ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ყო­ველ­ნო სა­ე­რო დას­ნო, - მკვიდ­რნო სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და დრო­ე­ბით ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო ძვირ­ფა­სო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო!

"ნუ გე­ში­ნი­ათ, აჰა, მე გა­ხა­რებთ დიდ სი­ხა­რულს, რომ­ლი­თაც იხა­რებს მთე­ლი ხალ­ხი. რად­გან დღეს, და­ვი­თის ქა­ლაქ­ში, და­ი­ბა­და თქვე­ნი მა­ცხო­ვა­რი, რო­მე­ლიც არის ქრის­ტე უფა­ლი" (ლუკა 2,10-11).

2014-ედ ეუ­წყე­ბა ახლა მსოფ­ლი­ოს ეს სა­ო­ცა­რი ამ­ბა­ვი და ეფი­ნე­ბა უფ­ლის უს­ხე­უ­ლო ძალ­თა სა­გა­ლო­ბე­ლი: "დი­დე­ბა მა­ღალ­თა შინა ღმერ­თსა, და ქვე­ყა­ნა­სა ზედა მშვი­დო­ბა, და კაც­თა შო­რის სათ­ნო­ე­ბა" (ლუკა 2,14). ან­გე­ლოზ­თა დასი, მწყემ­სე­ბი, მოგ­ვე­ბი და, მათ­თან ერ­თად, ჩვენც მად­ლი­ე­რე­ბი­თა და მოკ­რძა­ლე­ბით კვლავ წარ­მოვ­თქვამთ ღმერ­თთან შე­რი­გე­ბის, მშვი­დო­ბი­სა და ბედ­ნი­ე­რე­ბის მომ­ტან ამ დი­დე­ბულ სი­ტყვებს.

რამ­დე­ნი ხანი ელო­და ამ ზე­იმს ადა­მის მოდ­გმა? რამ­დე­ნი სა­უ­კუ­ნე გა­ი­ლია ამ ჟამ­ზე ნატ­ვრით? რამ­დე­ნი წმინ­და და ღვთის­სათ­ნო ადა­მი­ა­ნი ლო­ცუ­ლობ­და ამ დღი­სათ­ვის?

ადა­მი­დან მა­მამ­თა­ვარ აბ­რა­ა­მამ­დე 20 თა­ო­ბამ გან­ვლო, აბ­რა­ა­მი­დან და­ვი­თამ­დე - 14-მა, და­ვი­თი­დან ბა­ბი­ლო­ნის ტყვე­ო­ბამ­დეც - 14-მა, ბა­ბი­ლო­ნის ტყვე­ო­ბი­დან ვიდ­რე ქრის­ტემ­დე, - კი­დევ თო­თხმეტ­მა და მხო­ლოდ ამ დრო­ის გას­ვლის შემ­დეგ, ცოდ­ვით და­ცე­მუ­ლი ევას ნაც­ვლად, აღ­მობრწყინ­და წმინ­და ქალ­წუ­ლი, ღვთის­მშო­ბე­ლი მა­რი­ა­მი, - სას­ძლო უფ­ლი­სა.

ბედ­ნი­ე­რია სა­ქარ­თვე­ლო, რომ ქრის­ტე­შო­ბის სი­ხა­რუ­ლი პირ­ვე­ლი სა­უ­კუ­ნი­დან­ვე ეუ­წყა მო­ცი­ქულ­თა­გან და ამ დრო­ი­დან­ვე გახ­და იგი ღვთის­მშობ­ლის წილ­ხვედ­რი. ეს უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­ცაა. ამი­ტო­მაც სწო­რი წარ­მოდ­გე­ნა უნდა გვქონ­დეს იმ პრო­ცე­სებ­ზე, რაც დღეს ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში და, სა­ერ­თოდ, მსოფ­ლი­ო­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს, რათა პა­სუ­ხი გავ­ცეთ მათ და შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ წი­ნაპ­რე­ბის თავ­გან­წირ­ვის ფა­სად დღემ­დე მო­ტა­ნი­ლი ჩვე­ნი მე­ო­ბა.

ყვე­ლა დრო­ში ქრის­ტი­ა­ნო­ბას თა­ვი­სი გა­მოწ­ვე­ვე­ბი ქონ­და, მაგ­რამ თა­ნა­მედ­რო­ვე პოსტმო­დერ­ნის­ტუ­ლი ეპო­ქა გა­მორ­ჩე­უ­ლია მეგა-გა­მოწ­ვე­ვე­ბით.

პოსტმო­დერ­ნიზ­მის მთა­ვა­რი არსი იმა­ში მდგო­მა­რე­ობს, რომ სი­ნამ­დვი­ლის ხედ­ვა, რო­მე­ლიც ამა თუ იმ რე­ლი­გი­ურ მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბას ეყ­რდნო­ბა, არას­წო­რა­დაა მიჩ­ნე­უ­ლი, რად­გან, მათი გა­გე­ბით, ცდე­ბა ყვე­ლა, ვინც აცხა­დებს, რომ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა იცის. თვით ათე­ის­ტე­ბიც ცდე­ბი­ან, რად­გან ამ­ტკი­ცე­ბენ რა­ღა­ცას, მა­გა­ლი­თად, უღ­მერ­თო­ე­ბას. მარ­თა­ლია მხო­ლოდ ის, ვინც არა­ვის გან­სჯის.

ასე­თი აზ­როვ­ნე­ბი­სათ­ვის, სწო­რი და არას­წო­რი აღარ არ­სე­ბობს. გვაქვს უბ­რა­ლოდ სის­ტე­მა, რომ­ლის­თვი­საც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ის კი არ არის, მარ­თა­ლია თუ არა ესა თუ ის პრინ­ცი­პი, არა­მედ ის, თუ რამ­დე­ნად მუ­შა­ობს და რამ­დე­ნად სარ­გებ­ლი­ა­ნია იგი დღეს.

ამ სის­ტე­მა­ში მიჩ­ნე­უ­ლია, რომ თვი­თონ ადა­მი­ა­ნია ყვე­ლაფ­რის გან­მსა­ზღვრე­ლი და რაც მას მო­ე­სურ­ვე­ბა, ისაა კარ­გი. ამი­ტო­მაც პი­როვ­ნე­ბის გა­მოს­წო­რე­ბა კი არ არის სა­ჭი­რო, არა­მედ მისი აზ­როვ­ნე­ბის შეც­ვლაა მი­საღ­წე­ვი. მა­გა­ლი­თად, თუ ვინ­მეს ჭუ­ჭყი­ა­ნი სა­მო­სი აც­ვია, და იგი ჩათ­ვლის, რომ მისი ტან­საც­მე­ლი სუფ­თაა და ამას თვი­თო­ნაც და­ი­ჯე­რებს, ის მარ­თა­ლი იქ­ნე­ბა. მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს, სხვაც ასე ფიქ­რობს თუ არა.

თუ ვი­ღაც მი­იჩ­ნევს, რომ ნაძ­ვი მა­რადყ­ვი­თე­ლი მცე­ნა­რეა, სხვა კი ამ­ბობს, რომ იგი ია­სამ­ნის­ფე­რია, სწო­რი იქ­ნე­ბა ორი­ვე და მცდა­რია იმის მტკი­ცე­ბა, თით­ქოს, ნაძ­ვი მხო­ლოდ მა­რადმწვა­ნეა.

