სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვე­ბის დი­დოს­ტა­ტი, გიგი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­წე­რის დროს სა­ოც­რად გულ­წრფე­ლი იყო. მან თა­მა­მად ილა­პა­რა­კა სა­კუ­თარ უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებ­ზე და არც და­დე­ბი­თი და­უ­მა­ლავს. ამ­ბობს, რომ დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის ბო­ლომ­დე ერ­თგუ­ლე­ბა შე­უძ­ლია.

- ამ ეტაპ­ზე მარ­ტო ვცხოვ­რობ, ისე კი მყავს დედა, მამა, ერთი ძმა და ერ­თიც - და. ჩემი და, რო­გორც იცით, ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს და ერ­თმა­ნეთს იშ­ვი­ა­თად ვხე­დავთ. მყავს დის­შვი­ლი ლე­ვა­ნი. ხან­და­ხან პრო­ექ­ტე­ბი გვაძ­ლევს იმის სა­შუ­ა­ლე­ბას, რომ ერ­თმა­ნე­თი ვნა­ხოთ.

- მარ­ტო ცხოვ­რე­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე?

- ბავ­შვო­ბი­დან და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას მი­მაჩ­ვი­ეს. 11 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ამე­რი­კა­ში მარ­ტო წა­ვე­დი. რა­ღაც პე­რი­ო­დი დას­თან ვცხოვ­რობ­დი, 13 წლი­სა კი ცალ­კე გა­და­ვე­დი. დიდი ხა­ნია, მშობ­ლე­ბის­თვის ფული არ მი­თხო­ვია. მან­ქა­ნა, სახ­ლი და ის ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მჭირ­დე­ბა, სა­კუ­თა­რი შრო­მით მაქვს შე­ძე­ნი­ლი. მიყ­ვარს, როცა წარ­მა­ტე­ბას და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვაღ­წევ, არა­სო­დეს არა­ვის იმე­დად არ ვარ.

- და მა­ინც, მშობ­ლებ­მა არ გა­აპ­რო­ტეს­ტეს, სა­ცხოვ­რებ­ლად ცალ­კე რომ გა­დახ­ვე­დი?

- პი­რი­ქით, ეს ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­დათ (იცი­ნის).

- რა­ტომ გა­უ­ხარ­დათ?

- იმი­ტომ, რომ სახ­ლში აუ­ტა­ნე­ლი ვარ. გა­მო­ვი­კე­ტე­ბო­დი ხოლ­მე ჩემს ოთახ­ში და გა­რეთ არ გავ­დი­ო­დი.

- დეპ­რე­სი­უ­ლიც ხომ არ ხარ?

- დეპ­რე­სი­უ­ლი არ ვარ. უბ­რა­ლოდ, მარ­ტო ყოფ­ნა მიყ­ვარს.

- ოთახ­ში გა­მო­კე­ტი­ლი რას აკე­თებ?

- ვკი­თხუ­ლობ, ფილ­მებს ვუ­ყუ­რებ, მე­გობ­რებს ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბი და ა.შ. მთე­ლი დღე სტუ­დი­ა­ში, უამ­რავ ადა­მი­ან­თან მი­წევს ურ­თი­ერ­თო­ბა და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სახ­ლში "სკუჩ­ნად" ყოფ­ნა მომ­წონს.

- მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ხარ?

- დიახ. ვფიქ­რობ, ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს უნდა ჰქონ­დეს რა­ღაც მი­ზა­ნი და ამ მიზ­ნის­კენ ის­წრა­ფო­დეს. პირ­ვე­ლად "ახალ­გაზ­რდუ­ლი ცეკ­ვე­ბის კავ­ში­რი" მე ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბე. იმ პე­რი­ოდ­ში ასე­თი რამ არც ერთ ქვე­ყა­ნა­ში არ არ­სე­ბობ­და, ახლა კი მსოფ­ლიო ცეკ­ვე­ბის ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­შიც გა­იხ­სნა "ახალ­გაზ­რდუ­ლი ცეკ­ვე­ბის კავ­ში­რი", რაც ძა­ლი­ან მი­ხა­რია. ამით იმის თქმა მინ­და, რომ მიყ­ვარს ჩემი საქ­მე და არ­ჩე­უ­ლი გზი­დან არ გა­და­ვუხ­ვევ.

- ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნით ვინ ხარ?

- სას­წო­რი.

- რით გა­მო­ირ­ჩე­ვა სას­წო­რი სხვა ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნე­ბის­გან?

- სას­წო­რი პირ­ველ რიგ­ში, ხა­სი­ათ­დე­ბა იმით, რომ სა­მარ­თლი­ა­ნია და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას ძნე­ლად იღებს. ამ თვი­სე­ბით მეც გა­მო­ვირ­ჩე­ვი: გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მა­ნამ არ მი­ვი­ღებ, ვიდ­რე ყვე­ლა­ფერს არ გავ­თვლი.

- შენს უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბად რას მი­იჩ­ნევ?

- იმას, რომ ძა­ლი­ან ფი­ცხი ხა­სი­ა­თი მაქვს. ბოლო დროს კი­დევ არა მი­შავს, ცოტა ჭკუა ვის­წავ­ლე და ვცდი­ლობ, ჩემი სი­ფი­ცხე ჩა­ვახ­შო, რად­გან რა­ღა­ცებ­ში მიშ­ლი­და ხელს. სა­ერ­თოდ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­მართ კრი­ტი­კუ­ლი ვარ. ვე­ძებ ჩემს უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებს და მერე მის გა­მოს­წო­რე­ბა­საც ვცდი­ლობ. კი­დევ, ჩემს ერთ უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბას გა­მოვ­ყოფ: ძა­ლი­ან მერ­ყე­ვი ვარ. ზოგ­ჯერ ვერ ვხვდე­ბი, რა მინ­და.

- მე­გობ­რე­ბი რო­გორ გა­ხა­სი­ა­თე­ბენ?

- როცა ჩემ­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ, ყო­ველ­თვის აღ­ნიშ­ნა­ვენ, რომ "ადა­მი­ა­ნი გული" ვარ. თუ ვინ­მე ჩემ მი­მართ ცო­ტა­ო­დენ სით­ბოს გა­მო­ამ­ჟღავ­ნებს, შე­მიძ­ლია, თან გა­დავ­ყვე.

- წყე­ნის გულ­ში ჩა­დე­ბა გჩვე­ვია?

- არა, მაგ­რამ დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ვარ: რა­ტომ­ღაც, ყო­ველ­თვის ისე ხდე­ბა, რომ ვინც გულს მატ­კენს და მა­წყე­ნი­ნებს, მას ჩემი ჩა­რე­ვის გა­რე­შეც, აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ე­ზღვე­ბა სა­მა­გი­ე­რო.

- მორ­წმუ­ნე ხარ?

- ამით ვერ და­ვიტ­რა­ბა­ხებ, რად­გან ეკ­ლე­სი­უ­რად არ ვცხოვ­რობ, ტა­ძარ­ში არ დავ­დი­ვარ და არც არად­როს მი­მარ­ხუ­ლია.

- ჯვარ­საც არ ატა­რებ?

- ჯვარს ზურ­გით ვა­ტა­რებ ანუ და­ხა­ტუ­ლი მაქვს. ეს არის ჩვე­ნი სა­ო­ჯა­ხო ჯვა­რი, რო­მე­ლიც ყვე­ლას გვაქვს ამოს­ვი­რინ­გე­ბუ­ლი. მე მაქვს, სა­კუ­თა­რი პრინ­ცი­პე­ბი და არ მცხვე­ნია იმის თქმის, რომ მორ­წმუ­ნე არ ვარ. ყვე­ლა­ფერ­ში მაქ­სი­მა­ლის­ტი ვარ და რა­საც ვა­კე­თებ, ბო­ლომ­დე უნდა გა­ვა­კე­თო. ჰოდა, მორ­წმუ­ნე რომ გავ­ხდე, არც ერთ კა­ნონს არ და­ვარ­ღვევ და ბო­ლოს აუ­ცი­ლებ­ლად, ბე­რად აღ­ვიკ­ვე­ცე­ბი. არ მომ­წონს დღე­ვან­დე­ლი ტენ­დენ­ცია: ეკ­ლე­სი­ა­ში სი­ა­რუ­ლი მო­დად რომ იქცა. ცხოვ­რე­ბა­ში სხვა პრი­ო­რი­ტე­ტე­ბი მაქვს და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ეკ­ლე­სი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის­გან თავს ვი­კა­ვებ. ისე არ გა­ი­გოს ვინ­მემ, თით­ქოს სა­ტა­ნის­ტი ვარ. მერ­წმუ­ნეთ, ასე ნამ­დვი­ლად არ არის.

