მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, სა­სა­მარ­თლო პრაქ­ტი­კა­ში პრო­კუ­რა­ტუ­რის მიერ მძი­მე და­ნა­შა­უ­ლებ­ში (გან­სა­კუთ­რე­ბით კი, გან­ზრახ მკვლე­ლო­ბის მუხ­ლით) ბრალ­დე­ბუ­ლე­ბის გა­მარ­თლე­ბა დიდ იშ­ვი­ა­თო­ბას წარ­მო­ად­გენს. თუმ­ცა, მა­შინ, როცა საქ­მის მა­სა­ლე­ბი ბრა­ლის და­მა­დას­ტუ­რე­ბელ მტკი­ცე­ბუ­ლე­ბებს არ შე­ი­ცავს და უფრო მე­ტიც, მოწ­მე­თა ჩვე­ნე­ბე­ბი და სხვა გა­რე­მო­ე­ბე­ბი ბრალ­დე­ბუ­ლის უდა­ნა­შა­უ­ლო­ბა­ზე მე­ტყვე­ლებს (და თუ ამ უკა­ნას­კნელს პრო­ცეს­ზე კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი დამ­ცვე­ლიც ჰყავს), მო­სა­მარ­თლე იძუ­ლე­ბუ­ლი ხდე­ბა, გან­სას­ჯე­ლი გა­ა­მარ­თლოს. ასეთ მსჯავ­რდე­ბულ­თა მცი­რე­რი­ცხო­ვან ჯგუფს შარ­შან, ერთი პა­ტი­მა­რიც შე­ე­მა­ტა. პრო­კუ­რა­ტუ­რის მიერ წარ­დგე­ნი­ლი მძი­მე ბრალ­დე­ბის - ახალ­გაზ­რდა ქალ­ბა­ტო­ნის გან­ზრახ, და­მამ­ძი­მე­ბელ გა­რე­მო­ე­ბებ­ში მკვლე­ლო­ბის მცდე­ლო­ბის - მი­უ­ხე­და­ვად, სა­ქარ­თვე­ლოს უზე­ნა­ეს­მა სა­სა­მარ­თლომ ის გა­ა­მარ­თლა...

გა­მა­მარ­თლე­ბე­ლი გა­ნა­ჩე­ნის გა­მო­ცხა­დე­ბის შემ­დგე, პრო­ცე­სის დამ­სწრე ნე­იტ­რა­ლუ­რი პი­რე­ბი აღ­ნიშ­ნავ­დნენ: სა­სა­მარ­თლო, უკი­დუ­რე­სად გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი და აგ­რე­სი­უ­ლი და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი მხა­რის ზე­გავ­ლე­ნის ქვეშ არ მო­ექ­ცა, პრო­კუ­რა­ტუ­რის უსა­ფუძ­ვლო არ­გუ­მენ­ტებს მხა­რი არ და­უ­ჭი­რა და ობი­ექ­ტუ­რი და კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ი­ღოო. სხვა­თა შო­რის, ისი­ცაა აღ­სა­ნიშ­ნა­ვი, რომ გან­სას­ჯელს და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი დამ­ცვე­ლი არ ჰყო­ლია - პრო­ცეს­ზე მას სა­ხა­ზი­ნო წე­სით მოწ­ვე­უ­ლი ად­ვო­კა­ტი იცავ­და.

საქ­მე კი, მარ­ნე­უ­ლის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ აღ­მა­მედ­ლო­ში მცხოვ­რებ ახალ­გაზ­რდა წყვილს შო­რის მომ­ხდარ უთან­ხმო­ე­ბას, კერ­ძოდ - სა­სი­ძო­სა და მისი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის მიერ, და­ნიშ­ნუ­ლი სა­პა­ტარ­ძლოს შე­უ­რა­ცხყო­ფას ეხე­ბო­და. ამას შე­დე­გად, ქორ­წი­ლის ჩაშ­ლა მოჰ­ყვა. სა­სო­წარ­კვე­თილ­მა სა­პა­ტარ­ძლომ თა­ვის მოკ­ვლაც კი სცა­და და 54 აბი რა­ღაც წა­მა­ლი და­ლია. ოჯა­ხის წევ­რებ­მა მას დრო­უ­ლად მი­უს­წრეს და სიკ­ვდილს გა­და­არ­ჩი­ნეს. მაგ­რამ ამ ამ­ბავს სის­ხლის ღვრის გა­რე­შე მა­ინც არ ჩა­უვ­ლია. გა­ნა­ჩე­ნის თა­ნახ­მად, გა­სა­თხო­ვა­რი ქა­ლიშ­ვი­ლის მძი­მე შე­უ­რა­ცხყო­ფამ მა­მა­მი­სი აფექ­ტში ჩა­აგ­დო და მო­მა­ვალ მოყ­ვა­რეს - სა­სი­ძოს დას, და­ნით 16 ჭრი­ლო­ბა მი­ა­ყე­ნა. სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და­უ­ყოვ­ნებ­ლივ წაყ­ვა­ნილ დაჭ­რილს, ექი­მებ­მა სი­ცო­ცხლე შე­უ­ნარ­ჩუ­ნეს. პო­ლი­ცი­ამ დამ­ნა­შა­ვე შ. აი­ვა­ზო­ვი და­ა­კა­ვა, რა­ი­ო­ნულ­მა პრო­კუ­რა­ტუ­რამ კი მის ქმე­დე­ბას, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­სას­ტი­კით გან­ზრახ მკვლე­ლო­ბის მცდე­ლო­ბის კვა­ლი­ფი­კა­ცია მი­ა­ნი­ჭა და საქ­მე სწო­რედ ამ მუხ­ლით გა­და­უგ­ზავ­ნა გან­სა­ხილ­ვე­ლად სა­ქარ­თვე­ლოს უზე­ნა­ეს სა­სა­მარ­თლოს.

