ამ სტა­ტი­ა­ში გა­შუ­ქე­ბულ ორ მოვ­ლე­ნა­სა და ჩემ მიერ მომ­ზა­დე­ბულ მა­სა­ლას - ჟურ­ნა­ლის­ტურ გა­მო­ძი­ე­ბა­სა თუ უბ­რა­ლოდ, ინ­ტერ­ვი­უ­ებს (რაც გინ­დათ, ის და­არ­ქვით) ერთი რამ აერ­თი­ა­ნებს - გარ­ყვნი­ლე­ბის თემა. უკვე თვე­ზე მე­ტია, რაც ამ მა­სა­ლას ვამ­ზა­დებ და რო­გორც იქნა, საშ­ვე­ლიც და­ად­გა... ყვე­ლა­ფე­რი კი იქი­დან და­ი­წყო, რომ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, ვი­ღაც მა­მა­კაც­მა მთხო­ვა, ჩემი "სკა­ი­პპარტნი­ო­რე­ბის" ნუს­ხა­ში მისი მო­ნა­ცე­მე­ბიც შე­მე­ტა­ნა. და­ვე­თან­ხმე. პირ­ვე­ლი­ვე მე­სი­ჯი ასე­თი იყო: "ვარ რე­ჟი­სო­რი, ვი­ღებ პორ­ნო­ფილ­მს. გთა­ვა­ზობ თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას, რე­ა­ლუ­რად. ანა­ზღა­უ­რე­ბა სო­ლი­დუ­რია".

რაღა თქმა უნდა, მა­შინ­ვე გა­იღ­ვი­ძა ჟურ­ნა­ლის­ტურ­მა ინ­ტე­რეს­მა და ჟინ­მა. ჰოდა, გა­დავ­წყვი­ტე, "საფ­ლა­ვამ­დე ჩავ­ყო­ლო­დი" და გა­მერ­კვია, სი­მარ­თლეს ამ­ბობ­და თუ არა ეს ყმაწ­ვი­ლი და თუ სი­მარ­თლე იყო, მერე ყვე­ლა­ფე­რი დაწ­ვრი­ლე­ბით გა­მე­გო. პირ­ვე­ლი, რაც ვი­კი­თხე, ის იყო, რა თან­ხას გა­და­მიხ­დი­და, თუ მის წი­ნა­და­დე­ბას დავ­თან­ხმდე­ბო­დი?

შემ­დეგ ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი ასე გაგ­რძელ­და:

- ანა­ზღა­უ­რე­ბა სა­შუ­ა­ლოდ, 500-დან 1.000 ლა­რამ­დეა.

- დღე­ში?

- არა, ერთ სე­რი­ა­ში, მაგ­რამ რო­გორც წესი, ერთი სე­რი­ის გა­და­ღე­ბა ერთ დღე­ში მთავ­რდე­ბა ხოლ­მე.

- მე რა მე­ვა­ლე­ბა?

- სცე­ნარს გა­ეც­ნო­ბით და მერე შე­ას­რუ­ლებთ იმას, რა­საც რე­ჟი­სო­რი გე­ტყვით.

- სა­დაა გა­რან­ტია, რომ ფულს გა­და­მიხ­დით და არ "გა­და­მაგ­დებთ"?

- მი­თხა­რით, თა­ნახ­მა ხართ, რომ ფილმში გა­და­გი­ღოთ?

- ფულს თუ გა­და­იხ­დით, კი...

- გა­და­ვიხ­დით. შემ­ხვდე­ბით, ვნა­ხავთ, მო­მე­წო­ნე­ბით თუ არა და და­ნარ­ჩენ­ზე მერე მო­ვი­ლა­პა­რა­კოთ.

- ვიდ­რე შეგ­ხვდე­ბით, მი­თხა­რით, რა გა­რან­ტია მაქვს, რომ არ მო­მა­ტყუ­ებთ?

- თან­ხას წი­ნას­წარ ჩა­გი­რი­ცხავთ თქვე­ნი ან­გა­რი­შის ნო­მერ­ზე... რო­დე­საც დარ­წმუნ­დე­ბით, რომ ფული ჩა­რი­ცხუ­ლია, მერე გა­და­გი­ღებთ.

- რომ მო­გა­ტყუ­ოთ, ფული ჩა­გა­რი­ცხვი­ნოთ და გა­და­ღე­ბა­ზე აღარ მო­ვი­დე?

- მა­გას ვერ გა­ა­კე­თებთ, რად­გან ფუ­ლის ჩა­სა­რი­ცხად ერ­თად მი­ვალთ და შემ­დეგ იქი­და­ნაც გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ერ­თად წა­მო­ვალთ.

