სუ­რო­გა­ცი­ის ცენ­ტრის მსოფ­ლიო ქსე­ლის დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი მა­რი­ამ კუ­კუ­ნაშ­ვი­ლი 35 წლი­საა და უკვე 50 ქვე­ყა­ნა­ში მო­ას­წრო მოგ­ზა­უ­რო­ბა. ოფი­ცი­ა­ლუ­რი მივ­ლი­ნე­ბე­ბი­სა თუ არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რი ვი­ზი­ტე­ბის გამო, ბოლო ოთხი წე­ლია, დრო­ის უმე­ტეს ნა­წილს თვითმფრი­ნავ­ში ატა­რებს. ლა­მაზ კუნ­ძულ­ზე ქორ­წი­ლის გა­დახ­და მისი ოც­ნე­ბაა. გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ და მა­ის­ში უკვე მერ­ვე ქორ­წილს გეგ­მავს. ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ, ვის­ზე თხოვ­დე­ბა იგი ყო­ველ წელს და გვი­ზი­ა­რებს შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებს, თუ რი­თაა გა­მორ­ჩე­უ­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო ესა თუ ის ქვე­ყა­ნა.

- ჩემი პირ­ვე­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბა თურ­ქეთ­ში შედ­გა. შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას ყო­ველ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რად­გან უცხო გა­რე­მო­ში ხვდე­ბი და უცხო ქვეყ­ნის კულ­ტუ­რას ეც­ნო­ბი. 2008 წლი­დან და­ვი­წყე ინ­ტენ­სი­უ­რად მოგ­ზა­უ­რო­ბა. ძი­რი­თა­დად, სამ­სა­ხუ­რის საქ­მე­ზე მი­წევ­და წას­ვლა მსოფ­ლი­ოს სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში. მოგ­ზა­უ­რო­ბის სურ­ვი­ლი ყო­ველ­თვის მქონ­და, თუმ­ცა ადრე ამის­თვის ფი­ნან­სე­ბი არ მი­წყობ­და ხელს. რო­დე­საც ბიზ­ნე­სი წა­მო­ვი­წყე, გა­მიჩ­ნდა იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ მე­მოგ­ზა­უ­რა. 2008 წლი­დან დღემ­დე 50 ქვე­ყა­ნა მო­ვი­ა­რე. თუ სა­მუ­შაო ვი­ზი­ტით ინ­დო­ეთ­ში ვარ, იქი­დან აუ­ცი­ლებ­ლად ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში გა­მო­ვივ­ლი, რო­მე­ლიც არ მაქვს ნა­ნა­ხი. დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა ვნა­ხო.

- ფრე­ნის, ალ­ბათ, აღარც გე­ში­ნი­ათ.

- გე­ტყვით, რომ თა­ვი­დან ფრე­ნის ძა­ლი­ან მე­ში­ნო­და, მაგ­რამ მერე ძა­ლი­ან შე­ვეჩ­ვიე. წე­ლი­წად­ში რვა თვე თვითმფრი­ნავ­ში ვარ. არის გარ­კვე­უ­ლი ავი­ა­კომ­პა­ნი­ე­ბი, რომ­ლებ­საც არ ვენ­დო­ბი. ახლა პა­რიზ­ში ვი­ყა­ვი და ერთ-ერთ ავი­ა­კომ­პა­ნი­ას პირ­და­პი­რი რე­ი­სი ჰქონ­და, მაგ­რამ არც მი­ფიქ­რია, რომ ამ ავი­ა­კომ­პა­ნი­ით მე­სარ­გებ­ლა. მირ­ჩევ­ნია, ბი­ლეთ­ში მეტი გა­და­ვი­ხა­დო და ვი­ცო­დე, რომ უსაფრ­თხოდ ვიქ­ნე­ბი. არ ვსარ­გებ­ლობ რუ­სუ­ლი ავი­ა­კომ­პა­ნი­ე­ბი­თაც. სა­დაც კი თვითმფრი­ნა­ვი ჩა­მო­ვარ­და, უმე­ტე­სო­ბა არის რუ­სუ­ლი.

- რო­მელ­მა ქვე­ყა­ნამ მო­ახ­დი­ნა თქვენ­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა?

- ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა არის უნი­კა­ლუ­რი, თა­ვი­სი ად­გილმდე­ბა­რე­ო­ბი­თა და ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნა­ო­ბე­ბით. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ევ­რო­პუ­ლი ქვეყ­ნე­ბი ერ­თმა­ნე­თის მსგავ­სია. ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი ქვე­ყა­ნა არის დიდი ბრი­ტა­ნე­თი. შემ­დეგ წელს იქ სახ­ლის ყიდ­ვა­საც კი ვა­პი­რებ. წე­ლი­წად­ში 5-ჯერ აუ­ცი­ლებ­ლად ვარ ლონ­დონ­ში. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეგ­ზო­ტი­კურ კუნ­ძუ­ლებ­ზე ყოფ­ნა. პირ­ვე­ლად მალ­დი­ვის კუნ­ძუ­ლებ­ზე ვი­ყა­ვი და ყვე­ლა­ფერ­მა მომ­ხიბ­ლა. სულ სას­ტუმ­რო­ე­ბია... სას­ტუმ­რო­დან რომ გახ­ვი­დე, უკვე მე­ო­რე კუნ­ძულ­ზე აღ­მოჩ­ნდე­ბი. ამის გამო იქ დიდ­ხანს ვერ გა­ჩერ­დე­ბი - მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე დღე. იქვე ქო­ქო­სის ქარ­ხა­ნაა. მიხ­ვალ და ზეთს გა­მო­გი­წუ­რა­ვენ და მოგ­ცე­მენ. არა­ვინ და­დის მან­ქა­ნით, ყვე­ლა ვე­ლო­სი­პე­დით მოძ­რა­ობს. ასე­ვე, ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა სე­ი­შე­ლის კუნ­ძუ­ლე­ბი. იქ ყოფ­ნი­სას მე­გო­ნა, რომ სა­მო­თხე­ში მოვ­ხვდი. ეს ად­გი­ლი იმი­თაც და­მა­მახ­სოვ­რდა, რომ სულ თევზს ვჭამ­დი. მერე აღ­მოჩ­ნდა, რომ იქ მცხოვ­რე­ბი თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი წე­ლი­წად­ში 90 კი­ლოგ­რამ თევზს მო­იხ­მარს. ეს ძა­ლი­ან დიდი მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლია. დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა ჩემ­ზე კუნ­ძულ­მა - ბალი. ალ­ბათ გახ­სოვთ ფილ­მი, ჯუ­ლია რო­ბერტსი ას­რუ­ლებს მთა­ვარ როლს: "სიყ­ვა­რუ­ლი, ჭამა და ლოც­ვა". ეს ფილ­მი ბა­ლი­ზეა გა­და­ღე­ბუ­ლი და რო­მელ სას­ტუმ­რო­შიც მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და გა­და­ღე­ბე­ბი, მეც იქ დავ­რჩი. ამ კუნ­ძულ­ზე, ღამე გა­რეთ არა­ვინ გა­დის. რო­გორც კი და­ღამ­დე­ბა, ქუ­ჩა­ში ვე­რა­ვის ნა­ხავთ, რად­გან რო­გორც იქა­უ­რე­ბი ამ­ბო­ბენ, და­დი­ან ბო­რო­ტი სუ­ლე­ბი - "ლე­ი­ა­კე­ბი". ეს არ არის მითი. მთე­ლი კუნ­ძუ­ლი ამით ცხოვ­რობს. დღი­სით ისი­ნი არი­ან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, ხან­ში შე­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ღა­მით კი გარ­და­იქ­მნე­ბი­ან ხოლ­მე. ჩვენ თა­ვი­დან­ვე გაგ­ვაფრ­თხი­ლეს, - არ გა­ა­ნა­წყე­ნოთ ხან­ში შე­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, რად­გან ის შე­საძ­ლე­ბე­ლია იყოს "ლე­ი­ა­კი" და ღა­მით მო­გა­კი­თხო­სო. მახ­სოვს, ასა­კო­ვა­ნი ქალი მო­ვი­და ჩემ­თან და შე­მომ­თა­ვა­ზა, მა­საჟს გა­გი­კე­თე­ბო. ბევ­რი ფული გა­და­ვუ­ხა­დე ამ მა­სა­ჟის­თვის მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ შე­მე­შინ­და, "ლე­ი­ა­კი" არ იყოს-მეთ­ქი. ძა­ლი­ან მა­გა­რი ქვეყ­ნე­ბია კუბა და ია­მა­ი­კა. რო­გორც ჩვენ­თან, ბა­თუ­მის სა­ნა­პი­რო­ზე და­ა­ტა­რე­ბენ მო­ხარ­შულ სი­მინდს, ია­მა­ი­კა­ზე ზუს­ტად ისე და­ა­ტა­რე­ბენ და­ახ­ლო­ე­ბით 25 სა­ხე­ო­ბის ნარ­კო­ტიკს. გა­გიმ­ხელთ იმა­საც, რომ ტრა­დი­ცი­ად მაქვს უკვე: შვი­დი წე­ლია, რო­მე­ლი­მე ძა­ლი­ან ლა­მაზ კუნ­ძულ­ზე ქორ­წილს ვიხ­დი. ამ დღის­თვის ისე ვემ­ზა­დე­ბი, რო­გორც პირ­ვე­ლად. ვყი­დუ­ლობთ მე და ჩემი მე­უღ­ლე ბეჭ­დებს, ვიც­ვამ სა­ქორ­წი­ლო კა­ბას და ა.შ. ბი­ლე­თე­ბი უკვე და­ჯავ­შნი­ლია და მერ­ვე ქორ­წი­ლი გვექ­ნე­ბა მა­ის­ში, ბორა-ბო­რა­ზე. მა­ი­სამ­დე კი მავ­რი­ცი­უს­ზე გა­ვემ­გზავ­რე­ბი, რო­მე­ლიც მა­და­გას­კარ­თან ახ­ლო­საა. ზღვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. რო­გორც ხე­დავთ, სულ კუნ­ძუ­ლე­ბის­კენ მი­მი­წევს გული. სა­ქარ­თვე­ლო­ში დიდ­ხანს ვერ ვჩერ­დე­ბი. სამი კვი­რა რომ გა­დის, უკვე მინ­და, ვი­მოგ­ზა­უ­რო. არც ერთი ქვე­ყა­ნა აღარ არის ჩემ­თვის ტუ­რის­ტუ­ლი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის. ყველ­გან ძა­ლი­ან ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავს. მთავ­რო­ბის წევ­რე­ბი, ად­გი­ლობ­რი­ვი მცხოვ­რებ­ლე­ბი, ჩემი მე­გობ­რე­ბი გახ­დნენ. კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი ვარ და ად­ვი­ლად ვამ­ყა­რებ ყვე­ლას­თან კონ­ტაქტს.