ჩვენ ყვე­ლამ ვი­ცით, რომ დე­და­მი­წას, ზო­გა­დად სამ­ყა­როს, აქვს კა­ნო­ნე­ბი და ეს არის რე­ა­ლო­ბა. თა­ნა­მედ­რო­ვე აზ­როვ­ნე­ბა კი გვე­უბ­ნე­ბა, რომ სა­ერ­თო მო­ცე­მუ­ლო­ბა არ არ­სე­ბობს და რომ ეს ჩვე­ნი მო­გო­ნი­ლია. ამ­დე­ნად, შე­გიძ­ლია, შენი სურ­ვი­ლი­სა­მებრ, ნე­ბის­მი­ე­რი მოვ­ლე­ნა აღი­ა­რო, ან არ აღი­ა­რო, მი­იჩ­ნიო არ­სე­ბუ­ლად, ან არარ­სე­ბუ­ლად.

ტაბუ უნდა აეხ­სნას ყვე­ლა­ფერს! უნდა განვდევ­ნოთ წარ­სუ­ლის ზნე­ობ­რი­ვი შე­ზღუდ­ვე­ბი, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გია, რაც მე მინ­და და მსი­ა­მოვ­ნებს! ოღონდ შე­ფა­სე­ბე­ბი­სას ერთი აუ­ცი­ლე­ბე­ლი წესი უნდა იქ­ნეს და­ცუ­ლი, - სხვი­სი, გან­სა­კუთ­რე­ბით უმ­ცი­რე­სო­ბის, უფ­ლე­ბე­ბი არ უნდა და­ირ­ღვეს! ეს კა­ნო­ნია.

შე­დე­გად კი ვი­ღებთ იმას, რომ იკარ­გე­ბა ზღვა­რი კარ­გსა და ცუდ საქ­ცი­ელს, სი­მარ­თლე­სა და სიც­რუ­ეს შო­რის. სი­მარ­თლე არის ის, რა­საც მე მი­ვიჩ­ნევ სი­მარ­თლედ და მორ­ჩა! შენ შენი სი­მარ­თლე გაქვს? და­ი­ცა­ვი შენი სი­მარ­თლე, მე ჩემ­სას და­ვი­ცავ. მე შენს უფ­ლე­ბებს არ შევ­ლა­ხავ, შენც ჩემი უფ­ლე­ბე­ბი არ შე­ლა­ხო.

და­ახ­ლო­ე­ბით ასე­თია ის აზ­როვ­ნე­ბა, რო­მე­ლის დამ­კვიდ­რე­ბის მცდე­ლო­ბაც არის დღეს.

არ­ჩე­ვა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბას და პი­როვ­ნე­ბა­ზე ძა­ლა­დობ­რი­ვი ქმე­დე­ბის მი­უ­ღებ­ლო­ბას ქრის­ტი­ა­ნო­ბაც ქა­და­გებს. არ­ჩე­ვა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა უფ­ლი­სა­გან ადა­მი­ა­ნი­სათ­ვის ბო­ძე­ბუ­ლი ერთ-ერთი უმ­თავ­რე­სი მად­ლია, მაგ­რამ ქრის­ტი­ა­ნულ მო­ძღვრე­ბა­სა და ფსევ­დო-ლი­ბე­რა­ლე­ბის მიერ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბუ­ლი "თა­ვი­სუფ­ლე­ბას" შო­რის ფუნ­და­მენ­ტუ­რი სხვა­ო­ბაა.

ფსევ­დო-ლი­ბე­რა­ლუ­რი "არ­ჩე­ვა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა" ასარ­ჩევ მო­ცე­მუ­ლო­ბა­თა თა­ნა­ბარ ღი­რე­ბუ­ლე­ბებს გუ­ლის­ხმობს და ყვე­ლა­ფერს თა­ნაბ­რად კარ­გად მი­იჩ­ნევს.

ქრის­ტი­ა­ნო­ბა (ზო­გა­დად, რე­ლი­გი­უ­რი აზ­როვ­ნე­ბა) კი გვას­წავ­ლის, რა არის კარ­გი და რა - მი­უ­ღე­ბე­ლი, რა არის ცოდ­ვა და რა - მად­ლი, მაგ­რამ არ­ჩე­ვის უფ­ლე­ბას პი­როვ­ნე­ბას უტო­ვებს. ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი პრინ­ცი­პია: მე პა­ტივს ვცემ შენი არ­ჩე­ვა­ნის უფ­ლე­ბას, მაგ­რამ არა შენს ნე­ბის­მი­ერ არ­ჩე­ვანს; ყვე­ლა­ფე­რი ნე­ბა­დარ­თუ­ლია, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი რო­დია სარ­გო (Iკორ.10;23).

ისე­დაც ხომ ცხა­დია, არ­ჩე­ვა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მა­ში­ნაა ღი­რე­ბუ­ლი, რო­დე­საც მას ერ­თმა­ნე­თი­სა­გან გან­სხვა­ვე­ბულ ფა­სე­უ­ლო­ბებს შო­რის აკე­თებ, თო­რემ თუ ყვე­ლა­ფე­რი სულ ერ­თია, არ­ჩე­ვან­საც აზრი ეკარ­გე­ბა.

ყო­ვე­ლი­ვეს თავი და თავი კი ის არის, რომ სე­კუ­ლა­რულ­მა იდე­ო­ლო­გი­ამ პი­როვ­ნე­ბა ღმერ­თი­სა­გან და­მო­უ­კი­დე­ბელ არ­სე­ბად წარ­მო­ა­ჩი­ნა, კვარ­ცხლბეკ­ზე ცოდ­ვით დამ­ძი­მე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი და­ა­ყე­ნა და ყვე­ლა­ფე­რი მის ინ­სტიქ­ტებს და­უქ­ვემ­დე­ბა­რა, რი­თაც მდა­ბა­ლი ვნე­ბი­თი მიდ­რე­კი­ლე­ბე­ბის ლე­გი­ტი­მა­ცია მო­ინ­დო­მა, მო­რა­ლუ­რი და სუ­ლი­ე­რი ორი­ენ­ტი­რე­ბი და­უ­კარ­გა და ეს ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლიზ­მის სა­ბა­ბით გა­ა­მარ­თლა.

ესაა ყვე­ლა მი­მარ­თუ­ლე­ბით გაშ­ლი­ლი ბრძო­ლა ტრა­დი­ცი­უ­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის, აღ­ზრდი­სა და ზნე­ო­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ.

დი­დად სამ­წუ­ხა­როა, რომ უმ­ცი­რე­სო­ბა­თა ჯგუ­ფე­ბი, რომ­ლე­ბიც ქრის­ტი­ა­ნო­ბის­თვის მკვეთ­რად უარ­ყო­ფი­თი იდე­ე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ან, ჰუ­მა­ნიზ­მის აღი­ა­რე­ბულ წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბად სა­ხელ­დე­ბი­ან. მათ აქვთ პრი­ვი­ლე­გი­ე­ბი, რეკ­ლა­მა, მათ­ზე მუ­შა­ობს მა­ს­მე­დია, და­ცულ­ნი არი­ან სხვა­დას­ხვა არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბის მიერ; მათი მიზ­ნე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბი­სათ­ვის ხდე­ბა კა­ნონ­მდებ­ლო­ბე­ბის შეც­ვლაც და სხვა; ხოლო ვინც ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბა ამ პრო­ცე­სებს, გან­სა­კუთ­რე­ბით ეკ­ლე­სია, დის­კრე­ტი­დი­რე­ბის ნი­ავ­ღარ­ში ექ­ცე­ვა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში კი მთა­ვა­რი დარ­ტყმის ობი­ექ­ტი ოჯა­ხია.

ეს პრო­ცე­სე­ბი მეტ­ნაკ­ლე­ბად ჩვენს ქვე­ყა­ნა­შიც მიმ­დი­ნა­რე­ობს და სწო­რედ ამი­ტომ ვა­მახ­ვი­ლებთ ამ თე­მებ­ზე ყუ­რა­დღე­ბას.

