ჟღალ­თმი­ან­მა გო­გო­ნამ, რო­მელ­მაც სცე­ნა­ზე "სა­მო­თხის კარი კა­კუ­ნით ჩა­მო­ი­ღო და იქ ჟი­უ­რიც შე­ა­ხე­და" (რო­გორც გი­ორ­გი გა­ბუ­ნი­ამ აღ­ნიშ­ნა), X Factory-ის კას­ტინგზე დარ­ბაზ­ში მყო­ფი ხალ­ხის სიმ­პა­თია და ოვა­ცი­ე­ბი პირ­ვე­ლი ბგე­რე­ბის გა­მო­ცე­მის­თა­ნა­ვე და­იმ­სა­ხუ­რა და ჟი­უ­რის ოთხი "კის" შემ­დეგ, მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტის კონ­კურ­სან­ტის ტი­ტუ­ლიც მო­ი­პო­ვა. 20 წლის თა­მუ­ნა შა­ვერ­დაშ­ვი­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბის ამ დარ­გით ბავ­შვო­ბი­და­ნაა გა­ტა­ცე­ბუ­ლი და მუ­სი­კა მის­თვის ცხოვ­რე­ბის სტი­ლა­დაა ქცე­უ­ლი. ინ­ტერ­ვი­უ­ზე თა­მუ­ნა თა­ვის უფ­როს მე­გო­ბარ­თან, ცნო­ბილ მუ­სი­კოს­სა და გი­ტა­რისტ გია ფე­იქ­რიშ­ვილ­თან ერ­თად მეს­ტუმ­რა.

- თა­მუ­ნა, გა­ი­ღო შენ­თვის სა­მო­თხის კარი?

- (იღი­მის) სხვა­თა შო­რის, სიმ­ღე­რის შერ­ჩე­ვა­ზე ბევ­რი არ გვი­ფიქ­რია, მე და გია ფე­იქ­რიშ­ვილს, ლე­გენ­და­რუ­ლი ჯგუ­ფის "Guns'n Roses"-ის ეს შე­სა­ნიშ­ნა­ვი სიმ­ღე­რა რე­პერ­ტუ­არ­ში ისე­დაც გვქონ­და, თან ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. სწო­რედ გია გახ­ლავთ ის პი­როვ­ნე­ბა, ვისი წყა­ლო­ბი­თაც გა­მიჩ­ნდა ენ­თუ­ზი­აზ­მი და სურ­ვი­ლი იმი­სა, რომ კონ­კურ­სში მი­მე­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა.

- ერ­თმა­ნე­თი რო­გორ გა­ი­ცა­ნით?

