მი­რან­და მი­რი­ა­ნაშ­ვი­ლი წლე­ბია რუ­სეთ­ში ცხოვ­რობს, ელი­ტუ­რი წვე­უ­ლე­ბე­ბის სა­სურ­ვე­ლი პერ­სო­ნაა, რო­გორც სტუ­მა­რი და რო­გორც მომ­ღე­რა­ლი. უკვე ხუთი წე­ლია, ის ბიზ­ნეს­მენ ლე­ო­ნიდ ოგა­რი­ო­ვის მე­უღ­ლეა. წყვი­ლი ერ­თად და­დის მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა­ზე სა­სურ­ველ და უც­ნა­ურ ად­გი­ლებ­ში, მათ შო­რის, მა­გა­ლი­თად, კოს­ტა რი­კის ჯუნ­გლებ­ში და ამით უდი­დეს სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღებს. მი­რან­და თბი­ლისს მცი­რე ხნით სტუმ­რობ­და, დრო ვი­ხელ­თეთ და გა­მოც­დილ მოგ­ზა­ურს სა­ინ­ტე­რე­სო ქვეყ­ნე­ბის შე­სა­ხებ ვკი­თხეთ.

- ბოლო 18 წე­ლია მოგ­ზა­უ­რო­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბის წე­სია. მექ­სი­კი­დან და­წყე­ბუ­ლი, სამ­ხრეთ კო­რე­ით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ჩემს მე­უღ­ლეს სხვა­დას­ხვა კონ­ტი­ნენტზე ჰყავს პარტნი­ო­რე­ბი, სა­დაც ხში­რად მიწ­ვე­ვენ. რა თქმა უნდა, უმ­თავ­რე­სად საქ­მი­ან გა­დაფ­რე­ნებ­ში ვართ, თუმ­ცა ყო­ველ­თვის ვი­ტო­ვებთ დროს მუ­ზე­უ­მე­ბი­სა და გა­ლე­რე­ე­ბის­თვის. იან­ვრი­დან რომ და­ვით­ვა­ლოთ, რამ­დე­ნი დრო მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი სა­ზღვრებს გა­რეთ, ალ­ბათ სულ 2-3 კვი­რა გა­მო­მი­ვა მოს­კოვ­ში - სახ­ლში რომ ვი­ყა­ვი. ორ­ჯერ გახ­ლდით მექ­სი­კა­ში, ორ­ჯერ - ამე­რი­კა­ში, იტა­ლია, საფ­რან­გე­თი, შვე­ი­ცა­რია, ის­რა­ე­ლი და თურ­ქე­თი რომ არ ვახ­სე­ნოთ. უამ­რავ ქვე­ყა­ნა­ში ტუ­რის­ტად არ ვგრძნობ თავს და ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნა­ო­ბე­ბის და­სათ­ვა­ლი­ე­რებ­ლად არ მივ­დი­ვარ. მა­გა­ლი­თად, ვე­ნე­ცი­ა­ში აღარ ჩა­ვალ სან-მარ­კოს სა­ნა­ხა­ვად, რად­გან 13 წე­ლია, იქ ბი­ე­ნა­ლე­ზე დავ­დი­ვარ და საკ­მა­ოდ დიდ­ხანს მი­წევ­და ყოფ­ნა, როცა სა­გა­ლე­რეო საქ­მი­ა­ნო­ბას ვე­წე­ო­დი და ვე­ნე­ცი­ა­ში პრო­ექ­ტი მქონ­და. იქ ორი კვი­რის წი­ნაც გახ­ლდით ბი­ე­ნა­ლე­ზე. ასე რომ, არის ტუ­რის­ტუ­ლი ქა­ლა­ქე­ბი, სა­დაც რო­გორც ტუ­რის­ტი, არას­დროს ვხვდე­ბი (იღი­მის).

- ევ­რო­პა­ში რა გე­ნატ­რე­ბათ ხო­ლმე?

