მორწმუნეებს სულაც არ ეეჭვებათ, რომ იესო ქრისტეს სუდარა რეალურად არსებობდა. მას ყველა კანონიკურ ტექსტში მოიხსენიებენ. განა ეს არ არის მთავარი მტკიცებულება?
მარკოზის სახარებაში ნათქვამია: "მოვიდა იოსებ არიმათიელი, მრჩეველთა გამოჩენილი წევრი, რომელიც თავადაც მოელოდა ღვთის სასუფეველს. თამამად შევიდა პილატესთან და გამოითხოვა იესოს გვამი. პილატემ... აჩუქა იოსებს გვამი... მან იყიდა ტილო, გარდამოხსნა იგი, შემოახვია ტილო და დაასვენა სამარხში, რომელიც კლდეში იყო ნაკვეთი, და ლოდი მიაგორა სამარხის კარზე" (თავი 15 (43; 45; 46).
სასწაულია, მაგრამ ჩვენ საფუძვლიანად შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ სუდარამ, რომელშიც იოსებმა და ნიკოდემოსმა, იესოს მიმდევრებმა, ქრისტეს სხეული დაკრძალეს, ჩვენს დღეებამდე მოაღწია. ტურინის სუდარა კაცობრიობის ისტორიის ყველაზე მისტიკურ და იდუმალ რელიკვიადაა აღიარებული. მან სახელწოდება ქალაქ ტურინის მიხედვით მიიღო და წმინდა იოანე ნათლისმცემლის (სან ჯოვანი ბატისტა) საკათედრო ტაძარში ინახება.
ეს ქსოვილი მოოქროსფრო-მოყვითალო ფერისაა. მისი სიგრძე 437 სმ, სიგანე - 111 სმ, ხოლო წონა - 2,25 კგ. სუდარაზე ცხადად ჩანს ადამიანის სხეულის ორმაგი გამოსახულება. ის აბრეშუმის ტილოს ქსოვილს წარმოადგენს, რომელიც ზიგზაგისებური ქსოვის ხელის ტექნიკითაა შესრულებული. ქსოვილის წარმოების ეს მეთოდი ანტიკური ხანიდანაა ცნობილი. ითვლება, რომ ქსოვილის ამ ნაჭერში იყო გახვეული ქრისტეს სხეული დაკრძალვისას.
ლეგენდებისა და გადმოცემების ხანა
სუდარის უტყუარი ისტორია დაახლოებით 650 წელს ითვლის, მაგრამ მას ლეგენდებისა და გადმოცემების ხანგრძლივი პერიოდი უძღვის წინ. ითვლება, რომ ხელთუქმნელი ნიმუში გარკვეულ ხანს მოციქულ პეტრესთან ინახებოდა, შემდეგ კი ხელიდან ხელში, მოწაფიდან მოწაფეს გადაეცემოდა. ქრისტიანობის განდიდების შემდეგ, ბიზანტიელი იმპერატორ ფეოდოს II-ის დამ, წმინდა პულჰერიამ, 436 წელს სუდარა კონსტანტინოპოლთან ახლოს მდებარე ერთ-ერთ ბაზილიკაში მოათავსა. შემდეგ, თავის წერილში სარაგოსელი ეპისკოპოსი, უწმინდესი ბრაულინი მოიხსენიებდა, 640 წელს - გალელი ეპისკოპოსი, არნულფი, ხოლო IX ს-ში - ეპიფანე მონაკო. შემოინახა იმპერატორ ალექსი კომნენის წერილიც, რომელშიც ის იტყობინება, რომ მხსნელის რელიკვიებს შორის მასთან ინახება აღდგომის შემდეგ სამარხში ნაპოვნი სუდარა.