- ეს ამ­ბა­ვი სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით მოხ­და. გიას მე­უღ­ლეს ქი­ა­ჩე­ლის ქუ­ჩა­ზე ბარი აქვს, სა­დაც ადრე რამ­დე­ნი­მე­ჯერ ვიმ­ღე­რე. ის პე­რი­ო­დი იყო, როცა პუბ­ლი­კას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას ვი­წყებ­დი. გია და ბენ­დი მა­შინ არ იყ­ვნენ, მი­ნუს ფო­ნოგ­რა­მა­ზე ვმღე­რო­დი და "კა­რა­ო­კე-ფარ­თებს" ვა­წყობ­დით. პა­ტა­რა სივ­რცის მი­უ­ხე­და­ვად, ძა­ლი­ან მა­გა­რი იყო! კარ­გად და­ი­წყო, მაგ­რამ მერე თით­ქოს გა­ი­ყი­ნა. იყო ბარი და იმის იქით - არა­ფე­რი, ამი­ტომ შე­ვეშ­ვი. ოჯა­ხის წევ­რებ­საც არ უნ­დო­დათ, რომ ბარ­ში მემ­ღე­რა... შე­მო­სა­ვალ­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, ამ საქ­მი­ა­ნო­ბას სხვა­ნა­ი­რად ვუ­ყუ­რებ. მოკ­ლედ, ნა­ხე­ვა­რი წელი ისე გა­ვი­და, იქ აღარ მიმ­ღე­რია და ერთ დღე­საც, მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი სა­სე­ირ­ნოდ რომ გა­მო­ვე­დით, ვი­ფიქ­რეთ, რო­მე­ლი­მე ბარ­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვით და სა­ბო­ლო­ოდ, ქი­ა­ჩელ­ზე წას­ვლა გა­დავ­წყვი­ტეთ. თეო ბე­რა­ია - გიას მე­უღ­ლე დიდი სი­ხა­რუ­ლით შეგ­ვე­გე­ბა და გიაც სწო­რედ იმ სა­ღა­მოს გა­ვი­ცა­ნი, ჩვენს დრა­მერ გა­გას­თან ერ­თად. თეომ მთხო­ვა, იმ­ღე­რეო და იმ მო­მენ­ტში გიას სა­ხე­ზე რომ შევ­ხე­დე, ისე­თი რე­აქ­ცია ჰქონ­და - ჰო, კარ­გი, ჯან­და­ბას, იმ­ღე­რო­სო, - გა­ი­ფიქ­რა. ვინ­მე, კა­რა­ო­კეს მოყ­ვა­რუ­ლი ვე­გო­ნე. გია ფე­იქ­რიშ­ვი­ლის შე­სა­ხებ ტა­ნია მა­რი­ას კონ­ცერ­ტი­დან მქონ­და გა­გე­ბუ­ლი. ვი­ცო­დი, რომ მა­გა­რი იყო და მის ხელ­ში ბევ­რმა ვო­კა­ლის­ტმა გა­მო­ი­ა­რა, მაგ­რამ იმ­წუ­თას სა­ხე­ზე ვერ ვი­ცა­ნი, ეს მერე გა­მახ­სენ­და. პირ­ვე­ლი სიმ­ღე­რა, რაც შე­ვას­რუ­ლე, იყო - What's Up ?! და ამ დროს იმ­დე­ნად დიდი სუ­ლი­ე­რი და­ახ­ლო­ე­ბა მოხ­და, არც ერთი რომ არ მო­ვე­ლო­დით. უცებ იმპრო­ვი­ზა­ცი­ე­ბი და­ი­წყო და ერ­თმა­ნეთს შე­სა­ნიშ­ნა­ვად შე­ვე­წყვეთ. აი, მა­შინ ვიგ­რძე­ნი, რომ რა­ღაც შე­იც­ვა­ლა და ახა­ლი ფურ­ცე­ლი გაჩ­ნდა, რა­ღაც ახა­ლი და­ი­წყო. სცე­ნა­ზე არა­ერ­თხელ გა­მოვ­სულ­ვარ, მაგ­რამ ბენდთან შე­ხე­ბა არ მქო­ნია. სულ სხვა "კა­ი­ფია", ამ სი­ტყვის ძა­ლი­ან კარ­გი გა­გე­ბით. ამის შემ­დეგ, რე­პერ­ტუ­არ­ზე დავ­ფიქ­რდით, სიმ­ღე­რე­ბი ჩა­მოვ­წე­რეთ და ასე აე­წყო ჩვე­ნი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა და მე­გობ­რო­ბა. მერე უკვე მე და ბენდმა რა­ღაც კონ­ცერ­ტებ­შიც მი­ვი­ღეთ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. მი­ხა­რია და მად­ლო­ბე­ლი ვარ, რომ გია ფე­იქ­რიშ­ვი­ლი შემ­ხვდა ცხოვ­რე­ბა­ში.