სა­სა­მარ­თლო პრო­ცე­სი მარ­თლაც, ძალ­ზე მძი­მე და რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის მხა­რე გან­სას­ჯე­ლის სი­სას­ტი­კე­სა და ვე­რა­გულ გან­ზრახ­ვა­ზე ლა­პა­რა­კობ­და. მათი თქმით, აი­ვა­ზოვ­მა არა მარ­ტო ნ. ტა­გი­ე­ვა დაჭ­რა თით­ქმის სა­სიკ­ვდი­ლოდ, არა­მედ მისი 6 წლის შვილ­საც და­ე­დევ­ნა და­ნით, მო­საკ­ლა­ვად. "თა­ვად მოგ­ვი­ვარ­და ოჯახ­ში, აგ­ვა­წი­ო­კა. კი­დევ კარ­გი, დანა ხე­ლი­დან გა­აგ­დე­ბი­ნეს და დრო­უ­ლად შე­ა­ჩე­რეს, თო­რემ, უთუ­ოდ, ბავ­შვსაც გა­მოს­ჭრი­და ყელს, ისე იყო გა­აფ­თრე­ბუ­ლი", - ამ­ბობ­დნენ და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც გა­მო­ძი­ე­ბის მა­სა­ლე­ბის მი­ხედ­ვით, მომ­ხდა­რი ფაქ­ტის თვითმხილ­ვე­ლე­ბი იყ­ვნენ.

მე­ო­რე მხა­რე ამის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოს ირ­წმუ­ნე­ბო­და და აცხა­დებ­და, რომ გან­სას­ჯელს არც ქალ­ბა­ტო­ნის, არც რო­მე­ლი­მე მისი ნა­თე­სა­ვის მოკ­ვლის გან­ზრახ­ვა არ ჰქო­ნია. მხა­რის მტკი­ცე­ბით, გან­სას­ჯე­ლის საქ­ცი­ე­ლი, მისი ქა­ლიშ­ვი­ლი­სათ­ვის უწე­სო ყო­ფაქ­ცე­ვის დაბ­რა­ლე­ბამ და და­გეგ­მი­ლი ქორ­წი­ნე­ბის ჩაშ­ლამ გა­მო­იწ­ვია.

საქ­მის მა­სა­ლე­ბის მი­ხედ­ვით, ფ. აი­ვა­ზო­ვა და შ. ნა­ბი­ე­ვი ძალ­ზე ახალ­გაზ­რდე­ბი იყ­ვნენ, როცა და­ქორ­წი­ნე­ბა გა­და­წყვი­ტეს. ამის შე­სა­ხებ მათ ოჯა­ხის წევ­რებ­საც აც­ნო­ბეს. გო­გო­ნას მშობ­ლებს შინ ეწ­ვია ბი­ჭის დედ-მამა და ქა­ლიშ­ვი­ლის ხელი სთხო­ვა მათ. მშობ­ლე­ბი შე­თან­ხმდნენ და ქორ­წი­ლის სა­ვა­რა­უ­დო დროც დათ­ქვეს. გო­გო­ნა იმა­ვე დღეს და­ნიშ­ნეს და ამის დას­ტუ­რად, ოქ­როს სამ­კა­უ­ლე­ბი გა­დას­ცეს. ამის შემ­დეგ ნა­ბი­ე­ვის მშობ­ლე­ბი დრო­ე­ბით, სა­მუ­შა­ოდ რუ­სეთ­ში გა­ემ­გზავრნენ, თა­ვად შ. ნა­ბი­ე­ვი კი სო­ფელ­ში, თა­ვის გა­თხო­ვილ დას­თან, სი­ძე­სა და დის­შვილ­თან ერ­თად გა­და­ვი­და სა­ცხოვ­რებ­ლად. იმ პე­რი­ოდ­ში, ის უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­შიც ჩა­ი­რი­ცხა. ინ­სტი­ტუ­ტში და­დი­ო­და და დრო­დად­რო სა­ცო­ლე­საც ხვდე­ბო­და. ერთ დღე­საც, გო­გო­ნას შინ მი­ა­კი­თხა.

ფ. აი­ვა­ზო­ვას დე­დის ჩვე­ნე­ბი­დან.

