უაზ­რო სათ­ქმე­ლის კი­დევ უფრო უაზ­როდ, მაგ­რამ სა­ხა­ლი­სოდ ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის დი­დოს­ტა­ტი, "კო­მე­დი შოუს" მსა­ხი­ო­ბი და გა­და­ცე­მა "1 ბე­ქა­ბა­ი­ტის" წამ­ყვა­ნი - ბექა ონი­ა­ნი ძალ­ზე შრო­მის­მოყ­ვა­რე ყო­ფი­ლა: იუ­მო­რის სფე­რო­ში მუ­შა­ო­ბის გარ­და, დის­ტრი­ბუ­ცი­ა­შიც მო­უ­სინ­ჯავს ძა­ლე­ბი, გრა­ფი­კო­სა­დაც უმუ­შა­ვია.

"პირ­ვე­ლი ამ­ბე­ბის" მო­ყო­ლამ­დე, ბე­ქამ მო­მი­ბო­დი­შა, - ვიცი, შენს უფ­ლე­ბებს ვარ­ღვევ, მაგ­რამ მა­პა­ტი­ეო:

- ზო­გა­დად, სი­გა­რე­ტის მწე­ვე­ლე­ბი ურ­ჩე­ბი ვართ და არამ­წე­ვე­ლე­ბის უფ­ლე­ბებს ვარ­ღვევთ, რად­გან ისეთ ად­გი­ლებ­ში ვე­წე­ვით, სა­დაც არამ­წე­ვე­ლე­ბიც იმ­ყო­ფე­ბით.

- პირ­ვე­ლი სი­გა­რე­ტი...

- მე­გო­ნა, სი­გა­რე­ტის­თვის თა­ვის და­ნე­ბე­ბას ნე­ბის­მი­ერ დროს შევ­ძლებ­დი. მე და ჩემი კლა­სე­ლე­ბი უბან­ში, ქუ­ჩა­ში დაგ­დე­ბულ "ბი­ჩო­კებს" ვპო­უ­ლობ­დით და იმას ვე­წე­ო­დით, შემ­დეგ თავ­ბრუ გვეხ­ვე­ო­და, ცუ­დად ვხდე­ბო­დით, მაგ­რამ მე­ო­რე დღეს იმა­ვეს ვი­მე­ო­რებ­დით... ერთი პე­რი­ო­დი მო­წე­ვას თავი და­ვა­ნე­ბე: მე­ცხრე-მე­თერ­თმე­ტე კლას­ში სა­ერ­თოდ არ მო­მი­წე­ვია. თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, სხვებს ვსაყ­ვე­დუ­რობ­დი, - რა­ტომ ეწე­ვით-მეთ­ქი? სტუ­დენ­ტო­ბი­სას სი­გა­რეტს ისევ მი­ვე­პა­რე.

- პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნი...

- 13 წლის ასაკ­ში შე­მიყ­ვარ­და გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც ახლა ჩემი 2 შვი­ლის დედა გახ­ლავთ. პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნი სწო­რედ მას­თან მქონ­და. დე­და­ჩე­მი წარ­მო­შო­ბით კას­პი­დან არის. ჰოდა, მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე დე­დუ­ლეთ­ში სტუმ­რო­ბი­სას გა­ვი­ცა­ნი; გულ­ში ისე ჩა­მი­ვარ­და, რომ ვე­რაფ­რით ამო­ვიგ­დე. აბი­ტუ­რი­ენ­ტო­ბი­სას თბი­ლის­ში რომ ემ­ზა­დე­ბო­და, ჩემს ბედ­ნი­ე­რე­ბას სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და! მა­ნამ­დე, კას­პის პი­რო­ბებ­ში, სკო­ლის ეზო­ში შეხ­ვედ­რა გვი­წევ­და. მდიდ­რუ­ლი - არა, მაგ­რამ მშვი­დი, წყნა­რი პა­ემ­ნე­ბი გვქონ­და. სკო­ლის ეზო­ში, "ხმელ" სკამ­ზე ჯდო­მის­გან ერთი ად­გი­ლი მტკი­ო­და (იცი­ნის).

- პირ­ვე­ლი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­და...