გია ფე­იქ­რიშ­ვი­ლი:

- თა­მუ­ნა მარ­თლაც შე­სა­ნიშ­ნა­ვი და ნი­ჭი­ე­რი გო­გო­ნაა. ჩემს მე­უღ­ლეს ვე­ხუმ­რე­ბო­დი კი­დეც, ასე­თი ბავ­შვი აქამ­დე რო­გორ არ გა­მა­ცა­ნი-მეთ­ქი?! ადრე მყავ­და ერთი ძა­ლი­ან კარ­გი ვო­კა­ლის­ტი ბიჭი. ჩვენს რო­კჯ­გუფს "მწი­რი" ერ­ქვა და მა­შინ გრან-პრიც ავი­ღეთ. თა­მუ­ნა­საც ასე­ვე გა­მო­ვარ­ჩევ. ახლა, როცა X factor-ი და­ი­წყო, თა­მუ­ნას ვუ­თხა­რი, - ჩემი მე­გობ­რის შვი­ლი კას­ტინგზე გა­დის და შენც ხომ არ ცდი­დი-მეთ­ქი? თა­ვი­დან ძა­ლი­ან იუ­ა­რა, - არ მინ­და, კონ­კურ­სე­ბი ჩემი სტი­ლი არ არი­სო, მაგ­რამ მერე ჩემ­მა მე­უღ­ლე­მაც იმ­დე­ნი უჩი­ჩი­ნა, წა­მოგ­ვყვა. ზოგი ისე­თი გა­მო­ვი­და, სმე­ნას­თან და მუ­სი­კას­თან ახ­ლო­საც რომ არ არის და ერთი ცდა რას და­აკ­ლებ­და?! თა­ნაც, ზუს­ტად ვი­ცო­დი, ისე იმ­ღე­რებ­და, რომ მო­ე­წო­ნე­ბო­დათ.

- თა­მუ­ნა, სას­ცე­ნო იმი­ჯი ვინ შე­გირ­ჩია?

- სა­კუ­თა­რი თავი ეკ­რან­ზე რომ ვნა­ხე, იმ­ხე­ლა გა­მოვ­ჩნდი, გული გა­მის­კდა, რამე სხვა უნდა ჩა­მეც­ვა-მეთ­ქი (იცი­ნის)!.. ბევ­რი არ მი­ფიქ­რია, რა უნდა ჩა­მეც­ვა, უბ­რა­ლოდ, რო­კის ელე­მენ­ტე­ბი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. კონ­ცერ­ტე­ბის დროს, მო­ნა­წი­ლე­ებ­თან დი­ზა­ი­ნე­რი მუ­შა­ობს, რო­მე­ლიც გვირ­ჩევს, რა უნდა ჩა­ვიც­ვათ, თუმ­ცა და­ახ­ლო­ე­ბით წარ­მო­ვიდ­გენ, რო­გო­რი იმი­ჯი შე­იძ­ლე­ბა მქონ­დეს და ამა­ში მეც მი­ვი­ღებ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. მთა­ვა­რია, სცე­ნა­ზე თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ­დე.

- შენი აზ­რით, X factor-ზე მსუ­ბუ­ქი რო­კის შეს­რუ­ლე­ბა, ასე ვთქვათ, შენი ნიშა შე­იძ­ლე­ბა იყოს თუ ყვე­ლა­ნა­ირ ჟანრ­ში მო­გი­წევს სა­კუ­თა­რი თა­ვის გა­მოც­და?

- შე­მიძ­ლია, ყვე­ლა­ფე­რი ვიმ­ღე­რო, მაგ­რამ რა მიყ­ვარს, ეს სხვა თე­მაა. კონ­კურ­სი ისე­თი რა­მაა, გინ­და, თუ არა, კო­მერ­ცი­ი­სა და მარ­კე­ტინ­გის წე­სებს უნდა და­ე­მორ­ჩი­ლო. რე­პერ­ტუ­ა­რის შერ­ჩე­ვი­სას დათ­მო­ბა­ზე წას­ვლაც, რა თქმა უნდა, მო­მი­წევს. უბ­რა­ლოდ, სიმ­ღე­რას თუ ვერ გრძნობ, გუ­ლით ვერ იმ­ღე­რებ. სხვა­თა შო­რის, კონ­კურ­სში გა­მოს­ვლა­ზე არას­დროს მი­ოც­ნე­ბია, რთუ­ლია.

