ნინო იო­სე­ლი­ა­ნი წლე­ბია ბარ­სე­ლო­ნა­ში ცხოვ­რობს. ქარ­თუ­ლი მო­დის ინ­დუსტრი­ის აქ­ტი­უ­რი წევ­რი იქ გა­თხო­ვე­ბის შემ­დეგ გა­და­ვი­და სა­ცხოვ­რებ­ლად. მისი მე­უღ­ლე, გი­ორ­გი ქის­ტა­უ­რი, 12 წე­ლია ეს­პა­ნე­თის მკვიდ­რია და იქ სამ­შე­ნებ­ლო ბიზ­ნე­სი აქვს. ნი­ნო­სა და გი­ორ­გის ორი ვაჟი ჰყავთ, ალექ­სან­დრე და ლუკა, რომ­ლე­ბიც ხა­სი­ა­თით ერ­თმა­ნე­თის­გან ძა­ლი­ან გან­სხვავ­დე­ბი­ან. ნინო ბარ­სე­ლო­ნა­შიც ისე­თი­ვე აქ­ტი­უ­რია, რო­გო­რიც თბი­ლის­ში გახ­ლდათ. მას თა­ვი­სი ლა­უნჯ-რეს­ტო­რა­ნი "ჰორ­ტენ­ზია" აქვს და მისი გა­პი­ა­რე­ბით არის და­კა­ვე­ბუ­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად საქ­მე­ე­ბი­სა, ახერ­ხებს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნებს თვა­ლი აქ­ტი­უ­რად ადევ­ნოს. სა­უ­ბა­რი სწო­რედ ბოლო დრო­ის აქ­ტუ­ა­ლუ­რი თე­მე­ბით და­ვი­წყეთ...

- ნინო, რამ­დე­ნად ხარ ჩარ­თუ­ლი ბო­ლოდ­რო­ინ­დელ პო­ლი­ტი­კურ მოვ­ლე­ნებ­ში?

- ვა­დევ­ნებ თვალ­ყურს და არა მხო­ლოდ მე, არა­მედ ჩემი სა­მე­გობ­რო წრე, ვინც ბარ­სე­ლო­ნა­ში გახ­ლავთ. ჩემი ქმა­რი იყო სა­არ­ჩევ­ნო სი­ებ­ში, მე კი რა­ტომ­ღაც არა. აღ­წე­რი­ლი ვარ, რო­გორც სა­ზღვარ­გა­რეთ მცხოვ­რე­ბი. მოკ­ლედ, ხმა ვერ მი­ვე­ცი. ჩემ გარ­შე­მო საკ­მა­ოდ ბევრ ქარ­თველს შე­ექ­მნა პრობ­ლე­მე­ბი. არა­ლე­გა­ლუ­რად ვინც არის აქ, მა­თაც არ მის­ცეს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რაც ასე­ვე გა­უ­გე­ბა­რია. როცა ადა­მი­ა­ნი სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქეა, რა­ტომ არ აძ­ლევ ხმის მი­ცე­მის სა­შუ­ა­ლე­ბა? ჩემს ეს­პა­ნელ მე­გობ­რებს ეს ძა­ლი­ან გა­უკ­ვირ­დათ.