- და­ახ­ლო­ე­ბით მე­ა­თე კლას­ში ვი­ყა­ვი, როცა მხი­ა­რულ­თა და საზ­რი­ან­თა გუნდში ვთა­მა­შობ­დი, სცე­ნარს ვწერ­დი, გუნ­დის კა­პი­ტა­ნი გახ­ლდით. ჩვენ ორგზის ჩემ­პი­ო­ნე­ბი ვი­ყა­ვით. გლ­და­ნი-ნა­ძა­ლა­დე­ვის გამ­გე­ო­ბის შე­ნო­ბა­ში გე­ნე­რა­ლუ­რი რე­პე­ტი­ცია გვქონ­და. ერთხე­ლაც სა­სა­დი­ლო­ში ლუდი დავ­ლიე და მაგ­რად და­მათ­რო. არა­და, იმ დღეს ფი­ნა­ლუ­რი თა­მა­ში იყო. ჩვენ­მა მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ებ­მა თქვეს, - ბექა მთვრა­ლია! მორ­ჩა, ეს თა­მა­ში მო­გე­ბუ­ლი გვაქ­ვსო! მათი სა­უ­ბა­რი გა­ვი­გო­ნე და რა­ღაც­ნა­ი­რად, სა­კუ­თარ თავს შთა­ვა­გო­ნე, რომ აზ­რზე მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. ჩემი გუნ­დის წევ­რე­ბიც მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - რა­ტომ და­ლიე? ახლა ეს რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­დაო?! ლოთი არ გახ­ლდით, მაგ­რამ იმ დღეს ასე მოხ­და. მაქ­სი­მა­ლუ­რად მო­ვინ­დო­მე და ის თა­მა­ში მა­ინც მო­ვი­გეთ. ცხოვ­რე­ბის ერთ-ერთ გა­მოც­დად ეს მახ­სენ­დე­ბა, მაგ­რამ კი­დევ ბევ­რი ყო­ფი­ლა... დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ვარ: გა­მოც­და რაც უფრო რთუ­ლია, ადა­მი­ა­ნი მით უფრო მე­ტად მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ხდე­ბა.

- პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი...

- ცოტა ხანს ნავ­თობ­მომ­პო­ვე­ბელ კომ­პა­ნი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი და მო­სახ­ლე­ო­ბას ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­სა­ღე­ბად უფა­სო გა­ზე­თებს ვუ­რი­გებ­დი. თუმ­ცა, ჰო­ნო­რა­რი უფრო ადრე, "კა­ვე­ე­ნი­დან" ავი­ღე: მე­თერ­თმე­ტე კლა­სის მოს­წავ­ლე­ებ­მა სამ­ხედ­რო აკა­დე­მი­ის სა­აქ­ტო დარ­ბაზ­ში კონ­ცერ­ტი გავ­მარ­თეთ. მა­შინ ჩემი ჰო­ნო­რა­რი 40 ლარი იყო.

- პირ­ვე­ლი შე­უ­რა­ცხყო­ფა, რო­მე­ლიც მო­გა­ყე­ნეს...

- არ მახ­სოვს, რომ მა­გა­ლი­თად, ვინ­მეს "მსუ­ქა­ნო­თი" მო­ე­მარ­თოს. ისე, ბავ­შვო­ბა­ში მსუ­ქა­ნი არ ვი­ყა­ვი, მე­სა­მე-მე­ო­თხე კურ­სზე გავ­სუქ­დი, უფრო სწო­რედ, "მა­მა­კა­ცუ­რი სტო­მა­ქი" გა­მიჩ­ნდა... მოკ­ლედ, იმას კი არ ვამ­ბობ, - ყვე­ლას ისე ვუყ­ვარ­ვარ, რომ ჩემ შე­სა­ხებ ცუდი არას­დროს უთ­ქვამთ-მეთ­ქი, მაგ­რამ ისე­თი შე­უ­რა­ცხყო­ფაც არა­ვის მო­უ­ყე­ნე­ბია, რომ გულ­ში ჩა­მე­დო.

- პირ­ვე­ლი სუფ­რა, რო­მელ­საც უთა­მა­დეთ...

