შო­კის მომ­გვრე­ლი და­ნა­შა­უ­ლი გა­სულ კვი­რას მარ­ნე­უ­ლის სო­ფელ თა­მა­რის­ში მოხ­და. 17 წლის მა­ნა­ნა ნა­დი­ბა­ი­ძე მე­ზო­ბელ­მა სა­ში­ნე­ლი წა­მე­ბით მოკ­ლა.

გო­გო­ნა 23 მარტს მი­ა­ბა­რეს მი­წას. დაკ­რძალ­ვის მე­ო­რე დღეს მარ­ნე­უ­ლი­დან სო­ფელ თა­მა­რის­ში სოფ­ლის ავ­ტო­ბუ­სით ჩა­ვე­დი. ავ­ტო­ბუ­სის მგზავ­რე­ბი მა­ნა­ნას სა­ში­ნელ მკვლე­ლო­ბა­ზე თვალ­ცრემ­ლი­ა­ნი ლა­პა­რა­კობ­დნენ. "ცო­ცხლად უნდა დაწ­ვა ის გა­რე­წა­რი მკვლე­ლი, რო­გორ არ მოგ­ვცა პო­ლი­ცი­ამ მისი ჩა­ქოლ­ვის უფ­ლე­ბა, რო­გორ უნდა იცო­ცხლოს? წა­მე­ბით მოკ­ლა ბავ­შვი და გაგ­ვა­ნად­გუ­რა მთე­ლი სო­ფე­ლი", - ამ­ბობ­და ქალ­ბა­ტო­ნი. მას სხვე­ბიც და­ე­თან­ხმნენ. "ან­გე­ლო­ზი­ვით გოგო მოკ­ლა იმ არა­ა­და­მი­ან­მა. ალ­ბათ ცი­ხე­ში არ გა­ა­ხა­რე­ბენ, წა­მე­ბა­ში უნდა ამოხ­დეს სული. ისე და­ა­სა­ხიჩ­რა ულა­მა­ზე­სი ბავ­შვი, სა­წყა­ლი დედა მოკ­ლულ შვილს ვერ ეფე­რე­ბო­და. და­ვიწ­ვი მისი სა­ცო­და­ო­ბით, ვინ იფიქ­რებ­და, რომ მუ­რა­და ამის ჩამ­დე­ნი იყო?" - აღ­ნიშ­ნა მე­ო­რემ.

ხალ­ხის რე­აქ­ცია ბუ­ნებ­რი­ვი იყო. ამაზ­რზენ და­ნა­შა­ულ­ში მხი­ლე­ბუ­ლი ხომ მათი თა­ნა­სოფ­ლე­ლი, 51 წლის მუ­რად წიკ­ლა­უ­რია.

იმ სა­ბე­დის­წე­რო დღეს სახ­ლში მარ­ტო იყო 17 წლის მა­ნა­ნა ნა­დი­ბა­ი­ძე. ამით ისარ­გებ­ლა მო­ძა­ლა­დემ და გო­გო­ნა სა­ა­ბა­ზა­ნო­ში შე­ათ­რია. სა­ვა­რა­უ­დოდ, იქ მისი გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბა სცა­და. მო­ძა­ლა­დეს გო­გო­ნა წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას რომ უწევ­და, ამას მკვლე­ლის სა­ხე­სა და სხე­ულ­ზე არ­სე­ბუ­ლი და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი ადას­ტუ­რებს. ალ­ბათ მაქ­სი­მა­ლუ­რად უძა­ლი­ან­დე­ბო­და მხე­ცად ქცე­ულ მა­მა­კაცს. მან გო­გო­ნა არ და­ინ­დო... თა­ვის­სა­ვე თვალ­წინ გაზ­რდილ გო­გო­ნას თავ­ში ურო ჩა­არ­ტყა, ბო­ლოს და­ნით ყელი გა­მოს­ჭრა. ამით არ დას­რუ­ლე­ბუ­ლა ჩა­დე­ნი­ლი სი­სას­ტი­კე. მკვლელ­მა ცხე­და­რი ხე­ლის ური­კა­ზე დადო, ზე­მო­დან თივა და­ა­ყა­რა, ვინ­მეს რომ არ და­ე­ნა­ხა და ასე გა­ი­ტა­ნა ნა­დი­ბა­ი­ძე­ე­ბის სახ­ლი­დან. ამის შემ­დეგ სა­კუ­თა­რი სახ­ლის უკან პა­ტა­რა ორმო ამო­თხა­რა, ეზო­ში ცე­ცხლი და­ან­თო, გო­გო­ნას გვა­მი დაწ­ვა, შემ­დეგ კი დარ­ჩე­ნი­ლი სხე­უ­ლის ნა­წი­ლე­ბი ორ­მო­ში ჩა­მარ­ხა. ბო­როტ­მოქ­მედს შემ­თხვე­ვის ად­გილ­ზე არც კვა­ლის წაშ­ლა და­ვი­წყე­ბია - სა­ა­ბა­ზა­ნო­ში სის­ხლი მო­რე­ცხა, მაგ­რამ ეტყო­ბა, სიჩ­ქა­რე­ში ყვე­ლა­ფე­რი ვერ გათ­ვა­ლა. მკვლელს ყვე­ლა­ფე­რი გა­სუფ­თა­ვე­ბუ­ლი ეგო­ნა და ვერც წარ­მო­იდ­გენ­და, მისი და­ნა­შა­უ­ლი ასე ოპე­რა­ტი­უ­ლად თუ გამ­ჟღავ­ნდე­ბო­და.