- ვაა, გა­და­სა­ღე­ბი მო­ე­და­ნიც გაქვთ?

- მო­ე­და­ნი ჰქვია...

- ისე, გა­და­ღე­ბე­ბი პა­ვი­ლი­ონ­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს?

- არა, რა თქმა უნდა. მა­გას შემ­დეგ გა­ი­გებთ...

- ხალ­ხის და­თან­ხმე­ბა გი­ჭირთ?

- მა­მა­კა­ცე­ბის და­თან­ხმე­ბა არ გვი­ჭირს, ქა­ლებ­თან კი გარ­კვე­ულ სირ­თუ­ლეს ვა­წყდე­ბით. იმი­ტო­მა­ცაა, რომ "სკა­იპ­ში" და­გე­კონ­ტაქ­ტეთ.

- გა­სა­გე­ბია...

- რას იზამთ, თა­ნახ­მა ხართ?

- ცოტა მე­ში­ნია, მაგ­რამ თა­ნახ­მა ვარ, რად­გან ფული ძა­ლი­ან მჭირ­დე­ბა.

- ჰოდა, ძა­ლი­ა­ნაც კარ­გი, თუ გჭირ­დე­ბათ, ფუ­ლის შოვ­ნის იოლ ხერ­ხს გთა­ვა­ზობთ. მთა­ვა­რია, კომ­პლექ­სე­ბი მო­იხ­სნათ და რო­გორც რე­ჟი­სო­რი გე­ტყვით, ისე მო­იქ­ცეთ.

- კი­დევ ერთი კი­თხვა მაქვს.

- ბრძა­ნეთ.

- ეგ ფილ­მი სა­ქარ­თვე­ლო­ში უნდა აჩ­ვე­ნოთ?

- არა, რა თქმა უნდა, უცხო­ეთ­ში უნდა გა­ი­ყი­დოს.

- კი, მაგ­რამ უცხო­ეთ­ში ასე­თი ფილ­მე­ბის მეტი რა არის?! ვის რად უნდა ქარ­თუ­ლი ფილ­მი?

- ამას თა­ვი­სი მუ­ღა­მი აქვს და თქვე­ნი საქ­მე არ არის. გპირ­დე­ბით, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამას ვე­რა­ვინ ნა­ხავს...

- რა­ი­მე ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბას გა­მი­ფორ­მებთ?

- არა, ოფი­ცი­ა­ლუ­რი დო­კუ­მენ­ტი არ გა­ფორმ­დე­ბა.

- აბა, პი­რო­ბა რომ არ შე­ას­რუ­ლოთ, მერე სად ვე­ძე­ბო სა­მარ­თა­ლი?

- ყვე­ლა პი­რო­ბას შე­ვას­რუ­ლებთ.

- რამ­დე­ნი წე­ლია, ამ საქ­მით ხართ და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- 2 წე­ლია.

- მერე, ამარ­თლებს?

- თქვენ ბიზ­ნეს­პარტნი­ო­რო­ბას კი არა, შიშ­ვლად გა­და­ღე­ბას გთა­ვა­ზობთ.

- უკაც­რა­ვად, თქვე­ნი გაბ­რა­ზე­ბა არ მინ­დო­და...

- არ გავ­ბრა­ზე­ბულ­ვარ. უბ­რა­ლოდ, რაც თქვე­ნი საქ­მე არაა, იმა­ში ცხვირს ნუ ჩა­ყოფთ.

- კი, მაგ­რამ თქვენ ვინ ხართ? რე­ჟი­სო­რი?

- დიახ, რე­ჟი­სო­რიც ვარ და პრო­დი­უ­სე­რიც. ჩემი მე­გო­ბა­რი სცე­ნარს წერს, ფილმზე 2 ოპე­რა­ტო­რი მუ­შა­ობს.

- და ფული სა­ი­დან მო­გაქვთ?

- წინა ფილ­მე­ბის გა­ყიდ­ვი­დან.

- მოკ­ლედ, პა­სუ­ხი ყვე­ლა კი­თხვა­ზე გაქვთ. სი­მარ­თლე მი­თხა­რით, რა­ტომ მპა­სუ­ხობთ კი­თხვებ­ზე? იმი­ტომ, რომ გე­ში­ნი­ათ, არ გავ­ბრაზ­დე და უარი არ ვთქვა?

- არა, უწყი­ნარ კი­თხვებს სვამთ და იმი­ტომ. კი­დევ გა­ინ­ტე­რე­სებთ რამე?

- დიახ. მა­ინ­ტე­რე­სებს, სახე გა­მო­მიჩ­ნდე­ბა თუ არა?