ქარ­თვე­ლი ვარ და სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლო იყო და არის ჩარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კურ მოვ­ლე­ნებ­ში. ის კად­რე­ბიც ვნა­ხე, რაც გავ­რცელ­და არ­ჩევ­ნე­ბის წინ. როცა დრო მაქვს, მუდ­მი­ვად ვუ­ყუ­რებ ქარ­თულ არ­ხებს. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ყვე­ლას მსგავ­სად, დიდი პრო­ტეს­ტი გა­მიჩ­ნდა და ძა­ლი­ან გავ­ბრაზ­დი. ყო­ველ­თვის მეს­მო­და, რომ პა­ტიმ­რებს სცემ­დნენ, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რად ამას ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი. იმა­ნაც ძა­ლი­ან გა­მაბ­რა­ზა, როცა ამ­ბობ­დნენ, უცხო­ურ ცი­ხე­ებ­შიც ასე ხდე­ბაო. 16 წლი­დან სა­ზღვარ­გა­რეთ ვცხოვ­რობ და არ­სად ასე­თი რამ არ მო­მის­მე­ნია და არც მი­ნა­ხავს. გავ­სა­უბ­რე­ბი­ვარ ისეთ ადა­მი­ა­ნებს, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ამ ქმე­დე­ბებს რომ ამარ­თლებ­დნენ, და მათ უთ­ქვამთ, სხვა­ნა­ი­რად პა­ტიმ­რე­ბის პა­ტი­ვის­ცე­მას ვერ შე­ი­ნარ­ჩუ­ნებ­დნე­ნო, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ ასე­თი მენ­ტა­ლი­ტე­ტი 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში მი­უ­ღე­ბე­ლია. ქვის ხანა დას­რულ­და და ხალ­ხის ცემა-ტყე­პით და­მორ­ჩი­ლე­ბის დროც წა­ვი­და. ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი, მა­გა­ლი­თად, ირან­ში ხდე­ბა და თუ გვინ­და, ირანს და­ვემ­სგავ­სოთ, მა­შინ სხვა საქ­მეა. თუკი ევ­რო­პის­კენ მივ­დი­ვართ და ნა­ტო­ში გა­წევ­რე­ბა გვსურს, სა­სა­ცი­ლოა, როცა ასეთ რა­მეს ამარ­თლე­ბენ. სა­ქარ­თვე­ლო ეს­პა­ნეთ­ში დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ქვე­ყა­ნა ეგო­ნათ და როცა ად­გი­ლობ­რივ ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­ში ის კად­რე­ბი გა­ვი­და, გა­ოგ­ნე­ბუ­ლე­ბი დარ­ჩნენ. გა­რე­დან სა­ქარ­თვე­ლო ჩან­და, რო­გორც ერთ-ერთი მზარ­დი დე­მოკ­რა­ტი­ის ქვე­ყა­ნა, რო­მე­ლიც შენ­დე­ბა და ვი­თარ­დე­ბა.

- შენ­თვი­საც ასე ჩან­და?

- ბევ­რი რამ გა­კეთ­და და გან­ვი­თარ­და, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, რომ ეს ყვე­ლა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მო­ვა­ლე­ო­ბაა. გზა რომ და­ა­გონ და შუქი რომ იყოს, ეს ძა­ლი­ან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია. ცოტა მიკ­ვირს, როცა ამ­ბო­ბენ, ახლა ძველ დრო­ში დავ­ბრუნ­დე­ბი­თო. სა­ლა­პა­რა­კო არ უნდა გა­ხა­დო ის, რა­საც თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე ყოფ­ნი­სას აკე­თებ. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბევ­რი პრობ­ლე­მაა. ვფიქ­რობ, ჩვენს ძველ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი აკ­ლდა. ბევრ სფე­როს ჰყავ­და ისე­თი მე­თა­უ­რი, რო­მე­ლიც არ იყო სა­კუ­თა­რი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი. დე­მოკ­რა­ტი­ის დე­კო­რა­ცია გა­კეთ­და, მაგ­რამ ქვეყ­ნის ფუნ­და­მენ­ტუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი მო­უგ­ვა­რე­ბე­ლი დარ­ჩა. ქურ­დუ­ლი მენ­ტა­ლი­ტე­ტი ჩემ­თვის, ჩემი ოჯა­ხი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ყო­ველ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო, მაგ­რამ მა­ინ­ცდა­მა­ინც ძა­ლა­დო­ბით და­ი­წყეს მათ წი­ნა­აღ­მდეგ ბრძო­ლა. ასა­კი­დან და გა­მო­უც­დე­ლო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ასე­თი მე­თო­დე­ბი არ გამ­კვირ­ვე­ბია.

- რამ­დენ­ჯერ­მე ჩა­მოხ­ვე­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ში და გინ­დო­და ბიზ­ნე­სის აწყო­ბა, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­გი­კე­თე­ბია. მახ­სოვს, კო­დუ­ე­ბის დე­დას­თან, ლა­უ­რა ღა­ჭა­ვას­თან ერ­თად აპი­რებ­დი ტან­საც­მლის სე­რი­უ­ლი წარ­მო­ე­ბის ამუ­შა­ვე­ბას...

