"სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში თავს მო­ხერ­ხე­ბუ­ლად ვერ გრძნობს, რად­გან ბუ­ნე­ბით მარ­ტო­სუ­ლია. ცხოვ­რე­ბის დი­ნე­ბას მის­თვის კომ­ფორ­ტულ და მი­სა­ღებ რიტ­მში მიჰ­ყვე­ბა, სიჩ­ქა­რე და უაზ­რო ფა­ცი­ფუ­ცი მისი სტი­ლი არ გახ­ლავთ. გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი პა­სი­უ­რო­ბის გამო საყ­ვე­დუ­რო­ბენ. იმ­დე­ნად რე­ა­ლის­ტია, ილუ­ზი­ებს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლიც კი არ აჰ­ყვე­ბა", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ხა­რის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ქალ­წულს, ეს კი მო­დელ ირი­ნა ონაშ­ვი­ლის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ვიდ­რე შენს ას­ტრო­პორ­ტრეტ­ზე ვი­ლა­პა­რა­კებთ, მინ­და შო­უ­ზე - "ორი ვარ­სკვლა­ვი" გკი­თხო. შენი და გი­ორ­გის წყვი­ლი ჟი­უ­რი­სა და მა­ყუ­რებ­ლის სიმ­პა­თი­ას იმ­სა­ხუ­რებს; შემ­დგა­რი მომ­ღე­რა­ლიც კი გი­წო­დეს. ამას ელო­დი?

- ადა­მი­ა­ნე­ბის კე­თილ­გან­წყო­ბას ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მიჩ­ვე­უ­ლი ვარ. ჩემ­თვის ყო­ვე­ლი თბი­ლი სი­ტყვა დიდი სტი­მუ­ლია. ვიდ­რე ამ პრო­ექ­ტში ჩა­ვერ­თვე­ბო­დი, "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი­დან" მქონ­და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, მაგ­რამ უარი ვთქვი. ცეკ­ვას ვერ შევ­ძლებ­დი, ამ შემ­თხვე­ვა­ში კი დიდი ფიქ­რი არ დამ­ჭირ­ვე­ბია, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მარ­ტი­ვად მი­ვი­ღე და არც ვნა­ნობ. სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. აქ საქ­მეს ყვე­ლა პრო­ფე­სი­უ­ლად უდ­გე­ბა, მე კი მგო­ნი, ჩემი თავი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- არ მე­გო­ნა, ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რის შეს­რუ­ლე­ბას ისე თუ შევ­ძლებ­დი, რო­გორც გა­მო­მი­ვი­და. ამ ტუ­რის ყვე­ლა­ზე მე­ტად მე­ში­ნო­და. გა­მო­უს­წო­რე­ბე­ლი კომ­პლექ­სი­ა­ნი ვარ. მე­გო­ნა, ცო­ტა­თი გავ­თა­მამ­დე­ბო­დი, მაგ­რამ...

- რისი კომ­პლექ­სი გაქვს?

- არ ვიცი, სა­ხე­ლი ვერ და­მირ­ქმე­ვია, შე­ბო­ჭი­ლო­ბა მჭირს. სახ­ლში, მე­გობ­რებ­თან, და­ბა­დე­ბის დღე­ებ­ზე უფრო მე­ტად გახ­სნი­ლი ვარ, ვცეკ­ვავ, ვერ­თო­ბი, მაგ­რამ სცე­ნა­ზე გავ­დი­ვარ თუ არა, ჩემი სი­თა­მა­მე სა­დღაც იკარ­გე­ბა, რაც ძა­ლი­ან არ მომ­წონს. ადრე ხმის ბო­ლომ­დე ამოშ­ვე­ბის კომ­პლექ­სიც მქონ­და.

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გან რო­გორ შე­ფა­სე­ბებს იღებ?

- რა თქმა უნდა, მგულ­შე­მატ­კივ­რო­ბენ, მაგ­რამ თან - მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ. მათ ხომ იცი­ან, სი­ნამ­დვი­ლე­ში რო­გო­რი ვარ და რა შე­მიძ­ლია?! ჰოდა, ბრა­ზო­ბენ, - სცე­ნა­ზე რომ გა­დი­ხარ, რა გე­მარ­თე­ბაო?

- ლადო (მე­უღ­ლე ლადო ვარ­ძე­ლაშ­ვი­ლი) კონ­ცერ­ტებს ეს­წრე­ბა?

