Ambebi.ge გთა­ვა­ზობთ სა­ინ­ტე­რე­სო მა­სა­ლებს "პა­ლიტ­რა მე­დი­ის" სხვა­დას­ხვა ბეჭ­დუ­რი გა­მო­ცე­მე­ბის არ­ქი­ვე­ბი­დან. ამ­ჯე­რად წარ­მო­გიდ­გენთ ჟურ­ნალ "გზის" 2002 წლის პუბ­ლი­კა­ცი­ას, რო­მე­ლიც იმ პე­რი­ო­დის გა­მორ­ჩე­ულ მო­ხუც ქალ­ბა­ტონ­ზე მოგ­ვი­თხრობს, რო­მე­ლიც ამ­ბობ­და, რომ მა­მაღ­მერ­თი ეცხა­დე­ბო­და.

***

გად­მო­ცე­მის მი­ხედ­ვით, ერთ-ერთი ბრძო­ლი­დან მობ­რუ­ნე­ბულ, გა­მარ­ჯვე­ბულ თა­მარ მე­ფეს თა­ვი­სი ამა­ლით ხა­შურ­თან ახ­ლოს მდე­ბა­რე მუ­ხე­ბით და­ფა­რულ ად­გი­ლას და­უს­ვე­ნია დაღ­ლილს. მას შემ­დეგ იმ ად­გილს, და­ღა­ლუ­ლა უწო­და ხალ­ხმა. დღეს, ამ ალაგს წმინ­და ღვთის­მშობ­ლის ტა­ძა­რი ამ­შვე­ნებს, რომ­ლის აგე­ბა­ში 87 წლის ცინე გა­გიშ­ვილს მი­უ­ძღვის დიდი წვლი­ლი. სო­ფელ გომ­ში მცხოვ­რე­ბი ეს ქალ­ბა­ტო­ნი, ღვთის მო­ცი­ქულს უწო­დებს თავს და ხმა­მაღ­ლა აცხა­დებს, რომ უკვე 67 წე­ლია, რაც თვით მა­მაღ­მერ­თი ეცხა­დე­ბა ხოლ­მე და მის წყა­ლო­ბით, წი­ნას­წარ იცის, თუ რა მოხ­დე­ბა მო­მა­ვალ­ში სო­ფელ­ში, მას­ზე რას არ ჰყვე­ბი­ან?! ყვე­ლა­ზე ხში­რად, რამ­დე­ნი­მე თვის წინ მომ­ხდარ ამ­ბავს იხ­სე­ნე­ბენ: მის ეზო­ში მსხდა­რი ახალ­გაზ­რდე­ბი ჩვენს რეს­პონ­დენტს სამ­ჯერ გა­უფრ­თხი­ლე­ბია - უბე­დუ­რე­ბა უნდა დატ­რი­ალ­დე­სო, - და მარ­თლაც, გაფრ­თხი­ლე­ბი­დან ორი­ო­დე სა­ა­თის შემ­დეგ, სახ­ლს ძლი­ე­რი ხან­ძა­რი გას­ჩე­ნია... იმა­საც ამ­ბო­ბენ, ეკ­ლე­სი­ის კარ­თან ლოც­ვით რომ და­ემ­ხო­ბა, ისე მძიმ­დე­ბა, რომ ათი კა­ციც ვერ წა­მო­ა­ყე­ნებ­სო... ფაქ­ტია ისიც, რომ მის მიერ ნათ­ქვა­მი ბევ­რი რამ ახ­დე­ნი­ლა, მისი ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით კი უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბუ­ლა.