- მინ­დო­და ქარ­თუ­ლი ბრენ­დის გა­კე­თე­ბა, რო­მე­ლიც სა­მო­სის სე­რი­ულ წარ­მო­ე­ბა­ზე იმუ­შა­ვებ­და. აქ იყო ქარ­ხა­ნა, სა­დაც იდგა და­ნად­გა­რე­ბი, თუმ­ცა არ იყო და არც ახლა არის შე­სა­ბა­მი­სი მუ­შა­ხე­ლი. ლა­უ­რა ღა­ჭა­ვას ახლა აღარ აქვს ის ფაბ­რი­კა, მაგ­რამ როცა ჰქონ­და, არ ჰყავ­და კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი. იმე­დი მაქვს, მა­ინც გა­ვა­კე­თებ იმას, რაც დიდი ხა­ნია ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი მაქვს. დღეს მსოფ­ლი­ო­ში ის ბრენ­დი მუ­შა­ობს, რო­მელ­საც აქვს ხა­რის­ხი და იაფი ფასი. ქარ­თულ ფაბ­რი­კა­ში კი ეს არ გა­მო­ვი­დო­და... არის ქარ­ხნე­ბი, რომ­ლე­ბიც გა­ნუ­წყვეტ­ლივ იმარ­ჯვე­ბენ ტენ­დერებ­ში და სამ­თავ­რო­ბო შეკ­ვე­თებ­ზე მუ­შა­ო­ბენ, თუმ­ცა ეს ფაბ­რი­კე­ბი ისე­თი ხალ­ხის ხელ­შია, ვი­საც სა­ერ­თოდ არ ეს­მის ის იდეა, რა­ზეც მე ვმუ­შა­ობ (იღი­მის). მათ "ცე­ხა­ვი­კებს" ვე­ძა­ხი, ძვე­ლი მენ­ტა­ლი­ტე­ტით...

- აქ რა­ი­მე ბიზ­ნე­სი გაქვს დარ­ჩე­ნი­ლი თუ ბარ­სე­ლო­ნა­ში გახ­სნილ რეს­ტო­რან "ჰორ­ტენ­ზი­ა­ზე" გა­და­ერ­თე?

- უკვე ხუთი თვეა ბარ­სე­ლო­ნა­ში გავ­ხსე­ნი სა­კუ­თა­რი რეს­ტო­რა­ნი "ჰორ­ტენ­ზია". ეს არ არის მხო­ლოდ ლა­უნჯ-რეს­ტო­რა­ნი ან კაფე, ის პირ­და­პირ უკავ­შირ­დე­ბა მო­დას. აქ იმარ­თე­ბა კო­ლექ­ცი­ე­ბის ჩვე­ნე­ბე­ბი და გა­მო­ფე­ნე­ბი, ასე­ვე წარ­მო­ებს ამ სა­მო­სის გა­ყიდ­ვაც. სექ­ტემ­ბრი­დან და­ვი­წყეთ ჩვე­ნე­ბე­ბის მო­წყო­ბა. ჯორ­დი კვეს­ტა­სის ჩვე­ნე­ბა მო­ე­წყო პირ­ვე­ლად. ძა­ლი­ან ორი­გი­ნა­ლუ­რი გა­მო­ვი­და. მა­მა­კა­ცის პე­რან­გე­ბი გო­გო­ნებს ჩა­აც­ვა. ბარ­სე­ლო­ნა­ში ამ სფე­რო­ში საკ­მა­ოდ დიდი კონ­კუ­რენ­ცი­აა და წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვაც რთუ­ლია. ცნო­ბი­ლი ხალ­ხის მო­სა­ზი­დად ბევ­რი მუ­შა­ო­ბაა სა­ჭი­რო. გვსტუმ­რო­ბენ აქა­უ­რი ცნო­ბი­ლი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი... ფაბ­რე­გა­სის და გვსტუმ­რობ­და. დღეს გვაქვს ერთ-ერთი ივენ­თი, რო­მელ­საც დი­ზა­ი­ნე­რი კუს­ტო და­ეს­წრე­ბა. მალე გვექ­ნე­ბა ღო­ნის­ძი­ე­ბა, რო­მელ­ზეც "ბარ­სას" ფეხ­ბურ­თე­ლებს დავ­პა­ტი­ჟებთ. გვაქვს სხვა­დას­ხვა დღე­ე­ბი - მო­დის, ფლა­მენ­კოს, ჯა­ზი­სა და სო­უ­ლის, ასე­ვე დი­ჯე­ის დღე­ე­ბი. ეს დღე­ე­ბი "შარ­დენ-ბა­რის" კონ­ცეფ­ცი­ას უახ­ლოვ­დე­ბა.