- რა­ტომ გიყ­ვართ ლონ­დო­ნი ასე ძა­ლი­ან? რით მოგ­ხიბ­ლათ ამ ქა­ლაქ­მა?

- ყვე­ლა­ფე­რი მიყ­ვარს. ბრი­ტა­ნე­ლი ხალ­ხი, ბრი­ტა­ნუ­ლი აქ­ცენ­ტი. ერთ-ერთი მი­ზე­ზი შო­პინ­გია, რაც ასე­ვე ძა­ლი­ან მი­ზი­დავს ამ ქვე­ყა­ნა­ში. გარ­და ამი­სა, იქ ძა­ლი­ან ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავს და თავს არ ვგრძნობ ტუ­რის­ტად. კლი­მა­ტია ცოტა ცუდი - ღრუბ­ლი­ა­ნი. ყვე­ლაფ­რით ისეა აწყო­ბი­ლი ლონ­დო­ნი, რომ მსგავ­სი და­ლა­გე­ბუ­ლი ქა­ლა­ქი არ­სად მი­ნა­ხავს. ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს რომ ჰკი­თხო, საით წა­ვი­დეო, გა­მოგ­ყვე­ბა და ბო­ლომ­დე მი­გა­ცი­ლებს. იქ სა­ოც­რად კარ­გი აუ­რაა. საფ­რან­გეთ­ში 3-ჯერ ვარ ნამ­ყო­ფი, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მინ­და ხოლ­მე უკან დაბ­რუ­ნე­ბა. ინ­დო­ე­თი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. იქ კლი­ნი­კა მაქვს და ხში­რად მი­წევს ჩას­ვლა. მშობ­ლი­უ­რი გან­ცდაც კი მაქვს ამ ქვეყ­ნი­სად­მი.

