუშ­ვი პა­ტი­მა­რი; ის მიხ­ვდა, რაც უნდა მომ­ხდა­რი­ყო და უკან მო­ხედ­ვა სცა­და; უკ­ნი­დან თმა­ში ჩა­ვავ­ლე ხელი, პის­ტო­ლე­ტი კე­ფა­ზე მი­ვაბ­ჯი­ნე და გა­ვის­რო­ლე. უსუ­ლოდ და­ე­ცა. ერთი "კონ­ტრო­ლი" კი­დევ გა­ვის­რო­ლე და კარი გა­მო­ვი­ხუ­რე. ჩემი საქ­მე ამით მთავ­რდე­ბო­და.

- ასე დაწ­ვრი­ლე­ბით რა­ტომ აღ­მი­წე­რეთ ეს სცე­ნა?

- ამას გო­ნე­ბა­ში ყო­ველ­დღე ვი­მე­ო­რებ. ალ­ბათ ასო­ბით კაცი მა­ინც მე­ყო­ლე­ბა დახ­ვრე­ტი­ლი, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის, პირ­ვე­ლი მა­გონ­დე­ბა...

- რა გან­ცდა გქონ­დათ ამის შემ­დგომ?

- ოთახ­ში მარ­ტო ვი­ჯე­ქი და ვტი­რო­დი. მა­ნამ­დე, მე­გო­ნა, რომ უფრო იო­ლად მო­ვა­ხერ­ხებ­დი ამას. თურ­მე ვცდე­ბო­დი...

- რომ მო­გენ­დო­მე­ბი­ნათ, ამ სამ­სა­ხუ­რი­დან ვერ წა­მოხ­ვი­დო­დით?

- ვერა, უკვე მაგ­რად ვყავ­დი ჩა­ჭე­რი­ლი ამ სის­ტე­მას, არც მე გა­მა­ხა­რებ­დნენ და არც ჩემს ოჯახს...

- თუ და­გი­ყე­ნე­ბი­ათ სა­კუ­თა­რი თავი იმ პა­ტიმ­რე­ბის ად­გილ­ზე?

- ხში­რად მი­ფიქ­რია – მათ ახ­ლობ­ლებს რომ ჩემი თავი ჩა­უ­ვარ­დეთ ხელ­ში, დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ნა­წილ-ნა­წილ ამ­კუ­წა­ვენ-მეთ­ქი... პა­ტიმ­რე­ბი ხში­რად, საქ­მეს "აწყობ­დნენ" რომ მე და­მეხვრი­ტა: იმედ­გა­და­წუ­რუ­ლე­ბი, იმას­ღა ამ­ბობ­დნენ - ამ კაცს "ტკბი­ლი" ხელი ჰქო­ნია, ისე გა­მო­გა­სალ­მებს წუ­თი­სო­ფელს, ბევ­რს არ იწ­ვა­ლე­ბო... არ ვიცი, ასე რა­ტომ ფიქ­რობ­დნენ, ვი­საც დავ­ხვრეტ­დი, იმათ­გან ხომ ვერ გა­ი­გებ­დნენ და...

- თუ უს­რუ­ლებ­დნენ ამ თხოვ­ნას?

- არა, ჩვენ ჩვე­ნი გრა­ფი­კი გვქონ­და, ყო­ველ მე­სე­მე დღეს მი­წევ­და მო­რი­გე­ო­ბა. ვინც იმ დღეს მოხ­ვდე­ბო­და და­სავხრეტ­თა სი­ა­ში, მხო­ლოდ იმათ უწევ­დათ ჩემი "მომ­სა­ხუ­რე­ბა".

- თუ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რო­დე­საც სიკ­ვდილ­მის­ჯი­ლი შე­ე­წყა­ლე­ბი­ნათ და ზე­ვით, სხვა პა­ტიმ­რე­ბის გვერ­დით სა­კან­ში გა­და­ეყ­ვა­ნათ?

- ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად. ბევ­რი პა­ტი­მა­რი ითხოვ­და შე­წყა­ლე­ბას, ინ­სტან­ცი­ი­დან ინ­სტან­ცი­ა­ში და­დი­ოდ­ნენ მათი ახ­ლობ­ლე­ბი, მაგ­რამ უმე­ტე­სად, მა­ინც ვე­რა­ფერს აღ­წევ­დნენ. ჩემი კო­ლე­გე­ბის­გან გა­მი­გო­ნია, რომ ზო­გი­ერ­თი მათ­გა­ნი ოთა­ხის ყვა­ვილს ახა­რებ­და იმ ჯურღმულ­ში და ბავ­შვი­ვით ეფე­რე­ბო­და... რო­დე­საც რკი­ნის კარ­ში და­ტა­ნე­ბულ სარ­კმელს გავ­ხსნი­დი, პა­ტი­მარ­თა თვა­ლე­ბი ში­შით შე­მომ­ცქე­რო­და. თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი ფიქ­რობ­და - რო­მელს გაგ­ვი­ძა­ხებ­სო? და თუ მის ნო­მერს არ ვი­ტყო­დი, ალ­ბათ გუ­ლით უხა­რო­და. თუმ­ცა, რამ­დენ დღეს ან სა­ათს გას­ტან­და ეს სი­ხა­რუ­ლი, ღმერ­თმა უწყო­და მხო­ლოდ.

- რა ხდე­ბო­და იმის შემ­დეგ, როცა თქვენს საქ­მეს გა­ა­კე­თებ­დით და კარს გა­მო­ი­ხუ­რავ­დით?

- სად? ჩემს გულ­ში თუ იმ ოთახ­ში?

- იქ, ოთახ­ში.

- გარ­დაც­ვლილ პა­ტი­მარს ცი­ხის სა­საფ­ლა­ო­ზე მარ­ხავ­დნენ. რო­დის და რო­გორ ხდე­ბო­და ეს, არ ვიცი.

- კი­დევ რო­მე­ლი­მე მსხვერ­პლი თუ და­გა­მახ­სოვ­რდათ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად?

- კი, ორი ძმა იჯდა, ოღონდ - სხვა­დას­ხვა სა­კან­ში. ერთ-ერ­თის დახ­ვრე­ტა მე მო­მი­წია. რო­დე­საც დე­რე­ფან­ში გა­მო­ვიყ­ვა­ნე, ძმას გას­ძა­ხა: ჩემი დრო უკვე მო­ვი­და, ბიჭო, არ შე­გე­შინ­დეს, იქ, იქ გე­ლო­დე­ბი და გა­მაგრდიო!... - ტან­ში გამცრა. ხელი ვკა­რი, რომ გა­ჩუ­მე­ბუ­ლი­ყო. ფე­ხე­ბი ამი­კან­კალ­და, გულს ბა­გა­ბუ­გი გაჰ­ქონ­და, ან­გე­ლო­ზი­ვით ბიჭი იყო, მაგ­რამ რას ვი­ზამ­დი?!.

- ისე ლა­პა­რა­კობთ, თით­ქოს ქა­თა­მი და­კა­ლით...

- ეჰ, რა უნდა ქნა კაც­მა... თქვე­ნი გა­კი­ცხვა არა­ფე­რია - ღმერ­თის მე­ში­ნია, ღმერ­თის!..

- თქვენ­მა მე­უღ­ლემ თუ იცო­და რა საქ­მი­ა­ნო­ბას ეწე­ო­დით?

- არა, მხო­ლოდ ის იცო­და, რომ ცი­ხე­ში ვმუ­შა­ობ­დი... მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მე­ტად იმის მე­ში­ნო­და, შვილს არ გა­ე­გო. თვრა­მე­ტი წლის რომ გახ­და, ჯარ­ში წა­ვი­და, შემ­დეგ, ყვე­ლან ღონე ვიხ­მა­რე, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში აღარ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო. ახ­ლაც ყა­ზა­ხეთ­ში ცხოვ­რობს. მხო­ლოდ ორ­ჯერ ვნა­ხე...

- გა­მო­დის, შვი­ლი და­კარ­გეთ?

