"იქს-ფაქ­ტორ­ში" 17 წლის ვანო დვა­ლიშ­ვი­ლის ემო­ცი­ურ გა­მოს­ვლას ალ­ბათ, გულ­გრი­ლი არა­ვინ და­უ­ტო­ვე­ბია. ეკ­რან­ზე მისი გა­მო­ჩე­ნი­დან რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბი ვა­ნოს ფო­ტო­ე­ბი­თა და თბი­ლი კო­მენ­ტა­რე­ბით აივ­სო. მარ­თა­ლია, პრო­ექ­ტში მუ­სი­კა­ლუ­რი ნო­მე­რი წარ­მა­ტე­ბით ვერ შე­ას­რუ­ლა, მაგ­რამ საყ­ვა­რელ გო­გო­ნას სა­კუ­თარ გრძნო­ბებ­ში ამ­ჯე­რად სცე­ნი­დან, კი­დევ ერთხელ გა­მო­უ­ტყდა: "მიყ­ვარ­ხარ, მე­ნატ­რე­ბი და ყვე­ლა­ფერს გა­პა­ტი­ებ, რაც უნდა იყოს"... ის სიმ­ღე­რის მომ­ზა­დე­ბის­თვის კახა გრძე­ლიშ­ვილს ემად­ლი­ე­რე­ბა, რად­გან ამ ადა­მი­ან­მა ბევ­რი ენერ­გია და­ხარ­ჯა, რათა მის­თვის სიმ­ღე­რა ეს­წავ­ლე­ბი­ნა...

ვანო დვა­ლიშ­ვი­ლი ქუ­თა­ის­ში ცხოვ­რობს და ერთ-ერთ რეს­ტო­რან­ში მიმ­ტა­ნად მუ­შა­ობს. მისი დღე დი­ლის 8 სა­ათ­ზე იწყე­ბა - 9 სა­ათ­ზე სკო­ლა­ში უნდა იყოს და გაკ­ვე­თი­ლებს და­ეს­წროს, 12-ის­თვის კი მუ­შა­ო­ბას იწყებს, რაც და­ახ­ლო­ე­ბით, ღა­მის 12 სა­ა­თამ­დე გრძელ­დე­ბა.

- დიდი ხა­ნია, რაც ვმუ­შა­ობ. თუკი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მაქვს, მა­შინ ან ვჭამ, ან მძი­ნავს (იცი­ნის). სულ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ, ვერ ვჩერ­დე­ბი. ეტყო­ბა, მუ­შა­ო­ბა ჩვე­ვა­ში გა­და­მე­ზარ­და.

- რეს­ტო­რა­ნი შენი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რია?

- არა. 12-13 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ავ­ტო­სად­გურ­ზე დამ­ლა­გებ­ლად ვმუ­შა­ობ­დი. მე­ზობ­ლე­ბი და ნა­თე­სა­ვე­ბი ჩემს ოჯახს გა­ნი­კი­თხავ­დნენ: ბავ­შვს რა­ტომ ამუ­შა­ვე­ბე­ნო? არა­და, ეს ჩემი სურ­ვი­ლი იყო. მინ­დო­და, სა­კუ­თა­რი შე­მო­სა­ვა­ლი მქო­ნო­და.

- როცა მუ­შა­ო­ბა გა­და­წყვი­ტე, ოჯა­ხის წევ­რებს წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა არ გა­უ­წე­ვი­ათ?

- თავ­და­პირ­ვე­ლად გა­უ­ხარ­დათ, ასე­თი ინი­ცი­ა­ტი­ვა რომ გა­მო­ვი­ჩი­ნე, მაგ­რამ შემ­დეგ შე­ნიშ­ნეს, რომ ვიღ­ლე­ბო­დი, ძილი არ მყოფ­ნი­და, ამი­ტომ მე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბოდ­ნენ. ხში­რად სამ­სა­ხურს ოჯა­ხის წევ­რე­ბის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნით ვა­ნე­ბებ­დი თავს. ძი­რი­თა­დად, ზა­ფხულ­ში ან ზამ­თარ­ში ვმუ­შა­ობ, როცა სკო­ლა­ში არ­და­დე­გე­ბი მაქვს.