- წარ­მო­შო­ბით ზნა­უ­რი­დან გახ­ლა­ვართ. თორ­მე­ტი წლი­სა რომ გავ­ხდი, ჩემ­მა ძმამ, რო­მე­ლიც გომ­ში ცხოვ­რობ­და, თა­ვის­თან წა­მიყ­ვა­ნა და 18 წლის ასაკ­ში ჩვენს მე­ზო­ბელს გავ­ყე­ვი ცო­ლად. სახ­ლი არ გვქონ­და, ჩემ­მა ქმარ­მა კი იმ ად­გი­ლი­დან, სა­დაც ახლა წმინ­და ღვთის­მშობ­ლის ტა­ძა­რია, ქვე­ბი წა­მო­ი­ღო - იქ ძა­ლი­ან ბევ­რი ეყა­რა ისე, რომ არა­ვინ იცო­და რისი ან ვისი იყო. სწო­რედ ამ ქვე­ბით ავა­შე­ნეთ სახ­ლი და და­ვი­წყეთ შიგ ცხოვ­რე­ბა, ოთხი შვი­ლი გა­ვა­ჩი­ნე – სამი ქალი და ერთი ვაჟი. ბავ­შვე­ბი და­ბა­დე­ბი­დან ავად­მყო­ფობ­დნენ და ერთ დღე­საც, ოთხი­ვე გა­ურ­კვე­ვე­ლი სე­ნის­გან გარ­და­მეც­ვა­ლა. ერთ კვი­რა­ში მი­ვა­ბა­რე ჩემი შვი­ლე­ბი მი­წას და გამ­წა­რე­ბულ­მა გან­ვაგ­რძე ცხოვ­რე­ბა... ორ წე­ლი­წად­ში, ქალ-ვაჟი შე­მე­ძი­ნა, ცოტა რომ წა­მო­ი­ზარ­დნენ, მა­თაც, გარ­დაც­ვლი­ლე­ბის მსგავ­სად, და­ი­წყეს ავად­მყო­ფო­ბა. მივ­ხვდი, ისი­ნიც მე­ღუ­პე­ბოდ­ნენ და ღვთის­მშობ­ლო­ბა დღეს, ოც­და­ერთ სექ­ტემ­ბერს, მამ­ლით ხელ­ში სახ­ლი­დან იმ ად­გი­ლამ­დე, სა­ი­და­ნაც ქვე­ბი წა­მო­ი­ღო ჩემ­მა ქმარ­მა, ჩქო­ვით ჩა­ვე­დი, მაგ­რამ რომ მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი აღ­ნიშ­ნულ ად­გილს, სა­ში­ნე­ლი მთქნა­რე­ბა ამი­ტყდა, სული შე­მე­ხუ­თა და წინ ნა­ბი­ჯიც ვე­ღარ გა­დავ­დგი. რა­ღას ვი­ზამ­დი?! - უკან გა­მოვ­ბრუნ­დი, სა­ღა­მოს კი, ისევ წა­ვე­დი და როცა იმ ად­გი­ლამ­დე მი­ვე­დი, უეც­რად თვალთ და­მიბ­ნელ­და და ჩა­მეს­მა თვით წმინ­და ღვთის­მშობ­ლის ხმა, რო­მე­ლიც ჩემი ოჯა­ხის უბე­დუ­რე­ბა­ში ჩემს ქმარს ადა­ნა­შა­უ­ლებ­და, - რად­გან მისი სამ­ფლო­ბე­ლო­დან წა­მო­ი­ღო ქვე­ბი - და სას­წრა­ფოდ მათ უკან დაბ­რუ­ნე­ბას მო­ი­თხოვ­და... მარ­თლაც, ორი­ო­დე დღე­ში დავ­შა­ლეთ სახ­ლი და ქვე­ბი პირ­ვან­დელ ად­გი­ლას და­ვაბ­რუ­ნეთ. ბავ­შვე­ბი გა­მო­ჯან­მრთელ­დნენ. ამ ამ­ბი­დან ერთი-ორი კვი­რის შემ­დგე, კვლავ ჩა­მეს­მა ის ხმა, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად მთხოვ­და - სახ­ლი ამი­შე­ნეო. და­ვი­ა­რე სო­ფე­ლი, ავაგ­რო­ვე ფული და ხალ­ხის დახ­მა­რე­ბით, ავა­შე­ნეთ ტა­ძა­რი, რომ­ლის მომ­ვლე­ლად წმინ­და ღვთის­მშო­ბელ­მა მე და­მა­ყე­ნა და იმ დღი­დან მისი მო­ცი­ქუ­ლი გავ­ხდი. მო­ვაგ­რო­ვე ხა­ტე­ბი, ზოგი ხალ­ხმა გად­მომ­ცა, ზო­გიც ვი­ყი­დე, შე­ვი­ტა­ნე ტა­ძარ­ში და არ გა­ვი­დო­და დღე, ხუთი-ექ­ვსი სა­ა­თი რომ არ გა­მე­ტა­რე­ბი­ნა შიგ.