"გასისხლიანებული სუდარის" შესახებ ცნობები, ისლანდიური მონასტრის წინამძღვარ, ნიკოლაუს სომუნდარსენთანაც (1137 წ) ინახება. ტირელი ეპისკოპოსი ვილჰელმის მოწმობით, 1171 წელს იმპერატორმა ემანუილ კომნინმა მას და იერუსალიმის მეფე ამორი I-ს უჩვენა ქრისტეს წმინდა რელიკვია, რომელიც მაშინ კონსტანტინოპოლის ბუკოლეონის ბაზილიკაში ინახებოდა.
დამატებით ცნობილია, რომ ჯვაროსნების მიერ კონსტანტინოპოლის დალაშქვრამდე, 1204 წელს სუდარა წმინდა სოფიის ტაძარში ინახებოდა. აქ ის თაყვანისცემისთვის ყოველ ვნების პარასკევს გამოიფინებოდა. 1200 წელს, რელიკვია მოსალოცად წასულმა, მომავალმა არქიეპისკოპოსმა, ანტონ ნოვგოროდელმაც იხილა. მისი მოწმობის თანახმად, სუდარა სოფიის ტაძრის საკურთხევლის თავზე ეკიდა.
ერთი წლის შემდეგ, საიმპერატორო გვარდიის ამბოხების დროს, ტაძარში ხანძარი გაჩნდა. რელიკვიის მცველმა, ნიკოლაუს მაზარიტმა, თავისი მჭევრმეტყველებით ამბოხებულების შეჩერება შეძლო და სუდარა ცეცხლისგან იხსნა. ის ირწმუნებოდა, რომ დაკრძალვის დროინდელი უფლის ჭრილობები კვლავაც აფრქვევდა ნელსაცხებელთა კეთილსურნელებას.
კონსტანტინოპოლის აღების შემდეგ, მეოთხე ჯვაროსნული ლაშქრობის დროს სუდარა გაქრა. ჟამთა აღმწერელმა, რობერ დე კლარიმ დაწერა ამის თაობაზე, რომ "არც არავინ - იქნებოდა ეს ბერძენი თუ ფრანკი - აღარ იცოდა, რა ბედი ეწია სუდარას ქალაქის დარბევისა და ძარცვის შემდეგ". ის მხოლოდ 150 წლის მერე, საფრანგეთში გამოჩნდა.
რელიკვიის შეძენა
ვინმე გრაფმა, ჟოფრე (ჟოფრუა) დე შარნიმ 1353 წელს განაცხადა, რომ ქრისტეს სუდარა მასთან ინახებოდა და რელიკვია ადგილობრივ ეკლესიას გადასცა. თუმცა რატომღაც ვერ შეძლო ან არ ისურვა აეხსნა, როგორ მოიპოვა იგი. ამის საფუძველზე წარმოიშვა აზრი, რომ სუდარას, მთელი ამ წლების მანძილზე, საიდუმლოდ ტამპლიერების ორდენი ინახავდა, რომელიც თაყვანს სცემდა. მაგრამ ორდენი 1312 წელს დაიშალა და მრავალი ტამპლიერი რაინდი სიკვდილით დასაჯეს. ამიტომაც, ამ ვერსიის დამადასტურებელი არანაირი მტკიცებულება არ არსებობს. ქრონიკები იტყობინებიან, რომ ბიზანტიის დალაშქვრაში რაინდი დე შარნიც მონაწილეობდა. ამ ცნობებზე დაყრდნობით, შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ მისმა შთამომავლობამ სუდარა ტამპლიერების დევნილობის წლებში გადაინახა და მასზე მსოფლიოს მხოლოდ მაშინ აუწყა, როცა საფრთხემ ჩაიარა. ასე იყო თუ ისე, შარნის სახელი სამუდამოდ დაუკავშირდა სიწმინდეს.