- მაგ­რამ ახლა გა­ზა­ფხუ­ლია და სკო­ლა­ში სწავ­ლა ჯერ არ დას­რუ­ლე­ბუ­ლა. მუ­შა­ო­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ჩემი ოჯა­ხის ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა არ­ცთუ ისე სა­ხარ­ბი­ე­ლოა. ზა­ფხულ­ში ჩვე­ნი ბიზ­ნე­სი გვქონ­და: ქუ­თა­ის­ში პა­ტა­რა ლა­უნჯ-ბარი გავ­ხსე­ნით, მაგ­რამ არ იმუ­შა­ვა და 22 ათა­სი ლარი ვა­ლად დაგ­ვე­დო. ამის ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ისიც იყო, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი გახ­ლდით. 13 წე­ლია, ჩემი მშობ­ლე­ბი და­შო­რე­ბუ­ლი არი­ან. დედა სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­შია. ბა­ბუ­ას ინ­სულ­ტი ჰქონ­და და ბე­ბია უვ­ლი­და, ამი­ტომ ბა­რის მუ­შა­ო­ბა ჩემ­სა და ჩემს დაზე იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. შემ­დეგ ჩემი და თურ­ქეთ­ში გა­ემ­გზავ­რა (ის თურ­ქულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ფსი­ქო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლობს. მე მი­სით ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ) და ბა­რის საქ­მე­ე­ბი მთლი­ა­ნად მე და­მე­კის­რა, მაგ­რამ ჩემს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში არ­სე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი სამ­სა­ხურ­საც და­ე­ტყო - არა­ფერს აღარ ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი...

- შე­გიძ­ლია, შენი რო­მა­ნის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბო?

- დიახ, მაგ­რამ არ მინ­და, ისე "გა­მოჩ­ნდეს", თით­ქოს ის ცუდი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლავთ. ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი ბრა­ლი უფრო იყო... ქუ­თა­ის­ში, ნიკო ნი­კო­ლა­ძის სა­ხე­ლო­ბის თურ­ქულ სკო­ლა-ლი­ცე­უმ­ში ვსწავ­ლობ. თურ­ქულ სკო­ლას სა­ქარ­თვე­ლო­ში რამ­დე­ნი­მე ფი­ლი­ა­ლი აქვს, მათ შო­რის - თბი­ლის­შიც. დე­და­ქა­ლაქ­ში მე­გობ­რე­ბი მყავს. ჰოდა, ელე­ნე სწო­რედ სა­ერ­თო მე­გო­ბარ­მა, შარ­შან გა­მაც­ნო. პირ­ვე­ლი, რაც და­ვი­ნა­ხე, მისი თვა­ლე­ბი იყო... აღ­მოჩ­ნდა, რომ მამა თურ­ქი ჰყავს. ის ჩემ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო პი­როვ­ნე­ბა აღ­მოჩ­ნდა. უბ­რა­ლოდ, მე­გობ­რუ­ლად ვი­სა­უბ­რეთ და ტე­ლე­ფო­ნის ნომ­რე­ბი გავცვა­ლეთ. შემ­დეგ ერ­თმა­ნეთს "სკა­ი­პით" ხში­რად ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბო­დით: ვი­ცი­ნო­დით, ერ­თმა­ნეთს ვი­დე­ო­ებს ვუგ­ზავ­ნი­დით... მა­ის­ში სა­ქარ­თვე­ლო­დან 6-ბავ­შვი­ა­ნი გუნ­დი შე­იკ­რი­ბა, რო­მე­ლიც თურ­ქეთ­ში, კულ­ტუ­რულ ფეს­ტი­ვალ­ზე სა­ქარ­თვე­ლოს წა­რად­გენ­და. ამ გუნდში მე და ელე­ნეც ვი­ყა­ვით. ისე მოხ­და, რომ ავ­ტო­ბუს­ში გვერ­დიგ­ვერდ ვის­ხე­დით და მთე­ლი გზა ვლა­პა­რა­კობ­დით. როცა და­ღამ­და, ელე­ნეს ჩემს მხარ­ზე ჩა­მო­ე­ძი­ნა. იცით, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში სხვა გო­გო­ნე­ბიც ყო­ფი­ლან, მაგ­რამ ასე­თი სით­ბო არა­სო­დეს მიგ­რძნია. ვიცი, ზედ­მე­ტად დრა­მა­ტუ­ლად ჟღერს, მაგ­რამ ასეა... თურ­ქეთ­ში, ფეს­ტი­ვალ­ზე ერ­თმა­ნეთს არ ვშორ­დე­ბო­დით, ყველ­გან ერ­თად დავ­დი­ო­დით. უკან დაბ­რუ­ნე­ბი­სას, ერ­თმა­ნეთს სხვა­ნა­ი­რად ვუ­ყუ­რებ­დით, ვდუმ­დით; უბ­რა­ლოდ ვის­ხე­დით და ვე­ლო­დით, ვინ რას იტყო­და. ყვე­ლა­ფე­რი უსი­ტყვოდ, 1 კოც­ნით გა­მომ­ჟღავ­ნდა...

