"მინდოდა, დანარჩენი შვილებიც დამხოცოდნენ" - ზუგდიდში ქალმა ქმარ-შვილის მკვლელი მოკლა

"კვირის პალიტრის" არქივიდან, 2004 წელი

გალელმა ლილი ბიგვავამ ქმარ-შვილის დახოცვიდან წელიწადისა და რვა თვის გასვლის შემდეგ, ზუგდიდში, რევოლვერის ერთი გასროლით მოკლა ქმარ-შვილის მკვლელი.

ეს ამბავი ომს არ უკავშირდება - ლილი ბიგვავას ოჯახი დაპირისპირებულ ქართულ შეიარაღებულ დაჯგუფებებს შეეწირა. მერე გაირკვა, მკვლელებს მანქანა შეშლიათ და უდანაშაულო ადამიანები სხვების ნაცვლად დახოცეს, თუმც კი, ჩასაფრებულთაგან ერთ-ერთი წინა დღეს სტუმრად იყო მათ ოჯახში და, სხვა თანასოფლელები თუ არა, ის მაინც მიხვდა, რა ხდებოდა და გაჩერდა; მაგრამ ამას არაფერი შეუცვლია - დანარჩენები მანქანიდან გადმოსულ კაცს, რომელიც გამწარებული ყვიროდა - რას მიშვებით, ბავშვი არ მომიკლათო, იმდენხანს ესროდნენ, სანამ არ წაიქცა. ბიჭს სნაიპერის ტყვია მოხვდა, ხოლო მათგან მესამე - სიძე, დაიჭრა...

- ქალბატონო ლილი, ვიცი, გაგიჭირდებათ, მაგრამ იქნებ შეძლოთ და მომიყვეთ, როგორ მოხდა ეს ამბავი.

- არეულობა რომ დაიწყო, ჩვენი ამბის გასაგებად ზუგდიდიდან სიძე ჩამოვიდა. წასვლისას ჩემმა მეუღლემ - გავაცილებო, მანქანა გამოიყვანა. გული აწუხებდა და ბიჭი დასვა საჭესთან. არ ვიცი რა დამემართა, მათი გაშვება არ მინდოდა. სიძეს ვუთხარი, თუ მოსვლა შენი ფეხით შეძელი, ახლაც შენი ფეხით წადი-მეთქი. ჩემს ქმარს შეკამათება არ უყვარდა, მითხრა, აჭარბებ, რა განერვიულებსო... არ ვიცი, ავდგები და სარკეს ჩაგიმტვრევთ, მაშინ ვეღარ წახვალთ-მეთქი. შვილმა მითხრა: დედიკო, ხელს გაიჭრი და გეტკინებაო... არ ვიცი, ეს რა იყო. თუ ამას წინათგრძნობა ერქვა, მაშინ მართლა ჩამემტვრია ის სარკე, რა მოხდებოდა?! ათ წუთში ჩემი მეუღლე მოიტანეს. ფეხზე მოვკიდე ხელი - შვილი რა უყავი-მეთქი. ისე დაგლეჯილი იყო, ფეხი ხელში შემრჩა. მერე ჩემი ბიჭიც მოასვენეს...

მინდოდა, დანარჩენი შვილებიც დამხოცოდნენ. ვფიქრობდი, ესენიც რომ მოკვდებოდნენ, მარტო დავრჩები და რაღაცას, სამაგიეროს გავაკეთებ-მეთქი. რომ ეძინათ, მინდოდა, აღარ გაეღვიძათ.

- კონკრეტულად თუ იცოდით, რის გაკეთებას აპირებდით?

- იმ წუთში არა. დრო რომ გავიდა, ოთახში შევედი. მეზობელი შემომყვა. ვთხოვე, მარტო დავეტოვებინე. რომ არ მომშორდა, ვუთხარი, ჩადი, ჩემს ბიჭთან მისი დანა დევს და ამომიტანე, რაღაცაზე მჭირდება-მეთქი. არადა, ის დანა მე მქონდა უკვე. იმდენხანს ეძებეს, ის დრო მე მეყო. მაგიდაზე თითი დავდე და გადავიჭერი. როცა ამოვიდნენ ძვალი გადაჭრილი იყო. მხოლოდ კანზე ეკიდა. ნათესავები ექიმები მყავს, თქვეს, მივაკერებთო. შემეშინდა, რომ მართლა არ მიეკერებინათ და ჩემი ხელით კანიც გამოვიგლიჯე.

- ტკივილს ვერ გრძნობდით?

- არა. ახლაც ისე ვარ, მთელი დღე წიწაკაში რომ მქონდეს ხელები, არ ამეწვება.

- გახსოვთ რას გელაპარაკებოდნენ?

- მახსოვს ის, რომ არავის მოსმენა არ მინდოდა... მხოლოდ თითი რომ მოვიჭერი, გამომძიებელი მოვიდა და მითხრა: ქალო, თითები არ უნდა მოიჭრა, აწი გჭირდებაო... მაშინ გამოვფხიზლდი.

- და შურისძიებაც გადაწყვიტეთ.

- არაფერი არ გადამიწყვეტია. ყოველდღე სასაფლაოზე ვიყავი. თან შემომითვალეს, ჩვენი სახელების ხსენებას თავი დაანებოს, თორემ დანარჩენ შვილებსაც დავუხოცავთო. მაშინ ჩემი მამამთილის რევოლვერი მოვძებნე, ზუგდიდში წავიღე და გადავაკეთებინე - ძველი იყო და შიგ ჩვეულებრივი ტყვიები არ ეტეოდა.

- ტყვიები სადღა იშოვეთ?

- ჩემი შვილის მკვლელობის ადგილზე ეყარა. იქ ნახმარი შპრიცებიც იყო. ოთხი ტყვია მოვძებნე. დაჟანგული იყო. გავწმინდე და შევინახე.

- ასე რომ იქცეოდით, გადარჩენილი შვილები არ გეცოდებოდათ?

- არანაირი გრძნობა აღარ მქონდა. ისე, ჩემმა ერთ-ერთმა გოგონამ ვერ გადაიტანა ეს უბედურება. ორი წელიწადი ფსიქიკურად იყო დაავადებული. მეც წამალს ვსვამდი, რაიმე საშინელება რომ არ ჩამედინა... არ ვიცი, მეზობლებმა როგორ გადაიტანეს ჩემი გამუდმებული წივილ-კივილი... ამდენ ხანს სიმღერასაც ვერ მოისმენს კაცი. არავის არაფერი უგრძნობინებია.

...იმას უეცრად შევეფეთე. ცოლთან ერთად იყო და ხელში პროდუქტებით სავსე ჩანთა ეჭირა. მერე არაფერი მახსოვს. შემდეგ ვინც შეესწრო, იმათ მითხრეს, კი არ მიდიოდი, მიფრინავდიო...

იხილეთ სრულად kvirispalitra.ge-ზე