- თქვენ­ზე ამ­ბო­ბენ, წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბა შე­უძ­ლი­აო...

- მარ­თლა შე­მიძ­ლია. თუმ­ცა, ის, რა­საც მე ვამ­ბობ, მხო­ლოდ პა­სუ­ხია - ამ პა­სუხს წმინ­და­ნე­ბი შთა­მა­გო­ნე­ბენ, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან ხში­რად მე­ცხა­დე­ბი­ან, მაგ­რამ მათ სა­ხეს ვერ ვხე­დავ და არც არა­სო­დეს და­მი­ნა­ხავს; მხო­ლოდ ხმა მეს­მის მათი, თა­ნაც, სხვა­დას­ხვა წმინ­და­ნი მე­ცხა­დე­ბა ხოლ­მე – ხან ჯვრის, ხან გე­რის, წმინ­და ბარ­ბა­რეს, ატო­ცის, და­ნა­კოშ­კა­რის, ნათ­ლის­მცემ­ლის, სვე­ტი­ცხოვ­ლის და ა.შ. უფრო ხში­რად, გერი მე­ცხა­დე­ბა ხოლ­მე. მან­ვე მას­წავ­ლა ლოც­ვა და დღემ­დე მეხ­მა­რე­ბა იმა­ში, რომ გა­ვა­თა­ვი­სუფ­ლო ხალ­ხი ში­შის, ავი თვა­ლი­სა თუ ავი ან­გე­ლო­ზი­სა­გან.

- რო­დის შე­ვუ­ლო­ცეთ პირ­ვე­ლად და შე­ლოც­ვის გარ­და, რა­ი­მე სხვა ხერ­ხს თუ მი­მარ­თავთ?

- წმინ­და ღვთის­მშობ­ლის გა­მო­ცხა­დე­ბის შემ­დგე, გე­რის წმინ­და გი­ორ­გი გა­მო­მე­ცხა­და და მი­თხრა, რომ იმ ლოც­ვით უნდა მეხ­სნა ხალ­ხი, რო­მე­ლიც მან სამ­ჯერ გა­მი­მე­ო­რა და უკვე ვი­ცო­დი. პირ­ვე­ლად ჩემს მე­ზო­ბელს შე­ვუ­ლო­ცე; იგი ჩხუბს შეს­წრე­ბია და ძა­ლი­ან შე­ში­ნე­ბუ­ლი იყო, მაგ­რამ როცა შე­ვუ­ლო­ცე, სა­მუ­და­მოდ გა­თა­ვი­სუფ­ლდა ში­ში­სა­გან. შე­ლოც­ვი­სას სა­ჭი­როა უბა­რი წყა­ლი და ნახ­ში­რი; შე­სა­ლო­ცად მო­სულს მო­აქვს უხ­მა­რი მა­ი­სუ­რი, რო­მელ­ზეც შე­ვუ­ლო­ცავ და სამი დღე-ღამე უნდა ატა­როს, სვას დი­ლით უზ­მო­ზე უბა­რი წყა­ლი. თუ რა მი­ზე­ზით იტან­ჯე­ბა ჩემ­თან მო­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, ამას მე ერთ-ერთი წმინ­და­ნი მე­უბ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც შე­ლოც­ვის დროს ჩემ­თან არის. მე­უბ­ნე­ბა ასე­ვე, რომ თუ სა­ლო­ცა­ვის გა­ნა­წყე­ნე­ბის მი­ზე­ზით არის ადა­მი­ა­ნი ცუ­დად, მან უნდა ჩა­იყ­ვა­ნოს იმ სა­ლო­ცავ­ში შე­სა­წი­რი, ჩა­ი­ტა­ნოს თა­ვი­სი სიგ­რძის სან­თე­ლი და სთხო­ვოს პა­ტი­ე­ბა. მა­შინ კი რო­დე­საც სახ­ლში ჩა­სახ­ლე­ბუ­ლი ავი ან­გე­ლო­ზე­ბის გამო მო­დის ჩემ­თან, ფუ­ძის კე­თილ ან­გე­ლო­ზებს ვთხოვ, მო­იბ­რუ­ნონ გული ამ ოჯახ­ზე და გან­დევ­ნონ ავი სუ­ლე­ბი. შემ­დეგ სახ­ლის კუ­თხე­ე­ბი აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ი­ნა­მოს ნა­კურ­თხი წყლით. და­ინ­თოს სან­თე­ლი და წა­ი­კი­თხოს ლოც­ვე­ბი.

- ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი თუ გა­კი­თხავ­დათ და ახ­ლაც თუ მო­დი­ან და­ა­ვა­დე­ბუ­ლე­ბი?

- ადრე, სა­ხე­ლი რომ გა­მი­ვარ­და, უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მა­კი­თხავ­და, უზარ­მა­ზა­რი რი­გე­ბი მედ­გა. მა­კი­თხავ­დნენ სა­ქარ­თვე­ლოს თით­ქმის ყვე­ლა კუ­თხი­დან. დღე­საც მო­დი­ან, მაგ­რამ ისე ხში­რად აღარ. ზოგი ფიქ­რობს, შემ­ლო­ცა­ვი რომ ვარ, ეს მკრე­ხე­ლო­ბაა. მე არ ვა­კე­თებ სა­ზი­ა­ნო საქ­მეს მე ხომ ღვთის ნე­ბის აღმსრუ­ლე­ბე­ლი ვარ.

- თქვე­ნი ლოც­ვა ყო­ველ­თვის და­დე­ბი­თი შე­დე­გით მთავ­რდე­ბო­და?

- დიახ. თუმ­ცა, ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა ზო­გი­ერ­თი ადა­მი­ა­ნის მორ­ჩე­ნა გამ­ჭირ­ვე­ბია და ბევ­რჯერ და­მი­ბა­რე­ბია, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დამ­თავ­რე­ბუ­ლა იმ წმინ­და­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბით, რომ­ლე­ბიც მე მა­მოქ­მე­დე­ბენ.

- წი­ნას­წარ თუ გრძნობთ მათ გა­მო­ჩე­ნას?

- როდი მო­მა­კი­თხა­ვენ, არა­სო­დეს ვიცი; მო­დი­ან მა­შინ, როცა თვი­თონ ჩათ­ვლი­ან ამას სა­ჭი­როდ. ერთხელ მთე­ლი წე­ლი­წა­დი არ გა­მო­ჩე­ნი­ლან, ვი­ფიქ­რე - ალ­ბათ რა­ი­მე ვა­წყე­ნი­ნე-მეთ­ქი და ლოც­ვა­ში ვა­თენ-ვა­ღა­მებ­დი ტა­ძარ­ში. როცა მო­მევ­ლინ­ნენ და ვკი­თხე – რად და­იგ­ვი­ა­ნეთ-მეთ­ქი? - ჩვენ, ჩვე­ნი დრო გვაქ­ვსო, - მი­პა­სუ­ხეს. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, ორი-სამი თვით არ გა­მო­ჩე­ნი­ლან, ზოგ­ჯერ კი - ყო­ველ­დღე მე­ცხა­დე­ბი­ან. ერთხელ, ზუს­ტად აღარ მახ­სოვს, რო­მელ წელს, ღა­მით ვნა­ხე სიზ­მა­რი: კაცი მო­ვი­და ჩემთნა და მი­თხრა – გა­რეთ გა­მომ­ყე­ვიო, რომ გა­ვე­დი, - ერთხელ მე და­ვიყ­ვი­რებ, სამ­ჯერ შენო, - მი­თხრა; როცა და­ვიყ­ვი­რე და გავ­ჩუმ­დი, შე­მომ­ხე­და და სამ­ჯრე ხმა­მაღ­ლა გა­ი­მე­ო­რა: "ღვთის საღ­მრთო, ღვთის საღ­მრთო, ღვთის საღ­მრთო, მა­ის­ში, მა­ის­ში, მა­ის­ში", - და გაქ­რა. იგი თვით მა­მაღ­მერ­თი იყო, ეს კი იმას ნიშ­ნავ­და, რომ სო­ფელს უნდა აეგ­რო­ვე­ბი­ნა ერ­თი­ა­ნად ფქვი­ლი, ღვი­ნო, საკ­ლა­ვი და ტა­ძარ­თან მი­ერ­თმია მის­თვის მა­ის­ში. მხო­ლოდ ქა­ლებ­მა გა­ა­კე­თეს ეს, მან კი არ მი­ი­ღო, გან­რის­ხდა და თქვა: მე ჯერ კაცი შევ­ქმე­ნი და სად არი­ან ისი­ნიო?.. ამას დღემ­დე ვი­მე­ო­რებ, ხალ­ხი კი ალ­ბათ სუ­ლე­ლად მთვლის...