1389 წელს, შარნის შვილმა რელიკვია სპეციალურ კიდობანში ჩაასვენა და რომის პაპისთვის მიცემული პირობის თანახმად, საკუთარ სამფლობელოში, საგანგებოდ აშენებულ სამლოცველოში (პარიზთან ახლოს) დაასვენა. თუმცა ადგილობრივმა ეპისკოპოსმა, პიერ დ"არსიმ განაცხადა, რომ მოცემული რელიკვია "ადამიანის ხელით შექმნილი" იყო. ერთი წლის შემდეგ, 1390 წელს პაპმა კლიმენტ VII-მ გამოიტანა ვერდიქტი: სუდარის ეკლესიაში გამოფენა შესაძლებელია, მაგრამ ამასთან ისიც უნდა იყოს განმარტებული, რომ ის მხატვრული კვლავწარმოების ნიმუშია და ამდენად, ხატის მნიშვნელობას ატარებს. მან ვერ შეძლო სახალხოდ დაემტკიცებინა რელიკვიის ნამდვილობა ან სიყალბე.
1452 წელს, გრაფის შვილიშვილმა, მარგარიტა შარნიმ, სუდარა ჰერცოგ ლუდოვიკო I სავოიელს მიჰყიდა, რომელმაც ის ფრანგულ ქალაქ შამბერის ეკლესიაში განათავსა. იქ რელიკვია სერიოზულად დაზიანდა 1532 წელს გაჩენილი ხანძრის დროს. მალე ჰერცოგის შთამომავლებმა ტურინის მარკგრაფობის წოდება მიიღეს და 1578 წლიდან დღემდე სპეციალურ კიდობანში მოთავსებული რელიკვია სწორედ ტურინში ინახება.
1981 წელს იტალიის უკანასკნელმა მეფემ, უმბერტო II სავოიელმა, რომელიც დევნილობაში შვეიცარიაში იმყოფებოდა, ხელი მოაწერა ბრძანებას, რომლის თანახმადაც, სუდარა ვატიკანს უნდა გადასცემოდა.
რელიკვიას ისეთივე რთული ბედი ხვდა წილად, როგორიც ქრისტესა და მთელ საქრისტიანოს: ის ხან დაიკარგა, ხან საიდუმლოდ ინახებოდა; რამდენჯერმე ხანძარს გადაურჩა; რამდენჯერმე გაურეცხავთ და ზეთში გამოუხარშავთ კიდეც, მაგრამ გამოსახულება მაინც არ გამქრალა.
ჰიპოთეზები ხელთუქმნელ გამოსახულებაზე
სუდარაზე უფლის სახის გამოსახულების არსებობის შესახებ ჩვენს დრომდე მოღწეული პირველი ცნობები X საუკუნით თარიღდება. ის არქიდიაკონ გრიგორიუსს ეკუთვნის, რომელიც კონსტანტინოპოლის წმინდა სოფიის ტაძარში მსახურებდა. მან ივარაუდა, რომ ხელთუქმნელი გამოსახულება გაჩნდა ქრისტეს სახეზე სიკვდილის დადგომის შემდგომი აორთქლების მიზეზით. თუმცა გაურკვეველია, რა ესმოდა მას ამ მოვლენასთან დაკავშირებით.
დღეისათვის ათობით თეორია არსებობს. ისინი ოთხ ჯგუფად შეიძლება დაიყოს: სუდარა - როგორც მხატვრის ოსტატობის რეზულტატი; პირდაპირი კონტაქტი ობიექტთან; დიფუზიური ან რადიაციული პროცესები.
XX საუკუნის მანძილზე ეს ჰიპოთეზები მრავალმხრივ გადამოწმდა თეორიული და ექსპერიმენტული გამოკვლევებით. დამტკიცდა, რომ საკონტაქტო მექანიზმებს და მხატვრის ხელს შეუძლია გამოსახოს ობიექტის უფაქიზესი დეტალები, მაგრამ არ ძალუძს შექმნას სახე, გამუქებული ადგილების ინტენსივობა, რომელიც გადმოსცემდა მანძილს ქსოვილსა და ობიექტს შორის. მეორე მხრივ, ეს შეუძლია დიფუზიურ და რადიაციულ პროცესებს, მაგრამ ისინი ვერ გამოსახავს ნახატს, რომელიც დეტალებს ისეთი სიზუსტით გადმოსცემს, როგორც ეს სუდარაზეა მოცემული.