- წლე­ბის გას­ვლას­თან ერ­თად არ გი­ნელ­დე­ბათ მოგ­ზა­უ­რო­ბის სურ­ვი­ლი? თუ პი­რი­ქით?

- მოგ­ზა­უ­რო­ბა ჩემ­თვის ნარ­კო­ტი­კი­ვი­თაა. შუ­ა­ლე­დებ­ში, რო­დე­საც სამ­სა­ხუ­რის­გან ვის­ვე­ნებ, მა­შინ­ვე სა­მოგ­ზა­უ­როდ მივ­დი­ვარ. წლე­ბის გას­ვლას­თან ერ­თად, ამის სურ­ვი­ლი უფრო მიმ­ძაფ­რდე­ბა.

- რო­გორ ეგუ­ე­ბა მე­უღ­ლე, რომ ამ­დენს მოგ­ზა­უ­რობთ? ისიც თქვენ­თან ერ­თა­დაა ხოლ­მე? რო­გორ და­ი­თან­ხმეთ ყო­ველ­წლი­ურ ქორ­წი­ნე­ბა­ზე?

- ხში­რად მარ­ტო მივ­დი­ვარ სა­მოგ­ზა­უ­როდ, ხან­და­ხან - ერ­თად. ვთვლი, რომ წყვილს აუ­ცი­ლებ­ლად სჭირ­დე­ბა რა­ღაც პე­რი­ო­დის გან­მავ­ლო­ბა­ში ცალ-ცალ­კე ყოფ­ნა. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვე­ბი, რო­დე­საც ისე წავ­სულ­ვარ, რომ არც კი სცოდ­ნია მე­უღ­ლეს. ერთხელ ინ­დო­ეთ­ში მივ­დი­ო­დი, აქე­დან­ვე ჩი­ნე­თის ვი­ზაც გა­ვა­კე­თე. ეს მან არ იცო­და. მისი პლას­ტი­კუ­რი ბა­რა­თი ჩი­ნეთ­ში რომ გა­ტარ­და, მხო­ლოდ მას შემ­დეგ გა­ი­გო, სად ვი­ყა­ვი. ასეთ სი­ურპრი­ზებ­საც ვუ­წყობ ხოლ­მე. ცო­ტას ეჭ­ვი­ა­ნობს ხოლ­მე, ვფიქ­რობ, ეს სა­ჭი­როა. ხში­რად მე სხვა ქვე­ყა­ნა­ში ვარ, ჩემი მე­უღ­ლე - სხვა­გან და ან მე ჩა­ვა­კი­თხავ, ან - ის. ბავ­შვებ­თან ერ­თად არ გვი­მოგ­ზა­უ­რია ჯერ, წლი­ნა­ხევ­რი­სე­ბი არი­ან. რომ გა­იზ­რდე­ბი­ან, მერე აუ­ცი­ლებ­ლად ერ­თად ვივ­ლით. ყო­ველ წელს ქორ­წი­ლის გა­დახ­დის იდეა იცით, რა­ტომ მო­მი­ვი­და? სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ და­ა­წე­სა, რომ ქორ­წი­ლი უნდა იყოს ცხოვ­რე­ბა­ში მხო­ლოდ ერთხელ. მე კი ვფიქ­რობ, რომ ასე­თი ლა­მა­ზი დღე ცხოვ­რე­ბა­ში ერთხელ არ უნდა იყოს. ურ­თი­ერ­თო­ბას ყო­ველ­თვის გა­ნახ­ლე­ბა სჭირ­დე­ბა და ჩვენც ამ ხერ­ხს მივ­მარ­თეთ. სა­დაც არ ვართ ნამ­ყო­ფე­ბი, იმ კუნ­ძულ­ზე მივ­დი­ვართ და ვიხ­დით ქორ­წილს. ამ დღის­თვის კი თით­ქმის მთე­ლი წელი ვემ­ზა­დე­ბით. სა­ქორ­წი­ლო კაბა, ბეჭ­დე­ბის გაც­ვლა, მეჯ­ვა­რე­ე­ბი და ა.შ.

- მე­უღ­ლე ად­ვი­ლად დაგ­თან­ხმდათ ამ ახი­რე­ბა­ზე?