- მა­შინ, როცა თქვენ ამ საქ­მი­ა­ნო­ბას ეწე­ო­დით, კო­მუ­ნის­ტუ­რი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა არ გა­ვიწ­რო­ებ­დათ?

- მარ­თლაც, მა­შინ, როცა ეკ­ლე­სია იდევ­ნე­ბო­და, მე ხალ­ხში ღვთის მსა­ხუ­რე­ბას ვქა­და­გებ­დი, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, არა­ნა­ი­რი ხე­ლის შეშ­ლა არ მიგ­რძნია. როცა ტაძ­რის აშე­ნე­ბა და­ვი­სა­ხე მიზ­ნად, ამის შე­სა­ხებ ჩვე­ნი სოფ­ლის იმ­ჟა­მინ­დელ თავ­მჯდო­მა­რეს ვუ­თხა­რი. ის დამ­თან­ხმდა და ყვე­ლა­ნა­ი­რად ხე­ლიც შე­მი­წყო. უკვე ოთხი შვი­ლის დედა ვი­ყა­ვი (მე­ო­რე ქმარ­თან კი­დევ ორი შვი­ლი შე­მე­ძი­ნა), ვა­ჟიშ­ვი­ლის ოჯახ­ში ვცხოვ­რობ­დი, რო­მელ­საც შე­ე­შინ­და და მთხო­ვა, ხელი ამე­ღო ჩემს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე. არც იმ­ჟა­მად უკვე აგე­ბულ ტა­ძარ­ში მევ­ლო და არც მე­ლო­ცა... გა­ვუ­ნა­წყენ­დი და ხმას აღარ ვცემ­დი კარ­გა ხნის მან­ძილ­ზე. შემ­დეგ ჩემ­მა ვაჟ­მა ავად­მყო­ფო­ბა და­ი­წყო. რო­დე­საც სენი ძლი­ერ მო­ე­რია, და­ემ­ხო ხა­ტე­ბის წინ, პა­ტი­ე­ბა სთხო­ვა და დაჰ­პირ­და, რომ ხელს აღა­რა­სო­დეს შე­მიშ­ლი­და, რაც პირ­ნათ­ლად შე­ას­რუ­ლა და გა­მო­ჯან­მრთელ­და კი­დეც. სულ ეს იყო და ეს - სხვა, ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო არა­ფე­რი გა­დამ­ხდე­ნია; ხალ­ხიც ჩუ­მად მომ­ყვე­ბო­და.

- თქვენ­თან მო­სარ­ჩე­ნად მო­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გარ­და კი­დევ რაზე სა­უბ­რობთ ხოლ­მე წმინ­და­ნებ­თან?

- ვსა­უბ­რობთ ძი­რი­თა­დად მსოფ­ლი­ოს ამ­ბე­ბის შე­სა­ხებ; ისი­ნი მო­მა­ვალ­ზე მე­სა­უბ­რე­ბი­ან და რაც უთ­ქვამთ, ყვე­ლა­ფე­რი ნელ-ნელა სრულ­დე­ბა. ისი­ნი ზო­გა­დად ამ­ბობ­დნენ: ძმა - ძმას არ და­ინ­დობს და ქვე­ყა­ნა – ქვე­ყა­ნა­სო, კა­ცობ­რი­ო­ბა მი­აღ­წევს პროგ­რესს, რო­მე­ლიც სა­ზი­ა­ნოდ და­უბ­რუნ­დე­ბაო. აბა და­უკ­ვირ­დით, თუ ასე არ ხდე­ბა.