- არა, ჩემს გა­მოს­ვლებს სხვა კონ­ცერ­ტებ­ზეც არას­დროს დას­წრე­ბია. ამ დროს სახ­ლში ზის და ტე­ლე­ვი­ზორს გა­და­რე­უ­ლი უყუ­რებს. მე­უბ­ნე­ბა, აუტ­სა­ი­დე­რებ­ში რომ გნა­ხო, ისე ვი­ნერ­ვი­უ­ლებ, გული გა­მის­კდე­ბაო. სა­ბაც მი­ყუ­რებს, მაგ­რამ ჯერ ვერ აც­ნო­ბი­ე­რებს, რა ხდე­ბა. დე­და­ჩემს ეუბ­ნე­ბა: "ინი­ნას ვუ­ყუ­რე­ბო".

- ას­ტრო­ლო­გი­ის გჯე­რა?

- ყუ­რა­დღე­ბას დი­დად არ ვაქ­ცევ. ვიცი, რომ ხა­რის წელ­ში ვარ და­ბა­დე­ბუ­ლი. ხარი მშრო­მე­ლია.

- ეს თვი­სე­ბა შენს ხა­სი­ათ­შიც არის?

- თუ მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე ან ახა­ლი პრო­ექ­ტი წა­მო­ვი­წყე, ყვე­ლა დე­ტალს დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით ვუდ­გე­ბი. რომ ვთქვა, - მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მუხლჩა­უხ­რე­ლად ვშრო­მობ-მეთ­ქი, ტყუ­ი­ლი იქ­ნე­ბა. ზარ­მა­ცი ვარ. რომ არა ეს თვი­სე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა, უფრო მე­ტის­თვის მი­მეღ­წია.

- მი­ზან­სწრა­ფუ­ლი არ ხარ?

- ზო­მი­ე­რად. ზოგ­ჯერ სი­ზარ­მა­ცე მძლევს, მაგ­რამ საქ­მეს ხელს თუ მოვ­კი­დებ, ხა­რის­ხი­ა­ნად ვა­კე­თებ.

- "ყო­ველ­თვის მუ­ყა­ი­თად შრო­მობს, თა­ვის საქ­მეს სხვას არას­დროს გა­ა­კე­თე­ბი­ნებს", - ვკი­თხუ­ლობთ შენი ნიშ­ნის და­ხა­სი­ა­თე­ბა­ში.

- ჩემი საქ­მის სხვის­თვის გა­და­ბა­რე­ბა მარ­თლა არ მჩვე­ვია. ზოგ­ჯერ იმ საქ­მე­საც ვა­კე­თებ, რო­მე­ლიც ჩემს მო­ვა­ლე­ო­ბა­ში არ შე­დის.

- "გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი პა­სი­უ­რო­ბის გამო საყ­ვე­დუ­რო­ბენ".

- მარ­თა­ლია, სულ მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ: რა­ტომ არ გვი­რე­კავ? რა­ტომ არ გა­მო­მი­ა­რე? ჩემ­თვის რო­გორ ვერ მო­ი­ცა­ლე?

- "ცხოვ­რე­ბის დი­ნე­ბას მის­თვის კომ­ფორ­ტულ და მი­სა­ღებ რიტ­მში მიჰ­ყვე­ბა, სიჩ­ქა­რე და უაზ­რო ფა­ცი­ფუ­ცი მისი სტი­ლი არ გახ­ლავთ".

- მშვი­დი და იმ­დე­ნად უკონ­ფლიქ­ტო ვარ, შე­მიძ­ლია, წყე­ნა გა­დავყლა­პო. ჩხუ­ბი არ მიყ­ვარს.

- "რო­მან­ტი­კას არ სწყა­ლობს. მისი სიყ­ვა­რუ­ლი მი­წი­ერ, ყო­ველ­გვარ "აფეთ­ქე­ბებს" მოკ­ლე­ბულ ემო­ცი­ებს ეფუძ­ნე­ბა. სა­მა­გი­ე­როდ, სტა­ბი­ლუ­რი და მუდ­მი­ვია".