ამ სუ­ლის­შემ­ძვრე­ლი და­ნა­შა­უ­ლის შემ­დეგ, მკვლე­ლო­ბა­ში ბრალ­დე­ბუ­ლი მუ­რად წიკ­ლა­უ­რი მა­ღა­ზი­ა­ში მი­ვი­და პუ­რის, ძეხ­ვი­სა და სი­გა­რე­ტის სა­ყიდ­ლად. და­მალ­ვა და სოფ­ლი­დან გაქ­ცე­ვა არ უც­დია, უფრო მე­ტიც - მე­ზობ­ლის სახ­ლში გა­და­ვი­და და გო­გო­ნას მიერ მი­ყე­ნე­ბუ­ლი და­ზი­ა­ნე­ბე­ბის და­ფარ­ვა "ზე­ლი­ონ­კით" სცა­და. მა­ნა­ნას ძებ­ნა მშობ­ლებ­მა სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბის­თა­ნა­ვე, დღის 4-ის ნა­ხე­ვარ­ზე და­ი­წყეს. დე­დამ მი­სა­ღებ ოთახ­ში ტე­ლე­ვი­ზორ­თან წე­რი­ლი იპო­ვა, თით­ქოს მა­ნა­ნა სწერ­და: "დედა, მე ჩემს მე­გო­ბარ ბიჭს ცო­ლად მივ­ყვე­ბი". დედა მა­შინ­ვე მიხ­ვდა, რომ ეს მისი შვი­ლის ხელ­წე­რას არ ჰგავ­და. იმა­შიც დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი იყო, რომ მის ქა­ლიშ­ვი­ლის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ ჰყავ­და, მაგ­რამ ურ­ჩი­ეს, გა­ჩუ­მე­ბუ­ლი­ყო და ხმა­უ­რის გა­რე­შე გა­ერ­კვია, მარ­თლა ხომ არ გა­თხოვ­და.

ყო­ველ­გვარ ზღვარს გას­ცდა დამ­ნა­შა­ვის ქმე­დე­ბა: ის ნა­დი­ბა­ი­ძე­ე­ბის ოჯახ­ში მი­ვი­და. გო­გო­ნას მშობ­ლებს არ­წმუ­ნებ­და, რომ მათი ქა­ლიშ­ვი­ლი ალ­ბათ გა­თხოვ­და და არ ეხ­მა­უ­რათ. დე­დამ ხმა­უ­რი მა­შინ­ვე ატე­ხა, როცა სა­ა­ბა­ზა­ნოს კედ­ლებ­სა და სა­რე­ცხ მან­ქა­ნა­ზე სის­ხლის შხე­ფე­ბი ნახა. პო­ლი­ცი­აც გა­მო­ი­ძა­ხა. წიკ­ლა­ურს არც მა­შინ უც­დია და­მალ­ვა. მა­ნა­ნა ნა­დი­ბა­ი­ძის მა­მას ვი­თომ გულ­შე­მატ­კივ­რობ­და და პო­ლი­ცი­ა­ში და­სა­კი­თხად ისიც გაჰ­ყვა. რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი მოკ­ლუ­ლის მა­მას­თან ერ­თად გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში იჯდა და თურ­მე გო­გო­ნას გა­უ­ჩი­ნა­რე­ბის ვერ­სი­ებს თხზავ­და.

ძა­ლო­ვა­ნებ­მა შემ­თხვე­ვის ად­გი­ლას კი­ნო­ლო­გე­ბი გა­მო­ი­ძა­ხეს და და­ნა­შა­უ­ლი ოპე­რა­ტი­უ­ლად გახ­სნეს. ძაღ­ლმა კვა­ლი აიღო და პირ­და­პირ წიკ­ლა­უ­რის სახ­ლში იმ ად­გი­ლას მი­ვი­და, სა­დაც გო­გო­ნას ცხე­და­რი იყო და­მარ­ხუ­ლი.

როცა და­ნა­შა­უ­ლი გა­იხ­სნა, მკვლე­ლი მა­ნა­ნას მა­მას­თან ერ­თად ისევ პო­ლი­ცი­ა­ში იყო. იქვე და­ა­კა­ვეს და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­სას­ტი­კით ჩა­დე­ნი­ლი მკვლე­ლო­ბის­თვის ბრა­ლი წა­უ­ყე­ნეს. თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბის თქმით, და­კა­ვე­ბულ­მა აღი­ა­რა ჩა­დე­ნი­ლი და­ნა­შა­უ­ლი. მისი სახ­ლის სხვე­ნი­დან ნივთმტკი­ცე­ბის სა­ხით ამო­ი­ღეს ის სის­ხლი­ა­ნი ტან­საც­მე­ლი, რო­მე­ლიც დამ­ნა­შა­ვეს მკვლე­ლო­ბის დროს ეცვა. წიკ­ლა­უ­რის სა­პირ­ფა­რე­შო­ში კი იპო­ვეს მკვლე­ლო­ბის ია­რა­ღიც - დანა, რო­მე­ლიც მოკ­ლუ­ლის ოჯახ­ში ჰქონ­და აღე­ბუ­ლი. მან უროც და "ტა­ჩკაც" კი ნა­დი­ბა­ი­ძე­ე­ბის გა­მო­ი­ყე­ნა.