- რო­გო­რია პრო­ექ­ტის შიდა სი­ტუ­ა­ცია?

- მარ­თლა ძა­ლი­ან კარ­გია. კონ­კურ­სან­ტე­ბი ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლად, თბი­ლად და არა - კონ­კუ­რენ­ტუ­ლად არი­ან გან­წყო­ბილ­ნი ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ და ეს ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს. ღმერ­თმა არ ქნას, ვცდე­ბო­დე, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ იქ ისე­თი ხალ­ხია, ვინც უფრო მუ­სი­კის "კე­თე­ბა­ზე" იქ­ნე­ბა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი და არა იმა­ზე, თუ ვინ რამ­დენ კო­მენ­ტარს და­უ­წერს "ფე­ის­ბუკ­ზე" და რამ­დენ "ლა­იქს" მი­ი­ღებს.

- შენი აზ­რით, რო­გო­რია შენი შან­სე­ბი, გახ­დე სა­ქარ­თვე­ლოს X factor-ი?

- ყვე­ლა კონ­კურ­სან­ტი ერ­თმა­ნე­თის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლე­ბი ვართ. ყვე­ლა თვითმყო­ფა­დია, ორი­გი­ნა­ლუ­რი. ჯგუ­ფე­ბიც არი­ან, ყვე­ლა ასა­კის ადა­მი­ა­ნი, "ფე­რა­დი" ხალ­ხია, ჟან­რობ­რი­ვად ყვე­ლას თა­ვი­სი სტი­ლი აქვს და ამის გამო, ვფიქ­რობ, ყვე­ლას თა­ნა­ბა­რი შან­სი აქვს, გახ­დეს X factor-ი. არ ვთვლი, რომ სხვებ­ზე რა­მით მეტი ვარ. ჩემი უმ­თავ­რე­სი მი­ზა­ნია, გა­მო­ვი­დე და ხალ­ხს ისე­თი თა­მუ­ნა ვაჩ­ვე­ნო, რო­გო­რიც ბუ­ნებ­რი­ვად ვარ, მეტი არა­ფე­რი.

გია:

- სცე­ნა "აშიშ­ვლებს" ადა­მი­ანს და თუ გუ­ლით არ იმ­ღე­რე, შენი სიმ­ღე­რა არა­ფე­რია, არც სი ბე­მო­ლი ნიშ­ნავს რა­მეს და არც მე­ო­თხე ოქ­ტა­ვის დო დი­ე­ზი. შე­საძ­ლოა, თა­მუ­ნა ძა­ლი­ან მა­ღალ ნო­ტებს ვერ იღებს, მაგ­რამ გუ­ლით მღე­რის. მე ყო­ველ­თვის ვამ­ბობ, რომ მთა­ვა­რი სუ­ლაც არ არის მა­ღა­ლი ნო­ტე­ბი. ორი­გი­ნა­ლუ­რი შეს­რუ­ლე­ბის მა­ნე­რაა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. მსმე­ნელს უნდა მო­ე­ფე­რო და შენი მა­ღა­ლი ნო­ტე­ბით ნო­კა­უ­ტში არ უნდა ჩა­აგ­დო. რაც შე­მიძ­ლია, ვა­რი­გებ ხოლ­მე თა­მუ­ნას და პა­ტარ-პა­ტა­რა რჩე­ვებს ვაძ­ლევ. სულ მის­მენს და ით­ვა­ლის­წი­ნებს. სხვა მოს­წავ­ლე­ე­ბიც მყავს და მა­თაც ვა­რი­გებ ხოლ­მე. ვინც გა­ი­გებს, გა­ი­გებს, ვინც არა, რას ვი­ზამ. მე გი­ტა­რის­ტი ვარ, ვო­კალს, რა თქმა უნდა, ვერ ვას­წავ­ლი, მაგ­რამ მუ­სი­კა ხომ მეს­მის?! ხმა და სმე­ნა ღვთის­გან ნა­ბო­ძე­ბი სა­ჩუ­ქა­რია. თა­მუ­ნა ჯერ მხო­ლოდ 20 წლი­საა და ბევ­რს მი­აღ­წევს. მას ფარ­თო ას­პა­რეზ­ზე გა­სულს ვხე­დავ.