- თუ ახდა წარ­სულ­ში მათი წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბა­ნი და რას ამ­ბო­ბენ მო­მა­ვალ­ზე?

- ერთი წლის წინ მი­თხრეს: ერთ დიდ სა­ხელ­მწი­ფო­ში უამ­რა­ვი ხალ­ხი და­ი­ღუ­პე­ბა ადა­მი­ა­ნის მი­ზე­ზი­თო, რას­ცა ომი მოჰ­ყვე­ბა, კარ­გა ხანს და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი ომი, რო­მელ­საც კვლავ ბევ­რი სი­ცო­ცხლე შე­ე­წი­რე­ბაო... აბა, გა­იხ­სე­ნეთ, გა­სუ­ლი წლის 11 სექ­ტემ­ბე­რი... ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ზე მი­თხრეს, სტი­ქი­უ­რი უბე­დუ­რე­ბა მოხ­დე­ბა. კი­დევ მი­თხრეს, - სექ­ტე­ბი მომ­რავ­ლდე­ბა, რაც ხალ­ხის რე­ლი­გი­ურ ცნო­ბი­ე­რე­ბას და­ე­მუქ­რე­ბა, თუმ­ცა, თვი­თონ ხალ­ხი­ვე გა­უს­წორ­დე­ბა მათო. ისიც მი­თხრეს, მთავ­რო­ბა ნელ-ნელა და­იშ­ლე­ბა ში­ნა­აშ­ლი­ლო­ბის გამო... სა­მო­მავ­ლოდ კი, რაც ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, - ისი­ნი ამ­ბო­ბენ, რომ მსოფ­ლი­ო­ში მხო­ლოდ ერთი სა­ხელ­მწი­ფო დარ­ჩე­ბა, რო­მელ­საც ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა შე­უ­ერ­თდე­ბა და იგი გა­ნა­გებს ყვე­ლას – ეს იქ­ნე­ბა ძლი­ე­რი და უზარ­მა­ზა­რი სა­ხელ­მწი­ფო, რომ­ლის მეშ­ვე­ო­ბი­თაც მსოფ­ლი­ო­ში მშვი­დი, ბედ­ნი­ე­რი ცხოვ­რე­ბა დამ­ყარ­დე­ბაო...

- რად­გან სექ­ტებს შე­ე­ხეთ, გვი­თხა­რით, რას გე­უბ­ნე­ბი­ან რე­ლი­გი­ურ დაჯ­გუ­ფე­ბებ­ზე?

- ეკ­ლე­სი­ი­სა და სან­თლის უარ­ყო­ფა და­უშ­ვე­ბე­ლია. და­უშ­ვე­ბე­ლია ლოც­ვის გა­რე­შე ქრის­ტი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი; სხვაგ­ვა­რად, ხმას ვერ მი­აწ­ვდენ უფალს და თუ მისი მფარ­ვე­ლო­ბა არ გექ­ნე­ბა, მა­შინ გან­წი­რუ­ლი ხარ. ისი­ნი სექ­ტებ­ზე სა­შინ­ლად რის­ხდე­ბი­ან, გან­სა­კუთ­რე­ბით ასე მომ­რავ­ლე­ბულ იე­ღო­ვე­ლებ­ზე და მე, სას­ტი­კად მიკ­რძა­ლა­ვენ მათ­თან სი­ახ­ლო­ვეს. ამ­ბო­ბენ - აგ­რე­სი­ის გა­რე­შე, მშვი­დად უნდა მოგ­ვარ­დეს ჭეშ­მა­რი­ტი რე­ლი­გი­ის დამ­ყა­რე­ბაო. თუ სა­ჭი­რო გახ­დე­ბა და არის კი­დეც, დავჯგუფ­დეთ მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ხალ­ხი, შე­მო­ვი­ა­როთ ქვე­ყა­ნა და გა­ვავ­რცე­ლოთ ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი რე­ლი­გია ისე, რო­გორც ეს ერთხელ წმინ­და ნი­ნომ გა­ა­კე­თა. ვა­ჯო­ბოთ სექ­ტან­ტებს სიმ­რავ­ლით და მა­შინ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა, თუ შინ აუ­ღელ­ვებ­ლად ვის­ხდე­ბით, ისი­ნი დაგ­ვძლე­ვენ და ღმერ­თმა ნუ ქნას მათი გა­მარ­ჯვე­ბა... ვაი, რომ და­ვუძ­ლურ­დი და აღა­რა­ფე­რი შე­მიძ­ლია, თო­რემ უწინ­დე­ლი­ვით ვი­ქა­და­გებ­დი ხალ­ხში ღვთის მსა­ხუ­რე­ბას.