- მე­უღ­ლეს მი­აჩ­ნია, რომ მთლად და­ლა­გე­ბუ­ლი არ ვარ (იცი­ნის). ის ძა­ლი­ან სტა­ბი­ლუ­რი და გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლია. ერ­თმა­ნეთს კარ­გად ვავ­სებთ. ჩემი ეს ახი­რე­ბე­ბი, გარ­თო­ბე­ბი და გა­მო­გო­ნე­ბე­ბი ძა­ლი­ან ახა­ლი­სებს. თვი­თო­ნაც მოს­წონს.

- სა­ქორ­წი­ნო მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში სად იყა­ვით?

- შვი­დი წლის წინ გავ­თხოვ­დი და სა­ქორ­წი­ნო მოგ­ზა­უ­რო­ბა ლი­კან­ში გვქონ­და (იცი­ნის). მა­შინ მე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ გაგ­ვაჩ­ნდა.

- მოგ­ზა­უ­რო­ბის დროს, გიყ­ვართ მუ­ზე­უ­მებ­ში სი­ა­რუ­ლი და ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნა­ო­ბე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მა­მა­ჩე­მი მხატ­ვა­რია, მე დი­დად ახ­ლოს არ ვარ ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან. არც მუ­ზე­უ­მე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი გახ­ლა­ვართ. გა­ლე­რე­ა­ში რომ ერთ სუ­რათს ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თი უყუ­რე­ბენ, მე ასე არ შე­მიძ­ლია. ლუვ­რი 15 წუთ­ში შე­მო­ვი­ა­რე და ეს ჩემ­თვის საკ­მა­რი­სი იყო.

- უცხო ქვე­ყა­ნა­ში მუ­ზე­უ­მებ­ზე მე­ტად ალ­ბათ შო­პინ­გი გი­ზი­დავთ. რამ­დენ დროს უთ­მობთ მას?

- მო­დის დიდი მიმ­დე­ვა­რი გახ­ლა­ვართ. თუ ამე­რი­კა­ში ან პა­რიზ­ში ვარ, აუ­ცი­ლებ­ლად ბევრ რა­მეს ვყი­დუ­ლობ, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად ლონ­დონ­ში მირ­ჩევ­ნია შო­პინ­გი. იქ ყვე­ლა­ნა­ი­რი ბრენ­დის სა­მო­სი იყი­დე­ბა. ჩემი საყ­ვა­რე­ლი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი არი­ან: პრა­და, ვა­ლენ­ტი­ნო, დი­ო­რი, გა­ლი­ა­ნო, მაქკუ­ი­ნი. ჩემს გარ­დე­რობ­ში ძი­რი­თა­დად სულ ამ დი­ზა­ი­ნე­რე­ბის სა­მო­სია. უსარ­გებ­ლო სუ­ვე­ნი­რე­ბის ყიდ­ვა კი არ მიყ­ვარს. ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან თა­ნა­მედ­რო­ვედ მო­წყო­ბი­ლი სახ­ლის მომ­ხრე ვარ. რომ გავ­თხოვ­დი, დე­დამ­თილ­მა და­მახ­ვედ­რა თა­ო­ბე­ბის მიერ ნაგ­რო­ვე­ბი "ხრუს­ტა­ლე­ბი" და ა.შ. ის რომ ამე­რი­კა­ში სა­ცხოვ­რებ­ლად გა­და­ვი­და, მე დიდი მან­ქა­ნა მო­ვიყ­ვა­ნე და მთე­ლი ეს ან­ტიკ­ვა­რი­ა­ტი გა­დავ­ყა­რე. ცო­ტა­თი გაბ­რაზ­და, მაგ­რამ არა უშავს. ამი­ტომ, მოგ­ზა­უ­რო­ბი­დან მო­მაქვს ის ნივ­თე­ბი, რაც მჭირ­დე­ბა. სა­ჩუქ­რე­ბი კი ხში­რად ჩა­მო­მაქვს ხოლ­მე მე­გობ­რე­ბი­სა და ახ­ლობ­ლე­ბის­თვის.

- რო­გორ ას­წრებთ, რომ ამ­დე­ნი იმოგ­ზა­უ­როთ და თან თქვენს საქ­მი­ა­ნო­ბას გა­უ­ძღვეთ?