- დიახ, სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით, გა­მო­გიჩ­ნდე­ბათ.

- ეგ ცუ­დია...

- შე­გიძ­ლი­ათ, პა­რი­კი მო­ირ­გოთ, ეგ პრობ­ლე­მა არაა...

- კარ­გი, რო­დის შევ­ხვდეთ?

- ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი მო­მე­ცით და და­გი­რე­კავთ.

რაღა თქმა უნდა, ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი მი­ვე­ცი... რამ­დე­ნი­მე დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვე­ლო­დი ზარს და რო­გორც იქნა, მე­ხუ­თე დღეს და­მი­რე­კეს.

- ალო, ჩვენ ვი­სა­უბ­რეთ თქვე­ნი სამ­სა­ხუ­რის შე­სა­ხებ (რა დე­ლი­კა­ტუ­რია!.. - ავტ.).

- რო­მე­ლი სამ­სა­ხუ­რის შე­სა­ხებ (მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, თუ იტყო­და...)?

- რო­მე­ლი და... აი, ის, მა­ღა­ლი ანა­ზღა­უ­რე­ბა რო­მაა და ხელ­ფა­სი ბან­კში წი­ნას­წარ რომ უნდა ჩა­გი­რი­ცხოთ...

- აა, პირ­და­პირ მი­თხა­რით მერე, პორ­ნო­ფილ­მის რე­ჟი­სო­რი ვარ-თქო...

- ხომ შე­იძ­ლე­ბო­და, სხვა­გან მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი?!

- მად­ლო­ბა ასე­თი სიფრ­თხი­ლის­თვის... გის­მენთ.

- შე­გიძ­ლი­ათ, დღეს სა­ღა­მოს შეგ­ვხვდეთ?

- დიახ, შე­მიძ­ლია.

- მა­შინ, სან­ზო­ნა­ში, კინო "სა­ქარ­თვე­ლოს­თან", 7 სა­ათ­ზე.

- კარ­გი, მო­ვალ, - შევ­პირ­დი.

რაღა თქმა უნდა, მარ­ტო მის­ვლას ვერ გავ­ბე­დავ­დი. ჰოდა, დახ­მა­რე­ბა ახ­ლო­ბელს ვთხო­ვე. ოღონდ, მისი დახ­მა­რე­ბა იმა­ში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და, რომ შო­რი­დან თვალ­ყუ­რი უნდა ედევ­ნე­ბი­ნა ჩემ­თვის და სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, ჩემ გვერ­დით გა­ჩე­ნი­ლი­ყო.

ჰოდა, 7 სა­ათ­ზე კინო "სა­ქარ­თვე­ლოს­თან" მი­ვე­დი. ჯერ შო­რი­დან დავ­ზვე­რე შეხ­ვედ­რის ად­გი­ლი, მაგ­რამ იქ ვე­რა­ვინ შევ­ნიშ­ნე. მერე ვი­ფიქ­რე, რო­გორც ჩანს, თვი­თო­ნაც შო­რი­დან მზვე­რავს და თუ პირ­ვე­ლად მე არ და­მი­ნა­ხა, ალ­ბათ, არ გა­მოჩ­ნდე­ბა-მეთ­ქი. გა­მო­ვი­ცა­ნი: რო­გორც კი თვა­ლი მკი­და, მა­შინ­ვე ჩემ წინ დიდი შავი ჯიპი გა­ჩერ­და, სა­ი­და­ნაც ასე, 25 წლის ახალ­გაზ­რდა გად­მო­ვი­და და მო­მი­ახ­ლოვ­და.

- თქვენ მე მე­ლო­დე­ბით? - მკი­თხა.

- რე­ჟი­სო­რი თქვენ ხართ? - ძა­ლი­ან გა­მიკ­ვირ­და, არ მო­ვე­ლო­დი, ასე­თი ახალ­გაზ­რდა თუ იქ­ნე­ბო­და.

- დიახ...

- და...

- და ახლა, ვი­ნა­ი­დან გნა­ხეთ, როლ­ზე აგიყ­ვანთ.

- კარ­გია, გმად­ლობთ... გა­და­ღე­ბა რო­დი­საა?

- ზეგ, გა­და­ღე­ბა­ზე ზეგ და­გი­ბა­რებთ. დღეს და ხვალ წინა ფილ­მის დამ­თავ­რე­ბა­ზე ვმუ­შა­ობთ.

- შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც გთხო­ვოთ?

- დიახ...