მკვლე­ლო­ბა­ში ეჭ­ვმი­ტა­ნი­ლის ლინ­ჩის წე­სით გა­სა­მარ­თლე­ბას ისევ ითხო­ვენ თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბი. მათ მარ­ნე­უ­ლის პო­ლი­ცი­ის წინ აქ­ცი­აც გა­მარ­თეს. დამ­ნა­შა­ვე სა­სა­მარ­თლოს წი­ნა­შე წარ­დგე­ბა და მთე­ლი სო­ფე­ლი იქ აპი­რებს მის­ვლას. ყვე­ლას ერთი კი­თხვა აქვს მო­ძა­ლა­დეს­თან: რა­ტომ გა­ი­მე­ტა ასე სა­დის­ტუ­რი წა­მე­ბის­თვის 17 წლის გო­გო­ნა, რომ­ლის ოჯა­ხიც მას მუ­დამ ცხე­ლი კერ­ძე­ბით უმას­პინ­ძლდე­ბო­და?

მა­ნა­ნას დე­დას, მთვა­რი­სას, შვილ­ზე წარ­სულ დრო­ში სა­უ­ბა­რი ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­და. ოთა­ხი­დან მოთ­ქმა-გო­დე­ბით შვი­ლის გა­დი­დე­ბუ­ლი ფოტო ჩა­ხუ­ტე­ბუ­ლი გა­მო­ი­ტა­ნა და სუ­რათს ეფე­რე­ბო­და.

- მკვლელ­მა მი­თხრას, რა და­ვუ­შა­ვეთ ისე­თი, რომ ასე გაგ­ვამ­წა­რა? ოჯა­ხის წევ­რი­ვით გვყავ­და, ჩვენ­თან იყო სულ, საჭ­მელს ვაჭ­მევ­დით. გვე­ცო­დე­ბო­და, მარ­ტო­ხე­ლა რომ იყო. ცოლს გას­ცილ­და, შვი­ლიც გა­აგ­დო... დღე­ში 15-ჯერ რომ მო­სუ­ლი­ყო ჩვენ­თან, მა­ნა­ნა ან საჭ­მელს, ან ყა­ვას სთა­ვა­ზობ­და. ნა­თელ­მი­რო­ნო­ბაც გვა­კავ­ში­რებ­და მის ოჯახ­თან. ტან­საც­მელ­საც ჩვენ ვუ­რე­ცხავ­დით და ჩემი მა­მამ­თი­ლის აბა­ზა­ნა­ში ბა­ნა­ობ­და. ამას ვინ იფიქ­რებ­და?! თქვენ არ იცით, რო­გო­რი შვი­ლი მო­მიკ­ლა. XI კლას­ში სწავ­ლობ­და მან­ჩო. მო­წი­ნა­ვე მოს­წავ­ლე იყო. კონ­კურ­სებ­ში იმარ­ჯვებ­და სულ, უმაღ­ლეს­ში ჩა­სა­ბა­რებ­ლად ემ­ზა­დე­ბო­და. ყვე­ლას უყ­ვარ­და. მა­მა­მისს სულ ეუბ­ნე­ბო­და, - ნუ გე­ში­ნია, უფა­სო­ზე ჩა­ვა­ბა­რებ და შენ არ მო­გი­წევს სწავ­ლის სა­ფა­სუ­რის გა­დახ­დაო. მხო­ლოდ ინ­გლი­სუ­რის მას­წავ­ლე­ბელ­თან და­დი­ო­და, და­ნარ­ჩენ საგ­ნებს თვი­თონ ამ­ზა­დებ­და. სა­ბან­კო საქ­მე იტა­ცებ­და.

- ქალ­ბა­ტო­ნო მთვა­რი­სა, იმ დღეს მა­ნა­ნა სკო­ლა­ში არ წა­სუ­ლა?