- რო­გორ უნდა იქ­ცე­ო­დეს ჭეშ­მა­რი­ტი ქრის­ტი­ა­ნი, რას მო­ი­თხო­ვენ ისი­ნი?

- ლოც­ვი­სას არ შე­იძ­ლე­ბა ვახ­სე­ნოთ სი­ტყვე­ბი: "შენი ჭი­რი­მე, უფა­ლო, უფა­ლო, გე­ნაც­ვა­ლე"; უნდა ვა­დი­დოთ იგი და ლოც­ვა და­ვი­წყოთ ასე: "დი­დე­ბა უფალს"... უნდა ვი­ა­როთ ეკ­ლე­სი­ა­ში, და­ვან­თოთ სან­თე­ლი და გულ­წრფე­ლად მო­ვი­ნა­ნი­ოთ ყო­ველ­გვა­რი ცოდ­ვა.

- პი­რა­დად თქვენ­თვის, თუ გა­უ­წე­ვი­ათ წმინ­და­ნებს დახ­მა­რე­ბა?

- ოთხი შვი­ლი და უამ­რა­ვი შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს, მათი დახ­მა­რე­ბი­თა და მფარ­ვე­ლო­ბით ყვე­ლა­ნი კარ­გად მყვა­ნან - ამა­ზე მეტი რა უნდა მინ­დო­დეს?! რომ არა უფა­ლი ჩვე­ნი, ალ­ბათ ჩემი ძვა­ლიც აღარ იქ­ნე­ბო­და, რად­გან გუ­ლით ავად­მყო­ფი ვარ და ისი­ნი მა­ცო­ცხლე­ბენ. არა­სო­დეს, არც ექი­მის­თვის მი­მი­მარ­თავს და რაც წა­მა­ლი მი­მი­ღია. 87 წელი კი ვი­ცო­ცხლე.

- ახლა თუ აგ­რძე­ლებთ თქვენს საქ­მი­ა­ნო­ბას?

- ახლა მოვ­ხუც­დი და სი­ა­რუ­ლი მი­ჭირს, ვინც შე­სა­ლო­ცად მო­დის, ვღე­ბუ­ლობ, მაგ­რამ ტა­ძარ­ში ხში­რად ვე­ღარ დავ­დი­ვარ. რამ­დე­ნი­მე თვეა ხა­შუ­რი­დან მღვდე­ლი და­დის და წირ­ვებს ატა­რებს. მე მხო­ლოდ მა­შინ დავ­დი­ვარ ტა­ძარ­ში, როცა სა­დღე­სას­წა­უ­ლო დღე­ე­ბია, მაგ­რამ სახ­ლში მა­ინც ვას­რუ­ლებ წმინ­და წე­სებს - მაქვს სპე­ცი­ა­ლუ­რი კუ­თხე, სა­დაც ყვე­ლა წმინ­და­ნის ხატი ას­ვე­ნია და ყო­ველ დილა-სა­ღა­მოს, სან­თე­ლან­თე­ბუ­ლი ვლო­ცუ­ლობ, რო­გორც ჩემი ოჯა­ხის­თვის, ისე ჩემი ქვეყ­ნი­სა და სა­ერ­თოდ, კა­ცობ­რი­ო­ბი­სათ­ვის.

დი­ა­ნა ჭან­კო­ტა­ზე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#19 9.05.2002