კრი­ზი­სის მთა­ვარ გა­მოვ­ლი­ნე­ბას სექ­სუ­ა­ლუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ქა­ლი­სა და მა­მა­კა­ცის ქორ­წი­ნე­ბას­თან გა­თა­ნაბ­რე­ბის და ერ­თსქე­სი­ა­ნი წყვი­ლე­ბი­სათ­ვის ბავ­შვის შვი­ლად აყ­ვა­ნის უფ­ლე­ბის მი­ნი­ჭე­ბის სა­შიშ­რო­ე­ბა წარ­მო­ად­გენს. ასე­თი კა­ნო­ნი ქორ­წი­ნე­ბის მთელ აზრს აუ­კუღ­მარ­თებს და ბავ­შვსაც, ფაქ­ტი­უ­რად, ნივ­თად აქ­ცევს, რომ­ლის ფლო­ბაც ყვე­ლას შე­უძ­ლია.

სა­ქარ­თვე­ლო თა­ვი­სი გან­ვი­თა­რე­ბით, კულ­ტუ­რით ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ევ­რო­პის ნა­წი­ლია და ამი­ტო­მაც, მის­კენ ლტოლ­ვა ჩვენს ხალ­ხში ნამ­დვი­ლად არის. მაგ­რამ, ამ და ზე­მოთ აღ­ნიშ­ნულ ფუნ­და­მენ­ტურ სა­კი­თხებ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში, ევ­რო­გა­ერ­თი­ა­ნე­ბამ, ევ­რო­პარ­ლა­მენ­ტმა უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ ცალ­კე­უ­ლი ქვეყ­ნე­ბის ტრა­დი­ცია და აზ­როვ­ნე­ბის წესი და მის­ცენ მათ სა­შუ­ა­ლე­ბა თა­ვი­სუ­ფა­ლი არ­ჩე­ვა­ნი­სა, რათა ად­გი­ლობ­რივ­მა მო­სახ­ლე­ო­ბამ გულ­წრფე­ლად მო­ინ­დო­მოს თა­ნა­მედ­რო­ვე ევ­რო­პულ კულ­ტუ­რას­თან და­კავ­ში­რე­ბა.

სა­ქარ­თვე­ლოს ეკ­ლე­სია მი­ე­სალ­მე­ბა ევ­რო­კავ­ში­რის პო­ზი­ცი­ას იმის შე­სა­ხებ, რომ ერ­თსქე­სი­ან­თა ქორ­წი­ნე­ბის და­კა­ნო­ნე­ბა არ წარ­მო­ად­გენს ევ­რო­კავ­ში­რის სრუ­ლუფ­ლე­ბი­ან წევ­რად ჩვე­ნი ქვეყ­ნის გახ­დო­მის წი­ნა­პი­რო­ბას, რაც ევ­რო­კავ­ში­რის სრუ­ლუფ­ლე­ბი­ა­ნი წარ­მო­მად­გენ­ლის, ბა­ტონ ფი­ლიპ დი­მიტ­რო­ვის 2013 წლის დე­კემ­ბრის თვის გან­ცხა­დე­ბა­ში და­ფიქ­სირ­და.

ზო­გა­დად, ჩვენ მიგ­ვაჩ­ნია, რომ ასე­თი პი­როვ­ნე­ბე­ბი დახ­მა­რე­ბას და თა­ნად­გო­მას სა­ჭი­რო­ე­ბენ, რათა მათ დაძ­ლი­ონ ცოდ­ვი­თი მიდ­რე­კი­ლე­ბე­ბი და სწო­რი ცხოვ­რე­ბის გზას და­უბ­რუნ­დნენ. თუმ­ცა ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ჩვენ მხა­რი და­ვუ­ჭი­როთ მათი ცოდ­ვის პრო­პა­გან­დას.

სა­ერ­თოდ, ოჯა­ხი არის ერის, სა­ხელ­მწი­ფოს, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მთა­ვა­რი ქვა­კუ­თხე­დი. იგი პა­ტა­რა სა­ხელ­მწი­ფოა, ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი გა­გე­ბით კი - "მცი­რე ეკ­ლე­სია."

ქრის­ტი­ა­ნო­ბა ქორ­წი­ნე­ბას ერთ-ერთ სა­ი­დუმ­ლოდ მი­იჩ­ნევს. ეს არის სა­ი­დუმ­ლო არა მხო­ლოდ ადა­მი­ა­ნუ­რი, არა­მედ ღვთი­უ­რი სიყ­ვა­რუ­ლი­საც. ოჯა­ხუ­რი ცხოვ­რე­ბა ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ღვაწ­ლია, გზაა სუ­ლის ხსნი­სა, რად­გან იგი გუ­ლის­ხმობს არა მარ­ტო ერ­თად ცხოვ­რე­ბას, არა­მედ ერ­თმა­ნე­თი­სათ­ვის ცხოვ­რე­ბას.

ბიბ­ლია გვას­წავ­ლის, რომ ოჯა­ხის უფა­ლი არის ღმერ­თი, რო­მელ­მაც ადა­მი­სა და ევას სა­ხით მთე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბა შექ­მნა. ამ­დე­ნად, ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის მამა, ამ სი­ტყვის ყვე­ლა­ზე სრუ­ლი და აბ­სო­ლი­ტუ­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბით, არის თვით შე­მოქ­მე­დი.

ჭეშ­მა­რი­ტი ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ოჯა­ხის­თვის მარ­ტო სიყ­ვა­რუ­ლი და ერ­თმა­ნე­თი­სა­კენ სწრაფ­ვა არ არის საკ­მა­რი­სი. ოჯა­ხი მო­წო­დე­ბუ­ლია იქ­ცეს "მცი­რე ეკ­ლე­სი­ად," მა­რა­დი­უ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის ცო­ცხალ ხა­ტად, რო­მელ­შიც ღვთის მცნე­ბებს იცა­ვენ და თა­ო­ბი­დან თა­ო­ბას გა­დას­ცე­მენ.

შე­გახ­სე­ნებთ მოსე წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლის ყვე­ლა­ზე მთა­ვარ მი­მარ­თვას ხალ­ხი­სად­მი: "ის­მი­ნე, ის­რა­ე­ლო! და ეცა­დე შე­ას­რუ­ლო, რომ კარ­გად იყო და დი­დად იმ­რავ­ლო ქვე­ყა­ნა­ში, ... ის­მი­ნე, ის­რა­ე­ლო, ერ­თია უფა­ლი, უფა­ლი, ჩვე­ნი ღმერ­თი.

გიყ­ვარ­დეს უფა­ლი, შენი ღმერ­თი მთე­ლი შენი გუ­ლით და სუ­ლით, მთე­ლი შენი შეძ­ლე­ბით.

გულ­ში გქონ­დეს ეს სი­ტყვე­ბი, ... ჩა­ა­გო­ნებ­დე შენს შვი­ლებს და უთხრობ­დე სახ­ლში ჯდო­მი­სას, გზა­ზე სი­ა­რუ­ლი­სას, და­წო­ლი­სას და ად­გო­მი­სას. შე­ი­ბი ნიშ­ნად ხელ­ზე და ტვიფ­რად შუბ­ლზე. წა­ა­წე­რე შენი სახ­ლის წირ­თხლებს და კა­რებს" (II რჯ., 6, 3-9).

ეს და­რი­გე­ბა ახალ აღ­თქმა­შიც ყვე­ლა­ზე მთა­ვარ მცნე­ბად იქნა გა­ცხა­დე­ბუ­ლი იესო ქრის­ტეს მიერ, რო­მელ­საც და­ა­მა­ტა: "გიყ­ვარ­დეს მოყ­ვა­სი შენი, ვი­თარ­ცა თავი თვი­სი" (მთ., 19,19).