- 13 წლის ვი­ყა­ვი. ჩემს ძმა­კაცს "ოქ­როს" და­ბა­დე­ბის დღე ჰქონ­და და თა­ნაკ­ლა­სე­ლე­ბი, თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბი და­პა­ტი­ჟა. თბი­ლის­ში, "ზა­ლა­ში" მა­გი­დე­ბი (ფიც­რი­ა­ნი სკა­მე­ბით) 2 რი­გად იყო გაშ­ლი­ლი. იუ­ბი­ლარ­მა თა­მა­დად დამ­ნიშ­ნა. ჩემ­თვის ქარ­თუ­ლი სუფ­რა უცხო არ გახ­ლდათ: მა­მა­ჩემ­საც უწევ­და თა­მა­დო­ბა და ბი­ძა­საც. რა სა­დღეგ­რძე­ლო­ე­ბიც გა­მახ­სენ­და, "მივ­ყე­ვი" - მაგ­რად ვი­თა­მა­დე, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სას­მი­სე­ბით ვსვამ­დი... და­ახ­ლო­ე­ბით 2 სა­ათ­ში ძმა­კაც­მა "სპალ­ნა­ში" მი­მაწ­ვი­ნა. რამ­დე­ნი­მე სა­ათს ვი­ძი­ნე. ამა­სო­ბა­ში თურ­მე, მას­პინ­ძლის კლა­სე­ლე­ბი და თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბი წა­სუ­ლან და უკვე უფ­რო­სი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი უს­ხდნენ სუფ­რას. ჰოდა, გაღ­ვი­ძე­ბულს ძმა­კა­ცის ნა­თე­სა­ვი გა­მე­ხუმ­რა, - ვა, ბიჭო, მოდი ერთი, კა­ცუ­რად, დაგ­ვი­ლი­ეო! მეც მი­ვე­დი და დავ­ლიე - ვი­თომ "ვი­კა­ცე", მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი, რომ აღარ უნდა და­მე­ლია (იცი­ნის). ძმა­კაცს ვი­დეო აქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი: ერთი კად­რია, სა­დაც ღია ფან­ჯა­რას­თან, სა­ვარ­ძელ­ში ვზი­ვარ, ცხვირ­ზე კი ბუზი ხან და­მაჯ­დე­ბა, ხან - აფ­რინ­დე­ბა... ამ ვი­დე­ოს როცა ვუ­ყუ­რებ, ძა­ლი­ან ვხა­ლი­სობ.

- პირ­ვე­ლი ქა­თი­ნა­უ­რი...

- ესეც "კა­ვე­ენს" უკავ­შირ­დე­ბა: მეშ­ვი­დე კლას­ში ვი­ყა­ვი, როცა ჩვენს სკო­ლა­ში რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი მო­ვი­და და "ბოლო ზა­რის­თვის" ბავ­შვე­ბი მო­ამ­ზა­და. ავად­მყო­ფო­ბის გამო, იმ დღეს სკო­ლა­ში არ ვი­ყა­ვი. კლა­სე­ლებ­მა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მი­თხრეს, - აუ, რა მა­გა­რი იყო! მო­ვი­ფიქ­რეთ, რომ სექ­ტემ­ბრი­დან "კა­ვე­ე­ნი" ვი­თა­მა­შოთ. მოდი, შენც ითა­მა­შეო! სცე­ნის მე­ში­ნო­და. ვფიქ­რობ­დი, - რა­ღაც "ისე" რომ ვერ ვთქვა, შემ­რცხვე­ბა-მეთ­ქი. ხელ­მძღვა­ნელ­მა მი­თხრა, - მოდი, პა­ტარ-პა­ტა­რა ხუმ­რო­ბებს მოგ­ცემ და ის თქვიო... ჩემ მიერ ნათ­ქვა­მი ხუმ­რო­ბე­ბი ძა­ლი­ან მოს­წონ­და და უკვე "ხაზ­ზეც" და­მა­ყე­ნა. ვი­თა­მა­შე, მო­ე­წო­ნა და გა­და­წყვი­ტა, რომ გუნ­დის კა­პი­ტა­ნი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. მი­თხრა, - წამ­ყვა­ნი მსა­ხი­ო­ბი იქ­ნე­ბიო. იმ წელს კა­პიტ­ნე­ბის კონ­კურ­სი (მო­ნო­ლო­გებ­ში) გა­ი­მარ­თა და "წლის სა­უ­კე­თე­სო კა­პი­ტა­ნი" გავ­ხდი; სი­გე­ლიც მაქვს, რო­მე­ლიც ჩარ­ჩო­ში არ ჩა­მის­ვამს და ვნერ­ვი­უ­ლობ, რამე არ მო­უ­ვი­დეს...