- ის ბარი, რამ­დე­ნა­დაც ვიცი, და­ხუ­რე.

- უკვე სამი წე­ლია დავ­ხუ­რეთ იმის გამო, რომ ბარ­სე­ლო­ნა­ში გად­მო­ვე­დი სა­ცხოვ­რებ­ლად. ჩემი და ფეხ­მძი­მედ იყო, შვი­ლი რომ გა­უჩ­ნდა, ვე­ღარ ახერ­ხებ­და ბიზ­ნე­სის მი­ხედ­ვას. თა­ნაც, შარ­დენ­ზე უამ­რა­ვი კაფე-ბარი გა­იხ­სნა, ყველ­გან გა­ურ­კვე­ვე­ლი მუ­სი­კა იყო ჩარ­თუ­ლი და არც ატ­მოს­ფე­რო მომ­წონ­და. თა­ვი­დან, როცა ჩემი ბარი გავ­ხსე­ნი, ბევ­რად ექ­სკლუ­ზი­უ­რი ქუჩა იყო, ახლა სტი­ლი და­ირ­ღვა.

- ბა­რის და­ხურ­ვა გირ­გვლი­ა­ნის საქ­მის სკან­დალს ხომ არ უკავ­შირ­დე­ბო­და?

- არა­ნა­ი­რად. იმ ამ­ბის მერე სამი წელი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ვმუ­შა­ობ­დით. "შარ­დენ-ბარ­ში" რე­ა­ლუ­რად არც შე­ლა­პა­რა­კე­ბა მომ­ხდა­რა და არც სხვა რამ. ჩემი მიმ­ტა­ნე­ბი სა­სა­მარ­თლო­ზეც იყ­ვნენ ჩვე­ნე­ბის მი­სა­ცე­მად. დაც­ვა გვყავ­და და ისი­ნი შე­ამ­ჩნევ­დნენ, რა­ი­მე რომ მომ­ხდა­რი­ყო. რო­დე­საც გირ­გვლი­ა­ნი მე­გო­ბარ­თან ერ­თად ბა­რი­დან გა­ვი­და, მათ მერე აე­დევ­ნენ...

- სხვა თე­მა­ზე გა­და­ვი­ნაც­ვლოთ. ბარ­სე­ლო­ნა­ში შენი ცხოვ­რე­ბა კვლა­ვინ­დე­ბუ­რად საქ­მი­ა­ნია, შვი­ლე­ბის მო­სავ­ლე­ლად დრო თუ გრჩე­ბა?

- ჩემი შვი­ლე­ბი სკო­ლა­ში და­დი­ან. მყავს ძიძა, რო­მე­ლიც ჩვენ­თან ცხოვ­რობს. სხვაგ­ვა­რად წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, რად­გან სა­ღა­მო­ო­ბით თით­ქმის სულ გა­სუ­ლი ვარ რეს­ტო­რან­ში. ბავ­შვე­ბის­თვის, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ვიც­ლი, რად­გან დედა ვარ, თუმ­ცა ბევ­რი საქ­მეა გა­სა­კე­თე­ბე­ლი და საკ­მა­ოდ დატ­ვირ­თუ­ლი დღის რე­ჟი­მი მაქვს. უცხო ქა­ლაქ­ში არ არის ად­ვი­ლი ბიზ­ნე­სის კე­თე­ბა. ყო­ველკ­ვი­რა ახა­ლი ივენ­თის მომ­ზა­დე­ბა შრო­მა­ტე­ვა­დია. ხუთი თვე რეს­ტორ­ნის­თვის ძა­ლი­ან მცი­რე დროა, ამი­ტომ ჯერ კი­დევ კად­რე­ბის ძი­ე­ბის სტა­დი­ა­ში ვარ. ეს აქაც, სა­ქარ­თვე­ლოს მსგავ­სად, დიდი პრობ­ლე­მაა. შე­საძ­ლოა, ოფი­ცი­ან­ტმა ერთ დღეს და­ი­ხუ­როს ქუდი, წა­ვი­დეს და სა­ხელ­მწი­ფო გა­და­უხ­დის გარ­კვე­ულ თან­ხას. ერ­თმა მი­თხრა, მუ­შა­ო­ბით და­ვი­ღა­ლე და ახლა სამი თვე და­ვის­ვე­ნე­ბო (იცი­ნის).