- სა­ქარ­თვე­ლოს გარ­და, სუ­რო­გა­ცი­ის ფი­ლი­ა­ლე­ბი უკვე მრა­ვალ ქვე­ყა­ნა­ში გვაქვს. საქ­მეს ძი­რი­თა­დად, ინ­ტერ­ნე­ტით ვაგ­ვა­რებ. გარ­და ამი­სა, ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა­ში ძა­ლი­ან კარ­გი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი მყავს. საქ­მეს ესეც მი­ად­ვი­ლებს. ყვე­ლა­ფე­რი ისე მაქვს აწყო­ბი­ლი, რომ დღე­ში 2 ან 3 სა­ა­თი ჩემი მუ­შა­ო­ბა საკ­მა­რი­სია.

- რო­მე­ლი ქვეყ­ნის სამ­ზა­რე­უ­ლო გიყ­ვართ ყვე­ლა­ზე მე­ტად?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, დიდი გურ­მა­ნი არ გახ­ლა­ვართ. მიყ­ვარს ინ­დუ­რი და ტა­ი­ლან­დუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო. ძი­რი­თა­დად ბრინ­ჯით, თევ­ზი­თა და ბოსტნე­უ­ლით ამ­ზა­დე­ბენ კერ­ძებს. შემ­წვა­რი კერ­ძე­ბი არ მიყ­ვარს. ამი­ტო­მაც, მათი სამ­ზა­რე­უ­ლო ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მი­სა­ღე­ბია. ჯან­სა­ღი კვე­ბის მიმ­დე­ვა­რი ვარ. თუ და­აკ­ვირ­დე­ბით, აზი­ე­ლი ქა­ლე­ბი გვი­ან ბერ­დე­ბი­ან, ეს კი იმი­ტომ, რომ სწო­რად არ­ჩე­ვენ საკ­ვებს. რომ გი­თხრათ, რო­მე­ლი­მე ქვე­ყა­ნა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი საჭ­მე­ლი გავ­სინ­ჯე-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ. გვე­ლი­სა და მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბის ჭა­მის სურ­ვი­ლი არას­დროს მქო­ნია. ხორ­ციც არ მიყ­ვარს, მხო­ლოდ თევზს ვჭამ. ახლა ვმუ­შა­ობ წიგნ­ზე, რო­მელ­საც ენ­ციკ­ლო­პე­დი­ის სახე ექ­ნე­ბა. იქ მო­თხრო­ბი­ლი იქ­ნე­ბა, თუ რო­გორ შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ ახალ­გაზ­რდო­ბა და შე­ვა­ჩე­როთ და­ბე­რე­ბის პრო­ცე­სი. ვე­თან­ხმე­ბი ფრან­გებს, რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ, რომ ულა­მა­ზო ქალი არ არ­სე­ბობს. არ­სე­ბო­ბენ მხო­ლოდ მოვ­ლი­ლი და მო­უვ­ლე­ლი ქა­ლე­ბი. ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვა და ალ­კოჰო­ლის მი­ღე­ბა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში პრე­ვენ­ცია ანუ რო­გორ და­ვიც­ვათ თავი სი­ბე­რი­სა­გან, არ არ­სე­ბობს. ვფიქ­რობ, რომ ქარ­თვე­ლე­ბი­სათ­ვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი წიგ­ნი იქ­ნე­ბა. სა­უ­ბა­რი შე­ე­ხე­ბა და­ბე­რე­ბის ფსი­ქო­ლო­გი­ას, პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გი­ის ავ­კარ­გი­ა­ნო­ბას, არატ­რა­დი­ცი­ულ მე­დი­ცი­ნას, ჯან­საღ კვე­ბას. წიგ­ნი რამ­დე­ნი­მე თვე­ში გა­მო­ვა.

- მა­ტე­რი­ა­ლურ მხა­რე­ზე მინ­და გკი­თხოთ: ალ­ბათ ძა­ლი­ან დიდ თან­ხებ­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ამ­დე­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბა.

- ოთხი წე­ლია, რაც ამ ბიზ­ნეს­ში ვარ. გა­ვა­ფარ­თოე ჩემი ქსე­ლი და უკვე შვიდ ქვე­ყა­ნა­ში მაქვს სუ­რო­გა­ცი­ის ცენ­ტრი, ზო­გან კი - კლი­ნი­კა. ასეთ ცენ­ტრებს კი­დევ გავ­ხსნი მო­მა­ვალ­ში სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში. ნუ­ლი­დან და­ვი­წყე საქ­მი­ა­ნო­ბა და მოკ­ლე დრო­ში გავ­ხდი - უხე­შად არ გა­მო­მი­ვი­დეს და - მი­ლი­ო­ნე­რი. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მაქვს იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ ვი­მოგ­ზა­უ­რო.