- მარ­ტო ვცხოვ­რო­ბო, - აღ­ნიშ­ნე. სახ­ლის და­ლა­გე­ბა და სა­კუ­თა­რი ნივ­თე­ბის მო­წეს­რი­გე­ბა გე­ხერ­ხე­ბა?

- ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა მე­ხერ­ხე­ბა, მაგ­რამ ამ მხრივ ძა­ლი­ან ზარ­მა­ცი ვარ... როცა ჩემ­თან მე­გობ­რე­ბი მო­დი­ან, ვჭამთ, ვსვამთ, მერე კი და­ლა­გე­ბა მე­ზა­რე­ბა და მომ­დევ­ნო შეკ­რე­ბამ­დე ხელს არა­ფერს ვკი­დებ.

- მე­გობ­რე­ბი გი­ლა­გე­ბენ სახ­ლს?

- დიახ, კვი­რა­ში ერთხელ მო­დი­ან და ალა­გე­ბენ. თან, ყვე­ლა ოთახს არ ვუ­რევ; ერთი კუ­თხე მაქვს ამო­ჩე­მე­ბუ­ლი, სა­დაც ჩემ­თვის, "სკუჩ­ნად" ვარ. მე­გობ­რე­ბი როცა მო­დი­ან, მა­შინ გავ­დი­ვართ სხვა ოთახ­ში.

- კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა თუ გე­ხერ­ხე­ბა?

- ყვე­ლა­ნა­ი­რი კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა ვიცი და გემ­რი­ე­ლიც გა­მომ­დის, მაგ­რამ იშ­ვი­ა­თად ვამ­ზა­დებ ხოლ­მე. სახ­ლში იშ­ვი­ა­თად ვჭამ. მა­ცი­ვარ­შიც არას­დროს არა­ფე­რი მაქვს, თუ უკვე გა­ფუ­ჭე­ბულ რა­ღა­ცებს არ ჩავ­თვლით (იცი­ნის).

- მავ­ნე ჩვე­ვე­ბი თუ მაქვს?

- სი­გა­რეტს ვე­წე­ვი. ვცდი­ლობ, მას­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი არ ვიყო, მაგ­რამ არ გა­მომ­დის. რამ­დენ­ჯერ­მე ვცა­დე თა­ვის და­ნე­ბე­ბა, თუმ­ცა - ამა­ოდ (იცი­ნის). ბავ­შვო­ბი­დან ვე­წე­ვი და ალ­ბათ გა­დაგ­დე­ბაც იმი­ტომ მი­ჭირს. ალ­კოჰო­ლი­ან სას­მელ­საც მი­ვირ­თმევ, მაგ­რამ ხში­რად - არა.

- რო­გო­რი სიმ­თვრა­ლე გაქვს?

- ძა­ლი­ან კარ­გი სიმ­თვრა­ლე მაქვს, მაგ­რამ კვი­რა­ში სამ­ჯერ მა­ინც თუ დავ­ლიე, მერე "ვჭე­დავ" (იცი­ნის) და მე­გობ­რებს ძლივს ავ­ყა­ვარ სახ­ლში.

- ერ­თგუ­ლი ხარ?