- თუ შე­გიძ­ლი­ათ, რომ სხვა გა­და­ღე­ბებს და­მას­წროთ და ვნა­ხო, რო­გო­რი სი­ტუ­ა­ცი­აა, თა­ნაც, კომ­პლექ­სებს მო­ვიხ­სნი... ასეთ "ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა არა­სო­დეს მი­მი­ღია და მინ­და, ვი­ცო­დე, რა ხდე­ბა...

- მერე, არ გა­და­ი­ფიქ­რებ? - "შე­ნო­ბით" ფორ­მა­ზე გა­და­ვი­და...

- ფულს თუ გა­და­მიხ­დით, არ გა­და­ვი­ფიქ­რებ...

- მა­გა­ზე უკვე შევ­თან­ხმდით და ფულს ნამ­დვი­ლად გა­და­გიხ­დით...

- მაგ­რამ გა­და­ღე­ბას წი­ნას­წარ არ და­მას­წრებთ?

- მე­გო­ბარს ვკი­თხავ და და­გი­რე­კავთ.

იმ დღეს კარ­გა ხანს ვე­ლო­დი მის ზარს, მაგ­რამ აღარ და­უ­რე­კავს. მე­ო­რე დღეს კი, რო­გორც იქნა, გავ­ხდი მათი ყუ­რა­დღე­ბის ღირ­სი და გა­და­ღე­ბა­ზე და­სას­წრე­ბად მი­მიწ­ვი­ეს.

არ დავ­მა­ლავ - რო­დე­საც მი­თი­თე­ბულ მი­სა­მარ­თზე მი­ვე­დი, გული გა­მა­ლე­ბით მი­ცემ­და და ერთი პი­რო­ბა, უკან გა­მობ­რუ­ნე­ბაც კი და­ვა­პი­რე, მაგ­რამ მერე გა­და­ვი­ფიქ­რე. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, ცხრა­სარ­თუ­ლი­ა­ნი კორ­პუ­სის მე­ცხრე სარ­თულ­ზე, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ბი­ნის წინ აღ­მოვ­ჩნდი... მხნე­ო­ბა მო­ვიკ­რი­ბე და კარ­ზე და­ვა­კა­კუ­ნე...

გა­ვი­გო­ნე, რომ კარ­თან ხან ერთი მო­ვი­და, ხან - მე­ო­რე... ბო­ლოს, რო­გორც იქნა, კარი ჩემ­მა ნაც­ნობ­მა რე­ჟი­სორ­მა გა­მი­ღო და ოთახ­ში შე­მი­პა­ტი­ჟა.

კარ­გად გა­რე­მონ­ტე­ბუ­ლი, კომ­ფორ­ტუ­ლად მო­წყო­ბი­ლი ბინა იყო. პა­ირ­ველ ოთახ­ში აპა­რა­ტუ­რა იდგა, კე­დელ­ზე მოზ­რდი­ლი სარ­კე ეკი­და, რომ­ლის წი­ნაც ახალ­გაზ­რდა, ნა­ხევ­რად შიშ­ვე­ლი გო­გო­ნა იჯდა და მა­კი­აჟს იკე­თებ­და...

იქვე, დი­ვან­ზე 2 მა­მა­კა­ცი იჯდა. ოპე­რა­ტო­რე­ბი კა­მე­რებ­თან ტრი­ა­ლებ­დნენ, რე­ჟი­სო­რი და სცე­ნა­რის ავ­ტო­რი კი რა­ღაც დე­ტა­ლებს ათან­ხმებ­დნენ. ჩემი თავი არა­ვის წა­რუდ­გე­ნია დამ­ხვდურ­თათ­ვის. გო­გო­ნა მო­მიბ­რუნ­და და თა­ვად გა­მეც­ნო:

- თა­მუ­ნა...

- სა­სი­ა­მოვ­ნოა. თქვენ მსა­ხი­ო­ბი ხართ? - შე­სავ­ლის გა­რე­შე "გა­და­ვე­დი საქ­მე­ზე".

- დიახ. წა­მო­დით სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში, ყა­ვა­ზე დაგ­პა­ტი­ჟებთ, - ამა­ზე უკე­თესს ვერც ვი­ნატ­რებ­დი. - ზუ­რამ (რე­ჟი­სორ­მა) თქვა, რომ თქვენ გა­და­ღე­ბის სა­ყუ­რებ­ლად მოხ­ვე­დით, შემ­დეგ კი ფილმში უნდა ითა­მა­შოთ.

- დიახ, ასე ვთქვათ. დიდი ხა­ნია, რაც ფილ­მებ­ში გი­ღე­ბენ?

- უკვე მე­სა­მე ფილმში მი­ღე­ბენ.

- პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბი ხართ?

- არა, ჯერ სტუ­დენ­ტი ვარ, თე­ატ­რა­ლურ­ში ვსწავ­ლობ. თქვენ?