ამგვარად, მეცნიერები იმ დასკვნამდე მივიდნენ, რომ გამოსახულება სელის ქსოვილზე ისეთ მახასიათებლებს ფლობს, რომლის ახსნაც შეუძლებელია წამოყენებული თეორიებით. ყველა ეს მახასიათებელი ეფუძნებოდა ფაქტორებს, რომლებიც ქსოვილზე მხოლოდ ბუნებრივი გზით შეიძლებოდა ასახულიყო. ამ ყველაფრის ახსნა მეცნიერებას ჯერჯერობით არ ძალუძს.
სამეცნიერო სამყარო გაიყო: მკლევართა ერთი ნაწილი მიიჩნევს, რომ ამ ზემოქმედების პირველწყარო ბუნებრივი წარმოშობისაა; მეორენი პირიქით, ვარაუდობენ, რომ ის რაღაც ზებუნებრივი მოვლენის შედეგად გვევლინება, ისევე, როგორც ქრისტეს აღდგომა. ისინი ამტკიცებენ, რომ ამგვარი გამოსახულების მისაღებად, ობიექტზე იმაზე მეტი სინათლის ნაკადი იქნებოდა საჭირო, ვიდრე ეს ატომური აფეთქებისას ხდება... თანაც, მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ თვითონ ქსოვილი ამ დროს არ დაიწვება! მაგრამ არც ერთი გონიერი ადამიანი არ დაიწყებს საუბარს ატომური გამოსხივების შესახებ ქრისტეს ეპოქაში...
ჩატარებულ გამოკვლევებს თითქოს იმ დასკვნამდე მივყავართ, რომ მეორე მოსაზრება მართებულია. ხომ უკვე დამტკიცდა, რომ ეს უცნობი ფაქტორი არ ექვემდებარება დიფუზიურ და სინათლის გავრცელების ფიზიკურ კანონებს.
სად იმალება ტილო?
2009 წელს მსოფლიო მორიგმა სენსაციამ მოიცვა: ამერიკელმა მეცნიერებმა განაცხადეს, რომ ტურინის სუდარა შექმნილი იყო... ლეონარდო და ვინჩის მიერ! მათი აზრით, მხატვარმა ქსოვილზე საკუთარი გამოსახულება გადაიტანა და გამოიყენა ტექნიკა, რომელიც ფოტოს ბეჭდვის ტექნიკის წინასახედ უნდა ვიგულისხმოთ.
ეს ვერსია პირველად ნიუ-იორკელმა მხატვარმა ლილიან შვარცმა გამოთქვა. სენსაციის დაბადების ბიძგად კი იქცა დასკვნები, რომლებიც რელიკვიის დათარიღებასთან დაკავშირებით იყო გამოთქმული.
1988 წელს ვატიკანმა ნება დართო მეცნიერებს, მოეჭრათ სუდარისთვის პატარა ნაჭერი, დაახლოებით 7სმ. ის გაიყო და გადაეცა სამ დამოუკიდებელ - ამერიკულ, ბრიტანულ და შვეიცარიულ ლაბორატორიებს.
რადიონახშირბადულმა ანალიზმა უჩვენა, რომ სუდარა დამზადებული იყო 1275-დან 1381 წლამდე პერიოდში და მაშასადამე, არ იყო ნამდვილი. ამ მოულოდნელმა აღმოჩენამ სერიოზულად დააზარალა ქრისტიანული სიწმინდეებისადმი რწმენა. გაჩნდა ვერსია, რომ სუდარის ნამდვილი შემქმნელი იტალიელი გენიოსი, XV ს-ში მცხოვრები და ვინჩი იყო, ხოლო რელიკვიისთვის მეტი დამაჯერებლობა რომ მიეცა, ორი საუკუნის წინანდელი ქსოვილი გამოიყენა.