ოჯახ­ში მე­უღ­ლე­ე­ბი ერ­თმა­ნეთს სიყ­ვა­რუ­ლით უნდა ემ­სა­ხუ­რონ, თუმ­ცა იერ­არ­ქია ყო­ველ­თვის უნდა იყოს და­ცუ­ლი.

ის, რომ მა­მა­კა­ცი თა­ვია ოჯა­ხი­სა, არ ნიშ­ნავს მის ბა­ტო­ნო­ბას, არა­მედ მის მსხვერ­პლშე­წი­რულ მსა­ხუ­რე­ბას, მის პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ცო­ლი­სა და შვი­ლე­ბი­სად­მი. იგია მათი დამ­ცვე­ლი, მომ­პო­ვე­ბე­ლი არ­სო­ბის პუ­რი­სა და ამას­თან, ღვთისმმ­სა­ხუ­რი თა­ვი­სი სახ­ლი­სა. მან უნდა გა­მო­ი­თხო­ვოს უფ­ლი­სა­გან წყა­ლო­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი და მად­ლი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­სათ­ვის.

ქალი პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლია სახლზე, მისი წევ­რე­ბი­სათ­ვის ზრუნ­ვა­ზე, შვი­ლე­ბის აღ­ზრდა­ზე. იგი ღვთის მცნე­ბე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით უნდა და­ე­მორ­ჩი­ლოს ქმარს, თუნ­დაც, რომ ერთი შე­ხედ­ვით ამის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყოს, რად­გან ამით აღას­რუ­ლებს უფ­ლის ნე­ბას (თუმ­ცა ეს არ ნიშ­ნავს ცოდ­ვა­სა და არას­წორ ქმე­დე­ბებ­ში მორ­ჩი­ლე­ბას).

ქრის­ტი­ა­ნულ ოჯახ­ში, რა თქმა უნდა, თავს იჩენს არა­ერ­თი გან­საც­დე­ლი, რაც ურ­თი­ერ­თსიყ­ვა­რუ­ლით უნდა და­იძ­ლი­ოს. და თუ ეს ასე არ ხდე­ბა, იქ არც არის ნამ­დვი­ლი ოჯა­ხი.

ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ოჯა­ხი უფ­ლის სა­ვა­ნეა, უფ­ლის ბა­ღია, რო­მელ­შიც ცოლ­საც და ქმარ­საც და­ედ­გი­ნათ მუ­შა­კო­ბა ღვთის სა­დი­დე­ბე­ლად.

რო­გო­რი ამაღ­ლე­ბუ­ლია ეს ყვე­ლა­ფე­რი, რო­გო­რი სა­თუ­თია და გა­საფრ­თხი­ლე­ბე­ლი! ჩვე­ნი ახალ­გაზ­რდე­ბი კი, სამ­წუ­ხა­როდ, მო­უმ­ზა­დე­ბელ­ნი ხვდე­ბი­ან ამ უდი­დეს სა­ი­დუმ­ლოს.

თა­ნა­მედ­რო­ვე მსოფ­ლი­ო­ში ოჯა­ხურ ფა­სე­უ­ლო­ბებს ენაც­ვლე­ბა მხა­რე­თა მერ­კან­ტი­უ­ლი ინ­ტე­რე­სე­ბი. ე.წ. პარტნი­ო­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, რო­მელ­საც თან სდევს გა­რე­შე თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ფორ­მე­ბი. მეც­ნი­ე­რულ-ტექ­ნი­კურ­მა წინსვლამ კი ისე­თი მძი­მე ეთი­კუ­რი სა­კი­თხე­ბი და­ა­ყე­ნა დღის წეს­რიგ­ში, რო­გო­რიც მან­მა­დე არ სმე­ნო­და კა­ცობ­რი­ო­ბას: ხე­ლოვ­ნუ­რი გა­ნა­ყო­ფი­ე­რე­ბა, სინ­ჯა­რა­ში ჩა­სა­ხუ­ლი ბავ­შვე­ბი, სუ­რო­გა­ტი დე­დე­ბი, გე­ნე­ბის შერ­წყმა, კლო­ნი­რე­ბა და ა.შ.. "ჰუ­მა­ნის­ტე­ბი" მხარს უჭე­რენ აბორ­ტს, ევ­თა­ნა­ზი­ა­სა და თვით­მკვლე­ლო­ბას.

ამას­თან, მათ­თვის მეც­ნი­ე­რუ­ლი პროგ­რე­სი აბ­სო­ლუ­ტი­ზი­რე­ბუ­ლია და მი­იჩ­ნე­ვენ, რომ რისი გა­კე­თე­ბაც შე­საძ­ლე­ბე­ლია, უნდა გა­კეთ­დეს. ეს ეთი­კუ­რი სო­ფიზ­მია, რად­გან ის, რაც ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რად მიღ­წე­ვა­დია, ყვე­ლა­ფე­რი რო­დია მო­რა­ლუ­რი და სა­სარ­გებ­ლო.

მი­ზა­ნი ამარ­თლებს სა­შუ­ა­ლე­ბას, - ესეც მათი ცხოვ­რე­ბის წე­სია და ესეც სო­ფიზ­მია, რად­გან არც ყვე­ლა მი­ზა­ნია კარ­გი და არც ყვე­ლა სა­შუ­ა­ლე­ბაა მი­სა­ღე­ბი, თუნ­დაც კარ­გი მიზ­ნი­სათ­ვის.

მა­გა­ლი­თად, ფა­შის­ტებს ქონ­დათ ებ­რა­ე­ლე­ბის გა­ნად­გუ­რე­ბის სურ­ვი­ლი. განა ეს მი­ზა­ნი შე­იძ­ლე­ბა ნორ­მა­ლუ­რად ჩა­ით­ვა­ლოს?! ანდა იმის­თვის, რომ კა­ცობ­რი­ო­ბის ჯან­სა­ღი ნა­წი­ლი მე­ტად იყოს და­ცუ­ლი, ნუთუ შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მემ გა­ა­მარ­თლოს შიდსით და­ა­ვა­დე­ბულ­თათ­ვის სი­ცო­ცხლის მოს­წრა­ფე­ბა?

განა შე­იძ­ლე­ბა ბედ­ნი­ე­რი იყოს ის ოჯა­ხი, სა­დაც აბორ­ტი კეთ­დე­ბა და უსუ­სუ­რი პა­ტა­რა არ­სე­ბე­ბის უღვთოდ და­ჩე­ხი­ლი სხე­უ­ლე­ბის აჩ­რდი­ლე­ბი და­დი­ან? და რო­გო­რი სა­ში­ნე­ლე­ბაა იმის წარ­მოდ­გე­ნაც კი, რომ ყო­ველ წელს, არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბით, მი­ლი­ო­ნამ­დე აბორ­ტი კეთ­დე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში და ამის შემ­ჩე­რე­ბე­ლი ჯერ­ჯე­რო­ბით არა­ვინ არის.

შე­იძ­ლე­ბა ოჯა­ხი იყოს ბედ­ნი­ე­რი, სა­დაც სუ­რო­გა­ტი დე­დის მიერ და­ბა­დე­ბუ­ლი ბავ­შვი იზ­რდე­ბა? ეს პა­ტა­რა ხომ თა­ვი­დან­ვე გა­წი­რეს უსიყ­ვა­რუ­ლო­ბი­სათ­ვის, მი­უ­საფ­რო­ბი­სა და მარ­ტო­ო­ბი­სათ­ვის. იგი კე­თილ­დღე­ო­ბა­შიც რომ გა­ი­ზარ­დოს, მუც­ლად­ყოფ­ნის პე­რი­ო­დის ამ სიმ­ძი­მეს ვე­რა­ფე­რი შეც­ვლის და ეს, აუ­ცი­ლებ­ლად, იჩენს თავს ზრდას­რულ ასაკ­ში.