- არა­ფე­რი! ვერ ვას­წრებ მო­ნატ­რე­ბას, აი, ზეგ პა­რიზ­ში მივფრი­ნავ, თუმ­ცა აგ­ვის­ტო-სექ­ტემ­ბერ­ში მე­წყე­ბა მთე­ბის მო­ნატ­რე­ბა. მე, ჩემი მე­უღ­ლე და ჩემი დაც, მე­დეა, კარ­გი მო­თხი­ლა­მუ­რე­ე­ბი ვართ და მარტს ფრან­გულ ალ­პებ­ში ვა­ტა­რებთ ხოლ­მე. თუკი მო­ნატ­რე­ბა­ზე ვი­ლა­პა­რა­კებთ, ეს გრძნო­ბა მე­უფ­ლე­ბა ცენ­ტრა­ლუ­რი და ლა­თი­ნუ­რი ამე­რი­კის ზო­გი­ერ­თი ქვეყ­ნის მი­მართ, კოს­ტა რი­კის, მექ­სი­კის, პე­რუს, კო­ლუმ­ბი­ის გახ­სე­ნე­ბი­სას. მო­მა­ვალ ზამ­თარ­ში ჩი­ლე­სა და არ­გენ­ტი­ნა­ში პირ­ვე­ლად მი­ვემ­გზავ­რე­ბით, შემ­დეგ კი ისევ კოს­ტა რი­კა­ში წა­ვალთ. იქ კორ­კო­ვა­დოს ჯუნ­გლებ­ში ვის­ვე­ნებთ ხოლ­მე. მივფრი­ნავთ დე­და­ქა­ლაქ სან-ხო­სე­ში, სა­ი­და­ნაც პა­ტა­რა თვითმფრი­ნა­ვით 50 წუთი გოლ­ფი­ტო­ში ან პუ­ერ­ტო ხი­მე­ნეს­ში აღ­მოჩ­ნდე­ბით, იქი­დან კი მო­ტო­რი­ა­ნი ნა­ვით მივ­დი­ვართ 40 წუთი ოკე­ა­ნე­დან ღრმად ყუ­რე­ში ჩვენს საყ­ვა­რელ ად­გი­ლამ­დე, რო­მე­ლიც აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გა­უ­ვალ ჯუნ­გლებ­ში მდე­ბა­რე­ობს. იქ დგას რამ­დე­ნი­მე ე.წ. "კა­ბი­ნა", მთლი­ა­ნად ხის­გან გა­კე­თე­ბუ­ლი, სწო­რედ იქ ვცხოვ­რობთ ხოლ­მე, შუ­ა­გულ ტყე­ში, ცხო­ველ-ფრინ­ველ-ქვე­წარ­მა­ვალ-მწე­რე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში, მაგ­რამ ნუ შე­შინ­დე­ბით, სა­ო­ცარ ჰარ­მო­ნი­ა­ში!. ამ სა­ო­ცარ ად­გილს ჰქვია ნი­კუ­ე­ზა. გა­სუ­ლი იან­ვრის სამი კვი­რა იქ გა­ვა­ტა­რეთ.

- გა­უ­ვალ ჯუნ­გლებ­ში დას­ვე­ნე­ბა სა­ში­ში არ არის?