"ჩემი სა­სი­ძოს ოჯახ­თან ყო­ველ­თვის კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და. ერ­თმა­ნეთ­თან სტუმ­რად დავ­დი­ო­დით. ისი­ნიც თა­ვა­ზი­ა­ნად გვექ­ცე­ოდ­ნენ. იმ დღეს სა­სი­ძო ჩვენ­თან მო­ვი­და, მი­ვე­სალ­მეთ, კარ­გად მი­ვი­ღეთ. რო­გორც და­ნიშ­ნუ­ლე­ბი - ქალ-ვაჟი ერ­თად დავ­ტო­ვე. ვი­ფიქ­რე - ახალ­გაზ­რდებ­მა თავი უხერ­ხუ­ლად არ იგ­რძნონ-მეთ­ქი, და ეზო­ში გა­ვე­დით სა­მუ­შა­ოდ. და­ახ­ლო­ე­ბით 20 წუთი იქ­ნე­ბო­და გა­სუ­ლი, როცა შევ­ნი­ნე, რომ ჩემი ქა­ლიშ­ვი­ლი და სა­სი­ძო სახ­ლის მე­ო­რე სარ­თულ­ზე ადი­ოდ­ნენ. გულ­მა რე­ჩხი მიყო, გა­ვი­ფიქ­რე – ზე­ვით რა უნ­დათ-მეთ­ქი? 15-20 წუთი გა­ვი­და, ისი­ნი კი გა­რეთ არ გა­მო­დი­ოდ­ნენ. მა­შინ თვი­თონ და­ვუ­ძა­ხე ქა­ლიშ­ვილს.. ხმა რომ არა­ვინ გამ­ცა, მთე­ლი ხმით და­ვიყ­ვი­რე. ორი­ვე­ნი ერ­თად ჩა­მო­ვიდ­ნენ პირ­ველ სარ­თულ­ზე, ჩემს შვილს აღელ­ვე­ბა აშ­კა­რად ეტყო­ბო­და. სა­სი­ძოს კი არა­ფე­რი უთ­ქვამს ისე წა­ვი­და შინ. მთე­ლი სა­ღა­მო ნერ­ვი­უ­ლო­ბა­ში გა­ვა­ტა­რე. ვგრძნობ­დი, რომ რა­ღაც ვერ იყო რიგ­ზე. ქა­ლიშ­ვი­ლი სა­ძი­ნე­ბელ­ში ჩა­ი­კე­ტა და გა­რეთ არ გა­მო­დი­ო­და, არც არა­ფერს ჭამ­და. ბო­ლოს გა­დავ­წყვი­ტე, რა­დაც არ უნდა დამ­ჯდო­მო­და, გა­მო­მე­ტე­ხა და მე­ი­ძუ­ლე­ბი­ნა, გა­ემ­ხი­ლა, თუ რა სჭირ­და. არ მო­ვეშ­ვი და გა­მო­მი­ტყდა კი­დეც. ატი­რე­ბულ­მა მი­თხრა, საქმრომ მაღ­ლა ას­ვლა მთხო­ვა და მეც ავ­ყე­ვი, მე­გო­ნა, რა­ღა­ცის თქმა უნ­დო­და, მან კი ოთახ­ში შეს­ვლის­თა­ნა­ვე სხვა­ნა­ი­რად და­მი­წყო მოქ­ცე­ვა, ხოლო როცა შე­ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე, ყუ­რის ძირ­ში მუშ­ტი ჩა­მარ­ტყა და გრძნო­ბა დავ­კარ­გე. როცა გონს მო­ვე­დი, კაბა თით­ქმის შე­მოფ­ლე­თი­ლი მქონ­და და სის­ხლი მდი­ო­და, არ ვიცი, ჩვენ შო­რის რა მოხ­დაო. თავ­ზა­რი და­მე­ცა, ძა­ლი­ან ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, რად­გან ჩვე­ნი ადათ-წესი, თუნ­დაც და­ნი­შუნ­ლებს შო­რის ქორ­წი­ნე­ბამ­დე კავ­შირს სას­ტი­კად გმობს. მა­შინ­ვე წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, თუ რა უბე­დუ­რე­ბა შე­იძ­ლე­ბო­და, მოჰ­ყო­ლო­და ყო­ვე­ლი­ვე ამას. ამი­ტო­მაც, ქა­ლიშ­ვილს ვუ­თხა­რი - მირ­ჩევ­ნია, ახ­ლა­ვე ექიმ­თან მი­გიყ­ვა­ნო და ზუს­ტად გა­ვი­გოთ, მოხ­და თუ არა რამე, შემ­დეგ კი, შენს საქმროს და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი-მეთ­ქი. ყვე­ლა­ზე მე­ტად მინ­დო­და, ეს ამ­ბა­ვი ისე მო­მეგ­ვა­რე­ბი­ნა, რომ უცხო პირს არა­ფე­რი გა­ე­გო. რად­გან გვი­ა­ნი იყო, ექიმ­თან წას­ვლა მე­ო­რე დღის­თვის გა­დავ­დეთ. თუმ­ცა, ჩემ­მა ქა­ლიშ­ვილ­მა ვერ მო­ით­მი­ნა და საქმროს მა­ნამ­დე და­უ­წყო კა­მა­თი და ჩხუ­ბი, პა­სუხს სთხოვ­და ასე­თი საქ­ცი­ე­ლის გამო. სა­სი­ძო