- მე... ჰმ... ისა... მე უმუ­შე­ვა­რი ვარ, - მოვ­ძებ­ნე გა­მო­სა­ვა­ლი.

- გა­სა­გე­ბია... თა­ვი­დან მეც ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, ახლა შე­ვეჩ­ვიე... თა­ნაც, ნამ­დვილ მსა­ხი­ობს არ უნდა "გა­უ­ტყდეს" იმის გა­კე­თე­ბა, რა­საც რე­ჟი­სო­რი მო­ი­თხოვს.

- იმე­დი მაქვს, გა­და­ღე­ბის დროს ნამ­დვილ სექ­სუ­ა­ლურ აქტს არ ატა­რებთ.

- რა თქმა უნდა! თა­ნაც, რა აქ­ტზეა ლა­პა­რა­კი, ესე­ნი, - "მსა­ხი­ო­ბი" მა­მა­კა­ცე­ბი იგუ­ლის­ხმა, - "პი­და­რას­ტე­ბი" არი­ან. ეგე­ნი ერ­თმა­ნეთ­თან თუ ჩა­ა­ტა­რე­ბენ აქტს, თო­რემ ქა­ლის და­ნახ­ვა­სა და შე­ხე­ბა­ზე მა­გათ რე­აქ­ცია არა აქვთ. ხე­დავ, რო­გორ ჭუ­კ­ჭუ­კე­ბენ?

- კი, ვხე­დავ... რო­მე­ლი­მე თქვენ­მა ახ­ლო­ბელ­მა თუ იცის, რას საქ­მი­ა­ნობთ?

- არა და ნურც შენ ეტყვი ნუ­რა­ვის... ასე აჯო­ბებს...

- კარ­გი, გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ თქვენს რჩე­ვას...

- თა­მუ­ნა, ვი­წყებთ! - გა­ის­მა რე­ჟი­სო­რის მკაც­რი ხმა.

თა­მუ­ნა და­ფა­ცურ­და.

...რაც ამის შემ­დეგ იქ ვი­ხი­ლე, დაწ­ვრი­ლე­ბით ვე­ღარ აღვწერ, რად­გან ცენ­ზუ­რას ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა... რა თქმა უნდა, ფილ­მს სი­უ­ჟე­ტი არ ჰქონ­და და შე­სა­ბა­მი­სად, ვერ მო­გიყ­ვე­ბით, რაზე იყო ფილ­მი, მაგ­რამ სა­მა­გი­ე­როდ, ბლო­მად იყო შიშ­ვე­ლი სხე­უ­ლი, ცრუკვნე­სა და ცრუვ­ნე­ბა, გარ­ყვნი­ლე­ბა და სი­ბინ­ძუ­რე... რე­ჟი­სო­რის შე­ძა­ხი­ლე­ბი:

"ბიჭო, წე­სი­ე­რად მი­უ­დე­ქი"; "გოგო, რას აკე­თებ, სექ­სი არ გქო­ნია?! ასე არ უნდა იმოძ­რაო", "გა­მა­გი­ჟე­ბენ ესე­ნი, უკა­ნალს ასე ნუ ათა­მა­შებ"; "და­წე­ქი, გოგო, ფე­ხე­ბი გა­შა­ლე, მო­უშ­ვი ახ­ლოს პარტნი­ო­რი"...

ვფიქ­რობ, ნათ­ლად წარ­მო­იდ­გენთ, თუ რას გან­ვიც­დი­დი მათი შემ­ყუ­რე - ზი­ზღსა და გა­ოგ­ნე­ბას. ვე­რა­სო­დეს ვი­ფიქ­რებ­დი, თუ სა­ქარ­თვე­ლო­ში პორ­ნო­ფილ­მებს იღებ­დნენ და არც სა­ი­მი­სოდ მე­ყო­ფო­და ფან­ტა­ზია, წარ­მო­მედ­გი­ნა, რა ხდე­ბო­და გა­და­ღე­ბებ­ზე...

იქ ბო­ლომ­დე ვერ დავ­რჩი. ბო­დი­ში მო­ვი­ხა­დე, მეჩ­ქა­რე­ბა-მეთ­ქი და წა­მო­ვე­დი. რე­ჟი­სორ­მა სი­ტყვა და­მა­დევ­ნა, - ხვა­ლის­თვის მო­ემ­ზა­დე, ხვალ გა­და­ღე­ბა გვაქვს და არა­ფე­რი და­გეგ­მო, და­გი­რე­კა­ვო. მხარს ზე­მო­დან გა­დავ­ძა­ხე, კარ­გი-მეთ­ქი და თავ­ქუდ­მოგ­ლე­ჯი­ლი და­ვეშ­ვი კი­ბე­ზე.