მაგრამ რომელი წესით შეეძლო ლეონარდოს სუდარის შექმნა? მეცნიერები ამაზე პასუხობენ: კამერა-ობსკურის მეშვეობით. თავიდან მან საკუთარი თავი გამოძერწა. შემდეგ, ბნელ ოთახში თარგზე გადაჭიმა ტილო, რომელიც ვერცხლის სულფატით იყო გაჟღენთილი. ამან სინათლისადმი მგრძნობელობა იმგვარად მიანიჭა როგორც ფოტოფირს. ერთ კედელში ოსტატმა პატარა ხვრელი გააკეთა და ის ბროლის ლინზით დაფარა. მზის სხივებმა, რომლებმაც მასში გაიარა, ნაჭერზე ქანდაკების ხაზები გამოიწვა.
ამ თეორიის სასარგებლოდ ის ფაქტიც მეტყველებს, რომ ლეონარდოს ნახაზებს შორის არსებობს პრიმიტიული ფოტოგრაფიული მოწყობილობის, ე.წ. კამერა-ობსკურის ნახაზებიც.
ექსპერტთა ერთი ნაწილი ამერიკელი მხატვრის შეხედულებას იზიარებს. ისინი თვლიან, რომ თუკი ვინმეს შეეძლო ემუშავა კამერა-ობსკურასთან, ეს, რა თქმა უნდა, ლეონარდო იყო.
ლილია შვარცის აზრით, ასლი კვიპროსის მეფის, ლუდოვიკო სავოიელის დაკვეთით დამზადდა და ის ადრეული შედარებით უხეში ვერსიის შესაცვლელად იყო განკუთვნილი (რომელიც მამამისმა 1452 წელს შეიძინა). ამის შემდეგ ხომ ის რაღაც დროით გაქრა, ხოლო როცა ხელახლა მოიძებნა, უკვე სრულიად დამაჯერებელ რელიკვიას წარმოადგენდა.
არსებობს სხვა ვერსიაც. ის გვეუბნება: ლეონარდომ, რომელიც თითქოსდა საიდუმლო საზოგადოების წევრი იყო და ქრისტიანობას ეწინააღმდეგებოდა, უბრალოდ შეცვალა სიწმინდე საკუთარი ნახელავით; რისთვის დასჭირდა ეს? აქ შეიძლება, ორგვარი პასუხი გაჩნდეს: ოსტატს, რომელმაც ადამიანებს უდიდესი სიწმინდე დაუმალა, ამით ქრისტიანობის ძალმოსილების შესუსტება სურდა; მეორე: ტილოს ზებუნებრივი ძალა ჰქონდა, რომლის შეძენაზეც ასე ოცნებობდა მხატვარი. ასე რომ, სავსებით ცხადი შეიძლება გახდეს, როგორ შეძლო ადამიანმა გენიალური ნაწარმოებების, უბადლო მხატვრული ნიმუშების შექმნა: მხატვარი ხომ ღვთაებრივ ენერგიას მის მიერ გადამალული სუდარით იღებდა!..
მაგრამ სად შეეძლო ოსტატს მისი გადამალვა?.. შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ მან რელიკვია საკუთარი სექტის წევრებს გადასცა, რომლებმაც სუდარა გაურკვეველი მიმართულებით წაიღეს. თუ ტილო იმ ადგილებშია გადამალული, სადაც ის ცხოვრობდა? მაგალითად, ფლორენციაში ან საფრანგეთში. ერთი სიტყვით, ძიება ჯერ კიდევ მიმდინარეობს.