- შემ­დეგ თქვე­ნი რო­მა­ნი რო­გორ გან­ვი­თარ­და?

- ძა­ლი­ან ცუ­დად: იმას ვგუ­ლის­ხმობ, რომ მე ქუ­თა­ის­ში ვცხოვ­რობ, ის - თბი­ლის­ში. ერ­თმა­ნეთს დიდ­ხანს ვერ ვხვდე­ბო­დით. "სკა­ი­პით" და ტე­ლე­ფო­ნით კი ვკონ­ტაქ­ტობ­დით, მაგ­რამ როცა ადა­მი­ა­ნი გიყ­ვარს, მის გვერ­დით ყოფ­ნა გინ­და. ჩემი ოჯა­ხი წი­ნა­აღ­მდე­გი არ იყო, რომ მის სა­ნა­ხა­ვად წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ ოჯა­ხუ­რი ბიზ­ნე­სი სწო­რედ იმ პე­რი­ოდ­ში და­ვი­წყეთ: ბარ­ში მე და დე­დამ ბევ­რი რამ სა­კუ­თა­რი ხე­ლით გა­ვა­კე­თეთ. და­ახ­ლო­ე­ბით 1 თვე შეყ­ვა­რე­ბულს სა­ერ­თოდ ვერ შევ­ხვდი. ერთხელ დე­დამ მო­წყე­ნი­ლო­ბის მი­ზე­ზი მკი­თხა და როცა შე­ი­ტყო, სი­ურპრი­ზი მო­მი­წყო: ბარ­ში მყო­ფი მე­ნე­ჯე­რი­სა და მე­გობ­რე­ბის­თვის უთ­ქვამს, - აბა, "ობ­ში­ა­კი" "ჩა­მო­ყა­რე­თო" (იცი­ნის). ფული შე­იკ­რი­ბა, დედა თა­ვი­სი მან­ქა­ნის სა­ჭეს მი­უჯ­და, ბენ­ზი­ნი ჩა­ვას­ხით და ბა­თუ­მის­კენ გა­ვემ­გზავ­რეთ, რად­გან იმ პე­რი­ოდ­ში ელე­ნე ბა­თუმ­ში, დე­დას­თან ერ­თად ის­ვე­ნებ­და. გზა­დაგ­ზა მან­ქა­ნას ვა­ჩე­რებ­დით და სა­დაც კი ყვა­ვი­ლებს ვნა­ხავ­დით, ვკრეფ­დით. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, იმ­ხე­ლა თა­ი­გუ­ლი გა­მო­ვი­და, დი­ლის 4 სა­ათ­ზე, ელე­ნეს რომ მი­ვუ­ტა­ნე, შე­სა­ბა­მი­სი ზო­მის ვაზა ვერ იპო­ვეს (იცი­ნის)... შემ­დეგ, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის სა­ნა­ხა­ვად, თბი­ლის­ში ყო­ველკ­ვი­რა მივ­დი­ო­დი. ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან კარ­გად იყო! ჩემი ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის გამო დავ­შორ­დით: ნერ­ვე­ბი ეშ­ლე­ბო­და; სწყინ­და, რომ ვა­კონ­ტრო­ლებ­დი. მერე ჩემ მი­მართ თით­ქოს, გა­ცივ­და, რა­მაც სულ გა­მა­გი­ჟა... შემ­დეგ შევ­რიგ­დით, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­ულ რიტმს და­უბ­რუნ­და, მაგ­რამ ერთხელ ტე­ლე­ფონ­ზე ცი­ვად მი­პა­სუ­ხა. ვერ გა­ვი­გე, რა მოხ­და. მივ­წე­რე, - მიყ­ვარ­ხარ-მეთ­ქი, მაგ­რამ მის­გან ანა­ლო­გი­უ­რი პა­სუ­ხი არ მი­მი­ღია. იმა­ვე სა­ღა­მოს, სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სით თბი­ლის­ში გა­ვემ­გზავ­რე. მე­ო­რე დღეს ელე­ნეს სკო­ლა­ში მი­ვა­კი­თხე. თურ­მე გა­და­წყვი­ტა, ურ­თი­ერ­თო­ბა დრო­ე­ბით შეგ­ვე­წყვი­ტა. მი­თხრა, - სა­კუ­თარ თავ­ში გარ­კვე­ვა მჭირ­დე­ბაო... ქუ­თა­ის­ში დავ­ბრუნ­დი. 2 დღე­ში და­მი­რე­კა, - ვი­ფიქ­რე და ჩვენ შო­რის ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდაო. პირ­ვე­ლი დღე­ე­ბი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. მე­სა­მე დღეს, მას­ზე ფიქ­რსა და ეჭ­ვი­ა­ნო­ბას შევ­ყე­ვი და გუ­ლის შე­ტე­ვა და­მე­მარ­თა. "სას­წრა­ფო" გა­მო­ი­ძა­ხეს, რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში მოვ­ხვდი. ჩემი ოჯა­ხი შე­შინ­და. რო­გორ­ღაც, ეს კრი­ზი­სი გა­და­მა­ტა­ნი­ნეს, წამ­ლე­ბით გამ­ჭყი­პეს... და­მამ­შვი­დებ­ლე­ბის მი­ღე­ბის შემ­დეგ, ყუ­რა­დღე­ბას არა­ფერს ვაქ­ცევ­დი და ჩვენს ბარ­ში კომ­ბოს­ტო­სა­ვით ვი­ჯე­ქი. როცა წამ­ლის მი­ღე­ბის კურ­სი და­ვას­რუ­ლე, თა­ვის შე­კა­ვე­ბა ვერ შევ­ძე­ლი და ელე­ნეს შე­სა­ხებ ახა­ლი ამ­ბე­ბის გა­გე­ბა და­ვი­წყე... დღემ­დე ვი­მე­დოვ­ნებ, რომ ოდეს­მე დაბ­რუნ­დე­ბა.