- (იცი­ნის) ჩემი და ლა­დოს ურ­თი­ერ­თო­ბას რო­მან­ტიზ­მი მარ­თლა აკ­ლია. ვერ ვი­ტყვი, სულ იმა­ზე ვფიქ­რობთ, ერ­თმა­ნეთს რო­გო­რი სი­ურპრი­ზი მო­ვუ­წყოთ-მეთ­ქი. შე­იძ­ლე­ბა, ძნე­ლი და­სა­ჯე­რე­ბე­ლია, მაგ­რამ უც­ნა­უ­რი ხა­სი­ა­თი მაქვს. გო­გო­ნებს მოს­წონთ მა­მა­კა­ცე­ბი, რომ­ლე­ბიც მათ თავ­ბრუს ახ­ვე­ვენ და ყვე­ლა­ფერს აკე­თე­ბენ იმის­თვის, რომ რჩე­უ­ლის გული მო­ი­გონ. მე კი ლადო იმი­ტომ მო­მე­წო­ნა, რომ მსგავ­სი არა­ფე­რი გა­უ­კე­თე­ბია. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად იქ­ცე­ო­და.

- მი­იჩ­ნევ, რომ ამ დროს კა­ცე­ბი თა­მა­შო­ბენ?

- რა გა­საკ­ვი­რია, რომ რა­ღაც დო­ზით თა­მა­შო­ბენ კი­დეც?! რომ მკი­თხო, - სა­ჩუქ­რებ­საც არ გი­ძღვნი­დაო? გი­პა­სუ­ხებ: ვერ ვიხ­სე­ნებ, ვიდ­რე ცო­ლად გავ­ყვე­ბო­დი, რა­ი­მე მა­ჩუ­ქა თუ არა-მეთ­ქი.

- შენც არ აქ­ტი­უ­რობ­დი?

- რა­ტომ უნდა მე­აქ­ტი­უ­რა? მაგ­რამ არც ის მეს­მის, ადა­მი­ა­ნი თუ გიყ­ვარს, მის­კენ პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი ქალ­მა რა­ტომ არ უნდა გა­დად­გას? ხომ შე­იძ­ლე­ბა, და­ურ­ე­კოს, მე­სი­ჯი მის­წე­როს. ქედ­მა­ღა­ლი არ ვარ, მაგ­რამ არას­დროს არც ერთ ბი­ჭთან არ მი­აქ­ტი­უ­რია. როცა ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას მე­გობ­რო­ბით იწყებ, მის შე­სა­ხებ ბევ­რი რამ იცი. მე და ლადო გაც­ნო­ბი­დან 8 თვე­ში და­ვო­ჯახ­დით.

- ურ­თი­ერ­თო­ბას სა­გულ­და­გუ­ლოდ მა­ლავ­დით...

- არ ვმა­ლავ­დით. უბ­რა­ლოდ, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი იმ დროს მი­რე­კავ­დნენ და მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, თქვენ შო­რის რა ხდე­ბაო? როცა მარ­თლა მხო­ლოდ მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით და რა უნდა მე­პა­სუ­ხა?

- კომ­პრო­მის­ზე ხში­რად მი­დი­ხარ?

- მარ­ტი­ვად ვერ ვთმობ. მინ­და თუ არა, სი­კე­თეც და ბო­რო­ტე­ბაც მა­მახ­სოვ­რდე­ბა. ბოღ­მა ვარ, ალ­ბათ (იცი­ნის).

- და­ა­სა­ხე­ლე დღე, რო­მელ­საც შენი ცხოვ­რე­ბი­დან სი­ა­მოვ­ნე­ბით ამოშ­ლი­დი.

- და­ვა­სა­ხე­ლებ იმ დღეს, როცა ჩვენს ოჯახ­ში ტრა­გე­დია მოხ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, შემ­თხვე­ვი­თო­ბის­გან და­ზღვე­უ­ლი არა­ვინ არის. რამ­დე­ნი წე­ლიც უნდა გა­ვი­დეს, ეს ტკი­ვი­ლი მუდ­მი­ვად დარ­ჩე­ბა.

- ის ბინა გა­ყი­დეთ, არა?

- კი. ბი­ნის გა­ყიდ­ვას მა­ნამ­დეც ვა­პი­რებ­დით.

- გარ­დაც­ვლი­ლის ოჯახ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ?

- რა თქმა უნდა, ლადო მათ ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცევს.

- ლადო ამ­ჟა­მად რას საქ­მი­ა­ნობს?

- უმუ­შე­ვა­რია.

- "სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში თავს მო­ხერ­ხე­ბუ­ლად ვერ გრძნობს, რად­გან ბუ­ნე­ბით მარ­ტო­სუ­ლია".

- არა, რას ამ­ბობ, მარ­ტო რომ ვრჩე­ბი, მე­გობ­რებს, ოჯა­ხის წევ­რებს ვუ­რე­კავ, - მო­დით-მეთ­ქი. მარ­ტო ყოფ­ნა კი - არა, გან­მარ­ტო­ე­ბაც არ მიყ­ვარს, ასეთ დროს ის­ტე­რი­კა მე­მარ­თე­ბა.