მან­ქა­ნით იყო მო­სუ­ლი. უცებ გა­ვარ­და გა­რეთ და და­ი­ბა­რა, 5 წუთ­ში დავ­ბრუნ­დე­ბიო. მარ­თლაც, ცოტა ხან­ში, თა­ვი­სი და მო­იყ­ვა­ნა. გად­მო­ვიდ­ნენ თუ არა მან­ქა­ნი­დან, უშ­ვე­რი სი­ტყვე­ბით ხმა­მაღ­ლა დაგ­ვი­წყეს ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა. ჩემს ქა­ლიშ­ვილს, ხალ­ხის გა­სა­გო­ნად, უწე­სო ცხოვ­რე­ბა­ში სდებ­დნენ ბრალს, იძახ­დნენ - სხვებ­თან ჰქო­ნია ინ­ტი­მუ­რი კავ­ში­რი და ახლა, თა­ვის და­საძ­ვრე­ნად, ტყუ­ი­ლებს იგო­ნებ­სო. ჩემი ძმა გო­ი­მი ხომ არ არის, ეს ამ­ბა­ვი და­აბ­რა­ლო­თო! - გაჰ­ყვი­რო­და ნ. ტა­გი­ე­ვა. გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. ვე­უბ­ნე­ბო­დი - სირ­ცხვი­ლია, გარ­შე­მო ხალ­ხი ის­მენს და ასე­თი რა­მის გა­მო­აშ­კა­რა­ვე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა-მეთ­ქი. ის კი მე­უბ­ნე­ბო­და - მთელ­მა სო­ფელ­მა უნდა გა­ი­გოს, რო­გო­რი ყო­ფაქ­ცე­ვის ქა­ლიშ­ვი­ლი გყავ­სო... სა­ხალ­ხოდ მო­ი­თხოვ­და, ჩემი შვი­ლის ექ­სპერტთან წაყ­ვა­ნა­სა და შე­მოწ­მე­ბას. ვი­ნა­ი­დან ექ­სპერტს იმის გა­სა­ზღვრაც შე­ეძ­ლო, თუ რამ­დე­ნი ხნის დარ­ღვე­უ­ლი იყო სა­ქალ­წუ­ლე აპკი, ქა­ლიშ­ვი­ლის პა­ტი­ოს­ნე­ბა­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, მა­შინ­ვე დავ­თან­ხმდი. მათ მიერ შერ­ჩე­ულ ექიმ-გი­ნე­კო­ლოგ­თან ოჯახ­ში მი­ვე­დით. ექიმს ჯერ არ უნ­დო­და, ამ სა­შა­რო საქ­მე­ში გა­რე­უ­ლი­ყო, მაგ­რამ ორი­ვე მხა­რის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი მო­თხოვ­ნის შემ­დეგ, დაგ­ვთან­ხმდა. შე­მოწ­მე­ბას რომ მორ­ჩა, კა­ბი­ნე­ტი­დან გა­მო­ვი­და და გა­მოგ­ვი­ცხა­და - ბავ­შვი უზო­მოდ შე­ში­ნე­ბუ­ლია, დიდი ნერ­ვუ­ლი სტრე­სის ქვეშ იმ­ყო­ფე­ბა, თუმ­ცა ქა­ლიშ­ვი­ლია და კონ­ტაქ­ტის არა­ნა­ი­რი კვა­ლი არ ეტყო­ბა; ხოლო რაც შე­ე­ხე­ბა სის­ხლდე­ნას, ასე­თი რამ ნერ­ვი­უ­ლო­ბი­სა და და­ძა­ბუ­ლო­ბის ნი­ა­დაგ­ზე ხში­რად ხდე­ბაო. ექი­მის სი­ტყვე­ბი სა­სი­ძომ და მის­მა და­მაც გარ­კვე­ვით მო­ის­მი­ნეს, მაგ­რამ უკან მა­ინც არ და­ი­ხი­ეს. იმას ამ­ბობ­დნენ, ექიმ­მა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით დაგ­ვი­რე­კა და გვი­თხრა – სი­ნამ­დვი­ლე­ში, გო­გო­ნა სამი თვის ფეხ­მძი­მე არი­სო... ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა, თუ ადა­მი­ა­ნებს ასე­თი რა­მის კად­რე­ბა შე­ეძ­ლოთ. ჩემი შვი­ლი ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და ამ ამ­ბავს, დღის მან­ძილ­ზე რამ­დენ­ჯერ­მე კარ­გავ­და გო­ნე­ბას, ერთხელ, ჩხუ­ბის დროს, უცებ მი­ვარ­და საქმროს დას, ხე­ლე­ბი და ფე­ხე­ბი და­უ­კოც­ნა და ტი­რი­ლით ეხ­ვე­წა - ნუ გვამ­წა­რებ ახალ­გაზ­რდებს, ოჯა­ხის შექ­მნა გვინ­და და ხელს ნუ გვიშ­ლიო. მაგ­რამ მათ­თან აღარც მუ­და­რამ გაჭ­რა"...