- "იქს-ფაქ­ტორ­ში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა იმი­ტომ გა­და­წყვი­ტე, რომ მის­თვის სიყ­ვა­რუ­ლი კი­დევ ერთხელ აგეხ­სნა?

- დიახ. ამის შე­სა­ხებ ჟი­უ­რის წევ­რებს თა­ვი­დან­ვე ვუ­თხა­რი. რო­გორც ჩანს, მონ­ტა­ჟი­სას "ამო­იჭ­რა"... როცა ჩემი გა­მოს­ვლის ჯერი დად­გა, ერ­თა­დერ­თი, ელე­ნეს ნა­ჩუ­ქა­რი სა­მა­ჯუ­რის სა­მაგ­რი მამ­შვი­დებ­და, რო­მელ­ზეც თურ­ქუ­ლად აწე­რია: "შენ­ზე უარს არ ვი­ტყვი". რა თქმა უნდა, სა­შინ­ლად ვიმ­ღე­რე. მინ­დო­და, სიმ­ღე­რა სწრა­ფად დას­რუ­ლე­ბუ­ლი­ყო და ჩემი სათ­ქმე­ლი მეთ­ქვა. ჩემ შე­სა­ხებ ბევ­რი ამ­ბობს, - სცე­ნა­ზე დგო­მი­სას, კი­ნა­ღამ ცრემ­ლე­ბი წა­მო­უ­ვი­დაო. "ფე­ის­ბუკ­ზე" "დავ­პოს­ტე", - თვალ­ში რა­ღაც ჩა­მი­ვარ­და-მეთ­ქი. შე­იძ­ლე­ბა, ბევ­რის­თვის გა­სა­გე­ბი იყოს: როცა მარ­თლა გიყ­ვარს, თავს ვერ იკა­ვებ. სცე­ნა­ზე, როცა უკვე ჩემი სათ­ქმე­ლი უნდა მეთ­ქვა, კან­კა­ლი და­მე­წყო. ტან­ზე მცხე­ლო­და, ხე­ლის თი­თე­ბი კი მე­ყი­ნე­ბო­და... გა­და­ცე­მის ეთერ­ში გას­ვლი­დან მე­ო­რე დღეს ელე­ნეს­გან მე­სი­ჯი მი­ვი­ღე: "ფე­ის­ბუ­კი" შენი ფო­ტო­ე­ბით აჭ­რე­ლე­ბუ­ლია, ფუ­რო­რი მო­ახ­დი­ნეო. "ვი­მე­სი­ჯეთ". როცა ვკი­თხე, თუ სურ­და, რომ ისევ ერ­თად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, მი­პა­სუ­ხა, - არაო... მე მზად ვარ, ის ურ­თი­ერ­თო­ბა 5 წუ­თით მა­ინც და­ვიბ­რუ­ნო, შემ­დეგ ისევ და­ინ­გრეს და იგი­ვე გა­და­ვი­ტა­ნო. უბ­რა­ლოდ, მო­მე­ნატ­რა, მარ­თლა სი­გი­ჟემ­დე მო­მე­ნატ­რა!

- ვანო, ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დი. თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი რას გწე­რენ?

- გა­და­ცე­მის ეთერ­ში გას­ვლის შემ­დეგ უამ­რა­ვი შე­ტყო­ბი­ნე­ბა და მე­გობ­რო­ბის თხოვ­ნა მი­ვი­ღე. მე­გობ­რებ­მა სი­ურპრი­ზი მო­მი­წყვეს და ჩემი "ფე­ი­ჯი" შექ­მნეს, რის გა­მოც ნერ­ვე­ბი მო­მე­შა­ლა: ტე­ლე­ეკ­რან­ზე 5 წუ­თით გა­მოვ­ჩნდი, არც დიდი მომ­ღე­რა­ლი ვარ და არც - გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა. არ მინ­და, ხალ­ხმა იფიქ­როს, რომ "თავ­ში ამი­ვარ­და". ამი­ტომ სამ­სა­ხუ­რი­დან ღა­მის პირ­ველ-ორ სა­ათ­ზე შინ რომ ვბრუნ­დე­ბი, 3-4 სა­ა­თამ­დე არ მძი­ნავს, რად­გან ამ დროს აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის შე­ტყო­ბი­ნე­ბას ვპა­სუ­ხობ. თუ ვინ­მე გა­მომ­რჩე­ბა, თა­ვი­დან "ვსქ­რო­ლავ" და მე­სი­ჯებს ვა­მოწ­მებ. ჩემი აზ­რით, ეს სწო­რი საქ­ცი­ე­ლია. მწე­რენ, - ვა­ი­მე, "იქს-ფაქ­ტორ­ში" გი­ყუ­რეთ, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი იყა­ვიო! ძი­რი­თა­დად, ის აინ­ტე­რე­სებთ, თუ რა მი­პა­სუ­ხა "იმ გო­გომ" (იღი­მის).

- "იქს-ფაქ­ტორ­ში" თქვი, - ღმერ­თმა ყვე­ლას აშო­როს ის გან­ცდა, როცა არ იცი, დედა ცო­ცხა­ლია თუ არაო. ამ მხრივ, შენს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი პე­რი­ო­დი რო­მე­ლი იყო?