სინდონოლოგია მოწმობს
ტურინის სუდარის სამეცნიერო გამოკვლევა 1898 წელს დაიწყო, როცა ის პირველად გადაიღეს და მინის ნეგატივზე ადამიანის მკაფიო გამოსახულება აღიბეჭდა. 1900 წელს სორბონის უნივერსიტეტის პროფესორმა-ანატომმა ივ დელაჟემ დაასკვნა, რომ ის უწვრილეს დეტალებამდე უხინჯოა. ექიმმა ნაწამები ადამიანის მრავალი დაზიანების კვალი აღმოაჩინა. შემდგომმა სამედიცინო გამოკვლევებმა კი ფრანგი ექსპერტის მოსაზრებები გაამყარა. ქსოვილზე ასევე დაფიქსირებული იყო სამსჭვალთა ნაკვალევი კიდურებსა და ტერფებზე; ასევე შუბით განგმირული გულმკერდი და ზურგი, თავზე კი - 30 ნაჩხვლეტი ჭრილობა, რომელიც მაცხოვარს ეკლის გვირგვინისგან ჰქონდა. აქვე სისხლდენის ნაკვალევიც ჩანდა.
საკვირველია, მაგრამ სუდარაზე არ აღმოჩნდა საღებავის შემცველობა. თუმცა შემორჩა 28 სახეობის მცენარის მტვრის ნაწილაკი. ყველა ეს მცენარე ისრაელში ხარობს და ევროპაში არ გვხვდება. ასევე შესაძლებელი გახდა, გარდაცვლილის ცხვირის წვერსა და ფეხებზე ერთი და იმავე მტვრის სახეობის სისხლთან შერევის დადგენა.
XXI საუკუნეში რუსეთის კრიმინალისტიკის ინსტიტუტში, უშიშროების ფედერალური სამსახურის ექსპერტებმა, ადრე ჩატარებული რადიონახშირბადული გამოკვლევის შედეგების მცდარობა აღმოაჩინეს. გაირკვა, რომ უცხოელმა სპეციალისტებმა არ გაითვალისწინეს 1532 წელს მომხდარი საშინელი ხანძარი, რომლის დროსაც ქსოვილზე ნამწვავების ნაწილაკები მოხვდა. მოწყობილობებმა დააფიქსირეს არა თვით მატერიის ასაკი, არამედ მასზე ნახშირბადის ნაერთების ფრაგმენტთა არსებობა. ოქსფორდში ჩატარებულმა ახალმა გამოკვლევებმა ასევე დაამტკიცა, რომ სუდარა ნაქსოვი იყო ქრისტეს ეპოქაში.
ამგვარად მკვლევართა მონაცემები და წმინდა წერილში მოცემული ფაქტები ერთმანეთს ემთხვევა. წესით, შემთხვევითობასთან არ უნდა გვქონდეს საქმე, არადა, კათოლიკურ ეკლესიას არც ერთხელ არ უღიარებია მისი ნამდვილობა. ვატიკანი დღესაც არ ჩქარობს ამ საკითხზე ერთმნიშვნელოვანი პასუხი გასცეს. ეჭვები მაინც რჩება. უარყოს ან დაამოწმოს - ეს მომავალი თაობების გადასაწყვეტია.
მოცემულ დროს სუდარა ჰერმეტულ ვერცხლის ბუდეში ინახება, რომელსაც ტყვიაგაუმტარი მინა ფარავს. მას დღე-ღამის განმავლობაში 50 კარაბინერი იცავს. მაგრამ 25 წელიწადში ერთხელ ტურინის სიწმინდეს მორწმუნეთათვის ჰფენენ. მორიგი ჯერი თაყვანისცემისთვის 2025 წელს უწევს. მანამდე ბევრი დრო როდი დარჩა. მორწმუნენი მოუთმენლად ელოდებიან ამ დღეს.
თუმცა, აქ შეიძლება სახარებისეული სიტყვებიც გავიხსენოთ: "ნეტარ არიან ისინი, ვისაც არ ვუნახავვარ, მაგრამ სწამს!" (იოანე 20 (29).
(გამოდის ხუთშაბათობით)