- ყვე­ლა­ზე თბი­ლი ხალ­ხი რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რობს?

- უკ­რა­ი­ნა და რუ­სეთ­ში ძა­ლი­ან უხე­ში და ცივი ხალ­ხი ცხოვ­რობს. თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი მყავს უკ­რა­ი­ნა­ში და მათ აუ­ცი­ლებ­ლად მკაც­რად უნდა ელა­პა­რა­კო. მათ­თან უხე­შო­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. სხვა­ნა­ი­რად არა­ფე­რი გა­მო­დის. ინ­დო­ეთ­ში ძა­ლი­ან თბი­ლი ხალ­ხია. მო­ტი­ვი­რე­ბულ­ნი არი­ან იმა­ზე, თუ რო­გორ და­გეხ­მა­რონ. შე­ნიშ­ვნის მი­ცე­მის დრო­საც აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა იყო ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი. ძა­ლი­ან მა­ღალ დო­ნე­ზეა უფ­რო­სის კულ­ტი. ტა­ი­ლან­დში კი, ზრდი­ლო­ბის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა უნდა იყო. მას ღი­მი­ლის ქვე­ყა­ნა­საც ეძა­ხი­ან. ვინ­მე თუ ბრაზ­დე­ბა, თვლი­ან, რომ ასე­თი ადა­მი­ა­ნი სა­ხეს კარ­გავს. ეს კი ძა­ლი­ან დიდი ცოდ­ვაა. აზი­ე­ლი ხალ­ხი ძა­ლი­ან თბი­ლია. ფრან­გე­ბი არ მიყ­ვარს - პირ­ველ რიგ­ში ფრანგს მო­ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან და თა­ნაც, თუ ინ­გლი­სუ­რად და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბი, აუ­ცი­ლებ­ლად გვი­ან მო­გაქ­ცე­ვენ ყუ­რა­დღე­ბას.

- ვი­ზებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით პრობ­ლე­მე­ბი ხომ არ შე­გქმნი­ათ?

- პრობ­ლე­მას ნამ­დვი­ლად არა­ვინ მიქ­მნის იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ყვე­ლამ კარ­გად იცის, არ­სად დამ­რჩე­ნი არ ვარ. გე­ტყვით, რომ შარ­შან მთე­ლი ჩემი ქსე­ლის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნე სა­ქარ­თვე­ლო­ში და და­ვათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნე. წა­ვიყ­ვა­ნე სვა­ნეთ­შიც. სამ­შობ­ლოს მო­ნატ­რე­ბის გრძნო­ბა ყო­ველ­თვის მაქვს ხოლ­მე, სა­დაც უნდა ვიყო. მშობ­ლე­ბი, მე­გობ­რე­ბი ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბი­ან.

- მოგ­ზა­უ­რო­ბის გარ­და, გაქვთ კი­დევ სხვა ჰობი?

- კი. ბავ­შვო­ბი­დან ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ცურ­ვა. ოთხი­ვე სტი­ლის ცურ­ვას პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რად ვფლობ. ყო­ვე­ლი დღის და­სას­რულს მივ­დი­ვარ აუზ­ზე და სამ სა­ათს ვა­ტა­რებ.

- სად გეგ­მავთ კი­დევ მოგ­ზა­უ­რო­ბას?

- ჩა­მო­წე­რი­ლი მაქვს 2013-14 წლის გეგ­მა, თუ სად უნდა ვი­მოგ­ზა­უ­რო. ესე­ნია: კე­ნია, ია­პო­ნია, სამ­ხრე­თი აფ­რი­კა, პორ­ტუ­გა­ლია, პა­პუა, ახა­ლი გვი­ნეა, ეგ­ვიპ­ტე, ნე­პა­ლი, არ­გენ­ტი­ნა, ბრა­ზი­ლია, კა­ნა­და, ტა­ი­ვა­ნი, კო­რეა და ა.შ.

ჟანა გო­გი­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)