- "არას­დროს აგებს ოც­ნე­ბის კოშ­კებს".

- რე­ა­ლის­ტი ვარ. ცაში ფრე­ნა არ მჩვე­ვია.

- "იმ­დე­ნად რე­ა­ლის­ტია, ილუ­ზი­ებს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლიც კი არ ჰყვე­ბა".

- მარ­თა­ლია.

- ეგო­ის­ტი ხარ?

- ვა­ღი­ა­რებ, ცო­ტა­თი ეგო­ის­ტი ვარ.

- "ცვა­ლე­ბა­დი ნიშ­ნე­ბის კა­ტე­გო­რი­ას გა­ნე­კუთ­ვნე­ბა".

- ხა­სი­ა­თი ხში­რად მეცვ­ლება, მაგ­რამ გან­წყო­ბა ყო­ველ­თვის სა­ხე­ზე მა­წე­რია. სიმ­ღე­რის დრო­საც კი რო­მე­ლი­მე ნოტს არას­წო­რად თუ ავი­ღებ ან გი­ორ­გის შე­ეშ­ლე­ბა რა­ი­მე, ეგ­რე­ვე "ვი­ლე­წე­ბი". არ მინ­და შე­ვიმ­ჩნიო, მაგ­რამ თა­მა­ში არ გა­მომ­დის. ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­შიც ასე ვარ. თუ პი­როვ­ნე­ბა არ მომ­წონს, შეხ­ვედ­რის დროს ვერ მი­ვე­სიყ­ვა­რუ­ლე­ბი და ვერ ვე­ტყვი, რომ მისი ნახ­ვა ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და.

- "ჩვე­ვად აქვს, გარ­შე­მო ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი გა­აკ­რი­ტი­კოს".

- უი, არა! ვინ­მე ეგე­თი თუ შემ­ხვდე­ბა, მას ვაკ­რი­ტი­კებ და თა­ვად ეგრე რო­გორ მო­ვიქ­ცე­ვი?!

- როცა სხვა გაკ­რი­ტი­კებს...

- თუ დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლია, ვუს­მენ და ვი­ღებ. სა­სარ­გებ­ლო და­რი­გე­ბე­ბიც მო­მის­მე­ნია. როცა კრი­ტი­კის დროს გა­და­ჭარ­ბე­ბა ხდე­ბა, ასეთ დროს მოს­მე­ნაც კი გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლია.

- "მისი მის­წრა­ფე­ბაა ყვე­ლა­ფე­რი იდე­ა­ლუ­რად ან იდე­ა­ლურ­თან მი­ახ­ლო­ე­ბულ ხა­რისხში აკე­თოს".

- ამი­ტო­მაა, რომ სა­კუ­თარ საქ­მეს სხვას არას­დროს ვან­დობ.

- "ქალ­წუ­ლი ლი­დე­რად არ იბა­დე­ბა".

- მარ­თა­ლია, ლი­დე­რის თვი­სე­ბე­ბი არ მაქვს. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მივ­ხვდი, რომ ჩემ­გან უფ­რო­სი, მმარ­თვე­ლი არას­დროს დად­გე­ბა. რო­გორც კი ხვდე­ბი­ან, რო­გო­რი ხა­სი­ა­თი მაქვს, ჩემი აღა­რა­ფე­რი ეს­მით. ჩემი სი­ტყვა რომ კა­ნო­ნი იყოს, თვა­ლე­ბის ბრი­ა­ლი და სიმ­კაც­რე არ გა­მომ­დის. სა­მა­გი­ე­როდ შე­მიძ­ლია, სამ­სა­ხურ­ში დამ­ლა­გე­ბელს და­ვეხ­მა­რო ია­ტა­კის დაგ­ვა­სა და მო­ხეხ­ვა­ში. უმე­ტეს შემ­თხვე­ვა­ში, ჩემი ეს ხა­სი­ა­თი უკან ცუ­დად მიბ­რუნ­დე­ბა. ჩემს შე­ნიშ­ვნა­საც აღა­რა­ვინ ით­ვა­ლის­წი­ნებს. სა­კუ­თარ თავს ვსაყ­ვე­დუ­რობ: ირი­ნა, ცო­ტა­თი დის­ტან­ცია და­ი­კა­ვე, მეტი სიმ­კაც­რე გა­მო­ი­ჩი­ნე-მეთ­ქი, მაგ­რამ ვერა და ვერ გა­მოვსწორ­დი.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)