ორ დღე­ში, აი­ვა­ზო­ვე­ბის ოჯა­ხის უფ­რო­სიც დაბ­რუნ­და შინ. იმ პე­რი­ოდ­ში, შ. აი­ვა­ზო­ვი ავად­მყო­ფობ­და და ამის გამო, რამ­დე­ნი­მე კვი­რით სამ­კურ­ნა­ლოდ გახ­ლდათ გამ­გზავ­რე­ბუ­ლი. ოჯახ­ში მომ­ხდა­რი უსი­ა­მოვ­ნე­ბე­ბის შე­სა­ხებ მან არა­ფე­რი იცო­და. მაგ­რამ ცხა­დი იყო, რომ სო­ფელ­ში დაბ­რუ­ნე­ბის­თა­ნა­ვე შე­ი­ტყობ­და ყვე­ლა­ფერს და ამი­ტო­მაც, ცოლ­მა გა­და­წყვი­ტა, პირ­ველს მას ეამ­ბნა მომ­ხდა­რის თა­ო­ბა­ზე.

შ. აი­ვა­ზო­ვის ჩვე­ნე­ბი­დან:

"მარ­ნე­უ­ლი­დან რომ დავ­ბრუნ­დი, და­ახ­ლო­ე­ბით დღის 4-5 სა­ა­თი იქ­ნე­ბო­და. დავ­წე­ქი და და­ვის­ვე­ნე. ჩემი ქა­ლიშ­ვი­ლი ავად რომ იყო, იმ სა­ღა­მოს­ვე ვნა­ხე, მაგ­რამ არა­ფე­რი ვკი­თხე. ჩვენ­ში არ არის მი­ღე­ბუ­ლი, რომ ქალს შე­ე­კი­თხო, თუ რა­ტომ არის ავად. მე­ო­რე დღეს, ცოლ­მა მი­ამ­ბო - სა­სი­ძოს დებ­მა ჩვე­ნი შვი­ლი გა­ლან­ძღეს და ნიშ­ნო­ბის ბეჭ­დე­ბი მოს­თხო­ვე­სო. ისიც გა­ვი­გე, რომ ბავ­შვს ტაბ­ლე­ტე­ბი და­უ­ლე­ვია... ჩემი ცო­ლის სი­ტყვე­ბი და­ვი­ჯე­რე და ყვე­ლა­ფერ­ში ვენ­დე მას. მისი ნდო­ბა რომ არ მქო­ნო­და, ვერც ვი­ცხოვ­რებ­დი მას­თან...

მა­შინ­ვე წა­ვე­დი ტა­გი­ე­ვას სახ­ლის­კენ. ჩვენს ოჯახ­ში მუ­ქა­რა და გი­ნე­ბა მი­ღე­ბუ­ლი არ არის და გა­მო­რი­ცხუ­ლია, მე ან შე­მე­გი­ნა, ან დავ­მუქ­რე­ბო­დი ვინ­მეს. ამ გან­ზრახ­ვით არც წავ­სულ­ვარ იქ, მინ­დო­და, დავ­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი ოჯა­ხის წევ­რებს და გა­მერ­კვია, რა მოხ­და. ჩემი სახ­ლი­დან ტა­გი­ე­ვას სახ­ლამ­დე 250-300 მეტ­რი იქ­ნე­ბა. ფე­ხით გა­ვი­ა­რე ეს მან­ძი­ლი. იქ რომ მი­ვე­დი, ყვე­ლას მი­ვე­სალ­მე. სა­სი­ძო­ზე მი­თხრეს, შინ არ არი­სო. ტა­გი­ე­ვამ გი­ნე­ბა და­მი­წყო, ისე­თი სი­ტყვე­ბი მა­კად­რა, ახლა ვერ გა­ვი­მე­ო­რებ...

ამ ხნის კაცი ვარ და აქამ­დე, არა­ვის­თვის შე­მი­გი­ნე­ბია, არც ჩემ­თვის მო­უ­ყე­ნე­ბი­ათ შე­უ­რა­ცხყო­ფა. ადა­მი­ანს პირ­და­პირ ვუ­ყუ­რებ თვა­ლებ­ში, უსინ­დი­სო საქ­ცი­ე­ლი არა­სო­დეს ჩა­მი­დე­ნია და არა­ვი­სი არ შემ­რცხვე­ბა. ნ.ტა­გი­ვამ კი მთე­ლი სოფ­ლის თვალ­ში ლაქა მომ­ცხო და ისე­თი შე­უ­რა­ცხყო­ფა მო­მა­ყე­ნა, რომ ამის ატა­ნა ვერ შევ­ძე­ლი. მისი სი­ტყვე­ბი - შენი ქა­ლიშ­ვი­ლი ქალ­წუ­ლი არ არის, სხვა მა­მა­კა­ცებ­თან აქვს ინ­ტი­მუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა და ფეხ­მძი­მედ არი­სო, - მახ­სოვს, მაგ­რამ ამის შემ­დეგ რა მო­ვი­მოქ­მე­დე, ვერ ვიხ­სე­ნებ. დანა, რო­მე­ლიც ჯი­ბი­დან ამო­მი­ღია, ყვე­ლა მა­ღა­ზი­ა­ში იყი­დე­ბა. და­სა­კე­ცი იყო, ყო­ველ­თვის თან და­ვა­ტა­რებ­დი და ყო­ველ­დღი­უ­რი სა­ჭი­რო­ე­ბის­თვის ვი­ყე­ნებ­დი. არ მახ­სოვს, რო­გორ ან რამ­დენ­ჯერ და­ვარ­ტყი დანა. ამის შე­სა­ხებ მერე სახ­ლში ოჯა­ხის წევ­რებ­მა მი­თხრეს...

და­ნის და­სარ­ტყმე­ლად იქ არ მივ­სულ­ვარ. სა­სი­ძოს მა­მის ტე­ლე­ფო­ნის გა­გე­ბა მინ­დო­და. მსურ­და, მას­თან გა­მერ­კვია ყვე­ლა­ფე­რი, ქალ­თან რა უნდა მე­ლა­პა­რა­კა?.. რო­გორც მა­მას, მინ­დო­და, გა­მე­გო, ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა რო­გორ გაგ­რძელ­დე­ბო­და და რა შე­დე­გე­ბი შე­იძ­ლე­ბო­და მოჰ­ყო­ლო­და ყო­ვე­ლი­ვე ამას..."