- ზედ­მე­ტად ერ­თგუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ და ამას ყვე­ლა ჩემი მე­გო­ბა­რი აღი­ა­რებს. ბო­ლოს და ბო­ლოს, ის მა­ინც იცის ყვე­ლამ, რომ 8 წელი ერთი ადა­მი­ა­ნის ერ­თგუ­ლი ვი­ყა­ვი. მერ­წმუ­ნეთ, შე­საძ­ლე­ბე­ლია, რჩე­ულს მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა უერ­თგუ­ლიო, მაგ­რამ მთა­ვა­რია, სა­კუ­თა­რი მეგ­ზუ­რი სწო­რად შე­არ­ჩიო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბის ერ­თად ცხოვ­რე­ბა მი­ზან­შე­წო­ნი­ლი არ არის მა­ნამ, ვიდ­რე არ და­ქორ­წინ­დე­ბი­ან. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რეა სწო­რედ, ამ­დე­ნი ოჯა­ხი რომ ინ­გრე­ვა. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბა­ნა სხვა რა­მეა და ერ­თად ცხოვ­რე­ბა - კი­დევ სულ სხვა... პირ­ველ რიგ­ში, მე­უღ­ლე ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი უნდა იყოს.

- რო­მან­ტი­კუ­ლი ხარ?

- რო­მან­ტი­კუ­ლი ნამ­დვი­ლად ვარ, მაგ­რამ ბა­ნა­ლუ­რი - არა. ფან­ჯრე­ბის წინ სე­რე­ნა­დის სიმ­ღე­რა, გუ­ლის შე­მო­ხაზ­ვა და ცე­ცხლის დან­თე­ბა, ყვა­ვი­ლე­ბის გაგ­ზავ­ნა არ მჩვე­ვია. ჩემ­თვის მარ­ტი­ვი გი­ჟო­ბე­ბი უფრო მეტს ნიშ­ნავს, ვიდ­რე ვი­თომ "დონე" რა­ღა­ცე­ბის კე­თე­ბა.

- გა­სა­გე­ბია, რომ სა­კუ­თა­რი წე­სე­ბი და კა­ნო­ნე­ბი გაქვს, მაგ­რამ მა­ინც გკი­თხავ: ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი თუ მოგ­წონს?

- ბევრ ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ას­თან ძა­ლი­ან ცუდი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს. არ მომ­წონს მა­გა­ლი­თად, ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი.

- შენ რო­გორ ქორ­წილს გა­და­იხ­დი?

- მო­მა­ვალ­ში გა­და­ვიხ­დი ისეთ ქორ­წილს, რო­გო­რიც და­გეგ­მი­ლი მქონ­და.

- გაგ­ვიმ­ხი­ლე, რო­გო­რი ქორ­წი­ლი გქონ­და და­გეგ­მი­ლი?

- ჩემი ქორ­წი­ლი იქ­ნე­ბა აუ­ცი­ლებ­ლად, ბუ­ნე­ბა­ში, რად­გან ბუ­ნე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ვარ და არც ქარ­თუ­ლი მუ­სი­კა იქ­ნე­ბა ფო­ნად. ისე არ მინ­და გა­მო­მი­ვი­დეს, რომ ქარ­თუ­ლი არა­ფე­რი მომ­წონს, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ადა­მი­ა­ნე­ბი რა­ღაც ჩარ­ჩო­ე­ბით არ უნდა ვი­ზღუ­დე­ბო­დეთ სა­კუ­თარ არ­ჩე­ვან­ში. ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­აა ისიც, რომ ბი­ჭებს ცო­ლე­ბი მშობ­ლე­ბის სახ­ლში მიჰ­ყავთ და მერე ახალ­და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი წყვი­ლის რჩე­ნა­ზე დედ-მამა ზრუ­ნავს, ჩემ­თვის კი ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი მი­ღე­ბე­ლია.

- რო­გო­რი გო­გო­ნე­ბი მოგ­წონს?