- როცა დედა ავ­ღა­ნეთ­ში იყო და 3 კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ინ­ტერ­ნე­ტით ვერ მე­კონ­ტაქ­ტე­ბო­და. რა თქმა უნდა, ვი­ფიქ­რე, რომ რა­ღაც ცუდი მოხ­და. ის პე­რი­ო­დი ნამ­დვი­ლი ტან­ჯვა იყო, სი­გი­ჟის ზღვარ­ზე ვი­ყა­ვი... შემ­დეგ გა­ირ­კვა, რომ აფეთ­ქე­ბის გამო, ინ­ტერ­ნე­ტის კა­ბე­ლი და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლა.

- სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ზე არ გი­ფიქ­რია?

- კი, უფრო მე­ტიც - მი­ოც­ნე­ბია. ოჯა­ხის წევ­რებ­მა ჩემი ხა­სი­ა­თი იცი­ან - კურ­სე­ბის გავ­ლის შემ­დეგ, აუ­ცი­ლებ­ლად ცხელ წერ­ტილ­ში გა­ვემ­გზავ­რე­ბო­დი. ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ესეც გახ­ლავთ, რა­ტო­მაც მე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი­ან. გარ­და ამი­სა, სპორ­ტით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი და შე­ჯიბ­რე­ბი­სას, ფი­ნალ­ში ტრავ­მა მი­ვი­ღე - ხერ­ხე­მალს დი­დად ვერ დავ­ტვირ­თავ. შან­სი მაქვს, თურ­ქულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ვის­წავ­ლო, ამი­ტომ ეს გზა ავირ­ჩიე.

- შენი ინ­ტე­რე­სი თურ­ქე­თი­სად­მი რამ გა­ნა­პი­რო­ბა?

- უბ­რა­ლოდ, ბე­ბი­ამ გა­და­წყვი­ტა: ბავ­შვებ­მა ქარ­თუ­ლი, რუ­სუ­ლი, ინ­გლი­სუ­რი იცი­ან, უკ­რა­ი­ნუ­ლი ენაც ეს­მით და თურ­ქულ სკო­ლა­ში შე­ვიყ­ვა­ნოთ - თურ­ქულ­საც ის­წავ­ლი­ა­ნო. ნელ-ნელა შე­ვეჩ­ვიე, ეს ენა მო­მე­წო­ნა. თურ­ქე­ბიც მომ­წონს და მათი ქვე­ყა­ნაც.

- მა­მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს?

- ბო­ლოს მარ­ტში შევ­ხვდი, მაგ­რამ შეხ­ვედ­რა­საც ხომ გა­აჩ­ნია? მა­მის მხრი­დან, ბე­ბია-ბა­ბუა 13 წე­ლია, არ მი­ნა­ხავს - რო­გორც ჩანს, ჩემი ნახ­ვის სურ­ვი­ლი არ გას­ჩე­ნი­ათ. მა­მაც იმი­ტომ ვნა­ხე, რომ დე­დამ და­მა­ძა­ლა. მას­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა ნად­ვი­ლად არ მაქვს... არის რა­ღაც, რა­საც მას არა­სო­დეს ვა­პა­ტი­ებ...

- სკო­ლის­თვის გაკ­ვე­თი­ლე­ბის მომ­ზა­დე­ბას რო­გორ ას­წრებ?

- სკო­ლა­ში­ვე ვი­მახ­სოვ­რებ, ვსწავ­ლობ ან გაკ­ვე­თილს სამ­სა­ხურ­ში ვი­მე­ო­რებ.

- დას­ვე­ნე­ბის დღე არ გაქვს?

- არა. ვი­ნა­ი­დან რეს­ტო­რან­ში ძი­რი­თა­დად, სტუმ­რებს თურ­ქუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო­თი ვუ­მას­პინ­ძლდე­ბით, ბევ­რი ტუ­რის­ტი შე­მო­დის. ისე­თი მიმ­ტა­ნი გვყავს, რო­მელ­საც ინ­გლი­სუ­რის ქარ­თუ­ლად თარ­გმნა შე­უძ­ლია, მაგ­რამ თურ­ქუ­ლის ქარ­თუ­ლად, ინ­გლი­სუ­რად, რუ­სუ­ლად თარ­გმნას მხო­ლოდ მე ვა­ხერ­ხებ. უკ­რა­ი­ნუ­ლიც მეს­მის. არა­ბულ­საც ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ კარ­გად არ ვიცი.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)