და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის ჩვე­ნე­ბი­დან:

" 22 ივ­ლისს, და­ახ­ლო­ე­ბით ორის ოცი წუთი იქ­ნე­ბო­და, მე, ბე­ბი­ა­ჩე­მი, ჩემი 6 წლის ქა­ლიშ­ვი­ლი, ჩვე­ნი მე­ზო­ბე­ლი და ახლო ნა­თე­სა­ვი ერ­თად ვსა­დი­ლობ­დით. ამ დროს მო­ვი­და აი­ვა­ზო­ვი. სახ­ლში შე­ვი­პა­ტი­ჟე. ჩემი დაც იქვე იყო და ვუ­თხა­რი, ჩაი მო­ემ­ზა­დე­ბი­ნა სტუმ­რის­თვის. აი­ვა­ზოვს ამ დროს, ხე­ლე­ბი უკან ჰდ­ქონ­და შე­მო­წყო­ბი­ლი და აქეთ-იქით იყუ­რე­ბო­და. ჩემი ძმა იკი­თხა. ვუ­პა­სუ­ხე – გა­მოც­და­ზეა-მექთი. მა­გი­დას­თან ახ­ლოს ვი­ყა­ვი, მა­გი­დას ვა­სუფ­თა­ვებ­დი, რათა მის­თვის ჩაი მი­მერ­თმია. მან კი უშ­ვე­რი სი­ტყვით მომ­მარ­თა, რა­ზე­დაც ვუ­თხა­რი, მე მეტს გე­ტყვი-მეთ­ქი. სწო­რედ მა­შინ და­მარ­ტყა პირ­ვე­ლად დანა მკერ­დზე. მე­სა­მე დარ­ტყმა­ზე სის­ხლმა "ფან­ტა­ნი­ვით" ამო­ხეთ­ქა. გა­ვი­ქე­ცი, ის კი მომ­დევ­და და თან იძახ­და – სად არის შენი შვი­ლიო?! ხმა­ურ­ზე ოთახ­ში ჩემი შვი­ლი და და შე­მო­ვიდ­ნენ. აი­ვა­ზო­ვი ბავ­შვის­კენ გა­ქან­და. ჩემ­მა დამ ეს რომ და­ი­ნა­ხა, ბავ­შვი ხელ­ში აიყ­ვა­ნა, შემ­დეგ კი ის­რო­ლა, რათა დანა არ მოხ­ვედ­რო­და. აი­ვა­ზო­ვი შე­უ­ჩე­რებ­ლივ იქ­ნევ­და და­ნას. შემ­დეგ თმით და­მი­ჭი­რა და დანა სხე­ულ­ში ჩა­მარ­ტყა. ასე, და­ნის ჩარ­ტყმა-ჩარ­ტყმით კედ­ლამ­დე მი­მიყ­ვა­ნა. ჭრი­ლო­ბე­ბი კი­სერ­ზეც მო­მა­ყე­ნა, თან მე­უბ­ნე­ბო­და - შენს მოკ­ვლას ვა­პი­რებ, თავი უნდა მოგჭრაო. ამ დროს, შემ­თხვე­ვით, ჩემი ძმა და სიძე მო­ვიდ­ნენ მან­ქა­ნით. ამ ამ­ბავს რომ შე­ეს­წრნენ, გა­შეშ­დნენ. ჩემი ძმა გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი იდგა. ჩემ­მა სი­ძემ და­ი­ძა­ხა – რას ელო­დე­ბით, დაგ­ვეხ­მა­რე­თო!.. და­ი­ჭი­რეს აი­ვა­ზო­ვი, მაგ­რამ იგი მალე გა­თა­ვი­სუფ­ლდა, მი­ვარ­და მა­გი­დას, რო­მელ­ზეც დიდი დანა იდო და ჩემს ძმას მო­უ­ღე­რა. ამ­ჯე­რა­დაც გა­ა­დე­ბი­ნეს ხე­ლი­დან ია­რა­ღი... ნა­თე­სა­ვებ­მა გა­და­მარ­ჩი­ნეს, მა­შინ­ვე ექიმ­თან მი­მიყ­ვა­ნეს. მარ­ნე­უ­ლის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მი­თხრეს, რომ ხე­ლის ამ­პუ­ტა­ცია იყო აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, მაგ­რამ ერთი ქი­რურ­გის მეშ­ვე­ო­ბით მიხ­სნეს ამის­გან და ხელი შე­მი­ნარ­ჩუ­ნეს..."

და­ზა­რა­ლე­ბულ­მა ტა­გი­ე­ვამ სა­სა­მარ­თლო­ში სა­მო­ქა­ლა­ქო სარ­ჩე­ლიც წა­რად­გი­ნა. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი ზა­რა­ლის ასა­ნა­ზღა­უ­რებ­ლად, მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე მხა­რის­გან ის 10.810 დო­ლა­რის გა­დახ­დას მო­თხოვ­და და აღ­ნიშ­ნავ­და, რომ ამ თან­ხა­ში, მკურ­ნა­ლო­ბის ხარ­ჯიც - 9 000 დო­ლა­რი და იმ ნივ­თე­ბის ღი­რე­ბუ­ლე­ბაც შე­დი­ო­და, რო­მე­ლიც მის­მა ოჯახ­მა ნიშ­ნო­ბის დროს მი­უ­ტა­ნა აი­ვა­ზო­ვებს. რაც შე­ე­ხე­ბა მო­რა­ლურ ზი­ანს, ამის­თვის ტა­გი­ე­ვა აი­ვა­ზო­ვის­გან 50 000 დო­ლარს მო­ი­თხოვ­და.