- მთე­ლი ოჯა­ხი კარ­ტო­ფი­ლის და­სა­თე­სად დი­ლის 11 სა­ათ­ზე წა­ვე­დით. მან­ჩო არ წა­სუ­ლა სკო­ლა­ში, მი­თხრა, - დე­დი­კო, საჭ­მელს მე და­გახ­ვედ­რებთ, აქა­უ­რო­ბა­საც მი­ვა­ლა­გე­ბო. რა უნდა მე­ფიქ­რა? 17 წლის შვი­ლი სა­კუ­თარ სახ­ლში მარ­ტო არ უნდა და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა? 4-ის ნა­ხე­ვარ­ზე მო­ვე­დით სახ­ლში. მან­ჩო არ დამ­ხვდა. სახ­ლში ყვე­ლა­ფე­რი გა­სა­კე­თე­ბე­ლი იყო. მა­გი­და­ზე მხო­ლოდ გაც­რი­ლი პუ­რის ფქვი­ლი იდო. ბავ­შვმა ფქვი­ლი გაც­რა და ლო­ბი­ა­ნის ცხო­ბას აპი­რებ­და. ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა იცო­და. ტე­ლე­ვი­ზო­რის მა­გი­დას­თან დამ­ხვდა წე­რი­ლი. რომ წა­ვი­კი­თხე, მა­შინ­ვე მივ­ხვდი, მა­ნა­ნას და­წე­რი­ლი არ იყო. ჩემი შვი­ლი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზად წერ­და. არც არა­ფერს მი­მა­ლავ­და, და­ქა­ლე­ბი­ვით ვი­ყა­ვით და მე­ცო­დი­ნე­ბო­და, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი რომ ჰყო­ლო­და. უცებ გა­ვი­ფიქ­რე, - ეტყო­ბა, გა­მე­ხუმ­რა და და­ქა­ლებ­თან წა­ვი­და-მეთ­ქი. ერთ-ერთი მისი მე­გო­ბა­რი, მკვლე­ლის ძმის­შვი­ლია. მა­მა­მი­სი სულ ამ­ბობ­და, - მან­ჩო შვი­ლი­ვით მიყ­ვარ­სო. მან­ჩოს ტე­ლე­ფონ­ზე დავ­რე­კე, სახ­ლში იყო. ფან­ჯრის რა­ფა­ზე იცო­და ჩა­მო­დე­ბა და იქ დამ­ხვდა. მა­ინც იმე­დი მქონ­და, რომ მე­გობ­რებ­თან იყო და სა­ა­ბა­ზა­ნო­ში შე­ვე­დი. იქ სა­რე­ცხ მან­ქა­ნა­ში სა­რე­ცხი მქონ­და შეყ­რი­ლი და ვი­ფიქ­რე, - უცებ სა­რე­ცხს გავ­ფენ-მეთ­ქი. კარი რომ შე­ვა­ღე, გავ­გიჟ­დი, და­ლე­წი­ლი სკა­მი ძირს ეგდო, მან­ქა­ნა­სა და კედ­ლებ­ზე ყველ­გან სის­ხლის წვე­თე­ბი იყო მის­ხმუ­ლი. ბავ­შვის ჩუს­ტე­ბი, რო­მე­ლიც უნდა სცმო­და, აქეთ-იქით ეყა­რა. სას­წრა­ფოდ გა­მო­ვი­ქე­ცი და ჩემს ქმარს ვუ­თხა­რი, - ჩვენს თავს რა­ღაც უბე­დუ­რე­ბა ხდე­ბა, სა­ა­ბა­ზა­ნო­ში ყვე­ლა­ფე­რი მი­ლე­წი­ლია-მეთ­ქი. ისიც გა­მო­იქ­ცა. ნახა, მაგ­რამ მა­ინც ამ­ბობ­და, - და­ი­ცა, იქ­ნებ მარ­თლა ვინ­მეს გაჰ­ყვა ბავ­შვიო. წე­რილს რომ და­ხე­და, მა­ნაც თქვა, - არა მგო­ნია, მა­ნა­ნას და­წე­რი­ლი იყოს, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა, ძა­ლით და­ა­წე­რი­ნე­სო. არ ვიცი რა­ტომ, მაგ­რამ გული მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ მუ­რა­დას გა­კე­თე­ბუ­ლი იყო სა­ში­ნე­ლე­ბა.

- მა­ინ­ცდა­მა­ინც მას­ზე რა­ტომ ფიქ­რობ­დით?