პრობ­ლე­მა­ტურ­ნი იქ­ნე­ბი­ან ის ბავ­შვე­ბიც, რომ­ლე­ბიც ხე­ლოვ­ნუ­რი გა­ნა­ყო­ფი­ე­რე­ბით და­ი­ბად­ნენ და მათი სი­ცო­ცხლე მრა­ვა­ლი ემ­ბრი­ო­ნის გა­ნად­გუ­რე­ბის შე­დე­გად გან­ვი­თარ­და.

ის, რომ კაც­თა მოდ­გმას არ შე­უქ­მნია ოკე­ა­ნე, ხმე­ლე­თი, ცი­უ­რი სხე­უ­ლე­ბი და ბა­ლა­ხიც კი (აღა­რა­ფერს ვამ­ბობთ ადა­მი­ან­ზე), ცხად­ზე ცხა­დია. აქამ­დე მხო­ლოდ ბი­ო­ლო­გი­უ­რად სა­ინ­ტე­რე­სო ქი­მი­კა­ტე­ბი (მაგ. ამი­ნომ­ჟა­ვე­ბი) მი­ი­ღეს, შეჯ­ვარ­და და შე­ა­რე­თეს სი­ცო­ცხლის უკვე არ­სე­ბუ­ლი ფორ­მე­ბი და სხვა არა­ფე­რი.

ხოლო, თუ ჩვენ არ მოგ­ვი­ტა­ნია სი­ცო­ცხლე ამ წუ­თი­სო­ფელ­ში, რა უფ­ლე­ბა გვაქვს გვაქვს მო­ვინ­დო­მოთ ბა­ტო­ნო­ბა მას­ზე? რა­ტომ ვი­სა­კუთ­რებთ მას, რაც ჩვე­ნი არ არის?

ფაქ­ტია ისიც, რომ მი­უ­ხე­და­ვად მეც­ნი­ე­რულ-ტექ­ნი­კუ­რი დიდი წინსვლი­სა, არ შეგ­ვიძ­ლია თავი და­ვაღ­წი­ოთ სიკ­ვდილს. რა­ტომ? ჩვენ ხომ ყოვ­ლის­შემ­ძლე­ნი ვართ? სი­ნამ­დვი­ლე კი სხვა არის. უფა­ლი ეუბ­ნე­ბა მო­სეს: "მე ვკლავ და მე ვა­ცო­ცხლებ" (II რჯ.32,39). იო­ბის წიგნ­შიც იგი­ვე აზ­რია: სი­ცო­ცხლე "უფალ­მა მომ­ცა, უფალ­მა წა­ი­ღო"(იობი 1,21).

ამი­ტომ, არა­ვი­თა­რი უფ­ლე­ბა არა გვაქვს ხელ­ვყოთ უფ­ლის ეს წყა­ლო­ბა და ვინც ამას აკე­თებს და არ შე­ი­ნა­ნებს, და­ის­ჯე­ბა!

მი­უ­ხე­და­ვად უამ­რა­ვი პრობ­ლე­მი­სა, კარ­გი ოჯა­ხე­ბი მა­ინც მრავ­ლად არის სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რაც ქვეყ­ნის გა­დარ­ჩე­ნის გა­რან­ტი­აა.

მე მინ­და დავ­ლო­ცო ჩვენს სამ­შობ­ლო­ში და მის ფარ­გლებს გა­რეთ მცხოვ­რე­ბი ყვე­ლა ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხი, ასე­ვე ვლო­ცავ ჩვე­ნი ქვეყ­ნის მკვიდრ სხვა ეროვ­ნე­ბის წარ­მო­მად­გე­ნელ­თა ოჯა­ხებ­საც და ყვე­ლას გი­სურ­ვებთ ღვთის­სათ­ნო გზით სვლას, უფ­ლის ში­ში­თა და სიყ­ვა­რუ­ლით ცხოვ­რე­ბას, რათა იხა­როთ ორ­სავ სო­ფელ­სა შინა.

ამას­თან, ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ რა იმ მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბას, რო­მელ­თაც ბოლო 20 წლის მან­ძილ­ზე, ეკო­ნო­მი­უ­რად მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბის მი­უ­ხედ­ვად, ჩვენს სამ­წყსოს 4 და მეტი შვი­ლი შეს­ძი­ნეს, მი­ვი­ღეთ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, ასე­თი მშობ­ლე­ბი და შვი­ლე­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად შე­ვა­ვედ­როთ უფალს და პატ­რი­არ­ქის სი­გე­ლით და­ვა­ჯილ­დო­ვოთ.

მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნო­ბა უდი­დე­სი სი­კე­თეა.

რო­მე­ლი წარ­მა­ვა­ლი სიმ­დიდ­რე შე­ედ­რე­ბა დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბის გვერ­დზე დგო­მა­სა და სიყ­ვა­რულს, რაც ასე სჭირ­დე­ბა ადა­მი­ანს ჩვენს მე­ტად რთულ დრო­ში. თვი­თონ მშობ­ლე­ბიც უდი­დეს ენერ­გი­ას იღე­ბენ მათ­გან, რად­გან თი­თო­ე­უ­ლი შვი­ლი ცალ­კე აღე­ბუ­ლი სა­ო­ცა­რი სამ­ყა­როა.

მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნო­ბა იმი­თაც არის ფრი­ად სა­სურ­ვე­ლი, რომ ბავ­შვი პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე სწავ­ლობს ეგო­იზ­მის დაძ­ლე­ვას, სხვა­ზე მზრუნ­ვე­ლო­ბას და მშობ­ლე­ბის­გან მომ­დი­ნა­რე სიყ­ვა­რუ­ლის სხვის­თვის გა­ნა­წი­ლე­ბას.

ვი­საც სამი და მეტი ბავ­შვი ჰყავს, კარ­გად იცის, ხში­რად რო­გორ უჭირს პირ­ველ შვილს ახ­ლად და­ბა­დე­ბულ მე­ო­რე ჩვილ­თან შე­გუ­ე­ბა და სულ ეძებს დროს, რა­ი­მე­თი ავ­ნოს მას; მე­სა­მე პა­ტა­რის შე­მა­ტე­ბას პირ­ვე­ლი უფრო ად­ვი­ლად იტანს, მე­ო­რე კი უფრო მე­ტად გა­ნიც­დის, მაგ­რამ ისე არა, რო­გორც პირ­ველ შვილს უმ­ძიმ­და თა­ვი­დან, მე­ო­თხე ბავ­შვის და­ბა­დე­ბა უკვე აწო­ნას­წო­რებს ყვე­ლა­ფერს და ა.შ.

ანუ შვილ­თა სიმ­რავ­ლე მათი სწო­რად აღ­ზრდის ერთ-ერთი გა­რან­ტი­აა, რად­გან ასეთ გა­რე­მო­ში "მე"-ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი სუ­ლის­კვე­თე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის გამ­რავ­ლე­ბი­თა და გა­ცე­მით იც­ვლე­ბა და თუ ამას სწო­რი აღ­ზრდაც და­ე­მა­ტა, მი­ვი­ღებთ იმ მდგო­მა­რე­ო­ბას, რა­ზეც ბიბ­ლია ბრძა­ნებს: ქალი შვილ­თა სიმ­რავ­ლით ცხონ­დე­ბაო (I ტიმ. 2,15).