წი­ნას­წა­რი გა­მო­ძი­ე­ბის პრო­ცეს­ში, აი­ვა­ზოვ­მა წარ­დგე­ნილ ბრალ­დე­ბა­ში თავი არ ცნო დამ­ნა­შა­ვედ, არც სა­სა­მარ­თლო­ში და­ა­დას­ტუ­რა პრო­კუ­რა­ტუ­რის ბრალ­დე­ბა. მას­ზე სა­სა­მარ­თლო-ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ექ­სპერ­ტი­ზაც ჩა­ტარ­და, იმის გა­სარ­კვე­ვად, იმ­ყო­ფე­ბო­და თუ არა ის და­ნა­შა­უ­ლის ჩა­დე­ნის მო­მენ­ტში, აფექ­ტურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში. ეს­ქპერტ-ფსი­ქო­ლოგ­მა ჩი­გო­გი­ძემ გან­სას­ჯე­ლის ქმე­დე­ბას ასე­თი კო­მენ­ტა­რი გა­უ­კე­თა:

"აი­ვა­ზო­ვი რომ ფი­ზი­ო­ლო­გი­უ­რი აფექ­ტის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და, ამა­ში, რო­გორც საქ­მის მა­სა­ლე­ბის შეს­წავ­ლი­სას, ასე­ვე გან­სას­ჯე­ლის პი­როვ­ნე­ბის გა­მოკ­ვლე­ვი­სას დავ­რწმუნ­დით. ის, რომ შვი­ლი­სად­მი, გან­სა­კუთ­რე­ბით ქა­ლიშ­ვი­ლი­სად­მი შე­უ­რა­ცხყო­ფის მი­ყე­ნე­ბა ძა­ლი­ან მძი­მეა, მით უმე­ტეს, იმ ეთ­ნი­კურ, ვიწ­რო ჯგუფ­ში, რო­მელ­საც გან­სას­ჯე­ლი მი­ე­კუთ­ვნე­ბა, ყვე­ლა­სათ­ვის ნა­თე­ლი უნდა იყოს. ასე­თი მო­ტი­ვი აფექ­ტუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის წარ­მო­საქ­მნე­ლად აბ­სო­ლუ­ტუ­რად საკ­მა­რი­სია. ჩვენ გა­მო­ვიკ­ვლი­ეთ ასე­ვე, ამ ადა­მი­ა­ნის სო­ცი­ა­ლუ­რი გან­წყო­ბა - ანუ მისი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გა­რე­მო­სად­მი და იმ ნორ­მე­ბი­სად­მი, რო­მელ­საც მას გა­რე­მო უყე­ნებს. ამ პი­როვ­ნე­ბას ჰქონ­და მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა, ცი­ვი­ლი­ზე­ბუ­ლი გზით მო­ეგ­ვა­რე­ბი­ნა პრობ­ლე­მა და ეს ლო­გი­კუ­რი­ცაა. სა­ხე­ლის აღ­დგე­ნა ისევ მშვი­დო­ბი­ა­ნად სჯო­ბია, ვიდ­რე აყალ­მა­ყა­ლით. ის, რომ ქალ­ბა­ტონ­მა გან­მე­ო­რე­ბით, ამ­ჯე­რად უკვე თა­ვის ოჯახ­ში მი­ა­ყე­ნა აი­ვა­ზოვს შე­უ­რა­ცხყო­ფა და შვი­ლის უწე­სო ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ ბრალ­დე­ბე­ბი გა­მო­უ­ცხა­და, მოწ­მე­ე­ბის ჩვე­ნე­ბე­ბი­თაც და­დას­ტუ­რე­ბუ­ლია. გან­მე­ო­რე­ბი­თი შე­უ­რა­ცხყო­ფა კი, ნამ­დვი­ლად იწ­ვევს აფექ­ტურ რე­აქ­ცი­ას. მარ­თა­ლია, აი­ვა­ზოვ­მა და­ნით ქალ­ბა­ტონს 16 ჭრი­ლო­ბა მი­ა­ყე­ნა, მაგ­რამ, რო­გორც ფსი­ქო­ლო­გი, ვა­ცხა­დებ, რომ ამ ქმე­დე­ბის­თვის პრო­კუ­რა­ტუ­რას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­სას­ტი­კის კვა­ლი­ფი­კა­ცია არ უნდა მი­ე­ნი­ჭე­ბი­ნა. ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქი­კა რამ­დე­ნი­მე შრის­გან შედ­გე­ბა - სამი ან, ზოგ შემ­თხვე­ვა­ში, ოთხის­გან. ერთი შრე გახ­ლავთ არაც­ნო­ბი­ე­რი, მე­ო­რე – ქვეც­ნო­ბი­ე­რი, მე­სა­მე კი - ცნო­ბი­ე­რი ან ზეც­ნო­ბი­ე­რი. როცა ბა­ლან­სი ირ­ღვე­ვა ამ სამი შრის მოქ­მე­დე­ბა­ში, მა­შინ ყვე­ლა­ზე მე­ტად ზა­რალ­დე­ბა ქვეც­ნო­ბი­ე­რი სფე­რო და ხდე­ბა ემო­ცი­ის უკონ­ტრო­ლო ამოფრქვე­ვა. 16 ჭრი­ლო­ბა სწო­რედ ემო­ცი­ის უკონ­ტრო­ლო­ბის და არა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­სას­ტი­კის მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლია. გან­ზრა­ხუ­ლი რომ ჰქო­ნო­და ტა­გი­ე­ვას მკვლე­ლო­ბა, იგი მას აცუ­ი­ლებ­ლად შე­მო­აკ­ვდე­ბო­და. ჭრი­ლო­ბე­ბი არ არის მა­ინ­ცდა­მა­ინც ძლი­ე­რი. 16 კი არა, ერთი ჭრი­ლო­ბაც საკ­მა­რი­სია ადა­მი­ა­ნის მო­საკ­ლავ­და. მით უმე­ტეს, გამ­წა­რე­ბულ კაცს ქა­ლის დაჭ­რა არ გა­უ­ჭირ­დე­ბო­და ისე ძლი­ე­რად, რომ შე­მოჰ­კვდო­მო­და. თა­ნაც, ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მი­ზან­და­სა­ხულ და­ნა­შა­ულს სჩა­დის, ცდი­ლობს, გა­ე­ცა­ლოს შემ­თხვე­ვის ად­გილს, აი­ვა­ზოვს კი ასე­თი მცდე­ლო­ბა არ ჰქო­ნია, ის იქ იყო მა­ნამ, სა­ნამ არ წა­იყ­ვა­ნეს სახ­ლში. ამას­თა­ნა­ვე, მეხ­სი­ე­რე­ბის ნა­წი­ლობ­რი­ვი, ფრაგ­მენ­ტუ­ლი ამო­ვარ­დნა, ფი­ზი­ო­ლო­გი­უ­რი აფექ­ტის­თვის მარ­თლაც არის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი. თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს ასე დაგ­ვე­მართბე­ო­და. ქ-ნ ტა­გი­ე­ვა­საც, მისი ქა­ლიშ­ვი­ლის­თვის რომ მსგავ­სი შე­უ­რა­ცხყო­ფა მი­ე­ყე­ნე­ბი­ნათ, შე­საძ­ლოა, უა­რე­სიც ჩა­ე­დი­ნა..."