- არ ვიცი, არა­ნა­ი­რი სა­ფუძ­ვე­ლი არ მქონ­და, მაგ­რამ გული ასე მკარ­ნა­ხობ­და. თან ამ დროს მუ­რა­და შე­მო­ვარ­და და თქვა, - ნუ ხმა­უ­რობთ, ეტყო­ბა, ვი­ღა­ცას გაჰ­ყვა, და­წყნარ­დით, ხომ ხე­დავთ, წე­რი­ლიც და­უ­წე­რი­აო. მუ­რა­დას სა­ხე­ზე "ზე­ლი­ონ­კა" ესვა და ჩემ­მა ბიჭ­მა ჰკი­თხა, - რა მო­გი­ვი­დაო? მა­შინ რა ვი­ცო­დი, მკვლე­ლი წინ რომ მედ­გა და ჩემ­მა შვილ­მა და­უ­კაწ­რა სახე. - ში­ფე­რი ჩა­მო­ვარ­და, მავ­თულს და­ე­ცა და სახე და­მე­კაწ­რაო. რომ შევ­ხე­დე ამ კაცს, ისევ არ მე­სი­ა­მოვ­ნა. ჩემს ქმარს ვუ­თხა­რი, - ეს არის გამ­კე­თე­ბე­ლი-მეთ­ქი. - და­ი­ცა­დე, ბო­რო­ტე­ბას ნუ ჩა­მა­დე­ნი­ნებ, იქ­ნებ ბავ­შვი მარ­თლა ვინ­მეს გაჰ­ყვაო, - მი­თხრა ღვთი­სომ. სის­ხლი რომ ვნა­ხე, ვფიქ­რობ­დი, ეტყო­ბა, ბავ­შვი გა­ა­უ­პა­ტი­უ­რა და ალ­ბათ მერე მან­ჩო თა­ვის მო­საკ­ლა­ვად წა­ვი­და-მეთ­ქი. რას ვი­ფიქ­რებ­დი, რომ შვი­ლი აღარ მყავ­და? ვამ­ტკი­ცებ­დი, - არ ჰყავ­და ჩემს შვილს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი-მეთ­ქი, მაგ­რამ არა­ვინ მი­ჯე­რებ­და. სახ­ლში ტან­საც­მე­ლი დავ­ძებ­ნე, ყვე­ლა­ფე­რი იქ იყო. პო­ლი­ცი­აც მო­ვი­და. ყვე­ლას ის წე­რი­ლი აბ­ნევ­და. თურ­მე მკვლელ­მა და­ტო­ვა ეს წე­რი­ლი კვა­ლის ასაბ­ნე­ვად. ის გა­რე­წა­რი ჩემს ქმარს გვერ­დი­დან არ შორ­დე­ბო­და, პო­ლი­ცი­ა­ში რომ წა­ვი­და, იქაც გაჰ­ყვა რო­გორც მოწ­მე. ამ­ბობ­და, - მე ვნა­ხე, სახ­ლის­კენ რომ მი­დი­ო­დაო. ამ დროს თურ­მე გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლე­ბი ვყავ­დით. ბავ­შვის ცხედ­რის­თვის ცე­ცხლიც კი წა­უ­კი­დე­ბია, ისე და­მა­ლავ­და, ალ­ბათ შვი­ლის საფ­ლა­ვიც არ მექ­ნე­ბო­და. პო­ლი­ცი­ა­ში რომ მი­დი­ო­და, ჩემს ქმარს ვუ­თხა­რი, - ერთი სი­ტყვით მა­ინც ახ­სე­ნე მუ­რა­და-მეთ­ქი, მაგ­რამ მა­ინც არ თქვა. კა­რა­და­ში 15 ლარი და ხურ­დე­ბი მედო. ჩემი ქმა­რი პო­ლი­ცი­ა­ში რომ მი­დი­ო­და, მი­თხრა, - გზის ფული მო­მე­ციო. უჯრა რომ გავ­ხსე­ნი, ის ფული იქ არ იდო. ესეც სპე­ცი­ა­ლუ­რად გა­ა­კე­თა, რომ მე­ფიქ­რა, ბავ­შვი წა­ვი­და და გზის ფული წა­ი­ღო. გარ­და ამი­სა, უჯ­რა­ში 400 ლა­რიც მედო, მაგ­რამ ის ად­გილ­ზე დამ­ხვდა.

- იქ­ნებ რა­ი­მე წინა პი­რო­ბა მა­ინც არ­სე­ბობ­და, მას­ზე რომ ეჭ­ვობ­დით?

- არა­ნა­ი­რი, პირი­ქით, ჩემს შვი­ლებს ფულ­საც ჩუქ­ნი­და. სულ ვე­უბ­ნე­ბო­დი, - ჩემს ბავ­შვებს არა­ფე­რი აკ­ლი­ათ და შენს შვი­ლიშ­ვი­ლებს მი­ხე­დე-მეთ­ქი. 4 შვი­ლი მყავს, ორი ბიჭი და ორი გოგო. ოთხი­ვეს ჩუქ­ნი­და. ამ­ბობ­და, - თქვენ რომ ზრუ­ნავთ ჩემ­ზე, მეც მინ­და გა­ვა­ხა­რო ბავ­შვე­ბიო... და­ბა­დე­ბის დღის წინა დღე­ებ­ში მან­ჩოს ხა­ლა­თი მო­უ­ტა­ნა და აჩუ­ქა. ჩემი შვი­ლის ცხე­და­რი მეს­ვე­ნა, მთე­ლი სოფ­ლის ახალ­გაზ­რდო­ბა უთევ­და ღა­მეს. ღა­მით მო­ვა­ხერ­ხე გა­პარ­ვა, მისი ნა­ჩუ­ქა­რი ხა­ლა­თი წა­ვი­ღე. მკვლე­ლის სახ­ლში შე­ვე­დი, ოთახ­ში და­ვაგ­დე ხა­ლა­თი, ბენ­ზი­ნი მო­ვას­ხი და გა­დავ­ბუ­გე იქა­უ­რო­ბა. ცა­რი­ე­ლი კედ­ლე­ბი დარ­ჩა, მაგ­რამ ეს რას მიშ­ვე­ლის? შვი­ლი წა­მე­ბით მო­მიკ­ლა და ესეც არ აკ­მა­რა... შვილს ვერ ვე­ფე­რე­ბო­დი, მო­ფე­რე­ბის უფ­ლე­ბაც არ და­მი­ტო­ვა, ისე და­მი­სა­ხიჩ­რა შვი­ლი. ჩემ­მა მე­უღ­ლემ დამ­წვა­რი შვი­ლი ექ­სპერ­ტი­ზა­ზე ნახა და გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლია. მი­თხრა, - ცხე­დარს არ გა­ე­კა­როო. ტან­საც­მე­ლი ვერ ჩა­აც­ვეს ბავ­შვს, ისე იყო და­ნახ­ში­რე­ბუ­ლი. ასე გა­მამ­წა­რა. თვა­ლე­ბი უნდა ამოვ­თხა­რო! იმი­ტომ მოგ­ვექ­ცა ასე, სი­კე­თეს რომ ვუ­კე­თებ­დით?