იმის შემ­დეგ, რამ­დე­ნი­მე დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მი­რე­კავ­დნენ ხან თა­ვი­სი, ხა­ნაც - უცხო ნომ­რე­ბი­დან, მაგ­რამ მათ ზა­რებს აღარ ვპა­სუ­ხობ­დი. იმე­დი მაქვს, "გზა­ში" გა­სულ სტა­ტი­ას წა­ი­კი­თხა­ვენ და ამის შემ­დეგ ზა­რე­ბი შე­წყდე­ბა, რად­გან მათ­თვის ნა­თე­ლი გახ­დე­ბა, რე­ა­ლუ­რად რა მიზ­ნით მი­ვე­დი მათ­თან, "გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე"...

თუმ­ცა, ძვირ­ფა­სო მკი­თხვე­ლო, ეს არა­ფე­რია იმას­თან შე­და­რე­ბით, რაც ახლა უნდა მო­გიყ­ვეთ. ვიდ­რე მე პორ­ნო­ფილ­მის გა­და­ღე­ბის დე­ტა­ლებს ვა­ზუს­ტებ­დი და რე­ჟი­სო­რის ზა­რის მო­ლო­დინ­ში გახ­ლდით, ისევ "სკა­იპ­ზე", 34 წლის მა­მა­კა­ცი და­მე­კონ­ტაქ­ტა:

"მე ერთ წი­ნა­და­დე­ბას შე­მოგ­თა­ვა­ზებ. თუ და­თან­ხმდე­ბი, ხომ კარ­გი, შენ­თვი­საც და ჩემ­თვი­საც, თუ არა და, ღმერ­თმა ხელი მო­გი­მარ­თოს!.. თუ თა­ნახ­მა იქ­ნე­ბი, მა­გარს და­გა­ბო­ლებ (თუ გე­ვა­სე­ბა, რა თქმა უნდა). ძა­ლი­ან მა­გარ და სე­რი­ო­ზულ სექსფარ­თი­ზე გაგ­ჩი­თავ (რო­გორ­ზეც, არ გე­წყი­ნოს, მაგ­რამ შე­ნით ვერ გა­ი­ჩი­თე­ბი). მა­გა­რი თუხ­თუ­ხი და დამ­სწრე­თა ცო­ცხა­ლი სექ­სი იქ­ნე­ბა. თუ გა­გის­წორ­დე­ბა და ჩემ­თან სექ­სის სურ­ვი­ლი გექ­ნე­ბა, მაგ შემ­თხვე­ვა­ში, ერთ ღა­მე­ში და თან, დრო­ის სე­რი­ო­ზულ გა­ტა­რე­ბა­ში 200-დან 500 დო­ლა­რამ­დე გა­და­გიხ­დი. კარ­გად და­ფიქ­რდი, არ წა­ა­გებ, და­მი­ჯე­რე. რაც მთა­ვა­რია, თუ ჩემს წი­ნა­და­დე­ბას და­თან­ხმდე­ბი, სა­დაც გა­ი­ჩი­თე­ბი და რა "სას­ტავ­საც" ნა­ხავ, იცო­დე, არ გა­ა­ბაზ­რებ... ისე, არც არა­ვინ და­გი­ჯე­რებს".

ნუ, რო­გორ გინ­და გა­უძ­ლო ცდუ­ნე­ბას და არ გა­არ­კვიო, სად ხდე­ბა ეს ყვე­ლა­ფე­რი?.. ჰოდა, ვი­ნა­ი­დან დო­მი­ნი­რებს აზრი, რომ ფუ­ლის გამო ზოგი ყვე­ლა­ფერს კად­რუ­ლობს, თუ ფულს და­ხარ­ბდე­ბი, ეჭ­ვიც არ შე­ე­პა­რე­ბა, რომ შენ სულ სხვა ინ­ტე­რე­სი გაქვს. ამ შემ­თხვე­ვა­შიც, ფულ­ზე ლა­პა­რა­კი და­ვი­წყე და გა­რან­ტი­ე­ბი მო­ვი­თხო­ვე.

- ფულს მარ­თლა იხ­დით?

- კი.

- სად არის გა­რან­ტია?

- თქვენ მი­თხა­რით თქვე­ნი პი­რო­ბა და მე შე­გის­რუ­ლებთ, ოღონდ, ჯერ თქვე­ნი ნამ­დვი­ლი სუ­რა­თი, სა­დაც მთე­ლი ტა­ნით ჩან­ხართ, მა­ილ­ზე უნდა გა­მო­მიგ­ზავ­ნოთ.