- თა­მუ­ნა, გვი­ამ­ბე, რა გზა გა­მო­ი­ა­რე, სა­ნამ შენი მუ­სი­კა­ლუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა ბენ­დსა და პრო­ექტს და­უ­კავ­შირ­დე­ბო­და?

- ქარ­თულ სიმ­ღე­რებ­ზე გა­ვი­ზარ­დე. 13-14 წლამ­დე ჩვენს სიმ­ღე­რებს ვმღე­რო­დი. როკი და ბლუ­ზი კი ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. ჩემს გა­რე­მოც­ვა­შიც, ძი­რი­თა­დად, ის ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ, ვინც ამას უს­მენ­და და ას­რუ­ლებ­და. ცოტ-ცო­ტას ყვე­ლა­ფერს ვუს­მენ, რაც კარ­გი და გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნია, მაგ­რამ მიყ­ვარს ის, რა­შიც დრა­ი­ვი და ენერ­გი­აა, სა­დაც უნდა იხ­ტუ­ნაო და კედ­ლებ­ზე ახ­ვი­დე! სა­ერ­თოდ, ბავ­შვო­ბი­დან ვმღე­რი. მოს­კოვ­ში და­ვი­ბა­დე, დედა რუსი მყავს და 10 წლამ­დე იქ ვიზ­რდე­ბო­დი. იქა­უ­რო­ბა თბი­ლად მახ­სენ­დე­ბა, მიყ­ვარს და რა­ღაც-რა­ღა­ცებ­ზე გული მწყდე­ბა, რა თქმა უნდა. მერე მთე­ლი ოჯა­ხი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვე­დით და იქი­დან და­ი­წყო ყვე­ლა­ფე­რი - სკო­ლა, მუ­სი­კა­ზე სი­ა­რუ­ლი და ა.შ. ბავ­შვო­ბი­სას კარ­გად ვხა­ტავ­დი, მაგ­რამ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით არ წა­ვე­დი... ვო­კა­ლის ბევ­რი პე­და­გო­გი მყავ­და, მაგ­რამ მინ­და, თეა ჯი­ნო­რია გა­მო­ვარ­ჩიო, - შე­სა­ნიშ­ნა­ვი კომ­პო­ზი­ტო­რი და პი­როვ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც ადა­მი­ან­ში აღ­ძრავ­და არა შუ­რის მო­მენ­ტებს და იმას, რომ ერ­თმა ვო­კა­ლის­ტმა მე­ო­რეს ზე­მო­დან უნდა უყუ­როს, არა­მედ - კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბას, სიყ­ვა­რულს, იმას, რომ სიმ­ღე­რა შენი მა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლია და ა.შ. თეამ და­ი­წყო ჩემი "და­მუ­შა­ვე­ბა". ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა და მისი მად­ლი­ე­რი ყო­ველ­თვის ვიქ­ნე­ბი. მერე ნანა ჟღე­რი­ას­თან მოვ­ხვდი. ასე­ვე ფან­ტას­ტი­კუ­რი პი­როვ­ნე­ბაა, ენერ­გი­უ­ლი, და მის­გა­ნაც ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე. მად­ლი­ე­რი ვარ ცხოვ­რე­ბის, ასეთ ადა­მი­ა­ნებს რომ შე­მახ­ვედ­რა. ქარ­თულ სიმ­ღე­რებს მას­წავ­ლიდ­ნენ, გე­მოვ­ნე­ბი­ანს, იმას, რაც სამ­წუ­ხა­როდ, აღარც რა­დი­ო­შია და აღარც არ­სად. რა­დი­ო­ებ­ზე მე­ტად არა­ფე­რი მა­ღი­ზი­ა­ნებს... მეს­მის, რომ ასე­თი სიმ­ღე­რე­ბიც უნდა იყოს, რად­გან ვი­ღა­ცას მოს­წონს და სხვა ჟან­რი არ ეს­მის, მაგ­რამ ამ დო­ზით გა­პი­ა­რე­ბა არ უნდა ხდე­ბო­დეს!