- პირ­ვე­ლი სირ­ცხვი­ლი...

- (ფიქ­რობს) ვახ, არ მინ­და, ისე გა­მო­მი­ვი­დეს, თით­ქოს ცუდ რა­ღა­ცებს არ ვყვე­ბი, მაგ­რამ ასე­თი რამ არ მახ­სენ­დე­ბა და რა ვქნა? ჟურ­ნა­ლის მკი­თხვე­ლე­ბო, უსირ­ცხვი­ლო არ ვარ, უბ­რა­ლოდ, მარ­თლა ვერ ვიხ­სე­ნებ... თუმ­ცა, ჩემს ხუმ­რო­ბა­ზე რომ არ გას­ცი­ნე­ბი­ათ, თავი უხერ­ხუ­ლად მა­შინ მიგ­რძნია.

- პირ­ვე­ლი "შა­ტა­ლო"...

- 5-6 ძმა­კა­ცი კლას­ში ონავ­რო­ბით გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დით და "შა­ტა­ლო­საც" ხში­რად ვა­წყობ­დით. ვამ­ბობ­დით, - მივ­დი­ვართ, ვი­პა­რე­ბით! ვინც არ წა­ვი­დეს, იმი­სიო! - "და­ვი­გი­ნებ­დით" და ვი­საც კლას­ში დარ­ჩე­ნა სურ­და, მა­საც ძა­ლით წა­მო­ვაგ­დებ­დით ხოლ­მე. სკო­ლი­დან ყვე­ლას გა­ვა­პა­რებ­დით, შემ­დეგ უკან ვბრუნ­დე­ბო­დით და სას­წავ­ლო ნა­წი­ლის გამ­გეს ვე­უბ­ნე­ბო­დით: - მასწ, კლას­ში მხო­ლოდ ჩვენ ვართ და გაკ­ვე­თილს ხომ არ ჩა­ა­ტა­რებთ-თქო (იცი­ნის)?.. პირ­ვე­ლი აპ­რი­ლი იყო. სკო­ლი­დან თბი­ლი­სის ზღვა­ზე გა­ვი­პა­რეთ. თოვ­ლი დაგ­ვხვდა. ბი­ჭებ­მა ვთქვით, - მოდი, წყალ­ში შე­ვი­დეთ, ვი­ბა­ნა­ო­თო. მაგ­რად ცი­ო­და და ზოგ­მა იუ­ა­რა, მაგ­რამ ჩვე­უ­ლი პრინ­ცი­პით, ყვე­ლას და­ვა­ძა­ლეთ. წყლი­დან ამო­სუ­ლებს მაგ­რად შეგვცივ­და, მაგ­რამ მა­ინც დავ­ბო­რი­ა­ლებ­დით. პუ­რის სა­ყი­დე­ლი ფუ­ლიც არ გვქონ­და. თემ­ქის მხრი­დან, გზას­თან ახ­ლოს, თბი­ლი­სის ზღვა­ზე დაშ­ლილ-გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი გემი იდგა. ჩემ­მა კლა­სელ­მა რკი­ნის კარი გახ­სნა და მო­ხუ­რა. ამ დროს კარს ხელი მეც მოვ­კი­დე და თითი მომ­ყვა. ახ­ლაც მე­ტყო­ბა "შრა­მი"... მა­შინ სი­გა­რეტს ჩვენს კლას­ში მხო­ლოდ ერთი ბიჭი ეწე­ო­და. მან სი­გა­რე­ტი "გა­აძ­რო" და ჭრი­ლო­ბა­ზე თუ­თუ­ნი და­მა­ყა­რა, - სის­ხლდე­ნას შვე­ლი­სო...

- პირ­ვე­ლი უთან­ხმო­ე­ბა შვილ­თან...