ოჯახ­ში შეკ­რე­ბილ­მა მე­ზობ­ლებ­მა დამ­ნა­შა­ვის მიერ ადრე ჩა­დე­ნი­ლი და­ნა­შა­უ­ლე­ბიც გა­იხ­სე­ნეს. მათი თქმით, წიკ­ლა­უ­რი მკვლე­ლო­ბის­თვის ად­რე­ცაა ნა­სა­მარ­თლე­ვი.

"იაგო ჰქვია, მუ­რა­დას ვე­ძახ­დით. თი­ა­ნე­თი­დან არი­ან წარ­მო­შო­ბით. 3 შვი­ლი ჰყავ­დათ მის მშობ­ლებს. დე­და­მი­სი მე­უღ­ლეს გა­შორ­და და ამ სო­ფელ­ში გა­ზარ­და 3 შვი­ლი. ძა­ლი­ან შრო­მის­მოყ­ვა­რე ქალი იყო, მაგ­რამ ეს უვარ­გი­სი ჰყავ­და. რომ არ მო­ე­პა­რა ვინ­მეს­თვის რამე, არ შე­იძ­ლე­ბო­და. ოჯა­ხის და­ნა­ზო­გიც კი მოჰ­პა­რა დე­და­მისს. მკვლე­ლო­ბის­თვის ნა­სა­მარ­თლე­ვია რუ­სეთ­ში, თურ­მე სა­წყობ­ში კაცი დაწ­ვა. 9 წელი იჯდა. იმ პე­რი­ოდ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში იძებ­ნე­ბო­და ქურ­დო­ბის­თვის. სა­კონ­სერ­ვო ქარ­ხნი­დან ერთი ტრა­ი­ლე­რი შა­ქა­რი მო­ი­პა­რა. იქი­დან რომ დაბ­რუნ­და, ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის ნი­ა­დაგ­ზე ცო­ლის მკვლე­ლო­ბა სცა­და. პირი სკო­ჩით აუკ­რა და ყე­ლის გა­მოჭ­რას აპი­რებ­და, მაგ­რამ ქალ­მა თა­ვის დაღ­წე­ვა სცა­და, რა დრო­საც დანა შუბ­ლზე და­უს­ვა. მა­შინ მთე­ლი სო­ფე­ლი დად­გა ფეხ­ზე და არ და­ა­ჭე­რი­ნეს ეს სა­სიკ­ვდი­ლე. და­იც­ვეს, რად­გან ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის სა­ფუძ­ვე­ლი ჰქონ­და. ახლა კი ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა და­ატ­რი­ა­ლა. ცოლს წლე­ბია, გა­ცი­ლე­ბუ­ლია. მისი გოგო ჩვენს სო­ფელ­შია გა­თხო­ვი­ლი. მან­ჩოს მკვლე­ლო­ბის შემ­დეგ თურ­მე მან თა­ვის მოკ­ვლა სცა­და და გა­და­არ­ჩი­ნეს. უთ­ქვამს, - ამ სო­ფელ­ში ვერ ვი­ცხოვ­რებ, მე­ზობ­ლებს ვერ და­ვე­ნახ­ვე­ბიო, და ორ შვილ­თან ერ­თად წა­სუ­ლია სოფ­ლი­დან. სა­ში­ნელ დღე­შია მისი ძმაც. მისი შვი­ლის მე­გო­ბა­რი იყო მან­ჩო. ის კაცი ლო­გი­ნად არის ჩა­ვარ­დნი­ლი ამ ამ­ბის მერე. მის ბიჭს, გი­ორ­გის უთ­ქვამს, - მამა, მე ამ სო­ფელ­ში ვერ გა­ვივ­ლი, მრცხვე­ნი­აო. ასე გა­ა­ნად­გუ­რა სა­ნა­თე­სა­ვოც... ეს კაცი არ აჩე­რებ­და ხე­ლებს, ყველ­გან ყვე­ლა­ფე­რი იკარ­გე­ბო­და. მე­ზო­ბელს არა­ყი გა­მო­უ­ხა­და და იმა­ვე სა­ღა­მოს მოჰ­პა­რა. მარ­ტო რომ იყო, სო­ფელ­ში ყვე­ლას ეცო­დე­ბო­და, ყვე­ლა ეძახ­და საჭ­მელ­ზე. მუ­შად მუ­შა­ობ­და. ნა­დი­ბა­ი­ძე­ე­ბიც სულ უხ­დიდ­ნენ ქი­რის ფულს. იმ დღე­საც უნდა გაჰ­ყო­ლო­და სა­მუ­შა­ოდ, მაგ­რამ უთ­ქვამს, - ჩემი საქ­მე მაქვს და დღეს ვერ წა­მო­ვა­ლო. იცით, თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბის ნდო­ბა რო­გორ და­იბ­რუ­ნა? წლე­ბის წინ მის ბი­ძაშ­ვილს თირკმლის გა­და­ნერგვა დას­ჭირ­და. მა­შინ თა­ვი­სი თირკმე­ლი გა­და­უ­ნერ­გა. მარ­თა­ლია, ის ბიჭი ვერ გა­დარ­ჩა, მაგ­რამ ამ ამ­ბის მერე ყვე­ლა პა­ტივს სცემ­და", - მი­თხრა მე­ზო­ბელ­მა.