- შვი­ლე­ბი რამ­ხე­ლე­ბი არი­ან?

- უფ­რო­სი, ალექ­სან­დრე, 7 წლი­საა, ლუკა - 6-ის.

- მე­უღ­ლე, გი­ორ­გი ქის­ტა­უ­რი, თუ ერე­ვა შენი რეს­ტორ­ნის საქ­მე­ებ­ში?

- მას აქ სამ­შე­ნებ­ლო ბიზ­ნე­სი აქვს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა და აქ­ტი­უ­რად არის ჩარ­თუ­ლი რეს­ტორ­ნის საქ­მე­ებ­ში. გი­ორ­გი 12 წე­ლია ეს­პა­ნეთ­ში ცხოვ­რობს. კი­დევ კარ­გი, გვერ­დზე მიდ­გას და მეხ­მა­რე­ბა, თო­რემ გავ­გიჟ­დე­ბო­დი.

- ერ­თად დრო­ის გა­ტა­რე­ბას ახერ­ხებთ?

- ბარ­სე­ლო­ნა­ში ძა­ლი­ან გრძე­ლი უი­კენ­დე­ბია, დას­ვე­ნე­ბის დღე­ე­ბი. სა­ნამ სწავ­ლა და­ი­წყე­ბო­და, წა­ვე­დით ეს­პა­ნე­თის ბას­კურ მხა­რე­ში, სან-სე­ბას­ტი­ან­ში, შემ­დეგ საფ­რან­გე­თის ბას­კურ ნა­წილ­საც ვსტუმ­რობ­დით. იქ არ ვი­ყა­ვი ნამ­ყო­ფი. ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა, ულა­მა­ზე­სი მხა­რე­ე­ბია. გრძელ უი­კენ­დებ­ზე დავ­დი­ვართ ქა­ლაქ­გა­რეთ, მა­გა­ლი­თად, კოს­ტა-ბრა­ვა­ზე. ისე, სა­სა­ცი­ლოა ბარ­სე­ლო­ნი­დან გას­ვლა და დას­ვე­ნე­ბა, რად­გან აქეთ ჩა­მო­დი­ან ტუ­რის­ტე­ბი და­სას­ვე­ნებ­ლად. ზა­ფხუ­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში სულ ზღვა­ზე ვარ. დავ­დი­ვარ ბარ­სე­ლო­ნის პლაჟ­ზე. სა­ნა­პი­რო­ზე არის ერთი სას­ტუმ­რო, რო­მელ­საც ულა­მა­ზე­სი პლა­ჟი აქვს. იქ შა­კი­რას ერთი კლი­პიც არის გა­და­ღე­ბუ­ლი. იქ დავ­დი­ვართ ხოლ­მე ხში­რად. თან ბავ­შვე­ბიც მიგ­ვყავს. კვი­რა­ო­ბით სულ პა­ტა­რებ­თან ერ­თად ვართ.

- შენ გგვა­ნან?

- გა­რეგ­ნუ­ლად უფ­რო­სი მა­მას, პა­ტა­რა მე. ხა­სი­ა­თით ორი­ვე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია. რაც სკო­ლა­ში და­დი­ან, ძა­ლი­ან და­ჭკვი­ან­დნენ. პა­ტა­რე­ბი რომ იყ­ვნენ, სახ­ლში სა­გი­ჟე­თი გვქონ­და (იცი­ნის).

- აპი­რებ მე­სა­მის გა­ჩე­ნას?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით არ ვა­პი­რებ, რად­გან ბევ­რი საქ­მე მაქვს და­სა­ლა­გე­ბე­ლი. ძა­ლი­ან მინ­და, გო­გო­ნა მყავ­დეს. შე­საძ­ლოა, თუკი ძა­ლი­ან მო­მინ­დე­ბა, რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წად­ში გა­ვა­ჩი­ნო კი­დეც (იღი­მის).

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)