- ამ ად­გილს ხუთი წლის წი­ნათ ინ­ტერ­ნე­ტით მი­ვა­გე­ნი. მე და ჩემს მე­უღ­ლეს იმ­დე­ნად დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მი გვაქვს, რომ სწო­რედ ასე­თი დას­ვე­ნე­ბა გვჭირ­დე­ბა. სულ მეს­მო­და, რომ კოს­ტა რიკა სა­მო­თხე იყო, მე კი რა­ღაც ახ­ლის ნახ­ვა მსურ­და. ქვე­ყა­ნა­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას მხო­ლოდ ოთხი დღით გა­დავ­წყვი­ტეთ ნი­კუ­ე­ზა­ში გა­ჩე­რე­ბა. რო­დე­საც იქ ჩა­ვე­დით, ვი­ფიქ­რე, ჩემი ქმა­რი მომ­კლავს-მეთ­ქი, თუმ­ცა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ერთი შე­ხედ­ვით, სხვა­დას­ხვა ტემ­პე­რა­მენ­ტი გვაქვს, ძა­ლი­ან ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს, ის ჩემ­ზე მე­ტად "და­ქო­ქი­ლია". სა­ნამ და­ვუკ­ვეთ­დი სას­ტუმ­როს, მა­ნამ­დე მე­ნე­ჯერს ვე­სა­უბ­რე, მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო თუ არა უსაფრ­თხო ცურ­ვა. რვა წე­ლია გა­ვიხ­სე­ნით და ყუ­რე­ში დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ცურ­ვა­ზე პრობ­ლე­მა არა­ვის შეჰ­ქმნი­აო, - მი­პა­სუ­ხეს. პირ­ველ ჯერ­ზე რომ ჩა­ვე­დით, გა­ვი­ხე­დეთ, გა­მო­ვი­ხე­დეთ და არა­ფე­რია ხის პა­ტა­რა ხი­დის გარ­და, რომ­ლის იქით ტყე იწყე­ბა, არც ერთი ბუნ­გა­ლო არ ჩანს. 250 მეტ­რით რომ შე­ვი­წი­ეთ შიგ­ნით ღრმად, გა­მოჩ­ნდა ლოჯი და კი­დევ უფრო ღრმად ერ­თმა­ნე­თის­გან საკ­მა­ოდ მო­შო­რე­ბით მდგა­რი კა­ბი­ნე­ბი.

პა­ტა­რა მდი­ნა­რეს­თან გა­მაფრ­თხი­ლე­ბელ აბ­რას წა­ვა­წყდი, რო­მელ­ზეც ეწე­რა, "ღა­მით ცურ­ვა არ შე­იძ­ლე­ბა. აქ ნი­ან­გე­ბი არი­ან!.." კი გა­მიკ­ვირ­და, მაგ­რამ ვი­ფიქ­რე, სა­ხუ­მა­რო ბა­ნე­რი იყო და ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­მიქ­ცე­ვია. სა­დი­ლის მერე ჩაგ­ვი­ტა­რეს ინ­სტრუქ­ტა­ჟი, გვი­თხრეს, რა უნდა გვქო­ნო­და თან ჯუნ­გლებ­ში სი­ა­რუ­ლი­სას, მათ შო­რის ფა­ნა­რი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი ჩექ­მე­ბი, წყა­ლი და ა.შ. ცურ­ვა­ზე რომ ვკი­თხე, მი­თხრეს, მხო­ლოდ ექ­ვსის ნა­ხევ­რამ­დე შე­გიძ­ლი­ათ, რად­გან ღამე ნი­ან­გე­ბი მო­დი­ა­ნო (იცი­ნის). გა­და­ვი­რიე, ხომ გკი­თხეთ, სა­ში­შია თუ არა აქ ცურ­ვა-მეთ­ქი. და­მარ­წმუ­ნეს, ჩვენ მიერ და­სა­ხე­ლე­ბულ დრომ­დე არ გა­მოჩ­ნდე­ბი­ა­ნო და მერე ალ­ბათ ისე­თი სუ­ლე­ლუ­რი შე­კი­თხვა დავ­სვი, რა­საც ყვე­ლა პირ­ვე­ლად ჩა­სუ­ლი სვამს ხოლ­მე - ამ ნი­ან­გებს დრო რომ აე­რი­ოთ, მერე სად წა­ვი­დე-მეთ­ქი (იცი­ნის). მი­პა­სუ­ხეს, იმათ არა­ფე­რი ერე­ვა­თო... ამ ოთხი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ისე­თი ცხო­ვე­ლე­ბი და ფრინ­ვე­ლე­ბი ვნა­ხეთ, წიგნ­შიც რომ არ მი­ნა­ხავს. გვე­ლე­ბის ყო­ველ­თვის მე­ში­ნო­და, მაგ­რამ იქ იმ­დე­ნი ვნა­ხე, ძა­ლი­ან შხა­მი­ა­ნიც, ფრინ­ველყლა­პი­ე­ბიც, დი­დე­ბიც და პა­ტა­რე­ბიც, რომ­ლე­ბიც არა­ფერს და­გი­შა­ვე­ბენ, თუკი თა­ვად ფეხს არ და­ა­ბი­ჯებ, ან არ ავ­ნებ, რომ ახლა აღარ მე­ში­ნია. ფან­რით სწო­რედ იმი­ტომ უნდა იარო, რომ შემ­თხვე­ვით გველს ფეხი არ და­ად­გა...

წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში იქ მომ­სა­ხუ­რე პერ­სო­ნალს და­ვუ­მე­გობ­რდით. იცით, რა შეგ­რძნე­ბაა, როცა სა­დღაც შორს, უბ­რა­ლო სო­ფელ­ში, კოს­ტა რი­კის გა­და­სა­კარ­გავ ჯუნ­გლებ­ში მელო, თო­მა­სი, ნემო, ფე­დე­რი­კა, ვე­რო­ნი­კა ყო­ველ ზამ­თარს სიყ­ვა­რუ­ლით გე­ლო­დე­ბი­ან და გოლ­ფი­ტოს აე­რო­პორ­ტში ყვა­ვი­ლე­ბით გხვდე­ბი­ან. რომ მე­კი­თხე­ბით, რა გე­ნატ­რე­ბაო, სწო­რედ ეს მე­ნატ­რე­ბა. ძა­ლი­ან ინ­ტენ­სი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა გვაქვს ჯუნ­გლებ­ში. დი­ლის ექვს სა­ათ­ზე ვდგე­ბით, ჩვე­ნი რე­ჟი­მი გვაქვს, მთებ­ში ავ­დი­ვართ, დი­ლის იო­გის მერე სამი სა­ა­თი დავ­დი­ვართ, ისე­თი სუფ­თა ჰა­ე­რია, არ არ­სე­ბობს, და­ი­ღა­ლო, მი­ლი­არდწ­ლი­ა­ნი გა­უ­ვა­ლი ტყე­ე­ბი მსოფ­ლი­ოს ფილ­ტვე­ბად მი­იჩ­ნე­ვა. მუდ­მი­ვად მი­ზი­დავ­და მთა და ზღვა, მაგ­რამ კოს­ტა რი­კა­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ მე და ჩემ­მა ქმარ­მა ტყის ფე­ნო­მე­ნი.

მე­ო­რე წელს, როცა კვლავ დავ­ბრუნ­დით იმ ად­გი­ლას, ღა­მით მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად ყუ­რე­ში გა­ვე­დი. პლან­ქტო­ნე­ბი გი­ნა­ხავთ? ისე­თი შეგ­რძნე­ბაა, რომ ვარ­სკვლა­ვე­ბი ცი­დან წყალ­ში იყ­რე­ბა და ანა­თებს... პა­ნა­მა­ში, მექ­სი­კა­სა და კოს­ტა რი­კა­ში შე­იძ­ლე­ბა ამის ნახ­ვა. ფან­რე­ბით ვი­ყა­ვით შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი და მა­ინ­ტე­რე­სებ­და იმ ად­გი­ლის ნახ­ვა, სა­დაც ვცუ­რავ ხოლ­მე. უც­ბად შევცბუნ­დი, რად­გან ამე­რი­კუ­ლი თეთ­რი ნი­ან­გი და­ვი­ნა­ხე. სა­დღაც 3,5 მეტ­რი იყო. ისე­თი ფო­ტო­ე­ბი მაქვს ღამე გა­და­ღე­ბუ­ლი, ენით აუ­წე­რე­ლი სი­ლა­მა­ზეა. ყო­ველ ღამე მო­დი­ო­და და ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, რომ კონ­ტაქ­ტი დაგ­ვიმ­ყარ­და, სა­ხე­ლიც კი შე­ვარ­ქვი, კო­კი­ტო. მერე გა­ვი­გე, მო­უკ­ლავთ. სა­დღაც შო­რე­ულ სო­ფელ­ში ძაღ­ლი შე­ჭა­მა და პატ­რონ­მა თურ­მე ტყვია და­ა­ხა­ლა... სა­ერ­თოდ, თუკი მში­ე­რი არ არის, სა­ში­შიც არ გახ­ლავთ. ზო­გა­დად, ნი­ან­გის­თვის ადა­მი­ა­ნი საჭ­მე­ლი არ არის. რა თქმა უნდა, ავ­სტრა­ლი­ურ უზარ­მა­ზარ 10-12 მეტ­რი­ან ნი­ან­გებს არ ვგუ­ლის­ხმობ.