- ახლა ვიხ­სე­ნებთ, როცა მას ცოლ­თან და­პი­რის­პი­რე­ბა ჰქონ­და, ის ქალი იძახ­და, ეს კაცი სა­ზი­ზღა­რია, სა­კუ­თა­რი ქა­ლიშ­ვი­ლი რო­გორ იბანს, იმას უყუ­რებს ფან­ჯრი­და­ნო. მა­შინ ვი­ფიქ­რეთ, რომ იგო­ნებ­და. მსგავს რა­მე­ში არას­დროს არა­ვის შე­უ­ნიშ­ნავს და ამ სა­ში­ნე­ლე­ბას რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დით? როცა პო­ლი­ცი­ა­ში გაჰ­ყვა მა­ნა­ნას მა­მას, გზი­დან ძმის­შვი­ლის­თვის და­უ­რე­კავს და უთ­ქვამს, - ჩემს სახ­ლში არა­ვინ შე­ვი­დეს, მალე დავ­ბრუნ­დე­ბიო. სის­ხლი­ა­ნი ტან­საც­მე­ლი მისი სახ­ლის სხვენ­ზე იპო­ვეს სოფ­ლის ბი­ჭებ­მა. ჩა­ქოლ­ვა გვინ­დო­და, დღე­საც ამ აზ­რზე ვართ, ის ცო­ცხლად უნდა და­იწ­ვას. რომ არ მოგ­ვეკ­ლა, პო­ლი­ცი­ამ შემ­თხვე­ვის ად­გილ­ზე გამ­თე­ნი­ი­სას, 6 სა­ათ­ზე მო­იყ­ვა­ნა მა­ლუ­ლად. თურ­მე პო­ლი­ცი­ის ფორ­მა ჩა­აც­ვეს, ხალ­ხს რომ არ ეცნო. ყვე­ლა ფეხ­ზე იყო, ის უნდა მოკ­ვდეს! - ამ­ბობს კი­დევ ერთი მე­ზო­ბე­ლი.

იმ მე­ზო­ბელ­საც გა­ვე­სა­უბ­რე, რომ­ლის სახ­ლშიც მკვლელს ჭრი­ლო­ბა და­უ­მუ­შა­ვეს.

შო­რე­ნა:

- ალ­ბათ დღის 2 სა­ა­თი იქ­ნე­ბო­და, ჩვენ­თან რომ მო­ვი­და. უფრო სწო­რად, ჩემ­მა მე­უღ­ლემ მი­ა­კი­თხა, ნერ­გე­ბი უნდა მი­ე­ცა. ეზო­ში რომ შე­სუ­ლა, მა­შინ­ვე გა­რეთ გა­მო­უყ­ვა­ნია. ეტყო­ბა, არ უნ­დო­და, ჩემი ქმა­რი შინ შე­სუ­ლი­ყო. უთ­ქვამს, - "ზე­ლი­ონ­კა" ხომ არ გაქვთ? ფი­ჩხი და­მე­ცა და სულ და­მე­კაწ­რა სა­ხეო. მა­შინ­ვე წა­მო­იყ­ვა­ნა ჩვენ­თან. რომ და­ვი­ნა­ხე, ვკი­თხე, - რა გჭირს-მეთ­ქი? მეც იგი­ვე მი­თხრა და თან ხე­ლე­ბით გვაჩ­ვე­ნებ­და, რო­გორ და­ე­მარ­თა. ეზო­ში ჩა­მოჯ­და, გა­მო­ვუ­ტა­ნე ბამ­ბა და "ზე­ლი­ონ­კა". ჭრი­ლო­ბა ჩემ­მა ქმარ­მა და­უ­მუ­შა­ვა. სულ ჩა­ლურ­ჯე­ბე­ბი ჰქონ­და და ახლა ვხვდე­ბით - ნა­კაწ­რიც.

- ალი­ბის იკე­თებ­და, რამ­დე­ნი­მე მე­ზო­ბელ­თან შეს­ვლაც მო­ას­წრო ამ დრო­ში. და­უ­ნა­ხავს მე­ზო­ბელს, ცე­ცხლი რომ ჰქონ­და ან­თე­ბუ­ლი და ისიც და­უ­ნა­ხავს, ორ­მოს რომ თხრი­და. - რას აკე­თე­ბო, რომ უკი­თხავს, - წყლის სა­დი­ნარს ვჭრი და ღე­რო­ებს ვწვავ, ეზოს ვა­სუფ­თა­ვე­ბო. ეჭვი არა­ვის შე­უ­ტა­ნია, რად­გან გა­ზა­ფხუ­ლია და ყვე­ლა მუ­შა­ობს, - დას­ძი­ნა ერთ-ერ­თმა მე­ზო­ბელ­მა.