- ასე გა­მო­დის, ჯობს, შორს იყოს, ვიდ­რე აქ და იტან­ჯოს...

- ღა­მით კოშ­მა­რე­ბი არ გა­წუ­ხებთ?

- არა, არას­დროს დამ­სიზ­მრე­ბია ჩემ მიერ დახ­ვრე­ტი­ლი პა­ტი­მა­რი, არც კოშ­მა­რებს შე­ვუ­წუ­ხე­ბი­ვარ. ერ­თა­დერ­თხელ, ქალი და­მე­სიზ­მრა, მეხ­ვე­წე­ბო­და: შვილს ნუ მო­მიკ­ლა­ვო. ვი­შო­რებ­დი და არ მი­დი­ო­და, ფე­ხებ­ზე მე­ბღა­უ­ჭე­ბო­და, ამ დროს გა­მეღ­ვი­ძა... არ ვიცი, რომ­ლის დედა იყო, ალ­ბათ იმის, ვინც მე­ო­რე დღეს დავ­ხვრი­ტე...

- მე­გობ­რე­ბი თუ გყავთ?

- არა.

- რა­ტომ?

- იმი­ტომ!..

- მე­ზობ­ლებს თუ ეკონ­ტაქ­ტე­ბით?

- არა.

- ისი­ნი არ იჩე­ნენ ინ­ტე­რესს თქვენ მი­მართ?

- არ ვიცი...

- თქვე­ნი კო­ლე­გე­ბი სად არი­ან ახლა?

- ერთი და­ი­ღუ­პა, თა­ვის­სა­ვე სახ­ლში და­იწ­ვა. მე­ო­რე სად არის, არ ვიცი.

- თუ მე­გობ­რობ­დით მათ­თან?

- არა.

- ერ­თმა­ნეთს თუ ესა­უბ­რე­ბო­დით დახ­ვრე­ტი­ლი პა­ტიმ­რე­ბის შე­სა­ხებ?

- არა.

- ამ­დე­ნი უცხო სა­ხე­ო­ბის ყვა­ვი­ლი სა­ი­დან მო­ი­ტა­ნეთ?

- შე­ვაგ­რო­ვე. ხომ გი­თხა­რით, რომ ზო­გი­ერ­თი პა­ტი­მა­რი ოთა­ხის ყვა­ვი­ლებს ახა­რებ­და. ვფიქ­რობ­დი: ნე­ტავ, რად უნ­დათ-მეთ­ქი? ალ­ბათ ცო­ცხა­ლი, ბუ­ნე­ბის ნა­წი­ლი თა­ვის იმე­დად ესა­ხე­ბო­დათ. ჰოდა, გა­დავ­წყვი­ტე, მეც ასე მოვ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი. თა­ნაც, ვინ­მე­ზე ან რა­მე­ზე ხომ უნდა ვიზ­რუ­ნო?! შვი­ლე­ბი­ვით დავ­კან­კა­ლებ, თუ რო­მე­ლი­მე მათ­გან­მა მო­ი­წყი­ნა ან გახ­მა, მთე­ლი გუ­ლით გან­ვიც­დი და მი­ტი­რია კი­დეც, რო­დე­საც მისი გა­დარ­ჩე­ნის იმე­დი გა­დამ­წურ­ვია...

- ასე­თი კოშ­მა­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბა გა­ი­ა­რეთ... რო­გორ მი­აღ­წი­ეთ ამ ასაკს?

- ალ­ბათ ღვთის ნე­ბაა ასე­თი - დიდ­ხანს ვი­ცო­ცხლო, რომ ვი­ტან­ჯო და ბო­ლოს, წა­მე­ბა­ში ამომ­ხდეს სული...

- ახლა არ მუ­შა­ობთ?

- არა. სიკ­ვდი­ლით დას­ჯა რომ გა­უქ­მდა, უმუ­შე­ვა­რი დავ­რჩი. თავს პენ­სი­ით ვი­ნა­ხავ...

მარი ჯა­ფა­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#22 29.05.2003