- მექ­სი­კამ არ მოგ­ხიბ­ლათ?

- მექ­სი­კა უზო­მოდ მიყ­ვარს. შვიდ­ჯერ ვი­ყა­ვით უკვე. 2012 წლის 21 დე­კემ­ბერს გახ­ლდით მექ­სი­კა­ში, ზუს­ტად მა­ი­ას ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ის ცენ­ტრში - ტუ­ლუმ­ში, იმ პი­რა­მი­და­ზე ვი­დე­ქი, სა­დაც "დიდი ამ­ბა­ვი" უნდა მომ­ხდა­რი­ყო. სხვა­თა შო­რის, იქი­დან ტე­ლე­კომ­პა­ნია "დოჟდს" ჩა­ვერ­თე და პირ­და­პირ რე­პორ­ტაჟ­ში ყვე­ლას ვუ­ამ­ბე, გა­და­სა­რე­ვი ამინ­დია და სამ­ყა­როს და­სას­რუ­ლის არა­ფე­რი ეტყო­ბა აქა­უ­რო­ბას, მა­ი­ას ტო­მე­ბი მთელ ქვეყ­ნი­ე­რე­ბას გა­ე­ხუმრნენ-მეთ­ქი (იღი­მე­ბა). მექ­სი­კა ძა­ლი­ან დიდი და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ქვე­ყა­ნაა. აცტე­კე­ბი ძა­ლი­ან გან­სხვავ­დე­ბი­ან მა­ი­ას­გან და იქ არ უყ­ვართ შე­და­რე­ბე­ბი. ჩრდი­ლო­მექ­სი­კე­ლე­ბი მაღ­ლე­ბი არი­ან, სამ­ხრეთ­ში, იუ­კა­ტან­ში, გან­სა­კუთ­რე­ბით ჩემს საყ­ვა­რელ მე­რი­და­ში, მეტრ-ნა­ხე­ვა­რი სი­მაღ­ლის ხალ­ხია. ვხუმ­რობ ხოლ­მე, რა კარ­გია, რომ სა­დღაც მა­ღალ და თეთრ ქა­ლად მი­მიჩ­ნე­ვენ-მეთ­ქი (იღი­მის). მე და ჩემს მე­უღ­ლეს ბევ­რი გვი­მოგ­ზა­უ­რია ამ ქვე­ყა­ნა­ში მან­ქა­ნით. იქ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხალ­ხი ცხოვ­რობს და მათ­გან უდი­დე­სი სით­ბო და ენერ­გია მო­დის. ჩვენ ნაკ­ლე­ბად გვგვა­ნან. მათ რა­ღაც­ნა­ი­რი მო­რი­დე­ბუ­ლი ტემ­პე­რა­მენ­ტი აქვთ, რო­მელ­საც თავს არ მო­გახ­ვე­ვენ. ისე­თი დე­ლი­კა­ტუ­რი და ეშ­ხი­ა­ნი ხალ­ხია, რომ ვერ აგი­წერთ. ჩემს ქმარს იქ პარტნი­ო­რე­ბი ჰყავს, "ჯე­ნე­რალ მო­ტორ­სის" წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი, ისი­ნი მე­ხი­კო­ე­ლი ებ­რა­ე­ლე­ბი არი­ან. ებ­რა­ე­ლე­ბის საკ­მა­ოდ დიდი და ძლი­ე­რი დი­ას­პო­რაა მე­ხი­კო­ში. სხვა­თა შო­რის, მა­ის­ში, როცა და­ით­ქვა მათი შეხ­ვედ­რა, სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვე­შუ­რეთ ჩვენს საყ­ვა­რელ მე­ხი­კო­ში.

იხი­ლეთ ინ­ტერ­ვი­უს სრუ­ლი ვერ­სია