ამ საქ­მე­ში მთა­ვა­რი როლი და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა დე­დას ეკის­რე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ გო­გო­ნე­ბი ხში­რად ფსევ­დო­კულ­ტუ­რი­თა და ცრუ თა­ვი­სუფ­ლე­ბით არი­ან გა­ტა­ცე­ბულ­ნი, რო­დე­საც დე­დე­ბი ხდე­ბი­ან, მათ­ში სხვა გრძნო­ბე­ბი იღ­ვი­ძებს სხვა აზ­როვ­ნე­ბა უყა­ლიბ­დე­ბათ, რად­გან სწო­რედ ისი­ნი ხდე­ბი­ან სიყ­ვა­რუ­ლით მსა­ხუ­რე­ბის მთა­ვა­რი მომ­ქმედ­ნი და ეს იწ­ვევს სწო­რედ ში­ნა­გან ფე­რიც­ვა­ლე­ბას.

ხაზ­გას­მით უნდა აღ­ვნიშ­ნოთ ისიც, რომ მე­უღ­ლე­ებ­მა, რო­მელ­თაც სა­კუ­თა­რი შვი­ლი არ ყავთ, ეს ტრა­გე­დი­ად არ უნდა მი­იჩ­ნი­ონ; მთა­ვა­რია მათი ერ­თად ცხოვ­რე­ბა სა­სუ­ფევ­ლის დამ­კვიდ­რე­ბის­თვის მომ­ზა­დე­ბად იქ­ცეს.

სა­სურ­ვე­ლია ბავ­შვის აყ­ვა­ნაც. ეს დიდი მად­ლია და ამ შემ­თხვე­ვა­ში მათ ეკ­ლე­სი­ა­ში სა­გან­გე­ბო ლოც­ვა ეკი­თხე­ბათ.

* * *

ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ჩვე­ნი ყოფა დრო­ე­ბი­თია და მსწრაფ­ლწარ­მა­ვა­ლი. დრო კი რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობთ, წრი­უ­ლია, გან­მე­ო­რე­ბა­დი და, ამა­ვე დროს, სწორ­ხა­ზო­ვა­ნი, - მი­ე­მარ­თე­ბა და­სა­წყი­სი­დან და­სას­რუ­ლის­კენ. ამას­თან, სხვა­დას­ხვა ქმნი­ლე­ბი­სათ­ვის ყო­ფის ხან­გრძლი­ვო­ბა სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რია: ზო­გი­სათ­ვის - რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი, ზო­გის­თვის - რამ­დე­ნი­მე დღე, სხვის­თვის - წლე­ბი, სა­უ­კუ­ნე­ე­ბი ან სა­ერ­თო­დაც ათას­წლე­უ­ლე­ბი.

სამ­ყა­რო და დრო ერ­თდრო­უ­ლად გაჩ­ნდა. აი, რო­გორ მი­მარ­თავს ნე­ტა­რი ავ­გუს­ტი­ნე უფალს: "შენა ხარ დრო­ის შე­მომ­ქმე­დი; არ არ­სე­ბობს დრო შენი თა­ნა­მა­რა­დი­სი რომ იყოს, რად­გან შენ წა­რუ­ვა­ლი ხარ, ხოლო დრო რომ წა­რუ­ვა­ლი იყოს, დროც აღარ იქ­ნე­ბო­და იგი."

სა­მო­თხე­ში ყოფ­ნის პე­რი­ოდს მა­მე­ბი "წმინ­და დროდ" მო­იხ­სე­ნე­ბენ. იგი სხვა სა­ხი­სა იყო და იქ არც ადა­მი არც ევა არ ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბოდ­ნენ მის მდი­ნა­რე­ბას. ის დრო კი, რო­მელ­შიც ჩვენ ვცხოვ­რობთ, დად­გა ცოდ­ვით და­ცე­მის შემ­დეგ.

პირ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, მო­აკ­ლდნენ რა "ცხოვ­რე­ბის ხის" ნა­ყოფს, - ანუ უფალ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას, დაკ­ნინ­დნენ; მათი აზ­როვ­ნე­ბის წე­სიც შე­იც­ვა­ლა და მი­წი­ე­რი ყო­ფით შე­მო­ი­ფარ­გლა, თუმ­ცა ლტოლ­ვა სა­მო­თხი­სა და ღვთი­სა­კენ კვლავ დარ­ჩათ. ამი­ტო­მაც ადა­მი­ა­ნი გა­ორ­და, გა­ორ­და მისი ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი დროც: ლი­ტურ­გი­კუ­ლი დრო­ით იგი კვლავ უკავ­შირ­დე­ბა ღმერ­თს, ხოლო ყო­ფი­თი დრო მო­ი­ცავს ცხოვ­რე­ბის იმ ნა­წილს, რა­ზეც ბიბ­ლი­ა­ში წე­რია: "ამა­ო­ე­ბა ამა­ო­ე­ბა­თა და ყო­ვე­ლი­ვე ამაო არს" (ეკლ. 1,2).

დრო­ის გა­ყო­ფა ყვე­ლა­ზე რე­ა­ლუ­რი სა­ხით მოხ­და პირ­ვე­ლი მსხვერ­პლშე­წირ­ვის შემ­დეგ, რო­დე­საც კა­ენ­მა უფ­ლის ძღვე­ნი ამ­პარ­ტავ­ნე­ბის სუ­ლით გა­ი­ღო, ხოლო აბელ­მა - გულ­წრფე­ლი, უშურ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლით.

კა­ე­ნის შური შუღლში გა­და­ი­ზარ­და, აბე­ლის მოკ­ვლით კი მას­ში მი­წი­ე­რი და ეგო­ის­ტუ­რი სული იმ­დე­ნად გაძ­ლი­ერ­და, რომ ღვთის პი­რი­სა­გან თა­ვი­სი ნე­ბით სა­ბო­ლო­ოდ მი­ე­ფა­რა და აღარ უნ­დო­და უფალ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა; ამით დას­რულ­და მისი ლი­ტურ­გი­კუ­ლი დროც, რა­მაც მხო­ლოდ მი­წი­ე­რი ყო­ფის სურ­ვი­ლი გა­უღ­ვი­ვა და გა­მო­იწ­ვია სიკ­ვდი­ლი­სად­მი ძრწო­ლა, ანუ შე­მოქ­მედ­თან შეხ­ვედ­რის შიში. (ზო­გა­დად ასე­თი­ვე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვთ იმ ადა­მი­ა­ნებ­საც, რომ­ლე­ბიც ღვთის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ ცხოვ­რო­ბენ.)

აბელს კი, მარ­თა­ლია, ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ყოფა წა­ერ­თვა, მაგ­რამ მისი ლი­ტურ­გი­კუ­ლი დრო მო­მა­ვა­ლი მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რი ცხოვ­რე­ბის სა­წყი­სად იქცა. დე­და­მი­წა­ზე კი მისი გზა სე­ით­მა და მის­მა მოდ­გმამ გა­აგ­რძე­ლეს.

რას ნიშ­ნავს ჩვენ­თვის, ქრის­ტი­ა­ნე­ბი­სათ­ვის, ლი­ტურ­გი­კუ­ლი დრო­ით ცხოვ­რე­ბა?

თა­ვი­დან­ვე უნდა აღ­ვნიშ­ნოთ, რომ თუ კარ­გად და­ვუკ­ვირ­დე­ბით, წუ­თი­სო­ფელ­ში აწ­მყო, ფაქ­ტი­უ­რად, არ არ­სე­ბობს; ის, რა­საც აწ­მყოს ვარ­ქმევთ, იმ წამ­სვე იქ­ცე­ვა წარ­სუ­ლად. ასე რომ, ჩვენ წარ­სულ­სა და მო­მა­ვალს შო­რის ვიმ­ყო­ფე­ბით. მა­რა­დი­სო­ბა­ში კი მუდ­მი­ვი აწ­მყოა. იქ წარ­სუ­ლი და მო­მა­ვა­ლი არ არ­სე­ბობს.