- ეგ მერე, როცა რა­ღა­ცებ­ზე მო­ვი­ლა­პა­რა­კებთ.

- კარ­გი, ასე იყოს.

- მა­ინ­ტე­რე­სებს, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი იკ­რი­ბე­ბა სექსფარ­თი­ზე, მე რა მე­ვა­ლე­ბა და რო­გო­რი სიხ­ში­რით ხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს?

- და­ახ­ლო­ე­ბით, 10-15 ადა­მი­ა­ნი, ყვე­ლა ერ­თად ვართ და სექ­სიც ერ­თად გვაქვს. პარტნი­ორს და მათ რა­ო­დე­ნო­ბას შენი სურ­ვი­ლით აარ­ჩევ, ფულს კი წი­ნა­სა­წარ გა­და­გიხ­დი.

- შენ არ გა­მო­მიგ­ზავ­ნი სუ­რათს? მა­ინ­ტე­რე­სებს, შენ რო­გო­რი ხარ.

- არა, მე მა­შინ მნა­ხავ, როცა შემ­ხვდე­ბი.

- გა­მო­დის, ბრმად უნდა გენ­დო? სუ­რათს მა­ნამ­დე არ გა­მო­გიგ­ზავ­ნი, ვიდ­რე პირ­ველ ნა­ბიჯს თა­ვად არ გა­დად­გამ. იქ­ნებ, მა­ხინ­ჯი ხარ?!

- მე თუ არ მო­გე­წო­ნე­ბი, იქ სხვე­ბიც იქ­ნე­ბი­ან და რო­მე­ლი­მეს აირ­ჩევ.

- სუ­რათს პირ­ვე­ლი არ გა­მოვგზავ­ნი, მას მხო­ლოდ გა­გიც­ვლი შენს სუ­რათ­ში.

- ვხვდე­ბი, რომ სექსფარ­თით და­ინ­ტე­რეს­დი და თუ იქ მოხ­ვედ­რა გინ­და, მა­შინ ჩემს პი­რო­ბას და­თან­ხმდი.

- კარ­გი, თა­ნახ­მა ვარ.

ამის შემ­დეგ, მის ელ­ფოს­ტა­ზე ინ­ტერ­ნე­ტი­დან ამო­ღე­ბუ­ლი, უც­ნო­ბი ქა­ლის ფოტო გა­ვუგ­ზავ­ნე. პა­სუხ­მა არ და­ა­ყოვ­ნა:

- ვაა, შენ რა სექ­სი ხარ?! ხვა­ლაა სექსფარ­თი და მოდი...

- მოდი, ჯერ შენი ფოტო გა­მოგ­ზავ­ნე და დაწ­ვრი­ლე­ბით მო­მი­ყე­ვი, რა ხდე­ბა იმ შეკ­რებ­ზე, რომ მერე გა­უ­გებ­რო­ბა­ში არ აღ­მოვ­ჩნდე.

- მუდ­მი­ვად ერთი და იგი­ვე ხალ­ხი იკ­რი­ბე­ბა, გა­რეგ­ნუ­ლად კი ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთ­ზე უკე­თე­სია.

- დიდი ხა­ნია, რაც მაგ ფარ­თის აწყობთ?

- რამ­დე­ნი­მე თვეა. კვი­რა­ში ერთხელ ვიკ­რი­ბე­ბით და თავს უფ­ლე­ბას ვაძ­ლევთ, გა­ვერ­თოთ.

- კი, მაგ­რამ სხვა გა­სარ­თო­ბი ვე­რა­ფე­რი ნა­ხეთ?

- შენ რა, "ოპო­ზი­ცი­ო­ნე­რო­ბას" ხომ არ აპი­რებ?

- არა, მაგ­რამ მე მა­გა­ზე ფუ­ლის გამო თუ წა­მო­ვალ. სი­მარ­თლე გი­თხრა, სხვა ინ­ტე­რე­სი არ მაქვს.

- აი, ნა­ხავ, რო­გორ მო­გე­წო­ნე­ბა, მერე კი შე­ეჩ­ვე­ვი და ერთი სული გექ­ნე­ბა, შა­ბა­თი რო­დის მოვა.

- შა­ბა­თო­ბით იკ­რი­ბე­ბით ხოლ­მე?

- დიახ. ჩვენ ყვე­ლა საქ­მი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ. მთე­ლი კვი­რა ვმუ­შა­ობთ, შა­ბათს კი ვერ­თო­ბით.

- ერ­თმა­ნე­თი რო­გორ მო­ძებ­ნეთ?