- უპი­რა­ტე­სო­ბას შევგვრე­მან გო­გო­ნებს ვა­ნი­ჭებ, თუმ­ცა კარ­გი ქალი შე­იძ­ლე­ბა, ქე­რაც იყოს. არ მომ­წონს ზედ­მე­ტად ნაზი ქა­ლე­ბი. ჩემ­თვის მარ­ტო გა­რეგ­ნო­ბა არ არის მთა­ვა­რი. პირ­ველ რიგ­ში, ჩემი რჩე­უ­ლი კარ­გი ადა­მი­ა­ნი უნდა იყოს, ზრდი­ლო­ბა უნდა ჰქონ­დეს, უფ­როს-უმ­ცრო­სის გარ­ჩე­ვა უნდა შე­ეძ­ლოს.

- აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ცეკ­ვავ­დეს?

- არა, ეგ აუ­ცი­ლე­ბე­ლი არ არის. შე­იძ­ლე­ბა, სხვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნიც შე­მიყ­ვარ­დეს.

- ეჭ­ვი­ა­ნი ხარ?

- ეჭ­ვი­ა­ნი ნამ­დვი­ლად ვარ. რაც უფრო მე­ტად ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბი ადა­მი­ანს, მით უფრო მკაც­რი ვხდე­ბი მის მი­მართ. მინ­და, ჩემ გვერ­დით მყო­ფი ქალი უნაკ­ლო იყოს. ყო­ველ­თვის ვეც­დე­ბი, ჩემ­მა რჩე­ულ­მა სწო­რი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­დად­გას.

- საყ­ვა­რელ ადა­მი­ანს პირ­ვე­ლად ვის გა­აც­ნობ?

- მას აუ­ცი­ლებ­ლად, დე­დას გა­ვაც­ნობ. დე­და­ჩე­მი ერ­თა­დერ­თი და შე­უც­ვლე­ლი ქა­ლია ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში.

- გიგი, თუ იმ 8-წლი­ან სიყ­ვა­რულს არ ჩავ­თვლით, ბევ­რჯერ გყვა­რე­ბია?

- ბევ­რჯერ ნამ­დვი­ლად არ მყვა­რე­ბია. ვიდ­რე სა­ლო­მე შე­მიყ­ვარ­დე­ბო­და, ამე­რი­კა­ში (ეს აქამ­დე არა­ვის­თვის მით­ქვამს) 4-წლი­ა­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი მა­კავ­ში­რებ­და ერთ გო­გო­ნას­თან. მა­შინ დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებ­ზე ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე. თუმ­ცა, იმ 8-წლი­ან ურ­თი­ერ­თო­ბა­შიც ბევ­რი შეც­დო­მა და­ვუშ­ვი. ვფიქ­რობ, მე­სა­მე სიყ­ვა­რუ­ლი სა­ბო­ლო­ოდ გა­მო­მას­წო­რებს. ცხოვ­რე­ბა გრძელ­დე­ბა. გიყ­ვარ­და, აღარ გიყ­ვარს და კი­დევ გეყ­ვა­რე­ბა.

- გო­გო­ნებს შენ­თვის სიყ­ვა­რუ­ლი ბევ­რჯერ აუხ­სნი­ათ?

- დიახ, მსგავ­სი შემ­თხვე­ვა ბევ­რჯერ ყო­ფი­ლა. ჩემ­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი მად­ლო­ბით გა­მის­ტუმ­რე­ბია, რაც გულ­წრფე­ლად რომ გი­თხრათ, ძა­ლი­ან უხერ­ხუ­ლია. ბოლო დროს ანუ მას შემ­დეგ, რაც პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხდი, რა­ტომ­ღაც მა­მა­კა­ცე­ბიც მიხ­სნი­ან სიყ­ვა­რულს, რაც ნამ­დვი­ლად არ მომ­წონს.

- საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლის გა­ნე­ბივ­რე­ბა შე­გიძ­ლია?

- შე­მიძ­ლია და თა­ნაც, რო­გორ... მივ­ხვდი, რომ ეს ჩემი ერთ-ერთი უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბაა: ზედ­მე­ტი არა­ფე­რი ვარ­გა. მე კი ბოლო თეთ­რიც შე­იძ­ლე­ბა დავ­ხარ­ჯო საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის.

სოფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)