და თუ გვსურს, სწო­რად ვი­ცხოვ­როთ, უნდა ვი­ცხოვ­როთ ისე, რომ ჩვენს წარ­მა­ვალ დრო­ში მა­რა­დი­უ­ლო­ბა შე­მო­ვიყ­ვა­ნოთ და დრო მოძ­რავ მა­რა­დი­სო­ბად ვაქ­ცი­ოთ (წმ.იო­ა­ნე და­მას­კე­ლი).

ეს სა­ი­დუმ­ლო ეკ­ლე­სი­ა­ში აღეს­რუ­ლე­ბა. ამი­ტო­მაც კარ­გავს აქ დრო თა­ვის ძი­რი­თად ფი­ზი­კურ თვი­სე­ბებს, - შე­უქ­ცე­ვა­დო­ბას და სწორ­ხა­ზოვ­ნო­ბას, რაც სა­ეკ­ლე­სიო დღე­სას­წა­ულ­თა გან­მე­ო­რა­დო­ბით, წრი­უ­ლი მდი­ნა­რე­ბი­თა და მათი გან­მა­ახ­ლე­ბე­ლი მოქ­მე­დე­ბი­თაა გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი.

ჩვენ აქ მუდ­მი­ვად ვხდე­ბით თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე სამ­ყა­როს შექ­მნი­სა, მა­მამ­თა­ვარ­თა და წი­ნას­წარ­მე­ტყველ­თა ეპო­ქი­სა, მა­ცხოვ­რი­სა და მისი მო­წა­ფე­ე­ბის და წმინ­და­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბი­სა, სა­ერ­თოდ ადა­მი­ა­ნი­სა და სამ­ყა­როს ხსნის შე­სა­ხებ საღ­მრთო გან­გე­ბუ­ლე­ბის ის­ტო­რი­ი­სა.

ყო­ველ დღეს თა­ვი­სი დატ­ვირ­თვა აქვს: კვი­რა საღვთის­მსა­ხუ­რო ციკ­ლის ცენ­ტრს, - ქრის­ტეს აღ­დგო­მას წარ­მო­ად­გენს. ორ­შა­ბა­თი, ზო­გა­დად, ან­გე­ლოზ­თა დღეა, სამ­შა­ბა­თი - წმ. იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცემ­ლი­სა, ოთხშა­ბა­თი - ჯვრის, ხუთ­შა­ბა­თი - წმ. ნი­კო­ლო­ზის, პა­რას­კე­ვი - ჯვარ­ცმის, შა­ბა­თი კი - ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშობ­ლი­სა და წმ. მო­ცი­ქუ­ლე­ბის.

წლის ციკ­ლის ფორ­მი­რე­ბაც, პირ­ველ რიგ­ში, აღ­დგო­მას უკავ­შირ­დე­ბა და მას პა­ს­ე­ქის დღე­სას­წა­უ­ლი გა­ნა­პი­რო­ბებს. ამას­თან, არის უძ­რა­ვი და მოძ­რა­ვი უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი დღე­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც უფ­ლის, ღვთის­მშობ­ლის, ზე­ცი­ურ ძალ­თა, მო­ცი­ქულ­თა და წმინ­და­ნე­ბის სა­ხელს უკავ­შირ­დე­ბა.

აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა აღი­ნიშ­ნოს ისიც, რომ, გარ­და ეკ­ლე­სი­უ­რი ცხოვ­რე­ბი­სა, ლი­ტურ­გი­კუ­ლი დრო­ით ცხოვ­რე­ბა ნიშ­ნავს ყო­ველ­დღი­უ­რი ყო­ფის ისე წარ­მარ­თვას, რომ ადა­მი­ა­ნის გული და გო­ნე­ბა მუდ­მი­ვად იყოს ღმერ­თთან კავ­შირ­ში. ეს კი გუ­ლის­ხმობს გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბას იმი­სას, რომ თუ არა უფ­ლის შე­წევ­ნა, ჩვენ ვერ შევ­ძლებ­დით ვერც სუნ­თქვას, ვერც სი­ა­რულს, ვერც აზ­როვ­ნე­ბას, და რა­ი­მე საქ­მის გა­კე­თე­ბას, გარ­შე­მომ­ყოფ­თა და სა­ერ­თოდ, სამ­ყა­როს აღ­ქმას: ვერ მო­ვი­პო­ვებ­დით საკ­ვებს, ჩა­საც­მელს, სა­ცხოვ­რისს, ვერ შევ­ქმნი­დით კულ­ტუ­რას, ვერც მეც­ნი­ე­რულ აღ­მო­ჩე­ნებს გა­ვა­კე­თებთ...

ანუ უნდა და­ვი­ნა­ხოთ, რომ ყო­ვე­ლი­ვე უფ­ლის ნე­ბით მოგ­ვე­ცა, რათა გა­რე­მო უკე­თე­სი გავ­ხა­დოთ, ღვთის მად­ლი­ერ­ნი და მისი თა­ნა­შე­მომ­ქმედ­ნი გავ­ხდეთ და არა მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ნი. თუმ­ცა არ­ჩე­ვა­ნი ჩვე­ნი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია.

თუ, მა­გა­ლი­თად, შენ პე­და­გო­გი ხარ და მოს­წავ­ლე­ებს ზრდი იმ სუ­ლის­კვე­თე­ბით, რომ იყ­ვნენ სამ­შობ­ლოს ერ­თგუ­ლი შვი­ლე­ბი, უყ­ვარ­დეთ ღმერ­თი და ერ­თმა­ნე­თი, სა­ერ­თოდ, მოყ­ვა­სი, ას­წავ­ლი შუ­რის დაძ­ლე­ვას, წყე­ნის და­ვი­წყე­ბას და ად­ვი­ლად შე­რი­გე­ბას, გან­საც­დელ­ში მყოფ­თად­მი დახ­მა­რე­ბას, უფ­რო­სე­ბი­სად­მი პა­ტი­ვის­ცე­მას, ბუ­ნე­ბის, შრო­მის, წიგ­ნე­ბის კი­თხვის, ღრმა აზ­როვ­ნე­ბის სიყ­ვა­რულს და შენც თუ ასე­ვე ცხოვ­რობ, მა­შინ შენი ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ყოფა მა­რა­დი­უ­ლო­ბით არის გან­მსჭვა­ლუ­ლი, რად­გან ეგო­იზ­მის­გან თა­ვი­სუ­ფალ ღვთის­სათ­ნო აზ­როვ­ნე­ბას ამ­კვიდ­რებ.

თუ შენ დამ­ლა­გე­ბე­ლი ხარ და ყო­ველ­დღე პა­ტი­ოს­ნად და სიყ­ვა­რუ­ლით აკე­თებ შენს საქ­მეს, არ აგ­ვი­ა­ნებ სამ­სა­ხურ­ში, ეხ­მა­რე­ბი მოყ­ვასს, ჰმად­ლობ ღმერ­თს არ­სო­ბის პუ­რის­თვის, არ ივი­წყებ სუ­ლი­ერ ცხოვ­რე­ბას და უფ­ლის მცნე­ბებს, შინ და გა­რეთ კე­თი­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის დამ­კვიდ­რე­ბას უწყობ ხელს, შენ ლი­ტურ­გი­კუ­ლი დრო­ით ცხოვ­რობ.