- თა­ვი­დან ოთხნი ვი­ყა­ვით. მე, ჩემი ძმა­კა­ცი და ჩვე­ნი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი. მერე გო­გო­ნებ­მა შე­მოგ­ვთა­ვა­ზეს, - სხვებ­საც ვუ­თხრა­თო. მერე, ზოგი მათი მე­გო­ბა­რი შე­მოგ­ვი­ერ­თდა, ზოგი - ჩვე­ნი, ზო­გიც ასე, ინ­ტერ­ნე­ტით და­ვი­თან­ხმეთ.

- კი, მაგ­რამ ფულს რა­ტომ იხ­დით? ყო­ფი­ლი­ყა­ვით იმ­დე­ნი, ფუ­ლის გა­დახ­და რომ არ დაგ­ჭირ­ვე­ბო­დათ...

- ბევ­რნი რომ ვართ, ამას სხვა მუ­ღა­მი აქვს. რაც მეტ­ნი ვიქ­ნე­ბით, მით მეტ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მი­ვი­ღებთ.

- და "და­გა­ბო­ლე­ბო", რომ მი­თხა­რი, უმა­გი­სოდ არ გა­მო­დის დრო­ის ტა­რე­ბა?

- დო­პინ­გი­ვი­თაა. მოს­წევ და მერე ყვე­ლა­ფე­რი სუ­ლერ­თია.

- სვამთ კი­დეც?

- კი, ვი­საც უნდა, სვამს. უამ­რა­ვი სას­მელ-საჭ­მე­ლი გვაქვს, მუ­სი­კა და რამე... მერე მი­დის პორ­ნოს ყუ­რე­ბა და ჟი­მა­ო­ბა... კონ­კურ­სებ­საც კი ვა­წყობთ ხოლ­მე, ვინ უფრო მა­გა­რია...

- გა­მარ­ჯვე­ბულს რა პრი­ზი ხვდე­ბა?

- გა­მარ­ჯვე­ბულს სურ­ვილს აუს­რუ­ლებს ის, ვი­საც ამო­ირ­ჩევს.

- რა სურ­ვი­ლი უნდა ჩა­უთ­ქვა ისე­თი, რომ მა­გას პრი­ზი და­არ­ქვა? ალ­ბათ, ყა­ვის მო­დუ­ღე­ბას სთხოვს ან საც­ვლის გა­რე­ცხვას...

- ნუ, ბევ­რი რა­მაა ისე­თი, რაც შე­იძ­ლე­ბა, შე­უს­რუ­ლოს. ახლა ჩვენს წეს­დე­ბა­საც დავ­წერთ და კლუბს ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბებთ, სა­დაც ყვე­ლა წევ­რი ვალ­დე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა, კა­ნონს და­ე­მორ­ჩი­ლოს.

- ალ­ბათ, ბინა და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი გაქვთ, არა?

- არა, ერთ ჩვენს ძმა­კაცს კერ­ძო სახ­ლი აქვს, მარ­ტო ცხოვ­რობს და იქ ვხვდე­ბით. მა­გა­რი კაი პონ­ტია. ზამ­თარ­ში ბუ­ხარს ვან­თებთ ხოლ­მე. შენ რა გგო­ნია, უბ­რა­ლო ხალ­ხი კი არ იკ­რი­ბე­ბა, უმე­ტე­სო­ბა მდი­და­რი ოჯა­ხი­და­ნაა.

- გა­სა­გე­ბია!

- მგო­ნი, ხა­სი­ა­თი გა­გი­ფუჭ­და.

- ჰო, იცი, მარ­თლა ასეა! აბა, მე, ერ­თმა უბად­რუკ­მა ადა­მი­ან­მა იმ რჩე­ულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში რა გა­ვა­კე­თო? ამი­ტომ, გა­და­ვი­ფიქ­რე, აღარ მინ­და.

- კი, მაგ­რამ იქ არა­ვინ დაგ­ჩაგ­რავს, ნუ გე­ში­ნია...

- არა, არა, გმად­ლობთ ინ­ტერ­ვი­უს­თვის.

- რა ინ­ტერ­ვიუ, გა­გიჟ­დი?

- ჰო, ასე გა­მო­ვი­და, ბო­დიშს გიხ­დი...

- არ და­ბეჭ­დო!..

- სი­ურპრი­ზი ჩემ­ზე იყოს...

გჯე­რათ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩვენ­თან, აქვე, ყუ­რის­ძირ­ში ხდე­ბა? პი­რა­დად ჩემ­თვის, ძნე­ლად და­სა­ჯე­რე­ბე­ლია, მაგ­რამ... რა გი­თხრათ, რით გა­გა­ხა­როთ?..

მა­რი­ნა ხო­ტი­ვა­რი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"