მოკ­ლუ­ლი გო­გო­ნას და, ეთერ ნა­დი­ბა­ი­ძე ამ­ბობს, რომ მა­ნა­ნა ძა­ლი­ან მორ­წმუ­ნე იყო და ამ ტრა­გე­დი­ის წინა დღე­ებ­ში ეზი­ა­რა.

- ჩემი და არა­ფერს მი­მა­ლავ­და. წი­ნა­დღეს ვე­ლა­პა­რა­კე, მთხო­ვა, - ხატი მი­ყი­დე, თა­ნაკ­ლა­სელს და­ბა­დე­ბის დღე აქვს და უნდა ვა­ჩუ­ქოო. მე­ო­რე დღეს ვუ­რე­კავ­დი, მაგ­რამ არ პა­სუ­ხობ­და. იცო­და ასე, როცა საქ­მეს აკე­თებ­და, ტე­ლე­ფო­ნი თან არ ჰქონ­და. ღვთის­მშობ­ლის ხატი გა­მო­ვუგ­ზავ­ნე ჩემი და­ქა­ლის ხე­ლით, თბი­ლი­სი­დან. მისი მო­ძღვა­რი გვიმ­სუ­ბუ­ქებს ახლა ტკი­ვილს. ეპის­კო­პო­სიც კი მო­ვი­და სამ­ძი­მარ­ზე. ძა­ლი­ან მშრო­მე­ლი და მყავ­და, თბი­ლი, კე­თი­ლი, მე­გობ­რუ­ლი. პრო­ექ­ტი და­წე­რა და და­უ­ფი­ნან­სეს. სო­ფელ­ში ხე­ე­ბის დარ­გვა უნ­დო­და. ამ­ბობ­და, - აქა­უ­რო­ბა ახალ­გაზ­რდებ­მა უნდა გა­ვა­ლა­მა­ზო­თო. ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი იყო. რომ გა­ვი­გე, და­ი­კარ­გაო, მა­შინ­ვე ჩა­მო­ვე­დი. პო­ლი­ცი­ა­ში მა­მა­ჩე­მის გვერ­დით იჯდა მკვლე­ლი და უყუ­რებ­და, რო­გორ ნერ­ვი­უ­ლობ­და და იტან­ჯე­ბო­და. მისი გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბა არ მო­მე­წო­ნა. თით­ქოს ჩამძვრა­ლი იყო თა­ვის ქურ­თუკ­ში. ხელს ათა­მა­შებ­და. თურ­მე მა­ლავ­და ხელ­ზე და­ზი­ა­ნე­ბას. სულ ამოგ­ლე­ჯი­ლი ჰქო­ნია ხორ­ცი. სიმ­წრით ეტყო­ბა, ბავ­შვმა დაგ­ლი­ჯა. თავ­ზეც უამ­რა­ვი და­ზი­ა­ნე­ბა აქვს. სახე ჩა­მო­პორ­ჭყნი­ლი ჰქონ­და. ის სა­ზი­ზღა­რი კი ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მა­მა­ჩე­მის გვერ­დით იჯდა და ისე უტიფ­რად მი­ყუ­რებ­და, წარ­ბიც არ შერ­ხე­ვია. ცივ­სის­ხლი­ა­ნი მკვლე­ლია. კი­დევ იმას ფიქ­რობ­და, რო­გორ გა­მომ­ძვრა­ლი­ყო სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან, - ამ­ბობს მოკ­ლუ­ლის და.

ეთო ნა­დი­ბა­ი­ძემ შემ­თხვე­ვის ად­გი­ლი მაჩ­ვე­ნა. სა­ა­ბა­ზა­ნო­ში ისევ ისე­თი უწეს­რი­გო­ბა იყო, რო­გო­რიც მკვლელ­მა და­ტო­ვა. იქვე იყო მი­მო­ფან­ტუ­ლი დამ­ტვრე­უ­ლი სკა­მის ფე­ხე­ბი. სის­ხლის კვა­ლი კედ­ლებს ისევ აჩ­ნდა. "აქ წყალს ორ ად­გი­ლას აქვს გა­სას­ვლე­ლი. ეტყო­ბა, სიჩ­ქა­რე­ში ვერ მო­რე­ცხა კარ­გად. კედ­ლებ­ზე სის­ხლის წვე­თებს თქვენც ხე­დავთ," - ატირ­და ეთო.

ამის შემ­დეგ მათი სახ­ლის წინა ეზო­ში შე­ვე­დით. იქ წიკ­ლა­უ­რის დამ­წვა­რი სახ­ლი დგას. სახ­ლის უკან ის ად­გი­ლიც ვნა­ხე, სა­დაც 17 წლის გო­გო­ნას ცხე­და­რი ჩა­მარ­ხა. ნა­ნა­ხი­სა და მოს­მე­ნი­ლის შემ­დეგ სო­ფელ თა­მა­რი­სი­დან თბი­ლის­ში გულ­დამ­ძი­მე­ბუ­ლი და­ვ­ბრუნ­დი და ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და ამ ყვე­ლაფ­რის გად­მო­ცე­მა.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)