თუ დი­ა­სახ­ლი­სი ხარ და შვი­ლებ­ზე ზრუნ­ვას გირ­ჩევ­ნია, სამ­სა­ხუ­რი გქონ­დეს მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ უკე­თე­სად გა­ერ­თო, თუ შენ არა­ფერს ერი­დე­ბი, რათა კომ­ფორ­ტუ­ლი ცხოვ­რე­ბა მო­ი­წყო და არ გა­დარ­დებს ამის­თვის სხვი­სი მსხვერ­პლად გა­წირ­ვა, თუ შენ აბორ­ტით ან სხვა თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბით ახ­დენ ოჯა­ხის და­გეგ­მა­რე­ბას, ეგო­ის­ტუ­რად ზრდი ბავ­შვებს, არ ას­წავ­ლი მათ მო­წყა­ლე­ბის გა­ცე­მას და გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი­სად­მი თა­ნად­გო­მას, არ ას­წავ­ლი მე­გობ­რო­ბას, სი­მარ­თლის სიყ­ვა­რულს, ერ­თგუ­ლე­ბას, - კა­ე­ნის სულს ვერ მო­ი­ცი­ლებ და მისი ხვედ­რის თა­ნა­ზი­ა­რი გახ­დე­ბი.

"ურ­თი­ერთ სიმ­ძი­მე იტ­ვირ­თეთ და ეს­რეთ აღას­რუ­ლეთ სჯუ­ლი იგი ქრის­ტე­სი." ბრძა­ნებს მო­ცი­ქუ­ლი (გალ.6,2). ფი­ზი­კურ და მა­ტე­რი­ა­ლურ დახ­მა­რე­ბას­თან ერ­თად ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს ლოც­ვით შე­წევ­ნას და ეს მუ­დამ უნდა გვახ­სოვ­დეს.

მინ­და შე­გახ­სე­ნოთ ან­ტო­ნი სუ­რო­ჟე­ლის მიერ მოხმო­ბი­ლი ერთი ამ­ბა­ვი: "იყო ახალ­გაზ­რდა მო­ძღვა­რი, რო­მელ­საც სხვი­სი ცოდ­ვე­ბის და­ნახ­ვის უნა­რი მი­ე­ცა და როცა ერთხელ მას­თან მე­ტად მძი­მე ცოდ­ვე­ბით სავ­სე ადა­მი­ა­ნი მი­ვი­და აღ­სა­რე­ბი­სათ­ვის, არ მი­ი­ღო. თუმ­ცა მალე სინ­დის­მა შე­ა­წუ­ხა და ამის შე­სა­ხებ გა­მოც­დილ ბერს უამ­ბო. მან უსაყ­ვე­დუ­რა: რო­გორ გა­აბ­რუ­ნე? ის ხომ სი­ნა­ნუ­ლით მო­ვი­და და შენ იყა­ვი მისი ბოლო იმე­დი?

ახალ­გაზ­რდა მო­ძღვა­რი ისე შე­წუხ­და, ღმერ­თს სთხოვ­და, ნა­თელ­ხილ­ვის უნა­რი აღარ ქო­ნო­და. გულ­წრფე­ლი სი­ნა­ნუ­ლი­სათ­ვის უფალ­მა მას თა­ნალ­მო­ბის მად­ლი მი­ა­ნი­ჭა. და აი, ერთხე­ლაც, როცა მას მე­ტად მძი­მე ხა­სი­ა­თის სახ­ლის მე­პატ­რო­ნეს­თან მო­უ­წია ღა­მის გა­თე­ნე­ბა, იგი აღარ დაბ­რკოლ­და მისი ცოდ­ვე­ბის გამო, არა­მედ ერთ კუ­თხე­ში გულ­მხურ­ვა­ლედ და­ი­წყო ლოც­ვა მე­პატ­რო­ნე­სათ­ვის და თან მის და­ნა­შა­უ­ლო­ბებს ამ­ბობ­და.

მას­პინ­ძე­ლი სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რის ლოც­ვით და­ინ­ტე­რეს­და და ჩუ­მად და­უგ­დო ყური. იგი გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი ის­მენ­და თა­ვი­სი ცოდ­ვე­ბის შე­სა­ხებ ახალ­გაზ­რდა მო­ძღვრის ღვთი­სად­მი ვედ­რე­ბას და ამან იმ­დე­ნად შეძ­რა, რომ იმ დღი­დან სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბა და­ი­წყო.

ასე­თი მა­გა­ლი­თე­ბი მის ცხოვ­რე­ბა­ში მრავ­ლად იყო და როცა ეკი­თხე­ბოდ­ნენ, რო­გორ ახერ­ხებ­და ადა­მი­ა­ნე­ბის მოქ­ცე­ვას, მო­ძღვა­რი პა­სუ­ხობ­და: "რო­დე­საც ჩემ­თან მო­დის ცოდ­ვით დამ­ძი­მე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც ვერ ხე­დავს თა­ვის და­ნა­შა­ულს და სი­ნა­ნუ­ლი არა აქვს, ვცდი­ლობ სუ­ლი­ე­რად მის ში­ნა­გან სამ­ყა­როს ჩავ­წვდე და იმ აზ­რით, რომ ჩვენ ვართ ხორ­ცი ხორცთა­გა­ნი და სის­ხლი სის­ხლთა­გა­ნი ერ­თმა­ნე­თი­სა, ვი­წყებ სი­ნა­ნუ­ლით ლოც­ვა-ვედ­რე­ბას მისი და ჩემი, ანუ ჩვე­ნი ცოდ­ვე­ბი­სათ­ვის და ეს ადა­მი­ა­ნიც, ღვთის მად­ლით, თან­და­თან იწყებს შე­მობ­რუ­ნე­ბას."

ღმერ­თმა ჩვენც მოგ­ვცეს ძალა ამ­გვა­რი წე­სით ცხოვ­რე­ბი­სა.

მე იმე­დი მაქვს, რომ, მი­უ­ხე­და­ვად ჩვენს წი­ნა­შე არ­სე­ბუ­ლი მრა­ვა­ლი დიდი პრობ­ლე­მი­სა, სა­ქარ­თვე­ლო გა­უძ­ლებს დრო­ის გა­მოც­დას და ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშობ­ლის მე­ო­ხე­ბით ღვთის მა­დი­დე­ბე­ლი სული მუ­დამ იზე­ი­მებს ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში.

ქრის­ტეს ეკ­ლე­სი­ის სამ­წყსოვ: დღეს "მო­ი­წია დრო­ის სის­რუ­ლე, მო­ავ­ლი­ნა ღმერ­თმა თა­ვი­სი ძე, ... რათა ჩვენც მიგ­ვე­ღო ძე­ო­ბა". ასე რომ მო­ნა­ნი კი აღა­რა ხართ, არა­მედ ძენი, ხოლო თუ ძენი ხარ, მემ­კვიდ­რე­ცა ხარ ღვთი­სა მიერ (გალ.4, 4-7).

მაშ, გი­ხა­რო­დეთ, ჩემო საყ­ვა­რე­ლო სუ­ლი­ე­რო შვი­ლე­ბო: ქარ­თვე­ლე­ბო, აფხა­ზე­ბო, ოსე­ბო, ბერ­ძნე­ბო, რუ­სე­ბო, იე­ზიდ­ნო, უდი­ნინ­ნო, სო­მეხ­ნო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო ..., ყო­ველ­ნო შვილ­ნო სა­ქარ­თვე­ლოს წმინ­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ი­სა; გი­ხა­რო­დეთ ყო­ველ­ნო ღვთის­მოყ­ვა­რე­ნო: "დღეს, და­ვი­თის ქა­ლაქ­ში, და­ი­ბა­და თქვე­ნი მა­ცხო­ვა­რი, რო­მე­ლიც არის ქრის­ტე უფა­ლი" (ლუკა 2,11).

თქვე­ნი ერ­თგუ­ლე­ბის ნიშ­ნად ან­თე­ბუ­ლი სან­თლე­ბით შეხ­ვდით მას და იმე­დი­თა და სიყ­ვა­რუ­ლით მი­ე­გე­ბეთ!

მა­რა­დის თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი

ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს

კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი

ქრის­ტეს შობა 2013-2014 წელი