- შვი­ლებ­თან სე­რი­ო­ზუ­ლი უთან­ხმო­ე­ბა არ მქო­ნია, მაგ­რამ მათ ხში­რად ვსაყ­ვე­დუ­რობ. უფ­რო­სი გო­გო­ნა მე­ო­რე კლა­სის მოს­წავ­ლეა. დი­ლით ინ­გლი­სუ­რის წიგ­ნი ცალ­კე, პარკში ჩადო. გა­ვაფრ­თხი­ლე, - ჩან­თა­ში ჩადე, თო­რემ სად­მე დაგ­რჩე­ბა-მეთ­ქი. არ ჩადო და მარ­თლაც, წიგ­ნი სკო­ლა­ში დარ­ჩა! მერე და­მი­რე­კა: - მამა, ბო­დი­ში, რა, წიგ­ნი დამ­რჩაო. აი, ამის გამო ვე­ჩხუ­ბე. სა­ერ­თოდ, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ბავ­შვია: თა­ვად იც­ვამს, სა­უზ­მობს, მე­ცა­დი­ნე­ობს. ჰოდა, ხან­და­ხან მგო­ნია, რომ დიდი გო­გოა და ინ­გლი­სუ­რის წიგ­ნი სკო­ლა­ში არ უნდა დარ­ჩეს.

- პირ­ვე­ლი ვი­ზი­ტი სა­ლონ­ში...

- მუ­ხი­ან­ში, სა­პა­რიკ­მა­ხე­რო მხო­ლოდ ერთ ქუ­ჩა­ზე იყო, სა­დაც თეთრ ხა­ლათ­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი "მუ­სიე" (ოდ­ნავ მოტვლე­პი­ლი თა­ვით) მუ­შა­ობ­და. სა­ლონ­ში მრგვა­ლი, სა­ხე­ლუ­რე­ბი­ა­ნი სკა­მე­ბი ჰქონ­დათ. მახ­სოვს, პა­რიკ­მა­ხერ­მა იმ სა­ხე­ლუ­რებ­ზე ფი­ცა­რი დადო და ზედ და­მა­ჯი­ნა. თმის შეჭ­რა არ მინ­დო­და, მაგ­რამ მა­მამ მი­თხრა: ცოტა სე­რი­ო­ზუ­ლად მო­ი­ქე­ცი, კაცი ხარო! ჰოდა, მეც დავ­სე­რი­ო­ზულ­დი და და­ბღვე­რი­ლი ვი­ჯე­ქი...

- პირ­ვე­ლი როლი "კო­მე­დი შო­უ­ში"...

- ღვი­ნის ფეს­ტი­ვა­ლის შე­სა­ხებ სკეტ­ჩი იყო. ღვი­ნის დე­გუს­ტა­ტო­რის როლს ვას­რუ­ლებ­დი და ერთ სა­დღეგ­რძე­ლოს ნა­წყვეტ-ნა­წყვეტ ვამ­ბობ­დი, უაზ­რო სათ­ქმელს უაზ­როდ ვა­ყა­ლი­ბებ­დი... "კო­მე­დი შო­უ­ში" ჩემი გმი­რი ("უფ­რო­სოს" პერ­სო­ნაჟს ვგუ­ლის­ხმობ) არა­ა­დეკ­ვა­ტურ, მო­უ­ლოდ­ნელ რა­ღა­ცებს აკე­თებს. ეს ჩემ­თვის სა­სა­ცი­ლოა და ასეთ ხუმ­რო­ბებს ამი­ტო­მაც ვი­გო­ნებ... ახლა 4-ს 25 წუთი აკ­ლია. შემ­თხვე­ვით, სად­მე ხომ არ გაგ­ვი­ან­დე­ბათ?

- არა!

- რა­ტომ გე­უბ­ნე­ბით, იცით? მე მაგ­ვი­ან­დე­ბა და იქ­ნებ თქვენც გაგ­ვი­ან­დე­ბათ (იცი­ნის)?. რა ვიცი, რა ვიცი... ისე კი, 4 სა­ა­თის­თვის ვარ­კე­თილ­ში, და­ბა­დე­ბის დღის ცენ­ტრში უნდა მი­ვი­დე და კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ გა­მიშ­ვებთ.

- თქვე­ნი შვი­ლის და­ბა­დე­ბის დღეა?

- არა, იქ წამ­ყვა­ნად ვმუ­შა­ობ. უნდა მი­ვი­დე და პა­ტა­რე­ბი გა­ვა­ხა­ლი­სო, რომ სა­ღა­მოს ჩემს ოჯახს რუხი პუ­რის ნაც­ვლად, შავი პური მი­ვუ­ტა­ნო (იცი­ნის).

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)