- შენს ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვი?

- ძა­ლი­ან ჰარ­მო­ნი­უ­ლი ოჯა­ხი გვაქვს. მშობ­ლებ­თან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს და ყო­ველ­თვის მხარ­ში მიდ­გა­ნან. პა­ტა­რა ძმა მყავს და და­ი­კო, რო­მე­ლიც თა­ვის ოჯახ­თან ერ­თად, მოს­კოვ­ში ცხოვ­რობს. მომ­ღერ­ლე­ბი არ გვყავს, მაგ­რამ ხე­ლოვ­ნე­ბის დამ­ფა­სებ­ლე­ბის ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე (იღი­მის). დედა კარ­გად ხა­ტავს და კე­რავს, კარ­გი ხედ­ვა აქვს. მა­მას დი­ზა­ი­ნე­რო­ბის სა­ო­ცა­რი ნიჭი აქვს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ გა­ნათ­ლე­ბა ამ კუ­თხით არ მი­უ­ღია. ბუ­ნე­ბა, მოგ­ზა­უ­რო­ბა გვიყ­ვარს და სა­ზღვარ­გა­რე­თაც ხში­რად დავ­დი­ვართ. ეს­პა­ნე­თი გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს, ეს­პა­ნურ-ინ­გლი­სურ სკო­ლა­ში დავ­დი­ო­დი. ახლა ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვან ინ­სტი­ტუ­ტში ვსწავ­ლობ - შავი ზღვის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ფა­კულ­ტე­ტის მე­სა­მე კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვარ. გა­მი­მარ­თლა და ძა­ლი­ან კარ­გი ჯგუ­ფე­ლე­ბი მყავს. მთე­ლი შე­მარ­თე­ბით მგულ­შე­მატ­კივ­რო­ბენ. ჩემი ჰობი ჯი­რი­თია. ცხე­ნე­ბი ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს და გვყავს კი­დეც, მან­გლის­ში. ოჯა­ხი ლაშ­ქრო­ბებ­შიც წავ­სულ­ვართ ცხე­ნე­ბით და ეს ძა­ლი­ან მა­გა­რია! ასე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ოჯა­ხის წევ­რებს კი­დევ უფრო აახ­ლო­ებს ერ­თმა­ნეთ­თან.

- და­ბო­ლოს, რას ეტყვი მათ, ვინც პრო­ექ­ტში ვერ მოხ­ვდა?

- პირ­ველ რიგ­ში, ყვე­ლა მო­ნა­წი­ლეს წარ­მა­ტე­ბას ვუ­სურ­ვებ. პრო­ექ­ტში სა­კუ­თა­რი თავი ეპო­ვოთ და სა­კუ­თა­რი საზ­რდო მი­ე­ღოთ. ხოლო ვი­საც ამ­ჯე­რად არ გა­უ­მარ­თლა და ვერ მოხ­ვდა, მა­თაც მინ­და მო­ვე­ფე­რო და წარ­მა­ტე­ბა ვუ­სურ­ვო. არც ერ­თმა მარ­ცხმა არ უნდა შე­უ­შა­ლოს ხელი წინსვლა­ში. თუ არ გა­მო­დის დღეს, გა­მო­ვა ხვალ! უნდა იბ­რძო­ლონ, მეტი შე­მარ­თე­ბით იყ­ვნენ და აუ­ცი­ლებ­ლად იგ­რძნონ ის, რაც ყვე­ლა ხე­ლო­ვანს უნდა, რომ იგ­რძნოს, - ეს არის სიყ­ვა­რუ­ლი!

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)