მა­სა­ლე­ბის გა­მოკ­ვლე­ვე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი ექ­სპერტ-ფსი­ქო­ლო­გის ასე­თი გან­მარ­ტე­ბის შემ­დეგ, სა­სა­მარ­თლო კო­ლე­გი­ამ გა­მა­მარ­თლე­ბე­ლი გა­ნა­ჩე­ნის შე­სა­ხებ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ი­ღო, მა­შინ, როცა პრო­კუ­რა­ტუ­რა და და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი მხა­რე გან­სას­ჯე­ლის უმ­კაც­რე­სად დას­ჯას მო­ი­თხოვ­დნენ. გან­სას­ჯე­ლი წარ­სულ­ში ნა­სა­მარ­თლე­ვი არ გახ­ლდათ, არც რა­ი­მე მარ­თლსა­წი­ნა­აღ­მდე­გო ქმე­დე­ბა­ში ყო­ფი­ლა შემ­ჩნე­უ­ლი. ყო­ვე­ლი­ვე ეს, რა თქმა უნდა, კო­ლე­გი­ამ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნა, თუმ­ცა მას თა­ვი­სუფ­ლე­ბის აღ­კვე­თა მა­ინც შე­უ­ფარ­და. პრო­კუ­რა­ტუ­რის მიერ მი­ყე­ნე­ბუ­ლი მუხ­ლი - 19, 109-ის "ვ" პუნ­ქტი - კო­ლე­გი­ამ 111-ე მუხ­ლით (მკვლე­ლო­ბის მცდე­ლო­ბა ძლი­ე­რი უე­ცა­რი სუ­ლი­ე­რი აღელ­ვე­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში) გა­და­აკ­ვა­ლი­ფი­ცი­რა და კა­ნო­ნის შე­სა­ბა­მი­სად, სას­ჯე­ლის ზო­მად, გან­სას­ჯელს 3 წლით თა­ვი­სუფ­ლე­ბის აღ­კვე­თა გა­ნუ­სა­ზღვრა, სა­ერ­თო რე­ჟი­მის სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბით და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში მოხ­დით. დაკ­მა­ყო­ფილ­და აგ­რეთ­ვე და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის მო­თხოვ­ნა მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი ზი­ა­ნის ანა­ზღა­უ­რე­ბის ნა­წილ­ში. პრო­ცეს­ზე გან­სას­ჯელ­მა გა­ნა­ცხა­და, რომ მზა­დაა, აა­ნა­ზღა­უ­როს მკურ­ნა­ლო­ბი­სა და წამ­ლე­ბის ხარ­ჯე­ბი - 9 000 დო­ლა­რი და ასე­ვე სა­ქორ­წი­ნო ბეჭ­დის ღი­რე­ბუ­ლე­ბა – 150 დო­ლა­რი. სხვა ნა­წილ­ში სარ­ჩე­ლი ღიად დარ­ჩა...

მეგი ცა­ნა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#10, 10.03.2005